ქი­მი­კო­სი დე­დი­სა და ინ­ჟი­ნე­რი მა­მის ოჯახ­ში გა­ი­ზარ­და. მამა უშიშ­რო­ე­ბის სამ­სა­ხურ­ში მუ­შა­ობ­და, შვილ­მა კი იცო­და, რომ პრო­ფე­სო­რი იყო. ხში­რად მივ­ლი­ნე­ბებ­შიც დაჰ­ყვე­ბო­და "კა­გე­ბეშ­ნიკ" მა­მას. ლო­ი­ა­ლუ­რი მშობ­ლე­ბის გა­რე­მოც­ვამ ცოტა ჯი­უ­ტი და პრო­ტეს­ტან­ტუ­ლი ხა­სი­ა­თი ჩა­მო­უ­ყა­ლი­ბა. ეს პრო­ტეს­ტი ოჯა­ხი­სა და სკო­ლის სა­ზღვარ­საც გას­ცდა და პარ­ლა­მენ­ტის კი­ბე­ებ­თან ეროვ­ნუ­ლი მოძ­რა­ო­ბის ლი­დერ­თა გვერ­დით გა­და­ი­ნაც­ვლა. რო­გორ შეხ­ვდა "კა­გე­ბეშ­ნი­კი" მამა შვი­ლის შიმ­ში­ლო­ბას და რა­ტომ გა­მო­ა­ბუნ­ძუ­ლა ირი­ნა სა­რიშ­ვილ­მა აქ­ცი­ი­დან ჩვე­ნი რეს­პონ­დენ­ტი, ეკა აკო­ბია თა­ვად გი­ამ­ბობთ. დღეს "მა­ესტროს" ერთ-ერთ დამ­ფუძ­ნე­ბელ­სა და აღ­მას­რუ­ლე­ბელ პრო­დი­უ­სერს ცხოვ­რე­ბი­სე­ულ გა­მოც­დი­ლე­ბა­ზე ვე­სა­უბ­რეთ.

- გა­მოც­დი­ლე­ბა, რო­მე­ლიც მო­დის ოჯა­ხი­დან, ყვე­ლა­ზე დიდი გა­მოც­დი­ლე­ბაა, ის სა­ძირ­კვე­ლია ადა­მი­ა­ნის­თვის, სა­შე­ნი მა­სა­ლა, რი­თიც ყა­ლიბ­დე­ბა ადა­მი­ა­ნი. ჩემ შემ­თხვე­ვა­ში პირ­ვე­ლი გა­მოც­დი­ლე­ბა სწო­რედ მშობ­ლე­ბის­გან მი­ვი­ღე. ჩემ­მა მშობ­ლებ­მა გა­და­წყვი­ტეს, ის და­მო­უ­კი­დებ­ლო­ბა მო­ე­ცათ ჩემ­თვის, რომ­ლის­თვი­საც მსოფ­ლიო ბავ­შვე­ბის 90% იბ­რძვის. მათი ეს თა­ვი­სუ­ფა­ლი ხა­სი­ა­თი ქმე­დე­ბებ­შიც გა­მო­ი­ხა­ტე­ბო­და. მა­გა­ლი­თად, რო­დე­საც მა­მა­ჩე­მი მივ­ლი­ნე­ბებ­ში მი­დი­ო­და, თან დავ­ყავ­დი.

- რა პრო­ფე­სი­ი­საა მამა?

- პრო­ფე­სი­ით ელექტრო­ინ­ჟი­ნე­რია, უზო­მოდ გა­ნათ­ლე­ბუ­ლი ადა­მი­ა­ნია. რამ­დე­ნი­მე ენას ფლობს, პო­ლიგ­ლო­ტია. არ არ­სე­ბობს სფე­რო, რო­მელ­შიც ვერ ერ­კვე­ვა. წლე­ბის გან­მავ­ლო­ბა­ში "კა­გე­ბეშ­ნი­კი" იყო - უცხო­ე­თის დაზ­ვერ­ვა. ასე რომ, ძი­რი­თა­დად უცხო­ეთ­ში მუ­შა­ობ­და.

- ალ­ბათ და­ინ­ტე­რე­სე­ბუ­ლი იყა­ვი მისი საქ­მი­ა­ნო­ბით...

- არა, რად­გან მა­შინ არ ვი­ცო­დი, სად მუ­შა­ობ­და მამა. მე მი­თხრეს, რომ პრო­ფე­სო­რი იყო და მჯე­რო­და. დედა ქი­მი­კო­სია. კვლე­ვით ინ­სტი­ტუ­ტში მუ­შა­ობ­და. შემ­დეგ კას­პში ინ­დუსტრი­უ­ლი ტექ­ნი­კუ­მის დი­რექ­ტო­რი იყო და ყო­ველ­დღე თბი­ლი­სი­დან კას­პში და­დი­ო­და სამ­სა­ხურ­ში. მე და ჩემი და, ფაქ­ტობ­რი­ვად, ბე­ბი­ამ გაგვზარ­და. ქო­რე­ოგ­რა­ფი­ულ სას­წავ­ლე­ბელ­ში ვსწავ­ლობ­დი. სხვა­თა შო­რის, ძა­ლი­ან კარ­გი მო­ნა­ცე­მე­ბი მქონ­და. რომ არა ჟურ­ნა­ლის­ტი, ალ­ბათ ბა­ლე­რი­ნა ვიქ­ნე­ბო­დი. კი­დევ ფსი­ქო­ლო­გია მი­ტა­ცებ­და. ამ პრო­ფე­სი­ა­საც სი­ა­მოვ­ნე­ბით ავირ­ჩევ­დი. ქო­რე­ოგ­რა­ფი­ულ სკო­ლა­ში არ­და­დე­გე­ბი მქონ­და ზუს­ტად ისე, რო­გორც სტუ­დენ­ტებს, სკო­ლის არ­და­დე­გებს არ ემ­თხვე­ო­და. მა­გა­ლი­თად, სტუ­დენ­ტე­ბის მსგავ­სად, ჩვენც ვის­ვე­ნებ­დით თე­ბერ­ვალ­ში. იმ დროს მამა მოს­კოვ­ში წა­ვი­და მივ­ლი­ნე­ბა­ში და თან წა­მიყ­ვა­ნა. მას­წავ­ლა, იქ წი­თე­ლი მო­ე­და­ნია, იქ თე­ატ­რი, და­ათ­ვა­ლი­ე­რე და მერე დაბ­რუნ­დი ნო­მერ­შიო. მოკ­ლედ, 10 წლის ასაკ­ში სრუ­ლი­ად მარ­ტო აღ­მოვ­ჩნდი წი­თელ მო­ე­დან­ზე. ოღონდ ზუს­ტად ვი­ცო­დი, რო­გორ უნდა დავ­ბრუ­ნე­ბუ­ლი­ყა­ვი სახ­ლში. უც­ბად გა­მა­ჩე­რა ბი­ძია "მი­ლი­ცი­ო­ნერ­მა" და მკი­თხა, რა­ტომ არ ვი­ყა­ვი სკო­ლა­ში. მე რუ­სუ­ლად ავუხ­სე­ნი, რომ არ ვარ რუსი და ვცხოვ­რობ სა­ქარ­თვე­ლო­ში. ალ­ბათ და­ი­კარ­გეო, გა­და­მე­კი­და. ვუხ­სნი­დი, რომ არ და­ვი­კარ­გე, ვიცი, რო­გორ უნდა მი­ვი­დე სას­ტუმ­როს ნო­მერ­ში და მა­მამ გა­მო­მიშ­ვა. მოკ­ლედ, გა­ვი­ლექ­სე და გა­ვა­გე­ბი­ნე, რო­გორც იქნა, რა მინ­დო­და, თო­რემ გან­ყო­ფი­ლე­ბა­ში მივ­ყავ­დი.

- პრო­ფე­სია რო­გორ აირ­ჩიე?

- ძა­ლი­ან სა­ინ­ტე­რე­სოდ. რო­გორც გი­თხა­რი, ბა­ლე­რი­ნო­ბას ვა­პი­რებ­დი. 5 წლის ვი­ყა­ვი, ხე­ლოვ­ნე­ბის სკო­ლა­ში რომ მი­მიყ­ვა­ნეს მუ­სი­კა­ზე. სამი თვის შემ­დეგ აღ­მო­ა­ჩი­ნეს, რომ მუ­სი­კის გაკ­ვე­თი­ლებს ვაც­დენ­დი და იმ სარ­თულ­ზე ავ­დი­ო­დი, სა­დაც ცეკ­ვის გაკ­ვე­თი­ლე­ბი ტარ­დე­ბო­და. ეს რომ გა­ი­გეს ჩემ­მა მშობ­ლებ­მა, სა­ბა­ლე­ტო ჯგუფ­ში გა­და­მიყ­ვა­ნეს. ფან­ტას­ტი­კუ­რი პე­რი­ო­დი გა­ვა­ტა­რე იქ, ეს არ იყო მხო­ლოდ ცეკ­ვის გაკ­ვე­თი­ლე­ბი, იდ­გმე­ბო­და მი­უ­ზიკ­ლე­ბი, რომ­ლებ­ზეც ბუმ­ბე­რა­ზი ადა­მი­ა­ნე­ბი მუ­შა­ობ­დნენ. იქ ჩემი პე­და­გო­გი იყო ირი­ნა სტუ­პინ­კა. მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ ძა­ლი­ან მკაც­რი და მძი­მე ხა­სი­ა­თის ქალი გახ­ლდათ, მას ვუ­მად­ლი ბევრ რა­მეს ცხოვ­რე­ბა­ში. მან გა­და­მიყ­ვა­ნა 10 წლის ასაკ­ში ქო­რე­ოგ­რა­ფი­ულ სას­წავ­ლე­ბელ­ში. მერ­ვე კლა­სამ­დე ვსწავ­ლობ­დი ამ სკო­ლა­ში და მერე გად­მო­ვე­დი ჩვე­უ­ლებ­რივ სკო­ლა­ში. იმ პე­რი­ოდ­ში ვგიჟ­დე­ბო­დი ცეკ­ვა­ზე და ვფიქ­რობ­დი, რომ ბა­ლე­რი­ნა უნდა გავმხდა­რი­ყა­ვი. პა­რა­ლე­ლუ­რად კარ­გი მოს­წავ­ლეც ვი­ყა­ვი. რომ გად­მო­ვე­დი ჩვე­უ­ლებ­რივ სკო­ლა­ში, წე­რამ გა­მი­ტა­ცა. თუმ­ცა მა­ნამ­დეც ვწერ­დი. ჯერ ლექ­სებს, მერე მო­თხრო­ბებს, ჩა­ნა­ხა­ტებს, ზღაპ­რებს. ბა­ლე­ტი ძა­ლი­ან რთუ­ლი პრო­ფე­სი­აა, მთე­ლი ცხოვ­რე­ბა უნდა შეს­წი­რო. ამი­ტომ, თუ 100%-ით არ ხარ დარ­წმუ­ნე­ბუ­ლი სა­კუ­თარ მო­ნა­ცე­მებ­ში, არ უნდა გა­რის­კო. ვი­ნა­ი­დან რამ­დე­ნი­მეპ­რო­ცენ­ტი­ა­ნი ეჭვი გა­მიჩ­ნდა, ჟურ­ნა­ლის­ტი­კა ვარ­ჩიე და გა­მი­ტა­ცა ტე­ლე­ვი­ზი­ამ.

- მაგ პე­რი­ოდ­ში გაც­ნო­ბი­ე­რე­ბუ­ლი გქონ­და, რა იყო ჟურ­ნა­ლის­ტი­კა?

- არა, რა თქმა უნდა, მაგ ასაკ­ში ვე­რა­ვინ აც­ნო­ბი­ე­რებს ბო­ლომ­დე, რა პრო­ფე­სი­ას ირ­ჩევ. მა­შინ ჟურ­ნა­ლის­ტი ჩემ­თვის იყო ადა­მი­ა­ნი, რო­მე­ლიც გა­ზე­თებ­ში წერ­და. ტე­ლე­ვი­ზი­ა­ზე არც ვფიქ­რობ­დი. იმ სუ­ნი­ა­ნი ფურ­ცლე­ბის ტყვე­ო­ბა­ში ვი­ყა­ვი, რო­მელ­ზეც რა­ღაც სა­ინ­ტე­რე­სო ეწე­რა. შემ­დეგ ნელ-ნელა გა­ვაც­ნო­ბი­ე­რე, რაში შევ­ყა­ვი თავი.

- მშობ­ლებ­მა არ­ჩე­ვა­ნი მო­გი­წო­ნეს?

- კი. აქაც ლო­ი­ა­ლუ­რე­ბი იყ­ვნენ. რა­ღაც­ნა­ი­რად მენ­დო­ბოდ­ნენ ყვე­ლა­ფერ­ში. მე და მყავს, ჩემ­ზე უფ­რო­სია, მას ყვე­ლა ფე­ხის ნა­ბიჯ­ზე დაჰ­ყვე­ბოდ­ნენ. ჩემ­თან მშო­ბელ­თა კრე­ბებ­ზეც კი არ და­დი­ოდ­ნენ მშობ­ლე­ბი.

- შენი უსაქ­ცი­ე­ლო­ბის გამო თუ და­უ­ბა­რე­ბი­ათ მშობ­ლე­ბი სკო­ლა­ში?

- 161-ე სკო­ლა­ში ვსწავ­ლობ­დი, მა­შინ 102-ე ერ­ქვა. წყნა­რი ბავ­შვი ვი­ყა­ვი, ფრი­ა­დო­სა­ნი, დის­ციპ­ლი­ნით გა­მო­ვირ­ჩე­ო­დი. ერ­თა­დერ­თი შემ­თხვე­ვა მახ­სენ­დე­ბა ასე­თი. სკო­ლას ვამ­თავ­რებ­დით. მი­ტინ­გე­ბი, სა­მო­ქა­ლა­ქო ომი და ათა­სი უბე­დუ­რე­ბა იყო ქა­ლაქ­ში. სა­ქარ­თვე­ლოს და­მო­უ­კი­დებ­ლო­ბას ვი­თხოვ­დით, ეროვ­ნუ­ლი მოძ­რა­ო­ბა შიმ­ში­ლობ­და. ნო­ემ­ბე­რი იყო. კლა­სი შა­ტა­ლო­ზე წა­ვიყ­ვა­ნე მი­ტინგზე, თან მე­ო­რე სარ­თუ­ლი­დან გად­მოვ­ხტით და ისე გა­ვი­პა­რეთ. მა­შინ და­ი­ბა­რა დი­რექ­ტორ­მა ჩემი მშობ­ლე­ბი სკო­ლა­ში. ასე რომ, ყო­ველ­თვის პრო­ტეს­ტან­ტი ვი­ყა­ვი. უბ­რა­ლოდ, კონ­ფლიქ­ტი არ იქ­მნე­ბო­და იმის გამო, რომ მშობ­ლე­ბი უს­მენ­დნენ ჩემს აზრს, ზღვარს არას­დროს გა­დავ­დი­ო­დი. მას­წავ­ლებ­ლებ­თა­ნაც მქო­ნია შე­კა­მა­თე­ბა, მაგ­რამ უზ­რდე­ლი არას­დროს ვყო­ფილ­ვარ. ამ შა­ტა­ლოს მერე ხუთი დღე ვშიმ­ში­ლობ­დი პარ­ლა­მენ­ტის წინ ზვი­ად გამ­სა­ხურ­დი­ას­თან, ირი­ნა სა­რიშ­ვილ­თან, გი­ორ­გი ჭან­ტუ­რი­ას­თან ერ­თად. მერე ჩემი და მი­ვი­და ირი­ნა სა­რიშ­ვილ­თან და უთხრა, იცით რომ არას­რულ­წლოვ­ნე­ბი არი­ან თქვენს რი­გებ­შიო. ეს დის­კრე­დი­ტა­ცია იყო მათ­თვის, არც იცოდ­ნენ, რომ სკო­ლის მოს­წავ­ლე ვი­ყა­ვი, არ მე­ტყო­ბო­და ასა­კი. მერე გა­მო­მა­ბუნ­ძუ­ლეს იქი­დან.

- შენი მი­ტინ­გე­ბით გა­ტა­ცე­ბის ფაქტსაც ლო­ი­ა­ლუ­რად შეხ­ვდნენ მშობ­ლე­ბი?

- არა. ეს იყო სკან­და­ლი. დე­და­ჩე­მი ქა­ლაქ­ში არ იყო, მივ­ლი­ნე­ბა­ში გახ­ლდათ. მა­მა­ჩე­მი თბი­ლის­ში იყო. წარ­მო­იდ­გი­ნეთ, უშიშ­რო­ე­ბის სამ­სა­ხურ­ში მუ­შა­ობ­და და მისი შვი­ლი პარ­ლა­მენ­ტის წინ ეროვ­ნულ მოძ­რა­ო­ბას­თან ერ­თად შიმ­ში­ლობ­და. წე­რილს მიგ­ზავ­ნი­და, პა­ტივს ვცემ შენს აზრს, მაგ­რამ ჯერ პა­ტა­რა ხარ და არ შე­იძ­ლე­ბა შენი მანდ ჯდო­მაო. დედა ბორ­ჯომ­ში იყო და არ ეუბ­ნე­ბოდ­ნენ, რომ გა­ე­გო, ფე­ხით ჩა­მო­ვი­დო­და ბორ­ჯო­მი­დან.

- სა­სიყ­ვა­რუ­ლო გა­მოც­დი­ლე­ბა­ზე გა­და­ვი­დეთ. ის ასა­კი, სარ­კის წინ რომ დგე­ბა გო­გო­ნა, სა­წი­ნა­აღ­მდე­გო სქესს რომ გა­ეპ­რან­ჭოს, რო­დის დად­გა შენ­თან?

- ძა­ლი­ან გვი­ან, მე­სა­მე კურ­სზე. მა­ნამ­დე ყვე­ლა ჩემი მე­გობ­რის შეყ­ვა­რე­ბუ­ლი ჩემი ძმა­კა­ცი იყო, ყვე­ლა ბი­ჭთან მე­გობ­რუ­ლი და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბა მა­კავ­ში­რებ­და. არ მა­ინ­ტე­რე­სებ­და არა­ნა­ი­რი ფლირ­ტი, თვა­ლე­ბის ჟუ­ჟუ­ნი და მსგავ­სი რა­ღა­ცე­ბი. ქა­ლა­ბი­ჭა ვი­ყა­ვი. მე­სა­მე კურ­სზე ჩავ­თვა­ლე, რომ მეც შე­მიძ­ლია ვიყო კეკ­ლუ­ცი, რომ სარ­კე მეც მაქვს სახ­ლში.

- და რა გა­ა­კე­თე?

- თმა შე­ვი­ღე­ბე და არ ვიცი რა­ტომ. შე­სა­ნიშ­ნა­ვი ფე­რის თმა მქონ­და, ვარ­ცხნი­ლო­ბა "კარე" გა­და­ვი­ღე­ბე კვერ­ცხის გუ­ლის­ფრად. ვგავ­დი (ფიქ­რობს), არ ვი­ტყვი რას ვგავ­დი. მერე მივ­ხვდი, რომ გაპ­რან­ჭვა შე­იძ­ლე­ბა სხვა რა­მე­შიც გა­მო­ი­ხა­ტოს, არ არის აუ­ცი­ლე­ბე­ლი ამის­თვის თავი და­ი­მა­ხინ­ჯო.

- მა­შინ უკვე არ­სე­ბობ­და ობი­ექ­ტი, ვის­თვი­საც თმა შე­ი­ღე­ბე?

- არა. ხომ გი­თხა­რით, ძა­ლი­ან კრი­ტი­კუ­ლი ვი­ყა­ვი და ვარ დღემ­დე. არა­ვინ მომ­წონ­და. თი­ნე­ი­ჯე­რო­ბის ასაკ­ში 80 წლის ბე­ბე­რი­ვით ვათ­ვა­ლი­ე­რებ­დი ბი­ჭებს. უზ­რდე­ლურს ან თავ­ხე­დურს გა­ვი­გებ­დი თუ არა, მას­თან ურ­თი­ერ­თო­ბა აღარ მინ­დო­და. გა­ვი­გებ­დი თუ არა, რომ რო­მე­ლი­მე წიგ­ნი არ ჰქონ­და წა­კი­თხუ­ლი, გული მიც­რუვ­დე­ბო­და. დღეს სი­სუ­ლე­ლედ მი­მაჩ­ნია ეს ყვე­ლა­ფე­რი, მაგ­რამ მა­შინ ეს სე­რი­ო­ზუ­ლი ნაკ­ლი მე­გო­ნა. 29 წლის ვი­ყა­ვი, რომ გავ­თხოვ­დი და მა­ში­ნაც ჩემი სურ­ვი­ლის სა­წი­ნა­აღ­მდე­გოდ, ვა­სი­კო ოდიშ­ვი­ლის და­ჟი­ნე­ბუ­ლი მო­თხოვ­ნით (იცი­ნის). კას­ტინ­გი გვქონ­და "მა­ესტრო­ში", მა­მა­კაც წამ­ყვანს ვარ­ჩევ­დით და სწო­რედ იმ კას­ტინგზე მო­ვი­და ვა­სი­კო. მე­ო­რე დღეს უკვე და­ჟი­ნე­ბით ითხოვ­და, რომ ცო­ლად უნდა გავ­ყო­ლო­დი, რომ ბავ­შვე­ბი უნ­დო­და ჩემ­გან. მა­შინ ვი­ფიქ­რე, რომ ვერ იყო კარ­გად და და­ვი­წყე დაკ­ვირ­ვე­ბა მას­ზე. სამი წლის შემ­დეგ ვე­ღარ გა­ვუ­ძე­ლი და დავ­მარ­ცხდი. მას მერე 10 წელი გა­ვი­და.

- რო­გორ გგო­ნია, რა სჭირ­დე­ბა წყვილს მყა­რი და თბი­ლი ოჯა­ხუ­რი ურ­თი­ერ­თო­ბე­ბის­თვის?

- ამის რე­ცეპ­ტი არ არ­სე­ბობს. ლა­ტა­რი­აა, იმ ხა­სი­ა­თე­ბის თან­ხვედ­რა, რო­მელ­თაც თა­ნა­ცხოვ­რე­ბა შე­უძ­ლი­ათ. შენ თუ ცდი­ლობ ურ­თი­ერ­თო­ბის შე­ნარ­ჩუ­ნე­ბას, გეგ­მავ, რა და რო­გორ გა­ა­კე­თო, მე­ტყვე­ლე­ბა დახ­ვე­წო, სა­დი­ლი მო­უმ­ზა­დო თუ ოთა­ხის ჩუს­ტე­ბი მი­უ­ტა­ნო კარ­თან, ე.ი. თა­მა­შობ. ამას დიდ­ხანს ვერ გა­აგ­რძე­ლებ. ამი­ტომ ისე­თი უნდა გიყ­ვარ­დეს და ისე­თი უნდა უყ­ვარ­დე, რო­გო­რე­ბიც ხართ. სხვა შემ­თხვე­ვა­ში რთუ­ლია თა­ნა­ცხოვ­რე­ბა. უმ­ჯო­ბე­სია, თუ წყვილს ერ­თნა­ი­რი ხა­სი­ა­თი არ ექ­ნე­ბა. ჯობს, გან­სხვავ­დე­ბოდ­ნენ, რომ ერ­თმა­ნე­თი შე­ავ­სონ.

- თქვენ­თან რო­გორ არის?

- ძა­ლი­ან გან­ვსხვავ­დე­ბით, თუმ­ცა მუდ­მი­ვად ვშორ­დე­ბით და ვრიგ­დე­ბით. მუდ­მი­ვი ბრძო­ლა, ომი და სი­ურპრი­ზე­ბი გვაქვს ოჯახ­ში. ნე­ბის­მი­ერ თე­მა­ზე შეგ­ვიძ­ლია ვი­ჩხუ­ბოთ.

- ეს სა­ინ­ტე­რე­სოა?

- არ ვიცი. მე შუ­რის თვა­ლით ვუ­ყუ­რებ მშვიდ წყვი­ლებს, და­ბა­ლან­სე­ბულ ოჯა­ხებს.

- ვარ­სკვლა­ვუ­რი ამ­ბი­ცი­აც ხომ არ და­ე­მარ­თა ვა­სი­კოს?

- მგო­ნია, რომ კი. სა­ერ­თოდ, ძა­ლი­ან რთუ­ლი ხა­სი­ა­თის არის და ზოგ­ჯერ ისეთ რა­მეს გა­ა­კე­თებს ხოლ­მე, ამ­ბი­ცი­უ­რი ვარ­სკვლა­ვე­ბი რომ აკე­თე­ბენ.

- მა­გა­ლი­თად?

- მო­გიყ­ვე­ბო­დით იმას, რა­საც აქ, ჩვენ­თან სამ­სა­ხურ­ში ჰყვე­ბი­ან, მაგ­რამ მირ­ჩევ­ნია თავი შე­ვი­კა­ვო (იცი­ნის). გა­და­ცე­მის ჩა­წე­რის დროს ისე ღრი­ა­ლებს, თი­თის წვე­რებ­ზე და­დის ყვე­ლა. კარ­გია, რომ მალე ხვდე­ბა და ბო­დიშ­საც იხ­დის. რაც მთა­ვა­რია, პა­ტი­ო­ბენ. ეს მე რომ გა­ვა­კე­თო, ალ­ბათ ხმას არა­ვინ გამ­ცემს მე­ო­რე დღეს. მი­უ­ხე­და­ვად ამი­სა, ძა­ლი­ან მო­რი­დე­ბუ­ლია და ვერ იყე­ნებს პო­პუ­ლა­რო­ბას.

- 10 წლის გო­გო­ნა გყავთ, ნიცა. ვა­სი­კოს რა როლი ეკის­რე­ბა შვი­ლის აღ­ზრდა­ში?

- ვა­სი­კო არის ჩვე­უ­ლებ­რი­ვი მას­ხა­რა. თუ სახ­ლშია, ყვე­ლას კარგ ხა­სი­ათ­ზე აყე­ნებს. სახ­ლი ზან­ზა­რებს, ეგ და ნიცა რომ ერ­თო­ბი­ან. რომ გი­თხრათ, დი­დაქ­ტი­კუ­რი მუ­შა­ო­ბით არის და­კა­ვე­ბუ­ლი შვილ­თან-მეთ­ქი, მო­გა­ტყუ­ებთ. ეს მისი სტი­ქია ნამ­დვი­ლად არ არის. აზ­რიც არ აქვს ეს სთხო­ვო, შე­ახ­სე­ნო, რომ ისიც მშო­ბე­ლია და გა­მო­ი­ჩი­ნოს ამ მხრივ ინი­ცი­ა­ტი­ვა. ვა­სი­კოს კონ­ფლიქ­ტე­ბის და­ცხრო­ბის, კარგ ხა­სი­ათ­ზე და­ყე­ნე­ბის, ბავ­შვის გა­სე­ირ­ნე­ბის ფუნ­ქცი­ე­ბი ეკის­რე­ბა ოჯახ­ში.

- და­სას­რულ, შეც­დო­მებ­ზეც გკი­თხავთ. უკან დაბ­რუ­ნე­ბა რომ შე­გეძ­ლოს, რას შეც­ვლი­დი შენს ცხოვ­რე­ბა­ში?

- ურ­თი­ერ­თო­ბა­თა სფე­რო­დან მაქვს ერთი სა­ნა­ნე­ბე­ლი ბე­ბი­ა­ჩემ­თან, დე­და­ჩე­მის დე­დას­თან მი­მარ­თე­ბით. მან გამ­ზარ­და, ყველ­გან დავ­ყავ­დი, უტ­კბი­ლე­სი ქალი იყო, ანას­ტა­სია, 85 წლის ასაკ­ში გარ­და­იც­ვა­ლა. ცო­ცხა­ლი რომ იყო, მის ამაგს ვერ ვა­ფა­სებ­დი. დღეს ძა­ლი­ან ბევ­რს ვფიქ­რობ მას­ზე. უფრო მე­ტად უნდა მოვ­ფე­რე­ბო­დი, გავფრ­თხი­ლე­ბო­დი, არ უნდა გა­მებ­რა­ზე­ბი­ნა.

ნინო მჭედ­ლიშ­ვი­ლი

ჟურ­ნა­ლი "რე­ი­ტინ­გი"

(გა­მო­დის ორ­შა­ბა­თო­ბით)