თე­ატრთმცოდ­ნე ნიკა წუ­ლუ­კი­ძე და­ახ­ლო­ე­ბით იმ­დე­ნი­ვე ქვე­ყა­ნა­შია ნამ­ყო­ფი, რამ­დე­ნი წლი­საც გახ­ლავთ. ამ­ბობს, რომ მოგ­ზა­უ­რო­ბა ძა­ლი­ან უყ­ვარს. სხვა­დას­ხვა ქვე­ყა­ნა­ში თავს არა­ერ­თი სა­ინ­ტე­რე­სო ამ­ბა­ვი გა­დახ­დე­ნია. მას სწო­რედ ამ ამ­ბე­ბის გა­სახ­სე­ნებ­ლად შევ­ხვდი. "მოგ­ზა­უ­რუ­ლი თავ­გა­და­სა­ვა­ლი" კი მრა­ვალ­ფე­რო­ვა­ნი აღ­მოჩ­ნდა.

- მოგ­ზა­უ­რო­ბა­ზე ვგიჟ­დე­ბი, აღარ ვიცი, ამ თე­მა­ზე ლა­პა­რა­კი სა­ი­დან და­ვი­წყო. გა­სულ წელს გა­მი­მარ­თლა და თურ­ქეთ­ში, პორ­ტუ­გა­ლი­ა­ში, ეგ­ვიპ­ტე­სა და ინ­გლის­ში ვი­მოგ­ზა­უ­რე. როცა რუს­თა­ვე­ლის თე­ატ­რი გას­ტროლ­ზე უცხო ქვე­ყა­ნა­ში ჩა­დი­ო­და, სერ­გო ზა­ქა­რი­ა­ძეს ად­გი­ლობ­რი­ვე­ბის ნამ­დვი­ლი სახე რომ ენა­ხა, პირ­ვე­ლად ბა­ზარ­ში შე­დი­ო­და. შეძ­ლე­ბის­დაგ­ვა­რად, მეც ასე ვიქ­ცე­ვი. იქ ყვე­ლა­ზე კარ­გად ჩანს, რო­გორ ცხოვ­რო­ბენ ადა­მი­ა­ნე­ბი. ბევ­რი, მოგ­ზა­უ­რო­ბი­სას მხო­ლოდ ტუ­რის­ტუ­ლი ად­გი­ლე­ბის მო­ნა­ხუ­ლე­ბით კმა­ყო­ფილ­დე­ბა და ეს არას­წო­რია. შე­იძ­ლე­ბა, ლონ­დონ­ში ისე ჩახ­ვი­დე და ჩა­მოხ­ვი­დე, ერთი ლონ­დო­ნე­ლი ვერ ნახო.

- შარ­შან­დე­ლი მოგ­ზა­უ­რო­ბი­დან პირ­ვე­ლად რას გა­იხ­სე­ნებ?

- ლი­სა­ბონ­ში ჩემი მე­გო­ბა­რი დამ­ხვდა. ის პორ­ტუ­გა­ლი­ა­ში ცხოვ­რობს. მთე­ლი ლი­სა­ბო­ნი მო­მა­ტა­რა. შემ­დეგ კუნ­ძულ მა­დე­ი­რა­ზე გა­დავფრინ­დით. ეს არის ად­გი­ლი, სა­დაც ფეხ­ბურ­თე­ლი რო­ნალ­დო და­ი­ბა­და. მას დიდ პა­ტივს სცე­მენ. და­დი­ხარ და გიხ­სნი­ან - ეს მინა იმი­ტომ არის ჩა­ტე­ხი­ლი, რომ რო­ნალ­დომ ბურ­თი მო­არ­ტყა, აქ ტატუ გა­ი­კე­თა, აქ ყავა და­ლია... მოკ­ლედ, გა­ფე­ტი­შე­ბუ­ლი ჰყავთ, ყველ­გან მისი ნაკ­ვა­ლე­ვია. ამ კუნ­ძულ­ზე ბა­ნა­ნის უზარ­მა­ზა­რი პლან­ტა­ცი­ე­ბია. დაკ­რი­ფე და მი­ირ­თვი, რამ­დე­ნიც გინ­და. ხილ­ზე ვგიჟ­დე­ბი. იქ კონ­დი­ცი­ო­ნე­რი არც სჭირ­დე­ბათ. ყო­ველ­თვის სა­სი­ა­მოვ­ნო ტემ­პე­რა­ტუ­რაა. დღე სით­ბოა, ღა­მით გრი­ლა. 11-12 წლის ასა­კი­დან გო­გო­ნე­ბი და ბი­ჭე­ბი ფლირტს იწყე­ბენ. ისე­თი ლა­მა­ზე­ბი არი­ან, თვალს ვერ მოს­წყვეტ. ამ ასაკ­ში 20-25 წლი­სას ჰგვა­ნან, მალე ბერ­დე­ბი­ან, ნა­ოჭ­დე­ბი­ან. ყვა­ვი­ლე­ბი, ყვა­ვი­ლე­ბი, ყვა­ვი­ლე­ბი და ირ­გვლივ ოკე­ა­ნე, რო­მელ­შიც პირ­და­პირ ვერ შეხ­ვალ, კლდი­დან უნდა ჩახ­ტე და გა­ცუ­რო. გარ­კვე­უ­ლი მან­ძი­ლის გა­და­ცურ­ვის შემ­დეგ, მო­ტივ­ტი­ვე, ხე­ლოვ­ნურ პლაჟ­ზე ხვდე­ბი. ულა­მა­ზე­სი სა­ნა­ხა­ო­ბაა.

- ახლა ის მო­მი­ყე­ვი, უცხოპ­ლა­ნე­ტე­ლე­ბის მუ­ზე­უმ­ში ცუ­დად რომ გახ­დი.

- ეგ თურ­ქეთ­ში მოხ­და და ახია ჩემ­ზე, რაც და­მე­მარ­თა. კა­ბა­დო­კი­ა­ში ქარ­თვე­ლი ადა­მი­ა­ნი რომ ჩახ­ვალ, წმინ­და ნი­ნოს და წმინ­და გი­ორ­გის ქა­ლაქ­ში უფო­ლო­გი­ურ მუ­ზე­უმ­ში შეხ­ვალ და უცხოპ­ლა­ნე­ტე­ლე­ბით და­ინ­ტე­რეს­დე­ბი, მე­ტის ღირ­სი ხარ! თურ­ქეთ­ში რამ­დე­ნი­მე მე­გო­ბარ­თან ერ­თად ვი­ყა­ვი, ცოტა თან­ხა გვქონ­და. მუ­ზე­უმ­ში შეს­ვლა 25 ლირა ღირ­და. მე­გობ­რებს ვუ­თხა­რი, ჯერ მე შე­ვალ, და­ვათ­ვა­ლი­ე­რებ და თუ მო­მე­წო­ნა, მერე თქვენც შე­დით, ფული ტყუ­ი­ლად არ დავ­ხარ­ჯოთ-მეთ­ქი. შე­ნო­ბა­ში შე­ვე­დი და ლიფ­ტით 3 სარ­თუ­ლით დაბ­ლა და­ვეშ­ვი. კარი გა­ი­ღო, უკუ­ნი სიბ­ნე­ლეა, ნა­ბი­ჯის გა­დად­გმა არ მინ­და. არა­ს­ა­სი­ა­მოვ­ნო ხმე­ბი გა­ის­მა, შე­მე­შინ­და. გა­ვი­ფიქ­რე, უკან გავ­ბრუნ­დე­ბი-მეთ­ქი, მაგ­რამ ლიფ­ტი ად­გი­ლი­დან ვერ დავ­ძა­რი.

- მარ­ტო იყა­ვი?

- აბა, გვერ­დით ვინ­მე რომ მყო­ლო­და, რა მი­ჭირ­და? უცებ სივ­რცე­ში გა­ის­მა - უუუ!!! ხმა თან­და­თან მი­ახ­ლოვ­დე­ბა. ზურ­გი­დან მა­ინც ვიქ­ნე­ბი და­ცუ­ლი-მეთ­ქი და კე­დელს მი­ვეყ­რდე­ნი. უც­ბად, ისევ - უუუ!!! და ჯერ სი­ნათ­ლის სვე­ტი და­ეშ­ვა, შემ­დეგ გა­ნა­თე­ბუ­ლი თეფ­შის­მაგ­ვა­რი რა­ღაც და­ე­ხეთ­ქა, გა­ი­ღო კარი და ორმა წი­თელ­მა თვალ­მა შე­მო­მა­ნა­თა. ლა­მის გავ­გიჟ­დი. ვხე­დავ, ვი­ღაც თეთრ ხელს მიქ­ნევს, ჩემ­თან მო­დიო. - ვაი! მიშ­ვე­ლეთ! მიშ­ვე­ლე­ე­ეთ!!! - ისე­თი ყვი­რი­ლი ავ­ტე­ხე, - დაც­ვა!!! დაც­ვა­აა!!! - ვღ­რი­ა­ლებ­დი. მალე მო­მეშ­ველ­ნენ, სი­ნათ­ლე აან­თეს და და­ვი­ნა­ხე, ჩემ წინ 2 წი­თე­ლი ნა­თუ­რა ენთო და რა­ღაც პლასტმა­სი კონ­წი­ა­ლობ­და, მე კი ლა­მის გული გა­მის­კდა. წმინ­და მი­წა­ზე რომ ჩახ­ვალ, უფალს უნდა შე­ე­ვედ­რო, სან­თე­ლი აან­თო და მად­ლი მი­ი­ღო, მატ­რაკ­ვე­ცო­ბას კი თავი და­ა­ნე­ბო.

- რომ ამოხ­ვე­დი, მე­გობ­რებს რა უთხა­რი?

- ლა­პა­რა­კის თავი სა­დღა მქონ­და, ისე­თი ფერი მედო, ძლივს მო­მა­სუ­ლი­ე­რეს.

- ეგ­ვიპ­ტე­ში მოგ­ზა­უ­რო­ბი­დან რას გა­იხ­სე­ნებ?

- ერთ-ერ­თმა ტუ­რის­ტულ­მა კომ­პა­ნი­ამ სექ­ტემ­ბერ­ში, ეგ­ვიპ­ტე­ში რამ­დე­ნი­მე ქარ­თვე­ლი ფილ­მის გა­და­სა­ღე­ბად წაგ­ვიყ­ვა­ნა. მე და დათო ტუ­რაშ­ვილს უნდა გვე­თა­მა­შა. 7 დღე ნი­ლოს­ზე 5-ვარ­სკვლა­ვი­ან გემ­ზე ვცხოვ­რობ­დით. ვხე­დავ­დით, რო­გორ ჭამ­და ნი­ან­გი წე­როს, წერო - თევზს. გემი რომ მი­დი­ო­და, ბაზ­რო­ბე­ბი მოჰ­ყვე­ბო­და. პორ­ტებ­ში ვჩერ­დე­ბო­დით, სა­დაც გვხვდე­ბოდ­ნენ ეტ­ლე­ბი, მივ­ყავ­დით სხვა­დას­ხვა ქა­ლაქ­ში და გვათ­ვა­ლი­ე­რე­ბი­ნებ­დნენ. ქვეყ­ნის კულ­ტუ­რის ატა­შე­ე­ბი იყ­ვნენ ჩარ­თუ­ლე­ბი. ერთ-ერთ პორ­ტში შე­ჩე­რე­ბი­სას ხილი მო­მინ­და, გვი­ა­ნი ღამე იყო და გემ­ზე ყვე­ლა­ფე­რი და­კე­ტი­ლი გახ­ლდათ. ხი­ლის სა­ყიდ­ლად ჩა­ვე­დი. ვი­ღაც კაცს ვკი­თხე, ხილი სად ვი­ყი­დო-მეთ­ქი? სამი კაცი მო­მი­ახ­ლოვ­და, - ფული გაქ­ვსო? - რო­გორ არ მაქვს, მი­მიყ­ვა­ნეთ, სად იყი­დე­ბა-მეთ­ქი? - წა­მოგ­ვყე­ვიო. ამ დროს გე­მი­დან კა­პიტ­ნის გან­წი­რუ­ლი ყვი­რი­ლი შე­მო­მეს­მა - ნიკა, დაბ­რუნ­დი! დაბ­რუნ­დი!!! - სას­წრა­ფოდ უკან მივ­ბრუნ­დი. - ვის მიჰ­ყვე­ბო­დი, არ და­ფიქ­რდი? კაც­მა არ იცის, რას გი­ზამ­დნენ, ეშ­მა­კი ვე­ღარ გი­პო­ვი­დაო. ეგ რა არის, მე და დათო ტუ­რაშ­ვილს ბე­დუ­ი­ნი გვი­ტა­ცებ­და.

- რო­გორ?

- ქა­ლა­ქის და­სათ­ვა­ლი­ე­რებ­ლად მის ეტ­ლში ჩავ­სხე­დით. გაგ­ვაფრ­თხი­ლეს, მომ­სა­ხუ­რე­ბის თან­ხა გა­დახ­დი­ლი­აო. შუა ქა­ლაქ­ში ბე­დუ­ინ­მა ფული მოგვ­თხო­ვა, - ჩქა­რა მო­მე­ცი­თო. თა­ვი­დან უარ­ზე ვი­ყა­ვით, - ხომ გა­და­გი­ხა­დეს, ჩვენ ვე­ღარ მოგ­ცემთ-მეთ­ქი. დაგ­ვე­მუქ­რა, სა­დაც უნდა მი­გიყ­ვა­ნოთ, იქ არ დაგ­ტო­ვებთ, შუა უდაბ­ნო­ში გა­გიყ­ვანთ, ეტ­ლი­დან ჩა­მოგ­სვამთ და გვე­ლე­ბი შეგ­ჭა­მე­ნო. მოკ­ლედ, გარ­კვე­უ­ლი თან­ხა მა­ინც გა­და­ვუ­ხა­დეთ. ბა­ზარ­ში რომ შევ­დი­ო­დი, ვინც იგებ­და, რომ ქარ­თვე­ლი ვი­ყა­ვი, ვა­ჭა­რი თუ ყა­ჩა­ღი, ყვე­ლა ერ­თსა და იმა­ვეს მე­უბ­ნე­ბო­და - ჩემი და თქვენ­თან, სა­მე­დი­ცი­ნო ინ­სტი­ტუ­ტში სწავ­ლობ­სო. ვაჟა-ფშა­ვე­ლას გამ­ზირ­ზე არა­ბე­ბი და ინ­დუ­სე­ბი რომ არი­ან, მათი და-ძმე­ბი გა­ვი­ცა­ნი (იცი­ნის).

- შენი ფო­ტო­ე­ბი­დან ვიცი, რომ ბე­დუ­ი­ნე­ბის სო­ფელ­შიც იყა­ვი.

- ეგ­ვიპ­ტე­ში ბე­დუ­ი­ნე­ბის სო­ფელ­ში მოვ­ხვდით. იქ ვნა­ხე აფ­თი­ა­ქი. აგ­ვიხ­სნეს, რომ ქვი­შა­ში შე­ზე­ლი­ლი აქ­ლე­მის შარ­დი შვე­ლის თა­ვის ტკი­ვილს. ერ­თმა­ნეთ­ში შე­ზე­ლი­ლი აქ­ლე­მის ქონი და ფურ­თხი შვე­ლის რა­ღაც და­ა­ვა­დე­ბას. მოკ­ლედ, იქ აქ­ლე­მი უკ­ვდა­ვე­ბის წა­მა­ლია. ერთი მწყემ­სი გოგო ამე­კი­და, - ბი­ძია, რა იქ­ნე­ბა, შენ­თან წა­მიყ­ვა­ნე, გამ­ზარ­დეო. - 2 კაბა ჰქონ­და, პარკში ჩადო და მომ­ყვე­ბო­და. 1 დო­ლა­რი ვა­ჩუ­ქე, ეს იმათ­თვის იგი­ვეა, მე რომ 9-სარ­თუ­ლი­ა­ნი სახ­ლი მა­ჩუ­ქო. ალ­ბათ იქა­ურ ლოც­ვებ­შიც მიხ­სე­ნი­ე­ბენ. იმ გო­გოს­თან ერ­თად ფო­ტოც გა­და­ვი­ღე.

- ბე­დუ­ი­ნე­ბი რით გა­გი­მას­პინ­ძლდნენ?

- ფლა­ვი გვა­ჭა­მეს, შემ­წვარ-მოხ­რა­კუ­ლი საჭ­მე­ლე­ბი ჰქონ­დათ. მერე ერთი ქალი მო­ვი­და და შე­მოგ­ვთა­ვა­ზა, - თქვენ რომ არ შე­წუხ­დეთ, ხილს მე და­გი­ღე­ჭავთ და ისე გა­დაყ­ლა­პე­თო. - ხე­ლე­ბი გა­ვა­სავ­სა­ვე, - არ მიყ­ვარს, ხილი ცხოვ­რე­ბა­ში არ მი­ჭა­მია-მეთ­ქი. მერე წი­თელ ზღვა­ში ჩა­საყ­ვინ­თად წაგ­ვიყ­ვა­ნეს. მსგავ­სი სი­ლა­მა­ზე არ მი­ნა­ხავს. ან­კე­სე­ბიც მოგ­ვცეს და გვა­თევ­ზა­ვეს. სულ ფე­რა­დი თევ­ზე­ბი და­ვი­ჭი­რეთ, მაგ­რამ ისე შეგ­ვე­ცოდ­ნენ, უკან გა­დავ­ყა­რეთ. ბა­ნა­ნის დიდი პლან­ტა­ცი­ე­ბი აქვთ, დაკ­რეფ, იქვე წყალ­ში ამო­რე­ცხავ და მი­ირ­თმევ.

- უცხო ქვე­ყა­ნა­ში ჩას­ვლი­სას, იმ ქვეყ­ნის სამ­ზა­რე­უ­ლოს ყო­ველ­თვის აგე­მოვ­ნებ?

- თავს არ ვზო­გავ. მე და და­თოს ქა­ლიშ­ვი­ლი, სო­ფიო, ფი­ნიკ­ზე ვგიჟ­დე­ბო­დით. ოლია მა­თხოვ­რე­ბი­ვით და­ვი­კა­ვებ­დით თეფ­შებს და სა­სა­დი­ლო­ებ­ში დავ­დი­ო­დით. კვე­ბა 123-ჯე­რა­დი (იღი­მის) გვქონ­და. იტა­ლი­უ­რი, მექ­სი­კუ­რი, ინ­დუ­რი, ჩი­ნუ­რი სამ­ზა­რე­უ­ლო, აგერ­ჩია, რო­მე­ლი კერ­ძი გინ­დო­და.

- უპი­რა­ტე­სო­ბას რო­მე­ლი ქვეყ­ნის სამ­ზა­რე­უ­ლოს ანი­ჭებ?

- ქარ­თულს. უკ­რა­ი­ნე­ლებ­საც არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვი სამ­ზა­რე­უ­ლო აქვთ. გემ­რი­ელ პუ­დინ­გებს ამ­ზა­დე­ბენ.

- აზი­უ­რი კულ­ტუ­რა ევ­რო­პულ­ზე მე­ტად გი­ზი­დავს?

- ეგ­ზო­ტი­კა ცოტა ხნი­თაა კარ­გი. აზი­ურს ევ­რო­პუ­ლი ქვეყ­ნე­ბი მირ­ჩევ­ნია. ლონ­დონ­ში ჩემი ბავ­შვო­ბის მე­გო­ბა­რი ცხოვ­რობს. ერთხელ მას­თან ჩა­ვე­დი. აქე­დან ღერ­ღი­ლი, აჯი­კა, ტყე­მა­ლი, ჩურ­ჩხე­ლა, ჭა­ჭის არა­ყი წა­ვი­ღე. სა­ელ­ჩო­ში ძა­ლი­ან თბი­ლად მი­მი­ღეს. ლონ­დო­ნის ცხოვ­რე­ბის რით­მმა გა­მა­ო­ცა. იქ ისე­თი სწრა­ფი ტემ­პია, ხან­და­ხან ქუ­ჩა­ში გვერ­დით ვი­წე­ო­დი, ხალ­ხს რომ არ გა­და­ვე­თე­ლე. ყვე­ლას სა­დღაც ეჩ­ქა­რე­ბა. იმ დღე­ებ­ში, ლონ­დო­ნის ნა­ცი­ო­ნა­ლურ ბიბ­ლი­ო­თე­კა­ში სა­ქარ­თვე­ლოს კუ­თხე გა­იხ­სნა, მე რა­დიო "იმედ­ში" ჩა­წე­რი­ლი "ვე­ფხის­ტყა­ო­სა­ნი" და რამ­დე­ნი­მე ძვირ­ფა­სი წიგ­ნი ჩა­ვი­ტა­ნე. ინ­გლი­სე­ლი მკვლევ­რის წიგ­ნის - "მშვე­ნი­ე­რი სა­ქარ­თვე­ლო" - პრე­ზენ­ტა­ცი­ა­საც და­ვეს­წა­რი. ლონ­დონ­ში ყოფ­ნი­სას შე­ვი­ძი­ნე წიგ­ნე­ბი პრო­ფე­სი­ულ ლი­ტე­რა­ტუ­რა­ზე და მათ­ზე დაყ­რდნო­ბით დავ­წე­რე წიგ­ნი: "ყვე­ლა­ფე­რი მე­ო­რე მე­ო­რა­დი არ არის". მას­ში ჩა­მოთ­ვლი­ლია ნა­წარ­მო­ე­ბე­ბი, რომ­ლე­ბიც სხვა ლი­ტე­რა­ტუ­რულ პირ­ველ­წყა­რო­ზეა შექ­მნი­ლი. მა­გა­ლი­თად, შექ­სპი­რის 37 პი­ე­სი­დან 36 სხვა ლი­ტე­რა­ტუ­რულ პირ­ველ­წყა­რო­ზე დაყ­რდნო­ბი­თაა და­წე­რი­ლი. მან 1594 წელს და­წე­რა "რო­მეო და ჯუ­ლი­ე­ტა", 1562 წელს არ­ტურ ბრუკ­მა და­წე­რა "რო­მე­უ­სი­სა და ჯუ­ლი­უ­სის ტრა­გი­კუ­ლი ზღა­პა­რი". ძა­ლი­ან ცოტა ვინ­მემ თუ იცის, ილია ჭავ­ჭა­ვა­ძემ ივა­ნე მა­ჩა­ბელ­თან ერ­თად რო­გორ თარ­გმნა "მეფე ლირი". ამ რო­ლის პირ­ვე­ლი შემ­სრუ­ლე­ბე­ლი სა­ქარ­თვე­ლო­ში თა­ვად ილია იყო.

- უცხო ქვე­ყა­ნა­ში ჩას­ვლი­სას ბუ­ნებ­რი­ვია, მუ­ზე­უ­მე­ბით, ის­ტო­რი­უ­ლი ძეგ­ლე­ბი­თაც ინ­ტე­რეს­დე­ბი.

- რა თქმა უნდა. ლონ­დო­ნის ნა­ცი­ო­ნა­ლურ მუ­ზე­უმ­ში წა­რუშ­ლე­ლი შთა­ბეჭ­დი­ლე­ბა მი­ვი­ღე. თუ ვინ­მეს ხელ­ში ფუნ­ჯი აუ­ღია და მერე მის­თვის გე­ნი­ო­სი და­ურ­ქმე­ვი­ათ, ყვე­ლას ტილო მაქვს ნა­ნა­ხი, ეს დიდი ემო­ცი­აა. ხალ­ხი ერთ ტი­ლოს დი­ლი­დან სა­ღა­მომ­დე უყუ­რებს. ხე­ლოვ­ნე­ბით ტკბო­ბა დიდი სი­ა­მოვ­ნე­ბაა.

- მი­თხა­რი, 25-მდე ქვე­ყა­ნა­ში ვარ ნამ­ყო­ფიო. რო­მე­ლი­მე­ში სა­ცხოვ­რებ­ლად დარ­ჩე­ბო­დი?

- პო­ლო­ნეთ­ში, კრა­კოვ­ში ვი­ცხოვ­რებ­დი. ეს ემო­ცი­ე­ბით სავ­სე, ზღაპ­რუ­ლი ქა­ლა­ქია. ქუ­ჩა­ში ჯანო კა­ხი­ძის მუ­სი­კა რომ გა­ვი­გო­ნე "პირ­ვე­ლი მერ­ცხა­ლი­დან", სულ გა­და­ვი­რიე. მხრებ­ში გა­ვი­შა­ლე, რა­ღაც­ნა­ი­რი, ეროვ­ნუ­ლი სი­ა­მა­ყე შე­მე­პა­რა. იქ კა­ხი­ძის შე­მოქ­მე­დე­ბას კარ­გად იც­ნო­ბენ.

- ამ­დე­ნი ვი­ლა­პა­რა­კეთ და არა­ფე­რი გით­ქვამს, რო­მელ ქვე­ყა­ნა­ში უფრო მომ­ხიბ­ვლე­ლი გო­გო­ნე­ბი შეგ­ხვდნენ.

- სკო­ლა რომ და­ვამ­თავ­რე, მშობ­ლებ­მა მე­გობ­რებ­თან ერ­თად ან­ტა­ლი­ა­ში გა­მიშ­ვეს, 6-7 ბიჭი ვი­ყა­ვით. სას­ტუმ­რო­ში, რო­მელ­შიც დავ­ბი­ნავ­დით, ღა­მის კლუ­ბი იყო. შე­ვე­დით თუ არა, ერთი ყელ­მო­ღე­რე­ბუ­ლი, გე­დი­ვით ქალი გა­და­მეხ­ვია, მკოც­ნის, ჭკუ­ა­ზე არ არის. მკი­თხა, - რო­მელ ნო­მერ­ში ცხოვ­რობ? ცოტა დავ­ლი­ოთ და ავი­დე­თო. - მოკ­ლედ, ჩემს ოთახს რომ მი­ვუ­ახ­ლოვ­დით, და­ვი­ნა­ხე, ჩემი ძმა­კა­ცის ნომ­რი­დან გა­მო­დი­ან: ვი­ღაც ქალი, ჩემი მე­გო­ბა­რი და სა­მარ­თალ­დამ­ცვე­ლე­ბი. ვერ გა­ვი­გე, რა ხდე­ბო­და. მე­გო­ბარ­მა და­მი­ნა­ხა თუ არა, ყვი­რი­ლი და­ი­წყო, - არ შე­იყ­ვა­ნო, არ შე­იყ­ვა­ნოო! - თურ­მე ეს ქა­ლე­ბი სას­ტუმ­როს დაც­ვას­თან შე­თან­ხმე­ბით მუ­შა­ო­ბენ. ბი­ჭებს სა­კუ­თარ თავს სთა­ვა­ზო­ბენ, ნო­მერ­ში შეს­ვლის­თა­ნა­ვე კი­ვილს იწყე­ბენ, მიშ­ვე­ლეთ, შე­მო­მათ­რი­აო. მო­დის ჩა­საფ­რე­ბუ­ლი დაც­ვა და მერე მო­ლა­პა­რა­კე­ბას იწყე­ბენ: - თუ გინ­და, ეს ამ­ბა­ვი სა­მარ­თალ­დამ­ცა­ვებ­მა არ გა­ი­გონ და და­ჭე­რას გა­და­ურ­ჩე, ფული მო­მე­ციო.

- და შენც, იმ "გე­დი­ვით ქა­ლის" მა­ხე­ში გა­ე­ბი?

- არა, გა­დავ­რჩი, სა­კივ­ლე­ლად იყო გამ­ზა­დე­ბუ­ლი, მაგ­რამ ნომ­რი­დან გა­მო­ვა­ბუნ­ძუ­ლე.

- ყვე­ლა­ზე მე­ტად რო­მე­ლი ქვეყ­ნის ქა­ლე­ბი გი­ზი­და­ვენ?

- უკ­რა­ი­ნა­ში გოგო გა­ვი­ცა­ნი, რო­მელ­თა­ნაც 1-თვი­ა­ნი რო­მა­ნი მქონ­და. თვა­ლე­ბი­დან ცე­ცხლს აკ­ვე­სებ­და, შე­მომ­ხე­დავ­და და ჟრუ­ან­ტე­ლი მივ­ლი­და. სა­ქარ­თვე­ლო­ში დაბ­რუ­ნე­ბის შემ­დეგ შევ­თა­ვა­ზე, - თბი­ლის­ში ჩა­მო­დი-მეთ­ქი და უარი მი­თხრა. უფრო სწო­რად, მი­პა­სუ­ხა, - 2 დღით არა, თუ გინ­და, სა­მუ­და­მოდ ჩა­მო­ვა­ლო.

- შენ კი უცხო­ე­ლი მე­ო­რე ნა­ხე­ვა­რი არ გინ­და...

- პატ­რი­ო­ტი ვარ, რაც უნდა კარ­გი და ლა­მა­ზი იყოს, უცხო­ე­ლი ცოლი არ მინ­და, ქარ­თვე­ლი გოგო მირ­ჩევ­ნია...

თა­მუ­ნა კვი­ნი­კა­ძე

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)