"ოდეს­მე შეხ­ვედ­რი­ხართ ჟი­ნი­ან, გულ­ღია და მუ­დამ მო­ღი­მარ ადა­მი­ანს? - ეს ვერ­ძია. ეზი­ზღე­ბა ჩარ­ჩო­ე­ბი, აკ­რძალ­ვე­ბი, შე­ზღუდ­ვე­ბი. მა­სა­ვით არა­ვის სჯე­რა სას­წა­უ­ლე­ბის. მა­ტე­რი­ა­ლურ კომ­ფორტზე მაღ­ლა ხალ­ხის აღი­ა­რე­ბა და სა­ზო­გა­დო­ე­ბა­ში შექ­მნი­ლი იმი­ჯი დგას. მას უყ­ვარს ლი­დე­რო­ბა, ამა­ყი და და­უ­მორ­ჩი­ლე­ბე­ლია", - ასე ახა­სი­ა­თე­ბენ ას­ტრო­ლო­გე­ბი ვე­ფხვის წელ­ში და­ბა­დე­ბულ ვერძს, ეს კი პარ­ლა­მენ­ტარ ელი­სო ჩა­ფი­ძის ზო­დი­ა­ქოს ნი­შა­ნია.

- ას­ტრო­ლო­გია ერთ-ერთი უძ­ვე­ლე­სი და სა­ინ­ტე­რე­სო დარ­გია, მაგ­რამ მე სა­მოყ­ვა­რუ­ლო დო­ნე­ზე ვიც­ნობ. მყავს მე­გო­ბა­რი ას­ტრო­ფი­ზი­კო­სე­ბი, რომ­ლე­ბიც მეც­ნი­ე­რუ­ლი კუ­თხით მუ­შა­ო­ბენ. მათ­თან სა­უ­ბა­რი მავ­სებს. პი­რა­დი ჰო­როს­კო­პიც მაქვს შედ­გე­ნი­ლი.

- ას­ტრო­ლოგ­მა რა გი­თხრათ, წარ­მა­ტე­ბას რო­მელ პრო­ფე­სი­ა­ში მი­აღ­წევ­დით?

- მე­დი­ცი­ნა­ში, საბ­რძო­ლო ხე­ლოვ­ნე­ბა­სა და პო­ლი­ტი­კა­ში; ჟურ­ნა­ლის­ტი­კა არ იყო ნახ­სე­ნე­ბი. თა­ვის დრო­ზე, ჩემს მშობ­ლებს ძა­ლი­ან უნ­დო­დათ, ექი­მის პრო­ფე­სია ამერ­ჩია, მე კი ჟურ­ნა­ლის­ტო­ბა­ზე ვფიქ­რობ­დი. გულ­ჩვი­ლი ვარ, სის­ხლის და­ნახ­ვა­ზეც კი გული მიმ­დის და ექი­მო­ბა რო­გორ გა­მო­მი­ვი­დო­და?

- "თავ­გა­მო­დე­ბით იცავს სი­მარ­თლეს და ყო­ველ­თვის და­ჩაგ­რუ­ლის მხა­რეს დგას. მას არ გა­აჩ­ნია ში­შის გრძნო­ბა..."

- სი­მარ­თლის დაც­ვა პო­ლი­ტი­კო­სის უპირ­ვე­ლე­სი მო­ვა­ლე­ო­ბაა. კარ­გი ინ­ტუ­ი­ცია მაქვს და როცა ვხვდე­ბი, რომ გაც­ლა სჯობს, ვეც­ლე­ბი. თავს ვერ და­ვიმ­ცი­რებ, ინ­ტრი­გებ­ში ვერ ჩა­ვერ­თვე­ბი. რაც შე­ე­ხე­ბა შიშს: მე­ში­ნია, ისე არ მოვ­კვდე, რომ კვა­ლი არ დავ­ტო­ვო; ძა­ლი­ან მე­ში­ნია, რო­მე­ლი­მე და­ნა­პი­რე­ბი რომ ვერ შე­ვას­რუ­ლო.

- "მას­ში არ არის ეშ­მა­კო­ბის მარ­ცვა­ლიც კი".

- მარ­თა­ლია. ოჯა­ხის წევ­რე­ბი ხში­რად მე­უბ­ნე­ბი­ან, - ცოტა ეშ­მა­კი და მო­ხერ­ხე­ბუ­ლი რომ იყო, უკე­თე­სი იქ­ნე­ბო­დაო.

- "საკ­მა­რი­სია, ვინ­მემ გულ­ში ჩა­იკ­რას, მი­ე­ა­ლერ­სოს, რომ წყე­ნას მა­შინ­ვე ივი­წყებს"...

- ნამ­დვი­ლად ასეა! ყო­ველ­თვის ვცდი­ლობ, კარ­გი რა­ღა­ცე­ბი და­მა­მახ­სოვ­რდეს, ცუდი კი და­ვი­ვი­წყო. ცოტა ადა­მი­ან­თან ვარ ნა­ჩხუ­ბა­რი. წლე­ბის წინ, ერთ თა­ნამ­შრო­მელ­თან კონ­ფლიქ­ტი მქონ­და. მერე ისე მოხ­და, რომ ის სხვა­გან წა­ვი­და და ერ­თმა­ნეთს ერთი წლის შემ­დეგ შევ­ხვდით. ჩვე­უ­ლებ­რი­ვად მო­ვი­კი­თხე, გა­დავ­კოც­ნე. მერე გა­მახ­სენ­და, - მგო­ნი, ამას­თან ნა­ჩხუ­ბა­რი ვი­ყა­ვი-მეთ­ქი, მაგ­რამ მი­ზე­ზი ვე­ღარ გა­ვიხ­სე­ნე.

- "ცრემლს სხვას არ უჩ­ვე­ნებს. თუ მტი­რა­ლა ვერ­ძი ნა­ხეთ, იცო­დეთ, ის გულ­შია დაჭ­რი­ლი".

- ძა­ლი­ან იშ­ვი­ა­თად ვტი­რი. როცა ცუ­დად ვარ, გან­მარ­ტო­ე­ბა მიყ­ვარს. ტი­რი­ლი ჩემ­თვის უცხო რამ არის; მამა რომ გარ­და­მეც­ვა­ლა, მა­ში­ნაც ვერ ვი­ტი­რე.

- მას შემ­დეგ თუ გი­ტი­რი­ათ, რაც პო­ლი­ტი­კა­ში წახ­ვე­დით?

- მხო­ლოდ ერთხელ ვი­ტი­რე. მე და ბა­ტონ გუ­რამ ოდი­შა­რი­ას თემ­ქა­ზე, დევ­ნი­ლე­ბის და­სახ­ლე­ბა­ში შეხ­ვედ­რა გვქონ­და. იქ ადა­მი­ა­ნე­ბი დაგ­ვხვდნენ თა­ვი­ან­თი ში­შით, გა­ჭირ­ვე­ბით, მო­მავ­ლის რწმე­ნით, სიყ­ვა­რუ­ლი­თა და პა­ტა­რა სუფ­რით; გვიყ­ვე­ბოდ­ნენ სა­კუ­თარ ამ­ბებს. იმ­დე­ნად ემო­ცი­უ­რი შეხ­ვედ­რა იყო, რომ ამე­ტი­რა.

- "პირ­და­პი­რია და ვერ იტანს ტყუ­ილს".

- ადა­მი­ა­ნი თვა­ლებ­ში რომ მი­ყუ­რებს და ისე მა­ტყუ­ებს, მის მა­გივ­რად მე მრცხვე­ნია. თუ მისი და­კარ­გვა არ მინ­და, ვე­უბ­ნე­ბი: ვხვდე­ბი, მა­ტყუ­ებ და მე­ო­რედ ასე აღარ მო­იქ­ცე-მეთ­ქი.

- "მა­სა­ვით არა­ვის სჯე­რა სას­წა­უ­ლე­ბის..."

- ოპ­ტი­მის­ტი ვარ. სას­წა­უ­ლი ყვე­ლა იმ ადა­მი­ა­ნის ცხოვ­რე­ბა­ში ხდე­ბა, ვი­საც ამის სჯე­რა.

- "ის არ გა­ნე­კუთ­ვნე­ბა იმ ადა­მი­ან­თა კა­ტე­გო­რი­ას, რომ­ლე­ბიც დგა­ნან და ელი­ან, რო­დის და­ა­ტყდე­ბათ თავს ბედ­ნი­ე­რე­ბა. ურ­ჩევ­ნია, თა­ვად მო­ი­ნა­დი­როს.

- ადა­მი­ა­ნის ღირ­სე­ბა სწო­რედ ის არის, რომ უნდა იბ­რძო­ლოს. ბრძო­ლით მო­ნა­პო­ვარს უფრო დიდი ფასი აქვს. რაც თავი მახ­სოვს, სულ ვშრო­მობ.

- თქვე­ნი წარ­მა­ტე­ბა შრო­მის­მოყ­ვა­რე­ო­ბამ გა­ნა­პი­რო­ბა?

- წარ­მა­ტე­ბა? ეს ცოტა ხმა­მა­ღა­ლი ნათ­ქვა­მი მგო­ნია. წარ­მა­ტე­ბუ­ლი მა­შინ ვიქ­ნე­ბი, როცა ქვე­ყა­ნა იქ­ნე­ბა წარ­მა­ტე­ბუ­ლი, როცა ჩემი ქარ­თუ­ლი ოც­ნე­ბა ახ­დე­ბა. ახლა ბედ­ნი­ე­რი არ ვარ. ყო­ველ­დღე იმ­დენ გა­ჭირ­ვე­ბულ ადა­მი­ანს ვხვდე­ბი, ისეთ ამ­ბებს ვის­მენ და მათ წი­ნა­შე იმ­ხე­ლა პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბას ვგრძნობ, რომ ბედ­ნი­ე­რი რო­გორ უნდა ვიყო?

- მო­გეხ­სე­ნე­ბათ, ახლა გვე­ლის წე­ლია...

- (მა­წყვე­ტი­ნებს) და ვიცი, ჩემ­თვის კარ­გი წელი იქ­ნე­ბა.

- ას­ტრო­ლო­გე­ბის აზ­რით, წელს ოჯახს გა­ცი­ლე­ბით მეტი დრო უნდა და­უთ­მოთ.

- ოჯა­ხის წევ­რებ­თან ურ­თი­ერ­თო­ბა ძა­ლი­ან მაკ­ლია. "ქარ­თუ­ლი ოც­ნე­ბის" მად­ლი­ე­რი ვარ, რად­გან მა­ჟო­რი­ტა­რო­ბამ მშობ­ლი­ურ სო­ფელ­ში და­მაბ­რუ­ნა. ხან­და­ხან დედა მე­ხუმ­რე­ბა: ახლა გი­რე­კავ, რო­გორც შენი ამომ­რჩე­ვე­ლიო (იცი­ნის). ოჯა­ხის წევ­რე­ბი გაფრ­თხი­ლე­ბუ­ლე­ბი მყავს, რომ ჩემს პო­ლი­ტი­კურ საქ­მი­ა­ნო­ბა­ში არ უნდა ჩა­ე­რი­ონ. უბ­რა­ლოდ, შე­იძ­ლე­ბა მათ რჩე­ვა ვკი­თხო. დედა ბრძე­ნი ქა­ლია და ხში­რად, ამა თუ იმ სა­კი­თხზე სწორ რჩე­ვას მაძ­ლევს. აზრს და­საც ხში­რად ვე­კი­თხე­ბი: მას პრაგ­მა­ტუ­ლი აზ­როვ­ნე­ბა აქვს, მე კი რო­მან­ტი­კო­სი ვარ.

- "მარ­ტო­ხე­ლა ვერ­ძი არ­ჩე­ვა­ნის გა­კე­თე­ბას ზამ­თრის მო­ახ­ლო­ე­ბი­სას შეძ­ლებს. ამ დროს ქორ­წი­ნე­ბა მტკი­ცე იქ­ნე­ბა".

- ეს იმას ნიშ­ნავს, რომ ნო­ემ­ბერს უნდა და­ვე­ლო­დო? ცოტა ხნის წინ ინ­ტერ­ნეტ­ში ჩემს ფო­ტო­ზე წარ­წე­რა ვნა­ხე: "ერ­თად გა­ვა­თხო­ვოთ ელი­სო ჩა­ფი­ძე". იყო ბევ­რი შე­უ­რა­ცხმყო­ფე­ლი ეპი­თე­ტი, რა­საც ახლა ყუ­რა­დღე­ბას აღარ ვაქ­ცევ, მაგ­რამ ადრე ამას ძა­ლი­ან გან­ვიც­დი­დი. ჩემ­მა პო­ლი­ტი­კა­ში წას­ვლამ ბევრ გა­ბო­რო­ტე­ბულ ადა­მი­ანს სა­ღერ­ღე­ლი აუ­შა­ლა. იფიქ­რეს, ჩემ­ზე ზე­მოქ­მე­დე­ბას ამ ფორ­მით მო­ახ­დენ­დნენ, მაგ­რამ მათ გა­სა­გო­ნად მინ­და ვთქვა: რაც უნ­დათ, ის და­წე­რონ, რე­აქ­ცია აღარ მაქვს!

- იმ ადა­მი­ა­ნებს რას ეტყვით, ვი­საც გულ­წრფე­ლად უყ­ვარ­ხართ და ვი­საც თქვე­ნი ბედ­ნი­ე­რე­ბა გა­უ­ხარ­დე­ბა?

- პირ­ველ რიგ­ში, მად­ლო­ბა მათ ამ სიყ­ვა­რუ­ლის­თვის. პი­რად ცხოვ­რე­ბა­ში ბედ­ნი­ე­რი ვარ. ქორ­წი­ნე­ბა ჯერ არ შედ­გა, რად­გან თა­ვი­სუფ­ლე­ბის მოყ­ვა­რე გახ­ლა­ვართ. ალ­ბათ ნა­ნა­ხი გაქვთ ფილ­მი ჯუ­ლია რო­ბერტსის და რი­ჩარდ გი­რის მო­ნა­წი­ლე­ო­ბით: გოგო სა­კურ­თხე­ველ­თან 4 მა­მა­კაცს მი­იყ­ვანს, ბოლო მო­მენ­ტში კი და­ქორ­წი­ნე­ბას ვერ ბე­დავს და გარ­ბის (იცი­ნის). არ მინ­და, მეც ასე და­მე­მარ­თოს. მყავს რჩე­უ­ლი და ჩვენს ურ­თი­ერ­თო­ბა­ში სა­კურ­თხე­ველ­თან მის­ვლის დრო ალ­ბათ, მალე დად­გე­ბა. ეს ჩემ­თვის დიდი პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბის აღე­ბას ნიშ­ნავს. მგო­ნი, კარგ ასაკ­ში ვა­კე­თებ არ­ჩე­ვანს, სა­კუ­თარ თავს არ მო­ვა­ტყუ­ებ. ვხუმ­რობ ხოლ­მე, დე­და­ჩე­მი­სა და ბა­ტო­ნი ბი­ძი­ნას გარ­და, ჩემი გა­თხო­ვე­ბა მეც უნდა გა­მი­ხარ­დეს-მეთ­ქი.

- პრე­მი­ერს ამ თე­მა­ზე თქვენ­თან უსა­უბ­რია?

- მხო­ლოდ ხუმ­რო­ბით.

- "შე­გიძ­ლი­ათ ვერძს ნე­ბის­მი­ე­რი საქ­მის გა­კე­თე­ბა იო­ლად მი­ან­დოთ".

- სა­ერ­თოდ, ახა­ლი გა­მოწ­ვე­ვე­ბის წი­ნა­შე დგო­მა მომ­წონს. აზარ­ტიც მაქვს, რომ ყვე­ლა სირ­თუ­ლე დავძლიო, მაგ­რამ ჩემი ცუდი თვი­სე­ბა ის გახ­ლავთ, რომ ინი­ცი­ა­ტი­ვას ყო­ველ­თვის სხვა ადა­მი­ა­ნე­ბის­გან ვე­ლო­დე­ბი...

- გარ­შე­მო მყო­ფე­ბი­სათ­ვის სა­კუ­თა­რი უპი­რა­ტე­სო­ბის დამ­ტკი­ცე­ბა გიყ­ვართ?

- მიყ­ვარს, მაგ­რამ მი­მაჩ­ნია, რომ ეს ცუდი თვი­სე­ბაა. როცა სა­კუ­თარ უპი­რა­ტე­სო­ბას ამ­ტკი­ცებ, ამით სხვა ადა­მი­ა­ნებს აღი­ზი­ა­ნებ. მიყ­ვარ­და, როცა სხვა­ზე უკე­თეს სტა­ტი­ას ვწერ­დი და ამის­თვის მა­ჯილ­დო­ებ­დნენ, როცა სა­მუ­შა­ოს თავს სხვებ­ზე კარ­გად ვარ­თმევ­დი... სა­ერ­თოდ, ვცდი­ლობ, თავ­მდა­ბა­ლი ვიყო.

- "ვე­ფხვი ვერ იტანს დაქ­ვემ­დე­ბა­რე­ბუ­ლის როლ­ში ყოფ­ნას, რის გა­მოც ზემ­დგო­მებ­თან ხში­რად აქვს კონ­ფლიქ­ტი".

- ხელ­მძღვა­ნე­ლებ­თან ბევ­რჯერ მი­ჩხუ­ბია. მათ­თან ვკა­მა­თობ­დი მა­შინ, როცა ვფიქ­რობ­დი, რომ უსა­მარ­თლო გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბებს იღებ­დნენ. როცა ვიცი, გუნდში ჩემ­ზე კომ­პე­ტენ­ტუ­რი და ძლი­ე­რი პი­როვ­ნე­ბაა, მას­ზე მა­ღა­ლი თა­ნამ­დე­ბო­ბის და­კა­ვე­ბას არას­დროს მო­ვინ­დო­მებ. მო­რა­ლუ­რი ავ­ტო­რი­ტე­ტის თვალ­საზ­რი­სით, მყავ­დნენ ისე­თი უფ­რო­სე­ბი, რომ­ლებ­საც ვა­ღი­ა­რებ­დი და მათ­გან ბევრ რა­მეს ვსწავ­ლობ­დი კი­დეც. ისეთ ხელ­მძღვა­ნელ­თან ურ­თი­ერ­თო­ბა კი, რო­მე­ლიც ნაკ­ლებს შრო­მობს და კარ­გი იდე­აც იშ­ვი­ა­თად აქვს, ძა­ლი­ან მი­ჭირს.

- დღეს რა ხდე­ბა?

- არას­დროს მივ­ცემ თავს იმის უფ­ლე­ბას, რომ ასა­კით უფ­როს ადა­მი­ანს შე­ნიშ­ვნა მივ­ცე, მაგ­რამ იყო რამ­დე­ნი­მე შემ­თხვე­ვა, როცა ბა­ტო­ნი ბი­ძი­ნა თა­ვად ჩა­ვა­ყე­ნე საქ­მის კურ­სში იმ პრობ­ლე­მე­ბის თუ უსა­მარ­თლო­ბის შე­სა­ხებ, რაც ქვე­ყა­ნა­ში ხდე­ბო­და. თა­მა­მად შე­მიძ­ლია ვთქვა, რომ ეს პრობ­ლე­მე­ბი გა­მოს­წორ­და. პი­რო­ბას გაძ­ლევთ, მო­მა­ვალ­შიც ვაც­ნო­ბებ იმ უსა­მარ­თლო­ბის შე­სა­ხებ, რო­მე­ლიც შე­იძ­ლე­ბა ქვე­ყა­ნა­ში დღე­საც ხდე­ბო­დეს. სხვა­თა შო­რის, ბა­ტონ­მა ბი­ძი­ნა­მაც მომ­ცა შე­ნიშ­ვნა და მი­თხრა, თუ რო­გორ უნდა გავმხდა­რი­ყა­ვი უფრო მე­ტად ეფექ­ტუ­რი. ეს ნორ­მა­ლუ­რი პრო­ცე­სია. ერ­თმა­ნე­თის­გან ბევრ რა­მეს ვსწავ­ლობთ.

- "მას უყ­ვარს ლი­დე­რო­ბა და ამას არც მა­ლავს, ეს თვი­სე­ბა ბავ­შვო­ბი­დან­ვე სის­ხლში აქვს გამ­ჯდა­რი".

- მარ­თა­ლია, ბუ­ნე­ბით ლი­დე­რი ვარ.

- "ხში­რად იკა­ვებს მა­ღალ პოს­ტებს".

- ჩემ­თვის ყვე­ლა­ზე მა­ღა­ლი პოს­ტი ტყი­ბუ­ლის მა­ჟო­რი­ტა­რო­ბაა. ჩემი 7516 ამომ­რჩევ­ლის მად­ლი­ე­რი ვარ.

- "ხში­რად სი­ჯი­უ­ტე და მეწვრილ­მა­ნე­ო­ბა უშ­ლის ხელს იმა­ში, რომ მიზ­ნის მიღ­წე­ვა უკონ­ფლიქ­ტოდ შეძ­ლოს".

- ჯი­უ­ტი ვარ, მაგ­რამ მეწვრილ­მა­ნე - არა. ახლა ვსწავ­ლობ და ვცდი­ლობ, მო­მა­ვალ­ში რაც შე­იძ­ლე­ბა ნაკ­ლე­ბი კონ­ფლიქ­ტი მქონ­დეს.

- ამა­ყი ხართ?

- ძა­ლი­ან ამა­ყი ვარ. ჯობ­და, ეს თვი­სე­ბა ჩემ­ში ნაკ­ლე­ბი დო­ზით ყო­ფი­ლი­ყო.

- "ფულ­სა და დი­დე­ბას შო­რის არ­ჩე­ვა­ნი რომ გა­ა­კე­თე­ბი­ნოთ, დი­დე­ბას აირ­ჩევს".

- რა თქმა უნდა! ფული მჭირ­დე­ბა კონ­კრე­ტუ­ლი საქ­მე­ე­ბის გა­სა­კე­თებ­ლად. მი­მაჩ­ნია, რომ ადა­მი­ა­ნე­ბის ერთ-ერთი დიდი უბე­დუ­რე­ბა ისიც არის, რომ ძი­რი­თა­დად, ფულ­ზე ვართ ორი­ენ­ტი­რე­ბუ­ლე­ბი, ამას კი სი­კე­თე არ მო­აქვს. ფული მა­შინ არის კარ­გი, როცა იცი, რაში უნდა და­ხარ­ჯო. ფუ­ფუ­ნე­ბის მოყ­ვა­რუ­ლი არ ვარ. როცა ვიცი, ჩემს ქვე­ყა­ნა­ში ადა­მი­ა­ნე­ბი მშივ­რე­ბი არი­ან და ღა­მის გა­სა­თე­ვი ად­გი­ლი არ აქვთ, სიმ­დიდ­რეს ვერ შე­ვირ­გებ, გან­ცხრო­მას ვერ მი­ვე­ცე­მი. ზოგ­ჯერ მეც მი­ჭირს და ეს მსი­ა­მოვ­ნებს კი­დეც; შე­იძ­ლე­ბა, ჩემი ნათ­ქვა­მი მა­ზო­ხის­ტუ­რია, მაგ­რამ ამავდრო­უ­ლად, გულ­წრფე­ლიც გახ­ლავთ, თით­ქოს ამით სინ­დი­სის ქენ­ჯნას ვა­ყუ­ჩებ.

- ინ­ტერ­ვიუ არა­ერთ პო­ლი­ტი­კოს­თან ჩა­მი­წე­რია, მაგ­რამ არ მიგ­რძნია, რომ ადა­მი­ა­ნე­ბის გა­ჭირ­ვე­ბა ისე მი­ე­ტა­ნოთ გულ­თან, რო­გორც თქვენ მი­გაქვთ.

- მეც ამ სა­ზო­გა­დო­ე­ბის წარ­მო­მად­გე­ნე­ლი ვარ და იმი­ტომ. დღეს ასე­თი გა­ჭირ­ვე­ბუ­ლი ადა­მი­ა­ნე­ბი უფრო მე­ტად მიყ­ვარს, ვიდ­რე ქვეყ­ნის პო­ლი­ტი­კუ­რი ელი­ტა. კობა და­ვი­თაშ­ვი­ლი ხუმ­რო­ბით მე­უბ­ნე­ბა: შენ ამ ხალ­ხის კლა­სობ­რი­ვი წარ­მო­მად­გე­ნე­ლი ხარო. მარ­თლაც ასეა! მე მათ სათ­ქმელს ვამ­ბობ და ვფიქ­რობ, რომ ჩემს სო­ფელ­ში ამა­ყი, ღირ­სე­უ­ლი, კე­თილ­შო­ბი­ლი ხალ­ხი ცხოვ­რობს.

თა­მუ­ნა კვი­ნი­კა­ძე

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)