მისი ბავ­შვო­ბის წლებს უდარ­დე­ლი ნამ­დვი­ლად არ ეთ­ქმის. ცხრა თვის იყო, მისი მშობ­ლე­ბი რომ და­შორ­დნენ და ცალ-ცალ­კე, სხვა­დას­ხვა ქა­ლა­ქის­კენ აი­ღეს გეზი, ის კი ბორ­ჯომ­ში ბე­ბია-ბა­ბუ­ას­თან და­ტო­ვეს. ეს ზურა ხა­ჩი­ძის ცხოვ­რე­ბის და­სა­წყი­სია. ის უკეთ გი­ამ­ბობთ იმ ეკ­ლი­ა­ნი გზის სირ­თუ­ლე­ებ­ზე, რო­მე­ლიც ბორ­ჯო­მი­დან თბი­ლი­სამ­დე გა­ი­რა. დღეს მომ­ღე­რალს ცხოვ­რე­ბი­სე­ულ გა­მოც­დი­ლე­ბა­ზე ვე­სა­უბ­რეთ.

- ქა­ლაქ ბორ­ჯომ­ში და­ვი­ბა­დე. მამა, შუქ­რი ხა­ჩი­ძე, ავ­ტო­ბუ­სის მძღო­ლი გახ­ლდათ და საბ­ჭო­თა კავ­ში­რის მას­შტა­ბით მუ­შა­ობ­და. იშ­ვი­ა­თად ვნა­ხუ­ლობ­დი. დედა, ლალი ვე­ფხვი­აშ­ვი­ლი, სას­წავ­ლო ნა­წი­ლის გამ­გე იყო სპორ­ტსკო­ლა­ში. ცხრა თვის ვი­ყა­ვი, ჩემი მშობ­ლე­ბი რომ და­შორ­დნენ. ასე რომ, დედ­მა­მიშ­ვი­ლე­ბი არ მყავს, თუ არ ჩავ­თვლით მა­მი­დაშ­ვილს, რო­მე­ლიც სა­ბერ­ძნეთ­ში ცხოვ­რობს და რო­მელ­საც ყო­ველ­თვის ამ ამ­პლუ­ა­ში გან­ვი­ხი­ლავ. დედა ათი წლით უმ­ცრო­სი იყო მა­მა­ზე. მო­უ­ტა­ცე­ბია მა­მას დედა, მაგ­რამ ვერ შე­ე­წყვნენ ერ­თმა­ნეთს. დედა თბი­ლის­ში წა­ვი­და. ექ­ვსი წლის ვიქ­ნე­ბო­დი ალ­ბათ, რომ გა­თხოვ­და და შვი­ლი ეყო­ლა, მამა რუ­სეთ­ში წა­ვი­და. მე მა­მის მშობ­ლებ­მა გამ­ზარ­დეს. შვი­დი წლის ასა­კი­დან გა­მოჩ­ნდა მამა ჩემს ცხოვ­რე­ბა­ში.

- რა ასაკ­ში და­ინ­ტე­რეს­დი, სად იყო მამა?

- ვი­ცო­დი, მამა სა­დაც იყო, უფრო დე­დას ვკი­თხუ­ლობ­დი. მა­მი­და და ბე­ბია მზრდიდ­ნენ 14 წლამ­დე, სა­ნამ დე­დას გა­ვიც­ნობ­დი. დედა ბორ­ჯომ­ში ის­ვე­ნებ­და ხში­რად, მე­ო­რე სახ­ლი გვქონ­და იქ. ერთხელ მე­გო­ბარ­მა მო­ტყუ­ე­ბით გა­და­მიყ­ვა­ნა, რომ მე­ნა­ხა. ეს იყო ჩვე­ნი პირ­ვე­ლი შეხ­ვედ­რა.

- თვი­თონ რომ ენა­ხე, ამის სურ­ვი­ლი არ ჰქონ­და თუ მა­მის მშობ­ლე­ბი არ აძ­ლევ­დნენ ამის სა­შუ­ა­ლე­ბას?

- ძა­ლი­ან მკაც­რი ბა­ბუა მყავ­და, არ ვიცი, ბა­ბუა უშ­ლი­და თუ არა ხელს. არ მახ­სოვს ის პე­რი­ო­დი, ძა­ლი­ან პა­ტა­რა ვი­ყა­ვი. რო­გორც მე­უბ­ნე­ბი­ან, რამ­დენ­ჯერ­მე მო­ვი­და დედა ჩემ წა­საყ­ვა­ნად და მერე ისევ და­ვუბ­რუ­ნე­ბი­ვარ უკან. 14 წლის ასაკ­ში გა­მიჩ­ნდა სურ­ვი­ლი, დედა მო­მე­ძებ­ნა.

- რო­გო­რი იყო თქვე­ნი შეხ­ვედ­რა?

- მძი­მე. შე­კი­თხვე­ბი არ დაგ­ვის­ვამს, უბ­რა­ლოდ, ჩა­ვე­ხუ­ტეთ ერ­თმა­ნეთს. ორი­ვეს გვინ­დო­და ურ­თი­ერ­თო­ბა აგ­ვე­წყო და და­ი­წყო კი­დეც ჩვე­ნი ურ­თი­ერ­თო­ბა, ჯერ თქვე­ნო­ბით ვე­ლა­პა­რა­კე­ბო­დით ერ­თმა­ნეთს, რამ­დე­ნი­მე წლის მერე - შე­ნო­ბით. მერე დედა და­ვუ­ძა­ხე და მერე და­ი­ღუ­პა კი­დეც, მე­გო­ბარ­თან იყო და გა­ზით გა­ი­გუ­და. ეს ამ­ბა­ვი ექ­ვსი წლის წინ მოხ­და. ძა­ლი­ან რთუ­ლი ბავ­შვო­ბა მქონ­და, მძი­მე წლე­ბი გა­ვი­ა­რე. პე­რი­ო­დიც მძი­მე იყო. 90-იანი წლე­ბის სა­ქარ­თვე­ლო, მო­გეხ­სე­ნე­ბათ, რა მძი­მე იყო, მით უმე­ტეს, ბორ­ჯომ­ში.

- შენი გამ­ზრდე­ლე­ბის­გან, ბე­ბი­ა­სა და ბა­ბუ­ას­გან რა გახ­სოვს, გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი და­რი­გე­ბა თუ გახ­სენ­დე­ბა?

- სულ მა­კონ­ტრო­ლებ­დნენ. ბე­ბია გან­სა­კუთ­რე­ბით. სამ­შო­ბი­ა­რო­ში მუ­შა­ობ­და, ბავ­შვე­ბის ექთა­ნი იყო და ხში­რად თან დავ­ყავ­დი. მო­რი­გე როცა იყო, შინ ვერ მტო­ვებ­და და იქ ვრჩე­ბო­დი ხოლ­მე, მის სამ­სა­ხურ­ში... სულ მა­რი­გებ­დნენ, მი­მარ­თუ­ლე­ბას მაძ­ლევ­დნენ, თუმ­ცა­ღა, მე მა­ინც სულ და­მო­უ­კი­დებ­ლო­ბის­კენ მი­ვილ­ტვო­დი, მინ­დო­და თა­ვად და­მემ­კვიდ­რე­ბი­ნა ჩემი ად­გი­ლი. 13-14 წლის ასა­კი­დან სახ­ლში ფულ­საც არ ვთხოვ­დი ჩე­მებს. მუ­შა­ო­ბა ად­რე­ულ ასაკ­ში და­ვი­წყე.

- სად მუ­შა­ობ­დი?

- კერ­ძო და­წე­სე­ბუ­ლე­ბა­ში და­ვი­წყე მუ­შა­ო­ბა. "პიშ­კე­ბი", მრგვა­ლი ორ­ცხო­ბი­ლე­ბი ცხვე­ბო­და იქ და მე უნდა წა­მე­ღო ყუ­თით ეს გემ­რი­ე­ლი ნუგ­ბა­რი მა­ღა­ზი­ა­ში. პა­ტა­რა ვი­ყა­ვი, ვერ გა­ვუ­ძე­ლი. ერთი დღე ვი­მუ­შა­ვე, ანა­ზღა­უ­რე­ბაც ავი­ღე და წა­მო­ვე­დი. მიდ­გო­მაც არ მო­მე­წო­ნა, მივ­ხვდი, რომ არ იყო ეს ჩემი საქ­მე. მერე ბორ­ჯო­მის ბავ­შვთა ფე­დე­რა­ცი­ა­ში და­ვი­წყე მუ­შა­ო­ბა. ფე­დე­რა­ცი­ის პრე­ზი­დენ­ტმა ქე­თი­ნო ნო­ზა­ძემ მი­მიწ­ვია. მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი როლი ითა­მა­შა ამ ადა­მი­ან­მა, რომ ფეხ­ზე დავ­მდგა­რი­ყა­ვი. ორი წელი სტა­ბი­ლუ­რად ვი­მუ­შა­ვე, სამი ასა­კობ­რი­ვი ჯგუ­ფი მყავ­და, თა­ნა­მედ­რო­ვე ცეკ­ვებს ვას­წავ­ლი­დი ბავ­შვებს, რა­საც მე თვი­თონ ტე­ლე­ვი­ზო­რი­დან ვსწავ­ლობ­დი.

- სკო­ლის პე­რი­ო­დი გა­მოგ­ვრჩა...

- დი­დად არ მახ­სოვს ეგ პე­რი­ო­დი, იმი­ტომ არა, რომ რა­ი­მე პრობ­ლე­მა მქონ­და. საკ­მა­ოდ კარ­გად ვსწავ­ლობ­დი, სკო­ლის ღო­ნის­ძი­ე­ბებ­ზეც გა­მოვ­დი­ო­დი, გუნდშიც ვმღე­რო­დი. მოკ­ლედ, პო­პუ­ლა­რუ­ლი ბავ­შვი ვი­ყა­ვი. ცელ­ქიც ვი­ყა­ვი, მაგ­რამ არა ხუ­ლი­გა­ნი. სი­გა­რეტ­საც ვე­წე­ო­დი, მას­წავ­ლე­ბელს ყუ­რიც აუ­წე­ვია.

- ქუ­ჩის აკა­დე­მი­ამ რა მოგ­ცა?

- ბევ­რი რამ. ადა­მი­ა­ნებ­თან ურ­თი­ერ­თო­ბის მხრივ, თუ რამ კარ­გი გა­მაჩ­ნია, ქუ­ჩამ მომ­ცა. მა­შინ სხვა ქუჩა იყო. სა­მარ­თლი­ა­ნო­ბას, უფ­რო­სე­ბის მი­მართ პა­ტი­ვის­ცე­მას, ქა­ლის პა­ტი­ვის­ცე­მას ვსწავ­ლობ­დით. ქუ­ჩა­შიც ბევ­რი უსა­მარ­თლო­ბა ვნა­ხე, რა­საც ვერ­სად ვერ ვი­ტან. ამი­ტომ მივ­ხვდი, რომ ქუჩა "ჩემი" არ იყო. ეს იყო ად­გი­ლი, სა­ი­და­ნაც უნდა ამე­ღო კარ­გი და ცუდი და­მე­ტო­ვე­ბი­ნა. ზუს­ტად ვი­ცო­დი, რომ ბირ­ჟა­ზე დგო­მით ჩემი ცხოვ­რე­ბა არ გაგ­რძელ­დე­ბო­და. ამას ხელი შე­უ­წყო იმა­ნაც, რომ ბავ­შვო­ბა­ში მი­ლი­ცი­ას­თან მქონ­და საქ­მე.

- რას გუ­ლის­ხმობ?

- კამ­ფე­ტე­ბის ქურ­დო­ბის­თვის გვა­ყურ­ყუ­ტეს ერთი კვი­რა. მა­ღა­ზია გავ­ტე­ხეთ. მერე ხელი მო­ა­წე­რი­ნეს მა­მას, რომ სა­ნამ ძი­ე­ბა­ში იყო საქ­მე, არ­სად წა­ვი­დო­დით და გა­მო­მიშ­ვეს. მა­მის თა­ნად­გო­მა მა­შინ კარ­გად მახ­სოვს.

- მა­მას ცოლი არ მო­უყ­ვა­ნია?

- მა­შინ­ვე არა, 14 წლის რომ გავ­ხდი, მა­შინ მო­იყ­ვა­ნა. ძა­ლი­ან კარ­გი ადა­მი­ა­ნი აღ­მოჩ­ნდა. სა­თა­ნა­დოდ და­მიდ­გა გვერ­დზე.

- დე­დო­ბა გა­გი­წია?

- ეგ ძა­ლი­ან რთუ­ლია. დე­დი­ნაც­ვალ­მა კი არა, ბე­ბი­ამ იმ­დე­ნი გა­ა­კე­თა ჩემ­თვის, მსხვერ­პლი გა­ი­ღო ჩემ გამო, გამ­ზარ­და, მაგ­რამ მა­ნაც ვერ შე­მიც­ვა­ლა დედა. დედა რომ გა­ვი­ცა­ნი და და­ვუ­ახ­ლოვ­დი, მივ­ხვდი, რომ მას ვე­რა­ვინ შეც­ვლის.

- ყვე­ლა­ფე­რი აპა­ტიე?

- ყვე­ლა­ფე­რი. ერ­თა­დაც ვი­ცხოვ­რეთ გარ­კვე­უ­ლი პე­რი­ო­დი, ერთ სახ­ლში. როცა თბი­ლის­ში ჩა­მო­ვე­დი, პო­პუ­ლა­რუ­ლი გავ­ხდი, დე­დამ თა­ვის­თან მი­მიყ­ვა­ნა. მარ­ტო მე არა, პა­ა­ტაც ჩვენ­თან ერ­თად ცხოვ­რობ­და.

- დე­დას ან მა­მას შვი­ლე­ბი ჰყავთ მე­ო­რე ქორ­წი­ნე­ბი­დან?

- მა­მას არა, დე­დას ჰყავ­და გო­გო­ნა, რო­მე­ლიც ოთხი წლის ასაკ­ში გუ­ლის მან­კით გარ­და­იც­ვა­ლა, სამ­წუ­ხა­როდ.

- სა­სიყ­ვა­რუ­ლო გა­მოც­დი­ლე­ბა­ზე რას გვე­ტყვი?

- 15 წლის ვი­ყა­ვი, ჩემ­ში ეს გრძნო­ბა რომ გაჩ­ნდა. სწო­რედ ამ ასაკ­ში ჩა­მო­ვა­ყა­ლი­ბე ჯგუ­ფი "ქუ­ჩის ბი­ჭე­ბი". ეკ­ლე­სი­ა­ში და­დი­ო­და გო­გო­ნა, რო­მე­ლიც მომ­წონ­და და იქ სი­ა­რუ­ლი და­ვი­წყე. ეკ­ლე­სი­ამ ბევ­რი რამ მომ­ცა. თუ ქუ­ჩას მოვ­წყდი, ეს ეკ­ლე­სი­ი­სა და ბორ­ჯომ-ბა­კუ­რი­ა­ნის ეპის­კო­პო­სის, მიტ­რო­პო­ლიტ მე­უ­ფე სე­რა­ფი­მეს დამ­სა­ხუ­რე­ბაა. მან გამ­ზარ­და იმ პე­რი­ოდ­ში. ჯერ ვუს­მენ­დი წირ­ვა-ლოც­ვას. მერე შე­ვა­ტყვე, რომ მხო­ლოდ გო­გოს გამო არ დავ­დი­ო­დი ეკ­ლე­სი­ა­ში. მერე გა­ლო­ბაც და­ვი­წყეთ... დღეს კმა­ყო­ფი­ლიც კი ვარ იმით, რომ ბევ­რი მძი­მე წუ­თე­ბი გა­და­ვი­ტა­ნე. ამან გა­მოც­დი­ლე­ბა მომ­ცა. არ ვტრა­ბა­ხობ, მაგ­რამ ბევ­რი რამ მას­წავ­ლა ცხოვ­რე­ბამ, ქუ­ჩამ, ეკ­ლე­სი­ამ, ბორ­ჯომ­მა. იმა­ნაც, რომ დედა ჩემ გვერ­დით არ იყო, თვით­დამ­კვიდ­რე­ბის სურ­ვი­ლი გა­მი­ჩი­ნა.

- პირ­ვე­ლი სიყ­ვა­რუ­ლი სად წა­ვი­და?

- ნინო არე­ვა­ძე თბი­ლის­ში წა­მო­ვი­და, აქ სწავ­ლობ­და. მე ბორ­ჯომ­ში ვი­ყა­ვი. ვე­ღარ ვაქ­ცევ­დი სა­თა­ნა­დო ყუ­რა­დღე­ბას და გა­თხოვ­და (ეღი­მე­ბა). მერე უკვე ძა­ლი­ან მო­ვინ­დო­მე და გავ­ხდი პო­პუ­ლა­რუ­ლი სა­ქარ­თვე­ლო­ში ჩემს ჯგუფ­თან ერ­თად და იმ­დე­ნი ურ­თი­ერ­თო­ბე­ბი იყო... ბევრ დროს წა­ი­ღებს.

- პო­პუ­ლა­რო­ბამ შეგცვა­ლა? თავ­ში ხომ არ აგი­ვარ­და?

- იყო, ცოტა ხნით. წარ­მო­იდ­გი­ნე, ბორ­ჯო­მი­დან ჩა­მო­სულ­მა ბი­ჭებ­მა სამ წე­ლი­წად­ში სპორ­ტის სა­სახ­ლე გა­ვავ­სეთ, ცა­რი­ე­ლი ად­გი­ლი არ იყო. არ შეგვცვლი­და?.. ორი თვე შოკ­ში ვი­ყა­ვით. ოღონდ "ფა­ნებ­თან" და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბა არ შეგ­ვიც­ვლია. პირ­ველ კონ­ცერ­ტზე, სა­ნამ ბოლო "ფანი" არ წა­ვი­და, ვი­დე­ქით და ავ­ტოგ­რა­ფებს ვა­რი­გებ­დით.

- იმ პე­რი­ო­დის ნოს­ტალ­გია გაქვს?

- მაქვს, იმი­ტომ, რომ ენ­თუ­ზი­აზ­მით ხარ, ნაკ­ლე­ბი პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბა გა­კის­რია, არ გაქვს ოჯა­ხი, და­მო­უ­კი­დებ­ლად ცხოვ­რობ. მეტი მო­ტი­ვა­ცია გაქვს აკე­თო შენი საყ­ვა­რე­ლი საქ­მე. მერე, როცა ეს ენ­თუ­ზი­აზ­მი პრო­ფე­სი­ო­ნა­ლიზ­მში გა­და­დის და სიმ­ღე­რა შენი პრო­ფე­სია ხდე­ბა, ხვდე­ბი, რომ ამით ცხოვ­რე­ბა რთუ­ლია.

- ოჯა­ხი ახ­სე­ნე, ბევ­რი კრი­ტი­კო­სი და ცი­ნი­კო­სი გა­მო­უჩ­ნდა შენი და ხა­თუ­ნა ჟორ­და­ნი­ას გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბას, ოჯა­ხის შე­გექ­მნათ...

- ჰო, სე­რი­ე­ბი იბეჭ­დე­ბო­და გა­ზე­თებ­ში ჩვენს სიყ­ვა­რულ­თან და­კავ­ში­რე­ბით. მა­შინ ასე­თი რამ არ იყო, თო­რემ სო­ცი­ო­ლო­გი­ურ გა­მო­კი­თხვებ­საც ჩა­ა­ტა­რებ­დნენ, და­შორ­დე­ბი­ან თუ არა ზურა და ხა­თუ­ნა. წერ­დნენ, რომ მე ხა­თუ­ნა კი არა, მე­რაბ ჟორ­და­ნია მო­ვიყ­ვა­ნე ცო­ლად. არა­და, ხა­თუ­ნა გულ­წრფე­ლად მიყ­ვარ­და და მიყ­ვარს დღემ­დე. სხვა­ნა­ი­რად ამ­დენ ხანს ვერ გაგ­რძელ­დე­ბო­და ჩვე­ნი ურ­თი­ერ­თო­ბა. პრობ­ლე­მე­ბი, რა­საკ­ვირ­ვე­ლია, გვქონ­და, მაგ­რამ და­მი­სა­ხე­ლეთ ოჯა­ხი, რო­მელ­საც პირ­ვე­ლი ხუთი წელი იდი­ლია აქვს ოჯახ­ში და პრობ­ლე­მე­ბი არ ჰქო­ნია. თან რთუ­ლი პე­რი­ო­დი დაგ­ვემ­თხვა. როცა ხა­თუ­ნა ცო­ლად მო­ვიყ­ვა­ნე, მე­რა­ბი და­ი­ჭი­რეს, მერე მე­ო­რედ და­ი­ჭი­რეს. უნდა იცო­დეთ, რას ნიშ­ნავს ხა­თუ­ნას­თვის დედ­მა­მიშ­ვი­ლი, რომ მიხ­ვდეთ, რო­გორ შე­იც­ვა­ლა ამ ამ­ბის შემ­დეგ. მერე მეც შე­ვიც­ვა­ლე. მერე და­ი­წყო მი­ტინ­გე­ბი, რეპ­რე­სი­ე­ბი ოჯახ­ზე, მა­მა­ჩე­მიც და­ი­ჭი­რეს. ყვე­ლა­ფერს გა­ვუ­ძე­ლით და აქამ­დე მო­ვე­დით. გვყავს ან­გე­ლო­ზი­ვით შვი­ლი, გვიყ­ვარს ერ­თმა­ნე­თი და ვცხოვ­რობთ ერ­თად. მად­ლო­ბა ღმერ­თს, რომ ასე­თი ცოლი შემ­ხვდა. სხვა მის ად­გი­ლას ასე­თი ძლი­ე­რი ვერ იქ­ნე­ბო­და. ხში­რად მი­ფიქ­რია, პა­ტა­რა ან ჩემი ტოლი გოგო რომ მო­მეყ­ვა­ნა ცო­ლად, ალ­ბათ ჩვე­ნი ურ­თი­ერ­თო­ბა ამ­დენ ხანს ვერ გაგ­რძელ­დე­ბო­და. ამის გარ­და, ხა­თუ­ნამ ფა­ნე­ბის შე­მო­ტე­ვა­საც გა­უძ­ლო. ათა­სი ჭორი გა­და­ი­ტა­ნა და გა­ა­ტა­რა. ქალ­მა ზუს­ტად უნდა იცო­დეს, რა უნდა. თუ ოჯა­ხი უნდა, მის შე­სა­ნარ­ჩუ­ნებ­ლად ხან კომ­პრო­მის­ზე უნდა წა­ვი­დეს, ხან შე­ტე­ვა­ზე.

- იყო შე­ტე­ვა?

- იყო, ძა­ლი­ან ხში­რად. იმ­დე­ნი თვა­ლი გვი­ყუ­რებ­და. დღე­საც მახ­სოვს, "კუ­რი­ე­რი" ჩვე­ნი ქორ­წი­ლის სი­უ­ჟე­ტით და­ი­წყო. კა­მე­რე­ბი და­ხუ­რუ­ლი ფარ­დე­ბი­დან, გა­რე­დან იღებ­დნენ ჩვენს ქორ­წილს რეს­ტო­რან­ში, დაც­ვას გა­ვაყ­რე­ვი­ნე ოპე­რა­ტო­რე­ბი. არ ვიქ­ნე­ბი თავ­მდა­ბა­ლი და ვი­ტყვი, რომ ბევ­რი გულ­შე­მატ­კი­ვა­რი მყავ­და. ძა­ლი­ან "გა­უ­ტყდათ" ჩემი ეს ნა­ბი­ჯი. ბევ­რი კე­თი­ლის­მსურ­ვე­ლი არა­კე­თილ­მო­სურ­ნედ გა­და­იქ­ცა. ზო­გა­დად ავი თვა­ლის არ მჯე­რა, მაგ­რამ ერთ უბ­რა­ლო ამ­ბავს მო­გიყ­ვე­ბით. პირ­ვე­ლად ანას­ტა­სია ეკ­რან­ზე რომ გა­მოჩ­ნდა და იმ­ღე­რა, იმ დღი­დან ბავ­შვს ვე­ღარ ვცნობ­დით, უც­ნა­უ­რო­ბე­ბი და­ე­მარ­თა. მერე ვა­ზი­ა­რე და დამ­შვიდ­და.

- ზურა, პო­ლი­ტი­კა­ში რა­ტომ წახ­ვე­დი?

- 2007 წელს მი­ტინგზე გა­მოს­ვლით და­ი­წყო პო­ლი­ტი­კას­თან ჩემი ურ­თი­ერ­თო­ბა. ქუ­ჩა­ში უსა­მარ­თლო­ბამ და ადა­მი­ა­ნე­ბის უფ­ლე­ბე­ბის შე­ლახ­ვამ გა­მო­მიყ­ვა­ნა. ბო­ლოს გა­დავ­წყვი­ტე, ჩემს ოჯახ­თან ერ­თად სა­ბერ­ძნეთ­ში გა­დავ­სუ­ლი­ყა­ვი სა­ცხოვ­რებ­ლად. "ქრის­ტი­ან-დე­მოკ­რა­ტებ­მა" თა­ნამ­შრომ­ლო­ბა რომ შე­მომ­თა­ვა­ზეს, დავ­რჩი, მინ­დო­და რა­ი­მე შე­მეც­ვა­ლა ჩემი ქვეყ­ნის­თვის უკე­თე­სო­ბის­კენ. დავ­მარ­ცხდი, მაგ­რამ დღე­ვან­დე­ლი ხე­ლი­სუფ­ლე­ბის მი­მართ სიმ­პა­თი­ე­ბი მაქვს. ამის­თვის ვიბ­რძო­დი, ხე­ლი­სუფ­ლე­ბის ცვლი­ლე­ბა მინ­დო­და.

- და­სას­რულ, შეც­დო­მებ­ზეც გკი­თხავ, უკან რომ დაბ­რუ­ნე­ბუ­ლი­ყა­ვი, რას შეც­ვლი­დი შენს ცხოვ­რე­ბა­ში, რას ნა­ნობ?

- ხში­რად ვუშ­ვებ შეც­დო­მას, მაგ­რამ თუ ვხვდე­ბი, რომ დამ­ნა­შა­ვე ვარ, გულ­წრფე­ლად ვა­ღი­ა­რებ. დე­დას­თან შე­მე­შა­ლა ერთხელ. სა­ნამ და­ი­ღუ­პე­ბო­და, მას­თან ცოტა უხე­ში სა­უ­ბა­რი მქონ­და. ვუ­თხა­რი, თუ შენს ცხოვ­რე­ბას არ შეც­ვლი, არ გა­მო­ას­წო­რებ იმას, რაც მე არ მომ­წონს, ხმას არ გაგ­ცემ-მეთ­ქი და ორი კვი­რა არ ვე­ლა­პა­რა­კე­ბო­დი.

- რო­გორ ცხოვ­რობ­და დედა, რას საყ­ვე­დუ­რობ­დი?

- ამის აფი­ში­რე­ბა არ მინ­და... ეს სა­უ­ბა­რი გარ­დაც­ვა­ლე­ბამ­დე ორი თვით ადრე იყო და დღემ­დე ცუ­დად მახ­სენ­დე­ბა. ესაა ჩემი ცხოვ­რე­ბა ძა­ლი­ან მოკ­ლედ. ამა­ზე რო­მა­ნიც და­ი­წე­რე­ბა (იღი­მე­ბა).

ნინო მჭედ­ლიშ­ვი­ლი

ჟურ­ნა­ლი "რე­ი­ტინ­გი"

(გა­მო­დის ორ­შა­ბა­თო­ბით)