"ჩემი მთა­ვა­რი პრო­ფე­სია ტუ­რიზ­მი­სა და სას­ტუმ­როს მარ­თვი­სა და ად­მი­ნის­ტრი­რე­ბის ექ­სპერტ-კან­დი­და­ტია, მაგ­რამ ეს ძი­რი­თად სპე­ცი­ა­ლო­ბად დამ­რჩა. ამ მი­მარ­თუ­ლე­ბით გარ­კვე­უ­ლი დრო­ის გან­მავ­ლო­ბა­ში ვი­მუ­შა­ვე თურ­ქე­თის ერთ-ერთ სას­ტუმ­რო­ში ანი­მა­ტო­რად... მერე კი, რა­ღაც დრო­ის შემ­დეგ, მივ­ხვდი, რომ სა­ქარ­თვე­ლო­ში დაბ­რუ­ნე­ბა მინ­დო­და, რათა იქ მი­ღე­ბუ­ლი გა­მოც­დი­ლე­ბა გა­მო­მე­ყე­ნე­ბი­ნა, მაგ­რამ არ გა­მო­მი­ვი­და", - ასე და­ი­წყო სა­უ­ბა­რი ჩვენ­მა რეს­პონ­დენ­ტმა გი­ორ­გი გი­ორ­გა­ძემ, რო­მელ­საც უკვე მე­ექ­ვსე წე­ლია სხვა პრო­ფე­სია - პროგ­რა­მის­ტო­ბა აქვს არ­ჩე­უ­ლი.

- გი­ორ­გი, თურ­ქეთ­ში რო­გორ მოხ­ვდით და რა გე­ვა­ლე­ბო­დათ?

- უნი­ვერ­სი­ტე­ტის დამ­თავ­რე­ბის შემ­დეგ სა­ვაჭ­რო პა­ლა­ტას­თან არ­სე­ბუ­ლი ტრე­ნინგ-ცენ­ტრი გა­ვი­ა­რე - 6-თვი­ა­ნი გა­დამ­ზა­დე­ბა, და იქი­დან გა­მიშ­ვეს პრაქ­ტი­კა­ზე. ინ­გლი­სუ­რი ენის ცოდ­ნა იყო სა­ჭი­რო და თე­ატ­რა­ლუ­რი ნიჭი. არ­სე­ბობს ასე­თი სას­ტუმ­რო­ებს ქსე­ლი, "ლა­რი­სა-ინი" და მის 5-ვარ­სკვლა­ვი­ან სას­ტუმ­რო­ში ვმუ­შა­ობ­დი. თა­ვი­დან ძა­ლი­ან გა­მი­ჭირ­და, თუნ­დაც იმი­ტომ, რომ უცხო გა­რე­მო­ში ვი­ყა­ვი, მაგ­რამ ის ადა­მი­ა­ნი, რო­მელ­საც ჩვე­ნი დაკ­ვა­ლი­ა­ნე­ბა ევა­ლე­ბო­და, ძა­ლი­ან და­მეხ­მა­რა და კვა­ლი­ფი­ცი­უ­რი რჩე­ვე­ბიც მომ­ცა. ჩემ­თან ერ­თად ბევ­რი უცხო­ე­ლი იყო, ძი­რი­თა­დად, პოსტსაბ­ჭო­თა ქვეყ­ნე­ბი­დან ჩა­მო­სუ­ლე­ბი. ძი­რი­თა­დად, სტუმ­რე­ბის გარ­თო­ბა გვე­ვა­ლე­ბო­და, მუ­სი­კა­ლუ­რად გა­ფორ­მე­ბულ პროგ­რა­მებს ვა­წყობ­დით, გა­სარ­თობ და თე­ატ­რა­ლურ ღო­ნის­ძი­ე­ბებს ვმარ­თავ­დით. სას­ტუმ­როს კლი­ენ­ტებს ექ­სკურ­სი­ებ­ზე დავ­ყვე­ბო­დით, ანუ მომ­სა­ხუ­რე­ბის ფარ­თო სპექტრი იყო. ძა­ლი­ან მა­ღა­ლი დო­ნის მო­თხოვ­ნა იყო და საკ­მა­ოდ შრო­მა­ტე­ვა­დი სა­მუ­შაო გვქონ­და. სა­მუ­შაო დრო გან­სა­ზღვრუ­ლი არ გვქონ­და. დი­ლას რომ და­ვი­წყებ­დით, მე­ო­რე დი­ლამ­დე შე­იძ­ლე­ბო­და გაგ­რძე­ლე­ბუ­ლი­ყო. ფიტ­ნეს­ვარ­ჯი­შებს ვა­ტა­რებ­დით, ზოგ­ჯერ ბავ­შვე­ბის და­ბა­დე­ბის დღის მო­წყო­ბა გვე­ვა­ლე­ბო­და. ექ­სკურ­სი­ა­ზე, თუ სტუმ­რებს დიდი მან­ძი­ლის გავ­ლა უწევ­დათ, ჩვენ გვე­ვა­ლე­ბო­და, ისი­ნი არ დაღ­ლი­ლიყ­ვნენ და გზა­ში სიმ­ღე­რე­ბი­თა და კონ­კურ­სე­ბით ვარ­თობ­დით. კი­დევ კარ­გი, გარ­კვე­უ­ლი გა­მოც­დი­ლე­ბა მქონ­და ხე­ლოვ­ნე­ბის სფე­რო­ში - რვა წელი ქარ­თულ ცეკ­ვებს ვცეკ­ვავ­დი, რო­კჯ­გუფ­ში გი­ტა­რა­ზე ვუკ­რავ­დი და ვმღე­რო­დი, რამ­დე­ნი­მე და­მო­უ­კი­დე­ბელ ფილმშიც მი­თა­მა­შია, ასე რომ, ეს გა­მოც­დი­ლე­ბა დი­დად და­მეხ­მა­რა. იქა­უ­რი ამ­ბე­ბი უამ­რა­ვი მაქვს, კუ­რი­ო­ზუ­ლიც, ნაკ­ლე­ბად სა­ხა­ლი­სოც, თუმ­ცა ეს სხვა სა­უბ­რის თე­მაა...

- სა­ქარ­თვე­ლო­ში დაბ­რუ­ნე­ბის შემ­დეგ ამ პრო­ფე­სი­ას არ გაჰ­ყო­ლი­ხართ?

- თბი­ლის­ში დაბ­რუ­ნე­ბის შემ­დეგ, მე­გო­ნა, ამ სფე­რო­ში სა­კუ­თა­რი თა­ვის რე­ა­ლი­ზა­ცი­ას მო­ვახ­დენ­დი, მაგ­რამ იმე­დი გა­მიც­რუვ­და. რამ­დე­ნი­მე კომ­პა­ნი­ა­ში ვცა­დე მუ­შა­ო­ბა, ერთ-ორ სას­ტუმ­რო­შიც, მაგ­რამ მივ­ხვდი, რომ ეს სფე­რო ჩვენ­თან ჩა­ნა­სა­ხის დო­ნე­ზეც არ არის გან­ვი­თა­რე­ბუ­ლი და შე­ვეშ­ვი. პრო­ფე­სი­ო­ნა­ლებს ნაკ­ლე­ბად ეძე­ბენ და არც სა­თა­ნა­დოდ აფა­სე­ბენ... რამ­დე­ნი­მე­წ­ლი­ა­ნი პა­უ­ზის შემ­დეგ სხვა საქ­მე­ში ვცა­დე ბედი, უფრო სწო­რად, ეს სრუ­ლი­ად შემ­თხვე­ვით მოხ­და. კომ­პი­უ­ტე­რი მქონ­და, რო­მე­ლიც სას­წა­უ­ლებ­რი­ვად ვა­ყი­დი­ნე მშობ­ლებს ჯერ კი­დევ ან­ტა­ლი­ა­ში წას­ვლამ­დე - ჯან­მრთე­ლო­ბის პრობ­ლე­მე­ბი შე­მექ­მნა და სე­რი­ო­ზუ­ლი მკურ­ნა­ლო­ბა მჭირ­დე­ბო­და. ის პე­რი­ო­დი იყო უკვე, რო­დე­საც კომ­პი­უ­ტე­რუ­ლი პროგ­რა­მე­ბის ცოდ­ნის გა­რე­შე წინ ვერ წახ­ვი­დო­დი. ავიკ­ვი­ა­ტე, თუ კომ­პი­უ­ტერს არ მი­ყი­დით, ოპე­რა­ცი­ას არ გა­ვი­კე­თებ-მეთ­ქი. არა­და, ქი­რურ­გი­უ­ლი ჩა­რე­ვა აუ­ცი­ლებ­ლად მჭირ­დე­ბო­და. ქი­რურ­გი ჩემი ოჯა­ხის წევ­რებს ეხ­ვე­წე­ბო­და, რო­გორ­მე უყი­დე­თო. დიდი ძა­ლის­ხმე­ვით ვი­ყი­დე კომ­პი­უ­ტე­რი და სა­მოყ­ვა­რუ­ლო დო­ნე­ზე "ვორ­დი", "ექ­სე­ლი" და კი­დევ რამ­დე­ნი­მე პროგ­რა­მა შე­ვის­წავ­ლე. ერთ დღე­საც გა­მი­ფუჭ­და კომ­პი­უ­ტე­რი და მე­გო­ბარს ვთხო­ვე შვე­ლა, ასე გა­მე­ორ­და ზე­დი­ზედ და მივ­ხვდი, ეს საქ­მე თვი­თონ უნდა მეს­წავ­ლა. სწავ­ლა-სწავ­ლა­ში რამ­დე­ნი­მე ნა­წი­ლი გა­ვა­ფუ­ჭე, დავ­წვი, მაგ­რამ ბო­ლოს ვის­წავ­ლე. ინ­ტერ­ნე­ტი­დან ვი­წერ­დი ვი­დე­ო­ფა­ი­ლებს და იქი­დან ვსწავ­ლობ­დი, რო­გორ უნდა მე­მუ­შა­ვა. ძა­ლი­ან და­ვინ­ტე­რეს­დი და ჩხირ­კე­დე­ლა­ო­ბა­ში ავით­ვი­სე. ცოტა ხნის წინ სე­რი­ო­ზუ­ლი სპე­ცი­ა­ლი­ზა­ცი­აც გა­ვი­ა­რე - ინ­ტერ­ნეტ-ტექ­ნო­ლო­გი­ე­ბი, კომ­პი­უ­ტე­რუ­ლი ინ­ჟი­ნე­რია ავით­ვი­სე და უკვე სერ­ტი­ფი­ცი­რე­ბუ­ლი სპე­ცი­ა­ლის­ტი ვარ, ე.წ. აი­ტიშ­ნი­კი (იცი­ნის).

- და და­დი­ხართ შეკ­ვე­თებ­ზე, აყე­ნებთ პროგ­რა­მებს, წმენდთ ვირუ­სე­ბის­გან?

- დიახ... თა­ვი­დან მე­გობ­რე­ბი აძ­ლევ­დნენ სხვებს ჩემს ნო­მერს, მერე იმათ სხვებს მის­ცეს და ასე და­ვაგ­რო­ვე რამ­დე­ნი­მე კა­ტე­გო­რი­ად და­ყო­ფი­ლი კლი­ენ­ტუ­რა - რთუ­ლე­ბი, შე­და­რე­ბით რთუ­ლე­ბი, ად­ვი­ლე­ბი და კარ­გე­ბი (იცი­ნის).

- ყვე­ლა­ზე ხში­რად რა პრობ­ლე­მე­ბი აქვთ?

- პირ­ვე­ლი შე­კი­თხვაა, კომ­პი­უ­ტე­რის გა­კე­თე­ბის შემ­დეგ სო­ცი­ა­ლუ­რი ქსე­ლი ხომ არ გა­მიქ­რე­ბა? კლი­ენ­ტთა უმე­ტე­სო­ბა ეჭ­ვის თვა­ლით უყუ­რებს პროგ­რა­მის "გა­დამ­ყე­ნე­ბელს", ეში­ნია, "ოდ­ნო­ე­ბი" და "ფე­ის­ბუ­ქი" არ წა­ე­შა­ლოს. ბევ­რს ხომ სა­ერ­თო­დაც მხო­ლოდ მა­გის­თვის აქვს კომ­პი­უ­ტე­რი, რომ სო­ცი­ა­ლუ­რი ქსე­ლე­ბით "გა­იმ­რა­ვალ­ფე­როვ­ნოს" ცხოვ­რე­ბა. არის ნა­წი­ლი, რო­მე­ლიც გარ­კვე­ულ­წი­ლად ჩა­ხე­დუ­ლია, მაგ­რამ უმე­ტე­სო­ბას უბ­რა­ლოდ რა­ღაც გა­უ­გია და იმა­ზე გე­კა­მა­თე­ბა. ასეთ დროს ვე­უბ­ნე­ბი, შენ თუ იცი, მე რაში გჭირ­დე­ბი და რის­თვის მი­ძა­ხებ-მეთ­ქი. ბევ­რს ეში­ნია, მუ­სი­კა, ფო­ტო­ე­ბი და ფილ­მე­ბი არ წა­ე­შა­ლოს. ხში­რად ყო­ფი­ლა, გა­მო­ვუ­ძა­ხი­ვარ, კომ­პი­უ­ტე­რი ან პრინ­ტე­რი არ ირ­თვე­ბაო, მივ­სულ­ვარ და დენ­შიც არ ჰქონ­დათ შე­ერ­თე­ბუ­ლი... ყვე­ლა­ზე ხში­რად, რო­დე­საც გა­ი­გე­ბენ, რომ პროგ­რა­მის­ტი ვარ, მე­კი­თხე­ბი­ან, სო­ცი­ა­ლუ­რი ქსე­ლის "გა­ტეხ­ვა" შე­მიძ­ლია თუ არა?..

- რის­თვის სჭირ­დე­ბათ?

- ეს უფრო მე­ტად მა­შინ ხდე­ბა, რო­დე­საც ცოლ-ქმარს სა­ერ­თო კომ­პი­უ­ტე­რი აქვს. ცოლი აკონ­ტრო­ლებს ქმარს და უნდა, მისი პა­რო­ლი იცო­დეს, ან პი­რი­ქით, ქმა­რი აკონ­ტრო­ლებს ცოლს და მისი მი­მო­წე­რა აინ­ტე­რე­სებს. სა­კუ­თა­რი გა­მოც­დი­ლე­ბით მინ­და გი­თხრათ, რომ სო­ცი­ა­ლუ­რი ქსე­ლით ბევრ ოჯახს ექ­მნე­ბა პრობ­ლე­მა, რად­გან ვირ­ტუ­ა­ლუ­რი ურ­თი­ერ­თო­ბე­ბი ადა­მი­ა­ნე­ბის გა­ნუ­ყო­ფე­ლი ნა­წი­ლი ხდე­ბა. ერთ ამ­ბავს მო­გიყ­ვე­ბით. ერთ ახალ­გაზ­რდა ცოლ-ქმარ­თან მი­ვე­დი, ყვე­ლა­ფე­რი გა­ვას­წო­რე, ქსე­ლი გავ­მარ­თე. მა­მა­კაც­მა მთხო­ვა, აუ, ძმუ­რად რა, "ფე­ის­ბუქ­ზე" პა­რო­ლი შე­მიც­ვა­ლე, არ მინ­და, ცოლ­მა ჩემი მი­მო­წე­რა წა­ი­კი­თხო­სო... საყ­ვა­რე­ლი ჰყავ­და... ის რომ ოთა­ხი­დან გა­ვი­და, გო­გო­ნა შე­მო­ვარ­და და მა­ნაც იგი­ვე მთხო­ვა... გა­ვოგნ­დი, ორი­ვეს ცალ­კე ჰქონ­და რო­მა­ნი გაბ­მუ­ლი... ასე­თი რამ არც ისე იშ­ვი­ა­თია და ამი­ტო­მაც ვსა­უბ­რობ ვირ­ტუ­ა­ლუ­რი ურ­თი­ერ­თო­ბე­ბის საფრ­თხე­ებ­ზე.

- ცნო­ბი­ლია, რომ არც ისე დიდი ხნის წინ უფ­რო­სი თა­ო­ბის უმე­ტე­სო­ბა თა­ნა­მედ­რო­ვე ტექ­ნი­კის წი­ნა­შე უსუ­სუ­რი იყო. ამ მხრივ შე­იც­ვა­ლა რამე?

- არც ისე. ხში­რად მე­კი­თხე­ბი­ან, რა გან­სხვა­ვე­ბაა "კუ­დი­ან" და "უკუ­დო" მო­ნი­ტო­რებს შო­რის. ის თა­ო­ბა, რო­მე­ლიც წიგ­ნის ეპო­ქა­ში გა­ი­ზარ­და, დღემ­დე იბ­ნე­ვა კომ­პი­უ­ტერ­თან ურ­თი­ერ­თო­ბი­სას. რო­დე­საც რა­მეს ვას­წავ­ლი, გულ­დას­მით იწე­რენ, მნიშ­ვნე­ლო­ბა არ აქვს, ფოლ­დე­რის გახ­სნა იქ­ნე­ბა თუ "ვორ­დის" ფა­ი­ლის. მაგ­რამ სა­დარ­ბა­ზო­დან არ ვარ გა­სუ­ლი, მი­რე­კა­ვენ, იცით, თქვენ რომ მას­წავ­ლეთ, ისე არ კეთ­დე­ბა, ანუ ფოლ­დე­რი არ იხ­სნე­ბა, სა­ხე­ლი არ ერ­ქმე­ვა. თან აუ­ცი­ლებ­ლად ამ­ბო­ბენ, რომ არ კეთ­დე­ბა, ანუ შენ ვერ მას­წავ­ლე კარ­გად, თო­რემ მე ვერ და­ვი­მახ­სოვ­რეო, თით­ქმის არას­დროს აღი­ა­რე­ბენ. მეც შუა ქუ­ჩა­ში ვდგა­ვარ და ვკარ­ნა­ხობ, რო­გორ უნდა და­ა­ჭი­როს მარ­ჯვე­ნა ღი­ლაკს, რათა ის ჯა­დოს­ნუ­რი ფან­ჯა­რა გა­მო­ვი­დეს და ასე შემ­დეგ... თა­ვი­დან ასეთ წვრილ­მა­ნებ­ზე ვღი­ზი­ან­დე­ბო­დი, ახლა ძა­ლი­ან ვხა­ლი­სობ. ხში­რად, რო­დე­საც ერ­თის კომ­პი­უ­ტერს შე­ვა­მოწ­მებ, მისი მე­ზო­ბე­ლიც აუ­ცი­ლებ­ლად მთხოვს, მისი კომ­პი­უ­ტე­რიც შე­ვათ­ვა­ლი­ე­რო, რათა შე­ვა­ფა­სო, რო­მე­ლი უფრო მა­გა­რია, მისი თუ მე­ზობ­ლის? არა­და, ხში­რად არც ერთი არ არის აზ­რზე, სი­ნამ­დვი­ლე­ში რა მო­ნა­ცე­მე­ბი აქვს კომ­პი­უ­ტერს. ძვი­რი­ა­ნი კომ­პი­უ­ტე­რის შე­ძე­ნის ჟინი ბევ­რს აქვს და რო­დე­საც ვე­უბ­ნე­ბი, აუ, ნამ­დვი­ლი რა­კე­ტა გაქვს-მეთ­ქი, ბედ­ნი­ე­რია. მერე რა, რომ წარ­მოდ­გე­ნა არ აქვს, რაში უნდა გა­მო­ი­ყე­ნოს მისი მო­ნა­ცე­მე­ბი... ისეც ხდე­ბა, მივ­დი­ვარ და ვხე­დავ, "ვინ­დო­უ­სი" არა­ფერ შუ­ა­შია, რო­მე­ლი­მე ნა­წი­ლია მწყობ­რი­დან გა­მო­სუ­ლი. ასეთ შემ­თხვე­ვა­ში ტყუ­ი­ლად, მარ­ტო ფუ­ლის ასა­ღე­ბად, დრო­ე­ბით არ გა­ვა­კე­თებ, მა­შინ­ვე ვე­უბ­ნე­ბი, რომ ეს უკვე ხე­ლოს­ნის საქ­მეა და გა­და­ვა­მი­სა­მარ­თებ. მარ­ტო ფუ­ლის გამო რა­ღა­ცის გა­კე­თე­ბა არ მინ­და, თუ ვხე­დავ, რომ გა­ჭირ­ვე­ბუ­ლი ადა­მი­ა­ნია, იმას ფულ­საც არ ვარ­თმევ. უბ­რა­ლოდ, თვი­თონ მაქვს ხოლ­მე ჟინი, ბო­ლომ­დე გა­ვა­კე­თო, რაც შე­მიძ­ლია ყვე­ლა შე­საძ­ლებ­ლო­ბა გა­მო­ვი­ყე­ნო და თუ ხელი მოვ­კი­დე საქ­მეს, და­ვას­რუ­ლო კი­დეც. მირ­ჩევ­ნია, მად­ლი­ე­რი კლი­ენ­ტე­ბი მყავ­დეს, ვიდ­რე მერე ზურგსუ­კან მლან­ძღონ და მთა­თხონ (იცი­ნის)... კი­დევ ერთი რამ, რა­ზეც ადრე ნერ­ვე­ბი მეშ­ლე­ბო­და, მაგ­რამ ახლა უკვე შე­ვეჩ­ვიე და ვხა­ლი­სობ, - რო­დე­საც ბი­ნა­ში შევ­დი­ვარ, ზო­გი­ერ­თი კლი­ენ­ტი მე­კი­თხე­ბა, სათ­ვა­ლე რა­ტომ არ გი­კე­თი­აო?

- რა­ტომ უნდა გე­კე­თოთ?

- არ ვიცი, რად­გან პროგ­რა­მის­ტი ვარ, აუ­ცი­ლებ­ლად სათ­ვა­ლი­ა­ნი უნდა ვიყო, ლურ­ჯი ფერი მე­დოს სა­ხე­ზე (იცი­ნის)... ზოგი კომ­პი­უ­ტე­რის ექიმს მე­ძა­ხის, ზოგი - ქი­რურგს... მეც, რო­დე­საც ბი­ნა­ში შევ­დი­ვარ, ვკი­თხუ­ლობ, პა­ცი­ენ­ტი სად არის-მეთ­ქი და ბევ­რი გა­ო­ცე­ბუ­ლი მი­ყუ­რებს, ჩვენ ავად­მყო­ფი არ გვყავ­სო (იცი­ნის).

გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი ყუ­რა­დღე­ბა მინ­და გა­ვა­მახ­ვი­ლო ბავ­შვებ­ზე, რომ­ლე­ბიც კომ­პი­უ­ტერს არი­ან მი­ჯაჭ­ვუ­ლი. ეს ეხე­ბა რო­გორც სკო­ლის ასა­კის, ისე სკო­ლამ­დელ პა­ტა­რებ­საც. ამა­ზე ზოგ­ჯერ მშობ­ლე­ბი ზრუ­ნა­ვენ, უფრო მე­ტად - დედა. ოღონდ შვილ­მა არ შე­ა­წუ­ხოს და თა­ნახ­მაა, დი­ლი­დან სა­ღა­მომ­დე კომ­პი­უ­ტერ­თან იჯ­დეს, ოღონდ ეს იმ შემ­თხვე­ვა­ში, თუ თვი­თონ დედა არ არის "გა­და­ვარ­დნი­ლი" სო­ცი­ა­ლურ ქსე­ლებ­ში. არა­და, თვა­ლე­ბის პრობ­ლე­მის გარ­და, მათ ფსი­ქო­ლო­გი­უ­რი პრობ­ლე­მე­ბიც ექ­მნე­ბათ, რად­გან აგ­რე­სი­ულ თა­მა­შებს თა­მა­შო­ბენ და ხა­სი­ა­თიც აგ­რე­სი­უ­ლი უყა­ლიბ­დე­ბათ.

- თა­მა­შე­ბით დი­დე­ბიც კარ­გად ერ­თო­ბი­ან...

- დიახ, მაგ­რამ მე მი­ნა­ხავს სო­ცი­ა­ლურ ქსელ­ზე და­მო­კი­დე­ბუ­ლი ახალ­გაზ­რდე­ბი. თქვენ უფ­რო­სი თა­ო­ბა ახ­სე­ნეთ, მაგ­რამ ამ სფე­რო­ში საკ­მა­ოდ ბევ­რი ახალ­გაზ­რდაც სრუ­ლი­ად გა­უთ­ვით­ცნო­ბი­ე­რე­ბე­ლია. მა­გა­ლი­თად, არ ეს­მით, რომ რა­ღაც ვი­დეო შე­იძ­ლე­ბა ვერ გახ­სნან სა­თა­ნა­დო პროგ­რა­მის მხარ­და­ჭე­რის გა­რე­შე და ამ დროს იწყე­ბა პროგ­რა­მის­ტის ლან­ძღვა, აუ, ეს რა "გუ­გლი" ჩა­მი­წე­რაო... ერთხელ ვი­ღაც ბიჭ­მა და­მი­რე­კა ღა­მის ორ სა­ათ­ზე, ძმა, რა­ღაც დახ­მა­რე­ბა მჭირ­დე­ბა, "ოდ­ნოკ­ლას­ნი­კებ­ში" ამა და ამ გო­გოს ეს კო­მენ­ტა­რი რო­გორ უნდა და­ვუ­დოო?.. არის ბი­ჭე­ბის კა­ტე­გო­რია, რო­მე­ლიც მი­იჩ­ნევს, რომ მე­ო­რე ნა­ხე­ვა­რი კომ­პი­უ­ტე­რით უნდა იპო­ვოს. ძა­ლი­ან გა­ნიც­დი­ან, რომ სა­წი­ნა­აღ­მდე­გო სქე­სის­გან სა­სურ­ველ პა­სუხს ვერ იღე­ბენ. რამ­დენ­ჯერ­მე მკი­თხეს კი­დეც, რამე პროგ­რა­მა თუ არ­სე­ბობს ინ­ტერ­ნეტ­ში, რომ­ლი­თაც გო­გოს შებ­მას შევ­ძლე­ბო.

- რას პა­სუ­ხობთ ასეთ რთულ შემ­თხვე­ვებ­ში?

- ბარ­ში ან კლუბ­ში უნდა წახ­ვი­დე, ან და­ბა­დე­ბის დღე­ებ­ზე იარე და იქ გა­იც­ნობ ვინ­მეს-მეთ­ქი (იცი­ნის).

ლალი პა­პას­კი­რი

ჟურ­ნა­ლი "რე­ი­ტინ­გი"

(გა­მო­დის ორ­შა­ბა­თო­ბით)