მსა­ხი­ობ ნანა ფა­ჩუ­აშ­ვი­ლის­თვის ახა­ლი წელი ორ­მა­გად სა­ზე­ი­მო დღე­სას­წა­უ­ლია, რად­გან 1-ელ იან­ვარს მისი შვი­ლის და­ბა­დე­ბის დღეა, 2-ში კი თა­ვად ჩვე­ნი რეს­პონ­დენ­ტი გახ­ლავთ იუ­ბი­ლა­რი. ჩი­ნუ­რი ჰო­როს­კო­პის მი­ხედ­ვით, წლის ნიშ­ნე­ბი 12 წე­ლი­წად­ში ერთხელ მე­ორ­დე­ბა, აქე­დან გა­მომ­დი­ნა­რე, ისე­ვე, რო­გორც ახლა, 12 წლის წი­ნაც გვე­ლის წელი იყო. სწო­რედ მა­შინ გა­მო­ი­ჩი­ნა ქალ­ბა­ტონ­მა ნა­ნამ დიდი გამ­ბე­და­ო­ბა და პი­თო­ნი ყელ­ზე შე­მო­იხ­ვია. მის ამ საქ­ცი­ელს თა­ვი­სი წი­ნა­პი­რო­ბა ჰქონ­და, რო­მელ­საც მსა­ხი­ო­ბი ინ­ტერ­ვი­უ­ში გი­ამ­ბობთ...

- გან­ვლი­ლი 2012 წლით უკ­მა­ყო­ფი­ლო ნამ­დვი­ლად არ ვარ, უნდა ვთქვა, რომ შრო­მა და­მი­ფას­და და პრეს­ტი­ჟუ­ლი პრე­მი­ე­ბი მი­ვი­ღე ქა­ლის სა­უ­კე­თე­სო რო­ლის შეს­რუ­ლე­ბის­თვის. გარ­და ამი­სა, გა­და­ცე­მა "სა­მო­თხის ვაშ­ლებ­ზე" მუ­შა­ო­ბის­თვის სა­უ­კე­თე­სო შე­მოქ­მე­დე­ბით გუნ­დად დაგ­ვა­სა­ხე­ლეს. რაც შე­ე­ხე­ბა ცვლი­ლე­ბებს ჩემს ცხოვ­რე­ბა­ში, გე­ტყვით, რომ 2012 წელს შვი­ლიშ­ვი­ლი გა­მიფ­რინ­და, გა­თხოვ­და. მარ­თა­ლია, სრუ­ლი­ად მარ­ტო დავ­რჩი, მაგ­რამ ხში­რად მა­ხა­რებს სტუმ­რო­ბით. სა­ბო­ლოო ჯამ­ში დრა­კო­ნის წე­ლი­წა­დი ჩემ­თვის ფეხ­ბედ­ნი­ე­რი იყო.

- თქვე­ნი შვი­ლიშ­ვი­ლი პი­რად ცხოვ­რე­ბა­ზე თუ გე­ლა­პა­რა­კე­ბო­დათ ხოლ­მე, და­ქორ­წი­ნე­ბამ­დე თუ იც­ნობ­დით მის რჩე­ულს?

- კი, რო­გორ არა. მათი ურ­თი­ერ­თო­ბა 4 წელს გრძელ­დე­ბო­და, ერ­თმა­ნე­თი კარ­გად გა­იც­ნეს და მერე გა­და­წყვი­ტეს ოჯა­ხის შექ­მნა. მე არა­ნა­ი­რად არ ჩავ­რე­ულ­ვარ, ასეთ საქ­მე­ში არა­ვინ უნდა ჩა­ყოს ცხვი­რი, არც დე­დამ, არც ბე­ბი­ამ და, მით უმე­ტეს, არც სხვა ვინ­მემ. ჩემს სი­ძე­ზე ჯერ­ჯე­რო­ბით კარ­გის მეტი არა­ფე­რი მეთ­ქმის, რაც მთა­ვა­რია, უყ­ვარს შრო­მა და აფა­სებს უფ­როს-უმ­ცრო­სო­ბას. 2012 წელს ჩვენს ოჯახს ახა­ლი წევ­რი შე­მო­ე­მა­ტა, შე­იძ­ლე­ბა ით­ქვას, გავმრავ­ლდით, მაგ­რამ არც 2013 იქ­ნე­ბა ნაკ­ლე­ბი, ანი ორ­სუ­ლა­დაა და მალე დიდი ბე­ბი­აც გავ­ხდე­ბი (იღი­მის).

- გი­ლო­ცავთ. რად­გან ანი გა­თხოვ­და, ალ­ბათ 2013 წლის შე­მობ­რძა­ნე­ბას მარ­ტო შეხ­ვდით, არა?

- არა, ჩემს ვაჟ­თან გახ­ლდით, ისიც მარ­ტო იყო, რად­გნ ჩემი შვი­ლიშ­ვი­ლი - ლე­ვა­ნი­კო, ახალ წელს მე­გობ­რებ­თან ერ­თად შე­ე­გე­ბა. რო­გორ გან­წყო­ბა­ზეც უნდა ვი­ყოთ, ამ დღე­სას­წა­ულს მა­ინც პომ­პე­ზუ­რად აღ­ვნიშ­ნავთ, რად­გან 1-ელ იან­ვარს ჩემი ვა­ჟის და­ბა­დე­ბის დღეა, 2-ში - ჩემი, მა­ნამ­დე კი - 17 დე­კემ­ბერს - ჩემი შვი­ლიშ­ვი­ლი ლე­ვა­ნის. მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ ღმერ­თმა ასეთ ბედ­ნი­ერ დღე­ებ­ზე და­ბა­დე­ბის დღე­ე­ბით დაგ­ვა­ჯილ­დო­ვა, ჩემს ცხოვ­რე­ბა­ში ყო­ფი­ლა ცუდი ახა­ლი წლე­ბიც. ჩემი მე­უღ­ლე სწო­რედ პირ­ველ იან­ვარ­საა გარ­დაც­ვლი­ლი. სა­ერ­თოდ, წლის პირ­ვე­ლი დღე ძა­ლი­ან მიყ­ვარ­და, ახ­ლაც მი­ხა­რია, რად­გან, რო­გორც გი­თხა­რით, ჩემი შვი­ლის და­ბა­დე­ბის დღეა, მაგ­რამ ამ თა­რიღ­თან იმავდრო­უ­ლად ტკი­ვი­ლი­ა­ნი მო­გო­ნე­ბე­ბი და გან­ცდე­ბი მა­კავ­ში­რებს.

- ვიცი, რომ 31 დე­კემ­ბერ­საც კი ტე­ლე­ვი­ზი­ა­ში იყა­ვით და გა­და­ცე­მა მიგ­ყავ­დათ, სამ­ზა­რე­უ­ლო­ში ტრი­ა­ლი რო­დის­ღა მო­ას­წა­რით?

- თუ მსა­ხი­ო­ბი შე­მოქ­მე­დე­ბი­თად აქ­ტი­უ­რია, მა­შინ მას ამ პე­რი­ოდ­ში გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლად გა­დატ­ვირ­თუ­ლი რე­ჟი­მი აქვს. რო­გორც წესი, ამ დროს იმარ­თე­ბა სპექ­ტაკ­ლე­ბი, გვაქვს ჩა­წე­რე­ბი და ა.შ. რო­გორც იცით, 31 დე­კემ­ბერს "სა­მო­თხის ვაშ­ლე­ბით" ეთერ­ში გა­ვე­დით, ასე რომ, ძა­ლი­ან და­კა­ვე­ბუ­ლი გახ­ლდით და დრო­ის დე­ფი­ცი­ტი მქონ­და. გარ­და ამი­სა, წლე­ბის გან­მავ­ლო­ბა­ში რუს­თა­ვე­ლის თე­ატ­რში დე­კემ­ბრის ბოლო დღე­ებ­ში ვთა­მა­შობ­დით სპექ­ტაკლს "შეშ­ლი­ლი, შეშ­ლი­ლი ახა­ლი წელი". ყო­ველ წელს, სცე­ნა­ზე გას­ვლის წინ, ვი­მე­დოვ­ნებ­დი, რომ დარ­ბაზ­ში მა­ყუ­რე­ბე­ლი არ იქ­ნე­ბო­და, კუ­ლი­სე­ბი­დან გა­სულს კი პარ­ტე­რი თით­ქმის შევ­სე­ბუ­ლი მხვდე­ბო­და ხოლ­მე, ამ დღე­სას­წა­ულ­ზეც ჩემს პრო­ფე­სი­ას ვემ­სა­ხუ­რე­ბო­დი და დღემ­დე ვემ­სა­ხუ­რე­ბი. ვით­ვა­ლის­წი­ნებ იმას, რომ დე­კემ­ბრის ბოლო დღე­ებ­ში ძა­ლი­ან და­კა­ვე­ბუ­ლი ვარ და თა­და­რიგს ვი­ჭერ, ადრე ვყი­დუ­ლობ და ვჭრი ნი­გოზს და ასე ნელ-ნელა ვემ­ზა­დე­ბი ახა­ლი წლის და­სახ­ვედ­რად. თუ დროს სწო­რად გა­ა­ნა­წი­ლებ, წვა­ლე­ბით, მაგ­რამ ყვე­ლაფ­რის გა­კე­თე­ბას მა­ინც მო­ას­წრებ. ადრე დედა მეხ­მა­რე­ბო­და, ახლა კი მე უნდა მი­ვეხ­მა­რო სხვებ­საც და სა­კუ­თარ თავ­ზე ზრუნ­ვაც არ უნდა და­მა­ვი­წყდეს. წლე­ბის გან­მავ­ლო­ბა­ში სა­ცივს დედა მიმ­ზა­დებ­და, ახლა კი მის მომ­ზა­დე­ბას თავს ვა­რი­დებ, რად­გან კარ­გად არ ვიცი. თუ პრე­ტენ­ზია გაქვს სა­ცი­ვის მომ­ზა­დე­ბა­ზე, მარ­თლა კარ­გი უნდა გა­მოგ­დი­ო­დეს, თუ არა­და, სა­ერ­თოდ უნდა შე­ეშ­ვა, ამი­ტომ ამ სი­ტუ­ა­ცი­ი­დან გა­მო­სა­ვალს ად­ვი­ლად ვპო­უ­ლობ, ან სა­ერ­თოდ არ ვა­კე­თებ ამ სა­დღე­სას­წა­უ­ლო კერძს, ან კი­დევ სხვას­თან მივ­დი­ვარ სტუმ­რად (იცი­ნის). ასე თუ ისე, ყო­ველ წელს მაქვს პა­ტა­რა სამ­ზა­დი­სი, აუ­ცი­ლებ­ლად ვა­კე­თებ გო­ზი­ნაყს, ტკბილ მა­გი­დას ვავ­სებ ჩი­რი­თა და მსგავ­სი ნუგ­ბა­რით და რაც მთა­ვა­რია, სუფ­რას ძა­ლი­ან ლა­მა­ზად ვშლი. მიყ­ვარს სახ­ლის გა­ფორ­მე­ბა სან­თლე­ბით, ასე­ვე დიდ მნიშ­ვნე­ლო­ბას ვა­ნი­ჭებ ნაძ­ვის ხის მორ­თვა­საც. სხვა­თა შო­რის, დე­კემ­ბრის მი­წუ­რულს ჩემ­მა შვი­ლიშ­ვილ­მა - ანიმ, შე­მომ­თა­ვა­ზა, მოდი, ნაძ­ვის ხე მოვ­რთო­თო, მაგ­რამ უარი ვუ­თხა­რი. შენ შენს სახ­ლში მორ­თე, მე კი ჩემ­თან და­მა­ცა­დე ჩემი გე­მოვ­ნე­ბით ავა­წყო ახა­ლი წლის ეს მთა­ვა­რი აქ­სე­სუ­ა­რი-მეთ­ქი. შარ­შან­წინ დიდი მონ­დო­მე­ბით მოვ­რთე, ანი გვი­ან მო­ვი­და სახ­ლში, უკვე ვი­წე­ქი, თურ­მე ჩა­მო­უხ­სნია სა­თა­მა­შო­ე­ბი და თა­ვი­სი სურ­ვი­ლი­სა­მებრ და­უ­კი­დე­ბია, რა­ო­დენ გა­საკ­ვი­რიც უნდა იყოს, მე­წყი­ნა ეს საქ­ცი­ე­ლი, ამი­ტო­მაც წელს ამ საქ­მე­ში ჩა­რე­ვის უფ­ლე­ბა აღარ მი­ვე­ცი.

- დრა­კო­ნის წლის მი­წუ­რულს გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლად თუ მო­ემ­ზა­დეთ გვ­ელის წე­ლი­წა­დის და­სახ­ვედ­რად და ას­ტრო­ლო­გე­ბის რჩე­ვებს თუ და­უგ­დეთ ყური?

- მეტ-ნაკ­ლე­ბად. მო­გეხ­სე­ნე­ბათ, 12 წლის წი­ნაც გვე­ლის წე­ლი­წა­დი გახ­ლდათ. იმ პე­რი­ოდ­ში უკ­რა­ი­ნე­ლებ­მა სა­ქარ­თვე­ლო­ში წარ­მო­ად­გი­ნეს ეგ­ზო­ტი­კუ­რი გვე­ლე­ბის გა­მო­ფე­ნა, ჩა­მოყ­ვა­ნი­ლი ჰყავ­დათ უამ­რა­ვი სა­ხის, ფე­რი­სა და ზო­მის გვე­ლი. ორი­ვე შვი­ლიშ­ვილს ჩავ­კი­დე ხელი და ამ ეგ­ზო­ტი­კუ­რი სა­ნა­ხა­ო­ბის და­სათ­ვა­ლი­ე­რებ­ლად გა­ვე­შუ­რეთ. ად­გილ­ზე მი­სულს ყურ­ში ასე­თი ფრა­ზა ჩამ­წვდა, თუ გვე­ლის წე­ლი­წად­ში ამ ქვე­წარ­მა­ვალს ხელ­ში და­ი­ჭერ, ყვე­ლა სურ­ვი­ლი აგის­რულ­დე­ბაო. ჩავ­ფიქ­რდი, რო­გორ მოვ­კი­დო ხელი ამ ულა­მა­ზეს, მაგ­რამ სა­ზი­ზღარ არ­სე­ბებს-მეთ­ქი, მაგ­რამ გა­რის­კვა გა­დავ­წყვი­ტე. მი­ვე­დი და ამ ე.წ. კო­ლექ­ცი­ის მე­პატ­რო­ნეს ვთხო­ვე, თუ შე­იძ­ლე­ბა, გვე­ლი ხელ­ში და­მა­ჭე­რი­ნეთ-მეთ­ქი, დიდი სი­ა­მოვ­ნე­ბით დამ­თან­ხმდა და მო­მა­წო­და თეთ­რი, უზარ­მა­ზა­რი პი­თო­ნი. თბი­ლი ქურ­ქი მეც­ვა, ვი­ფიქ­რე, რა უნდა მიქ­ნას ამ ნა­ხევ­რად მძი­ნა­რე არ­სე­ბამ-მეთ­ქი და იმ კაცს ნება დავ­რთე, ეს პი­თო­ნი ჩემ­თვის ყელ­ზე შე­მო­ეხ­ვია. ფო­ტოც გა­და­ვი­ღე, მაგ­რამ არ მო­მე­წო­ნა, ვუ­საყ­ვე­დუ­რე, ლა­მა­ზი შარ­ფი­ვით მაქვს გა­დაგ­დე­ბუ­ლი ეს გვე­ლი, სუ­ლაც არ ჩანს, რომ პი­თო­ნი მაქვს ყელ­ზე შე­მოხ­ვე­უ­ლი, ამო­მირ­ჩი­ეთ ისე­თი ქვე­წარ­მა­ვა­ლი, რომ­ლის ხელ­ში და­ჭე­რის დრო­საც ორი­ვე, მეც და ისიც, ვიგ­რძნობთ ერ­თმა­ნე­თის ძა­ლას-მეთ­ქი. მო­მა­წო­და მეტ­რა­ნა­ხევ­რი­ა­ნი გვე­ლი, დიდ ზი­ზღს კი ვგრძნობ­დი მის მი­მართ, მაგ­რამ იმ­დე­ნად მინ­დო­და ორი დიდი ჩა­ნა­ფიქ­რის ას­რუ­ლე­ბა, რომ ამის­თვის ყვე­ლა­ფერს გა­ვა­კე­თებ­დი. ჩა­ვავ­ლე ორი­ვე ხელი თავ­სა და ბო­ლო­ში და ვიგ­რძე­ნი სი­ცი­ვე, უხ­სე­ნებ­ლის კუნ­თებ­მა და­ი­წყეს მოძ­რა­ო­ბა თა­ვი­დან და გა­და­ვიდ­ნენ ბო­ლო­ში, მე კი კი­დევ უფრო მაგ­რად მო­ვუ­ჭი­რე ხელი, ამა­სო­ბა­ში სუ­რა­თიც გა­და­მი­ღეს, მაგ­რამ ამ რამ­დე­ნი­მე წუთ­ში ჩვენ შო­რის გა­ი­მარ­თა ორ­თაბ­რძო­ლა, ის თა­ვის მხრივ გა­მი­ჯი­უტ­და, მე კი და­ვუმ­ტკი­ცე, რომ მო­ვე­რე­ო­დი და ასეც მო­ვი­ქე­ცი.

- გაგ­ვიმ­ხი­ლეთ, რა ჩა­ი­ფიქ­რეთ... რა ნატ­ვრა გქონ­დათ ასე­თი, რომ ამ­ხელა რის­კზე წახ­ვე­დით?

- ჩემი ერთი ნატ­ვრა იყო რო­ლე­ბის კარ­გად შეს­რუ­ლე­ბა, მე­ო­რეს კი ვერ გე­ტყვით, ჩემს შვი­ლებს ეხე­ბო­და, რა­საკ­ვირ­ვე­ლია. თუ ადა­მი­ანს გუ­ლით უნდა ნატ­ვრის ას­რუ­ლე­ბა, ის ყვე­ლა­ფერს გა­ა­კე­თებს ამის­თვის. დღეს შე­მიძ­ლია გი­თხრათ, რომ ერთი ნატ­ვრა ამის­რულ­და, მე­ო­რე კი - ნა­წი­ლობ­რივ, მაგ­რამ მა­ინც კმა­ყო­ფი­ლი ვარ. აი, ამ გვე­ლის წე­ლი­წა­დის და­სახ­ვედ­რად მსგავ­სი არა­ფე­რი ჩა­მი­დე­ნია.

- ჩვე­ნი სა­უბ­რი­დან გა­მომ­დი­ნა­რე, შე­იძ­ლე­ბა ით­ქვას, რომ ცრუ­მორ­წმუ­ნე ხართ?

- ნა­წი­ლობ­რივ. რწმე­ნა ბევრ ბა­რი­ერს გა­და­ა­ლახ­ვი­ნებს ადა­მი­ანს, მე რაც მო­გი­ყე­ვით, ეგეც რწმე­ნის გამო ჩა­ვი­დი­ნე.

- ბე­დო­ბის გჯე­რათ? გა­მორ­ჩე­უ­ლად ხომ არ ატა­რებთ ამ დღეს, რათა მერე მთე­ლი წე­ლი­წა­დი წარ­მა­ტე­ბუ­ლი და ფეხ­ბედ­ნი­ე­რი იყოს?

- რო­გორც უკვე გი­თხა­რით, 2 იან­ვარს ჩემი და­ბა­დე­ბის დღეა, ამი­ტომ ამ თა­რიღს ორ­მა­გი დატ­ვირ­თვა ეძ­ლე­ვა, გან­სა­კუთ­რე­ბულს არა­ფერს ვა­კე­თებ, უბ­რა­ლოდ, ვცდი­ლობ, დღე კარ­გად ჩა­ვამ­თავ­რო.

- ბე­დო­ბას შობა მოს­დევს ფეხ­და­ფეხ, სა­შო­ბაო ღვეზ­ლი­თა და სხვა ნუგ­ბა­რით თუ ხვდე­ბით ამ უდი­დეს დღე­სას­წა­ულს?

- ვერ მო­გა­ტყუ­ებ და ვერ გე­ტყვი, რომ გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლად ვხვდე­ბი 7 იან­ვარს. ყო­ველ­თვის და­კა­ვე­ბუ­ლი ვარ, ამი­ტომ ძი­რი­თა­დად ყვე­ლა­ფერს გამ­ზა­დე­ბულს ვყი­დუ­ლობ. კარ­გია, როცა სახ­ლში სამ­ზა­დი­სია და პუ­რის სუნი ტრი­ა­ლებს. იყო პე­რი­ო­დი, როცა ყვე­ლა­ფერს ვა­კე­თებ­დი და ჩემი ოჯა­ხი ჩქეფ­და, ახლა კი უკვე მე მიჩ­ნდე­ბა სურ­ვი­ლი, თა­ვად ვი­ა­რო სტუმ­რად და პა­ტი­ვი მცენ (იღი­მე­ბა).

- გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლად რო­მე­ლი ახა­ლი წელი გახ­სენ­დე­ბათ?

- რო­გორც გი­თხა­რით, ტრა­გი­კუ­ლი ახა­ლი წე­ლიც მქო­ნია და ბედ­ნი­ე­რიც. ეს დღე­სას­წა­უ­ლი ჩემ­თვის იმი­თაა კარ­გი, რომ მო­მავ­ლის რწმე­ნა მე­მა­ტე­ბა. ჩემი ახა­ლი სახ­ლი­დან იშ­ლე­ბა ულა­მა­ზე­სი ხედი, 31 დე­კემ­ბრის ღა­მეს, როცა თბი­ლი­სის ცა ნათ­დე­ბა ფე­ი­ერ­ვერ­კით და ქა­ლა­ქი ხა­რობს, გინ­და - არ გინ­და, შენც და­დე­ბი­თად იმუხ­ტე­ბი. მი­ვე­სალ­მე­ბი და მიყ­ვარს ეს პომ­პე­ზუ­რი დღე­სას­წა­უ­ლი. საკ­მა­ოდ ძლი­ერ და კარგ ქვეყ­ნებ­ში შევ­ხვედ­რი­ვარ ახალ წელს და მინ­და, ისე­თი შე­მარ­თე­ბი­თა და სი­ხა­რუ­ლით ხვდე­ბოდ­ნენ ქარ­თვე­ლე­ბიც ამ დღე­სას­წა­ულს, რო­გორც ამას უცხო­ე­ლე­ბი აკე­თე­ბენ. დიდი სურ­ვი­ლი მაქვს, ჩვენ­მა ხალ­ხმაც ისე­თი­ვე დიდი სი­ხა­რუ­ლით გა­მო­ი­ტა­ნოს და ძველ წე­ლი­წადს გა­ა­ტა­ნოს ავე­ჯი, რო­მე­ლიც, ფაქ­ტობ­რი­ვად, ახა­ლია, რო­გორც ამას ეს­პა­ნეთ­ში აკე­თე­ბენ, ყვე­ლა­ფერ ძველს მი­მა­ვალ წე­ლი­წადს ატა­ნენ და ახ­ლით ავ­სე­ბენ სა­ცხოვ­რე­ბელს. მსურს, თბი­ლი­სი ისე ბრწყი­ნავ­დეს, რო­გორც ახა­ლი წლის მო­ლო­დინ­ში მყო­ფი ლონ­დო­ნი. მარ­თა­ლია, ჩვე­ნი ქა­ლა­ქიც ბრწყი­ნავს, მაგ­რამ ის ბრწყინ­ვა­ლე­ბა კი­დევ სხვა არის, იმე­დია, მო­ვეს­წრე­ბი ამ ყვე­ლა­ფერს.

ციცი ომა­ნი­ძე

ჟურ­ნა­ლი "რე­ი­ტინ­გი"

(გა­მო­დის ორ­შა­ბა­თო­ბით)