12
აპრილიდღის ზოგადი ასტროლოგიური პროგნოზი
საკმაოდ კარგი გარეგნობის, ჯან-ღონით სავსე ახალგაზრდა კაცი ვარ. მიუხედავად იმისა, რომ თითქოს არც გარეგნობა და არც მატერიალური მდგომარეობა დაკომპლექსების საშუალებას არ უნდა მაძლევდეს, ყოველთვის ძალზე მიჭირს საპირისპირო სქესთან ურთიერთობა. მამაკაცებთან ნამდვილი ვაჟკაცი ვარ - კაი დამრტყმელი და პურისმჭამელი, როგორც იტყვიან, ქალებთან კი... თუ აქეთ არ შემაბა ქალმა, მე ვერასოდეს ვიჩენ ინიციატივას. ზაფხულში ზღვაზე წავედი, მეგობრებთან ერთად. კერძო სახლში ოთახი დავიქირავეთ. იქვე, გვერდით ოთახში კი დედა-შვილი ცხოვრობდა. ძალზე ლამაზი და კარგი გოგო იყო. ისე მომწონდა, რომ მზად ვიყავი, მთელი დღე მეყურებინა. მეგობრებს შეუმჩნეველი არ დარჩენიათ, მისი გამოჩენისას სახე რომ ამიჭარხლდებოდა ხოლმე. მათთვის ჩემი სისუსტე კარგად არის ცნობილი. ამიტომ, სულ მაგულიანებდნენ - მიდი, გაიცანი, მშვენიერი გოგოაო. გადავწყვიტე, "მევარჯიშა" სირცხვილის დასაძლევად. ერთ დილას ავდექი, პლაჟზე გავედი და ჩამოვუარე იმ გოგონებს, რომლებსაც გვერდით მამაკაცი არ ჰყავდათ და ყველას ვთავაზობდი - ჩემთან სექსი ხომ არ გინდა-მეთქი? ზოგმა ქოში მესროლა, ზოგმა გამომლანძღა, მაგრამ სულაც არ მენაღვლებოდა, რადგან "ვვარჯიშობდი" და მთავარი ის იყო, რომ ამ დროს არ გავწითლებულიყავი.
მეორე დღეს ქალაქში გავიარე და ყველა გამვლელ ქალბატონს ვეკითხებოდი: - უკაცრავად, ამ ქალაქს რა ჰქვია-მეთქი? თითქოს გიჟი ვიყავი, გვერდს ისე მივლიდნენ. მესამე დღეს საცურაო ტრუსითა და კლასიკური ფეხსაცმლით გავედი ქალაქში და ამაყად დავაბიჯებდი. უკვე აღარ ვწითლდებოდი, როცა ასეთ სისულელეს ჩავდიოდი. ჩავთვალე, რომ ფსიქოლოგიურად მზად ვიყავი, რომ იმ გოგონასთვის ორიოდე სიტყვა მეთქვა. ჰოდა, საღამოს, როდესაც ნატო ჩვეულებისამებრ, ბარისკენ გაეშურა, მეც უკან ავედევნე. ის მაგიდას მიუჯდა, მე კი ბართან ჩამოვჯექი და ლუდის წრუპვა დავიწყე. ნერვიულობისგან თუ ლუდის სმისგან საპირფარეშოში შესვლა მომინდა. შევედი, იქიდან მტკიცე ნაბიჯებით გამოვედი: მე უკვე ვივარჯიშე, როგორ არ უნდა გავწითლდე, ახლა პირდაპირ მასთან მივალ და ვთხოვ, ვიცეკვოთ-მეთქი, - საკუთარ თავს ვამხნევებდი. მისი მაგიდისკენ გავემართე, მაგრამ ნაბიჯი ამერია, ხელები ამიცახცახდა, ჭარხალივით გავწითლდი და უკვე მის პირისპირ მდგომმა აღმოვაჩინე, რომ შარვლის "ზმეიკა" გახსნილი მქონდა, იქიდან კი თეთრი პერანგის ბოლო იყო გამოშვერილი.
ნატოს თვალებში ჩავხედე და ვუთხარი: იცი, მე ყოველთვის ვწითლდები, როცა ლამაზ გოგოს ვესაუბრები, თორემ ასე, გახსნილი "ზმეიკით" რომ დავდივარ, ეს უხერხულობას არ მიქმნის-მეთქი. გაიცინა, საუბარიც ავაწყვეთ, ვიცეკვეთ კიდეც და შინ ერთად დავბრუნდით. ოთახში რომ შევედი, მეგობრებმა ტაში შემოსცხეს, მეც ამაყად, ყოჩივით თავაწეული დავდიოდი, ნახეთ, რა მაგარი ვარ-მეთქი? დილით ნატოს კარზე რიხიანად მივაკაკუნე, ისე, რომ არ გავწითლებულვარ, მაგრამ "ხაზეიკამ" გამომძახა - ეგენი დილით ადრიანად წავიდნენ თბილისშიო. მე კი გავწითლდი, მაგრამ ახლა უკვე ბრაზისგან, რადგან ნატოს ტელეფონის ნომერიც კი არ ვკითხე წინადღეს... მეგონა, სამაგისოდ დრო კიდევ მქონდა... ახლა, თუ ამას წაიკითხავს, ალბათ ამოიცნობს თავს და ვთხოვ, შემეხმიანოს.
