სტუ­დია "თე­ლას" მო­ცეკ­ვა­ვე - მომ­ხიბ­ვლე­ლი სა­ლო­მე ჭა­ჭუა პრო­ექ­ტში - "ცეკ­ვა­ვენ ვარ­სკვლა­ვე­ბი" გა­სულ სე­ზონ­ზე გა­მოჩ­ნდა და უამ­რა­ვი ადა­მი­ა­ნის ყუ­რა­დღე­ბა მი­ი­პყრო. მის­მა ცეკ­ვამ გან­სა­კუთ­რე­ბით, მა­მა­კა­ცე­ბი აღაფრ­თო­ვა­ნა და ისი­ნიც, სექ­სუ­ა­ლუ­რი მო­ცეკ­ვა­ვის მი­სა­მარ­თით "თა­მამ" კომ­პლი­მენ­ტებს არ იშუ­რე­ბენ. სა­ლო­მეს­თან ერ­თად, პრო­ექ­ტში მისი შეყ­ვა­რე­ბუ­ლი - გიგი გა­ჩე­ჩი­ლა­ძე წელ­საც მო­ნა­წი­ლე­ობს. შეყ­ვა­რე­ბულ წყვილს ერ­თმა­ნე­თის თაყ­ვა­ნის­მცემ­ლე­ბის სიმ­რავ­ლე ახა­რებს...

სა­ლო­მე მო­მა­ვალ დე­დამ­თილ­თან - სტუ­დია "თე­ლას" ერთ-ერთ ხელ­მძღვა­ნელ­თან, ქალ­ბა­ტონ ლა­რი­სა გა­ჩე­ჩი­ლა­ძეს­თან ერ­თად ჩავ­წე­რეთ.

სა­ლო­მე:

- დე­დამ სტუ­დია "თე­ლას" რეკ­ლა­მა ტე­ლე­ვი­ზორ­ში ნახა. სა­მე­ჯლი­სო-სპორ­ტუ­ლი ცეკ­ვე­ბის შეს­წავ­ლა ძა­ლი­ან მინ­დო­და და ამი­ტო­მაც, სტუ­დი­ა­ში მი­ვე­დით... მე და ქალ­ბა­ტონ ლა­რი­სას ერ­თმა­ნეთ­თან დღემ­დე ისე­თი და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბა გვაქვს, რო­გო­რიც - მოს­წავ­ლე­სა და მას­წავ­ლე­ბელს უნდა ჰქონ­დეთ. მას, რო­გორც მო­მა­ვალ დე­დამ­თილს კი არა, რო­გორც პე­და­გოგს, ისე ვუ­ყუ­რებ (იღი­მის). ბა­ტო­ნი თენ­გი­ზის მი­მარ­თაც ასე­თი­ვე და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბა მაქვს.

ლა­რი­სა:

- პირ­ველ გაკ­ვე­თილ­ზე მო­სულ ყვე­ლა მოს­წავ­ლეს აბ­სო­ლუ­ტუ­რად ერ­თნა­ი­რად ვხვდე­ბი. მი­მაჩ­ნია, რომ უპირ­ვე­ლეს ყოვ­ლი­სა, ბავ­შვს გა­რე­მო, პე­და­გო­გი და გვერ­დით მყო­ფი მოს­წავ­ლე­ე­ბი უნდა შე­აყ­ვა­რო. სტუ­დი­ა­ში სა­ლო­მეს მოს­ვლის დრო­საც, პირ­ვე­ლი გაკ­ვე­თი­ლი ჩვე­უ­ლებ­რი­ვად ჩა­ტარ­და. მოს­წავ­ლე­ე­ბის გა­მორ­ჩე­ვა - თუ ვინ უფრო ნი­ჭი­ე­რია, 3-4 გაკ­ვე­თი­ლის შემ­დეგ ხდე­ბა. ამ პე­რი­ოდ­ში სა­ლო­მეც "გა­მოჩ­ნდა", ასე­ვე - სხვა გო­გო­ნე­ბიც, რომ­ლებ­საც ის სიყ­ვა­რუ­ლი და შრო­მის უნა­რი აღ­მო­აჩ­ნდათ, რაც მო­ცეკ­ვა­ვე­ებს სჭირ­დე­ბათ. მა­გა­ლი­თად, ხმას ამო­ვი­ღებ­დი თუ არა, თით­ქმის ყვე­ლა მე მი­ყუ­რებ­და. ვინც აქეთ-იქით იცქი­რე­ბო­და, ცხა­დი იყო, მას ცეკ­ვა არ აინ­ტე­რე­სებ­და. წა­სა­ხა­ლი­სებ­ლად, წარ­მა­ტე­ბულ მოს­წავ­ლე­ებს (ვინც ილე­თებს კარ­გად ით­ვი­სებ­და) სხვებ­ზე წინ ვა­ყე­ნებ­დი, უკან კი შე­და­რე­ბით სუს­ტი მო­ცეკ­ვა­ვე­ე­ბი იდ­გნენ.

- ალ­ბათ, სა­ლო­მე ყო­ველ­თვის წინა რი­გებ­ში იდგა, არა?

- დიახ, ასე იყო. დღეს სტუ­დი­ა­ში მოს­წავ­ლე­ე­ბი მო­დი­ან და ამ­ბო­ბენ, - გვინ­და, სა­ლო­მემ გვას­წავ­ლო­სო. თი­თო­ე­ულს ვე­უბ­ნე­ბი: იმის­თვის, რომ სა­ლო­მესნა­ი­რი გახ­დე, უპირ­ვე­ლეს ყოვ­ლი­სა, იმ­დე­ნი­ვე უნდა იშ­რო­მო, რამ­დენ­საც ის შენს ასაკ­ში შრო­მობ­და-მეთ­ქი. სა­ლო­მე ახ­ლაც, დღე და ღამე მუ­შა­ობს. ვხე­დავ­დი, თა­ვი­სუ­ფალ დრო­საც რო­გორ წვა­ლობ­და, რომ სა­ცეკ­ვაო მოძ­რა­ო­ბა ისე გა­ე­კე­თე­ბი­ნა, რო­გორც ვუჩ­ვე­ნე. ცხა­დია, ეს მას ავი­თა­რებ­და. გარ­კვე­უ­ლი პე­რი­ო­დის შემ­დეგ შევ­ნიშ­ნე, რომ იმპრო­ვი­ზა­ცი­ას მი­მარ­თავ­და - მოძ­რა­ო­ბებს თა­ვად იგო­ნებ­და, ალა­მა­ზებ­და. გა­ვი­და დრო და სა­ლო­მე "წყვილ­ში" და­ვა­ყე­ნე.

- მისი მე­წყვი­ლე თქვე­ნი ვაჟი - გიგი იყო?

სა­ლო­მე:

- არა, სხვა იყო. გიგი ამე­რი­კი­დან 2 წლის შემ­დეგ ჩა­მო­ვი­და.

- შენი და გი­გის სიყ­ვა­რუ­ლის ამ­ბავს ქალ­ბა­ტო­ნი ლა­რი­სა რო­გორ შეხ­ვდა?

- მგო­ნი, ძა­ლი­ან კარ­გად. ყო­ველ შემ­თხვე­ვა­ში, მე ასე ვიგ­რძე­ნი.

ლა­რი­სა:

- ამ მხრივ, აბ­სო­ლუ­ტუ­რი დე­მოკ­რა­ტი ვარ. პი­რად ცხოვ­რე­ბას­თან და­კავ­ში­რე­ბუ­ლი გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბა მე და ჩემ­მა მე­უღ­ლემ თა­ვად მი­ვი­ღეთ და ვფიქ­რობ­დი, რომ შვი­ლე­ბის არ­ჩე­ვან­შიც არ უნდა ჩავ­რე­უ­ლი­ყა­ვი. სა­ლო­მემ და გი­გიმ ერ­თმა­ნე­თი აირ­ჩი­ეს, ჰოდა, ღმერ­თმა ხელი მო­უ­მარ­თოთ. მინ­და, სულ მათი წინსვლი­სა და ბედ­ნი­ე­რე­ბის შე­სა­ხებ შე­ვი­ტყო. ნე­ბის­მი­ე­რი ნორ­მა­ლუ­რი მშობ­ლის პო­ზი­ცია ასე­თია!.. სხვა­თა შო­რის, გუ­შინ სა­ღა­მოს ვი­ტი­რე კი­დეც...

- რა­ტომ?

- შო­რე­ნამ - ჩემ­მა ქა­ლიშ­ვილ­მა, რო­მე­ლიც გოჩა ჩერ­ტკო­ე­ვის მე­უღ­ლე გახ­ლავთ, და­რე­კა და გვი­თხრა, - მა­ღა­ლი წნე­ვა მაქ­ვსო. ამ ამ­ბავ­მა გო­ჩა­ზე ძა­ლი­ან იმოქ­მე­და და და­ი­ჟი­ნა: ხვალ­ვე უკან, ამე­რი­კა­ში უნდა გავფრინ­დე, პრო­ექ­ტში კონ­ტრაქ­ტის დარ­ღვე­ვას რას და­ვე­ძებ, როცა შო­რე­ნა ცუ­და­და­აო. ხან მის დამ­შვი­დე­ბას ვცდი­ლობ­დი, ხან - შო­რე­ნას­თან ვრე­კავ­დი. სი­მარ­თლე გი­თხრათ, სი­ძის ასეთ­მა საქ­ცი­ელ­მა გა­მა­ხა­რა. ყო­ველ ნა­ბიჯ­ზე ვგრძნობ, რომ გო­ჩას და ჩემს ქა­ლიშ­ვილს ერ­თმა­ნე­თი ძა­ლი­ან უყ­ვართ და მშობ­ლის­თვის ამა­ზე დიდი ბედ­ნი­ე­რე­ბა აბა, რა უნდა იყოს?!.

- ორ­შა­ბათს ბა­ტო­ნი გოჩა ჟი­უ­რი­ში აღარ იქ­ნე­ბა?

- რა­საკ­ვირ­ვე­ლია, იქ­ნე­ბა!

- ამე­რი­კა­ში გამ­გზავ­რე­ბა რო­გორ გა­და­ა­ფიქ­რე­ბი­ნეთ?

- ავუხ­სე­ნი: ადა­მი­ა­ნი 40 წელს რომ გა­და­ა­ბი­ჯებს, შე­იძ­ლე­ბა, სტრე­სის გამო, შე­უძ­ლოდ გახ­დეს. ალ­ბათ, შო­რე­ნამ სა­ქარ­თვე­ლო­ში შენი წა­მოს­ვლის გამო ინერ­ვი­უ­ლა-მეთ­ქი. - თავი სტკი­ვა ხოლ­მეო, - მი­თხრა. თა­ვის ტკი­ვი­ლის­თვის წამ­ლე­ბი არ­სე­ბობს. პი­რა­დად მე, არა­ნა­ირ წა­მალს არ ვსვამ, ფორ­მა­ში ჩად­გო­მას ამის გა­რე­შეც ვა­ხერ­ხებ. ჩემი ორ­გა­ნიზ­მი ჩემი "ბა­რო­მეტ­რია", რო­მე­ლიც "მე­უბ­ნე­ბა", რა მო­მიხ­დე­ბა და რა - არა...

- სა­ლო­მე, ქალ­ბა­ტო­ნი ლა­რი­სა რო­გო­რი მას­წავ­ლე­ბე­ლია?

- ყვე­ლა­ზე მა­გა­რი ქო­რე­ოგ­რა­ფია! რაც ვიცი და რა­საც სხვებს ვას­წავ­ლი, ყვე­ლა­ფე­რი ლა­რი­სა მას­წავ­ლებ­ლის დამ­სა­ხუ­რე­ბაა. მის გაკ­ვე­თი­ლებს დღემ­დე ვეს­წრე­ბი.

- მის­გან მკაც­რი შე­ნიშ­ვნა არას­დროს მი­გი­ღია?

- ცეკ­ვა ცოტა გვი­ან - 13 წლი­სამ და­ვი­წყე. არ მახ­სოვს, ლა­რი­სა მას­წავ­ლე­ბელს ჩემ­თვის მკაც­რი შე­ნიშ­ვნა მო­ე­ცა. თა­ვად ძა­ლი­ან მო­წეს­რი­გე­ბუ­ლი, პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბის გრძნო­ბით აღ­სავ­სე ვარ: საქ­მეს იქამ­დე არ მი­ვიყ­ვან, რომ ვინ­მემ შე­ნიშ­ვნა მომ­ცეს.

- როცა შენი და გი­გის ურ­თი­ერ­თო­ბა "გა­სე­რი­ო­ზულ­და", ქალ­ბა­ტო­ნი ლა­რი­სას მი­მართ შენი და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბა არ შე­იც­ვა­ლა?

- რა თქმა უნდა, შე­იც­ვა­ლა: ისე აღარ ვართ, რო­გორც მხო­ლოდ მას­წავ­ლე­ბე­ლი და მოს­წავ­ლე. ერ­თმა­ნეთს უფრო მე­ტად და­ვუ­ახ­ლოვ­დით.

- ქალ­ბა­ტო­ნო ლა­რი­სა, სა­ლო­მე ნი­ჭი­ე­რი მოს­წავ­ლე რომ არის, ეს ცხა­დია. ახლა ის გვი­თხა­რით, რო­გო­რი სარ­ძლოა?

- რო­გო­რიც აქ, სტუ­დი­ა­ში არის, ჩვენს სახ­ლშიც ისე­თი­ვე იქ­ნე­ბა.

- ზო­გა­დად, რძალ-დე­დამ­თი­ლის თა­ნა­ცხოვ­რე­ბა "ფეთ­ქე­ბადსა­ში­ში­აო", - ამ­ბო­ბენ...

- არა, "ფეთ­ქე­ბადსა­ში­შად" არ მი­მაჩ­ნია. სა­ლო­მემ იცის, რომ პრე­ტენ­ზი­უ­ლი ქალი და "ნაღ­დი" დე­დამ­თი­ლი არ ვარ. ამ შემ­თხვე­ვა­ში, სა­ლო­მე ჩემი მე­გო­ბა­რია და ვფიქ­რობ, ერ­თმა­ნეთ­თან მო­მა­ვალ­შიც მე­გობ­რუ­ლი ურ­თი­ერ­თო­ბა გვექ­ნე­ბა. მთა­ვა­რია, სა­ლო­მეს და გი­გის ერ­თმა­ნე­თი უყ­ვარ­დეთ.

სა­ლო­მე:

- გი­ორ­გის მშობ­ლე­ბი მის პი­რად ცხოვ­რე­ბა­ში არა­ვი­თარ შემ­თხვე­ვა­ში არ ჩა­ე­რე­ვი­ან; გი­გის და მის ძმას - რა­ტის ბავ­შვო­ბი­დან­ვე და­მო­უ­კი­დებ­ლო­ბას აჩ­ვევ­დნენ. ახლა ორი­ვე ძმას თა­ვი­სი სამ­სა­ხუ­რი აქვს. რატი ჩემ­ზე ნა­ხე­ვა­რი წლით უმ­ცრო­სია და ამ­ჟა­მად ამე­რი­კა­შია.

- რო­გორ ფიქ­რობ, ქალ­ბა­ტო­ნი ლა­რი­სა პრო­ექ­ტში შენ უფრო გგულ­შე­მატ­კივ­რობს თუ - გი­გის?

- ყვე­ლას ძა­ლი­ან გვგულ­შე­მატ­კივ­რობს: მეც, გი­გის, ოთოს, ჯუ­ლი­ა­ნას...

ლა­რი­სა:

- როცა ჩემი მოს­წავ­ლე­ე­ბი კონ­კურ­სებ­ზე გა­მო­დი­ოდ­ნენ და მე მსა­ჯის როლ­ში ვი­ყა­ვი, სხვა სტუ­დი­ის მო­ცეკ­ვა­ვე­ებ­თან შე­და­რე­ბით, მათ ყო­ველ­თვის უფრო და­ბალ ქუ­ლას ვუ­წერ­დი. განა იმი­ტომ, რომ ჩემი მოს­წავ­ლე­ე­ბი არ მიყ­ვარ­და? უბ­რა­ლოდ, მათ ვე­უბ­ნე­ბო­დი: მო­წი­ნა­აღ­მდე­გე­ზე 10-ჯერ უკე­თე­სე­ბი უნდა იყოთ, რომ თქვენ უფრო მა­ღა­ლი ქუ­ლით შე­გა­ფა­სოთ-მეთ­ქი.

- სა­ლო­მე, მა­მა­კა­ცე­ბის­გან შენ მი­მართ გა­მოთ­ქმულ "თა­მამ" კომ­პლი­მენ­ტებს გიგი რო­გორ ეგუ­ე­ბა?

- ასეთ კო­მენ­ტა­რებს არც ვკი­თხუ­ლობ, ინ­ტერ­ნე­ტით არ ვსარ­გებ­ლობ. გი­გის ეჭ­ვი­ა­ნო­ბის სა­ბაბს არ ვაძ­ლევ. როცა ის მოს­წონთ, მი­ხა­რია, რომ გვერ­დით ასე­თი კარ­გი ადა­მი­ა­ნი მყავს. მოკ­ლედ, ერ­თმა­ნეთს ეჭ­ვი­ა­ნო­ბის სა­ბაბს არ ვაძ­ლევთ და რა თქმა უნდა, არც ერ­თმა­ნე­თის პარტნი­ო­რებ­ზე ვეჭ­ვი­ა­ნობთ. ორი­ვემ ვი­ცით, რომ პარტნი­ო­რებ­თან მხო­ლოდ მე­გობ­რო­ბა გვა­კავ­ში­რებს. სხვა­თა შო­რის, გი­ორ­გი ვარ­დო­სა­ნი­ძე "ვე­რის უბ­ნის მე­ლო­დი­ებ­ზე" მუ­შა­ო­ბი­სას გა­ვი­ცა­ნი.

- შენ და გი­ორ­გი ცეკ­ვი­სას რთულ ილე­თებს ას­რუ­ლებთ ხოლ­მე...

- გი­ორ­გი ვარ­დო­სა­ნი­ძე ძა­ლი­ან შრო­მის­მოყ­ვა­რე ადა­მი­ა­ნია. ამ მხრივ, ერ­თმა­ნეთს კარ­გად ვე­წყო­ბით. სა­ცეკ­ვაო მოძ­რა­ო­ბებს ად­ვი­ლად ით­ვი­სებს და მას­თან მუ­შა­ო­ბი­სას იმის დროც მრჩე­ბა, რომ ილე­თე­ბი უკეთ და­ვა­მუ­შაო. მი­მაჩ­ნია, რომ "ცეკ­ვა­ვენ ვარ­სკვლა­ვე­ბის" მე­ო­რე სე­ზონ­ში იდე­ა­ლუ­რი პარტნი­ო­რი მყავს.

- შენი ძვე­ლი პარტნი­ო­რი - როს­ტო სტუ­დი­ა­ში არ გსტუმ­რობთ?

- რო­გორ არა! ვარ­ჯიშ­ზეც დაგ­ვეს­წრო. ძა­ლი­ან გვგულ­შე­მატ­კივ­რობს.

- არ ცეკ­ვავს?

- არა (იცი­ნის)...

- მი­ზან­შე­წო­ნი­ლად მი­გაჩ­ნი­ათ ის ფაქ­ტი, რომ "თე­ლას" ყო­ფი­ლი მო­ცეკ­ვა­ვე - ბა­ტო­ნი გოჩა ჩერ­ტკო­ე­ვი ჟი­უ­რის წევ­რია, მისი ნა­თე­სა­ვი და "თე­ლას" სხვა მო­ცეკ­ვა­ვე­ე­ბი კი პრო­ექ­ტში მო­ნა­წი­ლე­ობთ?

- წლე­ბია, რაც გოჩა ამე­რი­კა­ში ცხოვ­რობს. სა­ქარ­თვე­ლო­ში პირ­ვე­ლად 2 წლის წინ დაბ­რუნ­და, მას­ტერკლა­სე­ბი ჩაგ­ვი­ტა­რა... პი­რა­დად მე, გო­ჩას აზრი ყო­ველ­თვის მა­ინ­ტე­რე­სებს. ის ჩემი ერთ-ერთი ქო­რე­ოგ­რა­ფია - როცა ჩა­მო­დის, მას­თან ვემ­ზა­დე­ბი ხოლ­მე. შე­ნიშ­ვნებს მეც მაძ­ლევს და სხვებ­საც. ცდი­ლობს, იმ შეც­დო­მებ­ზე მიგ­ვი­თი­თოს, რისი გა­მოს­წო­რე­ბაც ტუ­რი­დან ტუ­რამ­დე შე­იძ­ლე­ბა.

ლა­რი­სა:

- გო­ჩამ სა­ლო­მე "თე­ლა­ში" გა­იც­ნო, ასე­ვე - ოთი­კოც, ჯუ­ლი­ა­ნაც... ის პრო­ფე­სი­ო­ნა­ლია: რა­საც ხე­დავს, იმას აფა­სებს. გიგი იცეკ­ვებს თუ ლა­რი­სა, მის­თვის ამას მნიშ­ვნე­ლო­ბა არა აქვს - იმ ქუ­ლას და­უ­წერს, რა­საც იმ­სა­ხუ­რებს.

სა­ლო­მე:

- გო­ჩას­თან თა­ვად მივ­დი­ვარ და ვე­კი­თხე­ბი, - ცეკ­ვი­სას რა შეც­დო­მა და­ვუშ­ვი, რომ გა­მო­ვას­წო­რო-მეთ­ქი? შე­იძ­ლე­ბა მი­თხრას, - კომ­პო­ზი­ცია არ ვარ­გო­და, გან­ლა­გე­ბა არ იყო სწო­რიო და ა.შ. მისი შე­ფა­სე­ბა ჩემ­თვის ძა­ლი­ან მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია.

ეთო ყორ­ღა­ნაშ­ვი­ლი

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)