შო­უ­ბიზ­ნეს­ში კარ­გად ცნო­ბი­ლი მო­დე­ლი და პი­არ­ტექ­ნო­ლო­გი ეკო ფან­გა­ნი პრო­ექტ "ცეკ­ვა­ვენ ვარ­სკვალ­ვე­ბის" მე­ო­რე სე­ზონ­ში ვი­ხი­ლეთ, სა­დაც თა­ვის მე­წყვი­ლე რე­ზი­კო რო­ბა­ქი­ძეს­თან ერ­თად "სალ­სა" საკ­მა­ოდ კარ­გად იცეკ­ვა და ჟი­უ­რის ყვე­ლა­ზე მრის­ხა­ნე წევ­რის გოჩა ჩერ­ტკო­ე­ვის შე­ქე­ბაც და­იმ­სა­ხუ­რა. გარ­და ამ პრო­ექ­ტი­სა, ეკოს მისი ცხოვ­რე­ბის წეს­ზეც ვე­სა­უბ­რეთ, რო­მე­ლიც ზე­მოთ ხსე­ნე­ბულ­მა შოუმ გარ­კვე­ულ­წი­ლად შეც­ვა­ლა.

- ეკო, ალ­ბათ პრო­ექ­ტმა "ცეკ­ვა­ვენ ვარ­სკვლა­ვე­ბი" შეც­ვა­ლა შენი ცხოვ­რე­ბის რიტ­მი...

- კი, დიდი ხა­ნია სა­ღა­მო­ო­ბით აღარ­სად დავ­დი­ვარ, ყვე­ლა­ზე მეტი, მე­გო­ბარ­თან ყა­ვის და­სა­ლე­ვად წა­ვი­დე, აქ­ტი­უ­რად აღარ ვსტუმ­რობ კლუ­ბებს, ამ ეტაპ­ზე ჩემი ცხოვ­რე­ბის რიტ­მი დრო­ე­ბით შე­ნელ­და. ვცდი­ლობ, თა­ვი­სუ­ფალ დროს და­ვის­ვე­ნო, შე­იძ­ლე­ბა სახ­ლში ვიყო, მაგ­რამ ადრე მა­ინც არ და­ვი­ძი­ნო, თუმ­ცა სა­ბო­ლოო ჯამ­ში სახ­ლში ყოფ­ნით მა­ინც ვის­ვე­ნებ.

- იქი­დან გა­მომ­დი­ნა­რე, რომ კლუ­ბუ­რი ცხოვ­რე­ბა გიყ­ვარს, აქამ­დე ალ­ბათ გვი­ან იძი­ნებ­დი და გვი­ან­ვე იღ­ვი­ძებ­დი, დღეს­დღე­ო­ბით რო­დის იწყე­ბა შენი დილა?

- მარ­თა­ლია, ძი­რი­თა­დად გვი­ან ვი­ძი­ნებ, მაგ­რამ გვი­ან არ ვიღ­ვი­ძებ, რად­გან მაქვს სამ­სა­ხუ­რი, სა­დაც დი­ლა­ო­ბით მი­წევს მის­ვლა. თუმ­ცა, რო­გორც ყვე­ლა ადა­მი­ანს, მეც მქო­ნია ისე­თი პე­რი­ო­დი, თუნ­დაც ახა­ლი წლის დღე­ებ­ში, როცა გრა­ფი­კი დამ­რღვე­ვია, და­მი­ძი­ნია გამ­თე­ნი­ი­სას და შუ­ა­დღე­ზე გა­მიღ­ვი­ძია. ასეთ დროს თავს ცუ­დად ვგრძნობ, რად­გან გვი­ან გაღ­ვი­ძე­ბა ცუ­დია, ადრე გაღ­ვი­ძე­ბა მი­ჭირს, მაგ­რამ ძა­ლი­ან გვი­ან გაღ­ვი­ძე­ბას მა­ინც მირ­ჩევ­ნია.

- დი­ლას სა­უზ­მით იწყებ?

- კი, ჩემს სახ­ლში მა­ცი­ვა­რი ყო­ველ­თვის საჭ­მე­ლე­ბი­თაა სავ­სე, აქე­დან გა­მომ­დი­ნა­რე, ახალ­გაღ­ვი­ძე­ბულს დედა თით­ქმის ყო­ველ­თვის მრა­ვალ­ფე­რო­ვან სა­უზ­მეს მახ­ვედ­რებს. თუ ისე მოხ­და, რომ დი­ლის საკ­ვე­ბი არ დამ­ხვდა, კა­რა­ქი­ან პურს მა­ინც ვჭამ და მერე ყა­ვას მი­ვირ­თმევ, ვგიჟ­დე­ბი კა­რა­ქი­ან პურ­ზე, ისე მიყ­ვარს, რომ სა­დი­ლის მე­რეც კი ვჭამ ხოლ­მე (იღი­მე­ბა).

- რო­გორც გვი­თხა­რი, დედა სა­დი­ლე­ბით გა­ნე­ბივრ­ებს, შენ თუ გე­ხერ­ხე­ბა სამ­ზა­რე­უ­ლო­ში ტრი­ა­ლი?

- არც ისე პა­ტა­რა ვარ, რომ ასე მა­ნე­ბივ­რებ­დეს, მაგ­რამ მე ასე­თი დედა მყავს, ყვე­ლას გვა­ნე­ბივ­რებს, ხან­და­ხან ამის მრცხვე­ნია კი­დეც (იღი­მე­ბა). რაც შე­მე­ხე­ბა მე, ყვე­ლაფ­რის გა­კე­თე­ბა ვიცი, მაგ­რამ სა­ჭი­რო­ე­ბას არ წარ­მო­ად­გენს ჩემი სამ­ზა­რე­უ­ლო­ში ტრი­ა­ლი და ამი­ტომ არ ვა­კე­თებ. როცა მარ­ტო ვარ, მში­ე­რი ნამ­დვი­ლად არ დავ­რჩე­ბი. თა­ნაც, სახ­ლში თით­ქმის არ ვარ და რო­დის უნდა მო­ვამ­ზა­დო კერ­ძე­ბი?! შე­იძ­ლე­ბა ყო­ველ­დღე ვჭა­მო კა­ფე­ში, მაგ­რამ არ მიყ­ვარს ისე­თი სახ­ლე­ბი, სა­დაც საჭ­მე­ლი არ კეთ­დე­ბა, ასე­თი ოჯა­ხი ოჯახს არ ჰგავს. მე ძა­ლი­ან შეკ­რუ­ლი და გემ­რი­ე­ლი ოჯა­ხი მაქვს, არ მეს­მის ისე­თი ოჯა­ხე­ბის, ერ­თმა­ნე­თის შე­სა­ხებ ისიც კი რომ არ იცი­ან, იმ მო­მენ­ტში ოჯა­ხის რო­მე­ლი წევ­რია სახ­ლში და რო­მე­ლი არა. მე ჩემს ოჯახ­ში მო­ვი­აზ­რებ დე­ი­და­ჩემს, მა­მი­და­ჩემს, მათ შვი­ლებს, კვი­რა­ში ორ­ჯერ შეკ­რე­ბა ჩვე­ნი ტრა­დი­ცი­აა, შე­იძ­ლე­ბა ით­ქვას, რომ ერ­თმა­ნე­თით ვარ­სე­ბობთ. ძა­ლი­ან მე­ცო­დე­ბა ის ხალ­ხი, ვინც ასე­თი ურ­თი­ერ­თო­ბის გემო და ფასი არ იცის.

- შენ და სარ­კე... დიდი დრო გჭირ­დე­ბა მო­სამ­ზა­დებ­ლად?

- სი­მარ­თლე გი­თხრათ, მო­სა­წეს­რი­გებ­ლად ცოტა დრო არ მჭირ­დე­ბა, რად­გან ვერ ვი­ტან მო­უ­წეს­რი­გებ­ლად სი­ა­რულს, არას­დროს გა­ვალ სახ­ლი­დან ისე, რომ ფორ­მა­ში არ ვიყო. ყვე­ლა ქალ­მა 10-15 წუთი მა­ინც უნდა და­უთ­მოს სა­კუ­თარ თავს და გა­ლა­მაზ­დეს, რო­გორც მო­ა­ხერ­ხებს და რისი სა­შუ­ა­ლე­ბაც ექ­ნე­ბა. პი­რა­დად მე სა­ხეს ვი­ბან რო­გორც სა­ღა­მოს, ასე­ვე დი­ლას, რად­გან ასე მირ­ჩია ჩემ­მა კოს­მე­ტო­ლოგ­მა, ამის შემ­დეგ ვის­ვამ ნელ­სა­ცხლებ­ლებს და ვი­კე­თებ მსუ­ბუქ მა­კი­აჟს. ტუშს ყო­ველ­თვის ვხმა­რობ. წამ­წა­მე­ბი და წარ­ბე­ბი ძა­ლი­ან ღია ფე­რის მაქვს, ამი­ტომ ორი­ვეს ვი­მუ­ქებ. სა­ღა­მოს მა­კი­ა­ჟის­თვის უფრო დიდი დრო მჭირ­დე­ბა. რა­ი­მე მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი შეხ­ვედ­რის­თვის ან გა­და­ცე­მის­თვი­საც კი მა­კი­აჟ­საც და ვარ­ცხნი­ლო­ბა­საც ძი­რი­თა­დად მე ვი­კე­თებ, ამ ხნის გან­მავ­ლო­ბა­ში ვის­წავ­ლე რა­ღა­ცე­ბი და მირ­ჩევ­ნია თვი­თონ გა­ვი­კე­თო.

- მომ­ზა­დე­ბის შემ­დეგ სამ­სა­ხურ­ში მი­დი­ხარ, რო­გორც ვიცი, რამ­დე­ნი­მე ად­გი­ლას მუ­შა­ობ..

- იქი­დან გა­მომ­დი­ნა­რე, რომ სახ­ლში რე­მონ­ტი მაქვს, აგა­რაკ­ზე ვარ გამ­წე­სე­ბუ­ლი, მიყ­ვარს აქა­უ­რო­ბა.

- სად გაქვს აგა­რა­კი?

- ამ და­სახ­ლე­ბას პირ­და­პირ აგა­რა­კი ჰქვია, შე­იძ­ლე­ბა ძა­ლი­ან სა­სა­ცი­ლოა, მაგ­რამ ასე ჰქვია. ერთი ამე­რი­კე­ლი ცხოვ­რობს აქ, იმ დღეს შევ­ხვდი და მი­თხრა, ტაქ­სის მძღო­ლებს ასე ვე­უბ­ნე­ბი - "აგა­რაკ­ზე აგა­რაკ­ში წა­მიყ­ვა­ნეთ-მეთ­ქი". თბი­ლის­ში სამ­სა­ხუ­რი სახ­ლთან ახ­ლოს მაქვს, ახლა კი ცოტა უფრო ადრე მი­წევს ად­გო­მაც და ში­ნი­დან გას­ვლაც, რომ თა­ვის დრო­ზე ვიყო სამ­სა­ხურ­ში. თუმ­ცა სამ­სა­ხუ­რამ­დე აუ­ცი­ლებ­ლად მივ­დი­ვარ მა­საჟ­ზე, ცოტა პრობ­ლე­მუ­რი ხერ­ხე­მა­ლი მაქვს და აუ­ცი­ლე­ბე­ლია გან­ტვირ­თვა, მა­სა­ჟის შემ­დეგ კი ოფის­ში მივ­დი­ვარ. ვმუ­შა­ობ ერთ-ერთ სამ­შე­ნებ­ლო კომ­პა­ნი­ა­ში პი­ა­რის გან­ხრით. სამ­სა­ხურ­ში რამ­დე­ნი­მე სა­ათს ვა­ტა­რებ და მერე რე­პე­ტი­ცი­ებ­ზე გავ­რბი­ვარ.

- შო­უ­ში შენი ინი­ცი­ა­ტი­ვით მოხ­ვდი, თუ თვი­თონ შე­მოგ­თა­ვა­ზეს მო­ნა­წი­ლე­ო­ბა?

- ჩემი ინი­ცი­ა­ტი­ვა არ ყო­ფი­ლა, ზა­ფხულ­ში და­მი­რე­კა ალი­ნა არ­ვე­ლა­ძემ და მკი­თხა, თუ გინ­და მო­ნა­წი­ლე­ო­ბაო. თა­ვი­დან ძა­ლი­ან შევცბი, ად­ვი­ლი არ არის ჩა­ერ­თო ასეთ კონ­კურ­სში, როცა არა­სო­დეს გივ­ლია ცეკ­ვა­ზე. სი­მარ­თლე გი­თხრათ, შე­მე­შინ­და და მა­შინ­ვე ვერ დავ­თან­ხმდი, მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ ამ შოუს პირ­ვე­ლი სე­ზო­ნი ძა­ლი­ან წარ­მა­ტე­ბუ­ლი იყო და ქვეც­ნო­ბი­ე­რად შე­იძ­ლე­ბა ყვე­ლას მო­უნ­და იმ სცე­ნა­ზე ცეკ­ვა. სა­ბო­ლო­ოდ მა­ინც დავ­თან­ხმდი და დღეს უკვე ამ შოუს მო­ნა­წი­ლე ვარ.

- გა­გი­ჭირ­და თუ ად­ვი­ლად აუღე ალღო სა­მე­ჯლი­სო ცეკ­ვებს?

- გა­მი­ჭირ­და, რად­გან "სალ­სას" ცეკ­ვის დროს მთე­ლი სხე­უ­ლით რვი­ა­ნე­ბი უნდა ხაზო, ფე­ხე­ბის საკ­მა­ოდ რთუ­ლი მოძ­რა­ო­ბე­ბი აქვს ამ ცეკ­ვას და ად­ვი­ლი ნამ­დვი­ლად არ იყო. სხვე­ბის­გან გან­სხვა­ვე­ბით მე კუნ­თე­ბი არ მტკი­ვა, ალ­ბათ იმი­ტომ, რომ ძა­ლი­ან სპორ­ტუ­ლი სხე­უ­ლი მაქვს, მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ არას­დროს მი­ვარ­ჯი­შია, ალ­ბათ ღმერ­თმა და­მა­ჯილ­დო­ვა გან­ვი­თა­რე­ბუ­ლი კუნ­თე­ბით, ეს პრობ­ლე­მა არ მა­წუ­ხებს, მაგ­რამ მტკი­ვა ძვლე­ბი, ვამ­ბობ, ეტყო­ბა ძვლე­ბის ფორ­მას ვიც­ვლი-მეთ­ქი. როცა რამე არ გა­მომ­დი­ო­და, ვი­დე­ქი და ერთი და იმა­ვე მოძ­რა­ო­ბას ძა­ლი­ან ბევ­რჯერ ვი­მე­ო­რებ­დი, ისე­თი შეგ­რძნე­ბა მქონ­და, თით­ქოს ჩემი ძვლე­ბის ხმე­ბი მეს­მო­და.

- მე­წყვი­ლეს, რე­ზი­კო რო­ბა­ქი­ძეს, რო­გორ შე­ე­წყვე?

- კარ­გად, ძა­ლი­ან საყ­ვა­რე­ლი ბი­ჭია. ცოტა ახალ­გაზ­რდუ­ლი სი­ფი­ცხე ახა­სი­ა­თებს, მეც არ ვარ დამთმო­ბი, ამ სა­კი­თხში ჩემს სვა­ნო­ბას ვამ­ჟღავ­ნებ და ხან­და­ხან რქე­ბით ვაწ­ვე­ბით ერ­თმა­ნეთს. რა­ღაც რომ არ გა­მომ­დის, ვბრაზ­დე­ბი და მერე უკვე პარტნი­ორ­თან შე­ტე­ვა­ზე გა­დავ­დი­ვარ, მაგ­რამ ეს წუ­თი­ე­რია და სე­რი­ო­ზუ­ლი სახე არ ეძ­ლე­ვა, ალ­ბათ სხვე­ბიც ასე არი­ან, ეს ახა­ლი არაა.

- შენს შეყ­ვა­რე­ბულს, ბექა ჩხა­ი­ძეს რო­გო­რი და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბა ჰქონ­და, როცა გა­ი­გო, რომ ამ შო­უ­ში მი­ი­ღებ­დი მო­ნა­წი­ლე­ო­ბას... პირ­ველ კონ­ცერ­ტზე ვნა­ხეთ, რო­გორ გგულ­შე­მატ­კივ­რობ­და ლო­ჟი­დან...

- გა­და­სა­რე­ვად შეხ­ვდა ჩემს ამ გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბას, არ არის ისე­თი ტიპი, რომ მსგავ­სი რამ და­მი­შა­ლოს. თვი­თო­ნაც შო­უ­ბიზ­ნეს­ში მოღ­ვა­წე­ობს და პრობ­ლე­მა არ აქვს, ასეთ დროს ყო­ველ­თვის გვერ­დში ვუდ­გე­ბით ერ­თმა­ნეთს.

- რჩე­ვებს და შე­ნიშ­ვნებს თუ გაძ­ლევს?

- ბექა ვერ მომ­ცემს ვე­რა­ნა­ირ შე­ნიშ­ვნას, რად­გან ამ სა­კი­თხში არა­კომ­პე­ტენ­ტუ­რია. პირ­ვე­ლი ცეკ­ვა ძა­ლი­ან მო­ე­წო­ნა, მერე ყვე­ლამ უთხრა, მარ­თლა კარ­გი იყოო და უფრო ესი­ა­მოვ­ნა.

- თუ გა­იც­ნო შენი მე­წყვი­ლე? სა­ერ­თო­დაც, თუ უყ­ვარს იმ სა­ზო­გა­დო­ე­ბის, ადა­მი­ა­ნე­ბის გაც­ნო­ბა, ვის­თა­ნაც შენ კონ­ტაქ­ტობ?

- სა­ერ­თოდ უყ­ვარს, მაგ­რამ რე­ზი­კოს ჯერ არ იც­ნობს, ასე გა­მო­ვი­და. სი­მარ­თლე გი­თხრათ, მირ­ჩევ­ნია ბექა რე­პე­ტი­ცი­ებ­ზე არ მო­ვი­დეს, რა უნდა აკე­თოს იქ?!

- ხომ არ ეჭ­ვი­ა­ნობს?

- რე­ზო­ზე არ ეჭ­ვი­ა­ნობს. სა­ერ­თოდ, ბექა უფრო ბუნ­ჩუ­ლა ჩანს, ვიდ­რე რე­ა­ლუ­რად არის, მაგ­რამ ამ ბიჭ­ზე ნამ­დვი­ლად არ უეჭ­ვი­ა­ნია.

- ძა­ლი­ან და­კა­ვე­ბუ­ლი ხარ და თუ გრჩე­ბა დრო ბე­ქას სა­ნა­ხა­ვად?

- იმ­დე­ნი დრო აღარ მრჩე­ბა, მაგ­რამ ცოტა ხნით მა­ინც ვნა­ხუ­ლობ ხოლ­მე.

- ამის გამო პრო­ტესტს ხომ არ გა­მოთ­ქვამს?

- არა, პა­ტა­რა ბავ­შვი ხომ არ არის? იცის, რომ არ მცა­ლია. შე­იძ­ლე­ბა კი­ნო­ში წა­ვი­დეთ, მე­გო­ბარს ვეს­ტუმ­როთ, მაგ­რამ დი­ლამ­დე სა­ქე­ი­ფოდ ვე­ღარ დავ­ყვე­ბი, სი­მარ­თლე გი­თხრათ, ეს ყვე­ლა­ფე­რი ძა­ლი­ან მომ­ბეზ­რდა. მთე­ლი ჩემი ცხოვ­რე­ბა გარ­თო­ბა და დროს­ტა­რე­ბა საქ­მე­ში გა­დამ­დი­ო­და, ესაა ჩემი საქ­მე, მაგ­რამ მომ­ბეზ­რდა.

- რო­გორც ზე­მოთ გვი­თხა­რი, სახ­ლში რე­მონ­ტი გაქვს, რო­გო­რი იქ­ნე­ბა ის ოთა­ხი, სა­დაც დაღ­ლი­ლი მიხ­ვალ და ყვე­ლაფ­რის­გან დას­ვე­ნე­ბას შეძ­ლებ?

- ოთა­ხი, რო­მე­ლიც აგა­რაკ­ზე მაქვს, ისე­თია, რო­გორ­ზეც ვოც­ნე­ბობ. პი­რა­დი ორო­თა­ხი­ა­ნია, ჩემი სა­ძი­ნებ­ლი­დან გავ­დი­ვარ სა­სა­დი­ლო ოთახ­ში, იქვე მაქვს ტე­ლე­ვი­ზო­რი, კომ­პი­უ­ტე­რი, რო­მელ­საც მის­ვლის­თა­ნა­ვე ვრთავ, XXI სა­უ­კუ­ნის ადა­მი­ა­ნი ვარ ტექ­ნი­კას­თან მი­მარ­თე­ბით. მარ­თა­ლია, ტე­ლე­ფონ­ში მაქვს ინ­ტერ­ნე­ტი, მაგ­რამ კომ­პი­უ­ტე­რი და ტე­ლე­ვი­ზო­რი მა­ინც სხვაა, ყვე­ლა­ნა­ირ ინ­ფორ­მა­ცი­ას უნდა ვფლობ­დე და საქ­მის კურ­სში ვიყო.

- წიგ­ნებ­სა და პრე­სას რა ად­გი­ლი უჭი­რავს შენს ცხოვ­რე­ბა­ში?

- რომ გი­თხრათ, ამ­ჟა­მად დიდი ად­გი­ლი უკა­ვია-მეთ­ქი, მო­გა­ტყუ­ებთ, მაგ­რამ სა­ერ­თოდ მიყ­ვარს წიგ­ნე­ბის კი­თხვა და ვცდი­ლობ, ბევ­რი ვი­კი­თხო. ამას ძი­რი­თა­დად მა­შინ ვა­ხერ­ხებ, როცა ვმოგ­ზა­უ­რობ. რაც შე­ე­ხე­ბა ჟურ­ნა­ლებს, მი­მაჩ­ნია, რომ ისი­ნი და­სათ­ვა­ლი­ე­რე­ბე­ლი უფ­როა, ვიდ­რე წა­სა­კი­თხი, თუ რამე სა­ინ­ტე­რე­სოს გა­და­ვა­წყდე­ბი, აუ­ცი­ლებ­ლად ვეც­ნო­ბი. ხში­რად ყვი­თელ პრე­სა­საც ვეც­ნო­ბი, ზოგ­ჯერ მა­ინ­ტე­რე­სებს, მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ ჭო­რე­ბის მოყ­ვა­რუ­ლი არ ვარ.

- რად­გან აგა­რა­კი­დან გი­წევს სამ­სა­ხურ­ში სი­ა­რუ­ლი, ალ­ბათ მან­ქა­ნით გა­და­ად­გილ­დე­ბი, რო­გო­რი მძღო­ლი ხარ? გიყ­ვარს მან­ქა­ნის მოვ­ლა?

- მან­ქა­ნის გა­რე­შე სა­კუ­თა­რი თავი ვერ წარ­მო­მიდ­გე­ნია, მაგ­რამ ახლა ისე­თი ჭუ­ჭყი­ა­ნია, მგო­ნი, ორი თვის გა­სა­რე­ცხია. ისე კი, მან­ქა­ნას ვუვ­ლი შიგ­ნი­დან და არა მხო­ლოდ ვი­ზუ­ა­ლუ­რად, კარ­გად ვერ­კვე­ვი ნა­წი­ლებ­ში, ერთხელ ისე­თი რა­ღაც გა­მი­ფუჭ­და, სა­ხე­ლოს­ნო­ებ­ში და სერ­ვის­ცენ­ტრში ვე­რა­ფე­რი გა­უ­გეს. ბო­ლოს მე ვუ­თხა­რი, ეს ნა­წი­ლი ექ­ნე­ბა დამ­წვა­რი-მეთ­ქი, მარ­თა­ლი გა­მოვ­დე­ქი და ფუ­ლიც არ გა­და­მახ­დე­ვი­ნეს. მარ­თვის დროს თავი მაქვს ხოლ­მე გა­რეთ გა­და­ყო­ფი­ლი, მან­ქა­ნის ხმებს ვუს­მენ, მგო­ნი, ცოტა მა­ნი­ა­კი გავ­ხდი ამ ამ­ბავ­ში, თან სწრა­ფად სი­ა­რუ­ლიც მიყ­ვარს. თა­მა­მად ვა­ცხა­დებ, რომ პატ­რულს მე ვკვე­ბავ ჯა­რი­მე­ბით, ხში­რად მა­ვი­წყდე­ბა გა­დახ­და და მერე სა­უ­რა­ვებ­საც ვიხ­დი. ჩვენ­თან ძა­ლი­ან ცუდი მოძ­რა­ო­ბაა, პი­რა­დად მე მირ­ჩევ­ნია ვიყო კარ­გი მძღო­ლი და ხან­და­ხან და­ვარ­ღვიო მოძ­რა­ო­ბის წე­სე­ბი, რის­თვი­საც ვის­ჯე­ბი კი­დეც, ვიდ­რე ვიყო ცუდი მძღო­ლი და სხვა­საც საფრ­თხე შე­ვუქ­მნა.

ციცი ომა­ნი­ძე

ჟურ­ნა­ლი "რე­ი­ტინ­გი"

(გა­მო­დის ორ­შა­ბა­თო­ბით)