ექი­მი დე­დი­სა და მსა­ხი­ო­ბი მა­მის ოჯა­ში გა­ი­ზარ­და. თე­ატ­რი მის­თვის ბავ­შვო­ბი­დან­ვე გახ­და მშობ­ლი­უ­რი. შვი­ლებ­ში ნა­ბო­ლა­რა იყო და გა­თა­მა­მე­ბა არ აკ­ლდა. მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ მამა მისი მსა­ხი­ო­ბო­ბის კა­ტე­გო­რი­უ­ლი წი­ნა­აღ­მდე­გი იყო, არ­ჩე­ვა­ნი არ შე­იც­ვა­ლა. დღეს მარ­ჯა­ნიშ­ვი­ლის თე­ატ­რის მსა­ხი­ო­ბია. ფარ­თო აუ­დი­ტო­რი­ამ ის "გო­გო­ნა გა­რე­უბ­ნი­დან" ლე­ვან ხო­მე­რი­კის გუ­რუ­ლი დე­დის რო­ლით გა­იც­ნო. მაგ­რამ ცო­ტამ თუ იცის, რომ ქალ­ბა­ტო­ნი ეკა დღეს ქარ­თულ ბა­ზარ­ზე არ­სე­ბუ­ლი არა­ერ­თი სე­რი­ა­ლის თუ ფილ­მის კას­ტინ­გე­ბის მე­ნე­ჯე­რია. ეკა მჟა­ვა­ნა­ძე იც­ნობს ყვე­ლას, ვი­საც ამ სფე­რო­ში ერთხელ მა­ინც მო­უ­სინ­ჯავს ძა­ლე­ბი პრო­ფე­სი­უ­ლად თუ არაპრო­ფე­სი­უ­ლად.

დღეს ეკას ცხოვ­რე­ბი­სე­ულ გა­მოც­დი­ლე­ბა­ზე ვე­სა­უბ­რეთ.

- დე­და­ჩე­მი, ეთერ და­დი­ა­ნი, ექი­მი გახ­ლავთ და საკ­მა­ოდ კარ­გი ექი­მი. მის პრო­ფე­სი­ო­ნა­ლიზმს მისი და­კა­ვე­ბუ­ლო­ბი­დან გა­მომ­დი­ნა­რე ვსა­ზღვრავ. შა­ბათ-კვი­რა­საც კი სულ ავად­მყო­ფებ­თან იყო. რთუ­ლად ნა­ხავ­დით სახ­ლში. მე ძი­რი­თა­დად ბე­ბი­ას­თან ვიზ­რდე­ბო­დი. მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ სახ­ლში ხში­რად ლა­პა­რა­კობ­დნენ ამ პრო­ფე­სი­ა­ზე, ექი­მო­ბა მა­ინც არ ავირ­ჩიე. დე­და­ჩე­მი ტრა­დი­ცი­უ­ლი ქალი იყო და არის დღე­საც. 84 წლი­საა და ასე მგო­ნია, მის გა­რე­შე ნა­ბიჯ­საც ვერ გა­დავ­დგამ. მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ მო­ხუ­ცია, თა­ვი­სი შე­ხე­დუ­ლე­ბე­ბი აქვს ცხოვ­რე­ბა­ზე, ყვე­ლა­ფერს მას ვე­კი­თხე­ბი. მინ­და გი­თხრათ, რომ საკ­მა­ოდ თა­ნა­მედ­რო­ვედ აზ­როვ­ნებს. ყვე­ლა­ნა­ი­რად ინ­ფორ­მი­რე­ბუ­ლია და საკ­მა­ოდ კარ­გი გე­მოვ­ნე­ბა აქვს. რა­მეს რომ ვი­თა­მა­შებ და ნა­ხავს, ზუს­ტად მე­უბ­ნე­ბა, სად შე­მე­შა­ლა და რა მო­ე­წო­ნა. მა­მა­ჩე­მი, კუ­კუ­რი მჟა­ვა­ნა­ძე, წლე­ბის გან­მავ­ლო­ბა­ში. მარ­ჯა­ნიშ­ვი­ლის თე­ატ­რის დი­რექ­ტო­რის მო­ად­გი­ლე გახ­ლდათ. ჰქონ­და სა­ხალ­ხო თე­ატ­რი სა­სოფ­ლო-სა­მე­ურ­ნეო ინ­სტი­ტუ­ტში. შე­იძ­ლე­ბა ით­ქვას, რომ მე თე­ატ­რში ვიზ­რდე­ბო­დი. ფაქ­ტობ­რი­ვად, მა­მის პრო­ფე­სი­ას გავ­ყე­ვი. 18 წლის ვი­ყა­ვი, მამა რომ გარ­და­მეც­ვა­ლა. მარ­ტო­ნი ვი­ყა­ვით მე და მამა სახ­ლში, დედა არ იყო თბი­ლის­ში.M მარ­ტი იყო, მა­მას თა­ვი­სი თე­ატ­რი ჰყავ­და წაყ­ვა­ნი­ლი გას­ტრო­ლებ­ზე ლიტ­ვა­ში - ვილ­ნი­უს­ში. მეც მათ­თან ერ­თად ვი­ყა­ვი. რომ ჩა­მოვფრინ­დით, მე­ო­რე დი­ლით სის­ხლის ჩაქ­ცე­ვა და­ე­მარ­თა. 1-2 სა­ა­თი იცო­ცხლა. გონ­ზე იყო. გვერ­დით ვე­ჯე­ქი და ვტი­რო­დი. ის კი მა­რი­გებ­და. მე­სა­მე შვი­ლი ვი­ყა­ვი, ნა­ბო­ლა­რა და მას­თან ვცხოვ­რობ­დი. ჩემი დები გა­თხო­ვი­ლე­ბი იყ­ვნენ უკვე. ყვე­ლას, ვინც მო­მაკ­ვდავ მა­მას­თან შე­დი­ო­და, ეუბ­ნე­ბო­და, ეკას მი­მი­ხე­დე­თო. მა­შინ უკვე პირ­ველ კურ­სზე ვი­ყა­ვი. ჩემი მე­გო­ბა­რი იყო მამა, ერთ საქ­მეს ვემ­სა­ხუ­რე­ბო­დით და ძა­ლი­ან ადრე გა­მო­მე­ცა­ლა ხე­ლი­დან, ძა­ლი­ან და­მაკ­ლდა.

- რო­გორც უმ­ცროს შვილს, გა­თა­მა­მებ­დნენ ოჯახ­ში?

- ძა­ლი­ან. მა­მა­ჩე­მის­გან უფრო მახ­სოვს გა­თა­მა­მე­ბა, დედა ცოტა მკაც­რი იყო. და­მო­უ­კი­დე­ბე­ლი ვი­ყა­ვი ბავ­შვო­ბი­დან და დღე­საც ასე­თი ვარ.

- ვის ჰგავ­ხართ ხა­სი­ა­თით?

- მა­მას. სა­ოც­რად შრო­მის­მოყ­ვა­რე კაცი იყო, პა­ტი­ო­სა­ნი. ისე გა­ნიც­დიდ­ნენ მა­მა­ჩე­მის სიკ­ვდილს მისი მე­გობ­რე­ბი, გა­ოგ­ნე­ბუ­ლი ვი­დე­ქი და ვუ­ყუ­რებ­დი. ძა­ლი­ან ბევ­რი სი­კე­თე აქვს და­თე­სი­ლი. დღეს მის ნაკ­ვა­ლევ­ზე დავ­დი­ვარ, მის გა­კე­თე­ბულ სი­კე­თე­ზე. თუ რამე მი­მარ­თლებს ცხოვ­რე­ბა­ში, ასე მგო­ნია, რომ მა­მა­ჩე­მის დიდი დამ­სა­ხუ­რე­ბაა.

- გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი და­რი­გე­ბა თუ გახ­სენ­დე­ბათ მშობ­ლე­ბის მხრი­დან?

- როცა გა­დავ­წყვი­ტე სამ­სა­ხი­ო­ბო­ზე ჩა­მე­ბა­რე­ბი­ნა, სას­ტი­კი წი­ნა­აღ­მდე­გი იყო მამა. ჩვენ ხში­რად ვკა­მა­თობ­დით ამ თე­მა­ზე. დე­და­ჩე­მი ამ­ბობ­და ხოლ­მე, წა­დით სახ­ლი­დან, და­მა­ნე­ბეთ თავი, რა არის ეს გა­უ­თა­ვე­ბე­ლი ჩხუ­ბი ამ თე­მა­ზეო. სულ მე­კი­თხე­ბო­და, რა უნდა ითა­მა­შო, ეს არ მოგ­წონს, ის არ მოგ­წონ­სო. ბო­ლოს, სა­ნამ გარ­და­იც­ვლე­ბო­და, წინა ღა­მეს სამ­ზა­რე­უ­ლო­ში პი­რის­პირ ვის­ხე­დით და ბევ­რი რჩე­ვა-და­რი­გე­ბა მომ­ცა, რო­გორ უნდა მოვ­ქცე­უ­ლი­ყა­ვი იმის­თვის, რომ კარ­გი მსა­ხი­ო­ბი ვყო­ფი­ლი­ყა­ვი. თით­ქოს გრძნობ­და, რომ აღარ იქ­ნე­ბო­და.

- რა­ტომ იყო წი­ნა­აღ­მდე­გი, არ უნ­დო­და მსა­ხი­ო­ბი ქალი ოჯახ­ში თუ თქვენს ნი­ჭი­ე­რე­ბა­ში არ იყო ბო­ლომ­დე დარ­წმუ­ნე­ბუ­ლი?

- ყვე­ლამ კარ­გად იცის თა­ვი­სი პრო­ფე­სი­ის ავი და კარ­გი. ალ­ბათ არ ვე­მე­ტე­ბო­დი იმ ინ­ტრი­გე­ბის­თვის, რაც თე­ატ­რში ხდე­ბო­და და ხდე­ბა. ბევ­რი გუ­ლის­ტკე­ნა შეგ­ხვდე­ბაო, მე­უბ­ნე­ბო­და და შემ­ხვდა კი­დეც. მთა­ვა­რია, გა­უძ­ლო ამ ყვე­ლა­ფერს, მაგ­რად უნდა დად­გე. ოპ­ტი­მის­ტი ვარ, ფარ-ხმა­ლი არას­დროს და­მიყ­რია და არც ის მი­ნა­ნია, რომ მა­მას არ და­ვუ­ჯე­რე და მა­ინც ეს პრო­ფე­სია ავირ­ჩიე. ამ ყვე­ლაფ­რის მი­უ­ხე­და­ვად, სუ­ლაც არ მინ­დო­და ჩემი შვი­ლე­ბი მსა­ხი­ო­ბე­ბი გამ­ხდა­რიყ­ვნენ და მგო­ნი, გა­დავ­რჩი (იცი­ნის). როცა კას­ტინ­გებ­ზე და­ვი­წყე მუ­შა­ო­ბა, და­ვი­ნა­ხე, რამ­დე­ნი ახალ­გაზ­რდა ნი­ჭი­ე­რი ადა­მი­ა­ნია და­უ­კა­ვე­ბე­ლი, უსამ­სა­ხუ­როდ. და­ამ­თავ­რეს ინ­სტი­ტუ­ტი და სხე­დან სახ­ლში. რთუ­ლია, როცა შენ გვერ­დით შენ­ზე ნი­ჭი­ერს ხე­დავ, იჩაგ­რე­ბი, ით­რგუ­ნე­ბი. ბევ­რი მი­ზე­ზია, რის გა­მოც არ სურს მშო­ბელს, შვი­ლი მსა­ხი­ო­ბი გახ­დეს და ახლა მეს­მის მა­მა­ჩე­მის. თან ჩვენ ისეთ ქვე­ყა­ნა­ში ვცხოვ­რობთ, მსა­ხი­ო­ბის პრო­ფე­სია და­უ­ფა­სე­ბე­ლია. კო­მუ­ნის­ტე­ბის დროს იყო გარ­კვე­უ­ლი პრი­ვი­ლე­გი­ე­ბი. მა­გა­ლი­თად, ური­გოდ გაძ­ლევ­დნენ მან­ქა­ნას, ბი­ნას მოგ­ცემ­დნენ უფრო ადრე, ვიდ­რე სხვა პრო­ფე­სი­ის ადა­მი­ანს, სა­ზღვარ­გა­რეთ წახ­ვი­დო­დი გას­ტრო­ლებ­ზე. მა­შინ ასე ად­ვი­ლად არ გა­დი­ო­და ხალ­ხი ქვეყ­ნი­დან. ახლა არც ეგ პრი­ვი­ლე­გი­ე­ბი აღარ არის.

- სკო­ლის პე­რი­ოდ­ზე არა­ფე­რი გით­ქვამთ.

- მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ კარგ სკო­ლა­ში ვსწავ­ლობ­დი და არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვი მე­გობ­რე­ბი მყავ­დნენ, სკო­ლა­ში სი­ა­რუ­ლი არ მიყ­ვარ­და. მას­წავ­ლებ­ლებს ვუყ­ვარ­დი. აქ­ტი­უ­რი ბავ­შვი ვი­ყა­ვი, კონ­ცერ­ტებ­ზე გა­მოვ­დი­ო­დი, სკო­ლის ღო­ნის­ძი­ე­ბებ­ზე, ლექ­სებს ვამ­ბობ­დი. ქარ­თუ­ლის მას­წავ­ლე­ბე­ლი მე­უბ­ნე­ბო­და, ახლა გე­ტყვი ერთ ლექსს, ეს მო­მიმ­ზა­დე და ხვალ გა­მო­გი­ძა­ხე­ბო. სწავ­ლით დი­დად არ ვიკ­ლავ­დი თავს, მაგ­რამ პო­პუ­ლა­რო­ბის ხარ­ჯზე ნორ­მა­ლუ­რი ნიშ­ნე­ბი მყავ­და. მა­თე­მა­ტი­კა სა­ერ­თოდ არ ვი­ცო­დი. ფი­ზი­კის მას­წავ­ლე­ბელს ძა­ლი­ან ვუყ­ვარ­დი და არც მი­ძა­ხებ­და და­ფას­თან გაკ­ვე­თი­ლის მო­სა­ყო­ლად, იცო­და, რომ არ ვი­ცო­დი. გვერ­დით ჩემი მე­გო­ბა­რი მეჯ­და, რო­მე­ლიც კარ­გად სწავ­ლობ­და ყვე­ლა­ფერს და მათ შო­რის ფი­ზი­კა­საც. რომ ამო­ი­ღებ­და ფი­ზი­კის წიგნს და გა­დაშ­ლი­და, ამ­დე­ნი გა­ვი­ა­რეთ-მეთ­ქი, ვე­კი­თხე­ბო­დი (იცი­ნის). ახ­ტა­ჯა­ნა ბავ­შვი ვი­ყა­ვი.

- თქვე­ნი უსაქ­ცი­ე­ლო­ბის გამო სკო­ლა­ში მშობ­ლე­ბი თუ და­უ­ბა­რე­ბი­ათ?

- რო­გორ არა. ერთხელ ფი­ზკულ­ტუ­რის მას­წავ­ლე­ბელ­მა ორი­ა­ნი გა­მო­მა­ყო­ლა. იმი­ტომ კი არა, რომ ვერ დავ­რბო­დი ან არას­პორ­ტუ­ლი ბავ­შვი ვი­ყა­ვი, უზ­ნე­ო­ბის გამო და­ვიმ­სა­ხუ­რე ეს ნი­შა­ნი. ვა­ი­მე, რას ვყვე­ბი, ჩემი შვი­ლე­ბის­თვის არ მო­მი­ყო­ლია ეს ამ­ბე­ბი, ძა­ლი­ან მკაც­რი დედა ვარ (იცი­ნის). 53-ე სკო­ლა­ში ვსწავ­ლობ­დი. რო­მე­ლი­ღაც გაკ­ვე­თილს ვაც­დენ­დით და ფი­ზკულ­ტუ­რის დარ­ბაზ­ში კა­რა­და­ში და­ვი­მა­ლეთ მე და ჩემი მე­გო­ბა­რი. უზარ­მა­ზა­რი გა­სახ­დე­ლი კა­რა­დე­ბი იდგა ამ დარ­ბაზ­ში. გა­მო­მი­ჭი­რა მას­წავ­ლე­ბელ­მა. ოღონდ იცით რო­გორ გა­მო­ვე­დი იმ კა­რა­დი­დან? "ვი­თომ, მერე რა", - ეს ფრა­ზა მე­წე­რა შუბ­ლზე. და­ი­ბა­რეს მშობ­ლე­ბი. ძი­რი­თა­დად ჩემი უფ­რო­სი და და­დი­ო­და ხოლ­მე ჩემ გამო სკო­ლა­ში. იქვე ცხოვ­რობ­და, სკო­ლის წინ, გა­თხო­ვი­ლი იყო. და­ბა­რე­ბაც არ სჭირ­დე­ბო­და, აი­ვან­ზე რომ გა­მო­ვი­დო­და, ეძახ­დნენ, ჩა­მო­დი, ეკას­თან რა­ღაც გა­ურ­კვევ­ლო­ბა­აო.

- ის პე­რი­ო­დი, როცა პირ­ვე­ლად სარ­კის წინ და­დე­ქით იმის­თვის, რომ სა­წი­ნა­აღ­მდე­გო სქესს გაპ­რან­ჭვო­დით, რო­დის და­ი­წყო თქვენს ცხოვ­რე­ბა­ში?

- პრან­ჭია არას­დროს ვყო­ფილ­ვარ. პრან­ჭია ვი­ყა­ვი მა­შინ, როცა სახ­ლო­ბა­ნას ვთა­მა­შობ­დი ჩემს თო­ჯი­ნებ­თან ერ­თად. ამ თა­მაშ­ზე ვგიჟ­დე­ბო­დი. მა­შინ არ იყო კომ­პი­უ­ტე­რი. ერთი ტე­ლე­ვი­ზო­რი გვედ­გა სახ­ლში შავ-თეთ­რი და ერთ არხს ვუ­ყუ­რებ­დით ყვე­ლა. ჯერ "მო­ამ­ბეს", მერე "ვრე­მი­ას". 11 სა­ათ­ზე ფილ­მი რომ იწყე­ბო­და, ბავ­შვებს გვა­ძი­ნებ­დნენ. ასე­თი ცხოვ­რე­ბა იყო მა­შინ. "ილუ­ზი­ონს" გვა­ყუ­რე­ბი­ნებ­დნენ მხო­ლოდ და ისიც იმი­ტომ, რომ შა­ბათს გა­დი­ო­და ეთერ­ში და მე­ო­რე დღეს სკო­ლა­ში არ უნდა წავ­სუ­ლი­ყა­ვით. იმი­ტომ არ მიყ­ვარ­და სკო­ლა, რომ იქ უნდა მეს­წავ­ლა. მე კი­დევ არ მინ­დო­და სწავ­ლა, სახ­ლში თო­ჯი­ნე­ბი მე­ლო­დე­ბოდ­ნენ. დღე­საც მაქვს შე­ნა­ხუ­ლი ჩემი გერ­მა­ნუ­ლი თო­ჯი­ნე­ბი. რის­თვის ვი­ნა­ხავ, არ ვიცი, ალ­ბათ ჩემი რძლე­ბი თავ­ში ჩა­მარ­ტყა­მენ, ეს რად გვინ­დაო (იცი­ნის). არა­და, რა სიმ­წრით ვაგ­რო­ვებ­დი. ვინ­მე ფულს რომ მა­ჩუ­ქებ­და და მკი­თხავ­და, რა უნდა იყი­დოო, გერ­მა­ნუ­ლი თო­ჯი­ნა-მეთ­ქი, ვპა­სუ­ხობ­დი. ეზო­ში ბი­ჭებ­ში ვიზ­რდე­ბო­დი, ერთი გოგო ვი­ყა­ვი ამ­დენ ბი­ჭ­ში. ამი­ტომ ბავ­შვო­ბი­დან­ვე მათ სხვაგ­ვა­რად აღ­ვიქ­ვამ­დი, რო­გორც ჩემს ძმებს, ისე ვუ­ყუ­რებ­დი. დღე­საც ბევ­რი ბიჭი მე­გო­ბა­რი მყავს.

- მაგ­რამ სა­სიყ­ვა­რუ­ლო გა­მოც­დი­ლე­ბა ხომ იყო თქვენს ცხოვ­რე­ბა­შიც?

- სკო­ლა­ში მო­და­ში იყო, ვი­ღაც უნდა მოგ­წო­ნე­ბო­და ერთი-ორი კლა­სით შენ­ზე უფ­რო­სი. ჩემი კლა­სე­ლე­ბი ტანსრუ­ლი გო­გო­ნე­ბი იყ­ვნენ. მე 20 კილო ვი­ყა­ვი, სი­მაღ­ლე­ში - მეტ­რი და 20 სან­ტი­მეტ­რი (იცი­ნის). მაგ­რამ მეც ამო­ვირ­ჩიე ერთ-ერთი ბიჭი, რო­მე­ლიც ვი­თომ მომ­წონ­და და მის სარ­თულ­ზე ავ­დი­ო­დი შეს­ვე­ნე­ბებ­ზე. გა­ვუვ­ლი­დი და გა­მო­ვუვ­ლი­დი მის კლასს. პირ­ვე­ლად რომ ბიჭი მო­მე­წო­ნა, სკო­ლას ვამ­თავ­რებ­დი. ეს ბიჭი გა­მაც­ნეს, მის სახ­ლში აღ­მოვ­ჩნდი და გავ­გიჟ­დი, ისე მო­მე­წო­ნა, იმი­ტომ, რომ ის უკვე თე­ატ­რა­ლურ­ში სწავ­ლობ­და, კი­ნო­სა­რე­ჟი­სო­რო­ზე. მე კი იქ უნდა ჩა­მე­ბა­რე­ბი­ნა. მან ჩვე­უ­ლებ­რივ სტუმ­რად მი­მი­ღო. მე ოც­ნე­ბის კოშ­კე­ბი ავა­გე, გავ­თხოვ­დი, შვი­ლე­ბიც გვე­ყო­ლა, თან ტყუ­პი, ერ­თად და­ვა­სე­ირ­ნებ­დით ბაღ­ში და ახლა მე­ცი­ნე­ბა, იმი­ტომ, რომ ძა­ლი­ან ახ­ლოს ვარ მას­თან დღეს.

- ვინ არის, არ მე­ტყვით?

- არა, უხერ­ხუ­ლია. ერთხელ მე­გო­ბარ­თან ერ­თად გა­ვი­ა­რე თე­ატ­რა­ლურ­თან და იქ იჯდა სკამ­ზე. ვერ წარ­მო­იდ­გენთ, რა და­მე­მარ­თა. ჩავ­თვა­ლე, რომ ჩემ გამო იჯდა იქ, მე მე­ლო­დე­ბო­და. მოკ­ლედ, ეს დრო­ე­ბი­თი, ბავ­შვუ­რი მა­ი­მუ­ნო­ბა იყო.

- ის ერთი და მთა­ვა­რი, ოჯა­ხი რომ ჰქვია, რო­დის მო­ვი­და?

- 23 წლის ვი­ყა­ვი. ინ­სტი­ტუ­ტი დამ­თავ­რე­ბუ­ლი მქონ­და. ერთი იყო მარ­თლაც და მთა­ვა­რი. შე­ვა­ბერ­დით ერ­თმა­ნეთს. ჩემი პრო­ფე­სი­ის არ არის ჩემი მე­უღ­ლე. ახლა არ არის ქა­ლაქ­ში, მაგ­რამ ჩემი ქმა­რია, ერ­თად ვართ და ორი შვი­ლი მყავს მის­გან. მიყ­ვარ­და და დღემ­დე მიყ­ვარს. ერთხელ ვთქვი, მიყ­ვარ­და-მეთ­ქი და მი­საყ­ვე­დუ­რა, რას ჰქვია გიყ­ვარ­დიო (იცი­ნის).

- თქვე­ნი პრო­ფე­სი­ი­სად­მი პრო­ტეს­ტი არას­დროს გას­ჩე­ნია?

- რო­გორ არ გას­ჩე­ნია. მა­გა­ზე დიდი რო­მა­ნი და­ი­წე­რე­ბა. ამას მერე მოვ­ყვე­ბი, შემ­დეგ წლებ­ში თუ მოხ­ვალთ ჩემ­თან ინ­ტერ­ვი­უ­ზე. დიდი ის­ტო­რი­აა, რო­მელ­საც ჯერ­ჯე­რო­ბით არ ვამ­ხელ.

- სიყ­ვა­რუ­ლი ხუნ­დე­ბაო, რომ ამ­ბო­ბენ, მარ­თა­ლია?

- ჩემ­თვის არ გა­ხუ­ნე­ბუ­ლა. ბევ­რი რამ გა­და­ვი­ტა­ნეთ ერ­თად მე და ჩემ­მა ქმარ­მა და მი­უ­ხე­და­ვად ყვე­ლაფ­რი­სა, დღემ­დე გვიყ­ვარს ერ­თმა­ნე­თი. ეტყო­ბა, მე მხო­ლოდ ერთხელ სიყ­ვა­რუ­ლი შე­მიძ­ლია. დიდი ბი­ჭე­ბი გვყავს, 22 წლის და 15-ის. სა­ერ­თოდ, ვგიჟ­დე­ბი ოჯახ­ზე. სი­ტყვა ოჯა­ხი ჩემ­თვის ძა­ლი­ან ბევ­რს ნიშ­ნავს. ერ­თა­დერ­თი, რაც შე­იძ­ლე­ბა შემ­შურ­დეს ადა­მი­ა­ნის, არის დიდი და მო­სიყ­ვა­რუ­ლე ოჯა­ხი. ყვე­ლა­ფე­რი გა­უბ­რა­ლოვ­და რა­ტომ­ღაც. წი­ნას­წარ არა­ვინ იცის, რა და რო­გორ მოხ­დე­ბა. ამი­ტომ ყვე­ლას ვე­უბ­ნე­ბი, როცა ოჯახ­ში ჩნდე­ბა ბავ­შვი, "მერე რა მოხ­და, არ შე­მიძ­ლია ასე ცხოვ­რე­ბა და მივ­დი­ვარ", არ არის გა­მარ­თლე­ბუ­ლი. გა­უ­ფა­სურ­და დღეს დე­დი­სა და მა­მის როლი. არა­ვის გან­ვსჯი, უბ­რა­ლოდ, ვამ­ბობ, რომ მე ასე ვე­რას­დროს ვი­ცხოვ­რებ­დი. იმის თქმა მინ­და, რომ ბავ­შვი იჩაგ­რე­ბა. ოჯა­ხის გამო კა­რი­ე­რა­ში დათ­მო­ბებ­ზეც წავ­სულ­ვარ. ერთხელ, როცა და­ვი­წუ­წუ­ნე, ერ­თმა მსა­ხი­ობ­მა მი­თხრა, შენ კარ­გი დე­დაც გინ­და იყო, კარ­გი ცო­ლიც და კარ­გი მსა­ხი­ო­ბიც, ეგ ძა­ლი­ან რთუ­ლი­აო. მარ­თლაც რთუ­ლია. მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ ჩემი ქმა­რი არ არის აზი­ა­ტი და ბევრ რა­მე­ში ხელს მი­წყობ­და კი­დეც, თვი­თონ მით­ქვამს უარი ისეთ რა­მე­ზე, რაც ჩემს ოჯახს, ჩემს შვი­ლებს არ შე­ე­ფე­რე­ბო­და.

- თვი­თონ რა გა­მოც­დი­ლე­ბა გა­უ­ზი­ა­რეთ შვი­ლებს. რა­მეს უკ­რძა­ლავ­დით?

- მათ­თან ვმე­გობ­რობ, მაგ­რამ ზღვა­რი ყო­ველ­თვის არის ჩემ­სა და შვი­ლებს შო­რის. პა­ტივს მცე­მენ, მა­ფა­სე­ბენ, იზი­ა­რე­ბენ ჩემს აზრს, მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ ძა­ლი­ან და­მო­უ­კი­დებ­ლე­ბი არი­ან, უფ­რო­სი გან­სა­კუთ­რე­ბით. მათ ცხოვ­რე­ბა­ში არას­დროს ვე­რე­ვი, არას­დროს არა­ფე­რი ამიკ­რძა­ლავს მათ­თვის. უბ­რა­ლოდ, მი­ვა­ნიშ­ნებ­დი, რა იყო კარ­გი, და რა - ცუდი.

- და­სას­რულ, შეც­დო­მებ­ზეც გკი­თხავთ, სა­ბე­დის­წე­რო შეც­დო­მა თუ და­გიშ­ვი­ათ ცხოვ­რე­ბა­ში?

- ყო­ველ­თვის ძა­ლი­ან ფრთხი­ლად ვდგამ ნა­ბი­ჯებს. არ ვარ რის­კი­ა­ნი. ძა­ლი­ან ბევ­რს ვფიქ­რობ, სა­ნამ გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბას მი­ვი­ღებ. ალ­ბათ ბევ­რი შეც­დო­მა მაქვს დაშ­ვე­ბუ­ლი ცხოვ­რე­ბა­ში, მაგ­რამ ისე­თი, რომ მთე­ლი ცხოვ­რე­ბა სა­ნა­ნებ­ლად მქონ­დეს, არ მახ­სენ­დე­ბა. ვუფრ­თხილ­დე­ბი ადა­მი­ა­ნებს. მირ­ჩევ­ნია მე მე­წყი­ნოს, ვიდ­რე მე ვა­წყე­ნი­ნო სხვას. თუ ხვდე­ბი, რომ შეც­დო­მა და­უშ­ვი და გა­მო­ას­წო­რე, კარ­გია. მთა­ვა­რია, იგი­ვე შეც­დო­მა მე­ო­რედ და მე­სა­მედ აღარ და­უშ­ვა, თო­რემ ადა­მი­ა­ნე­ბი ვართ, სა­კუ­თარ შეც­დო­მებ­ზე ვსწავ­ლობთ.

ნინო მჭედ­ლიშ­ვი­ლი

ჟურ­ნა­ლი "რე­ი­ტინ­გი"

(გა­მო­დის ორ­შა­ბა­თო­ბით)