4
აპრილიდღის ზოგადი ასტროლოგიური პროგნოზი
ნიკოლას ვუიჩიჩი მელბურნში, ავსტრალიაში, სერბი ემიგრანტების ოჯახში დაიბადა. დედა - ექთანი, მამა - მღვდელი. ორსულობა ნორმალურად მიმდინარეობდა. გენეტიკურად ყველაფერი რიგზე იყო. მაგრამ ნიკი ხელფეხის გარეშე, მარცხენა მხარეს ტერფის მსგავსი წანაზარდით დაიბადა. თავდაპირველად დედა ახლოს ვერ იკარებდა ახალშობილს. ვერ იხუტებდა, ვერ აჭმევდა.
"წარმოდგენა არ მქონდა როგორ უნდა ამეყვანა ბავშვი სახლში. რა გამეკეთებინა, როგორ მომეარა მისთვის", - იხსენებს ნიკის დედა, დუშკა ვუიჩიჩი.
ტერფის მსგავსი წანაზარდის საშუალებით მან ისწავლა სიარული, ცურვა, კომპიუტერის მოხმარება, დაკვრა და წერა. ის იყო პირველი ინვალიდი ავსტრალიის ჩვეულებრივ საჯარო სკოლაში.
"მასწავლებლების მხრიდან ყოველთვის განსაკუთრებულ ყურადღებას ვგრძნობდი, - იხსენებს ნიკი, - მეორეს მხრივ, მართალია მყავდა ორი მეგობარი, რომელთანაც საერთო ენას ვნახულობდი, მაგრამ თანაკლასელებისგან გამუდმებით მესმოდა : "ნიკ, წადი!", " ნიკ, შენ არაფერი იცი!" , "ჩვენ არ გვინდა შენთან მეგობრობა!", "შენ არარაობა ხარ!"
ნიკი ყოველდღე ლოცულობდა, ყოველ ღამე ტიროდა, იძინებდა იმ იმედით, რომ ერთხელაც გაიღვიძებდა და კიდურები ექნებოდა. მშობლებმა ნიკს ხელების პროთეზი შეუძინეს, თუმცა ისინი ძალიან მძიმე იყო და ბავშვმა ვერ შეძლო მათი ტარება.
ყოველ კვირას ნიკი საეკლესიო სკოლაში დადიოდა მეცადინეობებზე. ნიკი ვერ ხვდებოდა, რატომ არ მისცა უფალმა ის, რაც დანარჩენებს ჰქონდათ? პატარასთან ხშირად მიდიოდნენ უფროსები და ეუბნებოდნენ, რომ ყველაფერი კარგად იქნებოდა.
"ვერ ვხვდებოდი, რა შეიძლებოდა ყოფილიყო კარგად. ვერავინ მიხსნიდა ამას. ერთხელ თავის დახრჩობა გადავწყვიტე. დედას ვთხოვე აბაზანაში შევეყვანე. ვტრიალდებოდი სახით წყლისაკენ, მაგრამ რთული აღმოჩნდა გაძლება. არაფერი გამომივიდა. შემდეგ უცებ წარმოვიდგინე საკუთარი დასაფლავება. როგორ დგანან დედა და მამა... აქ მივხვდი, რომ თვითმკვლელობა აღარასდროს უნდა მეცადა. ყველაფერს რასაც ჩემი მშობლებისგან ვხედავდი - ეს ჩემდამი სიყვარული იყო"
ნიკს აღარ უფიქრია თავის მოკვლა, მაგრამ ყოველთვის აწუხებდა კითხვა - რისთვის უნდა ეცხოვრა... მას არ შეეძლო მუშაობა, ხელსაც კი ვერ ჩასჭიდებდა საცოლეს, ვერ აიყვანდა შვილს, როცა ის ტირილს დაიწყებდა. ერთხელ დედამ წაუკითხა სტატია მძიმედ ავადმყოფ ადამიანზე, რომელიც ამხნევებდა და მხარში ედგა სხვა ადამიანებს. დედამ მას უთხრა: "ნიკ, შენ უფალს სჭირდები. არ ვიცი როგორ, არ ვიცი როდის, მაგრამ შენ შესძლებ მის მსახურებას".
უკვე 15 წლის ასაკში ნიკმა გააცნობიერა, თუ რისთვის უნდა ეცხოვრა.
"უფალი არ პასუხობდა ჩემ ლოცვებს, ესე იგი მას უნდოდა შეეცვალა ჩემი გული და არა მდგომარეობა. დღეს თუნდაც მქონდეს ხელები და ფეხები, ალბათ, მათ ასეთ მნიშვნელობას აღარც მივანიჭებდი. ეს მე არ მიშველიდა. სამყარო ვერაფერს მაძლევდა. მხოლოდ უფლის წყალობით შევძელი ჭეშმარიტების პოვნა. იმის გაცნობიერება, თუ ვისთვის ან რისთვის ვცოცხლობ, სად წავალ სიკვდილის შემდეგ. რწმენის გარეშე აზრი არაფერს აქვს. ცხოვრება ძალიან მძიმეა, აქ ბევრი ტკივილია. აუცილებელია გწამდეს, გჯეროდეს ჭეშმარიტების. ჩემი რწმენა ზეცაშია. თუ ბედნიერებას მატერიალურ ღირებულებებს დაუკავშირებ, ის დროებითი იქნება", - ამბობს ნიკი.
19 წლის ნიკი უნივერსიტეტში ფინანსებს სწავლობდა. ერთხელ მას შესთავაზეს სტუდენტების წინაშე სიტყვით გამოსულიყო. ნიკს 7 წუთი ჰქონდა. უკვე 3 წუთის შემდეგ ნახევარი დარბაზი ტიროდა. ერთი გოგონა ვერაფრით ჩერდებოდა. მან აწია ხელი და იკითხა, შეიძლებოდა თუ არა სცენაზე ასულიყო და ნიკს მოხვეოდა. გოგონა ნიკის მხარზე გაუჩერებლად ტიროდა.
გამოსვლის შემდეგ სახლში დაბრუნებულმა ნიკმა მშობლებს განუხადა, რომ იცოდა, რა უნდა ეკეთებინა.
ნიკოლას ვუიჩიჩი ნამდვილ ორატორად იქცა. წელიწადში 10 თვე, 20-ზე მეტი ქვეყანა, 3 მილიონზე მეტი ადამიანი, სკოლებში, უნივერსიტეტებში, თავშესაფრებში, ციხეებში, სტადიონებზე...ის წელიწადში დაახლოებით 250-ჯერ გამოდის სიტყვით. ნიკი თავისი ცხოვრების ისტორიითა და რწმენით უამრავ ადამიანს ამხნევებს, მატებს ძალას და იმედს აძლევს. მას უთვალავი მოწვევები აქვს სხვადასხვა ქვეყნებიდან. მისი მოსმენა ყველას სურს...
"ერთხელ ჩემთან მოვიდა ახალგაზრდა ბიჭი. მან მითხრა: "დღეს ხელში დანა მეჭირა და სარკეში ვიხედებოდი. ეს დღე ჩემთვის უკანასკნელი უნდა ყოფილიყო. შენ მე გადამარჩინე..."
ასევე იხილეთ: უხელო და უფეხო მამაკაცმა მსოფლიოს ცურვით შემოუარა
