თეკ­ლა შან­ში­აშ­ვი­ლი და ხა­ტია ბრა­ჭუ­ლი სე­რი­ალ­ში - "გო­გო­ნა გა­რე­უბ­ნი­დან" დედა-შვი­ლის როლს ას­რუ­ლე­ბენ. თეკ­ლას პერ­სო­ნა­ჟი სა­კუ­თა­რი ქა­ლიშ­ვი­ლის შეყ­ვა­რე­ბუ­ლის­გან შვილს ელო­დე­ბა... გა­რეგ­ნუ­ლი მსგავ­სე­ბის გამო, ეს მსა­ხი­ო­ბე­ბი ხალ­ხს სი­ნამ­დვი­ლე­შიც დედა-შვი­ლი ჰგო­ნია.

თეკ­ლა:

- სე­რი­ა­ლის­გან გან­სხვა­ვე­ბით, ჩვენს რე­ა­ლურ ურ­თი­ერ­თო­ბა­ში ყვე­ლა­ფე­რი რიგ­ზეა: ერ­თმა­ნე­თი ძა­ლი­ან მოგ­ვწონს.

ხა­ტია:

- მი­ხა­რია, რომ თეკ­ლა გა­ვი­ცა­ნი და მას­თან ერ­თად ვმუ­შა­ობ.

- თეკ­ლა, ხა­ტი­ას "დე­დო­ბა" იო­ლია?

- რა თქმა უნდა! ბო­ლოს და ბო­ლოს, ხა­ტია ხომ თე­ატ­რა­ლურ ინ­სტი­ტუ­ტში სწავ­ლობს - მსა­ხი­ო­ბის პრო­ფე­სი­ას ეუფ­ლე­ბა.

ხა­ტია:

- თეკ­ლა ნი­ჭი­ე­რი მსა­ხი­ო­ბია. სა­კუ­თარ როლს ისე ბუ­ნებ­რი­ვად ას­რუ­ლებს, გე­გო­ნე­ბა, სი­ნამ­დვი­ლე­შიც დე­და­ჩე­მია...

- თქვე­ნი გმი­რე­ბი საკ­მა­ოდ რთულ სი­ტუ­ა­ცი­ა­ში არი­ან: დე­დას შვი­ლის შეყ­ვა­რე­ბუ­ლი შე­უყ­ვარ­და და სა­ცხოვ­რებ­ლად მას­თან გა­და­ვი­და. რო­ლე­ბის გა­თა­ვი­სე­ბა არ გა­გი­ჭირ­დათ?

თეკ­ლა:

- ჩემი პერ­სო­ნა­ჟი ჩემ­თვის აბ­სო­ლუ­ტუ­რად მი­უ­ღე­ბე­ლია. მის­ნა­ი­რი "ჭკუ­ა­სუს­ტი" ქა­ლე­ბი არ მომ­წონს, მაგ­რამ ვცდი­ლობ, ამ გმირს ჩა­ვუღ­რმავ­დე და როლი გა­ვი­თა­ვი­სო: ქალი სუს­ტი არ­სე­ბაა. რე­ა­ლურ ცხოვ­რე­ბა­ში ზოგს ასა­კით უმ­ცრო­სი, შე­უ­ფე­რე­ბე­ლი მა­მა­კა­ცი მარ­თლა უყ­ვარ­დე­ბა და სხვა რა­ღა­ცებ­ზე აღარ ფიქ­რობს.

- ხა­ტია, შეყ­ვა­რე­ბულ წყვილს შო­რის დიდი ასა­კობ­რი­ვი სხვა­ო­ბა შენ­თვის მი­სა­ღე­ბია?

ხა­ტია:

- თით­ქოს, სიყ­ვა­რულ­ში ასა­კობ­რი­ვი ზღვა­რი არ არ­სე­ბობს, მაგ­რამ ძა­ლი­ან დიდი სხვა­ო­ბა ამაზ­რზე­ნია.

- ამაზ­რზე­ნად რა ასა­კობ­რივ სხვა­ო­ბას მი­იჩ­ნევ?

- 20 წელ­ზე მეტს.

თეკ­ლა:

- 20 წე­ლიც ბევ­რია, მერ­წმუ­ნე. ადრე მე­გო­ნა, წყვილს შო­რის სხვა რა­ღა­ცე­ბი, მა­გა­ლი­თად - ინ­ტე­ლექ­ტუ­ა­ლუ­რი თან­ხვედ­რა უფრო მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი იყო, მაგ­რამ მერე მივ­ხვდი, რომ დრო­თა გან­მავ­ლო­ბა­ში ასა­კით შე­უ­ფე­რე­ბელ ცოლ-ქმარს შო­რის ინ­ტე­რე­სის სფე­რო­ე­ბის თან­ხვედ­რა არ ხდე­ბა, რაც უთან­ხმო­ე­ბას ბა­დებს.

- რე­ა­ლურ ცხოვ­რე­ბა­ში ასა­კით უფ­როს მა­მა­კაც­თან გაქვთ ურ­თი­ერ­თო­ბა?

- ჩემი მე­უღ­ლე ჩემ­ზე 19 წლით უფ­რო­სია. ოჯა­ხი წლე­ბის წინ შევ­ქმე­ნით.

- და ახლა თქვე­ნი სურ­ვი­ლე­ბის, ინ­ტე­რე­სე­ბის თან­ხვედ­რა აღარ ხდე­ბა?

- ასეა!..

- მე­უღ­ლეს­თან ერ­თად არ ცხოვ­რობთ?

- კი, რო­გორ არა! ჩვე­უ­ლებ­რი­ვი ქარ­თუ­ლი, ტრა­დი­ცი­უ­ლი ოჯა­ხი მაქვს. 2 ბიჭს ვზრდი: ერთი 9 წლი­საა, მე­ო­რე - 5-ის. უფ­რო­სი ფეხ­ბურ­თით სე­რი­ო­ზუ­ლა­დაა გა­ტა­ცე­ბუ­ლი და ეს­პა­ნეთ­ში გამ­გზავ­რე­ბას, იქ სწავ­ლას გეგ­მავს. ენერ­გი­უ­ლია, რი­თიც ალ­ბათ მე მგავს - თავს არ ზო­გავს, მიზ­ნის მი­საღ­წე­ვად ბო­ლომ­დე იბ­რძვის. შვილს მაქ­სი­მა­ლუ­რად შე­ვუ­წყობ ხელს, მაგ­რამ ცო­ტა­თი მე­ში­ნია - ფეხ­ბურ­თი ხომ ლა­ტა­რი­ა­სა­ვი­თაა (იღი­მის)?!. როცა ოჯა­ხი იქ­მნე­ბა, ცოლ-ქმა­რი სა­ერ­თო პრობ­ლე­მე­ბით, სუ­ლის­კვე­თე­ბით ცხოვ­რობს. ჩემს მე­უღ­ლეს ჩემი აღარ ეს­მის. ასა­კის მა­ტე­ბას­თან ერ­თად, მა­მა­კა­ცებს ეჭ­ვი­ა­ნო­ბის "ჭია" უჩ­ნდე­ბათ, რაც ჩემ­თვის მი­უ­ღე­ბე­ლია.

ხა­ტია:

- ასა­კით ჩემ­ზე ძა­ლი­ან უფ­როს მა­მა­კაც­თან ურ­თი­ერ­თო­ბა არ მქო­ნია. სა­ერ­თოდ კი ვფიქ­რობ, რომ ქალი თავს უკეთ მა­შინ გრძნობს, როცა მა­მა­კა­ცი ასა­კით მას­ზე უფ­რო­სია.

- ასე ამ­ბობ, მაგ­რამ ვიცი, რომ ასა­კით უმ­ცრო­სი შეყ­ვა­რე­ბუ­ლი გყავს...

- (იცი­ნის) დიახ. პირ­ვე­ლი შემ­თხვე­ვაა, როცა ასეთ სი­ტუ­ა­ცი­ა­ში ვარ. ჩემ­მა რჩე­ულ­მა იცის, ყუ­რა­დღე­ბა რო­გორ მო­მაქ­ცი­ოს, მა­სი­ა­მოვ­ნოს...

- თეკ­ლა, მე­უღ­ლეს­თან ურ­თი­ერ­თო­ბას რო­გორ აბა­ლან­სებთ?

- ყო­ველ­დღი­უ­რი ცხოვ­რე­ბა სხვა პრობ­ლე­მე­ბით ისეა დატ­ვირ­თუ­ლი, რომ თა­ვის­თა­ვად ბა­ლანსდე­ბა. ურ­თი­ერ­თო­ბა­ში პრობ­ლე­მებს არ უნდა "შეჰ­ყვე", არ უნდა გა­აღ­ვი­ვო...

- ხა­ტია, რე­ა­ლურ დე­დას­თან რო­გო­რი ურ­თი­ერ­თო­ბა გაქვს?

- დედა ძა­ლი­ან გა­ნათ­ლე­ბუ­ლი, მხი­ა­რუ­ლი, ჭკვი­ა­ნი ქა­ლია. თავ­და­პირ­ვე­ლად მკაც­რი იყო, მაგ­რამ როცა სტუ­დენ­ტი გავ­ხდი, ჩვენ შო­რის მე­გობ­რუ­ლი ურ­თი­ერ­თო­ბა ჩა­მო­ყა­ლიბ­და. მგულ­შე­მატ­კივ­რობს, ჭკუ­ას მა­რი­გებს, შე­ნიშ­ვნებს მაძ­ლევს. სხვა­თა შო­რის, ხში­რად მაკ­რი­ტი­კებს, რის გა­მოც ხან­და­ხან ვბრაზ­დე­ბი, მაგ­რამ ისიც მეს­მის, რომ ყვე­ლა დე­დას შვი­ლის­თვის კარ­გი უნდა. ამი­ტომ მის რჩე­ვებს ვით­ვა­ლის­წი­ნებ.

- თეკ­ლა, თქვე­ნი შე­მოქ­მე­დე­ბის მთა­ვა­რი გულ­შე­მატ­კი­ვა­რი ვი­ნაა?

- ყვე­ლა ადა­მი­ა­ნის­თვის შე­მოქ­მე­დე­ბი­თი თუ პი­რა­დი ცხოვ­რე­ბის მთა­ვა­რი გულ­შე­მატ­კი­ვა­რი დე­დაა. დე­და­ჩე­მი ზედ­მე­ტად არა­სო­დეს მა­ქებს. მის შე­ნიშ­ვნებს მეც ყო­ველ­თვის ვით­ვა­ლის­წი­ნებ.

- თქვე­ნი სამ­სა­ხი­ო­ბო გა­მოც­დი­ლე­ბის შე­სა­ხებ გვი­ამ­ბეთ.

- თე­ატ­რა­ლურ ინ­სტი­ტუ­ტში ცოტა არ იყოს, უც­ნა­უ­რად მოვ­ხვდი: ბა­ლან­ჩი­ვა­ძის სა­ხე­ლო­ბის მუ­სი­კა­ლუ­რი სას­წავ­ლე­ბე­ლი და­ვამ­თავ­რე. სა­ხელ­მწი­ფო გა­მოც­დე­ბი გვი­ან დამ­თავ­რდა და თე­ატ­რა­ლურ ინ­სტი­ტუ­ტში ჩა­ბა­რე­ბას ვე­ღარ ვას­წრებ­დი. არა­და, არ მინ­დო­და, მთე­ლი წელი "და­მე­კარ­გა". მა­შინ თე­ატ­რა­ლუ­რის რექ­ტო­რი ბა­ტო­ნი გიზო ჟორ­და­ნია იყო. უამ­რავ ხალ­ხს შო­რის გავ­ძვე­რი, და­რაჯს გა­ვე­პა­რე და პირ­და­პირ ბა­ტო­ნი გი­ზოს კა­ბი­ნეტ­ში შე­ვე­დი. რექ­ტორს სა­კუ­თა­რი თავი წარ­ვუდ­გი­ნე და ავუხ­სე­ნი, რაც და­მე­მარ­თა. გა­მე­სა­უბ­რა, მო­ვე­წო­ნე და მი­თხრა: გა­ი­სად მოდი და გა­მოც­დე­ბი ჩა­ა­ბა­რე, სხვა რა ვქნაო?! წა­მო­ვე­დი. მერე შე­ვი­ტყვე, რომ თურ­მე მი­ყუ­რებ­და, სა­ნამ ქუ­ჩას გა­დავკვეთ­დი... იმ წელს ბა­ტონ გი­ზოს მსა­ხი­ო­ბის ოს­ტა­ტო­ბა­ში ჯგუ­ფი აჰ­ყავ­და. თურ­მე ნა­ნობ­და, რომ გა­მიშ­ვა და მთელ თბი­ლის­ში მე­ძებ­და. მუ­სი­კა­ლუ­რი სას­წავ­ლებ­ლის მეშ­ვე­ო­ბით მი­პო­ვა - ჩემს ლექ­ტორს და­უ­კავ­შირ­და. მირ­ჩია, - ოფი­ცი­ა­ლუ­რად პან­ტო­მი­მის ფა­კულ­ტეტ­ზე ჩა­ა­ბა­რე - იქაც ივლი და ჩემ­თა­ნაც, იან­ვარ­ში კი ჩემს ჯგუფ­ში გად­მოხ­ვა­ლო. ალ­ბათ ბევ­რი მსა­ხი­ო­ბი კა­რი­ე­რის ასე და­წყე­ბას ვერ და­იკ­ვეხ­ნის: ფაქ­ტობ­რი­ვად, თე­ატ­რა­ლურ ინ­სტი­ტუ­ტში უგა­მოც­დოდ მი­მი­ღეს... პან­ტო­მი­მის თე­ატ­რში რე­პე­ტი­ცი­ა­ზე რომ წა­ვე­დი, ჩემ­ში გარ­და­ტე­ხა მოხ­და: იქა­უ­რო­ბა ძა­ლი­ან მო­მე­წო­ნა. გა­დავ­წყვი­ტე, რომ ეს ჩემი საქ­მე იყო. ჰოდა, გიზო ჟორ­და­ნი­ას ვუ­ღა­ლა­ტე და 7 წელი პან­ტო­მი­მის თე­ატ­რში ვი­მუ­შა­ვე. მი­მაჩ­ნია, რომ ძა­ლი­ან დიდი საქ­მე გა­ვა­კე­თე: იმ პე­რი­ოდ­ში პან­ტო­მი­მის თე­ატ­რის­თვის რთუ­ლი პე­რი­ო­დი იდგა. ყვე­ლა­ფე­რი ნუ­ლი­დან უნდა დაგ­ვე­წყო. ეს ტვირ­თი მე და ჩემ­მა ჯგუ­ფე­ლებ­მა სა­კუ­თარ თავ­ზე ავი­ღეთ. მე­ო­რე კურ­სის სტუ­დენ­ტი ვი­ყა­ვი, როცა უკვე სა­ბავ­შვო სტუ­დია ჩა­მო­ვა­ყა­ლი­ბე. პა­რა­ლე­ლუ­რად, სპექ­ტაკ­ლებ­ში ვთა­მა­შობ­დი, გას­ტრო­ლე­ბი მქონ­და... ამა­სო­ბა­ში, ბა­თუმ­ში ხე­ლოვ­ნე­ბის ინ­სტი­ტუ­ტში პან­ტო­მი­მის ფა­კულ­ტე­ტი გა­იხ­სნა და მე პირ­ვე­ლი ჯგუ­ფის ხელ­მძღვა­ნე­ლი ვი­ყა­ვი. ის თა­ო­ბა დღეს კარგ რა­ღა­ცებს აკე­თებს...

- ამ საქ­მეს თავი რა­ტომ და­ა­ნე­ბეთ?

- მი­მაჩ­ნია, რომ ეს ჟან­რი სა­ქარ­თვე­ლო­ში პო­პუ­ლა­რუ­ლი არაა. ამ სფე­რო­ში მაქ­სი­მუ­მი გა­ვა­კე­თე, ჩემი თავი ამოვ­წუ­რე. მზად ვი­ყა­ვი, რა­ღაც უფრო სა­ინ­ტე­რე­სო გა­მე­კე­თე­ბი­ნა, მაგ­რამ ალ­ბათ, შეც­დო­მა და­ვუშ­ვი: "90 გრა­დუ­სით მოვტრი­ალ­დი" და ოჯა­ხი შევ­ქმე­ნი, დრო შვი­ლე­ბის აღ­ზრდას და­ვუთ­მე. არა­და, იმ პე­რი­ოდ­ში შე­მოქ­მე­დე­ბი­თად "მწი­ფე" ვი­ყა­ვი. შე­მეძ­ლო, ნე­ბის­მი­ერ თე­ატ­რში მივ­სუ­ლი­ყა­ვი, ჩემი გა­მოც­დი­ლე­ბა გა­მო­მე­ყე­ნე­ბი­ნა... ყვე­ლაფ­რის თა­ვი­დან და­წყე­ბა რომ შე­მეძ­ლოს, ჩემს პი­რად და შე­მოქ­მე­დე­ბით ცხოვ­რე­ბა­ში ბევრ რა­მეს შევ­ცვლი­დი.

- მა­გა­ლი­თად?

- ალ­ბათ, კი­დევ კარ­გა ხანს არ გავ­თხოვ­დე­ბო­დი.

ხა­ტია:

- ძი­რი­თა­დად, ასე ხდე­ბა: ქა­ლე­ბი კა­რი­ე­რა­ში გარ­კვე­ულ ეტა­პებს გა­დი­ან, მერე უცებ ვი­ღაც შე­უყ­ვარ­დე­ბათ და საქ­მე­ში ხელი ეშ­ლე­ბათ. ძა­ლი­ან უნდა გა­გი­მარ­თლოს, რომ პი­რა­დი ცხოვ­რე­ბაც აა­წყო და საქ­მე­საც არ შე­ეშ­ვა. პი­რა­დად მე, ბავ­შვო­ბი­დან მსა­ხი­ო­ბო­ბა მინ­და, ჩემი მიზ­ნე­ბი მაქვს და მის მი­საღ­წე­ვად გარ­კვე­ულ ნა­ბი­ჯებს ვდგამ. ამი­ტომ ჯერ­ჯე­რო­ბით, ვერ გავ­თხოვ­დე­ბი.

- თეკ­ლა, თქვენს ქმარს მოს­წონს თქვე­ნი პრო­ფე­სია?

- იცო­და, რომ ცო­ლად მსა­ხი­ო­ბი მოჰ­ყავ­და. სხვა­თა შო­რის, იმ პე­რი­ოდ­ში, როცა მხო­ლოდ შვი­ლე­ბის აღ­ზრდი­თა და სა­ო­ჯა­ხო საქ­მე­ე­ბით ვი­ყა­ვი და­კა­ვე­ბუ­ლი, ახ­ლო­ბე­ლი რე­ჟი­სო­რი შინ გვეწ­ვია და ჩემს ქმარს უთხრა: ეს გოგო გა­უშ­ვი; სა­შუ­ა­ლე­ბა მი­ე­ცი, თა­ვის პრო­ფე­სი­ა­ში და­ი­ხარ­ჯოს, თო­რემ წარ­მოდ­გე­ნა არ გაქვს, რა "ბომბზე" ზი­ხარ - სახ­ლში დამ­ჯდა­რი არ­ტის­ტი სა­დღაც მა­ინც ამო­ფეთ­ქავს და თან - ისე ცუ­დად, რომ უკან მო­გიბ­რუნ­დე­ბაო (იცი­ნის). თე­ატ­რი­დან წა­მოს­ვლის მერე სა­ში­ნე­ლი დეპ­რე­სია მქონ­და. 6 თვის გან­მავ­ლო­ბა­ში ყვე­ლა­ფე­რი მტკი­ო­და. დღემ­დე მე­სიზ­მრე­ბა, რომ თე­ატ­რის სცე­ნა­ზე ვთა­მა­შობ, გაღ­ვი­ძე­ბულს კი თით­ქოს ბოღ­მა მახ­რჩობს...

- თე­ატ­რში დაბ­რუ­ნე­ბა­ზე არ ფიქ­რობთ?

- პან­ტო­მი­მა­ში - არა, რად­გან სა­ა­მი­სო ასა­კიც არ მაქვს, დრა­მის თე­ატ­რში კი ვე­ღარ ვბე­დავ...

- შე­მოქ­მე­დე­ბი­თი პა­უ­ზის შემ­დეგ პირ­ვე­ლი როლი სე­რი­ალ­ში - "გო­გო­ნა გა­რე­უბ­ნი­დან" შე­ას­რუ­ლეთ?

- არა. გა­სულ ზა­ფხულს აჩი­კო ქავ­თა­რა­ძემ ფილ­მი გა­და­ი­ღო, რო­მე­ლიც ახლა მონ­ტა­ჟის პრო­ცეს­შია და მას­ში ერთ-ერთ მთა­ვარ როლს ვას­რუ­ლებ. მა­ნამ­დე კი რა­ღაც უმ­ნიშ­ვნე­ლო რო­ლე­ბი შე­ვას­რუ­ლე, სა­რეკ­ლა­მო რგო­ლებ­შიც ვმო­ნა­წი­ლე­ობ...

ხა­ტია:

- მე მე­ო­რე კურ­სის სტუ­დენ­ტი ვარ. უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში ჩა­ბა­რე­ბამ­დე რა­ღაც სპექ­ტაკლში ვმო­ნა­წი­ლე­ობ­დი და სე­რი­ალ "დე­ტექ­ტი­ვებ­შიც" გა­და­მი­ღეს, სა­დაც ტყუ­პი დის რო­ლე­ბი შე­ვას­რუ­ლე. სტუ­დენ­ტო­ბის პე­რი­ოდ­ში სპექ­ტაკ­ლებ­ში, ფილ­მებ­ში ეპი­ზო­დუ­რი რო­ლე­ბი ვი­თა­მა­შე. მინ­და, ბა­ტონ ავთო ვარ­სი­მაშ­ვილს დიდი მად­ლო­ბა გა­და­ვუ­ხა­დო, რად­გან ყო­ველ­თვის მხარ­ში მიდ­გას და კარგ რჩე­ვებს მაძ­ლევს.

- სე­რი­ა­ლის ახალ სე­ზონ­ში თქვენს პერ­სო­ნა­ჟებს რა ბედი ეწე­ვათ?

- ამ სე­ზონ­ში "ჩვე­ნი" ურ­თი­ერ­თო­ბა კარ­გად დას­რულ­და - ანუ დე­დაშ­ვი­ლო­ბამ გა­ი­მარ­ჯვა. შემ­დეგ რა მოხ­დე­ბა, არ ვიცი...

ეთო ყორ­ღა­ნაშ­ვი­ლი

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)