"ცეკ­ვა­ვენ ვარ­სკვლა­ვე­ბის" ფი­ნა­ლამ­დე ერთ კვი­რა­ზე ნაკ­ლე­ბი რჩე­ბა. ამ პრო­ექ­ტის ყვე­ლა­ზე პო­პუ­ლა­რუ­ლი წყვი­ლი სა­მო­რი და ლიკა მთელ დღე­ებს "თე­ლას" სა­ვარ­ჯი­შო დარ­ბაზ­ში ატა­რე­ბენ. მათ წყვილს ბევ­რი ქება შეხ­ვდა, ბოლო დროს კი ნა­ნუ­კა ჟორ­ჟო­ლი­ან­მა ჯერ აღ­ნიშ­ნა, რომ სა­მო­რი­სა და ლი­კას შო­რის სა­მო­რი უფრო კარ­გად ცეკ­ვავს, ბოლო გა­და­ცე­მა­ზე კი ლი­კაც შე­ა­ქო... რო­გორ მი­ი­ღო ჟი­უ­რის ერთ-ერთი წევ­რის პირ­ვე­ლი შე­ფა­სე­ბა ლი­კამ და რა­ტომ აქვს სა­მო­რის რთუ­ლი ხა­სი­ა­თი, ამის შე­სა­ხებ ისი­ნი თა­ვად გვე­სა­უბ­რე­ბი­ან.

- სა­მო­რი, რო­გორ შე­იკ­რა შენი და ლი­კას წყვი­ლი?

- საქ­მე ისაა, რომ წყვი­ლე­ბის სხვა­დას­ხვა კონ­ფი­გუ­რა­ცია გა­ნი­ხი­ლე­ბო­და. ბევ­რი სხვა ცნო­ბი­ლი სა­ხეც უნდა ყო­ფი­ლი­ყო თა­ვი­დან ამ შოუს მო­ნა­წი­ლე, მაგ­რამ სხვა­დას­ხვა მი­ზე­ზის გამო ვერ მი­ი­ღეს მო­ნა­წი­ლე­ო­ბა. ვერ გე­ტყვით, რომ მე­წყვი­ლე­ე­ბის ძა­ლი­ან დიდი არ­ჩე­ვა­ნი იყო, რად­გან პა­ტა­რა კას­ტინ­გი ჩა­ტარ­და. ალ­ბათ იმი­ტომ, რომ პირ­ვე­ლი სე­ზო­ნი იყო. მე­ო­რე კას­ტინ­გში, სა­ვა­რა­უ­დოდ, უფრო მეტი მო­ცეკ­ვა­ვე მი­ი­ღებს მო­ნა­წი­ლე­ო­ბას. ვერ გე­ტყვი, რომ ვინ­მე­ზე კა­ტე­გო­რი­უ­ლი უარი ვთქვი, იქ იყ­ვნენ გო­გო­ნე­ბი, რომ­ლე­ბიც კარ­გად ას­რუ­ლე­ბენ სა­მე­ჯლი­სო ცეკ­ვებს, მაგ­რამ მხო­ლოდ ამ კრი­ტე­რი­უ­მით არ შე­მირ­ჩე­ვია მე­წყვი­ლე. მინ­დო­და, პირ­ველ რიგ­ში, სა­სი­ა­მოვ­ნო ხა­სი­ა­თის ადა­მი­ა­ნი ყო­ფი­ლი­ყო. ჩემი ხა­სი­ა­თი­დან გა­მომ­დი­ნა­რე, ვი­ცო­დი, რომ ყვე­ლას­თან მუ­შა­ო­ბას ვერ შევ­ძლებ­დი და ამ შემ­თხვე­ვა­ში არ მაქვს სა­უ­ბა­რი სა­ლო­მე ჭა­ჭუ­ა­ზე, ნამ­დვი­ლად სა­სი­ა­მოვ­ნო გო­გო­ნაა, უბ­რა­ლოდ, ზო­გა­დად ვამ­ბობ.

თა­ვი­დან­ვე, როცა კას­ტინ­გის ოთახ­ში ლიკა შე­მო­ვი­და, მის მი­მართ კარ­გად გან­ვე­წყვე. ვხვდე­ბო­დი, რომ არ არის სა­მე­ჯლი­სო მო­ცეკ­ვა­ვე და შე­იძ­ლე­ბო­და, გას­ჭირ­ვე­ბო­და რა­ღაც ილე­თე­ბი, დიდ­ხანს არ მი­ფიქ­რია. ვფიქ­რობ, მა­ინც სა­მარ­თლი­ა­ნად გა­და­წყდა ყვე­ლა­ფე­რი, რად­გან ბა­ლან­სი კარ­გად გა­ნა­წილ­და. არ შე­იძ­ლე­ბო­და, რომ ერთი წყვი­ლი შე­და­რე­ბით სუს­ტი ყო­ფი­ლი­ყო და მე­ო­რე - ძლი­ე­რი. არა­ვის ეწყი­ნე­ბა, თუ ვი­ტყვი, რომ ფი­ზი­კუ­რი მომ­ზა­დე­ბი­სა და სპორ­ტუ­ლი წარ­სუ­ლის გამო, ისე­თი ილე­თე­ბის გა­კე­თე­ბა შე­მიძ­ლია, რაც სხვას არ შე­უძ­ლია. ეს უკვე რა­ღაც პლუ­სია. ამას­თან ერ­თად, ძლი­ე­რი სა­მე­ჯლი­სო ცეკ­ვე­ბის მო­ცეკ­ვა­ვე რომ მყო­ლო­და მე­წყვი­ლე, გარ­კვე­ულ ტუ­რებ­ში ეს ალ­ბათ ბა­ლანსს და­არ­ღვევ­და. ყვე­ლა ინ­ტერ­ვი­უ­ში ვი­მე­ო­რებ, რომ როცა ერ­თად სწავ­ლობ რა­ღა­ცას, უფრო კარ­გად შედ­გე­ბა წყვი­ლი, არ არის კარ­გი, როცა წყვილ­ში ერთი მე­ო­რე­ზე ძლი­ე­რია.

- ლიკა, სა­მო­რის თუ იც­ნობ­დი აქა­მდე და მისი შე­საძ­ლებ­ლო­ბე­ბი თუ იცო­დი?

- სა­მო­რის არ ვიც­ნობ­დი და არც მისი თვი­სე­ბე­ბის შე­სა­ხებ ვი­ცო­დი, მაგ­რამ ბავ­შვო­ბი­დან პრო­ფე­სი­ო­ნა­ლიზმსა და შრო­მას ვარ მიჩ­ვე­უ­ლი და ჩემ­თვის მთა­ვა­რი იყო, ისე­თი პარტნი­ო­რი შემ­ხვედ­რო­და, რო­მე­ლიც პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბით მო­ე­კი­დე­ბო­და საქ­მეს. მე საქ­მის სა­ნა­ხევ­როდ გა­კე­თე­ბა არ მჩვე­ვია. როცა რე­პე­ტი­ცი­ებ­ზე ვნა­ხე, რომ სა­მო­რიც მაქ­სი­მა­ლის­ტია, ძა­ლი­ან გა­მი­ხარ­და, მას ჰქონ­და ის თვი­სე­ბე­ბი, რაც ჩემ­თვის მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი იყო.

- ნა­ნუ­კა ჟორ­ჟო­ლი­ან­მა "ას გრა­დუს­ში" თქვა, რომ სა­მო­რი უფრო ძლი­ე­რია, ვიდ­რე შენ. ამან ხომ არ გა­გა­ნა­წყე­ნა?

- ყვე­ლას თა­ვი­სი აზრი აქვს. ასე მი­იჩ­ნევს ეს ადა­მი­ა­ნი და ყვე­ლას ვერ გა­მო­ვე­კი­დე­ბი მათი მო­საზ­რე­ბე­ბის გამო.

- სტი­მუ­ლი ხომ არ და­გე­კარ­გა?

- არა­ნა­ი­რად, რად­გან სხვა არა­ვის­გან გა­მი­გია მსგავ­სი შე­ფა­სე­ბა. ისე, ყვე­ლა შე­ნიშ­ვნა­სა და შე­ფა­სე­ბას მი­ვი­ღებ. პრო­ფე­სი­ო­ნა­ლი იმით იზ­რდე­ბა, რომ ყვე­ლას ნათ­ქვამს ით­ვა­ლის­წი­ნებს. ბევ­რჯერ შე­იძ­ლე­ბა, რა­ღაც გე­წყი­ნოს, მაგ­რამ ამან არ უნდა გა­გა­ჩე­როს და შენი საქ­მე უნდა აკე­თო. ეს ისე­თი პრო­ექ­ტია, როცა ბო­ლოს წყვი­ლი თით­ქმის თა­ნაბრდე­ბა. სა­მო­რი რომ ყვე­ლა შემ­დეგ ტურ­ში სულ უფრო ძლი­ე­რად ცეკ­ვავს, ეს ასეც უნდა იყოს. თუკი ამე­რი­კულ ან რუ­სულ ანა­ლო­გებს გა­დავ­ხე­დავთ, ბო­ლოს­კენ ვარ­სკვლავ­სა და მო­ცეკ­ვა­ვეს ერ­თმა­ნე­თის­გან ვე­ღარ არ­ჩე­ვენ.

სა­მო­რი:

- პრო­ფე­სი­ო­ნალ­მა, ასე ვთქვათ, "თავი არ უნდა გა­ი­გი­ჟოს" და თავ­ზე არ უნდა გა­და­ახ­ტეს მე­წყვი­ლეს. ლიკა მი­ყუ­რებს, რო­გორ ვცეკ­ვავ, რა შე­მიძ­ლია და შემ­დეგ მე­წყო­ბა. მე ზოგ­ჯერ მი­ჭირს რა­ღა­ცის გა­კე­თე­ბა და და­მახ­სოვ­რე­ბა.

ლიკა:

- 17 წე­ლია სცე­ნა­ზე ვდგა­ვარ და უამ­რა­ვი პარტნი­ო­რი მყო­ლია, დიდი გა­მოც­დი­ლე­ბა მაქვს, ეს ყვე­ლა­ფე­რი მეხ­მა­რე­ბა სა­მო­რის­თა­ნაც. ყვე­ლა­ფე­რი გა­ვა­კე­თეთ იმის­თვის, რომ წყვი­ლი შეკ­რუ­ლი­ყო და თა­ვი­სი სახე ჰქო­ნო­და.

- პრო­ექ­ტი და­სას­რულს უახ­ლოვ­დე­ბა და მინ­და გა­იხ­სე­ნოთ ყვე­ლა­ზე რთუ­ლი მო­მენ­ტე­ბი...

სა­მო­რი:

- ყვე­ლა­ზე რთუ­ლი? ვერ გა­მოვ­ყოფ. პა­ტა­რა ცხოვ­რე­ბა­სა­ვით არის. ორი თვეა გრძელ­დე­ბა, მაგ­რამ მგო­ნია, რომ დიდი ხა­ნია, ამ პრო­ექ­ტში ვარ. ვე­ღარ ვიხ­სე­ნებ ხოლ­მე, რო­მე­ლი ცეკ­ვა შე­ვას­რუ­ლეთ მე­ო­რე ან მე­სა­მე ტურ­ში. გა­და­ცე­მი­დან გა­და­ცე­მამ­დე ერთი კვი­რა ისე მალე გა­დის, ვერც წარ­მო­იდ­გენთ. ჩვენ იმ­დე­ნად თვითკრი­ტი­კუ­ლი ადა­მი­ა­ნე­ბი ვართ, მა­ღა­ლი ქუ­ლაც რომ მი­ვი­ღოთ, მა­ინც არ გვა­წყნა­რებს. პი­რა­დად მე წნე­ხის ქვეშ უფრო მე­ტად ვავ­ლენ სა­კუ­თარ თვი­სე­ბებს.

ლიკა:

- ეს კონ­კურ­სი იმი­თაც არის სა­ინ­ტე­რე­სო, რომ მხო­ლოდ ცეკ­ვა­ში კი არა, მო­რა­ლურ გამ­ძლე­ო­ბა­შიც არის შე­ჯიბ­რე­ბა.

- ბოლო კვი­რებ­ში გა­მო­იკ­ვე­თა თქვე­ნი ლი­დე­რო­ბა. ეს თუ არის წნე­ხი და თუ გრძნობ­დით პრო­ექ­ტის შიგ­ნით და­ძა­ბუ­ლო­ბას კონ­კუ­რენ­ტებს შო­რის?

- ნამ­დვი­ლად არ მე­გო­ნა, თუ სა­რე­პე­ტი­ციო დარ­ბაზ­ში ასე­თი სა­სი­ა­მოვ­ნო და მე­გობ­რუ­ლი სი­ტუ­ა­ცია იქ­ნე­ბო­და. არ არის ისე­თი გან­წყო­ბა, რომ სხვას შენი ცუდი უხა­რო­დეს და კარ­გი სწყინ­დეს. გული მწყდე­ბო­და აბ­სო­ლუ­ტუ­რად ყვე­ლა­ზე, ვინც პრო­ექტს გა­მო­ე­თი­შა. პრო­ექ­ტის შიგ­ნით და­ძა­ბუ­ლო­ბა არ იგ­რძნო­ბა, კი ლა­პა­რა­კო­ბენ ამა­ზე, მაგ­რამ ჩვენ და­ძა­ბუ­ლო­ბას ვერ ვგრძნობთ.

სა­მო­რი:

- მარ­თა­ლია, ეს ცეკ­ვის კონ­კურ­სია და მა­ყუ­რებ­ლის­თვის ესაა მთა­ვა­რი, მაგ­რამ ჩვენ­თვის წინა პლან­ზე სა­კუ­თარ თავ­თან ბრძო­ლა და მე­ტის გა­კე­თე­ბის სურ­ვი­ლია. არა მხო­ლოდ მო­ცეკ­ვა­ვე­ებს ვგუ­ლის­ხმობ, არა­მედ ყვე­ლას, ვინც ამ პრო­ექ­ტშია და­კა­ვე­ბუ­ლი. ვი­საც ცეკ­ვა არ გა­მოს­დის, მის­თვის უფრო რთუ­ლია ეს ყვე­ლა­ფე­რი, ამი­ტომ ხალ­ხს მინ­და მო­ვუ­წო­დო, ზედ­მე­ტი შე­ფა­სე­ბე­ბის­გან თავი შე­ი­კა­ვონ. ეკ­რან­ზე ჩანს ამ ყვე­ლაფ­რის კულ­მი­ნა­ცია, მაგ­რამ ამ ცეკ­ვე­ბის დად­გმი­სას იმ­დე­ნი ოფ­ლია დაღ­ვრი­ლი, იმ ბა­თუ­მის ბი­ნა­ში რომ და­იღ­ვა­როს, მე­ზო­ბელ­თან ჩავა ქვე­ვით (იცი­ნი­ან). ვინც უნდა გა­ი­მარ­ჯვოს, არ უნდა დაგ­ვა­ვი­წყდეს, რომ ამ პრო­ექ­ტის შემ­დეგ ყვე­ლამ ერ­თად უნდა გა­ვაგ­რძე­ლოთ ცხოვ­რე­ბა.

- ეს პრო­ექ­ტი თქვენ ორის­თვის მა­ინც გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლად წარ­მა­ტე­ბუ­ლი აღმო­ჩნდა. ბევ­რი ცნო­ბი­ლი ადა­მი­ა­ნი, ინგა გრი­გო­ლია, სოფო შე­ვარ­დნა­ძე და სხვა­ნი გულ­შე­მატ­კივ­რო­ბენ სა­მო­რის. რო­გორ ფიქ­რობ, რით მო­ხიბ­ლე ქა­ლე­ბი?

- არ ვიცი, ეს შე­კი­თხვა ჩემ­თან არის? ალ­ბათ, მათ უნდა ჰკი­თხოთ... არ ვიცი, რა­ტომ.

- სა­მო­რი თავ­მდაბ­ლობს...

ლიკა:

- სწო­რედ ამ თავ­მდაბ­ლო­ბი­სა და უშუ­ა­ლო­ბის გამო იხიბ­ლე­ბი­ან. კა­მე­რა და სცე­ნა სარ­კე­სა­ვით არის და ადა­მი­ა­ნუ­რო­ბა, საქ­მი­სად­მი მიდ­გო­მა, ეს ყო­ვე­ლი­ვე კარ­გად ჩანს.

სა­მო­რი:

- თა­ვი­დან სუს­ტად რომ და­მე­წყო და კარ­გად არ მე­ცეკ­ვა, დარ­წმუ­ნე­ბუ­ლი ვარ, მა­ლე­ვე გა­მოვ­ვარ­დე­ბო­დი. ამ კონ­კურ­სში მხო­ლოდ ცეკ­ვი­თა და შრო­მით მი­ვაღ­წიე ყვე­ლა­ფერს და არ მი­მი­ცია სა­კუ­თა­რი თა­ვის­თვის იმის უფ­ლე­ბა, რომ არ მეშ­რო­მა ბევ­რი და ის მე­ფიქ­რა, მა­ინც მი­მე­სი­ჯე­ბენ და ტუ­რი­დან ტურ­ში გა­და­ვალ-მეთ­ქი. და­ვა­მა­ტებ იმას, რომ ბავ­შვო­ბი­დან ჩემს ცხოვ­რე­ბა­ში ყო­ფი­ლა რამ­დე­ნი­მე საქ­მი­ა­ნო­ბა, რა­შიც წლო­ბით დიდი შრო­მა ჩა­მი­დია, მაგ­რამ შე­დე­გი არ მქო­ნია, თუნ­დაც სპორ­ტს და­ვა­სა­ხე­ლებ მა­გა­ლი­თად, სხვას კი არ და­ვა­კონ­კრე­ტებ, ვინც მე მიც­ნობს, მან იცის. ბევ­რი მი­მუ­შა­ვია და ტვი­ნიც ჩა­მირ­თავს, მაგ­რამ არა­ფე­რი დამ­ბრუ­ნე­ბია უკან. იმას ვერ მი­ვაღ­წიე, რაც მინ­დო­და. ჩემ­თვის ეს კონ­კურ­სი თვით­რე­ა­ლი­ზე­ბის კარ­გი შან­სია. თუ კარ­გად დამ­თავ­რდე­ბა ყვე­ლა­ფე­რი, ეს პი­რა­დად ჩემ­თვის დიდი რამ იქ­ნე­ბა - ის საქ­მე, რა­შიც ასი პრო­ცენ­ტი მი­ვი­ღე, ჩა­დე­ბუ­ლი შრო­მის პრო­პორ­ცი­უ­ლად.

- მკი­თხველს აინ­ტე­რე­სებს თქვე­ნი სხვა ცხოვ­რე­ბაც. რო­გორ ახერ­ხებთ გან­ტვირ­თვას და ოჯა­ხის წევ­რე­ბი­დან ვინ გეხ­მა­რე­ბათ, რომ ფსი­ქო­ლო­გი­ურ წნეხს ად­ვი­ლად გა­უმკლავ­დეთ?

ლიკა:

- ორი­ვეს ცხოვ­რე­ბის ძა­ლი­ან დატ­ვირ­თუ­ლი რე­ჟი­მი გვაქვს. სა­მო­რის ღა­მის ეთე­რი მიჰ­ყავს, როცა მე მივ­დი­ვარ დი­ლას ტე­ლე­ვი­ზი­ა­ში, ეს იქი­დან გა­მო­დის. დღე-ღა­მე­ში მხო­ლოდ 4-5 სა­ა­თი გვძი­ნავს. გარ­და ცეკ­ვე­ბი­სა, ისე­დაც ბევ­რი საქ­მე გვაქვს. დე­და­ჩე­მი ძა­ლი­ან მეხ­მა­რე­ბა. როცა რე­პე­ტი­ცი­ე­ბი­დან შინ დაღ­ლი­ლი ვბრუნ­დე­ბი და მალე უნდა და­ვი­ძი­ნო, მიმ­ზა­დებს ტან­საც­მელს, რომ მე­ო­რე დღეს ჩა­ვიც­ვა, ამ მხრივ ძა­ლი­ან გა­ნე­ბივ­რე­ბუ­ლი ვარ. ხან­და­ხან ხუმ­რობს ხოლ­მე, თავი მო­სამ­სა­ხუ­რე მგო­ნი­აო (იცი­ნის), მე დახ­მა­რე­ბის­თვის დე­დას მად­ლო­ბას ვე­ტყვი. გან­ტვირ­თვის­თვის კი დრო არ გვრჩე­ბა. ერ­თა­დერ­თი დღე ხუთ­შა­ბა­თია, როცა ოთხშა­ბა­თის "გა­და­ლახ­ვის" შემ­დეგ თა­ვი­სუფ­ლად ვართ და მე მე­გობ­რე­ბის სა­ნა­ხა­ვად დავ­დი­ვარ. მათ­თან გა­ტა­რე­ბუ­ლი დრო არის ჩემ­თვის ყვე­ლა­ზე დიდი რე­ლაქ­სა­ცია. პა­რას­კე­ვი­დან იწყე­ბა რე­პე­ტი­ცი­ე­ბი და ოთხშა­ბათს ეს ყვე­ლა­ფე­რი კულ­მი­ნა­ცი­ას აღ­წევს.

სა­მო­რი:

- ამ პრო­ექტს რე­ლაქ­სა­ცია არ უხ­დე­ბა. მყავს ბე­ბია, რო­მე­ლიც სახ­ლის საქ­მე­ებ­ში მეხ­მა­რე­ბა, თუმ­ცა სახ­ლში ხში­რად არ ვარ. ხან­და­ხან დი­ლით გა­სუ­ლი, შინ მე­ო­რე დი­ლას ვბრუნ­დე­ბი. თან და­მაქვს საჭ­მე­ლი და პა­ტა­რა ბა­ლი­ში. ხში­რად მთე­ლი დღე ვვარ­ჯი­შობ, მერე ლექ­ცია მაქვს, ღა­მით - ეთე­რი და დი­ლას სახ­ლში მცი­რე ხნით შე­ვირ­ბენ ხოლ­მე, ვი­ძი­ნებ და მერე ისევ თა­ვი­დან იწყე­ბა ყვე­ლა­ფე­რი.

- აუ­ცი­ლებ­ლად გკი­თხავთ ჭორ­ზე, რომ ერ­თად ხართ...

- ჩვენ ერ­თად ვართ, მაგ­რამ ცეკ­ვა­ში (იცი­ნის).

ლიკა:

- იმ­დე­ნად ერ­თნა­ი­რად ვე­კი­დე­ბით ყვე­ლა დე­ტალს, ალ­ბათ, ჩანს ეს მიდ­გო­მა საქ­მი­სად­მი, ცეკ­ვა­ში ყვე­ლა­ფერს ვდებთ და ალ­ბათ სხვა თვა­ლი ამას ისე აღიქ­ვამს, თით­ქოს ჩვენ შო­რის კი­დევ რა­ღაც ხდე­ბა.

სა­მო­რი:

- ლიკა კარ­გი მსა­ხი­ო­ბია და მეც ვა­ხერ­ხებ რა­ღა­ცას. როცა ცეკ­ვავ, ერ­თმა­ნეთს თვა­ლებ­ში უნდა უყუ­რო და ემო­ცი­ე­ბიც ჩან­დეს. ეს პრო­ფე­სი­ო­ნა­ლიზ­მის ამ­ბა­ვია, სხვა წყვი­ლებ­შიც იგი­ვე ხდე­ბა. იმ­დენ დროს ვა­ტა­რებთ ერ­თად, ამის გარ­და კი­დევ რომ და­ვი­ნა­ხო ვინ­მე... (იცი­ნი­ან). ამ ყვე­ლაფ­რის შემ­დეგ მხო­ლოდ საჭ­მლი­სა და ბა­ლი­შის და­ნახ­ვა მი­ხა­რია.

- სა­მო­რიმ ინ­ტერ­ვი­უმ­დე მი­თხრა, რთუ­ლი ხა­სი­ა­თის მო­რი­ე­ლი ვარო. ლიკა, შენ იგ­რძე­ნი ეს?

- არ მიგ­რძნია. მე თევ­ზე­ბი ვარ და ვუ­გებთ ერ­თმა­ნეთს, ჩვენს საქ­მეს ცუდი ურ­თი­ერ­თო­ბა არ არ­გებს. როცა და­ძა­ბუ­ლო­ბა პიკს აღ­წევს, ზოგ­ჯერ ჩვენც ვკა­მა­თობთ, მაგ­რამ დიდი ჩხუ­ბი არ გვქო­ნია და ერ­თმა­ნეთს არ გა­დავ­კი­დე­ბი­ვართ.

- პი­რა­დი ცხოვ­რე­ბის­თვის დრო ალ­ბათ არ გრჩე­ბათ...

სა­მო­რი:

- თვე-ნა­ხე­ვარ­ზე მეტი გავ­ქა­ჩე, როცა რე­პე­ტი­ცი­ე­ბის პა­რა­ლე­ლუ­რად სატ­რე­ნა­ჟო­რო დარ­ბაზ­შიც ვვარ­ჯი­შობ­დი, მაგ­რამ რად­გან ახლა ორ-ორი ცეკ­ვაა და­სად­გმე­ლი, ამას ვე­ღარ ვა­ხერ­ხებ... ხუთი კილო და­ვი­კე­ლი, რაც კარ­გი არ არის, რად­გან მე ცხი­მი არას­დროს მქო­ნია.

- რო­გორ ადა­მი­ა­ნებს ელო­დე­ბით?

ლიკა:

- ზუს­ტად ვიცი, რო­გორ­საც ვე­ლო­დე­ბი, რად­გან ზუს­ტად ვიცი, რა მინ­და. ძა­ლი­ან ძლი­ერ ადა­მი­ანს, მე ში­ნა­გა­ნად რკი­ნა ვარ, ყვე­ლა­ფერს გა­ვუძ­ლებ, ამი­ტომ ჩემ გვერ­დზე მდგო­მი მა­მა­კა­ცი ჩემ­ზე ძლი­ე­რი უნდა იყოს. თავი ნამ­დვილ ქა­ლად უნდა მაგ­რძნო­ბი­ნოს.

სა­მო­რი:

- მე იდე­ა­ლი არ მყავს. ყო­ველ­თვის ვიცი, რა მინ­და ცხოვ­რე­ბა­ში, მაგ­რამ ამ ას­პექ­ტში არ ვიცი. ინტე­ლექტსა და ზრდი­ლო­ბას გა­მოვ­ყოფ, რა­ზეც სა­უ­ბა­რი არც უნდა იყოს. ვერ გე­ტყვი, რო­გო­რი უნდა იყოს ფი­ზი­კუ­რად. ხომ ამ­ბო­ბენ კა­ცე­ბი, ქერა ქალი მო­მე­წო­ნე­ბა აუ­ცი­ლებ­ლა­დო. მე სა­ერ­თოდ არა­ფე­რი საყ­ვა­რე­ლი არ მაქვს, არც ფერი, არც სა­ფეხ­ბურ­თო გუნ­დი და არც სხვა რამ. თუკი კაცი ამ­ბობს, რომ ქერა ცოლი უნდა ჰყავ­დეს, ეს თვით­და­ზომ­ბე­ბაა, რად­გან ჩარ­ჩო­ებ­ში იქ­ცევს თავს და არ­ჩე­ვანს იზღუ­დავს. შე­იძ­ლე­ბა, იდე­ა­ლის შე­უ­სა­ბა­მო ქალი შეგ­ხვდეს, ფი­ზი­კუ­რად არ ჰგავ­დეს იმას, ვი­საც ელო­დე­ბი, მაგ­რამ ისე­თი თვი­სე­ბე­ბი ჰქონ­დეს, რომ მოგ­ხიბ­ლოს. იდე­ა­ლუ­რი ადა­მი­ა­ნე­ბი არ არ­სე­ბო­ბენ, ჩვენც არ ვართ იდე­ა­ლუ­რე­ბი, კარ­გად ვიცი ჩემი უარ­ყო­ფი­თი მხა­რე­ე­ბი და სხვა­თა შო­რის, სუ­ლაც არ ვარ მარ­ტი­ვად ასა­ტა­ნი პი­როვ­ნე­ბა. ურ­თი­ერ­თო­ბებ­ში კონ­სენ­სუ­სი უნდა მო­ი­ნა­ხოს, რა­ღაც შენ უნდა მო­ით­მი­ნო, რა­ღაც იმან.

ლიკა:

- იმა­საც და­ვა­მა­ტებ, რომ მა­მა­კაც­ში ვერ ვი­ტან, როცა გაჩ­ვე­ნებს, რომ ის მა­გა­რია. ამის გამო შე­მიძ­ლია, ხაზი გა­და­ვუს­ვა. თავ­და­ჯე­რე­ბა კარ­გია, მაგ­რამ ზედ­მე­ტად არ უნდა გა­უს­ვას ამას ხაზი.

- სა­მო­რი, გა­მარ­ჯვე­ბას ელო­დე­ბი?

- წი­ნას­წარ არ მიყ­ვარს ასეთ რა­მე­ებ­ზე ლა­პა­რა­კი. როცა მე­გობ­რე­ბი მის­ვა­მენ ასეთ შე­კი­თხვებს, სულ ვპა­სუ­ხობ, ოთხშა­ბა­თი გა­და­ვა­გო­როთ-მე­თქი.

ლიკა:

- ამ გა­და­გო­რე­ბა­ში კი მო­ვე­დით ფი­ნა­ლამ­დე (იცი­ნი­ან).

- ამ­ბო­ბენ, რომ ჟი­უ­რი არ არ­ის საკ­მა­რი­სად მკაც­რი. თქვენ რას ფი­ქრობთ?

ლიკა:

- ჩვენ არა­ნა­ი­რი პრე­ტენ­ზი­ე­ბი არ გვაქვს. არ გვაქვს უფ­ლე­ბა, მათ შე­ფა­სე­ბებ­ზე რა­ი­მე ვთქვათ, რად­გან ისი­ნი ჟი­უ­რი­ში არი­ან, აქვთ შე­სა­ბა­მი­სი კომ­პე­ტენ­ცია, რომ შეგ­ვა­ფა­სონ.

სა­მო­რი:

- რამ­დე­ნი­მე ცეკ­ვა­ში, სა­დაც მე­გო­ნა, რომ შე­და­რე­ბით და­ბალ ქუ­ლას მი­ვი­ღებ­დი, მა­ღა­ლი და­მი­წე­რეს. ეს იმას არ ნიშ­ნავს, რომ ცუ­დად შე­ვას­რუ­ლეთ, უბ­რა­ლოდ, ყვე­ლას შე­ფა­სე­ბის თა­ვი­სი კრი­ტე­რი­უ­მი აქვს.

ნინო მურ­ღუ­ლია

ჟურ­ნა­ლი "რე­ი­ტინ­გი"

(გა­მო­დის ორ­შა­ბა­თო­ბით)