კლუბ "აუ­რა­ში" მე­დია "პა­ლიტ­რის" კი­დევ ერთი ახა­ლი პრო­ექ­ტის პრე­ზენ­ტა­ცია გა­ი­მარ­თა. ჟურ­ნალ "და ქა­ლის" მე­ხუ­თე ნო­მერ­თან ერ­თად მსოფ­ლი­ოს ცნო­ბი­ლი ბესტსე­ლე­რი "სექ­სი დიდ ქა­ლაქ­ში" გა­მო­ვი­და. ამი­ე­რი­დან ჟურ­ნა­ლის მომ­დევ­ნო ნომ­რებს თან და­ერ­თვე­ბა ქენ­დის ბუშ­ნე­ლის კი­დევ სხვა წიგ­ნე­ბი: "მე­ხუ­თე ავე­ნიუ", "ქე­რის დღი­უ­რე­ბი", "ზა­ფხუ­ლი დიდ ქა­ლაქ­ში" და სხვა...

ჟურ­ნალ­თან ერ­თად გა­ი­მარ­თა პორ­ტალ www.marao.ge პრე­ზენ­ტა­ცი­აც. აღ­სა­ნიშ­ნა­ვია, რომ პორ­ტა­ლი ასე­ვე ქა­ლე­ბის­თვის არის გან­კუთ­ვნი­ლი. ვებგ­ვერ­დზე ყვე­ლა ასა­კი­სა და სო­ცი­ა­ლუ­რი ფე­ნის ქალ­ბა­ტო­ნი აღ­მო­ა­ჩენს თა­ვის­თვის სა­ინ­ტე­რე­სო და სა­ჭი­რო ინ­ფორ­მა­ცი­ას, რო­მე­ლიც ყო­ველ­დღი­უ­რად გა­ნახ­ლდე­ბა.

გთა­ვა­ზობთ ნა­წყვეტს ქენ­დის ბუშ­ნე­ლის ბესტსე­ლე­რი­დან - "სექ­სი დიდ ქა­ლაქ­ში" .

რო­გორ გავ­თხოვ­დეთ მა­ნ­ჰე­ტენ­ში (ჩე­მე­უ­ლი გზა)

ორი­ო­დე კვი­რის წინ "ნიუ-იორკ თა­იმსში" გა­მოჩ­ნდა ცნო­ბა იმის შე­სა­ხებ, რომ ვინ­მე სინ­დი რა­ი­ა­ნი (სა­ხე­ლი გა­მო­გო­ნი­ლია) გა­თხოვ­და. ეს ცნო­ბა გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი და სა­ინ­ტე­რე­სო მხო­ლოდ იმათ­თვის იყო, ვინც, ჩემ­სა­ვით, ოდეს­ღაც ურ­თი­ერ­თობ­და ამ ადა­მი­ან­თან და მერე სა­დღაც და­ე­კარ­გა იგი. ჩემს გა­ოგ­ნე­ბას სა­ზღვა­რი არ ჰქონ­და. სინ­დი გა­თხოვ­და! ორ­მო­ცი წლის ასაკ­ში! მოდი და იმე­დით ნუ აენ­თე­ბი!

საქ­მე ის არის, რომ სინ­დი ერთი იმ ნი­უ­ი­ორ­კელ ქალ­თა­გა­ნი იყო, ვინც გა­თხო­ვე­ბას წლო­ბით უშე­დე­გოდ ცდი­ლობ­და. ყვე­ლა­ნი კარ­გად ვიც­ნობთ მსგავს ქა­ლებს. ბოლო ათი წე­ლია, სულ მათ შე­სა­ხებ ვკი­თხუ­ლობთ: ისი­ნი საკ­მა­ოდ მიმ­ზიდ­ვე­ლე­ბი არი­ან (თუ მზე­თუ­ნა­ხა­ვე­ბი არა) და ყვე­ლა­ფერ­ში წარ­მა­ტე­ბუ­ლე­ბი ეთ­ქმით. მხო­ლოდ ერთი რამ რჩე­ბათ მი­უღ­წე­ვე­ლი: ვერ თხოვ­დე­ბი­ან.

სინ­დი ავ­ტო­მო­ბი­ლე­ბის ჟურ­ნა­ლის სა­რეკ­ლა­მო გან­ყო­ფი­ლე­ბა­ში მუ­შა­ობ­და. კარ­გად ერ­კვე­ო­და სტე­რე­ო­ტექ­ნი­კა­ში; კა­ცი­ვით ზორ­ბა იყო; მი­ზან­ში სრო­ლა ეხერ­ხე­ბო­და და ბევ­რს მოგ­ზა­უ­რობ­და (ერთხელ აე­რო­პორ­ტის გზა­ზე მთვრა­ლი მძღო­ლი მან­ქა­ნი­დან გად­მო­ათ­რია, უკან ჩა­ტე­ნა და სა­ჭეს თვი­თონ მი­უჯ­და). დიდი ქა­ლუ­რო­ბით ნამ­დვი­ლად არ გა­მო­ირ­ჩე­ო­და, თუმ­ცა მა­მა­კა­ცე­ბი ყო­ველ­თვის ჰყავ­და.

მაგ­რამ გა­დი­ო­და დრო, რო­მე­ლიც, ცხა­დია, თა­ვი­სას შვრე­ბო­და. რო­გორც კი ვინ­მე შეხ­ვდე­ბო­და, მა­შინ­ვე იწყებ­და ის­ტო­რი­ებს ძა­ლი­ან მა­გარ მა­მა­კა­ცებ­ზე, რომ­ლებ­მაც მი­ა­ტო­ვეს. ხან იახ­ტის პატ­რონს იგო­ნებ­და; ხან ცნო­ბილ მსა­ხი­ობს; ხან რო­მე­ლი­ღაც დიდი ფირ­მის დი­რექ­ტორს, რო­მე­ლიც ლო­გინ­ში, რა­ტომ­ღაც, თაგ­ვის­დრუნ­ჩა ფა­ჩუ­ჩე­ბით წვე­ბო­და.

უყუ­რებ­დი სინ­დის და მის მი­მართ ძა­ლა­უ­ნე­ბუ­რად აღ­ტა­ცე­ბი­სა და სი­ძულ­ვი­ლის გრძნო­ბა ერ­თდრო­უ­ლად გი­პყრობ­და.

"ეგ გამ­თხო­ვე­ბე­ლი არ არის", - ფიქ­რობ­დი გულ­ში და ეც­ლე­ბო­დი, - "დიდი-დიდი ერთ ნი­უ­ჯერ­სელ, გა­დაყ­რუ­ე­ბულ ბან­კის მე­ნე­ჯერს გაჰ­ყვეს; ძა­ლი­ან ბე­ბე­რია, უკვე, რა..."

მერე მი­დი­ო­დი სახ­ლში და წვე­ბო­დი. ეს ფიქ­რი კი მა­ინც არ გას­ვე­ნებ­და; ამი­ტომ და­ქალს და­უ­რე­კავ­დი და ერ­თსაც წა­ი­წუნ­კლებ­დი: "გეხ­ვე­წე­ბი, რა, მეც თუ სინ­დის­ნა­ი­რად წა­მი­ვი­და საქ­მე, მეს­რო­ლე და მომ­კა­ლი, კარ­გი?"

თურ­მე სადა ხართ, გა­თხოვ­და ჩვე­ნი სინ­დი! მარ­თა­ლია, ვე­რა­ვინ იტყვის, რომ ოც­ნე­ბის მა­მა­კაცს გაჰ­ყვა, მაგ­რამ თვი­თონ ისე­თი ბედ­ნი­ე­რია, რო­გო­რიც არა­სო­დეს.

დროა, ახლა კი მარ­თლაც დროა შე­წყვი­ტო წუ­წუ­ნი, რომ კარ­გი კა­ცე­ბი არ არ­სე­ბო­ბენ; დროა, შე­წყვი­ტო ავ­ტო­მო­პა­სუ­ხის წა­რა­მა­რა შე­მოწ­მე­ბა, და­რე­კა თუ არა ვინ­მემ; დროა, შე­წყვი­ტო მარ­ტა სტი­უ­არ­ტის უბად­რუ­კი ცხოვ­რე­ბის თვა­ლის დევ­ნე­ბა და შენს ცხოვ­რე­ბას­თან შე­და­რე­ბა, თუნ­დაც ჟურ­ნალ "ფიფ­ლის" ყდა მისი სუ­რა­თე­ბით იყოს აჭ­რე­ლე­ბუ­ლი. დიახ, დროა, ბო­ლოს და ბო­ლოს ცო­ლად გაჰ­ყვე მა­ნ­ჰე­ტე­ნელ კაცს; თურ­მე, ეს შე­საძ­ლე­ბე­ლია!

ჩმო­რე­ბი, ქლი­ა­ვე­ბი და პრო­ფეს­ო­რა ტი­პე­ბი

- იყო ვინ­მე დე­ვიდ ფ., - გვი­ამ­ბობს ტრუ­დი.

ტრუ­დი თი­ნე­ი­ჯე­რუ­ლი ჟურ­ნა­ლის მთა­ვა­რი რე­დაქ­ტო­რია. ორ­მოც­და­ერ­თი წლი­საა, მაგ­რამ ზოგ­ჯერ თექ­ვსმე­ტი წლის გო­გოს ჰგავს; ვე­ე­ბერ­თე­ლა ლურ­ჯი თვა­ლე­ბი აქვს და შავი თმა.

ტრუ­დი სკა­მის სა­ზურ­გეს მი­აწ­ვა, და ფო­ტო­ე­ბით და­ხუნძლულ წიგ­ნე­ბის თა­რო­ზე მი­უ­თი­თა.

- ეს არის სტენ­დი სა­ხელ­წო­დე­ბით "ტრუ­დი და კომ­პა­ნია". ამ სუ­რა­თებ­ზე ჩემ­თან ერ­თად ყვე­ლა ის ქლი­ა­ვი ფი­გუ­რი­რებს, ვის­თა­ნაც ოდეს­მე შე­ხე­ბა მქო­ნია. მიყ­ვარს ყვე­ლაფ­რის კა­ტა­ლო­გე­ბად და­ხა­რის­ხე­ბა.

ადრე ორ­წლი­ან რო­მა­ნებ­ზე ვი­ყა­ვი სპე­ცი­ა­ლი­ზე­ბუ­ლი. ყვე­ლა­ფერს ვა­კე­თებ­დი, რომ რო­მა­ნი არ ჩაშ­ლი­ლი­ყო: წყვი­ლე­ბის ფსი­ქო­თე­რა­პია, პრობ­ლე­მე­ბის გა­დაჭ­რის გზებ­ზე სა­ა­თო­ბით სა­უბ­რე­ბი; ბრძო­ლა ურ­თი­ერ­თო­ბე­ბის გა­და­სარ­ჩე­ნად და ა.შ. მაგ­რამ მერე მივ­ხვდი: ქა­ლის მო­ძუ­ლე მა­მა­კაცს, რომ მოკ­ვდე, მა­ინც ვერ შეც­ვლი. ეს ჩემი პრობ­ლე­მა არ არის.

ჩემს თავს ვა­დე­ბიც კი და­ვუ­წე­სე: ორ­მო­ცის რომ გავ­ხდე­ბი, მხო­ლოდ მა­შინ უნდა გავ­თხოვ­დე-მეთ­ქი.

იმ დროს ვინ­მე დე­ვიდ ფ.-ს ვხვდე­ბო­დი. დე­ვი­დი ორ­მოც­და­ა­თის იყო; მინ­და გი­თხრათ, რომ მთლად პირ­ნათ­ლად ვერ იყო ჩემ­თან. ქორ­წი­ნე­ბა­ზე სი­ტყვას რომ ჩა­მო­ვუგ­დებ­დი, სულ რა­ღა­ცას იმი­ზე­ზებ­და და ხმას მაკ­მენ­დი­ნებ­და. ხან ამ­ბობ­და, ჩი­ნეთ­ში წა­ვი­დეთ და რომ ჩა­მო­ვალთ, რამე მო­ვი­ფიქ­რო­თო. აი, ასე, ვე­ნე­ცი­ამ­დე ვი­ა­რეთ. ვზი­ვართ ერთხე­ლაც "გრი­ტი პა­ლას­ში", დიდი, ხის­და­რა­ბე­ბი­ა­ნი ფან­ჯრი­დან კა­ნა­ლე გრან­დეს გად­მოვ­ყუ­რებთ და მე­უბ­ნე­ბა:

- მოდი, რე­ა­ლო­ბას თვა­ლებ­ში შევ­ხე­დოთ: მა­ნ­ჰე­ტენ­ში ცო­ლის მოყ­ვა­ნის მსურ­ველს, ტყუ­ი­ლია, ასი წელი ვერ იპო­ვი. მოდი, დარ­ჩეს ყვე­ლა­ფე­რი ისე, რო­გორც არის, რა მოხ­დე­ბა?

ეს იყო და ეს. სა­მუ­და­მოდ მი­ვა­ტო­ვე.

მა­ნ­ჰე­ტენ­ში ჩა­სულ­მა ტრუ­დიმ ტე­ლე­ფო­ნის ნომ­რე­ბი ამო­ქე­ქა და ყვე­ლა კაცს ჩა­მო­უ­რე­კა, რომ­ლებ­საც ოდეს­მე შეხ­ვედ­რია.

- დიახ, ყვე­ლას, ვის­თვი­საც ოდეს­მე ცხვი­რი ამიბ­ზუ­ე­ბია, მხო­ლოდ იმი­ტომ, რომ ზოგს ჩმო­რად ვთვლი­დი, ზოგს - პრო­ფეს­ო­რა ტი­პად, ზოგს - ქლი­ა­ვად, ზოგი კი სი­მე­ლო­ტის გამო არ მომ­დი­ო­და თვალ­ში. სი­ა­ში ჩემი ქმრის სა­ხე­ლიც იყო. სხვა­თა შო­რის, ყვე­ლა­ზე ბო­ლოს ეწე­რა. მახ­სოვს, ვთქვი: თუ ამა­ნაც არ გა­ქა­ჩა, არ ვიცი, რას ვი­ზამ-მეთ­ქი (ეს, რა თქმა უნდა, ჩვე­უ­ლებ­რი­ვი ნი­უ­ი­ორ­კე­ლი ქა­ლის მოკ­რძა­ლე­ბით წა­მოს­ცდა, თო­რემ ნი­უ­ი­ორ­კელ­მა ქალ­მა ყო­ველ­თვის ძა­ლი­ან კარ­გად იცის, რა ქნას).

თა­ვის მო­მა­ვალ ქმარ­თან (მა­შინ ჯერ კი­დევ არ იცო­და, რომ ქმა­რი გახ­დე­ბო­და) ტრუ­დიმ სამ­ჯერ ივახ­შმა, რის შემ­დე­გაც ეს ბა­ტო­ნი ორი თვით რუ­სეთ­ში გა­ემ­გზავ­რა. ზა­ფხუ­ლის პირი იყო, ტრუ­დი ჰემპტონ­ში წა­ვი­და და მისი არ­სე­ბო­ბაც კი გა­და­ა­ვი­წყდა; ვი­ღაც ორი სხვა მა­მა­კა­ცი გა­ი­ჩი­ნა.

ტრუ­დიმ გა­ი­ღი­მა, ფრჩხი­ლე­ბი და­ით­ვა­ლი­ე­რა და თხრო­ბა გა­ნაგ­რძო:

- მი­ი­წუ­რა ზა­ფხუ­ლი და ზა­რიც გა­ის­მა. ისევ ავა­წყვეთ ურ­თი­ერ­თო­ბა. სა­ერ­თოდ, ერთი რამე უნდა გახ­სოვ­დეთ: ნე­ბის­მი­ერ დროს უნდა შე­გეძ­ლოს გაც­ლა. მაგ­რად უნდა დად­გე. მა­მა­კაცს არა­ვი­თარ შემ­თხვე­ვა­ში არ უნდა აფიქ­რე­ბი­ნო, რომ ერთი სა­ცო­და­ვი ვი­ღა­ცა ხარ, რო­მელ­საც მის გა­რე­შე სი­ცო­ცხლე არ შე­უძ­ლია. ტყუ­ი­ლია ეგ, ძა­ლი­ან კარ­გა­დაც შე­გიძ­ლია.

თუ მა­ნ­ჰე­ტენ­ზე გა­თხო­ვე­ბა გინ­და, ორი წესი უნდა და­იც­ვა; წესი პირ­ვე­ლი:

- უთუ­ოდ ალერ­სი­ა­ნი უნდა იყო, - გვა­რი­გებს ქსე­ლუ­რი სა­ინ­ფორ­მა­ციო პროგ­რა­მის კო­რეს­პონ­დენ­ტი, ოც­და­თორ­მე­ტი წლის ლა­ი­ზა.

- მაგ­რამ კაცს მო­დუ­ნე­ბაც არ უნდა აცა­ლო, - სი­ტყვას არ­თმევს ბრი­ტა, ფო­ტო­რე­პორ­ტი­ო­რი.

ასე­თი ქა­ლე­ბი­სათ­ვის ასა­კი უპი­რა­ტე­სო­ბაა. თუ ქალ­მა ნიუ-იორკში ოც­და­თხუთ­მე­ტი­დან ორ­მო­ცამ­დე მარ­ტო გაძ­ლო და არ მოკ­ვდა, აქვს შან­სი, რომ სა­ბო­ლო­ოდ გა­ერ­კვეს, რა უნდა. როცა ასე­თი მომ­ზა­დე­ბუ­ლი ქალი მი­ზან­ში პო­ტენ­ცი­ურ ქმარს ამო­ი­ღებს, კაცს თა­ვის და­საძ­ვრე­ნი სა­შუ­ა­ლე­ბა უკვე ნაკ­ლე­ბად რჩე­ბა.

- წვრთნა პირ­ვე­ლი­ვე დღი­დან უნდა და­ი­წყო, - გვა­ნათ­ლებს ბრი­ტა, - თა­ვი­დან, სი­მარ­თლე გი­თხრათ, არც კი ვი­ცო­დი, მინ­დო­და მისი ცო­ლო­ბა თუ არა. ერ­თა­დერ­თი რამ იყო ჩემ­თვის ნა­თე­ლი: თვი­თონ კაცი მინ­დო­და და მის ხელ­ში ჩა­საგ­დე­ბად ყვე­ლა­ფერ­ზე მზად ვი­ყა­ვი. თან ისიც ვი­ცო­დი, რომ გა­მო­მი­ვი­დო­და.

- პა­ტა­რა, ჩერ­ჩეტ გო­გო­ებს რომ მხო­ლოდ მდი­დარ ტი­პებ­ზე უჭი­რავთ თვა­ლი, არც ეგ ვარ­გა, - აგ­რძე­ლებს იგი, - ცოტა უფრო შორს უნდა გა­ი­ხე­დო. ავი­ღოთ, თუნ­დაც ჩემი ქმრის შემ­თხვე­ვა. თა­ვის დრო­ზე ძა­ლი­ან კი ით­რევ­და ფეხს, მაგ­რამ გუ­ლის სიღ­რმე­ში თვი­თო­ნაც არ უნდა ისე­თი ცოლი, რო­მე­ლიც სულ თვა­ლებ­ში შეს­ცი­ცი­ნებს და მის ყვე­ლა უსაქ­ცი­ე­ლო­ბას აი­ტანს. არა­და ასე­თი ქმრის ხელ­ში ჩამგდე­ბი ნე­ბის­მი­ე­რი ქალი დღეს ბედ­ნი­ე­რი იქ­ნე­ბა: რა ჭკვი­ა­ნი, რა ალერ­სი­ა­ნი, რა სა­დი­ლებს ათუხ­თუ­ხებს, რას ხე­ხავს, რას წმენ­დს... არა­და, ხომ გე­უბ­ნე­ბით, ფეხს ით­რევ­და და მერე რო­გორ!...

თა­ვის დრო­ზე, სა­ნამ ბე­რის გა­იც­ნობ­და, ბრი­ტაც კაი ჩიტი იყო: ერთ კაცს რომ სი­გა­რეტ­ზე გზავ­ნი­და, მე­ო­რეს­თან უკა­ნა კა­რით იპა­რე­ბო­და.

- ერთხელ ას­პენ­ში ვარ, - ჰყვე­ბა ბრი­ტა, - ვდგა­ვარ მთის წვერ­ზე და იქი­დან ბე­რის ვუ­რე­კავ. რაც მე ის ვა­თახ­სი­რე, ათი წუთი ენა არ გა­მი­ჩე­რე­ბია, იმი­ტომ, რომ გა­ვი­გე: სა­ა­ხალ­წლო დღე­ებ­ში სხვა ქალ­თან გრი­ა­ლებ­და. სულ ერთი თვის ნაც­ნო­ბე­ბი ვი­ყა­ვით, მაგ­რამ მა­ინც არ და­ვინ­დე.

ამის შემ­დეგ ბერი მოჭკვი­ან­და. ყვე­ლა­ფე­რი კარ­გად იყო, თუ არ ჩავ­თვლით ორ საკ­მა­ოდ უსი­ა­მოვ­ნო მო­მენტს: სხვა ქა­ლებ­ზე თვა­ლი კვლა­ვინ­დე­ბუ­რად რჩე­ბო­და ხოლ­მე და ში­გა­და­შიგ სივ­რცის უკ­მა­რი­სო­ბას უჩი­ო­და, გან­სა­კუთ­რე­ბით მას შემ­დეგ, რაც ბრი­ტა მას­თან სა­ცხოვ­რებ­ლად გა­და­ვი­და.

- თა­ვი­დან ყვე­ლა­ფერს ვა­კე­თებ­დი, რომ არ მოგ­ვწყე­ნო­და, - ამ­ბობს ბრი­ტა, - საჭ­მელს ვამ­ზა­დებ­დი (ორი­ვემ ოც­და­ათ-ოც­და­ა­თი გირ­ვან­ქა მო­ვი­მა­ტეთ!), ერ­თად ვსვამ­დით. სა­ჭი­რო­ე­ბის შემ­თხვე­ვა­ში ტაშ­ტებ­საც კი ვუთ­რევ­დით ერ­თმა­ნეთს.

მა­მა­კა­ცი რა­ღა­ცით უნდა გა­აკ­ვირ­ვო ხოლ­მე. მა­გა­ლი­თად, ერთხელ სახ­ლში მო­სულს მთე­ლი ია­ტა­კი ან­თე­ბუ­ლი სან­თლე­ბით მო­ფე­ნი­ლი დახ­ვდა, ტე­ლე­ვი­ზორს რომ მი­უჯ­და, სა­დი­ლი იქვე მი­ვარ­თვი; ზოგ­ჯერ ჩემს ტან­საც­მელს მო­ვარ­გებ­დი ხოლ­მე და ა.შ....

თუმ­ცა თვა­ლიც ფხიზ­ლად უნდა გე­ჭი­როთ. უკაც­რა­ვად კი ვარ, მაგ­რამ დრო­ის ოთხმოც პრო­ცენტს ნე­ბის­მი­ე­რი კაცი უთ­ქვე­ნოდ ატა­რებს. კი, ბა­ტო­ნო, როცა თქვენ­თან არის, ყუ­რა­დღე­ბა არ გაკ­ლი­ათ; ან კი რა­ტომ უნდა უჟუ­ჟუ­ნოს თვა­ლე­ბი ვი­ღა­ცას, როცა თქვენ­თან ერ­თად სა­დი­ლობს? მარ­თა­ლია, ერთხელ ჩემი თან­დას­წრე­ბით გა­ექ­ცა სხვის­კენ თვა­ლი, მაგ­რამ თავ­ში ისე­თი ვდრუ­ზე, კი­ნა­ღამ სკა­მი­დან ჩა­მო­ვარ­და. აბა, ახლა ენა პირ­ში ჩა­ი­დე, კუდი ლა­ჯებ­ში ამო­ი­დე და ეგ ჯამი ბო­ლომ­დე გატ­ლი­კე-მეთ­ქი, - ვუ­თხა­რი.

- კა­ცის შე­ნარ­ჩუ­ნე­ბა ცალ­კე თე­მაა: ამ ქა­ლაქ­ში ქა­ლებს კი­დი­ათ, კაცი და­ქორ­წი­ნე­ბუ­ლია თუ და­ნიშ­ნუ­ლი, - ამ­ბობს ბრი­ტა, - ყვე­ლა­ზე ერ­თნა­ი­რად ილე­სა­ვენ კბი­ლებს. ასი თვა­ლი და ასი ყური უნდა გქონ­დეს გა­მობ­მუ­ლი.

ბაზ­რის შეს­წავ­ლა

ოც­და­ცხრა­მე­ტი წლის ჟურ­ნა­ლის­ტი, სა­ხე­ლად რე­ბე­კა, შარ­შან გა­თხოვ­და; იგი იხ­სე­ნებს ეპი­ზოდს, როცა ერთხელ თა­ვი­სი ბან­კი­რი საყ­ვარ­ლის სა­ვი­ზი­ტო ბა­რა­თებს შო­რის სხვა ქა­ლის ტე­ლე­ფო­ნის ნო­მე­რი იპო­ვა.

- სას­წრა­ფოდ ავ­კრი­ფე ეს ნო­მე­რი და იმ ჩათ­ლახს პირ­და­პირ ვკი­თხე, რა ხდე­ბა-მეთ­ქი, - ჰყვე­ბა რე­ბე­კა, - იმა­ნაც არ და­მი­მა­ლა და მო­მახ­სე­ნა, დი­ა­ხაც, რეს­ტო­რან­ში პა­ე­მა­ნი და­მი­ნიშ­ნაო.

- აუუ, გავ­რე­კე... ყვი­რი­ლით არ მიყ­ვი­რია, მაგ­რამ სე­რი­ა­ლე­ბის პერ­სო­ნა­ჟის ტექ­სტებს კი ნამ­დვი­ლად ვამ­ბობ­დი: "ხე­ლე­ბი შორს ჩემი კა­ცის­გან! არ გა­ბე­დო მას­თან და­რეკ­ვა!" და ა.შ...

ხე­ლი­დან გა­საშ­ვე­ბი კაცი არ გყავს, კარ­გად მო­უ­ა­რეო, ასე მი­თხრა. თუ ასე­თი გან­ძია, შენ რა­ტომ­ღა და­გი­რე­კა, როცა ჩემ­თა­ნაა-მეთ­ქი, შე­ვუ­ტიე მე.

მერე კაც­საც და­ვუ­რე­კე. ეყო თავ­ხე­დო­ბა და გა­მიბ­რაზ­და, ჩემს პი­რად საქ­მე­ებ­ში რა­ტომ ერე­ვიო. იცი, რას გე­ტყვი, როცა ჩემ­თან ხარ, პი­რად საქ­მე­ებს და­ემ­შვი­დო­ბე-მეთ­ქი.

ერთი-ორი დღე ისე გა­ვი­და, მე­გო­ნა, ყვე­ლა­ფე­რი მორ­ჩა. მერე რო­გორ­ღაც გა­დავ­ლა­ხეთ ეს პრობ­ლე­მა და სამ თვე­ში ხე­ლიც მთხო­ვა.

სხვა მე­თო­დე­ბიც არ­სე­ბობს. ლა­ი­ზას თა­ვი­სი მო­მა­ვა­ლი ქმა­რი, რო­ბერ­ტი, სულ ორი თვის გაც­ნო­ბი­ლი ჰყავ­და. უცებ რო­ბერტს რა­ღაც ხუშ­ტუ­რე­ბი და­ე­წყო:

- რო­გორ ფიქ­რობ, სხვა ქა­ლებ­თა­ნაც რომ ვი­ა­რო, პრობ­ლე­მაა? - ეკი­თხე­ბა ერთხელ ლა­ი­ზას.

- რა­ტო­მაც არა, ბაზ­რის შეს­წავ­ლა არ გა­წყენ­და, - უპა­სუ­ხა ლა­ი­ზამ რაც შე­იძ­ლე­ბა მშვი­დად, - ეს თუ არ გა­ა­კე­თე, მა­შინ წე­სი­ე­რად ვერც მე შე­მა­ფა­სებ; და სა­ერ­თოდ, მე ბორ­კი­ლებს არა­ვის ვა­დებ.

რო­ბერ­ტი გა­ი­თი­შა.

- ქალ­მა თავი უნდა და­ი­ფა­სოს, - ამ­ბობს ლა­ი­ზა, - მა­მა­კაცს უნდა აგ­რძნო­ბი­ნოს, რომ რა­ღაც ზღვა­რი არ­სე­ბობს და ყვე­ლა­ფერს ვერ გა­კად­რებს.

არის კი­დევ ერთი ტი­პუ­რი პრობ­ლე­მა - როცა მა­მა­კაც­თან დიდ­ხანს ხარ და ქორ­წი­ნე­ბა­ზე ხმას არ იღებს. ასეთ დროს ყვე­ლა­ზე უე­ბა­რი სა­შუ­ა­ლე­ბა გა­სახ­ლე­ბაა.

- სხვა­თა შო­რის, მსგავ­სი ის­ტო­რია ამას წი­ნათ მი­ამ­ბეს, - ჰყვე­ბა ტრუ­დი, - ქალი ერთი წელი ცხოვ­რობ­და მა­მა­კაც­თან. ერთ დი­ლით იღ­ვი­ძებს და ეკი­თხე­ბა:

- ვხდე­ბით ცოლ-ქმა­რი თუ არა?

კაცი უარს ამ­ბობს.

- მა­შინ ახ­ლა­ვე გა­და­დი ბი­ნი­დან! - ეუბ­ნე­ბა ქალი.

კაცი ორ დღე­ში ცო­ლო­ბას სთხოვს...

ყო­ველკ­ვი­რე­უ­ლი გა­ზე­თი "კვი­რის პა­ლიტ­რა"

(გა­მო­დის ორ­შა­ბა­თო­ბით)

გა­ა­კე­თეთ კო­მენ­ტა­რი "კვი­რის პა­ლიტ­რის" სა­იტ­ზე