"გიხაროდენ, მიმადლებულო! უფალი შენ თანა, კურთხეულ ხარ შენ დედათა შორის", - ამ სიტყვებით ახარა გაბრიელ მთავარანგელოზმა ყოვლადწმინდა მარიამს მესიის შობა. ეს მოხდა მართალი ელისაბედის წიაღში წმინდა იოანე ნათლისმცემლის ჩასახვიდან მეექვსე თვეს. მთელი კაცობრიობისთვის უდიდესი სიხარული გალილეის მხარეში, ქალაქ ნაზარეთში გაცხადდა.
როგორც წმინდა გრიგოლ ნეოკესარიელი განმარტავს, მთავარანგელოზის მიმართვა - "გიხაროდენ" - ქალწულის სულიერი სიხარულით აღვსებაზე მიუთითებს, "მიმადლებულო" - უფლის მადლის მიღებაზე, რადგან სწორედ ამ სიტყვების მოსმენისას შევიდა ქალწულში სულიწმინდა და ღვთაებრივი ცეცხლით განწმინდა შეუგინებელი ტაძარი - მარიამის უბიწო სხეული. ხოლო მთავარანგელოზ გაბრიელის შემდგომი სიტყვები - "კურთხეულ ხარ შენ დედათა შორის" - წინასწარმეტყველებაა იესო ქრისტეს შობის შესახებ, რომ ყველა დედისგან გამორჩევით მარადქალწულ მარიამს არ ექნებოდა მშობიარობის ტკივილები, რაც უფალმა სასჯელად დაუდგინა ევას სამოთხიდან გამოძევების დროს. "მწუხარებით ჰშვნე შვილნი შენნი!" - უბრძანა ღმერთმა პირველ დედას, რომელმაც დაარღვია უფლის მცნება და ურჩობის გამო განდევნილ იქნა ედემის ბაღიდან.
წმინდა წერილში ნათქვამია, რომ მარიამი შეაძრწუნა მთავარანგელოზის ნათქვამმა. წმინდა მამები ამ შეძრწუნებას ასე განმარტავენ: აქ ჩანს მარიამის უდიდესი სიფრთხილე და წინდახედულება. მას მწარე გაკვეთილი აქვს მიღებული ევასგან, რომელმაც ყოველგვარი გამოძიების გარეშე მიიღო ადამის მოდგმის მტრის - ეშმაკის ცდუნება. მარიამი კი ცდილობს დაადგინოს, როგორია ეს ჩვენება - ღვთიური თუ ეშმაკეული. მაშინ მთავარანგელოზი გაბრიელი ამშვიდებს ყოვლადწმინდა ქალწულს, რადგან, როგორც წმინდა თეოფილაქტე ბულგარელი განმარტავს, მარადქალწულმა აღუშფოთებელმა უნდა მოისმინოს წინასწარმეტყველება მაცხოვრის დაბადების შესახებ. "ჰპოვე მადლი წინაშე ღვთისა", - მიმართავს მთავარანგელოზი მარიამს და აუწყებს, რომ უფალმა ყოველი დაბადებულისგან გამოარჩია შეუგინებელი უბიწოების გამო. წმინდა მთავარანგელოზი გაბრიელი ახარებს მარიამს, რომ შობს ძეს, რომელსაც სახელად უწოდებს იესოს (ებრაულად - მაცხოვარს, მხსნელს): "ესე იყოს დიდ და ძე მაღლის იწოდოს". ძე მაღლისა ანუ ძე ღვთისა, ქალწულისაგან შობილი, დაჯდებოდა დავითის საყდარზე. ღვთივგანბრძნობილ მამათა განმარტებით, დავითის საყდარში იგულისხმება არა ხორციელი, არამედ ღვთაებრივი მეუფება; როგორც დავით მეფსალმუნე გამეფდა მორჩილებით, იესო ქრისტეც ჯვრის მორჩილებით ზიდვით დაიმკვიდრებდა მარადიულ ღვთაებრივ მეუფებას.
ყოვლადწმინდა ქალწულმა სულიერი სიმშვიდით მოუსმინა და ჰკითხა: "ვითარ მე იყოს ესე ჩემდა?" მარიამმა შეახსენა მთავარანგელოზს, რომ ქალწულების აღთქმა ჰქონდა დადებული ღვთის წინაშე. დასმულ კითხვაში ეჭვი როდი გამოსჭვივის, მასში ინტერესი ჩანს. მას, როგორც ბრძენსა და გონიერს, ამ მოვლენის არსის გაგება სურდა, ამიტომაც არ განისჯება მთავარანგელოზის მიერ, პირიქით, მისგან განმარტებას ისმენს. "სული წმიდაი მოვიდეს შენ ზედა და ძალი მაღლისაი გფარვიდეს შენ და შობილი იგი ძედ მაღლის იწოდოს", - მთავარანგელოზის ამ სიტყვებს წმინდა გრიგოლ ნეოკესარიელი ასე განმარტავს: გაბრიელმა დაამშვიდა ქალწული და უთხრა, რომ უფლის მადლი დაიფარავდა, ხოლო ამ მადლს ნუ გამოეძიებდა, რადგან დედამიწის ზურგზე არავინ არაფერი იცოდა მისი თვისების შესახებ. ძველი აღთქმის მრავალმა წინასწარმეტყველმა იქადაგა, რომ ქალწული შობდა ძეს, თუმცა რა სახით მოხდებოდა მისი დაბადება, არავინ უწყოდა, ეს საიდუმლო თვით ანგელოზებისთვისაც კი დაფარული იყო. გააგრძელეთ კითხვა