ბავ­შვო­ბი­დან ხა­ტავს, ყვე­ლას ეგო­ნა, რომ ხატ­ვას გაჰ­ყვე­ბო­და, მაგ­რამ "ეკო­ნო­მი­კურ­ზე" ჩა­ა­ბა­რა. მე­ცხრე კლა­სის შემ­დეგ ლონ­დონ­ში მო­უ­წია წას­ვლამ.

"მე-10 კლას­ში არ ვყო­ფილ­ვარ, ჩემი უნა­რე­ბით იქ პირ­და­პირ მე-11 კლას­ში დამ­სვეს. ბრი­ტა­ნუ­ლი სის­ტე­მით ასე იყო... შემ­დეგ ვის­წავ­ლე მა­თე­მა­ტი­კა, ფრან­გუ­ლი, სო­ცი­ო­ლო­გია და ინ­გლი­სუ­რი ლი­ტე­რა­ტუ­რა ვიწ­რო სპე­ცი­ფი­კით... მე ეკო­ნო­მი­კა ავირ­ჩიე... ამ გან­ხრით ორ სამ­სა­ხურ­ში ვი­მუ­შა­ვე" - გვე­უბ­ნე­ბა ანა ითო­ნიშ­ვი­ლი - ნი­ჭი­ე­რი, მრა­ვალ­მხრი­ვი და სა­ინ­ტე­რე­სო ადა­მი­ა­ნი. ის გელა ჩარ­კვი­ა­ნის შვი­ლიშ­ვი­ლია და სა­კუ­თარ კა­რი­ე­რა­ზე, ბა­ბუ­ა­სა და ოჯახ­ზე AMBEBI.GE- ს სა­ინ­ტე­რე­სო ინ­ტერ­ვიუ მოგ­ვცა...

- ლონ­დონ­ში სას­წავ­ლებ­ლად მა­შინ წა­ვე­დით, რო­დე­საც ბა­ბუა, იქ სა­ქარ­თვე­ლოს ელ­ჩად და­ნიშ­ნეს. თა­ვი­დან დიპ­ლო­მა­ტი­უ­რი სერ­ვი­სით იქ ბა­ბუა და ბე­ბია უნდა წა­სუ­ლიყ­ვნენ. მერე მიხ­ვდნენ, რომ ჩემი და ჩემი ძმის გა­ნათ­ლე­ბის თვალ­საზ­რი­სით აჯო­ბებ­და, ჩვენც წა­ვეყ­ვა­ნეთ... გელა ჩვე­ნი შე­დე­გე­ბით და იმით, თუ რო­გორ ვსწავ­ლობ­დით, ინ­ტე­რეს­დე­ბო­და, ენას­თან და­კავ­ში­რე­ბით გვეხ­მა­რე­ბო­და. მას დიდი როლი აქვს იმა­ში, რომ ის გარ­დამ­ტე­ხი წლე­ბი, თი­ნე­ი­ჯე­რო­ბის პე­რი­ო­დი, გაგ­ვა­ტა­რე­ბი­ნა ქვე­ყა­ნა­ში, სა­დაც მი­ვი­ღეთ ევ­რო­პუ­ლი ღი­რე­ბუ­ლე­ბე­ბი, რო­მელ­მაც იმ ადა­მი­ა­ნე­ბად ჩა­მოგ­ვა­ყა­ლი­ბა, რაც ვართ. იმის მი­უ­ხე­და­ვად, რომ სა­ქარ­თვე­ლო­ში დავ­ბრუნ­დით, მა­ინც იქა­უ­რი ღი­რე­ბუ­ლე­ბე­ბით ვაზ­როვ­ნებთ...

არ­ტის მხრივ რე­ა­ლი­ზე­ბუ­ლი ვი­ყა­ვი, ვმო­ნა­წი­ლე­ობ­დი არა­ერთ ჯგუ­ფურ და პერ­სო­ნა­ლურ გა­მო­ფე­ნა­ში. ვწერ პო­ე­მებს ინ­გლი­სურ და ქარ­თულ ენა­ზე. ცოტა ხნის წინ ჯგუ­ფურ გა­მო­ფე­ნა­ში აუ­დიო-ინ­სტა­ლა­ცია წარ­ვად­გი­ნე, რო­მე­ლიც შემ­დეგ ბერ­ლინ­ში გა­უშ­ვეს. 2-3 წლის წინ ყო­ველ­დღი­ურ ცხოვ­რე­ბა­ზე ცნო­ბი­ე­რე­ბის ნა­კა­დის სტილ­ში ბლოგს ვწერ­დი. ბლო­გე­ბის წე­რამ, ლი­ტე­რა­ტუ­რას­თან ჩემ­მა კავ­შირ­მა გა­ნა­პი­რო­ბა, რომ დღეს გა­მომ­ცემ­ლო­ბის სფე­რო­თი და­ვინ­ტე­რეს­დი.

- და "პა­ლიტ­რა L"-ის თა­ნამ­შრო­მე­ლი ხართ...

- "პა­ლიტ­რა L"-ში სა­ერ­თა­შო­რი­სო პრო­ექ­ტე­ბის მე­ნე­ჯე­რი ვარ. უცხო­ე­ლი გა­მომ­ცემ­ლო­ბე­ბის­გან, უფ­ლე­ბას ვი­პო­ვებ, რომ წიგ­ნე­ბი ქარ­თულ ენა­ზე გა­მოვ­ცეთ. ძი­რი­თა­დად ინ­გლი­სურ ენა­ზე ვმუ­შა­ობ, მაქვს მო­ლა­პა­რა­კე­ბე­ბი უცხო­ელ გა­მომ­ცემ­ლებ­თან. ცოტა ხნის წინ ფრან­კფურ­ტის წიგ­ნის ფეს­ტი­ვალ­ზე ვი­ყა­ვით, სა­დაც უცხო­ელ გა­მომ­ცემ­ლებს პი­რა­და­დაც შევ­ხვდი. რამ­დე­ნი­მე მე­ნე­ჯე­რი და ქალ­ბა­ტო­ნი თინა, ჩვე­ნი დი­რექ­ტო­რი ვი­ყა­ვით. სა­გა­მომ­ცემ­ლო სფე­რო ჩემ­თვის პირ­ვე­ლია, თუმ­ცა ის სფე­როა, ყვე­ლა ჩემი უნა­რი გა­მო­ვავ­ლი­ნო, არ­ტის მხრი­ვაც შე­მიძ­ლია გა­მო­ვი­ყე­ნო. ყვე­ლა­ნა­ირ მო­ლო­დინს გა­და­ა­ჭარ­ბა იმან, თუ რო­გო­რი გუნ­დი დამ­ხვდა აქ. ბოლო რამ­დე­ნი­მე წლის გან­მავ­ლო­ბა­ში თვით და­საქ­მე­ბუ­ლი გახ­ლდით და უცებ ოფი­სის სამ­სა­ხურ­ში აღ­მოვ­ჩნდი. გა­სა­ო­ცა­რი ადა­მი­ა­ნე­ბი არი­ან, სამ­ყა­რომ გა­მო­მიგ­ზავ­ნა ეს სა­ჩუ­ქა­რი. ყვე­ლა ხელს მი­წყობს, არ შე­იძ­ლე­ბა არ აღ­ვნიშ­ნო ჩვე­ნი მთა­ვა­რი რე­დაქ­ტო­რი, ქალ­ბა­ტო­ნი მაია ალუ­და­უ­რი.

- ბა­ტო­ნი გელა თქვენს აკა­დე­მი­ურ მხა­რეს აქ­ცევ­და ყუ­რა­დღე­ბას. შე­ქე­ბა უყ­ვარ­და?

- პი­რა­დად არას­დროს შე­გა­ქებ­და, მაგ­რამ თუკი რა­ი­მეს ჩემი წარ­მა­ტე­ბის შე­სა­ხებ პე­და­გო­გე­ბი ეტყოდ­ნენ, თა­ვის­თვის ინა­ხავ­და და მერე სა­ჯა­როდ, სა­ზო­გა­დო­ე­ბის წი­ნა­შე გა­მო­ხა­ტავ­და. ჩემი ბევ­რი თვი­სე­ბა ანას გა­მოყ­ვაო... სი­ა­მა­ყით ვი­ტყვი, რომ მე და გე­ლას რა­ღაც სხვა­ნა­ი­რი კავ­ში­რი გვქონ­და, ერთი და იგი­ვე თე­მე­ბი გვა­ინ­ტე­რე­სებ­და, თუნ­დაც ენე­ბის მი­მართ მიდ­რე­კი­ლე­ბა ორი­ვეს ერ­თნა­ი­რად გვქონ­და... ფრან­გულს, ეს­პა­ნურს აქ­ტი­უ­რად ვსწავ­ლობ­დი, მარ­ტი­ვად ვით­ვი­სებ­დი და ეს ძა­ლი­ან მოს­წონ­და. ამ­ბობ­და, რამ­დე­ნი ენაც იცი, იმ­დე­ნი ადა­მი­ა­ნი იქ­ნე­ბიო.

- ბრი­ტა­ნეთ­ში ალ­ბათ, გარ­კვე­უ­ლი მეთ­ვალ­ყუ­რე­ო­ბის ქვეშ ჰყავ­დით...

- იმას მეთ­ვალ­ყუ­რე­ო­ბას ვერ და­ვარ­ქმევ, უბ­რა­ლოდ, გვაკ­ვირ­დე­ბო­და, რო­გორ ვვი­თარ­დე­ბო­დით და ვიკ­ვა­ლავ­დით გზას. გვენ­დო­ბო­და, სჯე­რო­და, რა­საც ვა­კე­თებ­დით, კარ­გად შე­ვას­რუ­ლებ­დით. ამით ინ­ტე­რეს­დე­ბო­და, კონ­ტრო­ლი მისი სტი­ლი არ იყო. დე­და­ჩე­მი და ირაკ­ლიც ისე გა­ზარ­და. ეს იმ თა­ო­ბის ადა­მი­ა­ნის­თვის უიშ­ვი­ა­თე­სი რამ არის. ისიც, რომ თა­ნა­მედ­რო­ვე ცხოვ­რე­ბას­თან, სი­ახ­ლე­ებ­თან მალე ადაპ­ტირ­და. უთა­ნა­მედ­რო­ვე­სი ადა­მი­ა­ნი იყო, მის თა­ო­ბა­ში ასე­თი ამ­დე­ნი ნამ­დვი­ლად არ ყო­ფი­ლა. ყუ­რა­დღე­ბას აქ­ცევ­და გან­ვი­თა­რე­ბას, მენ­ტა­ლურ აზ­როვ­ნე­ბას, სწავ­ლას თვი­თო­ნაც თა­ვის დრო­ზე, ასეთ ადა­მი­ა­ნად ჩა­მო­ყა­ლიბ­და. არა­სო­დეს ჩა­ე­რე­ო­და პი­რად ურ­თი­ერ­თო­ბებ­შიც... ჰქონ­დათ ევ­რო­პუ­ლი ლი­ბე­რა­ლუ­რი ღი­რე­ბუ­ლე­ბე­ბი, ეს იყო მის­თვის მთა­ვა­რი. სა­ღად აზ­როვ­ნებ­და. გე­ლას­თვის მთა­ვა­რი იყო, სა­ქარ­თვე­ლო ყო­ფი­ლი­ყო და­მო­უ­კი­დე­ბე­ლი, ადა­მი­ა­ნე­ბი ყო­ფი­ლიყ­ვნენ გან­ვი­თა­რე­ბუ­ლი და იმ წნე­ხი­დან გა­მო­სუ­ლი, რო­მე­ლიც წინა ეპო­ქა­ში არ­სე­ბობ­და.

- რომ არ ყო­ფი­ლი­ყო თქვე­ნი ბა­ბუა, რო­გორ წა­რი­მარ­თე­ბო­და თქვე­ნი ცხოვ­რე­ბა?

- ეს ვა­რი­ან­ტი არა­სო­დეს გან­მი­ხი­ლავს, მაგ­რამ მან გა­მორ­ჩე­უ­ლი როლი იქო­ნია ჩემს არტზე. პირ­ვე­ლი პერ­სო­ნა­ლუ­რი გა­მო­ფე­ნა 6 წლი­სას მქონ­და, რად­გან კონ­კურ­სში გა­ვი­მარ­ჯვე. მერე დიდი პა­უ­ზა გა­მო­მი­ვი­და. დრო უმე­ტე­სად სწავ­ლას და უნი­ვერ­სი­ტეტს და­ვუთ­მე. მე­ო­რე გა­მო­ფე­ნა 25 წლის ასაკ­ში გავ­მარ­თე, რომ­ლის­თვი­საც დიდი ხანი ვემ­ზა­დე­ბო­დი. 25 ნა­მუ­შე­ვა­რი გა­მოვ­ფი­ნე. დე­და­ჩემ­თან ერ­თად გე­ლაც მხარს მი­ჭერ­და. ორი­ვემ დიდი სა­მუ­შაო გას­წი­ეს. გა­მო­ფე­ნა მოსე თო­ი­ძის მუ­ზე­უმ­ში მო­ვა­წყვეთ... მას შემ­დეგ, რაც იქი­დან ნა­ხე­ვა­რი ნა­მუ­შევ­რე­ბი გა­ი­ყი­და, ძა­ლი­ან ბედ­ნი­ე­რი იყო და ამა­ყობ­და. ჩემი ნა­წე­რე­ბი უყ­ვარ­და. ერთი პო­ე­მა მაქვს ღა­მე­ზე და­წე­რი­ლი - "მთვა­რის აღ­სა­რე­ბა". მახ­სოვს, სო­ცი­ა­ლურ ქსელ­ში კო­მენ­ტა­რი და­მი­წე­რა - "ოხ, შენც ისე მოგ­წონს მთვა­რე­ზე სა­უ­ბა­რი, რო­გორც მე". რო­გორც ვთქვი, ბევ­რი სა­ერ­თო გვქონ­და - ხედ­ვა, ფიქ­რი, დაკ­ვირ­ვე­ბა... ჩემი ეს­მო­და.

- რო­გორ ხართ მას მერე, რაც ბა­ტო­ნი გელა აღარ არის...

- ძა­ლი­ან მძი­მეა ჩემ­თვის. მისი გარ­დაც­ვა­ლე­ბა მო­უ­ლოდ­ნე­ლიც იყო. ბოლო წლებ­ში ფორ­მა­ში იყო - კი­თხუ­ლობ­და, წერ­და, სულ რა­ღა­ცას აკე­თებ­და და და­კა­ვე­ბუ­ლი იყო. კო­ვი­დის დროს ცოტა ჩა­ი­კე­ტა, გა­რეთ არ გა­მო­დი­ო­და. ვირუ­სის­გან თავს იცავ­და და ამ­ბობ­და - ყვე­ლაფ­რით მოვ­კვდე­ბი, ოღონდ, კო­ვი­დით არაო. ჩვენ ვფიქ­რობთ, იმ იზო­ლი­რე­ბამ, თან იმან, რომ მარ­ტო უწევ­და ყოფ­ნა, მე­უღ­ლის გა­რე­შე, დე­და­ჩე­მი კი ყო­ველ­დღე აკი­თხავ­და და უვ­ლი­და, მაგ­რამ თით­ქოს გა­მო­ე­ყო სა­ზო­გა­დო­ე­ბას და დეპ­რე­სი­უ­ლი ფონი შე­ექ­მნა. ამას ფი­ზი­კუ­რი სი­სუს­ტეც მოყ­ვა... ჩემი აზ­რით, რომ არა პან­დე­მია, კი­დევ კარ­გად და დიდ­ხანს უნდა ეცხოვ­რა...

- მგო­ნი, რა­ღაც ექ­სპე­რი­მენ­ტულ წარ­მოდ­გე­ნა­ზე მუ­შა­ობ­დით, რო­დე­საც გარ­და­იც­ვა­ლა, არა?

- ისე და­ემ­თხვა, რომ მაგ პე­რი­ოდ­ში სპექ­ტაკ­ლი-პერ­ფომ­ნა­სი - "სულ­თა ხო­რუ­მი“ გვქონ­და, რო­მე­ლიც დე­და­ჩემ­მა დად­გა და მას­ში მეც ვმო­ნა­წი­ლე­ობ­დი. ეს­პა­ნურ ვო­კა­ლურ პარ­ტი­ას ვას­რუ­ლებ­დი. დიდი ხანი ვემ­ზა­დე­ბო­დით. პრე­მი­ე­რა 2 წლის წინ 6 ნო­ემ­ბერს რუს­თა­ვე­ლის თე­ატ­რის მცი­რე სცე­ნა­ზე წარ­მა­ტე­ბით შედ­გა... გელა ძა­ლი­ან გვგულ­შე­მატ­კივ­რობ­და, წე­სით, იქ უნდა ყო­ფი­ლი­ყო, მაგ­რამ ცუ­დად იყო და 9-ში გარ­და­იც­ვა­ლა... აღ­მას­ვლას დაღ­მას­ვლა მოჰ­ყვა. ოჯახს უდი­დე­სი და­ნა­კარ­გი გვქონ­და, რა­მაც ჩვენ­ზე ძა­ლი­ან იმოქ­მე­და. მძი­მე პე­რი­ო­დი გა­მოგ­ვი­ვი­და... 2 წელი კი გა­ვი­და, მაგ­რამ მა­ინც ვერ ვი­აზ­რებ, რომ აღარ არის, მგო­ნია, რომ სა­დღაც არის. მე­ნატ­რე­ბა ჩემი გელა ჩარ­კვი­ა­ნი...

- მან ისე­თი კვა­ლი და­ტო­ვა, რომ შე­უძ­ლე­ბე­ლია ბა­ტო­ნი გე­ლას და­ვი­წყე­ბა... ფი­ზი­კუ­რად აღარ არის, მაგ­რამ მისი საქ­მე­ე­ბი დარ­ჩა...

- ძა­ლი­ან მინ­დო­და, მოს­წრე­ბო­და პე­რი­ოდს, როცა მე "პა­ლიტ­რა L“-ში და­ვი­წყე მუ­შა­ო­ბა. ჩემ­თან ერ­თად, აინ­ტე­რე­სებ­და, ბო­ლოს რო­მელ სფე­როს ავირ­ჩევ­დი. სხვა­დას­ხვა ად­გი­ლას მუ­შა­ო­ბის მრა­ვალ­ფე­რო­ვა­ნი გა­მოც­დი­ლე­ბა მქონ­და. ახლა ისე­თი შეგ­რძნე­ბა მაქვს, რომ თით­ქოს ჩემი ად­გი­ლი ვი­პო­ვე. ახლა შე­ვას­რუ­ლე ლელა ლაშ­ხის ახა­ლი წიგ­ნის „ნე­ი­რო­ნი“ ყდის ილუსტრა­ცია. ამ კუ­თხით ჩემი დე­ბი­უ­ტიც შედ­გა... დარ­წმუ­ნე­ბუ­ლი ვარ, ძა­ლი­ან ია­მა­ყებ­და.

- დედა ახ­სე­ნე, ის პრო­ფე­სი­ით მო­ცეკ­ვა­ვე, ბა­ლე­რი­ნაა. ოპე­რი­სა და ბა­ლე­ტის თე­ატ­რში და­სის ხელ­მძღვა­ნე­ლი იყო. მას ვიც­ნობ, რო­გორც მოკ­რძა­ლე­ბულ ადა­მი­ანს, სა­კუ­თა­რი პერ­სო­ნა სა­ზო­გა­დო­ე­ბის­თვის თავს არას­დროს მო­უხ­ვე­ვია და არც ის, რომ გელა ჩარ­კვი­ა­ნის შვი­ლი იყო.

- დე­და­ჩე­მი რომ არ იყოს და ეს ადა­მი­ა­ნი სად­მე შემ­ხვედ­რო­და, აუ­ცი­ლებ­ლად ვეც­დე­ბო­დი, გა­მეც­ნო. ისე­თი ენერ­გე­ტი­კა აქვს, გინ­და, რომ შენი ახ­ლო­ბე­ლი იყოს. ძა­ლი­ან მე­გობ­რუ­ლი, გა­მორ­ჩე­უ­ლი, უშუ­ა­ლო, თავ­მდა­ბა­ლი, ლი­ბე­რა­ლია. ზოგ­ჯერ მე და დედა ერ­თად რომ ვართ, მგო­ნია, რომ მე ვარ მისი დედა, ისე­თი მიდ­გო­მა აქვს ცხოვ­რე­ბის მი­მართ. ჩემი სა­უ­კე­თე­სო მე­გო­ბა­რია. სულ დატ­ვირ­თუ­ლი გრა­ფი­კი ჰქონ­და. არის სა­ოც­რად შრო­მის­მოყ­ვა­რე, არ მახ­სოვს პე­რი­ო­დი, რომ არ ემუ­შა­ვა და ახა­ლი, კრე­ა­ტი­უ­ლი იდეა არ ჰქონ­და. ზოგ­ჯერ ორ ად­გი­ლა­საც საქ­მი­ა­ნობ­და. ბავ­შვო­ბა­ში დედა სულ სამ­სა­ხურ­ში იყო, ამის პა­რა­ლე­ლუ­რად ჩვენს გან­ვი­თა­რე­ბა­ზეც ზრუ­ნავ­და, გვე­თა­მა­შე­ბო­და, ყვე­ლა­ფერს ერ­თდრო­უ­ლად ახერ­ხებ­და. ად­რე­ულ ასაკ­ში დე­დამ ჩა­მოგ­ვა­ყა­ლი­ბა იმად, ვინც ვართ, ამის­თვის ძა­ლის­ხმე­ვა არ და­უ­შუ­რე­ბია... ოპე­რი­სა და ბა­ლე­ტის თე­ატ­რში ჰქონ­და სა­ხა­სი­ა­თო რო­ლე­ბი და იყო სო­ლის­ტი, შემ­დეგ, რო­გორც აღ­ნიშ­ნეთ, გა­და­ი­ნაც­ვლა და­სის ხელ­მძღვა­ნე­ლის პო­ზი­ცი­ა­ზე. მერე ლონ­დონ­ში ერთ-ერთი სა­ცეკ­ვაო სკო­ლა­ში მი­იწ­ვი­ეს, სა­დაც რამ­დე­ნი­მე წელი ას­წავ­ლი­და. ახლა ქო­რე­ოგ­რა­ფი­ულ სას­წავ­ლე­ბელ­შია პე­და­გო­გი.

- ირაკ­ლი ჩარ­კვი­ა­ნი - ბიძა, დე­დის ძმა რო­გორ დარ­ჩა თქვენს მეხ­სი­ე­რე­ბა­ში?

- იმ ყვე­ლაფ­რის მიღ­მა, რო­გორ­საც ირაკ­ლის სა­ზო­გა­დო­ე­ბა იც­ნობ­და, მის გა­და­სა­რევ პი­როვ­ნე­ბას კი­დევ ის ქმნი­და, რომ გა­სა­ო­ცა­რი იუ­მო­რის შეგ­რძნე­ბა ჰქონ­და. პა­ტა­რა დე­ტა­ლებ­ზე შე­ეძ­ლო ადა­მი­ა­ნის გა­ცი­ნე­ბა, ძა­ლი­ან უშუ­ა­ლო იყო... 13 წლის ვი­ყა­ვი, რომ გა­და­იც­ვა­ლა და მას­ზე ცხა­დია, მხო­ლოდ ბავ­შვო­ბის მო­გო­ნე­ბე­ბი მაქვს. მე­გობ­რუ­ლიც იყო, თბი­ლი ენერ­გე­ტი­კა ჰქონ­და, - სახ­ლში რომ შე­მო­ვი­დო­და, მა­შინ­ვე მო­ეშ­ვე­ბო­დი, გა­თა­ვი­სუფ­ლდე­ბო­დი... სიმ­ღე­რის ტექ­სტებს ვწერ­დი ხოლ­მე, მე­ტყო­და, მოდი, ერ­თად ჩავ­წე­როთ, ალ­ბათ ხუმ­რობ­და, მაგ­რამ ყო­ველ­თვის მოს­წონ­და, რომ მუ­სი­კას­თან მქონ­და კავ­ში­რი (ახ­ლაც ვწერ პა­ტა­რა მუ­სი­კა­ლურ ნომ­რებს). პა­ტა­რა რჩე­ვებ­საც მაძ­ლევ­და, შე­თა­მა­შე­ბუ­ლი ვი­ყა­ვით. მა­შინ იმ მცი­რე ასაკ­ში ვერ ვი­აზ­რებ­დი, რამ­ხე­ლა ბედ­ნი­ე­რე­ბა მყავ­და ოჯახ­ში... მძაფ­რად მახ­სოვს, ჩემი და ჩემი ძმის მო­უ­ლოდ­ნე­ლი რე­აქ­ცია, როცა გარ­და­იც­ვა­ლა...

- ისე მოხ­და, რომ ლონ­დონ­ში იმა­ვე წელს მო­გიხ­დათ გამ­გზავ­რე­ბა...

- კი, იქ ყოფ­ნამ ამ შეგ­რძნე­ბებს ვე­რა­ფე­რი უშ­ვე­ლა. კარგ ხა­სი­ათ­ზე იქ არა­ვინ ვყო­ფილ­ვართ, თუმ­ცა სამ­ყა­რომ იმა­ვე წელს მოგ­ვცა შან­სი, რომ ახა­ლი ცხოვ­რე­ბა უნდა დაგ­ვე­წყო და ასეც მოხ­და...