"ნიუ-იორკში ჩასვლა თავიდან შოკი აღმოჩნდა... ელენეს ჩამოსვლის შემდეგ მარტო აღარ ვიყავი. ოჯახმა ერთად "გავქაჩეთ“ - ირაკლი კვირიკაძის ამერიკული კინოკარიერა და ქართული "ცვალებადი ნიშნები“ (ექსკლუზივი)
"ცვალებადი ნიშნები“ - ახალი ქართული სერიალია, რომელიც ახალგაზრდებზე და მათ თავგადასავლებზე გადაიღეს. სერიალს "კავეა პლუსი“ წარმოგვიდგენს ქართულ-ამერიკულ უნივერსიტეტთან ერთად. თავისუფლება, კონფლიქტები, მეგობრობა, სექსი, გართობა, დილემა, თავგადასავლები და გადაწყვეტილებები - ეს ის თემებია, რასაც ეს ნამუშევარი შეეხება. პრემიერა 8 ივნისს "კავეა პლუსზე“ შედგება.
ოთხი19 წლის სტუდენტის ფერადი და თამამი ისტორიის პირველი სეზონი 12 სერიისგან შედგება. რეჟისორი სოსო ბლიაძეა. ის არაერთი წარმატებული ფილმის ("ოთარის სიკვდილი“ და "ჩემი ოთახი“) ავტორია, ასევე არის სერიალის ჩცდ“-ს ერთ-ერთი რეჟისორი.
"ცვალებად ნიშნებში“ სხვა პოპულარული ქართველი მსახიობების გარდა (ია ფარულავა, ნანკა კალატოზიშვილი, გიორგი მახარაშვილი და სხვები), პირველივე ეპიზოდში, მაყურებელი თანამედროვეობის ერთ-ერთ ყველაზე წარმატებულ ქართველ მსახიობს ირაკლი კვირიკაძეს შეხვდება. მისი გმირი, სახელად ალექსანდრე ოთხი სტუდენტის ცხოვრებაში მოულოდნელად ჩნდება...
ფილმ "მძევლების“ მსახიობი, რომელიც კარიერას ახლა აშშ-ში აგრძელებს, პირველი ქართველი მსახიობი იყო, რომელსაც ბერლინის საერთაშორისო კინოფესტივალის "Shooting Stars“-ის ჯილდო გადაეცა. ის საქართველოში ახლა ცვალებადი ნიშნების“ გადაღებებისთვის ჩამოვიდა.
ambebi.ge ირაკლის კვირიკაძეს არა მარტო ახალ სერიალზე, არამედ მისი ცხოვრების საინტერესო ეპიზოდებზეც ესაუბრა.
ირაკლი კვირიკაძე:
- სერიალში მთავარ როლში 4 სტუდენტია, რომლებიც "გაუში“ სწავლობენ. ჩემი პერსონაჟიც ერთ-ერთი ხაზი და მთავარი როლია. "ცვალებადი ნიშნები“ - ჩემი სერიალში მონაწილეობის პირველი შემთხვევაა.
- როგორც გავიგეთ, ამ პროექტში გადასაღებად თქვენთვის ამერიკაში ჩამოუკითხავთ.
- კი, ნიუ-იორკში ჩამომაკითხეს, ოღონდ, მაშინ სცენარი გადაწყვეტილი არ იყო. შეაგროვეს უბრალოდ ჩემი კადრები, რასაც ნიუ-იორკში გადავიღებდით, თუ როლს დავთანხმდებოდი, უნდოდათ, სერიალში ფლეშბექებად გამოეყენებინათ. მაშინ გავიცანი გადამღები ჯგუფი... საინტერესო სამუშაოს მთავაზობდნენ - სტუდენტებთან, ახალ ადამიანებთან შეხვედრა ურიგო არ უნდა ყოფილიყო... თან სერიალი პირველ ქართულ ონლაინ კინოთეატრში "კავეა პლუსზე“ გავიდოდა. რატომაც არა, მშვენიერი კონცეპტია. საბოლოოდ, მუშაობაზეც შევთანხმდით. ჩემი გმირი - ალექსანდრე ჩემსავით ამერიკაშია ნაცხოვრები, უნივერსიტეტი იქ აქვს დამთავრებული, ლექციებსაც ატარებდა. "გაუს“ მოწვევით საქართველოში ჩამოდის. ქართველ სტუდენტებთან ლექციებს პირველად კითხულობს. აიტის სპეციალისტია. მეტს არაფერს ვიტყვი...
ამ პერსონაჟის განსახიერება საინტერესო იყო, ასევე მსახიობებთან, გადამღებ ჯგუფთან კონტაქტი.
- პრემიერა 8 ივნისსაა, მანამდე კი "ნეტფლიქსის“ ფილმის პრემიერაზე ამერიკაში უნდა ჩახვიდეთ...
- კი, პრემიერა ამერიკაში იქნება. ეს არის უკვე არსებული კინოს Extraction მეორე სერია. მასში ვნახავთ რამდენიმე ქართველ მსახიობს, მათ შორის თორნიკე გოგრიჭიანს, ანდრო ჯაფარიძეს, თინა დალაქიშვილს და კიდევ რამდენიმეს... ტრეილერი დაიდო და ჩანს, რაც ხდება. მეტს ამ შემთხვევაშიც ვერ გეტყვით... მუშაობის პროცესი ძალიან საინტერესო იყო, პირველ რიგში, ამხელა კომპანიასთან მოგვიწია შეხება. ვაკვირდებოდით, რა განსხვავება იყო ნებისმიერი საავტორო ფილმსა და ამ გადაღებებს შორის. ყველაფერი ზედმიწევნით იყო გაწერილი, საოცარი წესრიგი და პროფესიონალურადაც საინტერესო აღმოჩნდა. ახალი უნარები შევიძინე, 4-5 თვის განმავლობაში გადაღებაზე გვავარჯიშებდნენ. იარაღის სროლას, ჩხუბს, რაღაც ილეთებს გვასწავლიდნენ, რომ ყოველდღიურად ფორმაში ვყოფილიყავით. სარისკო რაღაცებს ცხადია, მაინც "კასკადიორები“ აკეთებენ. საინტერესო სამუშაო და გამოწვევა აღმოჩნდა, რომელიც მივიღეთ.
- ირაკლი, გარდა იმისა, რომ ისეთ ატმოსფეროში გაიზარდეთ, რომელიც ხელოვნებით იყო გაჟღენთილი, რეალურად კინო თქვენთან საბოლოოდ როგორ მოვიდა?
- მაინც ოჯახიდან - ვხვდები, რომ აქედან ავიღე მართლა ყველაფერი. ამ სამყაროში გავიზარდე. ყველასთან, ვისთანაც დედაჩემს (მსახიობი ნინო ქორიძე. - ავტ.) ურთიერთობა ჰქონდა, ყოველთვის იყვნენ ადამიანები, რომლებიც ხელოვნებას ქმნიდნენ, იყვნენ კინოში, თეატრში. მერე თითქოს ჩემი ცხოვრებაც ამას დაუკავშირდა. ახლა რომ ვაკვირდები, მივხვდი, რომ ეს იმის დამსახურებაა, რომ თავიდანვე ასე გავიზარდე. მაშინ არც ვიცოდი, არც მესმოდა, რა ხდებოდა, ვერც ვაცნობიერებდი, რა ატმოსფეროში ვიყავი, უბრალოდ, ასეთი მოცემულობა იყო.
გარკვეულ ასაკში მივხვდი, ანალიზი გავუკეთე, - რა სფერო იყო და მინდოდა თუ არა მასში ყოფნა. გარდა იმისა, რომ კინოში თამაშობდნენ კახაც (ბაბუა - კახა ქორიძე. - ავტ.) და ნინოც. მათი დამსახურებით ასევე ურთიერთობა მქონდა თუმანიშვილის თეატრთან, სადაც დიდ დროს ვატარებდი. ვესწრებოდი რეპეტიციებს, სპექტაკლებს. ამ თეატრში დიდი დრო მაქვს გატარებული.
- ერთხელ ბაბუათქვენმა ინტერვიუში მითხრა, რომ ბავშვობაში კარგად წერდით, უმეტესად ფანტასტიკის ჟანრში, აგრძელებთ წერას?
- ეს კახას გადამეტებული შეფასებაა, არ ვიცი, რამდენად კარგად ვწერდი. სიმართლე გითხრათ, არ მახსოვს, რას ვწერდი, ძალიან დიდი ხანია, იმ ძველი ნაწერებისთვის თვალი არ შემივლია, კახა ინახავს ხოლმე ასეთ რაღაცებს. მახსოვს, რომ სიუჟეტი მაყაშვილის სახლის გარშემო ვითარდებოდა. სახლი, სადაც გავიზარდე, მისტიკურია არა მარტო გარეგნულად, მისტიკა იქ ცხოვრებასაც ახლავს. ბავშვობაში იქაურობა რამდენადაც მიყვარდა, ჩემში შიშსაც აღძრავდა. შესაბამისად, ასეთი ნოველები მებადებოდა. დღეს ვცდილობ, სცენარის მიმართულებით ვიმუშაო. როდესაც ვწერ, უკვე კინოს წარმოვიდგენ. ისე, ეს უფრო ჩემთვის ვარჯიშია. არ ვიცი, ამას რა მოჰყვება. კინოში საერთოდ ბევრი რაღაც მომწონს. ამ სფეროში ჩემს თავს ბევრნაირად ვხედავ. ოღონდ, ეს, რა თქმა უნდა, მომავალში. ამას, რასაც ჩემთვის ვაკეთებ, არ აქვს სისტემატური სახე.
- სკოლის დამთავრების შემდეგ თეატრალურ უნივერსიტეტს მიაკითხეთ...
- სულ ვამბობ, რომ გამიმართლა, თუნდაც იმიტომ ღირდა თეატრალურ უნივერსიტეტში ჩაბარება, რომ მოვხვედრილიყავი ბატონ გიზო ჟორდანიას ჯგუფში. მოვასწარი, ერთი წელი ვიყავი იქ, მერე ამერიკაში წავედი. ამ ადამიანთან ურთიერთობა, ის ერთი წელიც დიდი რამ იყო... კინო ყოველთვის მომწონდა, მაგრამ აქ კამერასთან ურთიერთობა არ ისწავლება და ამერიკაში წასვლა გადავწყვიტე.
- და ამერიკაში მამასთან (დავით კვირიკაძე) ჩახვედით, ხომ?
- მამა იქ ცხოვრობდა, თვითონ ჩამიყვანა. მერე ისე მოხდა, თბილისში ჩამოვიდა და მე დავრჩი იქ. მისი დახმარებით განვითარება მარტოს მომიწია. ხშირად ჩამოდიოდა.
- თბილისიდან უცებ დიდი ქვეყანაში აღმოჩნდით და ალბათ, სირთულეს ბევრი იყო, როგორ გაუმკლავდით?
- თავიდან, რა თქმა უნდა, რთული იყო. არ ვიყავი იმისთვის მზად. აქაურმა გაზრდამ ცალკე გავლენა იქონია. იმას ვგულისხმობ, რომ დამოუკიდებლობას ნაკლებად ვიყავი შეჩვეული. ყოველთვის გარშემო მყავდა ადამიანები, რომლებიც ზედმეტად ზრუნავდნენ ჩემზე და აკეთებდნენ იმას, რაც ალბათ მე უნდა გამეკეთებინა... ნიუ-იორკში ჩასვლა თავიდან შოკი აღმოჩნდა. მივხვდი, რომ ბევრი რამ ჩემი გასაკეთებელი იყო. მდგომარეობას ის ართულებდა, რომ არ ვიცოდი, როგორ გამეკეთებინა. იყო მომენტები, როცა ვფიქრობდი, რისთვის? რად ღირს ეს ყველაფერი? საბოლოოდ გამიჩნდა აზრი, - თუ აქ გავძელი და გადავაგორე, მერე სადაც არ უნდა წავიდე, იმდენად გაზრდილი და ძლიერი ვიქნები, სხვა სირთულეს მარტივად დავძლევ-მეთქი. მართლა ასეა - სირთულეებგამოვლილი სადაც არ უნდა ჩაგაგდონ, თითქოს ყველაფერს ერევი. ნიუ-იორკს განსაკუთრებული წესები აქვს. ჩემი მიზანი იყო, ამ ქალაქში იქამდე დავრჩენილიყავი, ვიდრე არ გავიცნობდი და მერე გადამეწყვიტა, მინდოდა თუ არა იქ ყოფნა. რომ გავიცანი, მოვერგე კიდეც. მივხვდი, რომ ჩემთვის მეორე სახლია.
- ძლიერი ნებისყოფა გქონიათ...
- აღმოჩნდა, რომ ნებისყოფა მაქვს, მაგრამ უნდა ვაღიარო, რომ ამაში ბევრი ადამიანი მომეხმარა. პირველ რიგში, ჩემი ცოლი, ელენე მახარაშვილი რომ არ ჩამოსულიყო და არ დაწყებულიყო ჩვენი თანაცხოვრება, არ ვიცი, რა მოხდებოდა. ელენეს ჩამოსვლის შემდეგ მარტო აღარ ვიყავი. ოჯახმა ერთად "გავქაჩეთ“... სტელა ადლერის სტუდიაში, კამერასთან მუშაობის კურსი ავიღე. კამერასთან ურთიერთობას საფუძვლიანად გვასწავლიდნენ. ამ კურსით კარგი გამოცდილება მივიღე.
- რა სხვაობა ქართულ და უცხოურ კინოს შორის?
- კინოში მატერიალური მხარე მნიშვნელოვანია, მაგრამ ეს არ არის მთავარი. მგონია, რომ საქართველოში უფრო პრაქტიკა არ არსებობს... ამ დარგს დიდი შემოქმედებითი პაუზა ჰქონდა... მნიშვნელოვანია ისიც, რომ ქართველმა რეჟისორებმა უცხოურ პროდუქციას არ უნდა მიჰბაძონ. კინოს მთავარი ჯადოქრობა ისაა, რომ ის ნამდვილი იყოს - სიმართლე, ხასიათი, რაც რეჟისორს, მსახიობებს და გადამღებ ჯგუფს მოაქვს. ბოლო დროს მინახავს კარგი ქართული ფილმები... ამერიკას უდიდესი რესურსი აქვს, მაგრამ რომ გითხრათ, დღეს რასაც აკეთებენ (ბოლო მონაცემებით), ვგიჟდები, ისე მომწონს-მეთქი, მოგატყუებთ... ჩვენთან, რა თქმა უნდა, ფინანსური მხარე უნდა გაუმჯობესდეს. ამაზე უნდა ვიმუშაოთ, მაგრამ მთავარი ამ საქმეში მაინც განათლებაა. ასევე სცენარისტების პრობლემაა. ხშირად წამიკითხავს ისეთი სცენარი, სადაც ღრმად ნაფიქრი არ არის. ალბათ მოვა დრო, როცა ყველა ერთად ავმუშავდებით. შარშან ალექსანდრე კობერიძის ფილმი ვნახე, არ წარმომედგინა, რომ საქართველოში ასეთი ფილმის გაკეთება შეიძლებოდა, მაგრამ დრომ მოიტანა, ადამიანი მოვიდა, რომელმაც ქართულ კინოს რაღაც განსხვავებული შესთავაზა.
- თქვენთვის წარმატების, აღიარების და პოპულარობის სერიოზული ეტაპი 2018 წელს დადგა, როცა ბერლინის საერთაშორისო კინოფესტივალზე დაჯილდოვდით. გაღიარეს, როგორც კინოს ამომავალი ვარსკვლავი. პირველი ქართველი მსახიობი აღმოჩნდით, რომელსაც ეს ჯილდო ერგო. საქართველოში ეს ამბავი ყველას გაუხარდა...
- ეს ჩემი ცხოვრების ერთ-ერთი ყველაზე მნიშვნელოვანი ნაწილია. რა რესურსი, ენერგია და განცდაც ჩავდე ფილმში "მძევლები“, დამიფასდა, იმედისმომცემი იყო. ამ ყველაფერმა იმ ადამიანებთან დამაკავშირა, რომელთა საშუალებით კარიერაში მეტი სასარგებლო და საჭირო ფანჯარა გაიხსნა. ბევრი ადამიანი გავიცანი და ბევრთან დავმეგობრდი, ყველა გამარჯვებულთან მაქვს ურთიერთობა, მიმოწერა. თან თითოეული წარმატებულია. ეს ყველაფერი ძალიან სასიამოვნოა.
- გავიხსენოთ ფილმი "მძევლები“. რა იყო თქვენთვის ამ როლის თამაში, რომელიც რეჟისორმა რეზო გიგინეიშვილმა შემოგთავაზათ?
- ყველაზე მნიშვნელოვანი ეტაპი, ბედნიერი პერიოდი და ამავდროულად ყველაზე დაძაბულიც. ამ როლის თამაში დიდი პასუხისმგებლობა იყო. ბევრი ადამიანი იცნობდა, ბევრს ახსოვდა როგორი იყო გეგა კობახიძე. ახლა რომ ვფიქრობ, კიდევ შევძლებდი თუ არა იმავეს გაკეთებას, მიჭირს პასუხი. უბრალოდ, მაშინ ის გადაღება იმ პერიოდს, ასაკს დაემთხვა, როცა თითქოს გეგას განწყობით შევხდი ამ როლს. ახლა წლები მომემატა და ისე თამაში აღარ გამომივა...
- რეჟისორ რეზო გიგინეიშვილთან ამ ფილმზე მუშაობამ რა დაგიტოვათ?
- ბევრ რეჟისორთან არ მიმუშავია, მაგრამ სადაც მიმუშავია, რეზიკოზე კომფორტული არავინ შემხვედრია. ზუსტად მისახავდა ამოცანას, მაკეთებინებდა, პროცესში მთლიანად იყო ჩართული. როლზე ბევრს ვფიქრობდით, მან შეძლო ის რესურსი, რაც ჩემში იყო, ამ როლზე მთლიანად დამეხარჯა. ეს ნამდვილად რეზიკოს დამსახურებაა...
- ენტონი ჰოპკინსთან ერთად მუშაობასაც შევეხოთ... ოსკაროსან მსახიობს იტალიელი რეჟისორის, რიკარდო სპინოტის ფილმში Now is Everything შეხვდით... მაგ ფილმშიც საჭირო დროს საჭირო ადგილზე აღმოჩნდით...
- კი, აქაც გამიმართლა, რომ ასეთ დიდ ადამიანს შევხვდი, კადრში მასთან ერთად დამაყენეს. ქართველი მსახიობისთვის კი არა, მსოფლიოში ნებისმიერი მსახიობისთვის, თუნდაც დიდი მსახიობისთვის ოცნებაა, რომ ამ ადამიანთან ერთად კადრში მოხვდნენ. ეს ფილმი ჩემთვის მარტო ამად ღირდა.
- როგორც ვიცი, დამწყები რეჟისორი იყო...
- ნამდვილად ასეა. მისი პირველი ფილმი იყო. ამიტომ, კიდევ რთულდებოდა ამოცანა. თან, ჩემთვის პირველი ინგლისურენოვანი პროექტი აღმოჩნდა, ამიტომ, გადაღებას ბევრი დაბნეულობა მოჰყვა... ფილმი საუკეთესო ნამუშევარი შეიძლება არ არის, მაგრამ იქ კარგი გამოცდილება მივიღე. კერძოდ ის, როგორი მომზადებული უნდა დახვდე შემოთავაზებულ ამოცანას, იცოდე, რა გჭირდება ამისთვის და კონკრეტულ სიტუაციას თავი როგორ უნდა გაართვა.
- ენტონი ჰოპკინსი კომუნიკაბელური ადამიანია?
- გასაკვირად კარგი. მას ეტყობოდა მთელი თავისი განათლება, ადამიანურობა, რომელიც არ დაუკარგავს არცერთი წამით, მიუხედავად იმისა, რომ ამხელა ვარსკვლავია. რამდენადაც თავდაჯერებული ხარ და იცი შენი თავის შესაძლებლობები, მით უფრო ადამიანური ხარ სხვა ადამიანებთან. მამშვიდებდა, მასწავლიდა, ძალიან თბილად მექცეოდა. საქართველოში არ არის ნამყოფი, მაგრამ რაღაცები აინტერესებდა, რაღაცები მკითხა. მერე ისიც მომიყვა, რაც საქართველოზე სმენოდა. ჩამოსვლაც სდომებია თურმე, მაგრამ ხელი შეეშალა... ყველაზე კარგი ამ ურთიერთობაში ის იყო, რომ ვიმუშავე ჩვეულებრივ ადამიანთან და არა ვიღაც გაღმერთებულ პიროვნებასთან. ძალიან თავმდაბალი ადამიანია. ძალიან კარგი შთაბეჭდილებები დამიტოვა.
- ახლა ამერიკაში რა საქმით ხართ დაკავებული?
- ღვინის კეთებამ გამიტაცა. ბოლო პერიოდში კორნელის უნივერსიტეტში ღვინის კურსები გავიარე. ახლა მინდა, ნელ-ნელა პრაქტიკაზე გადავიდე და ეს საქმე მსახიობობის პარალელურად ვაკეთო. ელენე, ჩემი მეუღლე ძალიან პრაგმატული და ჭკვიანი გოგოა, მასაც აგრონომიის მიმართულება აინტერესებს. ამერიკაში ფერმაში იყო წასული და კურსები გაიარა. იდეა გვაქვს, აგრონომიის მიმართულებით მომავალში ერთად ვიმუშაოთ.
იხილეთ ასევე: