"ცვა­ლე­ბა­დი ნიშ­ნე­ბი“ - ახა­ლი ქარ­თუ­ლი სე­რი­ა­ლია, რო­მე­ლიც ახალ­გაზ­რდებ­ზე და მათ თავ­გა­და­სავ­ლებ­ზე გა­და­ი­ღეს. სე­რი­ალს "კა­ვეა პლუ­სი“ წარ­მოგ­ვიდ­გენს ქარ­თულ-ამე­რი­კულ უნი­ვერ­სი­ტეტ­თან ერ­თად. თა­ვი­სუფ­ლე­ბა, კონ­ფლიქ­ტე­ბი, მე­გობ­რო­ბა, სექ­სი, გარ­თო­ბა, დი­ლე­მა, თავ­გა­და­სავ­ლე­ბი და გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბე­ბი - ეს ის თე­მე­ბია, რა­საც ეს ნა­მუ­შე­ვა­რი შე­ე­ხე­ბა. პრე­მი­ე­რა 8 ივ­ნისს "კა­ვეა პლუს­ზე“ შედ­გე­ბა.

ოთხი19 წლის სტუ­დენ­ტის ფე­რა­დი და თა­მა­მი ის­ტო­რი­ის პირ­ვე­ლი სე­ზო­ნი 12 სე­რი­ის­გან შედ­გე­ბა. რე­ჟი­სო­რი სოსო ბლი­ა­ძეა. ის არა­ერ­თი წარ­მა­ტე­ბუ­ლი ფილ­მის ("ოთა­რის სიკ­ვდი­ლი“ და "ჩემი ოთა­ხი“) ავ­ტო­რია, ასე­ვე არის სე­რი­ა­ლის ჩცდ“-ს ერთ-ერთი რე­ჟი­სო­რი.

"ცვა­ლე­ბად ნიშ­ნებ­ში“ სხვა პო­პუ­ლა­რუ­ლი ქარ­თვე­ლი მსა­ხი­ო­ბე­ბის გარ­და (ია ფა­რუ­ლა­ვა, ნან­კა კა­ლა­ტო­ზიშ­ვი­ლი, გი­ორ­გი მა­ხა­რაშ­ვი­ლი და სხვე­ბი), პირ­ვე­ლი­ვე ეპი­ზოდ­ში, მა­ყუ­რე­ბე­ლი თა­ნა­მედ­რო­ვე­ო­ბის ერთ-ერთ ყვე­ლა­ზე წარ­მა­ტე­ბულ ქარ­თველ მსა­ხი­ობს ირაკ­ლი კვი­რი­კა­ძეს შეხ­ვდე­ბა. მისი გმი­რი, სა­ხე­ლად ალექ­სან­დრე ოთხი სტუ­დენ­ტის ცხოვ­რე­ბა­ში მო­უ­ლოდ­ნე­ლად ჩნდე­ბა...

ფილმ "მძევ­ლე­ბის“ მსა­ხი­ო­ბი, რო­მე­ლიც კა­რი­ე­რას ახლა აშშ-ში აგ­რძე­ლებს, პირ­ვე­ლი ქარ­თვე­ლი მსა­ხი­ო­ბი იყო, რო­მელ­საც ბერ­ლი­ნის სა­ერ­თა­შო­რი­სო კი­ნო­ფეს­ტი­ვა­ლის "Shooting Stars“-ის ჯილ­დო გა­და­ე­ცა. ის სა­ქარ­თვე­ლო­ში ახლა ცვა­ლე­ბა­დი ნიშ­ნე­ბის“ გა­და­ღე­ბე­ბის­თვის ჩა­მო­ვი­და.

ambebi.ge ირაკ­ლის კვი­რი­კა­ძეს არა მარ­ტო ახალ სე­რი­ალ­ზე, არა­მედ მისი ცხოვ­რე­ბის სა­ინ­ტე­რე­სო ეპი­ზო­დებ­ზეც ესა­უბ­რა.

ირაკ­ლი კვი­რი­კა­ძე:

- სე­რი­ალ­ში მთა­ვარ როლ­ში 4 სტუ­დენ­ტია, რომ­ლე­ბიც "გა­უ­ში“ სწავ­ლო­ბენ. ჩემი პერ­სო­ნა­ჟიც ერთ-ერთი ხაზი და მთა­ვა­რი რო­ლია. "ცვა­ლე­ბა­დი ნიშ­ნე­ბი“ - ჩემი სე­რი­ალ­ში მო­ნა­წი­ლე­ო­ბის პირ­ვე­ლი შემ­თხვე­ვაა.

- რო­გორც გა­ვი­გეთ, ამ პრო­ექ­ტში გა­და­სა­ღე­ბად თქვენ­თვის ამე­რი­კა­ში ჩა­მო­უ­კი­თხავთ.

- კი, ნიუ-იორკში ჩა­მო­მა­კი­თხეს, ოღონდ, მა­შინ სცე­ნა­რი გა­და­წყვე­ტი­ლი არ იყო. შე­აგ­რო­ვეს უბ­რა­ლოდ ჩემი კად­რე­ბი, რა­საც ნიუ-იორკში გა­და­ვი­ღებ­დით, თუ როლს დავ­თან­ხმდე­ბო­დი, უნ­დო­დათ, სე­რი­ალ­ში ფლე­შ­ბე­ქე­ბად გა­მო­ე­ყე­ნე­ბი­ნათ. მა­შინ გა­ვი­ცა­ნი გა­დამ­ღე­ბი ჯგუ­ფი... სა­ინ­ტე­რე­სო სა­მუ­შა­ოს მთა­ვა­ზობ­დნენ - სტუ­დენ­ტებ­თან, ახალ ადა­მი­ა­ნებ­თან შეხ­ვედ­რა ური­გო არ უნდა ყო­ფი­ლი­ყო... თან სე­რი­ა­ლი პირ­ველ ქარ­თულ ონ­ლა­ინ კი­ნო­თე­ატ­რში "კა­ვეა პლუს­ზე“ გა­ვი­დო­და. რა­ტო­მაც არა, მშვე­ნი­ე­რი კონ­ცეპ­ტია. სა­ბო­ლო­ოდ, მუ­შა­ო­ბა­ზეც შევ­თან­ხმდით. ჩემი გმი­რი - ალექ­სან­დრე ჩემ­სა­ვით ამე­რი­კა­შია ნა­ცხოვ­რე­ბი, უნი­ვერ­სი­ტე­ტი იქ აქვს დამ­თავ­რე­ბუ­ლი, ლექ­ცი­ებ­საც ატა­რებ­და. "გაუს“ მოწ­ვე­ვით სა­ქარ­თვე­ლო­ში ჩა­მო­დის. ქარ­თველ სტუ­დენ­ტებ­თან ლექ­ცი­ებს პირ­ვე­ლად კი­თხუ­ლობს. აი­ტის სპე­ცი­ა­ლის­ტია. მეტს არა­ფერს ვი­ტყვი...

ამ პერ­სო­ნა­ჟის გან­სა­ხი­ე­რე­ბა სა­ინ­ტე­რე­სო იყო, ასე­ვე მსა­ხი­ო­ბებ­თან, გა­დამ­ღებ ჯგუფ­თან კონ­ტაქ­ტი.

- პრე­მი­ე­რა 8 ივ­ნის­საა, მა­ნამ­დე კი "ნე­ტფ­ლიქ­სის“ ფილ­მის პრე­მი­ე­რა­ზე ამე­რი­კა­ში უნდა ჩახ­ვი­დეთ...

- კი, პრე­მი­ე­რა ამე­რი­კა­ში იქ­ნე­ბა. ეს არის უკვე არ­სე­ბუ­ლი კი­ნოს Extraction მე­ო­რე სე­რია. მას­ში ვნა­ხავთ რამ­დე­ნი­მე ქარ­თველ მსა­ხი­ობს, მათ შო­რის თორ­ნი­კე გოგ­რი­ჭი­ანს, ან­დრო ჯა­ფა­რი­ძეს, თინა და­ლა­ქიშ­ვილს და კი­დევ რამ­დე­ნი­მეს... ტრე­ი­ლე­რი და­ი­დო და ჩანს, რაც ხდე­ბა. მეტს ამ შემ­თხვე­ვა­შიც ვერ გე­ტყვით... მუ­შა­ო­ბის პრო­ცე­სი ძა­ლი­ან სა­ინ­ტე­რე­სო იყო, პირ­ველ რიგ­ში, ამ­ხე­ლა კომ­პა­ნი­ას­თან მოგ­ვი­წია შე­ხე­ბა. ვაკ­ვირ­დე­ბო­დით, რა გან­სხვა­ვე­ბა იყო ნე­ბის­მი­ე­რი სა­ავ­ტო­რო ფილ­მსა და ამ გა­და­ღე­ბებს შო­რის. ყვე­ლა­ფე­რი ზედ­მი­წევ­ნით იყო გა­წე­რი­ლი, სა­ო­ცა­რი წეს­რი­გი და პრო­ფე­სი­ო­ნა­ლუ­რა­დაც სა­ინ­ტე­რე­სო აღ­მოჩ­ნდა. ახა­ლი უნა­რე­ბი შე­ვი­ძი­ნე, 4-5 თვის გან­მავ­ლო­ბა­ში გა­და­ღე­ბა­ზე გვა­ვარ­ჯი­შებ­დნენ. ია­რა­ღის სრო­ლას, ჩხუბს, რა­ღაც ილე­თებს გვას­წავ­ლიდ­ნენ, რომ ყო­ველ­დღი­უ­რად ფორ­მა­ში ვყო­ფი­ლი­ყა­ვით. სა­რის­კო რა­ღა­ცებს ცხა­დია, მა­ინც "კას­კა­დი­ო­რე­ბი“ აკე­თე­ბენ. სა­ინ­ტე­რე­სო სა­მუ­შაო და გა­მოწ­ვე­ვა აღ­მოჩ­ნდა, რო­მე­ლიც მი­ვი­ღეთ.

- ირაკ­ლი, გარ­და იმი­სა, რომ ისეთ ატ­მოს­ფე­რო­ში გა­ი­ზარ­დეთ, რო­მე­ლიც ხე­ლოვ­ნე­ბით იყო გაჟ­ღენ­თი­ლი, რე­ა­ლუ­რად კინო თქვენ­თან სა­ბო­ლო­ოდ რო­გორ მო­ვი­და?

- მა­ინც ოჯა­ხი­დან - ვხვდე­ბი, რომ აქე­დან ავი­ღე მარ­თლა ყვე­ლა­ფე­რი. ამ სამ­ყა­რო­ში გა­ვი­ზარ­დე. ყვე­ლას­თან, ვის­თა­ნაც დე­და­ჩემს (მსა­ხი­ო­ბი ნინო ქო­რი­ძე. - ავტ.) ურ­თი­ერ­თო­ბა ჰქონ­და, ყო­ველ­თვის იყ­ვნენ ადა­მი­ა­ნე­ბი, რომ­ლე­ბიც ხე­ლოვ­ნე­ბას ქმნიდ­ნენ, იყ­ვნენ კი­ნო­ში, თე­ატ­რში. მერე თით­ქოს ჩემი ცხოვ­რე­ბაც ამას და­უ­კავ­შირ­და. ახლა რომ ვაკ­ვირ­დე­ბი, მივ­ხვდი, რომ ეს იმის დამ­სა­ხუ­რე­ბაა, რომ თა­ვი­დან­ვე ასე გა­ვი­ზარ­დე. მა­შინ არც ვი­ცო­დი, არც მეს­მო­და, რა ხდე­ბო­და, ვერც ვაც­ნო­ბი­ე­რებ­დი, რა ატ­მოს­ფე­რო­ში ვი­ყა­ვი, უბ­რა­ლოდ, ასე­თი მო­ცე­მუ­ლო­ბა იყო.

გარ­კვე­ულ ასაკ­ში მივ­ხვდი, ანა­ლი­ზი გა­ვუ­კე­თე, - რა სფე­რო იყო და მინ­დო­და თუ არა მას­ში ყოფ­ნა. გარ­და იმი­სა, რომ კი­ნო­ში თა­მა­შობ­დნენ კა­ხაც (ბა­ბუა - კახა ქო­რი­ძე. - ავტ.) და ნი­ნოც. მათი დამ­სა­ხუ­რე­ბით ასე­ვე ურ­თი­ერ­თო­ბა მქონ­და თუ­მა­ნიშ­ვი­ლის თე­ატრთან, სა­დაც დიდ დროს ვა­ტა­რებ­დი. ვეს­წრე­ბო­დი რე­პე­ტი­ცი­ებს, სპექ­ტაკ­ლებს. ამ თე­ატ­რში დიდი დრო მაქვს გა­ტა­რე­ბუ­ლი.

- ერთხელ ბა­ბუ­ათ­ქვენ­მა ინ­ტერ­ვი­უ­ში მი­თხრა, რომ ბავ­შვო­ბა­ში კარ­გად წერ­დით, უმე­ტე­სად ფან­ტას­ტი­კის ჟანრ­ში, აგ­რძე­ლებთ წე­რას?

- ეს კა­ხას გა­და­მე­ტე­ბუ­ლი შე­ფა­სე­ბაა, არ ვიცი, რამ­დე­ნად კარ­გად ვწერ­დი. სი­მარ­თლე გი­თხრათ, არ მახ­სოვს, რას ვწერ­დი, ძა­ლი­ან დიდი ხა­ნია, იმ ძვე­ლი ნა­წე­რე­ბის­თვის თვა­ლი არ შე­მივ­ლია, კახა ინა­ხავს ხოლ­მე ასეთ რა­ღა­ცებს. მახ­სოვს, რომ სი­უ­ჟე­ტი მა­ყაშ­ვი­ლის სახ­ლის გარ­შე­მო ვი­თარ­დე­ბო­და. სახ­ლი, სა­დაც გა­ვი­ზარ­დე, მის­ტი­კუ­რია არა მარ­ტო გა­რეგ­ნუ­ლად, მის­ტი­კა იქ ცხოვ­რე­ბა­საც ახ­ლავს. ბავ­შვო­ბა­ში იქა­უ­რო­ბა რამ­დე­ნა­დაც მიყ­ვარ­და, ჩემ­ში შიშ­საც აღ­ძრავ­და. შე­სა­ბა­მი­სად, ასე­თი ნო­ვე­ლე­ბი მე­ბა­დე­ბო­და. დღეს ვცდი­ლობ, სცე­ნა­რის მი­მარ­თუ­ლე­ბით ვი­მუ­შაო. რო­დე­საც ვწერ, უკვე კი­ნოს წარ­მო­ვიდ­გენ. ისე, ეს უფრო ჩემ­თვის ვარ­ჯი­შია. არ ვიცი, ამას რა მოჰ­ყვე­ბა. კი­ნო­ში სა­ერ­თოდ ბევ­რი რა­ღაც მომ­წონს. ამ სფე­რო­ში ჩემს თავს ბევ­რნა­ი­რად ვხე­დავ. ოღონდ, ეს, რა თქმა უნდა, მო­მა­ვალ­ში. ამას, რა­საც ჩემ­თვის ვა­კე­თებ, არ აქვს სის­ტე­მა­ტუ­რი სახე.

- სკო­ლის დამ­თავ­რე­ბის შემ­დეგ თე­ატ­რა­ლურ უნი­ვერ­სი­ტეტს მი­ა­კი­თხეთ...

- სულ ვამ­ბობ, რომ გა­მი­მარ­თლა, თუნ­დაც იმი­ტომ ღირ­და თე­ატ­რა­ლურ უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში ჩა­ბა­რე­ბა, რომ მოვ­ხვედ­რი­ლი­ყა­ვი ბა­ტონ გიზო ჟორ­და­ნი­ას ჯგუფ­ში. მო­ვას­წა­რი, ერთი წელი ვი­ყა­ვი იქ, მერე ამე­რი­კა­ში წა­ვე­დი. ამ ადა­მი­ან­თან ურ­თი­ერ­თო­ბა, ის ერთი წე­ლიც დიდი რამ იყო... კინო ყო­ველ­თვის მომ­წონ­და, მაგ­რამ აქ კა­მე­რას­თან ურ­თი­ერ­თო­ბა არ ის­წავ­ლე­ბა და ამე­რი­კა­ში წას­ვლა გა­დავ­წყვი­ტე.

- და ამე­რი­კა­ში მა­მას­თან (და­ვით კვი­რი­კა­ძე) ჩახ­ვე­დით, ხომ?

- მამა იქ ცხოვ­რობ­და, თვი­თონ ჩა­მიყ­ვა­ნა. მერე ისე მოხ­და, თბი­ლის­ში ჩა­მო­ვი­და და მე დავ­რჩი იქ. მისი დახ­მა­რე­ბით გან­ვი­თა­რე­ბა მარ­ტოს მო­მი­წია. ხში­რად ჩა­მო­დი­ო­და.

- თბი­ლი­სი­დან უცებ დიდი ქვე­ყა­ნა­ში აღ­მოჩ­ნდით და ალ­ბათ, სირ­თუ­ლეს ბევ­რი იყო, რო­გორ გა­უმკლავ­დით?

- თა­ვი­დან, რა თქმა უნდა, რთუ­ლი იყო. არ ვი­ყა­ვი იმის­თვის მზად. აქა­ურ­მა გაზ­რდამ ცალ­კე გავ­ლე­ნა იქო­ნია. იმას ვგუ­ლის­ხმობ, რომ და­მო­უ­კი­დებ­ლო­ბას ნაკ­ლე­ბად ვი­ყა­ვი შეჩ­ვე­უ­ლი. ყო­ველ­თვის გარ­შე­მო მყავ­და ადა­მი­ა­ნე­ბი, რომ­ლე­ბიც ზედ­მე­ტად ზრუ­ნავ­დნენ ჩემ­ზე და აკე­თებ­დნენ იმას, რაც ალ­ბათ მე უნდა გა­მე­კე­თე­ბი­ნა... ნიუ-იორკში ჩას­ვლა თა­ვი­დან შოკი აღ­მოჩ­ნდა. მივ­ხვდი, რომ ბევ­რი რამ ჩემი გა­სა­კე­თე­ბე­ლი იყო. მდგო­მა­რე­ო­ბას ის არ­თუ­ლებ­და, რომ არ ვი­ცო­დი, რო­გორ გა­მე­კე­თე­ბი­ნა. იყო მო­მენ­ტე­ბი, როცა ვფიქ­რობ­დი, რის­თვის? რად ღირს ეს ყვე­ლა­ფე­რი? სა­ბო­ლო­ოდ გა­მიჩ­ნდა აზრი, - თუ აქ გავ­ძე­ლი და გა­და­ვა­გო­რე, მერე სა­დაც არ უნდა წა­ვი­დე, იმ­დე­ნად გაზ­რდი­ლი და ძლი­ე­რი ვიქ­ნე­ბი, სხვა სირ­თუ­ლეს მარ­ტი­ვად დავძლევ-მეთ­ქი. მარ­თლა ასეა - სირ­თუ­ლე­ებ­გა­მოვ­ლი­ლი სა­დაც არ უნდა ჩა­გაგ­დონ, თით­ქოს ყვე­ლა­ფერს ერე­ვი. ნიუ-იორკს გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი წე­სე­ბი აქვს. ჩემი მი­ზა­ნი იყო, ამ ქა­ლაქ­ში იქამ­დე დავ­რჩე­ნი­ლი­ყა­ვი, ვიდ­რე არ გა­ვიც­ნობ­დი და მერე გა­და­მე­წყვი­ტა, მინ­დო­და თუ არა იქ ყოფ­ნა. რომ გა­ვი­ცა­ნი, მო­ვერ­გე კი­დეც. მივ­ხვდი, რომ ჩემ­თვის მე­ო­რე სახ­ლია.

- ძლი­ე­რი ნე­ბის­ყო­ფა გქო­ნი­ათ...

- აღ­მოჩ­ნდა, რომ ნე­ბის­ყო­ფა მაქვს, მაგ­რამ უნდა ვა­ღი­ა­რო, რომ ამა­ში ბევ­რი ადა­მი­ა­ნი მო­მეხ­მა­რა. პირ­ველ რიგ­ში, ჩემი ცოლი, ელე­ნე მა­ხა­რაშ­ვი­ლი რომ არ ჩა­მო­სუ­ლი­ყო და არ და­წყე­ბუ­ლი­ყო ჩვე­ნი თა­ნა­ცხოვ­რე­ბა, არ ვიცი, რა მოხ­დე­ბო­და. ელე­ნეს ჩა­მოს­ვლის შემ­დეგ მარ­ტო აღარ ვი­ყა­ვი. ოჯახ­მა ერ­თად "გავ­ქა­ჩეთ“... სტე­ლა ად­ლე­რის სტუ­დი­ა­ში, კა­მე­რას­თან მუ­შა­ო­ბის კურ­სი ავი­ღე. კა­მე­რას­თან ურ­თი­ერ­თო­ბას სა­ფუძ­ვლი­ა­ნად გვას­წავ­ლიდ­ნენ. ამ კურ­სით კარ­გი გა­მოც­დი­ლე­ბა მი­ვი­ღე.

- რა სხვა­ო­ბა ქარ­თულ და უცხო­ურ კი­ნოს შო­რის?

- კი­ნო­ში მა­ტე­რი­ა­ლუ­რი მხა­რე მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია, მაგ­რამ ეს არ არის მთა­ვა­რი. მგო­ნია, რომ სა­ქარ­თვე­ლო­ში უფრო პრაქ­ტი­კა არ არ­სე­ბობს... ამ დარ­გს დიდი შე­მოქ­მე­დე­ბი­თი პა­უ­ზა ჰქონ­და... მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია ისიც, რომ ქარ­თველ­მა რე­ჟი­სო­რებ­მა უცხო­ურ პრო­დუქ­ცი­ას არ უნდა მიჰ­ბა­ძონ. კი­ნოს მთა­ვა­რი ჯა­დოქ­რო­ბა ისაა, რომ ის ნამ­დვი­ლი იყოს - სი­მარ­თლე, ხა­სი­ა­თი, რაც რე­ჟი­სორს, მსა­ხი­ო­ბებს და გა­დამ­ღებ ჯგუფს მო­აქვს. ბოლო დროს მი­ნა­ხავს კარ­გი ქარ­თუ­ლი ფილ­მე­ბი... ამე­რი­კას უდი­დე­სი რე­სურ­სი აქვს, მაგ­რამ რომ გი­თხრათ, დღეს რა­საც აკე­თე­ბენ (ბოლო მო­ნა­ცე­მე­ბით), ვგიჟ­დე­ბი, ისე მომ­წონს-მეთ­ქი, მო­გა­ტყუ­ებთ... ჩვენ­თან, რა თქმა უნდა, ფი­ნან­სუ­რი მხა­რე უნდა გა­უმ­ჯო­ბეს­დეს. ამა­ზე უნდა ვი­მუ­შა­ოთ, მაგ­რამ მთა­ვა­რი ამ საქ­მე­ში მა­ინც გა­ნათ­ლე­ბაა. ასე­ვე სცე­ნა­რის­ტე­ბის პრობ­ლე­მაა. ხში­რად წა­მი­კი­თხავს ისე­თი სცე­ნა­რი, სა­დაც ღრმად ნა­ფიქ­რი არ არის. ალ­ბათ მოვა დრო, როცა ყვე­ლა ერ­თად ავ­მუ­შავ­დე­ბით. შარ­შან ალექ­სან­დრე კო­ბე­რი­ძის ფილ­მი ვნა­ხე, არ წარ­მო­მედ­გი­ნა, რომ სა­ქარ­თვე­ლო­ში ასე­თი ფილ­მის გა­კე­თე­ბა შე­იძ­ლე­ბო­და, მაგ­რამ დრომ მო­ი­ტა­ნა, ადა­მი­ა­ნი მო­ვი­და, რო­მელ­მაც ქარ­თულ კი­ნოს რა­ღაც გან­სხვა­ვე­ბუ­ლი შეს­თა­ვა­ზა.

- თქვენ­თვის წარ­მა­ტე­ბის, აღი­ა­რე­ბის და პო­პუ­ლა­რო­ბის სე­რი­ო­ზუ­ლი ეტა­პი 2018 წელს დად­გა, როცა ბერ­ლი­ნის სა­ერ­თა­შო­რი­სო კი­ნო­ფეს­ტი­ვალ­ზე და­ჯილ­დოვ­დით. გა­ღი­ა­რეს, რო­გორც კი­ნოს ამო­მა­ვა­ლი ვარ­სკვლა­ვი. პირ­ვე­ლი ქარ­თვე­ლი მსა­ხი­ო­ბი აღ­მოჩ­ნდით, რო­მელ­საც ეს ჯილ­დო ერგო. სა­ქარ­თვე­ლო­ში ეს ამ­ბა­ვი ყვე­ლას გა­უ­ხარ­და...

- ეს ჩემი ცხოვ­რე­ბის ერთ-ერთი ყვე­ლა­ზე მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი ნა­წი­ლია. რა რე­სურ­სი, ენერ­გია და გან­ცდაც ჩავ­დე ფილმში "მძევ­ლე­ბი“, და­მი­ფას­და, იმე­დის­მომ­ცე­მი იყო. ამ ყვე­ლა­ფერ­მა იმ ადა­მი­ა­ნებ­თან და­მა­კავ­ში­რა, რო­მელ­თა სა­შუ­ა­ლე­ბით კა­რი­ე­რა­ში მეტი სა­სარ­გებ­ლო და სა­ჭი­რო ფან­ჯა­რა გა­იხ­სნა. ბევ­რი ადა­მი­ა­ნი გა­ვი­ცა­ნი და ბევრთან დავ­მე­გობ­რდი, ყვე­ლა გა­მარ­ჯვე­ბულ­თან მაქვს ურ­თი­ერ­თო­ბა, მი­მო­წე­რა. თან თი­თო­ე­უ­ლი წარ­მა­ტე­ბუ­ლია. ეს ყვე­ლა­ფე­რი ძა­ლი­ან სა­სი­ა­მოვ­ნოა.

- გა­ვიხ­სე­ნოთ ფილ­მი "მძევ­ლე­ბი“. რა იყო თქვენ­თვის ამ რო­ლის თა­მა­ში, რო­მე­ლიც რე­ჟი­სორ­მა რეზო გი­გი­ნე­იშ­ვილ­მა შე­მოგ­თა­ვა­ზათ?

- ყვე­ლა­ზე მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი ეტა­პი, ბედ­ნი­ე­რი პე­რი­ო­დი და ამავდრო­უ­ლად ყვე­ლა­ზე და­ძა­ბუ­ლიც. ამ რო­ლის თა­მა­ში დიდი პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბა იყო. ბევ­რი ადა­მი­ა­ნი იც­ნობ­და, ბევ­რს ახ­სოვ­და რო­გო­რი იყო გეგა კო­ბა­ხი­ძე. ახლა რომ ვფიქ­რობ, კი­დევ შევ­ძლებ­დი თუ არა იმა­ვეს გა­კე­თე­ბას, მი­ჭირს პა­სუ­ხი. უბ­რა­ლოდ, მა­შინ ის გა­და­ღე­ბა იმ პე­რი­ოდს, ასაკს და­ემ­თხვა, როცა თით­ქოს გე­გას გან­წყო­ბით შევხდი ამ როლს. ახლა წლე­ბი მო­მე­მა­ტა და ისე თა­მა­ში აღარ გა­მო­მი­ვა...

- რე­ჟი­სორ რეზო გი­გი­ნე­იშ­ვილ­თან ამ ფილმზე მუ­შა­ო­ბამ რა და­გი­ტო­ვათ?

- ბევრ რე­ჟი­სორ­თან არ მი­მუ­შა­ვია, მაგ­რამ სა­დაც მი­მუ­შა­ვია, რე­ზი­კო­ზე კომ­ფორ­ტუ­ლი არა­ვინ შემ­ხვედ­რია. ზუს­ტად მი­სა­ხავ­და ამო­ცა­ნას, მა­კე­თე­ბი­ნებ­და, პრო­ცეს­ში მთლი­ა­ნად იყო ჩარ­თუ­ლი. როლ­ზე ბევ­რს ვფიქ­რობ­დით, მან შეძ­ლო ის რე­სურ­სი, რაც ჩემ­ში იყო, ამ როლ­ზე მთლი­ა­ნად და­მე­ხარ­ჯა. ეს ნამ­დვი­ლად რე­ზი­კოს დამ­სა­ხუ­რე­ბაა...

- ენ­ტო­ნი ჰო­პ­კინსთან ერ­თად მუ­შა­ო­ბა­საც შე­ვე­ხოთ... ოს­კა­რო­სან მსა­ხი­ობს იტა­ლი­ე­ლი რე­ჟი­სო­რის, რი­კარ­დო სპი­ნო­ტის ფილმში Now is Everything შეხ­ვდით... მაგ ფილმშიც სა­ჭი­რო დროს სა­ჭი­რო ად­გილ­ზე აღ­მოჩ­ნდით...

- კი, აქაც გა­მი­მარ­თლა, რომ ასეთ დიდ ადა­მი­ანს შევ­ხვდი, კადრში მას­თან ერ­თად და­მა­ყე­ნეს. ქარ­თვე­ლი მსა­ხი­ო­ბის­თვის კი არა, მსოფ­ლი­ო­ში ნე­ბის­მი­ე­რი მსა­ხი­ო­ბის­თვის, თუნ­დაც დიდი მსა­ხი­ო­ბის­თვის ოც­ნე­ბაა, რომ ამ ადა­მი­ან­თან ერ­თად კადრში მოხ­ვდნენ. ეს ფილ­მი ჩემ­თვის მარ­ტო ამად ღირ­და.

- რო­გორც ვიცი, დამ­წყე­ბი რე­ჟი­სო­რი იყო...

- ნამ­დვი­ლად ასეა. მისი პირ­ვე­ლი ფილ­მი იყო. ამი­ტომ, კი­დევ რთულ­დე­ბო­და ამო­ცა­ნა. თან, ჩემ­თვის პირ­ვე­ლი ინ­გლი­სუ­რე­ნო­ვა­ნი პრო­ექ­ტი აღ­მოჩ­ნდა, ამი­ტომ, გა­და­ღე­ბას ბევ­რი დაბ­ნე­უ­ლო­ბა მოჰ­ყვა... ფილ­მი სა­უ­კე­თე­სო ნა­მუ­შე­ვა­რი შე­იძ­ლე­ბა არ არის, მაგ­რამ იქ კარ­გი გა­მოც­დი­ლე­ბა მი­ვი­ღე. კერ­ძოდ ის, რო­გო­რი მომ­ზა­დე­ბუ­ლი უნდა დახ­ვდე შე­მო­თა­ვა­ზე­ბულ ამო­ცა­ნას, იცო­დე, რა გჭირ­დე­ბა ამის­თვის და კონ­კრე­ტულ სი­ტუ­ა­ცი­ას თავი რო­გორ უნდა გა­არ­თვა.

- ენ­ტო­ნი ჰო­პ­კინ­სი კო­მუ­ნი­კა­ბე­ლუ­რი ადა­მი­ა­ნია?

- გა­საკ­ვი­რად კარ­გი. მას ეტყო­ბო­და მთე­ლი თა­ვი­სი გა­ნათ­ლე­ბა, ადა­მი­ა­ნუ­რო­ბა, რო­მე­ლიც არ და­უ­კარ­გავს არ­ცერ­თი წა­მით, მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ ამ­ხე­ლა ვარ­სკვლა­ვია. რამ­დე­ნა­დაც თავ­და­ჯე­რე­ბუ­ლი ხარ და იცი შენი თა­ვის შე­საძ­ლებ­ლო­ბე­ბი, მით უფრო ადა­მი­ა­ნუ­რი ხარ სხვა ადა­მი­ა­ნებ­თან. მამ­შვი­დებ­და, მას­წავ­ლი­და, ძა­ლი­ან თბი­ლად მექ­ცე­ო­და. სა­ქარ­თვე­ლო­ში არ არის ნამ­ყო­ფი, მაგ­რამ რა­ღა­ცე­ბი აინ­ტე­რე­სებ­და, რა­ღა­ცე­ბი მკი­თხა. მერე ისიც მო­მიყ­ვა, რაც სა­ქარ­თვე­ლო­ზე სმე­ნო­და. ჩა­მოს­ვლაც სდო­მე­ბია თურ­მე, მაგ­რამ ხელი შე­ე­შა­ლა... ყვე­ლა­ზე კარ­გი ამ ურ­თი­ერ­თო­ბა­ში ის იყო, რომ ვი­მუ­შა­ვე ჩვე­უ­ლებ­რივ ადა­მი­ან­თან და არა ვი­ღაც გაღ­მერ­თე­ბულ პი­როვ­ნე­ბას­თან. ძა­ლი­ან თავ­მდა­ბა­ლი ადა­მი­ა­ნია. ძა­ლი­ან კარ­გი შთა­ბეჭ­დი­ლე­ბე­ბი და­მი­ტო­ვა.

- ახლა ამე­რი­კა­ში რა საქ­მით ხართ და­კა­ვე­ბუ­ლი?

- ღვი­ნის კე­თე­ბამ გა­მი­ტა­ცა. ბოლო პე­რი­ოდ­ში კორ­ნე­ლის უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში ღვი­ნის კურ­სე­ბი გა­ვი­ა­რე. ახლა მინ­და, ნელ-ნელა პრაქ­ტი­კა­ზე გა­და­ვი­დე და ეს საქ­მე მსა­ხი­ო­ბო­ბის პა­რა­ლე­ლუ­რად ვა­კე­თო. ელე­ნე, ჩემი მე­უღ­ლე ძა­ლი­ან პრაგ­მა­ტუ­ლი და ჭკვი­ა­ნი გო­გოა, მა­საც აგ­რო­ნო­მი­ის მი­მარ­თუ­ლე­ბა აინ­ტე­რე­სებს. ამე­რი­კა­ში ფერ­მა­ში იყო წა­სუ­ლი და კურ­სე­ბი გა­ი­ა­რა. იდეა გვაქვს, აგ­რო­ნო­მი­ის მი­მარ­თუ­ლე­ბით მო­მა­ვალ­ში ერ­თად ვი­მუ­შა­ოთ.

იხი­ლეთ ასე­ვე:

• რას ყვე­ბა "ევ­რო­პის ამო­მა­ვალ ვარ­სკვლავ­ზე" ბა­ბუა, რო­მე­ლიც ვარ­სკვლა­ვად "ღი­მი­ლის ბი­ჭებ­მა" აქ­ცია