მარ­ჯა­ნიშ­ვი­ლის თე­ატ­რის მსა­ხი­ო­ბი ეკა მჟა­ვა­ნა­ძე ჩვენ­ში ცნო­ბი­ლი კას­ტინგ-მე­ნე­ჯე­რია. მის გა­რე­შე სა­ქარ­თვე­ლო­ში კი­ნოს თით­ქმის არა­ვინ იღებს. ქალ­ბა­ტონ­მა ეკამ ზუს­ტად იცის, მსა­ხი­ო­ბე­ბის როლ­ზე შერ­ჩე­ვა. ამ საქ­მის უკვე 18-წლი­ა­ნი გა­მოც­დი­ლე­ბა აქვს, თუმ­ცა მა­სობ­რი­ვად მა­ინც პო­პუ­ლა­რუ­ლი სე­რი­ა­ლი­დან „ჩემი ცო­ლის და­ქა­ლე­ბი“ იც­ნო­ბენ. ამ პრო­ექ­ტის წარ­მა­ტე­ბა­ში უდი­დე­სი წვლი­ლი მი­უ­ძღვის. ხან­გრძლი­ვი პა­უ­ზის შემ­დეგ „ჩცდ“ მალე მა­ყუ­რე­ბელს და­უბ­რუნ­დე­ბა და ჩვე­ნი სა­უ­ბა­რიც კას­ტინგ-მე­ნე­ჯერ­თან სწო­რედ „ჩცდ“-ს შე­სა­ხებ და­ვი­წყეთ.

ეკა მჟა­ვა­ნა­ძე:

- კი, და­ვი­წყეთ მუ­შა­ო­ბა, ჯერ ერთი სე­რი­აა და­წე­რი­ლი, და­ახ­ლო­ე­ბით ვიცი, რა მი­მარ­თუ­ლე­ბით წავა და გან­ვი­თარ­დე­ბა ამ­ბე­ბი, მაგ­რამ მა­ყუ­რე­ბელს და ვერც თქვენს მკი­თხველს ჯერ ვე­რა­ფერს ვე­ტყვით. ასე­თი პა­უ­ზის შემ­დეგ საქ­მი­ა­ნო­ბის ხე­ლახ­ლა და­წყე­ბას ცოტა სირ­თუ­ლე­ე­ბი ახ­ლავს იმ თვალ­საზ­რი­სით, რომ მსა­ხი­ო­ბე­ბი აქეთ-იქით მი­მო­ი­ფანტნენ. ამის მი­უ­ხე­და­ვად, ვცდი­ლობთ, მა­ყუ­რებ­ლის წი­ნა­შე, ახა­ლი და სა­ინ­ტე­რე­სო სა­ხით წარვდგეთ.

- მთა­ვა­რი პერ­სო­ნა­ჟე­ბის ჩა­ნაც­ვლე­ბა ხომ არ მოხ­დე­ბა?

- ჩვე­ნი პრინ­ცი­პი ასე­თია, - მსა­ხი­ო­ბებს არ ვი­მე­ო­რებთ, მუდ­მი­ვად ახალ სა­ხეს ვე­ძებთ. ამი­ტომ თით­ქმის მთე­ლი სა­ქარ­თვე­ლოს მას­შტა­ბით ლა­მის ყვე­ლა მსა­ხი­ო­ბებს აქვს "და­ქა­ლებ­ში“ ნა­თა­მა­შე­ვი. ამ მხრივ რო­გორც კას­ტინ­გის მე­ნე­ჯერს უკვე მი­ჭირს ხოლ­მე, მსა­ხი­ო­ბის პოვ­ნა, რად­გან დიდი არ­ჩე­ვა­ნი არ მაქვს, მაგ­რამ მა­ინც ვცდი­ლობთ. ცოტა ხნის წინ მსა­ხი­ობს გა­ვე­სა­უბ­რე, ძა­ლი­ან სა­ინ­ტე­რე­სო პერ­სო­ნა­ჟი შე­მო­დის. მეტს ვე­რა­ფერს გე­ტყვით. და­ვე­ლო­დოთ.

- ალ­ბათ "და­ქა­ლებ­ზე" მუ­შა­ო­ბა მო­გე­ნატ­რათ...

- "ჩემი ცო­ლის და­ქა­ლე­ბი" ჩემს ცხოვ­რე­ბა­ში ყო­ველ­თვის მნიშ­ვნე­ლო­ვან ად­გილს იკა­ვებს და მო­მა­ვალ­შიც და­ი­კა­ვებს. იმის მი­უ­ხე­და­ვად, ამ სე­რი­ალ­ზე ვინ რას ამ­ბობს და ფიქ­რობს, "ჩცდ“-მ მთე­ლი ეპო­ქა შექ­მნა. სხვა სე­რი­ა­ლებ­ზე, არ­ხებ­ზე, ჯგუ­ფებ­თან მი­მუ­შა­ვია, მაგ­რამ ისე, რო­გორც „ჩცდ“-მ ვერც ერ­თმა გა­ა­მარ­თლა. ღმერ­თმა ქნას, კი­დევ ახალ-ახა­ლი სე­რი­ა­ლე­ბი სხვებ­მაც გა­და­ი­ღონ, მაგ­რამ ალ­ბათ იშ­ვი­ა­თია, ამ­დე­ნი ხანი რო­მე­ლი­მემ იცო­ცხლოს. კი, „და­ქა­ლებ­მა“ გა­ა­კე­თა ის, რაც ჯერ სხვა ნა­მუ­შე­ვარს არ გა­უ­კე­თე­ბია... ზოგ­ჯერ არ­ცთუ სა­სი­ა­მოვ­ნო კო­მენ­ტა­რე­ბი იწე­რე­ბა, მაგ­რამ არ ვაქ­ცევ ყუ­რა­დღე­ბას. ყვე­ლას თა­ვის და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბა აქვს... მთა­ვა­რია, ვი­მუ­შაო და ვიყო მარ­თა­ლი იმ მა­ყუ­რებ­ლის წი­ნა­შე, ვინც სე­რი­ალს უყუ­რებს. რა ვუ­ყოთ, ვი­ღაც უყუ­რებს და ვი­ღაც - არა. კო­მენ­ტა­რე­ბიც და აზ­რიც სხვა­დას­ხვა­ნა­ი­რია, რო­მე­ლიც არა­სო­დეს გა­მო­ი­ლე­ვა. იმ­დე­ნი საქ­მე მაქვს, მა­გით თავს ვერ და­ვიღ­ლი.

- პრო­ფე­სი­ით მსა­ხი­ო­ბი კას­ტინგ-მე­ნე­ჯე­რა­დაც გარ­და­იქ­მე­ნით. მუ­შა­ობთ არა მხო­ლოდ ამ სე­რი­ალ­ზე, სხვებ­ზეც გი­მუ­შა­ვი­ათ და ემ­სა­ხუ­რე­ბით ასე­ვე ზო­გა­დად ქარ­თულ კი­ნოს. მნიშ­ვნე­ლო­ვან საქ­მეს აკე­თებთ. მსა­ხი­ო­ბის­თვის ასე­თი მას­შტა­ბუ­რი ხედ­ვა, სწო­რი ორი­ენ­ტა­ცი­ის უნა­რი, რო­ლებ­ზე მსა­ხი­ო­ბე­ბის სა­ო­ცა­რი სი­ზუს­ტით შერ­ჩე­ვა - თქვე­ნი გა­მორ­ჩე­უ­ლი უნა­რია. კას­ტინგ-მე­ნე­ჯე­რო­ბა თქვენ­თან რო­გორ მო­ვი­და?

- რა­ღა­ცე­ბი ჩემ­ში თა­ვის­თა­ვად ხდე­ბა. ვერ ვი­ტყვი, რომ ეს საქ­მე სად­მე ვის­წავ­ლე. ინ­სტი­ტუ­ტის პე­რი­ოდს თუ გა­ვიხ­სე­ნებ, რა­ღაც დო­ზით და ფორ­მით ამ ყვე­ლა­ფერ­თან მხო­ლოდ მცი­რე­დი შე­ხე­ბა მქო­ნია. ჩვე­ნი ჯგუ­ფის პე­და­გო­გი რეზო თა­ვარ­თქი­ლა­ძეც იყო. რა­ღაც პი­ე­სას, ნა­წყვეტს მომ­ცემ­და და მე­ტყო­და - აბა, ეკა, ჯგუფ­ში რო­ლებს რო­გორ გა­ა­ნა­წი­ლე­ბო? მი­ხა­რო­და იმ და­ვა­ლე­ბის შეს­რუ­ლე­ბა, სი­ა­მოვ­ნე­ბით ვერ­თვე­ბო­დი. მა­შინ სი­ტყვა კას­ტინ­გიც არ ვი­ცო­დი, რას ნიშ­ნავ­და, ჩვენს მე­ტყვე­ლე­ბა­ში არ იყო. ალ­ბათ კას­ტინგ-მე­ნე­ჯე­რი უფრო რე­ჟი­სო­რის ასის­ტენტს ერ­ქვა. კი­ნოს­ტუ­დი­ა­ში დიდი ალ­ბო­მე­ბი არ­სე­ბობ­და, სა­დაც ჩაკ­რუ­ლი იყო მსა­ხი­ო­ბე­ბის სუ­რა­თე­ბი, მი­თი­თე­ბუ­ლი იყო ერთი ტე­ლე­ფო­ნის ნო­მე­რი, შე­იძ­ლე­ბა ზოგს ტე­ლე­ფო­ნიც არ ჰქო­ნო­და და მე­ზობ­ლის ტე­ლე­ფო­ნი ეწე­რა. სულ მიკ­ვირს, რო­გორ ახერ­ხებ­დნენ და რო­გორ იღებ­დნენ იმ არაჩ­ვე­უ­ლებ­რივ ფილ­მებს, როცა მო­ბი­ლუ­რი კავ­ში­რი არ არ­სე­ბობ­და. ფაქ­ტია, რომ ძა­ლი­ან კარ­გა­დაც გა­მოს­დი­ო­დათ.

- თე­ატ­რი ხომ არ და­ზა­რალ­და, რად­გა­ნაც მე­ტად აქეთ აქ­ტი­უ­რობთ?

- თე­ატ­რშიც დი­დად არას­დროს მქონ­და რო­ლე­ბი, რე­ჟი­სო­რე­ბის­გან გა­თა­მა­მე­ბუ­ლი არ ვი­ყა­ვი, თუმ­ცა ყო­ველ­თვის მე­ცა­ლა თე­ატ­რის­თვის, ის იყო და არის ჩემ­თვის პირ­ვე­ლი, მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ ჩემი გარ­კვე­უ­ლი გუ­ლის­ტკე­ნა მაქვს. თუ ვინ­მეს გა­ვახ­სენ­დე­ბი, თე­ატ­რის­თვის ყო­ველ­თვის მო­ვიც­ლი... თუმ­ცა ამ ეტაპ­ზე რე­პერ­ტუ­არ­ში ვარ და ძა­ლი­ან მიყ­ვარს ჩემი მარ­ჯა­ნიშ­ვი­ლის თე­ატ­რი...

ისე, მე­ტის გა­კე­თე­ბაც შე­იძ­ლე­ბო­და, მაგ­რამ ეს მხო­ლოდ ჩემ­ზე არ ყო­ფი­ლა და­მო­კი­დე­ბუ­ლი. სა­მა­გი­ე­როდ, ბევ­რი საქ­მე კი­ნოს­თვის გა­ვა­კე­თე. ამი­ტომ ღმერ­თს მად­ლო­ბას ვუხ­დი, რომ ყო­ველ­თვის მაქვს და ვა­კე­თებ საქ­მეს.

- თე­ატ­რის სიყ­ვა­რუ­ლი, რო­გორც ჩანს, მა­მის­გან მოგ­ყვე­ბათ... მამა კუ­კუ­რი მჟა­ვა­ნა­ძე მარ­ჯა­ნიშ­ვი­ლის თე­ატ­რის მსა­ხი­ო­ბი იყო და ამა­ვე დროს სა­სოფ­ლო სა­მე­ურ­ნეო ინ­სტი­ტუ­ტის სა­ხალ­ხო თე­ატ­რის ხელ­მძღვა­ნე­ლი...

- კი, ასე იყო. სამ­წუ­ხა­როდ, მამა ადრე გარ­და­იც­ვა­ლა... ის სა­ხალ­ხო თე­ატრს უძღვე­ბო­და, იმ თე­ატ­რის აშე­ნებ­და და იმ საქ­მეს 32 წელი მი­უ­ძღვნა. სა­ინ­ტე­რე­სო სპექ­ტაკ­ლებს დგამ­დნენ, ფეს­ტი­ვა­ლებ­ზე და­დი­ოდ­ნენ, წარ­მა­ტე­ბუ­ლე­ბი იყ­ვნენ. სე­რი­ო­ზუ­ლი დასი ჰყავ­და. მაგ და­სის პირ­ვე­ლი თა­ო­ბის წევ­რია „ჩემი ცო­ლის და­ქა­ლე­ბის“ მსა­ხი­ო­ბი მე­დეა ლორ­თქი­ფა­ნი­ძე. ის, რომ მარ­ჯა­ნიშ­ვი­ლის თე­ატ­რში ვარ, ესეც მა­მა­ჩე­მის დამ­სა­ხუ­რე­ბაა. 8 წლის ვი­ყა­ვი, ამ თე­ატ­რის სცე­ნა­ზე რომ დავ­დე­ქი. მე­ო­რე მსოფ­ლიო ომის დამ­თავ­რე­ბის რო­მე­ლი­ღაც წლის­თა­ვი იყო, პა­ტა­რა ნო­ვე­ლე­ბი დად­გეს. ერთ-ერთი კონ­სტან­ტი­ნე ლორ­თქი­ფა­ნი­ძის „ცა­ბუ­ნია“ იყო, სა­დაც ცა­ბუ­ნი­ას როლი ვი­თა­მა­შე... ჩემი პრო­ფე­სი­ის არ­ჩე­ვი­სას მამა მკაც­რი იყო, ცო­ტას ნერ­ვი­უ­ლობ­და... გარ­დაც­ვა­ლე­ბის წინ, უმ­ძი­მეს მდგო­მა­რე­ო­ბა­ში მყო­ფი, ფაქ­ტობ­რი­ვად, ბოლო სა­ა­თე­ბი რომ ჰქონ­და დარ­ჩე­ნი­ლი, გვერ­დით და­მის­ვა და მი­თხრა - ახლა გჭირ­დე­ბო­დი მე შენ, რომ გზა­ზე და­მე­ყე­ნე­ბი­ნეო... დედა ექი­მი იყო, ირ­გვლივ ხე­ლო­ვა­ნი არა­ვინ მყავ­და და მამა ამას გა­ნიც­დი­და... მგო­ნი, ყვე­ლა­ნა­ი­რად ვე­ცა­დე, რომ მისი ოც­ნე­ბე­ბი და სურ­ვი­ლე­ბი შე­მეს­რუ­ლე­ბი­ნა. დღეს ცო­ცხა­ლი რომ ყო­ფი­ლი­ყო, ნამ­დვი­ლად ია­მა­ყებ­და.

- ექი­მი დე­დის პრო­ფე­სი­ას არ გაჰ­ყე­ვით...

- დედა მე­ო­რე სამ­შო­ბი­ა­რო სახ­ლში კარ­დი­ო­ლო­გი იყო. ძლი­ე­რი ექი­მი გახ­ლდათ, დი­ლით რომ გა­ვი­დო­და სახ­ლი­დან, ვინ იცის, რო­დის შე­მო­დი­ო­და. მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ ბავ­შვო­ბა­ში ექი­მო­ბა­ნას ხში­რად ვთა­მა­შობ­დი, მა­ინც მა­მამ, კარ­გი გა­გე­ბით, „მომ­წამ­ლა“. 8 წლის ასაკ­ში მარ­ჯა­ნიშ­ვი­ლის თე­ატ­რში ნა­თა­მა­შე­ვი რო­ლიც გა­დამ­წყვე­ტი აღ­მოჩ­ნდა. იმის მერე მთე­ლი მოს­წავ­ლე­ო­ბის პე­რი­ო­დი ფაქ­ტობ­რი­ვად, თე­ატ­რით ვცხოვ­რობ­დი. თე­ატრსა და კი­ნო­ზე ყვე­ლა ჟურ­ნალს ვი­წერ­დი. დიდი ბიბ­ლი­ო­თე­კა მქონ­და, ჩარ­თუ­ლი ვი­ყა­ვი, ყვე­ლა­ფერს თვალ-ყურს ვა­დევ­ნებ­დი. კი, მსა­ხი­ო­ბო­ბა­ზე ვოც­ნე­ბობ­დი. ღმერ­თმა ქნას, ჩემს პრო­ფე­სი­ა­ში კი­დევ მე­ტის გა­კე­თე­ბა შევ­ძლო.

- დე­დუ­ლეთ­ში, სა­მეგ­რე­ლო­ში ეზო-კარი ოჯახ­თან ერ­თად აა­ბაღ­ნა­რეთ. ამა­ზე ჩვენ ერთ-ერთ ინ­ტერ­ვი­უ­ში ვი­სა­უბ­რეთ კი­დეც. ახლა ამ კუ­თხით რა ხდე­ბა?

- ბაღ­ნა­რის კი­დევ უფრო სრულ­ყო­ფა გრძელ­დე­ბა. არ ვჩერ­დე­ბით. ვა­ლა­მა­ზებ და გა­ვა­ლა­მა­ზებ. სო­ფელ ხა­ბუ­მე­ში (ჩხო­რო­წყუს მუ­ნი­ცი­პა­ლი­ტე­ტი) არის ჩემი სა­მო­თხე, სა­დაც თავს ყვე­ლა­ზე კარ­გად ვგრძნობ. გა­ზა­ფხულს მო­უთ­მენ­ლად ვე­ლო­დე­ბი ხოლ­მე, რომ ჩა­ვი­დე. ფან­ჩა­ტურს ვე­ძა­ხით, მაგ­რამ რა­ღაც მშვე­ნი­ე­რი მო­სას­ვე­ნე­ბე­ლი ად­გი­ლი გა­ვა­კე­თეთ... სა­ხელ­მწი­ფო პროგ­რა­მით მოც­ვი რომ დავრგეთ, შარ­შან მო­სა­ვა­ლი უკვე ავი­ღეთ. წელ­საც ას­ხია და შე­დე­გებს ვე­ლო­დე­ბით. ახლა პირ­ვე­ლად დავ­სვი კრუ­ხი, ძა­ლი­ან და­მა­ინ­ტე­რე­სა, ვნა­ხოთ, აქე­დან რა გა­მო­ვა. მი­თხრეს, 18 დღე­ში გა­მო­ჩე­კავ­სო... ვნა­ხოთ. მოკ­ლედ, ვაქ­ტი­უ­რობთ.

- ვიცი, რომ თბი­ლის­ში, ვე­რა­ზე, თბი­ლი­სურ ეზო­ში გა­ი­ზარ­დეთ... რო­გო­რი იყო ის ეზო, გა­ვა­ცო­ცხლოთ...

- ბარ­ნო­ვი­სა და ბე­ლინ­სკის (ახლა უკვე ჭო­ვე­ლი­ძე) კუ­თხე­ში, 35 ნო­მერ­ში ვცხოვ­რობ­დი. რომ ვუ­ყუ­რებ, სუ­ლაც არ არის დიდი, მაგ­რამ მა­შინ დი­დად მეჩ­ვე­ნე­ბო­და. ბავ­შვებს სარ­ბე­ნი გვქონ­და, ას­ფალ­ტი იყო და­გე­ბუ­ლი და სხვა­დას­ხვა თა­მა­შებ­ში ეს ხელს გვი­წყობ­და. კლა­სო­ბა­ნა მიყ­ვარ­და, კი­დევ ბევ­რი თა­მა­შით ვერ­თო­ბო­დით. ერთი გოგო ვი­ყა­ვი, და­ნარ­ჩე­ნი - ბი­ჭე­ბი. თა­მაშს რომ ვი­წყებ­დი, პირ­ვე­ლი ვარ, და­ვი­ძა­ხებ­დი, ვე­რა­ვინ მას­წრებ­და... კარ­გად მახ­სოვს მე­ზო­ბელ­მა თა­ვის გა­ფუ­ჭე­ბუ­ლი „კა­ლას­კი­ა­ნი“ მო­ტო­ციკ­ლი ერთ ად­გი­ლას რომ და­ა­ყე­ნა, სა­დაც 2 წელი იდგა. ის მო­ტო­ციკ­ლი ჩვენ­თვის იყო ცხე­ნიც, მან­ქა­ნაც და ყვე­ლა­ფე­რი. მას­ზე ფილ­მე­ბი­დან ეპი­ზო­დებს გან­ვა­სა­ხი­ე­რებ­დით, კონ­ცერ­ტებს, სპექ­ტაკ­ლებს ვმარ­თავ­დით. სა­რე­ცხის თო­კებ­ზე ფარ­დას, ან ზე­წარს ვა­ფა­რებ­დით, ხალ­ხს გვერ­დით ეზო­და­ნაც ვე­პა­ტი­ჟე­ბო­დით, მო­საწ­ვე­ვებს ფე­რა­დი ფან­ქრე­ბით ვა­ფორ­მებ­დით და იქვე იყოს ფა­სიც - 10 კა­პი­კი.

სპექ­ტაკ­ლის მერე იმ შეგ­რო­ვი­ლი ფუ­ლით ბაქ­რა­ძის ქუ­ჩი­დან, გემ­რი­ე­ლი მზე­სუმ­ზი­რა მოგვქონ­და. ძა­ლი­ან მხი­ა­რუ­ლი ეზო იყო… მე­ო­რე სარ­თულ­ზე ვცხოვ­რობ­დით, ხის ია­ტა­კი იყო, აი­ვან­ზე, ხან ვისი ქუს­ლი­ა­ნი ფეხ­საც­მლით და­ვა­კა­კუ­ნებ­დი, ხან - ვისი. ძი­რი­თა­დად უფ­რო­სი დე­ბის და დე­დის. მერე ქვე­და სარ­თუ­ლი­დან იყო ამო­ძა­ხე­ბა, - გა­ი­ხა­დე, თავი აგვტკივ­და. ვიც­ვამ­დი დე­დის სა­მოს­საც, გარ­და­სახ­ვა სულ მა­ინ­ტე­რე­სებ­და. სარ­კეს­თან ვი­დე­ქი ხოლ­მე. ერთხელ თე­ატ­რა­ლუ­რი გრი­მი მა­ჩუ­ქეს და იმით ვი­თხაპ­ნე­ბო­დი... ურ­თი­ერ­თო­ბე­ბი მა­ინც სხვა­ნა­ი­რი იყო. იყო სი­ცი­ლი, წყე­ნა, ჩხუ­ბიც, მერე იმ საქ­მე­ე­ბის გარ­ჩე­ვა. იყ­ვნენ ჩა­კე­ტი­ლი მე­ზობ­ლე­ბიც... დედა ექი­მი რომ იყო, და­სახ­მა­რებ­ლად ხან ვინ ეძახ­და, ხან ვინ. ბე­ბი­ას სამ­ზა­რე­უ­ლო ჰქონ­და ჩა­ბა­რე­ბუ­ლი და მისი მომ­ზა­დე­ბუ­ლი კერ­ძე­ბის სურ­ნე­ლი ეზო­ში ტრი­ა­ლებ­და... უგემ­რი­ე­ლე­სი კერ­ძე­ბის, ნამ­ცხვრე­ბის გა­კე­თე­ბა იცო­და, ფან­ტას­ტი­კუ­რი მე­ო­ჯა­ხე იყო... ეზოს სა­ინ­ტე­რე­სო ხალ­ხიც სტუმ­რობ­და, მათ შო­რის, ქარ­თლოს კას­რა­ძე, საშა და­დეშ­ქე­ლი­ა­ნი. ფე­რა­დი ბავ­შვო­ბა მქონ­და, ასე­თი­ვე ეზო. ახლა, სიზ­მრებ­საც რომ ვნა­ხუ­ლობ, სულ იქ ვარ.

- ჩვენს მკი­თხველს, თქვენს მა­ყუ­რე­ბელს რას ეტყვით?

- მსა­ხი­ობს მა­ყუ­რებ­ლის­გან რა უნდა - ღი­მი­ლი, ტაში და და­დე­ბი­თი გან­წყო­ბა. რაც შე­იძ­ლე­ბა მო­ვე­ფე­როთ ერ­თმა­ნეთს. გულს ნუ­რა­ფერ­ზე დავ­წყვეტთ და ვატ­კენთ... მე სხვა დრო­ში გა­ვი­ზარ­დე და იქი­დან სხვა­ნა­ი­რი სით­ბო და სიყ­ვა­რუ­ლი მომ­ყვე­ბა... ყვე­ლას სიმ­შვი­დეს და მშვი­დო­ბას ვუ­სურ­ვებ.

• "ის ნაკ­ვე­თე­ბი და­ვიბ­რუ­ნეთ, დე­და­ჩემს 90-იან წლებ­ში რომ ჰქონ­და, სან­დრომ შე­ის­ყი­და" - ცნო­ბი­ლი მსა­ხი­ო­ბის პან­დე­მი­ი­სას და­წყე­ბუ­ლი მე­ურ­ნე­ო­ბა და მი­ნი­სას­წა­უ­ლი სა­მეგ­რე­ლო­ში