მი­უ­ხე­და­ვად პა­ტა­რა ასა­კი­სა, მან თა­ვი­სი სი­ტყვა უკვე თქვა ქარ­თულ სპორ­ტში. 18 წლის ჩემ­პი­ო­ნი ნიჩ­ბო­სა­ნი გვპირ­დე­ბა, რომ ყვე­ლა­ფერს გა­ა­კე­თებს სა­ქარ­თვე­ლო­ში კა­ნო­ეს პო­პუ­ლა­რი­ზა­ცი­ის­თვის. ჩემ­გან მე­ო­რე ად­გილს აღა­რა­ვინ ელი­სო, - მე­უბ­ნე­ბა და გვარ­წმუ­ნებს, რომ არც არა­ვის და­უთ­მობს პირ­ვე­ლო­ბას მო­მა­ვალ ჩემ­პი­ო­ნა­ტებ­ში.

სულ ახ­ლა­ხან, უნ­გრე­თის ქა­ლაქ სე­გედ­ში მიმ­დი­ნა­რე მსოფ­ლი­ოს ახალ­გაზ­რდულ ჩემ­პი­ო­ნატ­ზე 18 წლის ალექ­სან­დრე წივ­წი­ვა­ძე კა­ნოე სპრინ­ტში მე­ო­რედ გახ­და მსოფ­ლი­ოს ჩემ­პი­ო­ნი - ქარ­თველ­მა სპორ­ტსმენ­მა 500-მეტ­რი­ან დის­ტან­ცი­ა­ზე ტი­ტუ­ლის შე­ნარ­ჩუ­ნე­ბა მო­ა­ხერ­ხა.

9 წლი­სა იყო, როცა ტრა­დი­ცი­ას არ უღა­ლა­ტა და მე­სა­მე ნიჩ­ბოს­ნად ჩა­ე­წე­რა ოჯახ­ში. თა­ვი­დან თუ უხა­ლი­სოდ დაჰ­ყა­ბულ­და მწვრთნე­ლი ბა­ბუ­ას სურ­ვილს, როცა გა­მარ­ჯვე­ბის გემო გა­ი­გო, თან­და­თან მიხ­ვდა, რომ სა­ჭი­რო დროს სწორ ად­გი­ლას მოხ­ვდა. "თა­ვი­დან ძა­ლი­ან გა­მი­ჭირ­და, ყვე­ლა­ზე გვი­ან ჩავ­ჯე­ქი ნავ­ში... სი­მარ­თლე გი­თხრათ, წყლი­საც მე­ში­ნო­და. ყვე­ლა­ზე ცუდი სპორ­ტსმე­ნი ვი­ყა­ვი. მერე რა­ღაც პა­ტარ-პა­ტა­რა ჩემ­პი­ო­ნა­ტე­ბი მო­ვი­გე, რა­მაც სა­ბო­ლო­ოდ, სპორ­ტის გა­ყო­ლის სურ­ვი­ლი გა­მი­ჩი­ნა. დღეს ნიჩ­ბოს­ნო­ბა ჩემი გა­ნუ­ყო­ფე­ლი ნა­წი­ლია და უმი­სოდ არ­სე­ბო­ბა ვერც წარ­მო­მიდ­გე­ნია“, - ამ­ბობს ალექ­სი და სა­უ­ბარს, რა თქმა უნდა, ბავ­შვო­ბი­დან იწყებს:

• "სპორტზე ბა­ბუს სურ­ვი­ლით შე­მიყ­ვა­ნეს"

"2004 წლის 22 იან­ვარს და­ვი­ბა­დე რუს­თავ­ში. თავ­და­პირ­ვე­ლად, ქა­ლა­ქის მე-4 სა­ჯა­რო სკო­ლა­ში ვსწავ­ლობ­დი, შემ­დეგ გა­და­ვე­დი და და­ვამ­თავ­რე კერ­ძო სკო­ლა - "რეცა“.. მა­მაც და ბა­ბუ­აც ნიჩ­ბოს­ნე­ბი არი­ან და ტრა­დი­ცი­უ­ლად, მეც ამ სპორ­ტს გავ­ყე­ვი, მე­სა­მე თა­ო­ბა ვარ. ნიჩ­ბოს­ნო­ბა­ზე 9 წლი­სა შე­ვე­დი და სე­რი­ო­ზუ­ლად ვარ­ჯი­ში 11 წლი­სამ და­ვი­წყე, ეს ბა­ბუს სურ­ვი­ლი იყო - ალექ­სან­დრე უფ­რო­სის. ბავ­შვო­ბა­ში ჯან­მრთე­ლო­ბის პრობ­ლე­მე­ბიც მქონ­და და ამის გამო უფრო და­მა­კა­ვეს სპორ­ტით. მშობ­ლებს არ უნ­დო­დათ, მაგ­რამ ბა­ბუ­ას სურ­ვილს და­ყა­ბულ­დნენ, მის­მა აზ­რმა გა­ი­მარ­ჯვა. ნიჩ­ბოს­ნო­ბა ისე­დაც მა­ინ­ტე­რე­სებ­და, მა­მას და ბა­ბუ­ას დავვყვე­ბო­დი და ვუ­ყუ­რებ­დი, სხვე­ბი რო­გორ ვარ­ჯი­შობ­დნენ. ინ­ტე­რე­სი მქონ­და, თუმ­ცა არა - სურ­ვი­ლი. მერე, როცა გა­მარ­ჯვე­ბის გე­მოც გა­ვი­გე, ეს სპორ­ტი ჩემი გა­ნუ­ყო­ფე­ლი გახ­და. ვარ­ჯი­შით რუს­თა­ვის ცენ­ტრა­ლურ პარკში ვვარ­ჯი­შობ­დი, კი­ლო­მეტ­რი­ან ხე­ლოვ­ნურ ტბა­ზე.

ასევე დაგაინტერესებთ

15:39 / 04-09-2022

ქართველი ნიჩბოსანი ალექსანდრე წივწივაძე მსოფლიო ჩემპიონი გახდა

ცოტა არ იყოს, სპორ­ტმა სწავ­ლა­ში ხელი შე­მი­შა­ლა - ბავ­შვო­ბი­დან დღე­ში 5 სა­ათს ვვარ­ჯი­შობ­დი, თავი მქონ­და გა­და­დე­ბუ­ლი, ამი­ტო­მაც სპორ­ტს სწავ­ლას დი­დად ვერ ვუ­თავ­სებ­დი. მა­ინც ვცდი­ლობ­დი რა­ღა­ცას და მას­წავ­ლებ­ლე­ბიც ხელს მი­წყობ­დნენ.. რო­გორც ჩანს, პა­სუ­ხის­მგებ­ლი­ა­ნი ადა­მი­ა­ნი გავჩნდი, რა­მეს რომ ვი­ტყო­დი, ვიდ­რე არ გა­ვა­კე­თებ­დი, ვერ ვის­ვე­ნებ­დი.

სკო­ლა და­ვამ­თავ­რე და ვერ მო­ვა­ხერ­ხე სწავ­ლის გაგ­რძე­ლე­ბა. წელს სხვა მიზ­ნე­ბი მქონ­და, არა უშავს, სწავ­ლა არ­სად გა­მექ­ცე­ვა. წელს და­ვი­წყებ ამი­სათ­ვის სე­რი­ო­ზულ მომ­ზა­დე­ბას. დიდი სურ­ვი­ლი მაქვს, სამ­სა­ხი­ო­ბო ფა­კულ­ტეტ­ზე ჩა­ვა­ბა­რო.

• "ყვე­ლა­ზე ცუდი სპორ­ტსმე­ნი მე ვი­ყა­ვი"

გა­მო­უც­დე­ლი სპორ­ტსმე­ნი ვი­ყა­ვი და თა­ვი­დან ძა­ლი­ან გა­მი­ჭირ­და, რა­ღა­ცე­ებს ვერ ვე­გუ­ე­ბო­დი, ყვე­ლა­ზე გვი­ან ჩავ­ჯე­ქი ნავ­ში... სი­მარ­თლე გი­თხრათ, წყლი­საც მე­ში­ნო­და... ერთი წელი მო­მინ­და, ერ­თი­ან­ზე გავ­სუ­ლი­ყა­ვი, ყვე­ლა­ზე ცუდი სპორ­ტსმე­ნი მე ვი­ყა­ვი. მერე რა­ღაც პა­ტარ-პა­ტა­რა ჩემ­პი­ო­ნა­ტე­ბი იყო, მო­ვი­გე, რა­მაც სა­ბო­ლო­ოდ, ვარ­ჯი­შის გაგ­რძე­ლე­ბის სურ­ვი­ლი გა­მი­ჩი­ნა. 13 წლი­სა ვი­ყა­ვი, როცა ფოთ­ში სა­ქარ­თვე­ლოს ჩემ­პი­ო­ნა­ტი ჩა­ტარ­და. 500 - მეტ­რი­ან­ზე უფ­როს ასა­კი­სას გა­ვას­წა­რი და მო­ვუ­გე მა­შინ, როცა ჩემს გა­მარ­ჯვე­ბას არა­ვინ ელო­და (არც მე ვე­ლო­დი, სხვა­თა შო­რის), რა­ღაც სა­ო­ცა­რი გრძნო­ბა იყო... მერე ნელ-ნელა, ეტა­პობ­რი­ვად, მო­მი­წია სა­ქარ­თვე­ლოს ჩემ­პი­ო­ნა­ტის მო­გე­ბამ, კა­ნო­ეს ეროვ­ნულ­მა ფე­დე­რა­ცი­ამ უცხო­ეთ­ში წა­მიყ­ვა­ნა და მეც იმე­დი არ გა­მიც­რუ­ე­ბია - პირ­ვე­ლი­ვე შე­ჯიბ­რზე, სა­ერ­თა­შო­რი­სო ტურ­ნირ­ზე სლო­ვა­კეთ­ში (ბრა­ტის­ლა­ვა­ში) სამი პირ­ვე­ლი ად­გი­ლი და­ვი­კა­ვე. ეს იყო შე­და­რე­ბით და­ბა­ლი დო­ნის შე­ჯიბ­რი, შემ­დეგ იყო უკვე ოლიმ­პი­ა­დე­ბი, რაც იმ ასაკ­ში, ჩემ­თვის და­ახ­ლო­ე­ბით მსოფ­ლიო ჩემ­პი­ო­ნა­ტის ტოლ­ფა­სი იყო. იქაც ბევ­რი წარ­მა­ტე­ბა მო­ვი­პო­ვე, სულ პირ­ვე­ლი ად­გი­ლე­ბი. 15 წლის ვი­ყა­ვი, როცა ევ­რო­პის ჩემ­პი­ო­ნატ­ზე პირ­ვე­ლად წა­მიყ­ვა­ნეს, მე­ხუ­თე ად­გილ­ზე გა­ვე­დი. გა­მო­უც­დე­ლი ვი­ყა­ვი, იქ ჩემ­ზე უფ­რო­სე­ბი, 18 წლი­სე­ბი ას­პა­რე­ზობ­დნენ. ამის შემ­დეგ იყო პან­დე­მია, რის გა­მოც 1 წელი ჩა­ვარ­და, ყვე­ლა­ფე­რი გა­ჩერ­და... შარ­შან, ევ­რო­პის ჩემ­პი­ო­ნატ­ზე გა­ვი­მარ­ჯვე, მერე - მსოფ­ლი­ო­ზეც. ევ­რო­პა პო­ლო­ნეთ­ში ჩა­ტარ­და, მსოფ­ლიო კი - პორ­ტუ­გა­ლი­ა­ში. წელს მსოფ­ლიო ჩემ­პი­ო­ნა­ტი უგ­რეთ­ში, ევ­რო­პი­სა კი სერ­ბეთ­ში იყო. ორი­ვე­ზე პირ­ვე­ლი ად­გი­ლი და­ვი­კა­ვე, ჩემ­გან მე­ო­რე ად­გილს უკვე აღა­რა­ვინ მო­ე­ლის (იცი­ნის), რაც დიდ პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბას მა­კის­რებს.

• "ჩემი მიღ­წე­ვე­ბი მა­მას დამ­სა­ხუ­რე­ბაა"

"ჩემი მწვრთნე­ლი უშუ­ა­ლოდ მამა - გია წივ­წი­ვა­ძეა, რაც ნამ­დვი­ლი სა­ში­ნე­ლე­ბაა (იცი­ნის), იმი­ტომ, რომ მამა ჩემ­გან ყო­ველ­თვის მაქ­სი­მუმს ითხოვს, ვარ­ჯიშ­ზეც და სახ­ლშიც სულ კონ­ტრო­ლის ქვეშ ვყავ­დი, რაც ძა­ლი­ან რთუ­ლი იყო. მამა, ზო­გა­დად, ძა­ლი­ან მომ­თხოვ­ნია და ალ­ბათ ამის დამ­სა­ხუ­რე­ბაა ჩემი მიღ­წე­ვა - შე­დე­გე­ბი. ეს წელი დას­რულ­და, მო­მა­ვალ წელს იქ­ნე­ბა ევ­რო­პი­სა და მსოფ­ლიო ჩემ­პი­ო­ნა­ტე­ბი და, დიდი ალ­ბა­თო­ბით, მო­ნა­წი­ლე­ო­ბას მი­ვი­ღებ აბ­სო­ლი­ტურ ასაკ­ში, 23 წლი­ა­ნებ­ში. პა­რი­ზის თა­მა­შე­ბი იქ­ნე­ბა და მანდ გა­სას­ვლე­ლი ოლიმ­პი­უ­რი ლი­ცენ­ზი­აც უნდა მო­ვი­პო­ვო, აუ­ცი­ლებ­ლად.

• "მსა­ხი­ო­ბო­ბა მინ­და"

ბევ­რი გა­ტა­ცე­ბა მაქვს. ვუკ­რავ გი­ტა­რა­ზე, ფორ­ტე­პი­ა­ნო­ზე, ვთა­მა­შობ და ძა­ლი­ან მომ­წონს ფრენ­ბურ­თი, პინგ-პონ­გი, თა­ვი­სუ­ფალ დროს ვცუ­რავ და რა ვიცი, კი­დევ რას ვა­კე­თებ... მიყ­ვარს მრა­ვალ­ფე­როვ­ნე­ბა და სულ რა­ღაც ახ­ლის ძი­ე­ბა­ში ვარ. მამა ხალ­ხურ ან­სამ­ბლ "მე­რუს­თვე­ლი­ში" მღე­რის. სამ­წუ­ხა­როდ, მე ვერ ვმღე­რი, სმე­ნა კი მაქვს, მაგ­რამ ვო­კა­ლი არ მი­ვარ­გა. მსა­ხი­ო­ბო­ბა მინ­და... რო­გორც მე­უბ­ნე­ბი­ან, გან­სხვა­ვე­ბუ­ლი ტი­პა­ჟი ვარ და, ვფიქ­რობ, მო­მიხ­დე­ბა. ქუ­ჩა­ში რომ გავ­დი­ვარ, ბევ­რს ქარ­თვე­ლი სა­ერ­თოდ არ ვგო­ნი­ვარ, დრე­დე­ბი, ბლან­ჟე, ჩაც­მის ჩე­მე­ბუ­რი სტი­ლი მაქვს... სულ ყუ­რა­დღე­ბის ცენ­ტრში ვარ და, რა და­გი­მა­ლოთ, ეს ძა­ლი­ან მომ­წონს. ვფიქ­რობ, მსა­ხი­ო­ბო­ბის იდეა და სურ­ვი­ლიც აქე­დან წა­მო­ვი­და. მსა­ხი­ო­ბი თუ გავ­ხდი, დე­ტექ­ტი­ვის ჟან­რის ფილ­მებ­ში ვხე­დავ ჩემს თავს.

• "ეს სა­ო­ცა­რი ემო­ცია იყო"

მსოფ­ლიო ჩემ­პი­ო­ნატ­ზე მამა მახ­ლდა და ერთი თა­ნა­გუნ­დე­ლი. 500-მეტ­რი­ან­ზე მთე­ლი 1 მე­ა­სე­დით გა­ვას­წა­რი მე­ო­რე ად­გილ­ზე გა­სულ ეს­პა­ნელს და როცა შე­ჯიბ­რი დას­რულ­და, 5 წუ­თით ყვე­ლა­ნი გა­ურ­კვევ­ლო­ბა­ში ვი­ყა­ვით, ვერ მივ­ხვდი, პირ­ველ­ზე გა­ვე­დი, თუ - მე­ო­რე­ზე. მერე უკვე, როცა გა­მო­ა­ცხა­დეს და ჩემ­ზე და­ი­წე­რა, მსოფ­ლიო ჩემ­პი­ო­ნი მო­დი­სო, სა­ო­ცა­რი ემო­ცი­ე­ბი იყო, მამა სი­ხა­რუ­ლის­გან ატირ­და. ჩემ­თვის მარ­თლაც მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი იყო ეს გა­მარ­ჯვე­ბა. ზო­გა­დად, როცა ამ­დენს შრო­მობ, გინ­და, და­გი­ფას­დეს კი­დეც. არის მო­გე­ბის ჟი­ნიც. ეს სპორ­ტი ჩემი საქ­მეა და სამ­სა­ხუ­რი, რომ­ლი­თაც სი­ა­მოვ­ნე­ბას ვი­ღებ. კი­დევ კარ­გი, ბა­ბუს და­ვუ­ჯე­რე.

• "დე­დამ შე­მო­მატ­რი­ა­ლა სპორ­ტის­კენ"

ყვე­ლა სპორ­ტსმენს აქვს ისე­თი მო­მენ­ტი, როცა წას­ვლა-დარ­ჩე­ნა­ზე ფიქ­რობს, მით უფრო, კა­რან­ტი­ნის პე­რი­ოდ­ში. ეს ყვე­ლა­ზე რთუ­ლი პე­რი­ო­დი იყო, ვვარ­ჯი­შობ­დი და არ ვი­ცო­დი, რის­თვის, არც შე­ჯიბ­რე­ბა, არც არა­ფე­რი... ძა­ლი­ან დამ­თრგუნ­ვე­ლი იყო, ყო­ვე­ლი დღე რუ­ტი­ნა­სა­ვით გახ­და, ვარ­ჯი­ში - არაფ­რის­თვის. მა­შინ დავ­ფიქ­რდი სპორ­ტი­დან წას­ვლა­ზე, მაგ­რამ დე­დამ შე­მო­მატ­რი­ა­ლა უკან. ბევ­რი ვი­სა­უბ­რეთ, დე­დის სა­უ­ბა­რი და შე­გო­ნე­ბე­ბი ჩემ­ზე კარ­გად მოქ­მე­დებს.

• "მთა­ვა­რია მყა­რი ფსი­ქო­ლო­გია და ბრძო­ლის ჟინი"

ნიჩ­ბოს­ნო­ბა სა­ქარ­თვე­ლო­ში დი­დად პო­პუ­ლა­რუ­ლი არ არის. იმე­დი მაქვს, ამი­ე­რი­დან გახ­დე­ბა. ნიჩ­ბო­სანს ყვე­ლა­ზე მე­ტად სჭირ­დე­ბა მყა­რი, ძლი­ე­რი ფსი­ქი­კა, ამას­თან, სწო­რე­დაც ქარ­თუ­ლი სული უხ­დე­ბა ამ სპორ­ტს. თა­ვი­დან თუ ვი­ღაც გას­წრებს, ამ დროს ხელი არ უნდა ჩა­იქ­ნიო, ბო­ლომ­დე უნდა გახ­ვი­დე და იფიქ­რო, რომ გა­ას­წრებ და ბო­ლოს გა­ი­მარ­ჯვებ. მშვი­დი უნდა იყო, არ უნდა აღელ­დე და თუ ნერ­ვებს აჰ­ყე­ვი, წინ სა­ერ­თოდ ვე­ღარ ივლი. მყა­რი ფსი­ქი­კა, გა­წო­ნას­წო­რე­ბუ­ლო­ბა და ბრძო­ლის ჟინი - ესაა მთა­ვა­რი ნიჩ­ბოს­ნის­თვის, ჩემი აზ­რით..

• ალექ­სი ძა­ლი­ან სე­რი­ო­ზუ­ლია

ოც­ნე­ბე­ბი არ მაქვს, მაქვს მი­ზა­ნი - მსოფ­ლიო ჩემ­პი­ო­ნი უფ­რო­სებ­შიც გავ­ხდე. ალექ­სი, ჩემი აზ­რით, არის ძა­ლი­ან სე­რი­ო­ზუ­ლი, რაც, სი­მარ­თლე გი­თხრათ, არ მომ­წონს, მაგ­რამ რას ვი­ზამთ... ალექსს აქვს კარ­გი იუ­მო­რის გრძნო­ბა, არის მებ­რძო­ლი სუ­ლის, არას­დროს ნებ­დე­ბა და ყო­ველ­თვის პა­სუ­ხობს გა­მოწ­ვე­ვებს. მას უყ­ვარს თავ­გა­და­სავ­ლე­ბი, სი­ახ­ლე­ე­ბი, ახალ-ახა­ლი აღ­მო­ჩე­ნე­ბი. თუ რა­ღა­ცას ვერ აღ­წევს, უფრო უჩ­ნდე­ბა გა­მარ­ჯვე­ბის ჟინი და ეს ეხ­მა­რე­ბა ბევრ რა­მე­ში. ჩემი მო­ნა­პო­ვა­რი? - 18 წლამ­დე ასაკ­ში 6 მე­და­ლი მო­ვი­პო­ვე, სამი პირ­ვე­ლი ად­გი­ლი ევ­რო­პის ჩემ­პი­ო­ნატ­ზე და ერთი მე­სა­მე ად­გი­ლი 200-მეტ­რი­ან­ზე (ეს არა­ვინ იცის) და მსოფ­ლიო ჩემ­პი­ო­ნატ­ზე 2 პირ­ვე­ლი ად­გი­ლი. ამ ეტაპ­ზე ესაა ჩემი ყვე­ლა­ზე დიდი მიღ­წე­ვე­ბი. ეს იყო ჩემი ბოლო წელი იუ­ნი­ო­რებ­ში, უკვე 23-წლი­ა­ნებ­ში გა­დავ­დი­ვარ და წინ ბევ­რია მო­სა­პო­ვე­ბე­ლი.