"არც ძილი შე­მეძ­ლო, არც ჭამა“: რო­გორ უბიძ­გა უკ­რა­ი­ნა­ში ომმა "ვე­ტე­რან ქალ­თა მოძ­რა­ო­ბას“ მოქ­მე­დე­ბის­კენ

წელს ეკა­ტე­რი­ნა პრი­ი­მაკ­მა ცხოვ­რე­ბის მშვი­დო­ბი­ან სტილ­თან შე­გუ­ე­ბა ვერ შეძ­ლო. მან პა­რა­მე­დი­კო­სად და­ი­წყო მუ­შა­ო­ბა "ჰოს­პი­ტა­ლი­ე­რის“ ქვე­და­ნა­ყოფ­ში, მო­ხა­ლი­სე­თა სა­მე­დი­ცი­ნო ბა­ტა­ლი­ონ­ში, რო­მე­ლიც პირ­ვე­ლად დახ­მა­რე­ბას უწევ­და დაჭ­რილ უკ­რა­ი­ნელ ჯა­რის­კა­ცებს საბ­რძო­ლო ზო­ნი­დან. კო­დუ­რი სა­ხე­ლიც შე­სა­ბა­მი­სი აირ­ჩია - "ზოია“. ბერ­ძნუ­ლად ეს სი­ცო­ცხლეს ნიშ­ნავს.

ეკა­ტე­რი­ნამ 11 თვე გა­ა­ტა­რა ფრონ­ტის ხაზ­ზე, რო­გორც პა­რა­მე­დი­კოს­მა. ომამ­დე ის ტე­ლე­ვი­ზი­ა­ში მუ­შა­ობ­და, მაგ­რამ 2018 წელს მან გა­და­წყვი­ტა, სა­კუ­თა­რი ძა­ლის­ხმე­ვა სხვა მი­მარ­თუ­ლე­ბით მი­ე­მარ­თა და ასე შე­იქ­მნა "უკ­რა­ი­ნელ ვე­ტე­რან ქალ­თა მოძ­რა­ო­ბა“, რომ­ლის თავ­მჯდო­მა­რის მო­ად­გი­ლეც გახ­და.

2022 წლის 24 თე­ბერ­ვალს რუ­სე­თის სრულ­მას­შტა­ბი­ან­მა ინ­ტერ­ვენ­ცი­ამ უკ­რა­ი­ნა­ში, ყვე­ლა­ფერ­თან ერ­თად, მისი გეგ­მე­ბიც თავ­და­ყი­რა და­ა­ყე­ნა. ახლა ის მთლი­ა­ნად არ­მი­ის დახ­მა­რე­ბა­ზეა გა­დარ­თუ­ლი.

"გულ­ხელ­დაკ­რე­ფი­ლი რო­გორ უნდა ვმჯდა­რი­ყა­ვი? 24 თე­ბერ­ვლის შემ­დეგ პირ­ველ დღე­ებ­ში სა­ში­ნელ სტრეს­ში ვი­ყა­ვი. არც ძილი შე­მეძ­ლო, არც ჭამა. გა­მუდ­მე­ბით რა­ღაც უნდა მე­კე­თე­ბი­ნა. ეს ჩემი ქვე­ყა­ნაა. მის­და­მი ჩემს და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბა­ში არა­ფე­რი შეც­ვლი­ლა. ისე­თი­ვე ვარ, რო­გო­რიც 2014 წელს ვი­ყა­ვი. სურ­ვი­ლე­ბიც იგი­ვე მაქვს. 2014 წელს ქვე­ყა­ნას ჩემ­ნა­ი­რი ადა­მი­ა­ნე­ბი - მო­ხა­ლი­სე პა­რა­მე­დი­კო­სე­ბი სჭირ­დე­ბო­და. დღეს სხვა რა­მე­ზეა მო­თხოვ­ნა. ჩემი ახ­ლან­დე­ლი საქ­მი­ა­ნო­ბა იმის კა­ნონ­ზო­მი­ე­რი შე­დე­გია, რა­საც დე­მო­ბი­ლი­ზა­ცი­ის შემ­დეგ ვა­კე­თებ­დი. დღეს ამით მეტ სარ­გე­ბელს მო­ვი­ტან“, - გან­მარ­ტავს ეკა­ტე­რი­ნა.

რო­გორც თა­ვად ამ­ბობს, მიხ­ვდა, რომ პა­რა­მე­დი­კო­სის ფუნ­ქცი­ას დღეს ეფექ­ტი­ა­ნად ვე­ღარ შე­ას­რუ­ლებ­და, რად­გან ომის და­წყე­ბი­სას აქ­ტი­უ­რი რო­ტა­ცი­ის გავ­ლის შემ­დეგ სის­ხლის და­ნახ­ვის აუ­ტან­ლო­ბა დას­ჩემ­და. "ჩემი რე­აქ­ცი­ე­ბი­დან გა­მომ­დი­ნა­რე, არ მგო­ნია, რომ ნა­ყო­ფი­ე­რად ვი­მუ­შა­ვებ­დი. ამი­ტომ მო­მა­რა­გე­ბა­ში გა­დას­ვლა გა­დავ­წყვი­ტე. იმ­დე­ნი ზარი შე­მო­დის, რომ ჩემი ტე­ლე­ფო­ნი მუდ­მი­ვად და­კა­ვე­ბუ­ლია“, - ამ­ბობს ის.

“უკ­რა­ი­ნელ ვე­ტე­რან ქალ­თა მოძ­რა­ო­ბა”დღეს ეკა­ტე­რი­ნა მედ­და - ჰოს­პი­ტა­ლი­ერ იუ­ლია სი­დო­რო­ვას­თან (კო­დუ­რი სა­ხე­ლით, "კუბა ლიბ­რე“) ერ­თად სა­ზო­გა­დო­ებ­რი­ვი ორ­გა­ნი­ზა­ცი­ის, "უკ­რა­ი­ნელ ვე­ტე­რან ქალ­თა მოძ­რა­ო­ბის“ მო­ხა­ლი­სე­თა შტაბს ხელ­მძღვა­ნე­ლობს. ვე­ტე­რა­ნი ქა­ლე­ბი თავ­და­პირ­ვე­ლად ბრძო­ლის ვე­ლი­დან დაჭ­რი­ლე­ბის გა­მო­საყ­ვა­ნი ეკი­პა­ჟის ორ­გა­ნი­ზე­ბას აპი­რებ­დნენ - ამი­სათ­ვის უნა­რე­ბი და გა­მოც­დი­ლე­ბა საკ­მა­რის­ზე მეტი ჰქონ­დათ.

"არ­ტი­ლე­რის­ტის და მძღო­ლის პოვ­ნა ად­ვი­ლი იყო. მან­ქა­ნა გვყავ­და. პირ­ველ დღე­ებ­ში ვფიქ­რობ­დით, რომ მისი დახ­მა­რე­ბით დაჭ­რი­ლე­ბის ევა­კუ­ა­ცი­ას შევ­ძლებ­დით. თუმ­ცა ჩემი უპირ­ვე­ლე­სი, სა­ბა­ზი­სო რეფ­ლექ­სი ასე­თი იყო: სა­ჭი­როა შტა­ბის ჩა­მო­ყა­ლი­ბე­ბა. რო­დე­საც არ იცი, რა გა­ა­კე­თო, პა­სუ­ხი შტა­ბის ჩა­მო­ყა­ლი­ბე­ბაა. მივ­ხვდით, რომ სა­მე­დი­ცი­ნო ევა­კუ­ა­ცია არ გა­მოგ­ვი­ვი­დო­და, რად­გან პირ­ვე­ლა­დი სა­მე­დი­ცი­ნო დახ­მა­რე­ბის მხო­ლოდ ერთი ნაკ­რე­ბი გვქონ­და. "კუ­ბას“ სა­მე­დი­ცი­ნო ზურგჩან­თა ხარ­კოვ­ში დარ­ჩა, მე კი ყვე­ლა­ფე­რი, რაც მქონ­და, ჯერ კი­დევ 2015 წელს დავ­ტო­ვე ბა­ზა­ში. მივ­ხვდით, რომ არა­ფე­რი გაგ­ვაჩ­ნდა და ვერც ვე­რა­ფერს ვი­შოვ­ნი­დით. არ გვქონ­და არც აღ­ჭურ­ვი­ლო­ბა, არც ჩა­ფხუ­ტე­ბი, არც ჯავ­შან­ჟი­ლე­ტე­ბი და არც ტაქ­ტი­კუ­რი მე­დი­ცი­ნის­თვის ვი­ყა­ვით მზად. ჩვენს ხელთ იყო მხო­ლოდ მან­ქა­ნა და შტა­ბი. ასე რომ, ყვე­ლაფ­რის ძებ­ნა და­ვი­წყეთ და ამ დროს თით­ქოს ორ­გა­ნი­ზა­ტო­რო­ბის მე­ო­რე სუნ­თქვა გაგ­ვეხ­სნა“, - ჰყვე­ბა ეკა­ტე­რი­ნა.

თან იმა­ზე ეცი­ნე­ბა, რომ ზოგ­ჯერ სურ­ვი­ლი აქვს, ეს ყვე­ლა­ფე­რი და­ი­ვი­წყოს, და­ის­ვე­ნოს მო­ხა­ლი­სე­ო­ბის ვე­ლუ­რი ტემ­პის­გან და ჰოს­ტო­მელ­ში "ჰოს­პი­ტა­ლი­ე­რებ­თან“ რო­ტა­ცი­ა­ზე წას­ვლა მო­ი­თხო­ვოს. მი­თუ­მე­ტეს, რომ ჯერ კი­დევ შე­ნარ­ჩუ­ნე­ბუ­ლი აქვს სამ­ხედ­რო მე­დი­კო­სის რეფ­ლექ­სე­ბი - ყვი­რილ­ზე, მე­დი­კე­ბი!“ დღე­საც რე­ა­გი­რებს და წამ­ში გარ­ბის საშ­ვე­ლად, თუნ­დაც ვი­ღაც ხუმ­რო­ბით ყვი­რო­დეს.

"მაგ­რამ იმ თი­თო­ე­უ­ლი მო­ხა­ლი­სი­სად­მი ვგრძნობ პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბას, რომ­ლე­ბიც ჩვენს შტაბ­ში მუ­შა­ო­ბენ (და ზო­გი­ერ­თი ცხოვ­რობს კი­დეც აქ) , - ურ­თავს ეკა­ტე­რი­ნა, - ჩვენ­თან შე­სა­ნიშ­ნა­ვი ადა­მი­ა­ნე­ბი მუ­შა­ო­ბენ. რო­დე­საც ჩვენ ირ­გვლივ ბრძო­ლე­ბი მიმ­დი­ნა­რე­ობ­და, ვხუმ­რობ­დით, რამე რომ მოხ­დეს, ჩვე­ნი შტა­ბი ერის აღორ­ძი­ნე­ბას შეძ­ლებ­დაო. იმი­ტომ, რომ აქ მუ­შა­ო­ბენ მხატ­ვრე­ბი, არ­ქი­ტექ­ტო­რე­ბი, მო­ქან­და­კე­ე­ბი, რე­ჟი­სო­რე­ბი, სა­ინ­ფორ­მა­ციო ტექ­ნო­ლო­გი­ე­ბის სპე­ცი­ა­ლის­ტე­ბი… ჩვენ­თან არი­ან ადა­მი­ა­ნე­ბი მა­რი­უ­პო­ლი­დან, კი­ე­ვის მიმ­დე­ბა­რე რე­გი­ო­ნე­ბი­დან. ანუ ისი­ნი, ვი­საც უკან და­საბ­რუ­ნე­ბე­ლი ად­გი­ლი არ აქვთ. ისი­ნი სა­მუ­შა­ო­ზე ბო­ლომ­დე იხარ­ჯე­ბი­ან. რო­გორ უნდა მი­ვა­ტო­ვო ეს ხალ­ხი?“

• წარ­სუ­ლის მო­გო­ნე­ბა - 2014 წელი

2014 წლის ომის და­სა­წყის­ში თა­ვი­სი მო­ვა­ლე­ო­ბე­ბის შეს­რუ­ლე­ბა დო­ნეც­კის აე­რო­პორტთან, ყვე­ლა­ზე ცხელ წერ­ტი­ლებ­ში - სო­ფელ პეს­კი­ში და ბუ­ტოვ­კის მა­ღა­როს ტე­რი­ტო­რი­ა­ზე მო­უ­წია. თუმ­ცა ეკა­ტე­რი­ნას მი­აჩ­ნია, რომ ომში მისი გა­მოც­დი­ლე­ბა არ იყო ყვე­ლა­ზე რთუ­ლი - ზო­გი­ერ­თი ქვე­და­ნა­ყო­ფი გა­ცი­ლე­ბით უა­რეს პი­რო­ბებ­ში იბ­რძო­და.

"ადრე გა­სა­ჭირ­ზე ვლა­პა­რა­კობ­დი, ვყვე­ბო­დი ქა­ლე­ბის ის­ტო­რი­ებ­ზე, სა­ში­ნელ პი­რო­ბებ­ზე, სექ­სიზ­მზე და იმ გა­რე­მო­ზე, რო­მელ­შიც ისი­ნი იბ­რძოდ­ნენ. თუმ­ცა სა­ყო­ფა­ცხოვ­რე­ბო თვალ­საზ­რი­სით, 2014 წელს "ჰოს­პი­ტა­ლი­ე­რებს“ ყვე­ლა­ფე­რი ჰქონ­დათ, რაც აუ­ცი­ლე­ბე­ლი იყო. ყვე­ლაფ­რით აღ­ჭურ­ვი­ლე­ბი ვი­ყა­ვით, შეგ­ვეძ­ლო შხა­პის მი­ღე­ბა, ჩვენ­თვის საკ­ვე­ბი მოჰ­ქონ­დათ. იმ დროს, ამ გად­მო­სა­ხე­დი­დან, მეტ-ნაკ­ლე­ბად კომ­ფორ­ტუ­ლად ვი­ყა­ვით“, - იგო­ნებს ეკა­ტე­რი­ნა.

დე­მო­ბი­ლი­ზა­ცი­ის შემ­დეგ ის "უკ­რა­ი­ნელ ვე­ტე­რან ქალ­თა მოძ­რა­ო­ბის“ ერთ-ერთი ლი­დე­რი გახ­და და აქ­ტი­უ­რად იცავ­და სამ­ხედ­რო ქალ­თა უფ­ლე­ბებს. ომში დაბ­რუ­ნე­ბა­ზე არ ფიქ­რობ­და და ხუმ­რობ­და, რომ ახლა იმა­ზე გა­ცი­ლე­ბით ფრთხი­ლი იყო, ვიდ­რე - 8 წლის წინ.

"უპირ­ვე­ლეს ყოვ­ლი­სა, ჩვენ­თან ერ­თად მო­ხა­ლი­სე­ე­ბად კა­ცებ­მაც და­ი­წყეს მუ­შა­ო­ბა. გარ­და ამი­სა, შტაბ­ში მხო­ლოდ სამი ვე­ტე­რა­ნი ქალი დავ­რჩით. ჩვე­ნი გო­გო­ე­ბის უმ­რავ­ლე­სო­ბა ახლა წინა ხაზ­ზე იბ­რძვის, და­ნარ­ჩე­ნე­ბი კი ჩვენ­სა­ვით აღ­ჭურ­ვი­ლო­ბის ძებ­ნით არი­ან და­კა­ვე­ბუ­ლი, ოღონდ სხვა რე­გი­ო­ნებ­ში“, - გან­მარ­ტავს ეკა­ტე­რი­ნა.

სი­ცი­ლით ამ­ბობს, რომ დღეს კი­დევ ერთი გან­სხვა­ვე­ბაა - მათ თა­ნამ­შრომ­ლო­ბა იმ იდე­ო­ლო­გი­ურ მო­წი­ნა­აღ­მდე­გე­ებ­თა­ნაც კი და­ი­წყეს, რომ­ლებ­საც მა­ნამ­დე ვე­ტე­რა­ნებ­თან სულ კა­მა­თი ჰქონ­დათ. ომმა გა­მო­ას­წო­რა ურ­თი­ერ­თო­ბე­ბი იმ ადა­მი­ა­ნებს შო­რის, რომ­ლე­ბიც მზად არი­ან, ოკუ­პანტს ღირ­სე­უ­ლი წი­ნა­აღ­მდე­გო­ბა გა­უ­წი­ონ.

ახლა ეკა­ტე­რი­ნა დრო­ის უმე­ტეს ნა­წილს შტაბ­ში ტე­ლე­ფო­ნით ხელ­ში ატა­რებს და სხვა­დას­ხვა სა­კითხს აგ­ვა­რებს. იმ­დე­ნად ბევ­რს მუ­შა­ობს, რომ ზოგ­ჯერ ამინ­დის ან დღე-ღა­მის ცვლი­ლე­ბაც კი შე­უმ­ჩნე­ვე­ლი რჩე­ბა. მაგ­რამ სხვა­ნა­ი­რად არ გა­მო­დის. მისი სი­ტყვე­ბით, მო­ხა­ლი­სედ მუ­შა­ო­ბი­სას სიკ­ვდი­ლის რის­კი გა­ცი­ლე­ბით ნაკ­ლე­ბია, ვიდ­რე ბრძო­ლის ველ­ზე, მაგ­რამ ეს სა­მუ­შაო არა­ნაკ­ლებ რთუ­ლი და სა­პა­სუ­ხის­მგებ­ლოა - გან­სა­კუთ­რე­ბით ახლა. "2014 წლის­გან ახლა მდგო­მა­რე­ო­ბაც გან­სხვავ­დე­ბა. ამას ისი­ნიც ადას­ტუ­რე­ბენ, ვინც მო­ხა­ლი­სედ იმ პე­რი­ო­დი­დან მუ­შა­ობს. 2014-ში შე­საძ­ლე­ბე­ლი იყო ‘მი­ლი­ტა­რის­ტში’ მის­ვლა, მა­ღალ­ყე­ლი­ა­ნი სამ­ხედ­რო ფეხ­საც­მლის ყიდ­ვა და აღ­მო­სავ­ლეთ­ში გაგ­ზავ­ნა. ახლა ეს შე­უძ­ლე­ბე­ლია. უზარ­მა­ზარ მო­თხოვ­ნას რე­სურ­სე­ბი ვერ აკ­მა­ყო­ფი­ლებს. თი­თო­ე­უ­ლი სა­ვა­ლუ­ტო ოპე­რა­ცია, სა­ზღვარ­ზე თი­თო­ე­უ­ლი გა­დას­ვლა სა­ში­ნე­ლი თა­ვის ტკი­ვი­ლია“, - ამ­ბობს ვე­ტე­რა­ნი.

რე­სურ­სე­ბის ძი­ე­ბის და მო­თხოვ­ნე­ბის დაკ­მა­ყო­ფი­ლე­ბის მთე­ლი სირ­თუ­ლის მი­უ­ხე­და­ვად, ფონ­დის სა­წყობ­ში პრაქ­ტი­კუ­ლად ყვე­ლა­ფე­რია - წამ­ლე­ბი, ჰი­გი­ე­ნუ­რი სა­შუ­ა­ლე­ბე­ბი, ტაქ­ტი­კუ­რი მო­წყო­ბი­ლო­ბა, აღ­ჭურ­ვი­ლო­ბა. აქ მუ­შა­ობს სამ­ზა­რე­უ­ლო, სა­დაც ქვეყ­ნის დამ­ცვე­ლე­ბის­თვის საჭ­მელს ამ­ზა­დე­ბენ და "ბარი“, სა­დაც მზად­დე­ბა კოქ­ტე­ი­ლე­ბი (რაც ასე­ვე ძა­ლი­ან სა­ჭი­როა დამ­ცვე­ლე­ბის­თვის). აქვთ ასე­ვე დრო­ნე­ბის სა­კუ­თა­რი სა­ხე­ლოს­ნო, სა­დაც შე­საძ­ლე­ბე­ლია პრაქ­ტი­კუ­ლად ყვე­ლა­ფე­რი - დრო­ნე­ბის აწყო­ბაც და, სა­ჭი­რო­ე­ბის შემ­თხვე­ვა­ში, მათი გა­ნახ­ლე­ბაც. "ჩვენ გვაქვს ყვე­ლა­ფე­რი, მაგ­რამ ცოტ-ცოტა და მცი­რე რა­ო­დე­ნო­ბით, რად­გან მო­თხოვ­ნა ძა­ლი­ან დი­დია“, - აღ­ნიშ­ნავს ეკა­ტე­რი­ნა.

"ჩვენ ლო­ჯის­ტი­კის, უზ­რუნ­ველ­ყო­ფის და ჰუ­მა­ნი­ტა­რულ სა­კი­თხებ­ში ვწევთ დახ­მა­რე­ბას“, - ჰყვე­ბა ის, - "ძა­ლის­ხმე­ვას სამ­ხედ­რო­ე­ბის და სა­მო­ქა­ლა­ქო პი­რე­ბის დახ­მა­რე­ბა­ზე ვა­ნა­წი­ლებთ. პრი­ო­რი­ტე­ტი, რა თქმა უნდა, სამ­ხედ­რო­ებს აქვთ - ჩვე­ნი გო­გო­ე­ბი (ჩვე­ნი ვე­ტე­რა­ნი ქა­ლე­ბი­დან ახლა თით­ქმის ყვე­ლა იბ­რძვის) წინა ხაზ­ზე არი­ან. ვაგ­რო­ვებთ თან­ხებს, ვყი­დუ­ლობთ აღ­ჭურ­ვი­ლო­ბას, ვე­ძებთ ყო­ველ­გვარ გუ­ლის გა­და­სა­ყო­ლე­ბელ ნივთს სამ­ხედ­რო­ე­ბის­თვის“.

• მათ შე­სა­ხებ, ვინც ომს არ გა­ექ­ცა

კი­ე­ვის ოლ­ქის გა­თა­ვი­სუფ­ლე­ბის შემ­დეგ მოძ­რა­ო­ბას კი­დევ ერთი პრი­ო­რი­ტე­ტი და­ე­მა­ტა - იმ ადა­მი­ა­ნე­ბის დახ­მა­რე­ბა, რომ­ლებ­მაც რუ­სე­თის ოკუ­პა­ცია გა­და­ი­ტა­ნეს.

"იქ სი­ცი­ვე და შიმ­ში­ლია და, უბ­რა­ლოდ, სა­ში­ნე­ლე­ბა ხდე­ბა“, - ამ­ბობს ეკა­ტე­რი­ნა“, - იმი­ტომ, რომ რო­დე­საც ბრძო­ლის ცე­ცხლი ქრე­ბა და პა­ტა­რა გა­მარ­ჯვე­ბე­ბით მოგ­ვრი­ლი სი­ხა­რუ­ლი ნელ­დე­ბა, აშ­კა­რავ­დე­ბა ომის ნამ­დვი­ლი სახე და მშვი­დო­ბი­ა­ნი მო­სახ­ლე­ო­ბის ტან­ჯვა. ის, რაც იქ ვნა­ხეთ, სა­ში­ნე­ლე­ბაა. მე ვიცი, რომ, მა­გა­ლი­თად, სამ­ხედ­რო­ებს ახლა ნამ­დვი­ლად მი­აწ­ვდი­ან საკ­ვებს. ამ ხალ­ხს კი დახ­მა­რე­ბა სჭირ­დე­ბა. მათ ცხო­ვე­ლებ­საც დახ­მა­რე­ბა სჭირ­დე­ბათ. ზო­გი­ერთ და­სახ­ლე­ბულ პუნ­ქტში მდგო­მა­რე­ო­ბა გა­ცი­ლე­ბით რთუ­ლია, ვიდ­რე ბუ­ჩა­სა და ირ­პინ­ში. ჩვენ ამ სა­ში­ნე­ლე­ბის მხო­ლოდ მცი­რედს ვხე­დავთ. დატ­რი­ა­ლე­ბუ­ლი უბე­დუ­რე­ბა, სი­ნამ­დვი­ლე­ში, წარ­მო­უდ­გენ­ლად უფრო დიდი და მას­შტა­ბუ­რია. სამ­წუ­ხა­როდ, ომი­დან შორს მყოფ­მა ადა­მი­ა­ნებ­მა შე­იძ­ლე­ბა ძა­ლი­ან მალე და­ი­ვი­წყონ, რამ­დე­ნად მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია, რომ ჩვენ ყვე­ლა ერ­თმა­ნეთს ვეხ­მა­რე­ბო­დეთ“.

მას­შტა­ბი­ა­ნი ინ­ტერ­ვენ­ცი­ის და­წყე­ბის შემ­დეგ პირ­ვე­ლი დას­ვე­ნე­ბის დღის აღე­ბა ეკა­ტე­რი­ნამ კვი­რას, 3 აპ­რილს გა­და­წყვი­ტა - რაც ძა­ლი­ან ინა­ნა. ეს ის დღე იყო, როცა მსოფ­ლი­ოს ბუ­ჩა­დან წა­მო­სუ­ლი ცნო­ბე­ბით ჯო­ჯო­ხეთ­ში პორ­ტა­ლი გა­უხ­სნეს. "ვი­წე­ქი და ვგრძნობ­დი მთლი­ა­ნად და­ძა­ბულ სხე­ულს. არაფ­რის კე­თე­ბა არ შე­მეძ­ლო. მო­კუნ­ტუ­ლი, გა­მუდ­მე­ბით ახალ ამ­ბებს ვუ­ყუ­რებ­დი. ასე­თი შეგ­რძნე­ბა ბევ­რს ექ­ნე­ბო­და. სამ­სა­ხურ­ში რომ ვყო­ფი­ლი­ყა­ვი და ჩემს საქ­მე­ში ჩარ­თუ­ლი, შე­და­რე­ბით გა­მი­ად­ვილ­დე­ბო­და ამის ატა­ნა“, - აღი­ა­რებს ის.

ამის შემ­დეგ ეკა­ტე­რი­ნა გუნდთან ერ­თად რუ­სე­ბის­გან გა­თა­ვი­სუფ­ლე­ბუ­ლი ქა­ლა­ქე­ბის და­სახ­მა­რებ­ლად გა­ემ­გზავ­რა. ეს მივ­ლი­ნე­ბა ძა­ლი­ან მძი­მე აღ­მოჩ­ნდა მის­თვი­საც კი - მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ ომი ახ­ლო­დან აქამ­დეც ჰქონ­და ნა­ნა­ხი. ამ­ბობს, რომ მა­ნამ­დე გარ­და­ტე­ხის მო­მენ­ტი დო­ნეცკ­ში გამ­გზავ­რე­ბა იყო, სა­დაც და­ი­ნა­ხა, რო­გორ გა­ურ­ბო­და ხალ­ხი ომს. ეს გა­მა­ოგ­ნე­ბე­ლი სა­ნა­ხა­ო­ბა იყო. ახლა კი აღ­მო­ა­ჩი­ნა, რომ გა­ცი­ლე­ბით უფრო მძი­მე შთა­ბეჭ­დი­ლე­ბას ახ­დენს იმ ადა­მი­ა­ნე­ბის ნახ­ვა, რომ­ლე­ბიც ომს ვერ გა­ექ­ცნენ.

"რე­ა­ლუ­რად, ნგრე­ვის კუ­თხით უა­რესს ვე­ლო­დი“, - ჰყვე­ბა ის, - "ნან­გრე­ვე­ბით სავ­სე პე­ი­ზა­ჟებს მიჩ­ვე­უ­ლი ვარ. უფრო მე­ტად გა­ნად­გუ­რე­ბუ­ლი ქა­ლა­ქე­ბიც მი­ნა­ხავს. ახლა ყვე­ლა­ზე მძი­მე ადა­მი­ა­ნებ­თან ურ­თი­ერ­თო­ბაა. რო­დე­საც კაცი ძმა­თა სა­საფ­ლა­ოს გიჩ­ვე­ნებს, გიყ­ვე­ბა, რო­გორ დაწ­ვეს იქ ქალი ცო­ცხლად და ტი­რილს იწყებს, მერე კი სი­გა­რეტს უკი­დებს, აშ­კა­რა ხდე­ბა, რომ ადა­მი­ა­ნი იქ უნდა დარ­ჩეს და და­ე­ლო­დოს, სა­ნამ ქა­ლაქს მის ფსი­ქი­კას­თან ერ­თად აღად­გე­ნენ. ამ დროს ხვდე­ბი, რომ ახლა ამ კაცს მშვი­დო­ბი­ა­ნი ქა­ლა­ქი ალ­ბათ მოკ­ლავ­და“.

"არ ვიცი, რო­გორ გა­ვაგ­რძე­ლებთ ცხოვ­რე­ბას ამის შემ­დეგ“, - დას­ძენს ეკა­ტე­რი­ნა, - "ზოგ­ჯერ გინ­დე­ბა, სა­ერ­თოდ და­ტო­ვო შენი სხე­უ­ლი, რომ ეს ტკი­ვი­ლი ასე მძაფ­რად აღარ იგ­რძნო. მაგ­რამ ახლა უფრო მე­ტად ემო­ცი­ურ სი­ცა­რი­ე­ლეს ვგრძნობ. მიკ­ვირს, რომ მრის­ხა­ნე­ბის ან სი­ძულ­ვი­ლის შეგ­რძნე­ბა არ მაქვს. იმი­ტომ, რომ რუ­სე­ბი ჯერ კი­დევ მა­ნამ­დე მძულ­დნენ, სა­ნამ ეს სი­ძულ­ვი­ლი სა­ყო­ველ­თაო გახ­დე­ბო­და. მაგ­რამ ახლა მხო­ლოდ ტკი­ვილს და სი­ცა­რი­ე­ლეს ვგრძნობ. თუმ­ცა ვიცი, რო­დე­საც ვმუ­შა­ობ, აბ­სო­ლუ­ტუ­რად ნორ­მა­ლუ­რად გა­მო­ვი­ყუ­რე­ბი - ჩვე­უ­ლებ­რი­ვი და მხი­ა­რუ­ლი ვჩან­ვარ“.

სწო­რედ ესაა ერთ-ერთი მი­ზე­ზი იმის, ამ­დენს რა­ტო­მაც მუ­შა­ობს.

• გა­მარ­ჯვე­ბის შე­სა­ხებ

ეკა­ტე­რი­ნა ერთ-ერ­თია იმ ვე­ტე­რა­ნებს შო­რის, რო­მელ­საც ეჭვი არ ეპა­რე­ბო­და, რომ რუ­სე­თის აგ­რე­სია დონ­ბა­სით არ დამ­თავ­რდე­ბო­და.

"ზუს­ტად ვი­ცო­დი, რომ ომი გა­ნახ­ლდე­ბო­და. მაგ­რამ მე­გო­ნა, რომ მშვი­დო­ბი­ა­ნი ცხოვ­რე­ბის­თვის კი­დევ რამ­დე­ნი­მე წელი გვექ­ნე­ბო­და. მე­გო­ნა, რომ აღ­მო­სავ­ლეთ­ში დიდი ხნის გან­მავ­ლო­ბა­ში, ნელ-ნელა შეგ­ვა­ვიწ­რო­ვებ­დნენ. მჯე­რო­და, რუ­სეთს ბოლო მალე მო­ე­ღე­ბო­და და ის დიდი ომის და­წყე­ბის გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბას არ მი­ი­ღებ­და. სამ­წუ­ხა­როდ, რუ­სეთს ჯერ ბოლო არ მო­ღე­ბია. არ მინ­დო­და, და­მე­ჯე­რე­ბი­ნა, რომ ამა­ზე წა­ვი­დოდ­ნენ. თუმ­ცა, ეს გარ­და­უ­ვა­ლი იყო. რად­გან ეს მხო­ლოდ ომი არ არის, ეს ორ ცი­ვი­ლი­ზა­ცი­ას შო­რის ბრძო­ლაა“, - ამ­ბობს ეკა­ტე­რი­ნა.

მის­თვის აშ­კა­რა კი­დევ ერთი ფაქ­ტია - ამ ომში უკ­რა­ი­ნა გა­ი­მარ­ჯვებს. "არ­ჩე­ვა­ნი არ გვაქვს. ჩვენ ყვე­ლა­ფერს სწო­რად ვა­კე­თებთ. მე მჯე­რა კარ­მის. მჯე­რა, რომ მხარს გვი­ჭე­რენ წინა გან­მა­თა­ვი­სუფ­ლე­ბე­ლი ბრძო­ლის ძა­ლე­ბი. ყვე­ლა­ფე­რი, რაც ახლა ხდე­ბა, ძა­ლი­ან მა­გო­ნებს მა­ი­დანს. მაგ­რამ ახლა მო­მავ­ლი­სათ­ვის ბრძო­ლა მიმ­დი­ნა­რე­ობს არა კი­ე­ვის ცენ­ტრში, არა­მედ მთელ ქვე­ყა­ნა­ში. ასე­თი დიდი ძალა არ შე­იძ­ლე­ბა, და­მარ­ცხდეს. ვხე­დავ, რომ ჩემ ირ­გვლივ ადა­მი­ა­ნე­ბი მზად არი­ან, ქვე­ყა­ნა უკა­ნას­კნელ ამო­სუნ­თქვამ­დე და­იც­ვან. ვხე­დავ, რომ ყვე­ლა მო­ტი­ვი­რე­ბუ­ლია. სწო­რედ ასე­თი მო­ტი­ვა­ცი­აა გა­მარ­ჯვე­ბა“, - აღ­ნიშ­ნავს ის.

ამას­თა­ნა­ვე, ეკა­ტე­რი­ნა ნამ­დვი­ლად არ აი­დე­ა­ლებს სი­ტუ­ა­ცი­ას და ყვე­ლა პრობ­ლე­მას და ნაკლს ხე­დავს. მათ შო­რის - ჯა­რის შიგ­ნი­თაც. "ერთი სტრუქ­ტუ­რის შიგ­ნით შე­იძ­ლე­ბა შე­სა­ნიშ­ნა­ვი ჯა­რის­კა­ცე­ბი და ოფიც­რე­ბი იყ­ვნენ, რომ­ლებ­საც გარე მტრის გარ­და, შიდა პრობ­ლე­მებ­თა­ნაც უწევ­დეთ ბრძო­ლა. კი, უარ­ყო­ფი­თიც ბევ­რია. მაგ­რამ ახლა სა­ზო­გა­დო­ე­ბის თა­ნამ­შრომ­ლო­ბის ყვე­ლა ფორ­მა­ტი­დან სა­უ­კე­თე­სო­ე­ბი მუ­შა­ო­ბენ. ყვე­ლა ყო­ჩა­ღია. ჩვენს ყვე­ლა პრობ­ლე­მას მერე გა­დავ­ჭრით. გა­მარ­ჯვე­ბის შემ­დეგ სხვე­ბი ვიქ­ნე­ბით და უფრო და­ვა­ფა­სებთ იმას, რაც გვაქვს. რად­გან ეს ყვე­ლა­ფე­რი ძა­ლი­ან ძვი­რად მო­ვი­პო­ვეთ“, - გან­მარ­ტავს ვე­ტე­რა­ნი.

ეკა­ტე­რი­ნას მტკი­ცე­ბით, ამ ომს რომ გა­უძ­ლონ, უკ­რა­ი­ნე­ლე­ბი ერ­თმა­ნე­თის მი­მართ უფრო მგრძნო­ბი­ა­რე­ნი უნდა იყ­ვნენ - მათ ეს გა­და­არ­ჩენს.

"უკ­რა­ი­ნის მო­ხა­ლი­სე­თა კორ­პუს­ში ჩვე­ნი კა­პე­ლა­ნი რო­ტა­ცი­ა­ზე გაგ­ზავ­ნის წინ ყო­ველ­თვის ამ­ბობ­და, მტე­რი სიყ­ვა­რუ­ლით მო­კა­ლი­თო. მა­შინ ამ სი­ტყვე­ბის აზრს ვერ ვხვდე­ბო­დი: ეს რო­გორ? ნამ­დვი­ლი ბოდ­ვაა! ის რა, მოკ­ვლის სიყ­ვა­რულს გვირ­ჩევს-მეთ­ქი? ახლა ვხვდე­ბი, რა­საც გუ­ლის­ხმობ­და. წარ­მო­უდ­გე­ნე­ლია, უკ­რა­ი­ნის აშე­ნე­ბა რუ­სე­ბის მი­მართ სი­ძულ­ვილ­ზე და­ა­ფუძნო. სი­ძულ­ვი­ლი ბრძო­ლის ენერ­გი­ას გაძ­ლევს. მაგ­რამ აღ­სად­გე­ნად სა­ჭი­რო რე­სურ­სი სიყ­ვა­რუ­ლია. მო­კა­ლით მტე­რი სიყ­ვა­რუ­ლით - აქ შე­ნი­ა­ნე­ბის, ანუ მათი სიყ­ვა­რუ­ლი იგუ­ლის­ხმე­ბა, ვი­საც დაც­ვა და მზრუნ­ვე­ლო­ბით გუ­ლის გათ­ბო­ბა სჭირ­დე­ბა. დღეს სი­ძულ­ვი­ლი ბუ­ნებ­რი­ვი და გა­სა­გე­ბია. მაგ­რამ არ უნდა იყო სარ­კე მათ­თვის, ვინც მხო­ლოდ ბო­რო­ტე­ბით და სი­ძულ­ვი­ლით არის აღ­სავ­სე. გა­ცი­ლე­ბით მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია, ყუ­რა­დღე­ბა ერ­თმა­ნეთ­ზე ზრუნ­ვას და ნდო­ბას და­ვუთ­მოთ“, - ამ­ბობს ეკა­ტე­რი­ნა. წყა­რო

"უკ­რა­ი­ნელ ვე­ტე­რან ქალ­თა მოძ­რა­ო­ბის“ მხარ­და­ჭე­რა ამ ბმულ­ზეგა­დას­ვლით შე­გიძ­ლი­ათ.

ავ­ტო­რი: ევ­გე­ნია მა­ზუ­რი