უყ­ვარს გა­მოთ­ქმა - ცხოვ­რე­ბა არის მოგ­ზა­უ­რო­ბა და არა - და­ნიშ­ნუ­ლე­ბა. ამ­ბობს, - მეც ისე ვუ­ყუ­რებ ჩემს ცხოვ­რე­ბას, რო­გორც მოგ­ზა­უ­რო­ბას, მთა­ვა­რია, და­ნიშ­ნუ­ლე­ბის ად­გი­ლამ­დე მი­ვი­დეო. უკან ყუ­რე­ბა არ სჩ­ვე­ვია, წი­ნა­აღ­მდეგ შემ­თხვე­ვა­ში, წინ ვერ ივ­ლი­და. ახ­ლა­ხან კო­ვი­დი და­ა­მარ­ცხა, ამ­ბობს, იო­ლად გა­და­ვი­ტა­ნე და მგო­ნი, ამა­ში D ვი­ტა­მი­ნი და­მეხ­მა­რაო. ბავ­შვო­ბა­ში ბა­ლე­რი­ნო­ბა ჰქონ­და ოც­ნე­ბად, ქო­რე­ოგ­რა­ფი­ულ სას­წავ­ლე­ბელ­შიც სწავ­ლობ­და, მაგ­რამ, სა­ბა­ლე­ტო კა­რი­ე­რის გაგ­რძე­ლე­ბა არ გა­მო­უ­ვი­და. სა­მა­გი­ე­როდ, ძა­ლი­ან შორს გა­იჭ­რა - კონ­ტი­ნენ­ტი­დან კონ­ტი­ნენტზე და ქვეყ­ნი­დან-ქვე­ყა­ნა­ში სი­ა­რუ­ლი დას­ჭირ­და გა­მოც­დი­ლე­ბი­სა და გა­ნათ­ლე­ბის და­საგ­რო­ვებ­ლად. მათ შო­რის ცხელ წერ­ტი­ლებ­შიც ჩა­დი­ო­და, ტე­რაქტსაც ძლივს გა­და­ურ­ჩა და სას­წრა­ფოდ ევა­კუ­ა­ცი­ა­მაც მო­უ­წია. პო­ლი­ტი­კო­სი, დიპ­ლო­მა­ტი და მკვლე­ვა­რი სა­ლო­მე სა­მა­დაშ­ვი­ლი მის მთა­ვარ პო­ლი­ტი­კურ ამო­ცა­ნად იმ და­ნიშ­ნუ­ლე­ბამ­დე მის­ვლას მი­იჩ­ნევს, რა­საც სა­ქარ­თვე­ლოს ნა­ტო­ში და ევ­რო­კავ­შირ­ში გა­წევ­რე­ბა ჰქვია.

• "ჩვე­ნი ეზო"

- გა­ვი­ზარ­დე პლე­ხა­ნოვ­ზე, ახლა აღ­მა­შე­ნე­ბე­ლი რომ ჰქვია, თბი­ლი­სურ ეზო­ში. მას მწერ­ლე­ბის ეზოს ეძახ­დნენ. ბევრ ცნო­ბილ მწე­რალს შო­რის, ჩემს მე­ზობ­ლად ჩემი საყ­ვა­რე­ლი მწე­რა­ლი ოთარ ჭი­ლა­ძეც ცხოვ­რობ­და.

ერ­თის მხრივ ძა­ლი­ან კარ­გი ბავ­შვო­ბა მქონ­და, იმი­ტომ, რომ ბევ­რი მე­გო­ბა­რი მყავ­და, ჩვენს ეზო­ში ახალ­გაზ­რდე­ბი მო­დი­ოდ­ნენ გა­სარ­თო­ბად, იყო დიდი მხი­ა­რუ­ლე­ბა. ბავ­შვო­ბა­ში ეს ეზო ისე მიყ­ვარ­და, რომ ჩემ­თვის კოშ­მა­რი იყო, სა­ცხოვ­რებ­ლად სხვა­გან რომ გა­დავ­დი­ო­დით. დღემ­დე ძა­ლი­ან მიყ­ვარს პლე­ხა­ნო­ვის 179... მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ იქ აღარ ვცხოვ­რობ, ის მა­ინც ჩემს სახ­ლად მი­მაჩ­ნია. ბრი­უ­სელ­ში რო­დე­საც ვცხოვ­რობ­დი და ელჩი ვი­ყა­ვი, ძა­ლი­ან გა­დაღ­ლილ­მა მძღოლს ვუ­თხა­რი, სახ­ლში წა­ვი­დეთ, პლე­ხა­ნოვ­ზე-თქო და გა­ო­ცე­ბულ­მა შე­მომ­ხე­და. ასე რომ, ეს სახ­ლი ჩემს სახ­ლად დარ­ჩა. ერთი ძმა მყავს, რო­მე­ლიც დიდი ხა­ნია უცხო­ეთ­ში ცხოვ­რობს და მუ­შა­ობს. ესეც ჩვე­ნი ქვეყ­ნის ერთი მთა­ვა­რი პრობ­ლე­მაა, როცა ოჯა­ხე­ბის უმ­რავ­ლე­სო­ბი­დან ერთი წევ­რი უცხო­ეთ­შია წა­სუ­ლი.

• "ასე აღ­მოვ­ჩნდი ამე­რი­კა­ში"

- თბი­ლის­ში ჩა­ვა­ბა­რე იუ­რი­დი­ულ ფა­კულ­ტეტ­ზე და მე­ო­რე კურ­სი­დან ამე­რი­კა­ში წა­ვე­დი სას­წავ­ლებ­ლად, იქ მი­ვი­ღე გა­ნათ­ლე­ბა პო­ლი­ტი­კუ­რი მეც­ნი­ე­რე­ბის და სა­კონ­სტი­ტუ­ციო სა­მარ­თლის ად­მი­ნის­ტრი­რე­ბის დარ­გში. ჩემი ეს არ­ჩე­ვა­ნი მა­შინ ძა­ლი­ან არა­ორ­დი­ნა­ლუ­რი იყო, ვი­ნა­ი­დან, ქა­ლის­თვის იუ­რი­დი­უ­ლი ფა­კულ­ტე­ტი მა­ინც და მა­ინც არ იყო პო­პუ­ლა­რუ­ლი. პირ­ვე­ლი სა­შუ­ა­ლო სკო­ლა და­ვამ­თავ­რე და ეკო­ნო­მი­კურ ფა­კულ­ტეტ­ზე ჩა­სა­ბა­რებ­ლად ვემ­ზა­დე­ბო­დი. რა­ტომ­ღაც არ ვი­ყა­ვი დარ­წმუ­ნე­ბუ­ლი, რომ ეს სწო­რი არ­ჩე­ვა­ნი იყო. მერე სა­ერ­თა­შო­რი­სო ურ­თი­ერ­თო­ბებ­ზე ვფიქ­რობ­დი ჩა­ბა­რე­ბას და მა­შინ შევ­ხვდი ძა­ლი­ან სა­ინ­ტე­რე­სო ადა­მი­ანს - ანა კორ­ძა­ია-სა­მა­დაშ­ვი­ლის დე­დას, ქალ­ბა­ტონ ნა­ნუ­ლის - იუ­რისტსა და პრო­ფე­სორს და მან და­მარ­წმუ­ნა, იუ­რი­დი­ულ ფა­კულ­ტეტ­ზე ჩა­მე­ბა­რე­ბი­ნა. მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ ყვე­ლა­ზე მა­ღა­ლი ქუ­ლე­ბი მი­ვი­ღე, სა­ბო­ლო­ოდ ისე გა­მო­ვი­და, რომ დავ­ტო­ვე იუ­რი­დი­უ­ლი ფა­კულ­ტე­ტი. ამის შემ­დეგ გა­ვი­მარ­ჯვე კონ­კურ­სში, ამე­რი­კის სა­ელ­ჩომ სა­ქარ­თვე­ლო­დან 4 ადა­მი­ა­ნი შე­არ­ჩია სწავ­ლის გა­საგ­რძე­ლებ­ლად და სრუ­ლი და­ფი­ნან­სე­ბით. ასე აღ­მოვ­ჩნდი ამე­რი­კა­ში...

მა­მა­ჩე­მი პრო­ფე­სო­რია ტექ­ნი­კურ უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში, მა­მაც და დე­დაც ინ­ჟი­ნერ-ფი­ზი­კო­სე­ბი არი­ან და ინ­ტე­ლი­გენ­ცი­ის იმ ფე­ნას მი­ე­კუთ­ვნე­ბოდ­ნენ, რომ­ლებ­საც 90-იან წლებ­ში ნამ­დვი­ლად არ ჰქონ­დათ ამე­რი­კა­ში ჩემი გა­ნათ­ლე­ბის და­ფი­ნან­სე­ბის სა­შუ­ა­ლე­ბა. ძა­ლი­ან გა­მი­მარ­თლა, როცა ამე­რი­კის კონ­გრე­სის სრუ­ლი და­ფი­ნან­სე­ბით წა­ვე­დი ამე­რი­კა­ში და მერე უკვე შევ­ძე­ლი, რომ სტი­პენ­დი­ე­ბი მი­მე­ღო და ამის დახ­მა­რე­ბით შევ­ძე­ლი ამე­რი­კა­სა და ევ­რო­პა­ში გა­ნათ­ლე­ბის მი­ღე­ბა. და­ვამ­თავ­რე პო­ლი­ტი­კუ­რი მეც­ნი­ე­რე­ბა და ფი­ლო­სო­ფია კო­ლე­ჯში, ბა­კა­ლავ­რი­ა­ტის დო­ნე­ზე, შემ­დეგ ორი მა­გის­ტრის ხა­რის­ხი და­ვი­ცა­ვი - ერთი ცენ­ტრა­ლუ­რი ევ­რო­პის უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში, სა­კონ­სტი­ტუ­ციო სა­მარ­თალ­ში და მე­ო­რე - ვა­შინგტონ­ში, ამე­რი­კის უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში სა­ხელ­მწი­ფოს მარ­თვის მი­მარ­თუ­ლე­ბით. ჩემი გა­ნათ­ლე­ბა სრუ­ლად ჩემს მიერ იყო და­ფი­ნან­სე­ბუ­ლი სტი­პენ­დი­ე­ბის დახ­მა­რე­ბით. მა­გის­ტრა­ტუ­რა­ში სწავ­ლის დროს, პრო­ფე­სო­რის თა­ნა­შემ­წედ ვმუ­შა­ობ­დი სა­კონ­სულ­ტა­ციო ფირ­მა­ში, ვა­შინგტონ­ში. ასე რომ, ძა­ლი­ან დატ­ვირ­თუ­ლი სტუ­დენ­ტო­ბა მქონ­და, თან ვსწავ­ლობ­დი, თან - ვმუ­შა­ობ­დი.

• დაბ­რუ­ნე­ბა სა­ქარ­თვე­ლო­ში

- 2003 წელს დავ­ბრუნ­დი, "ვარ­დე­ბის რე­ვო­ლუ­ცი­ის” შემ­დეგ. მა­შინ ჩავ­თვა­ლე, რომ ჩვე­ნი ქვეყ­ნის წი­ნა­შე ახა­ლი რე­ა­ლო­ბა დგე­ბო­და. მა­ნამ­დე ისე უი­მე­დოდ გა­მო­ი­ყუ­რე­ბო­და ამ ქვეყ­ნის მო­მა­ვა­ლი, რომ ალ­ბათ ჩემი პრო­ფე­სი­უ­ლი კა­რი­ე­რის გაგ­რძე­ლე­ბას სა­ქარ­თვე­ლო­ში, არა­ვი­თარ შემ­თხვე­ვა­ში არ გან­ვი­ხი­ლავ­დი. "ვარ­დე­ბის რე­ვო­ლუ­ცი­ამ” ახა­ლი შე­საძ­ლებ­ლო­ბე­ბი მო­ი­ტა­ნა... რე­ვო­ლუ­ცი­ის შემ­დეგ ვი­ყა­ვი პარ­ლა­მენ­ტის წევ­რი, ერთი წლის შემ­დეგ კი ელ­ჩად გა­ვემ­გზავ­რე ბრი­უ­სელ­ში, ევ­რო­კავ­შირ­ში სა­ქარ­თვე­ლოს მი­სი­ის ხელ­მძღვა­ნე­ლის პოსტზე ვი­ყა­ვი, სა­ელ­ჩო­დან წას­ვლის შემ­დეგ კი - სა­ერ­თა­შო­რი­სო ორ­გა­ნი­ზა­ცი­ებ­ში.

მო­გეხ­სე­ნე­ბათ, 2016 წელს "ნა­ცი­ო­ნა­ლურ მოძ­რა­ო­ბას” ბევ­რი ახა­ლი ადა­მი­ა­ნი შე­უ­ერ­თდა, არ­ჩევ­ნებ­ზე პარ­ტია გა­ნახ­ლე­ბუ­ლი შე­მად­გენ­ლო­ბით წარ­დგა და მეც ერთ-ერთი მათ­გა­ნი ვი­ყა­ვი. ალ­ბათ ყვე­ლა ადა­მი­ანს აქვს წარ­მოდ­გე­ნი­ლი, რას უნდა მი­აღ­წი­ოს ცხოვ­რე­ბა­ში, ყვე­ლას თა­ვი­სი სა­ზო­მი აქვს. ჩემ­თვის ყვე­ლა­ზე მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი ისაა, რომ ჩვე­ნი ქვე­ყა­ნა გა­ვი­დეს სამ­შვი­დო­ბოს, გახ­დეს ევ­რო­პუ­ლი დე­მოკ­რა­ტი­უ­ლი სა­ხელ­მწი­ფო, რო­მე­ლიც იქ­ნე­ბა ნა­ტო­სა და ევ­რო­კავ­ში­რის წევ­რი ქვე­ყა­ნა. თუ მკი­თხავთ, რა არის ჩემ­თვის მთა­ვა­რი პო­ლი­ტი­კუ­რი ამო­ცა­ნა, გი­პა­სუ­ხებთ, რომ სწო­რედ ეს - ჩვე­ნი ქვეყ­ნის ნა­ტო­ში და ევ­რო­კავ­შირ­ში გა­წევ­რე­ბა. ამას ოც­ნე­ბას არ და­ვარ­ქმევ, ეს არის ჩემი პო­ლი­ტი­კუ­რი საქ­მი­ა­ნო­ბის მი­ზა­ნი. ყვე­ლა­ზე ბედ­ნი­ე­რი დღე­ე­ბი ვფიქ­რობ, წინ არის - ვე­ლო­დე­ბი დროს, რო­დე­საც ნა­ტო­ში სა­ქარ­თვე­ლოს დრო­შა აღი­მარ­თე­ბა.

• ტე­რაქტს გა­დარ­ჩე­ნი­ლი

- მგო­ნია, ცხოვ­რე­ბა­ში უნდა გა­ა­კე­თო ის, რაც რთუ­ლია და სა­ინ­ტე­რე­სო. მა­შინ ამე­რი­კის ეროვ­ნუ­ლი დე­მოკ­რა­ტი­უ­ლი ინ­სტი­ტუ­ტის პროგ­რა­მა­ზე ვმუ­შა­ობ­დი და ცხელ წერ­ტილ­შიც მი­წევ­და ჩას­ვლა. რთუ­ლი ქვე­ყა­ნა იყო ლი­ბია, მაგ­რამ სა­ინ­ტე­რე­სო გა­მოც­დი­ლე­ბა მი­ვი­ღე. მი­მაჩ­ნია, რომ ცხოვ­რე­ბა, ზო­გა­დად, სა­ინ­ტე­რე­სო გა­მოც­დი­ლე­ბე­ბის­გან შედ­გე­ბა... არც ის იყო მარ­ტი­ვი, რომ 18 წლის ასაკ­ში მარ­ტო წავ­სუ­ლი­ყა­ვი ამე­რი­კა­ში. მა­შინ ინ­ტერ­ნე­ტი, სკა­ი­პი არ არ­სე­ბობ­და და სრუ­ლი­ად მო­წყვე­ტი­ლი იყა­ვი შენს ოჯახს, მე­გობ­რებს. მი­ვიჩ­ნევ, რომ რთუ­ლი გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბე­ბის მი­ღე­ბა ქმნის ადა­მი­ანს იმად, რაც არის. ვხუმ­რობ­დი, ან­დერ­ძიც კი დავ­წე­რე-მეთ­ქი...

ყვე­ლა­ნა­ი­რი სა­კუთ­რე­ბა ჩემს ძმა­ზე გა­და­ვა­ფორ­მე. სი­მარ­თლე გი­თხრათ, მა­შინ ლი­ბი­ა­ში, ტრი­პოლ­ში ჩას­ვლა მარ­თლა რის­კის შემ­ცვე­ლი იყო იმი­ტომ, რომ ჩა­მოშ­ლი­ლი იყო სა­ხელ­მწი­ფო, არც პო­ლი­ცია ფუნ­ქცი­ო­ნი­რებ­და, არც - ჯარი, ხში­რი იყო უცხო­ე­ლებ­ზე თავ­დას­ხმა და ტრი­პოლ­ში ვინ­მე უცხო­ე­ლი თუ ჩა­დი­ო­და, არ იცო­და, რით დას­რულ­დე­ბო­და მისი ვი­ზი­ტი. ერთ-ერთი ჩას­ვლის დროს, სულ რა­ღაც წა­მე­ბით ავ­ცდი ტე­რო­რის­ტულ თავ­დას­ხმას და სას­წრა­ფოდ ევა­კუ­ა­ცი­ამ მოგ­ვი­წია. როცა ასეთ გა­რე­მო­ში მუ­შა­ობ სა­ერ­თა­შო­რი­სო მი­მარ­თუ­ლე­ბით, უნდა იფიქ­რო შე­დე­გებ­ზე, თუმ­ცა ასეთ პო­ლი­ტი­კურ გა­რე­მო­ში მუ­შა­ო­ბა, ამა­ვე დროს, სა­ინ­ტე­რე­სოც არის...

• "დეკ­ლა­რა­ცი­ა­ში უნდა შე­ი­ტა­ნო, ძვირ­ფა­სი სა­ჩუ­ქა­რი­აო..."

- დიდი ხნის წინ, ირ­ლან­დი­ა­ში ჩემი სახ­სრე­ბით შე­ვი­ძი­ნე ბინა. ჩემი ძმა ირ­ლან­დი­ის მო­ქა­ლა­ქეა, ძმიშ­ვი­ლე­ბი მყავს ნა­ხევ­რად ირ­ლან­დი­ე­ლე­ბი და იქ ისი­ნი ცხოვ­რო­ბენ, ჩემი ოჯა­ხის ნა­წი­ლი ირ­ლან­დი­ა­შია. სამ­წუ­ხა­როდ, ხში­რად ვერ ჩავ­დი­ვარ...

მთე­ლი ცხოვ­რე­ბა სამ კონ­ტი­ნენტზე და 6 სხვა­დას­ხვა ქვე­ყა­ნა­ში ვარ ნა­ცხოვ­რე­ბი და ნა­მუ­შე­ვა­რი, მაგ­რამ, ჩემი აზ­რით, სა­კუ­თარ ქვე­ყა­ნა­ში ყოფა-ცხოვ­რე­ბა ყვე­ლა­ფერს სჯო­ბია. ამი­ტო­მაც კარ­გად მეს­მის ემიგ­რა­ტე­ბის, მათი გუ­ლის­ტკი­ვი­ლის. შენს სახ­ლში ყოფ­ნას არა­ფე­რი სჯობს, მოგ­ზა­უ­რო­ბა კი ყველ­გან კარ­გია. აკა­დე­მი­ურ საქ­მი­ა­ნო­ბას ვე­წე­ვი და დღემ­დე ბრი­უ­სე­ლის ერთ-ერთი კვლე­ვი­თი ცენ­ტრის მრჩე­ვე­ლი ვარ, ასე­ვე, ვმუ­შა­ობ სა­დოქ­ტო­რო დი­სერ­ტა­ცი­ა­ზე ევ­რო­კავ­ში­რის უსაფრ­თხო­ე­ბის პო­ლი­ტი­კის თე­მა­ზე, ვკი­თხუ­ლობ ლექ­ცი­ებს. თა­ვი­სუ­ფა­ლი დრო ცოტა მაქვს და ვცდი­ლობ, ვი­კი­თხო.

ადრე, ვიდ­რე ჩაგ­ვკე­ტავ­დნენ, და­კა­ვე­ბუ­ლი ვი­ყა­ვი სპორ­ტით - ცურ­ვით და თხი­ლა­მუ­რე­ბით სრი­ა­ლით. ახლა, სამ­წუ­ხა­როდ, არც ერ­თია და არც - მე­ო­რე, ვცდი­ლობ ეს დრო ჩემს ოჯახ­თან და მე­გობ­რებ­თან ერ­თად გა­ვა­ტა­რო, ამის­თვის ძა­ლი­ან ცოტა დრო მაქვს. კი­დევ, მყავს ძა­ლი­ან საყ­ვა­რე­ლი არ­სე­ბა, ბი­შო­ნი ლუი, რო­მე­ლიც 2 წლის წინ მა­ჩუ­ქეს. სამ­წუ­ხა­როდ, ლუი დიდ დროს ჩემს მშობ­ლებ­თან ატა­რებს, ესეც ჩემი მო­უც­ლე­ლო­ბის გამო. მგო­ნია, რომ ში­ნა­უ­რი ცხო­ვე­ლე­ბი ადა­მი­ა­ნებს ცხოვ­რე­ბას ულა­მა­ზე­ბენ და უხა­ლი­სე­ბენ. ბა­ტო­ნი რო­მან გო­ცი­რი­ძე მე­ხუმ­რე­ბო­და, ლუი დეკ­ლა­რა­ცი­ა­ში უნდა შე­ი­ტა­ნო, - ძვირ­ფა­სი სა­ჩუ­ქა­რი­აო. ბავ­შვო­ბი­დან სულ მინ­დო­და, ძაღ­ლი მყო­ლო­და და ახ­ლა­ხან ამის­რულ­და ოც­ნე­ბა..

• "მალე დამ­თავ­რდა ჩვე­ნი სიყ­ვა­რუ­ლის ის­ტო­რია"

- სიყ­ვა­რუ­ლის თე­მა­ზე არ მიყ­ვარს სა­უ­ბა­რი. მგო­ნია, ყვე­ლა­ზე მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი ურ­თი­ერ­თო­ბა ცხოვ­რე­ბა­ში ის არის, წყვი­ლე­ბი ასაკ­ში რომ არი­ან ერ­თად. ჩემი აზ­რით, ეს არის სიყ­ვა­რუ­ლი. ამი­ტომ არ ვიცი... მგო­ნია, მა­ნამ­დე ყვე­ლა ურ­თი­ერ­თო­ბა გა­ტა­ცე­ბაა. ეს დიდი ხნის წინ იყო, ვი­ყა­ვი ქორ­წი­ნე­ბა­ში.. მალე დამ­თავ­რდა ჩვე­ნი ის­ტო­რია, დავ­შორ­დით... პი­რად ცხოვ­რე­ბა­ზე სა­უ­ბა­რი არ მიყ­ვარს და ამი­ტომ ვერ ვი­სა­უბ­რებ.

• მთა­ვა­რი შემ­ფა­სე­ბე­ლი შენი სა­კუ­თა­რი სინ­დი­სია

- ჩემი პრინ­ცი­პი ცხოვ­რე­ბა­ში ძა­ლი­ან მარ­ტი­ვია - შენ უნდა იყო სწო­რი და მარ­თა­ლი სა­კუ­თარ თავ­თან. რო­დე­საც სინ­დის­თან, მსოფ­ლმხდვე­ლო­ბას­თან ხარ მარ­თა­ლი, შე­გიძ­ლია აი­ტა­ნო ნე­ბის­მი­ე­რი კრი­ტი­კა, უსა­მარ­თლო­ბა და თავ­დას­ხმა, იმი­ტომ, რომ მთა­ვა­რი შემ­ფა­სე­ბე­ლი შენი სა­კუ­თა­რი სინ­დი­სია.

ჩემ­თვის ასეა, ამი­ტომ, რაც სწო­რად მი­მაჩ­ნია, იმას ვა­კე­თებ. რა თქმა უნდა, არა­ვის სი­ა­მოვ­ნებს არც კრი­ტი­კა, არც თავ­დას­ხმა, მაგ­რამ მშვი­დად შე­მიძ­ლია ამას შევ­ხე­დო იმი­ტომ, რომ ჩემს თავ­ში ვარ დარ­წმუ­ნე­ბუ­ლი, სწო­რი ნა­ბი­ჯი გა­დავ­დგი. ამა­ში თუ არ ვარ დარ­წმუ­ნე­ბუ­ლი, მა­შინ ვი­ნერ­ვი­უ­ლებ. თუმ­ცა ასე­თი რამ ძა­ლი­ან იშ­ვი­ა­თად მომ­ხდა­რა ჩემს ცხოვ­რე­ბა­ში. თუ ყვე­ლა­ნი ვთან­ხმდე­ბით, რომ უსი­ა­მოვ­ნო სა­ნა­ხა­ო­ბაა ადა­მი­ა­ნის თავ­ზე ნაგ­ვის დაყ­რა, მა­შინ არ მეს­მის, რა არის აქ სა­და­ვო. აუ­ცი­ლებ­ლად მინ­და ვთქვა, რომ ეს არის ძა­ლი­ან სამ­წუ­ხა­რო, რომ "ქარ­თულ­მა ოც­ნე­ბამ” მო­ა­ხერ­ხა აქამ­დე მი­ეყ­ვა­ნა ქვე­ყა­ნა - ჩა­ე­ტა­რე­ბი­ნა ისე­თი არ­ჩევ­ნე­ბი, რო­გო­რიც ჩა­ა­ტა­რა და მო­ე­შა­ლა ქვე­ყა­ნა­ში კა­ნო­ნის უზე­ნა­ე­სო­ბის პრინ­ცი­პი. ასე რომ, სა­ბო­ლოო ჯამ­ში, ამ ვი­თა­რე­ბა­ზე პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბა ხე­ლი­სუფ­ლე­ბას ეკის­რე­ბა.

• "მო­დე­ლე­ბის შექ­მნა, ჩემი ერთ-ერთი ჰო­ბია"

- ვფიქ­რობ, ჩაც­მის კლა­სი­კუ­რი სტი­ლი მაქვს, მაგ­რამ ხან­და­ხან ცხოვ­რე­ბის გა­სა­ხა­ლი­სებ­ლად სა­ჭი­როა ლურ­ჯი, ან შავი პი­ჯა­კის გახ­და. მომ­წონს ფე­რა­დოვ­ნე­ბა. ვერ ვი­ტყვი, რამე პრე­ფე­რენ­ცი­ე­ბი მაქვს, ჩე­მით ვარ­ჩევ სა­მოსს. ზო­გა­დად, დი­ზა­ი­ნი ჩემი ჰო­ბია. კერ­ვა არ ვიცი, რომ არ მო­გა­ტყუ­ოთ, მაგ­რამ მო­დე­ლე­ბის შექ­მნა ჩემი ერთ-ერთი ჰო­ბია, თუმ­ცა ამის­თვის, სამ­წუ­ხა­როდ, დრო არ მაქვს. რომ მკი­თხოთ, პო­ლი­ტი­კო­სი რომ არა, ვინ იქ­ნე­ბო­დიო, გე­ტყვით - დი­ზა­ი­ნე­რი. ბავ­შვო­ბა­ში ბა­ლე­რი­ნო­ბა იყო ჩემი ოც­ნე­ბა, დავ­დი­ო­დი ბა­ლეტ­ზე და ქო­რე­ოგ­რა­ფი­ულ სას­წავ­ლე­ბელ­შიც ვსწავ­ლობ­დი, მაგ­რამ, სამ­წუ­ხა­როდ, ვერ გა­ვაგ­რძე­ლე სა­ბა­ლე­ტო კა­რი­ე­რა, არ მქონ­და ამის მო­ნა­ცე­მე­ბი. იმა­შიც უნდა გა­მოვ­ტყდე, რომ ხელ­საქ­მე არ არის ჩემი ძლი­ე­რი მხა­რე.

• "ცხოვ­რე­ბა მოგ­ზა­უ­რო­ბაა"

- მიყ­ვარს გა­მოთ­ქმა - ცხოვ­რე­ბა არის მოგ­ზა­უ­რო­ბა და არა - და­ნიშ­ნუ­ლე­ბა. მეც ისე ვუ­ყუ­რებ ჩემს ცხოვ­რე­ბას, რო­გორც მოგ­ზა­უ­რო­ბას. ერთი და­ნიშ­ნუ­ლე­ბა უკვე გი­თხა­რით და ნამ­დვი­ლად მინ­და ამ და­ნიშ­ნუ­ლე­ბამ­დე - ნა­ტომ­დე მი­ვი­დეთ. სა­ერ­თოდ ყვე­ლა­ნა­ი­რი პარტნი­ო­რო­ბა არის მიზ­ნის­თვის. თუ შენი მთა­ვა­რი მი­ზა­ნი მო­ი­თხოვს პარტნი­ო­რო­ბას და ეს ემ­სა­ხუ­რე­ბა მიზ­ნის გან­ხორ­ცი­ე­ლე­ბას, მა­შინ ეს არის სწო­რი ას­პა­რე­ზი. პო­ლი­ტი­კა არ არის ერ­თა­დერ­თი სფე­რო, ბევ­რი ინ­ტე­რე­სი მაქვს ცხოვ­რე­ბა­ში. დღეს ჩვე­ნი ქვეყ­ნის წი­ნა­შე მთა­ვარ ამო­ცა­ნად მი­მაჩ­ნია იმ გზით გა­მო­ვი­დეთ კრი­ზი­სი­დან, რო­მელ­შიც ქვე­ყა­ნაა შე­სუ­ლი, რომ გაძ­ლი­ერ­დეს ჩვე­ნი ქვე­ყა­ნა და არა - პი­რი­ქით. არ ვარ ის ადა­მი­ა­ნი, რო­მელ­საც უკან ყუ­რე­ბა სჩ­ვე­ვია. სა­ლო­მე ყო­ველ­თვის მო­მა­ვალ­ზეა ორი­ენ­ტი­რე­ბუ­ლი და სწო­რე­ცაა - უკან თუ იხე­დე, წინ ვერ წახ­ვალ.