ბოლო დროს სულ უფრო ბევ­რი ადა­მი­ა­ნი ინ­ტე­რეს­დე­ბა მე­თო­ჯი­ნე­ო­ბით. მათ შო­რის არი­ან არა მარ­ტო მხატ­ვრე­ბი, სხვა პრო­ფე­სი­ის ადა­მი­ა­ნე­ბიც. თეა გუნ­თა­იშ­ვი­ლი მხატ­ვარ-გრა­ფი­კო­სია, დამ­თავ­რე­ბუ­ლი აქვს თბი­ლი­სის სამ­ხატ­ვრო აკა­დე­მია და უკვე წლე­ბია, სწო­რედ მე­თო­ჯი­ნე­ო­ბა იქცა მის პრო­ფე­სი­ად...

"თო­ჯი­ნე­ბიც, ისე­ვე რო­გორც ჩემი პრო­ფე­სია, ოჯახს უკავ­შირ­დე­ბა, მხატ­ვრე­ბის გა­რე­მოც­ვა­ში გა­ვი­ზარ­დე. მე­ო­თხე თა­ო­ბა ვარ, ვის­თვი­საც ხე­ლოვ­ნე­ბა პრო­ფე­სი­ა­ცაა და ჰო­ბიც... თო­ჯი­ნე­ბის კე­თე­ბა წლე­ბის წინ და­ვი­წყე...

ერთ-ერთი ქა­და­გე­ბი­სას სა­ქარ­თვე­ლოს პატ­რი­არ­ქმა ილია მე­ო­რემ ადა­მი­ა­ნებს ურ­ჩია, - "აკე­თეთ თო­ჯი­ნე­ბი"! მა­შინ ვერ მივ­ხვდი, რა­ტომ უნდა გა­მე­კე­თე­ბი­ნა თო­ჯი­ნა... ისე მოხ­და, რომ იმ პე­რი­ოდ­ში ჩემ­თვის ყვე­ლა­ზე საყ­ვა­რე­ლი ადა­მი­ა­ნე­ბი - მამა და გუ­რუ­ლი ბე­ბი­ე­ბი დავ­კარ­გე, რაც უდი­დე­სი ტკი­ვი­ლი იყო... ბე­ბი­ის დაკ­რძალ­ვის დღეს კი, სახ­ლში დაბ­რუ­ნე­ბულ­მა გა­უ­აზ­რებ­ლად პირ­ვე­ლი თო­ჯი­ნა - ოლღა ბე­ბია გა­ვა­კე­თე. ამით კი ალ­ბათ ჩემი უთ­ქმე­ლი სევ­და გა­მოვ­ხა­ტე... მუ­შა­ო­ბის პრო­ცეს­ში თვა­ლე­ბი ცრემ­ლე­ბით ამევ­სო, რას ვა­კე­თებ­დი, ვერც ვხე­დავ­დი... იმ ყვე­ლა­ფერს მხო­ლოდ ახლა ვხსნი, ამ საქ­მი­ა­ნო­ბით თუ რა­ტომ და­ვინ­ტე­რეს­დი...

თო­ჯი­ნა ხომ ბავ­შო­ბას­თან, ყვე­ლა­ზე ლაღ და სუფ­თა წლებ­თან ასო­ცირ­დე­ბა... მათი შექ­მნის შემ­დეგ ადა­მი­ა­ნე­ბის შე­ფა­სე­ბაც სხვა­ნა­ი­რად და­ვი­წყე. ვცდი­ლობ, მათ­ში მხო­ლოდ და­დე­ბი­თი თვი­სე­ბე­ბი აღ­მო­ვა­ჩი­ნო და უარ­ყო­ფი­თი არ და­ვი­ნა­ხო," - გვე­უბ­ნე­ბა თეა გუნ­თა­იშ­ვი­ლი და გვიხ­სნის, რომ საქ­მეს, რო­მელსც ემ­სა­ხუ­რე­ბა, ერ­თგვა­რი მი­ზი­დუ­ლო­ბაც ახა­სი­ა­თებს - თუ და­ი­წყე, მერე თავს ვე­ღარ ანე­ბებ: "პირ­ვე­ლი თო­ჯი­ნა, რო­გორც აღ­ვნიშ­ნე, ჩემ­თვის ყვე­ლა­ზე საყ­ვა­რე­ლი მწერ­ლის, ნო­დარ დუმ­ბა­ძის ნა­წარ­მო­ე­ბის - "მე, ბე­ბია, ილი­კო და ილა­რი­ო­ნის" ოლღა ბე­ბია იყო. ის ხომ მთე­ლი სა­ქარ­თვე­ლოს ბე­ბი­აა და მათ შო­რის, ჩე­მიც. ამას­თან, წარ­მო­შო­ბით გუ­რუ­ლი ვარ, ჩემი ფეს­ვე­ბიც ხი­დის­თა­ვი­დან მო­დის“...

ასევე დაგაინტერესებთ

10:35 / 15-01-2020

"რომ არა ჩემი შემოქმედება, ფსიქოლოგიურად ამდენ ტკივილს ვერ გავუძლებდი" - ახალგაზრდა ქართველი ხელოვანი, რომელიც უნიკალურ თოჯინებს ქმნის

- პატ­რი­არ­ქს ოდეს­მე თუ შეხ­ვედ­რილ­ხართ და თუ გით­ქვამთ, რომ თო­ჯი­ნე­ბის კე­თე­ბა სწო­რედ მისი ქა­და­გე­ბის შემ­დეგ და­ი­წყეთ?

- მქონ­და დიდი ბედ­ნი­ე­რე­ბა, უწ­მინ­დეს და უნე­ტა­რეს სა­ქარ­თვე­ლოს პატ­რი­არ­ქს ილია მე­ო­რეს შევ­ხვედ­რო­დი, რო­მელ­საც ჩემს მიერ შექ­მნი­ლი ოთხი თო­ჯი­ნა - "ქარ­თუ­ლი დე­დოფ­ლე­ბი" (ასე და­ვარ­ქვი) გა­და­ვე­ცი, - ისი­ნი სა­პატ­რი­არ­ქოს მუ­ზე­უმ­ში ინა­ხე­ბა. პატ­რი­არ­ქმა დამ­ლო­ცა, კურ­თხე­ვაც მომ­ცა და მი­თხრა, თუ ეს საქ­მე გა­ბედ­ნი­ე­რებს, თავი არ უნდა და­ა­ნე­ბო და უნდა გა­აგ­რძე­ლოო... დიახ, მა­ბედ­ნი­ე­რებს და თო­ჯი­ნე­ბის კე­თე­ბას ვაგ­რძე­ლებ! ჩემ­თვის ეს ერ­თგვა­რი თე­რა­პი­აა, თუ რო­გორ, რა­ტომ და რა­ნა­ი­რად, - ამის ახ­სნა მი­ჭირს... ჩემი შექ­მნი­ლი ყო­ვე­ლი თო­ჯი­ნა ოჯა­ხის წევ­რია, რა­ზეც ჩემი მე­უღ­ლე და შვი­ლე­ბი ცო­ტას ეჭ­ვი­ა­ნო­ბენ კი­დეც...

- რო­გორ და რო­დის მო­დის იდეა, რა თო­ჯი­ნა უნდა გა­კეთ­დეს და თი­თო­ე­ულს რა დრო ეთ­მო­ბა?

- პირ­ვე­ლი თო­ჯი­ნის შემ­დეგ, ბავ­შო­ბის­დრო­ინ­დე­ლი ქარ­თუ­ლი კი­ნო­ფილ­მე­ბის პერ­სო­ნა­ჟე­ბი შევ­ქმე­ნი და პირ­ვე­ლი თო­ჯი­ნე­ბის გა­მო­ფე­ნაც, რო­მელ­საც "მარ­გა­ლი­ტე­ბი" და­ვარ­ქვი, მათ მი­ვუ­ძღვე­ნი (მხო­ლოდ ქალ­ბა­ტო­ნე­ბი იყ­ვნენ). მი­მაჩ­ნია, რომ ისი­ნი რომ­ლის პრო­ტო­ტი­პე­ბი თო­ჯი­ნე­ბად ვაქ­ციე, სა­ქარ­თვე­ლოს მარ­გა­ლი­ტე­ბი არი­ან... რაც შე­ე­ხე­ბა დროს, ვერ გე­ტყვით, ვერც იმას, მუზა თუ იდეა რო­დის მო­დის, მა­გა­ლი­თად, ფუ­ფა­ლა ერთ სა­ღა­მოს და­ვი­წე და და­ვამ­თავ­რე. არის თო­ჯი­ნე­ბი, რო­მე­ლე­ბის­თვი­საც ალ­ბათ ყვე­ლა­ზე დიდი დრო, ერთი კვი­რა და­მით­მია... ჩემი თო­ჯი­ნე­ბი ზო­მით არც ისე დი­დია - 30 - 35 სმ, ყვე­ლა­ზე მოზ­რდი­ლი ჩარ­ლი ჩაპ­ლი­ნია - 1.62 სმ. დიდი თო­ჯი­ნე­ბის კე­თე­ბა არ მიყ­ვარს...

- ცნო­ბი­ლი ადა­მი­ა­ნის თო­ჯი­ნა­ზე მუ­შა­ო­ბა გან­სხვავ­დე­ბა სხვა და­ნარ­ჩე­ნის­გან? თუ თო­ჯი­ნა თო­ჯი­ნაა?

- თუ კი­ნოს ან ნა­წარ­მო­ე­ბის პერ­სო­ნაჟს ვა­კე­თებ, ვცდი­ლობ, სულ მათ და­დე­ბით თვი­სე­ბებ­ში ვიტ­რი­ა­ლო და ამი­ტომ სა­ხა­სი­ა­თო გა­მომ­დის, კი, მათ­ში სა­ხა­სი­ა­თო თვი­სე­ბებს ვე­ძებ. თუ ადა­მი­ა­ნის­გან სიყ­ვა­რუ­ლი, სით­ბო არ მო­დის, ისეთ თო­ჯი­ნას ვერ გა­ვა­კე­თებ და არც მაქვს სურ­ვი­ლი იმი­ტომ, რომ ჩემი საქ­მით სი­ა­მოვ­ნე­ბას ვი­ღებ.

- სა­ბო­ლო­ოდ თქვე­ნი თო­ჯი­ნე­ბი სევ­დი­ა­ნე­ბი არი­ან თუ მხი­ა­რუ­ლე­ბი - რას ჰყვე­ბი­ან ისი­ნი?

- სევ­დი­ა­ნე­ბიც და მხი­ა­რუ­ლე­ბიც... მიყ­ვარს ჩარ­ლი ჩაპ­ლი­ნი და ერთი დიდი ჩარ­ლი, რო­მე­ლიც შეკ­ვე­თით გა­ვა­კე­თე და გა­ვას­ხვი­სე, შემ­დეგ ორი ჩაპ­ლი­ნი კი­დევ შევ­ქმე­ნი. ახლა ისი­ნი სახ­ლში მყავს - მათ­გან ერთი მხი­ა­რუ­ლია და მე­ო­რე - სევ­დი­ა­ნი, ალ­ბათ ამით ყვე­ლა­ფე­რი ვთქვი... ჩემ­მა თო­ჯი­ნებ­მა ჩემი სა­ი­დუმ­ლე­ბი იცი­ან, რად­გა­ნაც თი­თო­ე­ულს, კე­თე­ბი­სას ვე­ლა­პა­რა­კე­ბი, მერე ვუვ­ლი და ვე­ფე­რე­ბი. ისი­ნი ჩემ­თან ერ­თად იცი­ნი­ან და ჩემ­თან ერ­თად ტი­რი­ან...

- რო­გო­რია დამ­თვა­ლი­ე­რე­ბელ­თა, მნახ­ვე­ლე­ბის რე­აქ­ცია?

- პან­დე­მი­ამ­დე გა­მო­ფე­ნა სხვა­დას­ხვა ქვე­ყა­ნა­ში ხში­რად მქო­ნია, სა­დაც ქარ­თუ­ლი სა­მო­სით ქარ­თულ თო­ჯი­ნებს წარ­მო­ვად­გენ­დი. მა­მა­კა­ცე­ბი სხვა­დას­ხვა კუ­თხის ტან­საც­მელ­ში იყ­ვნენ გა­მო­წყო­ბი­ლი... თუ არ­ჩე­ვა­ნის წი­ნა­შე ვარ ხოლ­მე, რო­გორც ვთქვი, გუ­რუ­ლი ვარ და მა­მა­კა­ცი თო­ჯი­ნე­ბი, რო­გორც თი­ლის­მა, თა­ვის ფიშ­ტო­თი სულ "მიმ­ყავს"... მნახ­ვე­ლებს მოს­წონთ ჩემი გა­ლე­რეა და ყვე­ლა ერ­თსა და იმა­ვეს აღ­ნიშ­ნავს, რომ თი­თო­ე­უ­ლი სა­ხა­სი­ა­თოა და პერ­სო­ნა­ჟის ხა­სი­ათს გა­მო­ხა­ტავს.

თბი­ლის­შიც მქონ­და გა­მო­ფე­ნა სა­ხელ­წო­დე­ბით - "თო­ჯი­ნე­ბი იცი­ნი­ან", სა­დაც ცნო­ბი­ლი ადა­მი­ა­ნე­ბის თო­ჯი­ნე­ბი წარ­მო­ვად­გი­ნე. ვისი თო­ჯი­ნაც მქონ­და გა­ტა­ნი­ლი, არც ერ­თმა იცო­და, რომ იქ თა­ვის თავს ნა­ხავ­და. მათი ხილ­ვი­სას კი, სრუ­ლი შოკი ჰქონდთ. თი­თო­ე­უ­ლი ბავ­შო­ბა­ში და­ვაბ­რუ­ნე. მერე თა­ვი­ანთ თო­ჯი­ნებ­თან ერ­თად იცი­ნოდ­ნენ, ხე­ლით დაჰ­ქონ­დათ ისი­ნი და მათ­თან ერ­თად პო­ზი­ო­რობ­დნენ...

ჯგუ­ფურ გა­მო­ფე­ნებ­შიც, მე­თო­ჯი­ნე­ებ­თან ხში­რად ვმო­ნა­წი­ლე­ობ, ასე­ვე სხვა­დას­ხვა ქვე­ყა­ნა­ში სხვა­დას­ხვა სა­ერ­თა­შო­რი­სო პრო­ექ­ტშიც... ჩემი ნა­მუშ­ვრე­ბი არა­ერთ უცხო ქვე­ყა­ნა­შია გაბ­ნე­უ­ლი, რომ­ლე­ბიც მე­ნატ­რე­ბა ხოლ­მე და პე­რი­ო­დუ­ლად მათ ფო­ტო­ებს მიგ­ზავ­ნი­ან, რად­გა­ნაც იცი­ან ჩემი მათ­და­მი და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბა. ისიც მი­ხა­რია და მავ­სებს, რომ ჩემს თო­ჯი­ნებ­ზე სხვე­ბი ზრუ­ნა­ვენ...

თეა გუნ­თა­იშ­ვი­ლის ნა­მუშ­ვრე­ბი ისე­თი თი­ხის­გა­ნაა დამ­ზა­დე­ბუ­ლი, რო­მელ­საც გა­მოწ­ვა არ სჭირ­დე­ბა. რაც შე­ე­ხე­ბა მათ სა­მოსს, ხე­ლით უკე­რავს და აქ­სე­სუ­ა­რებ­საც ხე­ლით უქ­მნის. არ უყ­ვარს, მუ­შა­ო­ბის პრო­ცეს­ში თუ ვინ­მე უყუ­რებს, ეს მხო­ლოდ იმი­ტომ, რომ იმ პე­რი­ოდ­ში მათ ელა­პა­რა­კე­ბა და იმ სა­უბ­რის მო­ნა­წი­ლე არ უნდა სხვაც იყოს...

- ვიცი, რომ უამ­რა­ვი მოს­წავ­ლე გყავთ და ცოდ­ნას და გა­მოც­დი­ლე­ბას მათ უზი­ა­რებთ?

- კი, ასეა... პატ­რი­არ­ქთან შეხ­ვედ­რის შემ­დეგ ჩვე­ნი დი­ა­ლო­გი ასე დას­რულ­და, მი­თხრა - ას­წავ­ლე, გა­ე­ცი შენი ცოდ­ნა... ამის გა­მოც და ისე­დაც, გა­მოც­დი­ლე­ბა ადა­მი­ან­მა სხვებ­საც უნდა გა­უ­ზი­ა­რო, ას­წავ­ლო, გა­უ­ნა­წი­ლო...

- ბოლო დროს ირ­გვლივ ბევ­რი მე­თო­ჯი­ნე გაჩ­ნდა. იც­ნობთ ერ­თმა­ნეთს და ერ­თმა­ნე­თის კონ­კუ­რენ­ტე­ბი ხართ?

- ჩემ­თვის ყვე­ლა მე­თო­ჯი­ნე და­სა­ფა­სე­ბე­ლია, არ ვთვლი, რომ კონ­კუ­რენ­ტე­ბი ვართ. ყვე­ლას თა­ვი­სი ხელ­წე­რა აქვს და თი­თო­ე­უ­ლი ნა­მუ­შე­ვა­რი გა­მო­ირ­ჩე­უ­ლია. ძა­ლი­ან შრო­მა­ტე­ვა­დი და და­სა­ფა­სე­ბე­ლია ჩვე­ნი შრო­მა და შე­მოქ­მე­დე­ბა. მინ­და, ყვე­ლას წარ­მა­ტე­ბა ვუ­სურ­ვო. რო­გორც მე მიყ­ვარს სი­გი­ჟემ­დე ჩემი ხელ­ნა­კე­თი თო­ჯი­ნე­ბი, ვიცი, მა­თაც ასე­ვე უყ­ვართ სა­კუ­თა­რი ნა­მუ­შევ­რე­ბი... ქარ­თულ თო­ჯი­ნებს (დე­დოფ­ლებს) დიდი ხნის ის­ტო­რია აქვს. ამო­უხ­სნე­ლი ფე­ნო­მე­ნი და ემო­ცი­აა მათ­თან ურ­თი­ერ­თო­ბა. მე­ა­მა­ყე­ბა ყვე­ლა ხე­ლო­ვა­ნი, ჩემი ქვეყ­ნის ის­ტო­რია, კულ­ტუ­რა და ამავდრო­უ­ლად მეც მე­ა­მა­ყე­ბა, მე­თო­ჯი­ნეს რომ მე­ძა­ხი­ან...

თო­ჯი­ნებ­თან ერ­თად, თეა გუნ­თა­იშ­ვი­ლი მი­ნი­ა­ტი­უ­რულ კომ­პო­ზი­ცი­ებ­ზეც მუ­შა­ობს, რა­საც "პა­ტა­რა ყუთ­ში ჩა­ტე­ულ მთელ ამ­ბავს"უწო­დებს.

"ჩემს სახ­ლში არის მსოფ­ლი­ო­ში ალ­ბათ ყვე­ლა­ზე პა­ტა­რა სახლ-მუ­ზე­უ­მი, ერთ-ერთი ნიკო ფი­როს­მა­ნის ოთა­ხია, სა­დაც ნი­კა­ლამ ცხოვ­რე­ბის ბოლო წლე­ბი გა­ა­ტა­რა და ასე­თი "პა­ტა­რა ყუთ­ში ჩა­ტე­უ­ლი სამ­ყა­რო ბევ­რია... პან­დე­მი­ის პე­რი­ოდ­ში ხელ­ში ავი­ღე დიდი ხნის წინ გვერ­დით გა­და­დე­ბუ­ლი ფუნ­ჯიც და მუ­შა­ო­ბა ფერ­წე­რა­ში გა­ვაგ­რძე­ლე... სა­მო­მავ­ლოდ პერ­სო­ნა­ლუ­რი გა­მო­ფე­ნის მო­წყო­ბა მინ­და. იმ ყვე­ლა­ფერს, რა­საც ვა­კე­თებ და სი­ა­მოვ­ნე­ბას მა­ნი­ჭებს, ყვე­ლა­ფერს თავი უნდა მო­ვუ­ყა­რო. ესაა ხელ­ნა­კე­თი თო­ჯი­ნე­ბი, მი­ნი­ა­ტი­უ­რუ­ლი კომ­პო­ზი­ცი­ე­ბი, ჩემი გრა­ფი­კუ­ლი და ფერ­წე­რუ­ლი ნა­მუ­შევ­რე­ბი. იმე­დია, ამას მალე შევ­ძლებ და ერთ თბილ, ემო­ცი­ურ და სიყ­ვა­რუ­ლით სავ­სე დღეს ვა­ჩუ­ქებ ყვე­ლა იმ ადა­მი­ანს, ვი­საც ჩემი ხე­ლოვ­ნე­ბა უყ­ვარს".