ექი­მის პრო­ფე­სია რომ ძალ­ზე მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი და სა­პა­ტი­ოა, ეს ბოლო პე­რი­ოდ­ში კი­დევ ერთხელ და­დას­ტურ­და, რო­დე­საც პან­დე­მი­ამ მსოფ­ლი­ოს კო­რო­ნა­ვირუ­სის სა­ხით შე­მო­უ­ტია.

მარ­თა­ლია, კო­რო­ნა­პან­დე­მი­ის დროს ბრძო­ლის ხაზ­ზე აქ­ტი­უ­რად ეპი­დე­მი­ო­ლო­გებ­მა, ვირუ­სო­ლო­გებ­მა და ინ­ფექ­ცი­ო­ნის­ტებ­მა გა­და­ი­ნაც­ვლეს, თუმ­ცა არც სხვა დარ­გის სპე­ცი­ა­ლის­ტე­ბი გა­ჩე­რე­ბუ­ლან, თი­თო­ე­უ­ლი თა­ვის კლი­ნი­კა­ში და სა­კუ­თარ სფე­რო­ში მათ­ზე და­კის­რე­ბულ მო­ვა­ლე­ო­ბას ას­რუ­ლებ­და და ჯან­მო-ს რე­კო­მენ­და­ცი­ებს ზედ­მი­წევ­ნით იცავ­და.

ამ ხნის გან­მავ­ლო­ბა­ში არც თმის გა­და­ნერგვის კლი­ნი­კა "დე­ა­მედს" შე­უ­ჩე­რე­ბია მუ­შა­ო­ბა, ონ­ლა­ინ და პი­რა­და­დაც არა­ერთ პა­ცი­ენტს უწევ­და კონ­სულ­ტა­ცი­ას და ემ­სა­ხუ­რე­ბო­და.

პლას­ტი­კუ­რი ქი­რურ­გი, მე­დი­ცი­ნის დოქ­ტო­რი, კლი­ნი­კა "დე­ა­მე­დის" დამ­ფუძ­ნე­ბე­ლი და დი­რექ­ტო­რი დეა პა­პას­კი­რი, არა­ერ­თი წარ­მა­ტე­ბუ­ლი ოპე­რა­ცი­ის ავ­ტო­რია, AMBEBI.GE-ს ახლა სა­კუ­თარ პრო­ფე­სი­ა­ზე ესა­უბ­რე­ბა:

- პლას­ტი­კურ ქი­რურ­გი­ა­ში მთა­ვა­რია, ოპე­რა­ცია სწო­რად და­ი­გეგ­მოს, პა­ცი­ენ­ტის ყვე­ლა ინ­დი­ვი­დუ­ა­ლუ­რი მა­ხა­სი­ა­თებ­ლის გათ­ვა­ლის­წი­ნე­ბით. მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია ისიც, ქი­რურ­გი რა მე­თოდს აირ­ჩევს და გა­მო­ი­ყე­ნებს. პა­ცი­ენ­ტთან სტან­დარ­ტუ­ლი მიდ­გო­მა არ ვარ­გა. ჩემს მე­უღ­ლეს, პრო­ფე­სორ ალექ­სი მა­ხა­რაშ­ვილს უყ­ვარს გა­მოთ­ქმა, - ოპე­რა­ცია მხო­ლოდ მა­შინ შე­იძ­ლე­ბა წარ­მა­ტე­ბუ­ლად ჩა­ით­ვა­ლოს, რო­დე­საც პა­ცი­ენ­ტის მო­ლო­დი­ნი რე­ა­ლურ შე­დეგს ემ­თხვე­ვა.

ასე რომ, პლას­ტი­კურ და ეს­თე­ტი­კურ ქი­რურ­გი­ა­ში, რა სფე­რო­შიც ვმოღ­ვა­წე­ობ, ოპე­რა­ცია მა­შინ ჩა­ით­ვლე­ბა წარ­მა­ტე­ბუ­ლად, თუ პა­ცი­ენ­ტის მო­ლო­დი­ნი რე­ა­ლურ შე­დეგს და­ემ­თხვე­ვა. ამის­თვის რა თქმა უნდა, პრო­ფე­სი­ო­ნა­ლიზ­მი და ქი­რურ­გი­უ­ლი გე­მოვ­ნე­ბაც უნდა გქონ­დეს, ექი­მი კე­თილ­სინ­დი­სი­ე­რე­ბის ფარ­გლებ­ში უნდა მოქ­მე­დებ­დე, პა­ცი­ენტს ობი­ექ­ტუ­რი და ამომ­წუ­რა­ვი ინ­ფორ­მა­ცია მი­ა­წო­დო, თუ მო­ცე­მულ შემ­თხვე­ვა­ში რა შე­დე­გის მიღ­წე­ვაა შე­საძ­ლე­ბე­ლი.

რო­გორც წესი, ისი­ნი ნაკ­ლე­ბად არი­ან ინ­ფორ­მი­რე­ბუ­ლე­ბი და ხში­რად დაბ­ნე­უ­ლე­ბიც, ამი­ტომ, ჩვე­ნი, ქი­რურ­გე­ბის ვა­ლია, სწორ გზა­ზე და­ვა­ყე­ნოთ, მი­მარ­თუ­ლე­ბა მივ­ცეთ და მკურ­ნა­ლო­ბის ყვე­ლა­ზე ეფექ­ტუ­რი მე­თო­დი შევ­თა­ვა­ზოთ, ან ოპე­რა­ცია სა­ერ­თოდ გა­და­ვა­ფიქ­რე­ბი­ნოთ, რად­გა­ნაც თმის გა­და­ნერგვა ყო­ველ­თვის არ არის სა­ჭი­რო.

ბედ­ნი­ე­რი ვარ, როცა ერთი წლის თავ­ზე, კლი­ნი­კა­ში მო­სულ პა­ცი­ენტს სე­რი­ო­ზუ­ლი შე­დე­გი აქვს. უზო­მოდ მი­ხა­რია, რო­დე­საც მის კმა­ყო­ფილ ღი­მილს ვხე­დავ.

- ოპე­რა­ცი­ას დიდი დრო სჭირ­დე­ბა?

- თმის გა­და­ნერგვა საკ­მა­ოდ შრო­მა­ტე­ვა­დი პრო­ცე­სია, ამას­თა­ნა­ვე ძა­ლი­ან სა­ინ­ტე­რე­სო და სკურ­პუ­ლო­ზუ­რი სა­მუ­შა­ოა. თუმ­ცა, რო­გორც გი­თხა­რით, ჩემი პრო­ფე­სია იმ­დე­ნად მი­ტა­ცებს, თუ სა­ჭი­როა, შე­იძ­ლე­ბა, 24 სა­ა­თიც ვი­მუ­შაო... სა­ერ­თოდ კი, ოპე­რა­ცი­ის ხან­გრძლი­ვო­ბა ინ­დი­ვი­დუ­ა­ლუ­რია, გა­აჩ­ნია, თმის რა მო­ცუ­ლო­ბაა აღ­სად­გე­ნი და რამ­დე­ნი გრაფ­ტია გა­და­სა­ნერ­გი. სა­შუ­ა­ლოდ, ალ­ბათ 4 სა­ა­თი შეძ­ლე­ბა გას­ტა­ნოს, თუმ­ცა 8 სა­ა­თიც გაგ­რძე­ლე­ბუ­ლა.

18 წლის გან­მავ­ლო­ბა­ში უკვე ყვე­ლა ეტა­პი კარ­გად დავ­ხვე­წეთ და პა­ცი­ენ­ტე­ბი ჩვენ­თან თავს ისე კომ­ფორ­ტუ­ლად გრძნო­ბენ, სახ­ლში წას­ვლა არ ეჩ­ქა­რე­ბათ. მერე კი ჩვე­ნი მე­გობ­რე­ბიც ხდე­ბი­ან.

- რა­ტომ აირ­ჩი­ეთ ეს სფე­რო?

- თა­ვი­დან­ვე გა­ბე­დუ­ლი ვი­ყა­ვი და ამ სფე­რო­ში ალ­ბათ ამი­ტო­მაც აღ­მოვ­ჩნდი, თუმ­ცა ენ­დოკ­რი­ნო­ლო­გო­ბა მინ­დო­და... 19 წლის წინ გა­მიჩ­ნდა სურ­ვი­ლი ძა­ლე­ბი თმის გა­და­ნერგვის მი­მარ­თუ­ლე­ბით მე­ცა­და. იმ დროს ეს დარ­გი პო­პუ­ლა­რუ­ლი არ იყო, მაგ­რამ, ჩემს გარ­შე­მო საკ­მა­ოდ ბევ­რი ადა­მი­ა­ნი იყო, ვი­საც თმის ცვე­ნა ძალ­ზე აწუ­ხებ­და.

მოკ­ლედ, ეს დარ­გი თა­ვი­დან­ვე სა­ინ­ტე­რე­სოდ მო­მეჩ­ვე­ნა, სა­ერ­თოდ, მიყ­ვარს გან­სხვა­ვე­ბუ­ლი გა­მოწ­ვე­ვე­ბი, სი­ახ­ლე­ებს შე­ჭი­დე­ბა ხა­სი­ათ­ში მაქვს. ამა­ში მხა­რი ჩემ­მა მე­უღ­ლემ, პრო­ფე­სორ­მა ალექ­სი მა­ხა­რაშ­ვილ­მა და­მი­ჭი­რა. ორი­ვე მოს­კოვ­ში ვმოღ­ვა­წე­ობ­დით. სა­მე­დი­ცი­ნო უნი­ერ­სი­ტე­ტიც იქ და­ვამ­თავ­რე. თმის ტრან­სპლან­ტა­ცი­ის თა­ნა­მედ­რო­ვე მე­თო­დე­ბის შეს­წავ­ლა ჯერ კი­დევ ორ­დი­ნა­ტუ­რა­ში სწავ­ლი­სას და­ვი­წყე, მაგ­რამ ჩემს პრო­ფე­სი­ულ ჩა­მო­ყა­ლი­ბე­ბა­ში, გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი წვლი­ლი მე­უღ­ლეს მი­უ­ძღვის" - გვე­უბ­ნე­ბა პლას­ტი­კუ­რი ქი­რურ­გი.

ალექ­სი მა­ხა­რაშ­ვილ­მა და დეა პა­პას­კირ­მა თმის გა­და­ნერგვის პირ­ვე­ლი სპე­ცი­ა­ლი­ზე­ბუ­ლი კლი­ნი­კა მოს­კოვ­ში 2003 წელს ჩა­მო­ა­ყა­ლი­ბეს და ამ მი­მარ­თუ­ლე­ბით აქ­ტი­უ­რად შე­უდ­გნენ კი­დეც მუ­შა­ო­ბას... ქალ­ბა­ტო­ნი დეას დი­სერ­ტა­ცია ნა­წი­ბუ­რებ­ში თმის გა­და­ნერგვას ეხე­ბო­და და ის, რო­გორც თა­ვად აღ­ნიშ­ნავს, პრაქ­ტი­კუ­ლად, ამ მი­მარ­თუ­ლე­ბის ერ­თა­დერ­თი ნაშ­რო­მია მთელს მსოფ­ლი­ო­ში.

- დი­სერ­ტა­ცია 2010 წელს ნა­წი­ბუ­რებ­ში თმის გა­და­ნერგვა­ზე და­ვი­ცა­ვი. კლი­ნი­კურ მა­სა­ლას 8 წელი ვაგ­რო­ვებ­დი. კვლე­ვა­ში ჩარ­თუ­ლი ყვე­ლა პა­ცი­ენ­ტი ჩემი პი­რა­დი პა­ცი­ენ­ტი იყო. დი­სერ­ტა­ცი­ა­ში ერთ სენ­სა­ცი­ურ ის­ტო­რი­ას შე­ვე­ხე, ის ჩემს პრაქ­ტი­კა­ში მოხ­და, რაც ახალ­გაზ­რდა ექი­მის­თვის დიდი სი­ურპრი­ზი იყო, ამას­თან, პრო­ფე­სი­უ­ლი გა­მარ­ჯე­ვე­ბაც" - დას­ძენს დეა პა­პას­კი­რი და სენ­სა­ცი­ურ ის­ტო­რი­ას გვიყ­ვე­ბა:

4 წლის მოს­კო­ვე­ლი გო­გო­ნა სახ­ლში გა­ჩე­ნილ ხან­ძა­რი­სას სიკ­ვდილს გა­და­ურ­ჩა, თუმ­ცა სე­რი­ო­ზუ­ლად და­შავ­და. მისი სო­ცი­ა­ლუ­რი რე­ა­ბი­ლი­ტა­ცია საკ­მა­ოდ რთუ­ლი აღ­მოჩ­ნდა. გო­გო­ნას თავ­ზე დიდი ნა­წი­ბუ­რო­ვა­ნი დე­ფექ­ტი დარ­ჩა, რის გა­მოც ბავ­შვმა თა­ნა­ტო­ლებ­თან, ნა­თე­სა­ვებ­თან, ახ­ლობ­ლებ­თან კო­მუ­ნი­კა­ცია შე­წყვი­ტა - არა­ვის ეკონ­ტაქ­ტე­ბო­და.

მშობ­ლებს მისი ემო­ცი­უ­რი მდგო­მა­რე­ო­ბის გა­მოს­წო­რე­ბა­ზე სე­რი­ო­ზუ­ლი ზრუნ­ვა დას­ჭირ­დათ. ფსი­ქო­ლოგ­საც მი­მარ­თეს და რო­გორც ბავ­შვის დე­დამ თქვა, ორი წლის გან­მავ­ლო­ბა­ში სხვა­დას­ხვა დარ­გის (ქი­რურ­გი, პლას­ტი­კუ­რი ქი­რურ­გი, დერ­მა­ტო­ლო­გი) - სპე­ცი­ა­ლის­ტთან არა­ერ­თი კონ­სულ­ტა­ცია გა­ი­ა­რეს, მაგ­რამ უშე­დე­გოდ. პრობ­ლე­მის მოგ­ვა­რე­ბის გზა ვერ მო­ი­ძებ­ნა.

"მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ ნა­წი­ბურ­ში თმის გა­და­ნერგვის ეფექ­ტუ­რო­ბის არა­ვის სჯე­რო­და, თან, იმ პე­რი­ოდ­ში დი­სერ­ტა­ცი­აც არ მქონ­და და­ცუ­ლი და ამ სფე­რო­ში სულ ხუ­თწ­ლი­ა­ნი გა­მოც­დი­ლე­ბა მქონ­და, აღ­ნიშ­ნულ საქ­მეს ხელი მა­ინც მოვ­კი­დე. ნას­ტი­ას დე­დის დარ­წმუ­ნე­ბა შევ­ძე­ლი, რომ ამ სი­ტუ­ა­ცი­ა­ში ოპე­რა­ცია მკურ­ნა­ლო­ბის ერ­თა­დერ­თი ეფექ­ტი­ა­ნი მე­თო­დი იყო. მოკ­ლედ, 6 წლის ნას­ტი­ამ თმა გა­და­ი­ნერ­გა, ოპე­რა­ცია მე გა­ვუ­კე­თე, რაც წარ­მა­ტე­ბით დას­რულ­და. ბავ­შვს თმა ამო­უ­ვი­და. მშობ­ლე­ბი კმა­ყო­ფი­ლე­ბი იყ­ვნენ, მე კი ჩემი შეს­რუ­ლე­ბუ­ლი ოპე­რა­ცი­ით ბედ­ნი­ე­რი...

მას მერე პა­ტა­რა ნას­ტია არ მი­ნა­ხავს, რად­გა­ნაც სა­ქარ­თვე­ლო­ში გად­მო­ვე­დი. ცხა­დია, გო­გო­ნა გა­ი­ზარ­და, სრულ­ფა­სო­ვან ცხოვ­რე­ბა­საც შე­უდ­გა, ერთ დღეს კი 16 წლი­სას სურ­ვი­ლი გა­უჩ­ნდა, მო­ვე­ნა­ხუ­ლე­ბი­ნე, ოღონდ, ჩემი ად­გილ­სამ­ყოფ­ლის შე­სა­ხებ არა­ფე­რი იცო­და, გარ­და იმი­სა, რომ ვცხოვ­რობ­დი თბი­ლის­ში.

ერთ დღე­საც სახ­ლში ვარ და ტე­ლე­ფო­ნი მი­რე­კავს, უც­ნო­ბი ქალი იყო. ყო­ფი­ლი პა­ცი­ენ­ტი ნას­ტი­აა მოს­კო­ვი­დან ჩა­მო­სუ­ლი და თქვე­ნი ნახ­ვა უნ­დაო. თა­ვი­დან ცოტა და­ვი­ძა­ბე - ნე­ტავ, რა­შია საქ­მე-მეთ­ქი? ქალ­ბა­ტონ­მა სი­ტუ­ა­ცია ამიხ­სნა. თბი­ლის­ში მშობ­ლებ­თან ერ­თად ჩა­მოფ­რე­ნილ გო­გო­ნას ქუ­ჩა­ში ჩემი კლი­ნი­კის - "დე­ა­მე­დის“ ბა­ნე­რი და­უ­ნა­ხავს, რო­მელ­საც დეა პა­პას­კი­რი აწე­რია და უთ­ქვამს, - "აი, ეს არის ჩემი ექი­მი!" მშობ­ლებს ეჭვი შეჰ­პარ­ვი­ათ, რად­გა­ნაც რუ­სეთ­ში დი­ა­ნას მე­ძა­ხი­ან (დო­კუ­მენ­ტებ­ში ასე ვარ), ისი­ნიც ასე მიც­ნობ­დნენ. ქარ­თველ მე­გო­ბარ­საც უთ­ქვამს, ჩვენ დეას კი არა, დი­ა­ნას ვე­ძებთ, აქ დეა წე­რი­აო...

მოკ­ლედ, გო­გო­ნამ მი­პო­ვა, მო­მაგ­ნო და კლი­ნი­კა "დე­ა­მედ­ში" მად­ლი­ე­რი და უზო­მოდ ბედ­ნი­ე­რი მეს­ტუმ­რა. ნას­ტია მარ­თლაც გაზ­რდი­ლი, გა­ლა­მა­ზე­ბუ­ლი და წარ­მა­ტე­ბუ­ლი მოს­წავ­ლე აღ­მოჩ­ნდა, თაყ­ვა­ნის­მცემ­ლე­ბიც საკ­მა­ოდ ახ­ვე­ვია... ოპე­რა­ცი­ის შემ­დეგ, სი­ცო­ცხლის ხა­ლი­სი და­უბ­რუნ­და, სტი­მუ­ლი მი­ე­ცა, ადა­მი­ა­ნებ­თან კონ­ტაქ­ტში შე­ვი­და, მძი­მე ის­ტო­რია წარ­სულ­ში დარ­ჩა და შე­იძ­ლე­ბა ით­ქვას, რომ მე­ო­რედ და­ი­ბა­და. ჩვე­ნი შეხ­ვედ­რა ძა­ლი­ან ემო­ცი­უ­რი იყო და ცრემ­ლე­ბის გა­რე­შე არ ჩა­უვ­ლია. მას გა­და­ტა­ნი­ლი ტრავ­მი­სა და ოპე­რა­ცი­ის კვა­ლი სა­ერ­თოდ არ ეტყო­ბა.

- თა­ვი­სი თმა გა­და­უ­ნერ­გეთ?

- სა­ერ­თოდ, ადა­მი­ანს სა­კუ­თარ თმას ვუ­ნერ­გავთ. სა­ბედ­ნი­ე­როდ, მას ერთ მხა­რეს შერ­ჩე­ნი­ლი ჰქონ­და, მე­ო­რე მხა­რე კი - და­ზი­ა­ნე­ბუ­ლი. გა­და­სა­ნერ­გად არ­სე­ბუ­ლი თმა გა­მო­ვი­ყე­ნე... ნას­ტი­ას დე­დამ მი­თხრა, რომ გო­გო­ნას ძა­ლი­ან ვუყ­ვარ­ვარ, ხში­რად მახ­სე­ნებს... ამი­ტომ, მას­თან კო­მუ­ნი­კა­ცი­ას ახლა სულ ვცდი­ლობ.

ამ ყვე­ლაფ­რის შემ­დეგ, რო­გორ არ უნდა მიყ­ვარ­დეს ჩემი პრო­ფე­სია?! 10 წლის მერე მად­ლი­ე­რი პა­ცი­ენ­ტი ერთი ქვეყ­ნი­დან მე­ო­რე­ში სპე­ცი­ა­ლუ­რად რომ ჩა­მო­ვა და გი­პო­ვის, ეს უზო­მო სი­ხა­რუ­ლის მომ­ნი­ჭე­ბე­ლია, ასე­ვე - ემო­ცი­უ­რიც. ჩემ­ზე ბედ­ნი­ე­რი ადა­მი­ა­ნი იმ წუ­თებ­ში მგო­ნი, არა­ვინ იყო, რო­დე­საც თვა­ლებ­გაბრ­წყი­ნე­ბულ ნას­ტი­ას ვხე­დავ­დი. კმა­ყო­ფი­ლი პა­ცი­ენ­ტი ექი­მის­თვის ყვე­ლა­ზე დიდი სა­ჩუ­ქა­რია.

ჩემი სა­მე­დი­ცი­ნო პრაქ­ტი­კი­დან ბევ­რი სა­ინ­ტე­რე­სო ამ­ბა­ვია გა­სახ­სე­ნე­ბე­ლი, თუმ­ცა ამ სა­ო­ცარ ფაქტს ვე­რაფ­რით ვი­ვი­წყებ. თან, ამ პა­ცი­ენ­ტის ოპე­რა­ცი­ამ ჩემს კა­რი­ე­რა­ში ბევ­რი რამ გან­სა­ზღვრა, ერთ-ერთი სე­რი­ო­ზუ­ლი მო­ტი­ვა­ტო­რი აღ­მოჩ­ნდა.

www.deamed.ge

R