მუდ­მი­ვად ბეწ­ვის ხიდ­ზე უწევს გავ­ლა. თუმ­ცა, ადა­მი­ა­ნე­ბის დახ­მა­რე­ბით მი­ღე­ბუ­ლი და­დე­ბი­თი ემო­ცია იმ­დე­ნად დი­დია, რომ ცვლი­დან ცვლამ­დე გა­მო­ძა­ხე­ბე­ბის დროს მი­ღე­ბულ სტრესს აბა­ლან­სებს. კი­თხვა­ზე - უნა­ნია თუ არა, ამ პრო­ფე­სი­ის არ­ჩე­ვა, და­ვით და­ვი­თი­ძე მპა­სუ­ხობს, რომ უამ­რა­ვი შემ­თხვე­ვის გახ­სე­ნე­ბა შე­უძ­ლია, რო­დე­საც თა­ვის გუნდთან ერ­თად ად­გილ­ზე ოპე­რა­ტი­უ­ლად მი­სულს უამ­რა­ვი ადა­მი­ა­ნის სი­ცო­ცხლე გა­და­ურ­ჩე­ნია, ამი­ტომ სი­ნა­ნუ­ლის უფ­ლე­ბა მო­რა­ლუ­რად არა აქვს... მე­ხან­ძრე-მაშ­ვე­ლო­ბამ­დე იყო თე­ატ­რის სცე­ნა და რო­ლე­ბი, რომ­ლებ­თან გა­მო­თხო­ვე­ბაც ძა­ლი­ან გა­უ­ჭირ­და...

და­ვით და­ვი­თი­ძე, მე­ხან­ძრე-მაშ­ვე­ლი:

- 2000-იანი წლე­ბის და­სა­წყის­ში, მე და ჩემი მე­გო­ბარ­მა ფილ­მის ბი­ლე­თე­ბის ვი­ყი­დეთ და უკან ვბრუნ­დე­ბო­დით. გზა­ში ფლა­ე­რი გვა­ჩუ­ქეს, სა­დაც ეწე­რა, ფილმში გა­და­სა­ღე­ბად ახა­ლი სა­ხე­ე­ბი გვჭირ­დე­ბაო. მე­გო­ბარ­მა მი­თხრა, შენი თე­მაა, სცა­დეო... წა­ვე­დით თე­ატ­რა­ლურ აკა­დე­მი­ა­ში, ნაც­ნო­ბი გო­გო­ნა და ვი­ღაც ბიჭი დამ­ხდვ­ნენ. ბიჭი ცოტა აგ­რე­სი­უ­ლად მე­სა­უბ­რე­ბო­და. გო­გო­ნამ მა­ნიშ­ნა, რე­ჟი­სო­რია, აყე­ვიო... არ მო­მეშ­ვა, ლექ­სი წა­მი­კი­თხეო. გავ­ჯი­უტ­დი, მაგ­რამ მა­ინც მას­წავ­ლა... ეს იყო ჩემი პირ­ვე­ლი შე­ხე­ბა თე­ატრთან, მაგ­რამ ძა­ლი­ან მალე ისე და­ვინ­ტე­რეს­დი, თავ­და­უ­ზო­გა­ვად და­ვი­წყე ჩემს თავ­ზე მუ­შა­ო­ბა... ასე აღ­მოვ­ჩნდი სპექ­ტაკლში "სიყ­ვა­რუ­ლი ნარ­კო­ტი­კის გა­რე­შე", სა­დაც მთა­ვა­რი როლი მომ­ცეს. სცე­ნა­რი, მა­შინ­დელ პრობ­ლე­მას, ახალ­გაზ­რდებ­ში ნარ­კო­ტი­კის მოხ­მა­რე­ბას ეხ­მი­ა­ნე­ბო­და. საკ­მა­ოდ წარ­მა­ტე­ბუ­ლი სპექ­ტაკ­ლი აღ­მოჩ­ნდა. რო­გორც თბი­ლის­ში, ასე­ვე რე­გი­ო­ნებ­შიც ვი­თა­მა­შეთ. სხვა რო­ლე­ბიც მქონ­და. ერთი სი­ტყვით, თვით­ნას­წავ­ლი ვი­ყა­ვი, მაგ­რამ თე­ატ­რა­ლურ სამ­ყა­რო­ში საკ­მა­ოდ ღრმად შევ­ტო­პე და რო­გორც იტყვი­ან, სცე­ნის მტვე­რი­თაც მო­ვი­წამ­ლე... შემ­დეგ, ჩემი ცხოვ­რე­ბა სხვა­ნა­ი­რად წა­რი­მარ­თა, თუმ­ცა თე­ატ­რი დღემ­დე ძა­ლი­ან მიყ­ვარს. მით უფრო, ათამ­დე სპექ­ტაკლში, ისე­თი კარ­გი მსა­ხი­ო­ბე­ბის გვერ­დით მო­მი­წია თა­მა­ში, რო­გო­რიც არის რეზო თა­ვარ­თქი­ლა­ძე.

- რა­ტომ ვერ გა­ყე­ვით თე­ატრს?

- იმ დროს სა­ა­ვი­ა­ციო უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში ვსწავ­ლობ­დი, ახა­ლი ხელ­შეკ­რუ­ლე­ბის გა­ფორ­მე­ბი­სას, თე­ატ­რა­ლუ­რის დიპ­ლომს ითხოვ­დნენ და ამან შე­მა­ფერ­ხა.

- 2008 წლის ომიც გა­მო­ა­ი­ა­რეთ, ხომ?

- რო­დე­საც კო­მი­სა­რი­ა­ტი­დან და­რე­კეს, სახ­ლში მხო­ლოდ მე და დედა ვი­ყა­ვით, ჩემი ძმა სხვა­გან იყო, მამა კი უცხო­ეთ­ში ცხოვ­რობ­და... უცებ დე­დამ ტი­რი­ლი და­ი­წყო, - ომი და­ი­წყო, კო­მი­სა­რი­ატ­ში გი­ბა­რე­ბე­ნო... მა­ნამ­დე რე­ზერ­ვი ორ­ჯერ მქონ­და გავ­ლი­ლი. მოკ­ლედ, დე­დამ მი­მიყ­ვა­ნა კო­მი­სა­რი­ატ­ში, სა­დაც ავ­ტო­მა­ტე­ბი დაგ­ვი­რი­გეს და ავ­ტო­ბუ­სით ახალ­გო­რის­კენ გა­ვე­მარ­თეთ. სო­ფელ აბ­რევ­ში ქარ­თვე­ლი სამ­ხედ­რო­ე­ბი დაგ­ვხვდნენ. არ მახ­სოვს, რო­მე­ლი სამ­ხედ­რო ნა­წი­ლი იყო. ბი­ჭე­ბი ძა­ლი­ან მო­ტი­ვი­რე­ბუ­ლი იყ­ვნენ, - ნუ გე­ში­ნი­ათ, სი­ტუ­ა­ცი­ას ვა­კონ­ტრო­ლებ­თო, გვი­თხრეს. მე სო­ფელ ავ­ნევ­ში, მა­მა­პა­პი­სე­უ­ლი სახ­ლი მქონ­და, იქა­უ­რო­ბა ჩემ­თვის მშობ­ლი­უ­რი იყო და ორ­მა­გი შე­მარ­თე­ბით ვი­ყა­ვი...

- თქვე­ნი ფუნ­ქცია რა იყო, რა და­ვა­ლე­ბა მოგ­ცეს?

- იმ სოფ­ლე­ბის მი­და­მო­ებ­ში, სა­დაც და­ბა­ნა­კე­ბუ­ლი ვი­ყა­ვით, ვი­თა­რე­ბა უნდა გაგ­ვე­კონ­ტრო­ლე­ბი­ნა. ჩვენ გარ­შე­მო, მთებ­ზე ქარ­თველ სამ­ხედ­რო­ებს სტრა­ტე­გი­უ­ლი სი­მაღ­ლე­ე­ბი ჰქონ­დათ აღე­ბუ­ლი... მე­ო­რე დღეს, გამ­თე­ნი­ი­სას, გან­გა­ში ატყდა, მო­ე­წყვეთ, გავ­დი­ვარ­თო. სამ­ხედ­რო­ე­ბის ნა­წი­ლი დარ­ჩა, ნა­წი­ლი წა­მო­ვი­და. რამ­დე­ნი­მე კი­ლო­მეტ­რი ფე­ხით ვი­ა­რეთ, შემ­დეგ ავ­ტო­ბუ­სე­ბამ­დე მი­ვე­დით და გორ­ში ჩა­ვე­დით... ეს იყო 9 აგ­ვის­ტო და გორი უკვე და­ბომ­ბი­ლი დაგ­ვხვდა. მო­ე­დან­ზე გავ­ჩერ­დით. მე­თა­უ­რო­ბა ერ­თმა­ნეთ­ში რა­ღა­ცას თათ­ბი­რობ­და, თა­ვა­დაც დაბ­ნე­უ­ლე­ბი ჩან­დნენ. სა­ღა­მომ­დე იქ დაგვტო­ვეს, ღა­მით კი მეჯვრის­ხევ­ში წაგ­ვიყ­ვა­ნეს. თა­ვი­დან მთე­ლი სა­ა­ვი­ა­ციო უნი­ვერ­სი­ტე­ტის ბი­ჭე­ბი ერ­თად ვი­ყა­ვით რე­ზერვში, შემ­დეგ რა­ტომ­ღაც მარ­ტო მო­მი­წია ყოფ­ნამ, რაც გა­მო­უც­დე­ლი ადა­მი­ა­ნის­თვის, რო­მე­ლიც ომში მიჰ­ყავთ, ძა­ლი­ან დამ­თრგუნ­ვე­ლია, რად­გან ბი­ჭე­ბი ერ­თმა­ნეთს ვამ­ხნე­ვებ­დით... მოკ­ლედ, ისევ გას­ცეს ბრძა­ნე­ბა, - რე­ზერ­ვი მო­ე­წყო­სო... რო­გორც გა­ირ­კვა, რუ­სებს ჰქონ­დათ ინ­ფორ­მა­ცია, ჩვე­ნი იქ ყოფ­ნის შე­სა­ხებ და მე­თა­უ­რო­ბას შე­ე­შინ­და, სო­ფე­ლი არ და­ე­ბომ­ბათ... ცხინ­ვა­ლის გა­და­სახ­ვევ­თან გავ­ჩერ­დით, სა­დაც გვი­თხრეს, - და­ის­ვე­ნეთ, ქა­ლაქ­ში შე­სას­ვლე­ლად ვემ­ზა­დე­ბი­თო.

- რა ხდე­ბო­და იქ?

- ჩვენ ცოტა მო­ფა­რე­ბულ­ში ვი­ყა­ვით გა­ჩე­რე­ბუ­ლი, მაგ­რამ მა­ინც და­ვი­ნა­ხე რო­გორ გა­მოჰ­ყავ­დათ ცხინ­ვა­ლი­დან სის­ხლი­ა­ნი დაჭ­რი­ლე­ბი... ისი­ნი გვაფრ­თხი­ლებ­დნენ და გვეხ­ვე­წე­ბოდ­ნენ, არ მი­ქა­როთ, არ წახ­ვი­დე­თო... მო­ბი­ლი­ზე­ბუ­ლი იყო მძი­მე ტექ­ნი­კა. ქა­ლაქ­ში მძი­მე ტექ­ნი­კის სრო­ლე­ბის ხმა ის­მო­და. ავ­ტო­ბუს­ში ას­ვლა გვიბ­რძა­ნეს და ნელ-ნელა და­ვი­ძა­რით.

- ავ­ტო­ბუ­სით შეჰ­ყავ­დით ცხინ­ვალ­ში?

- დიახ, ასე იყო გეგ­მა­ში... იმ დროს, ავ­ტო­ბუს­ში რომ ავ­დი­ო­დი, სა­ი­დან­ღაც ჩემი ჯგუ­ფე­ლი გა­მო­ვარ­და და მეცა, - სად მი­დი­ხა­რო... ლა­მის კა­რი­დან ჩა­მომხსნა. - რას აკე­თებ, ხომ არ გა­გიჟ­დიო და ია­რა­ღი და ფორ­მაც ჩა­მა­ბა­რე­ბი­ნა... ერთი სი­ტყვით, ამ ბიჭ­მა, ალექ­სამ, ისევ სა­ა­ვი­ა­ცი­ოს ბი­ჭებ­თან წა­მიყ­ვა­ნა. ერთი სი­ტყვით, და­ახ­ლო­ე­ბით 500 ადა­მი­ა­ნი ფე­ხით წა­მო­ვე­დით უკან. აღარც მახ­სოვს, რამ­დენ სა­ათს მოვ­დი­ო­დით. რო­დე­საც თბი­ლის­ში ჩა­მო­ვე­დით, მა­შინ გა­ვაც­ნო­ბი­ე­რე, რომ ეს იყო ჩემი და ჩემი ოჯა­ხის­თვის ყვე­ლა­ზე მძი­მე 4 დღე... გარ­კვე­უ­ლი დრო­ის გან­მავ­ლო­ბა­ში, მო­უ­ლოდ­ნელ ხმა­ურ­ზე მწვა­ვე რე­აქ­ცი­ე­ბი მქონ­და. შემ­დეგ თან­და­თან გა­და­მი­ა­რა...

- შემ­დეგ გა­და­წყვი­ტეთ, სა­გან­გე­ბო სი­ტუ­ა­ცი­ე­ბის სამ­სა­ხურ­ში და­გე­წყოთ მუ­შა­ო­ბა...

- დიახ, ჩემი ძმა უკვე მუ­შა­ობ­და მე­ძან­ძრე-მაშ­ვე­ლად და მიყ­ვე­ბო­და, სად იყ­ვნენ და ვის რო­გორ და­ეხ­მარ­ნენ. ეს ყვე­ლა­ფე­რი თან­და­თან და­მიგ­როვ­და და ვი­ფიქ­რე, რომ ვცდი, რა გა­მო­მი­ვა-მეთ­ქი. ნორ­მა­ტი­ვე­ბი წარ­მა­ტე­ბით ჩა­ვა­ბა­რე და მუ­შა­ო­ბაც და­ვი­წყე. მა­ლე­ვე მივ­ხვდი, რომ ეს იყო, რის­კი­ა­ნი, ფა­თე­რა­კი­ა­ნი, მაგ­რამ ამას­თან კა­ცუ­რი და კე­თილ­შო­ბი­ლუ­რი საქ­მე. არა­ერ­თი შემ­თხვე­ვა ყო­ფი­ლა, რო­დე­საც მე და ჩემს მე­გობ­რებს, ადა­მი­ა­ნის ან ადა­მი­ა­ნე­ბის სი­ცო­ცხლე სა­კუ­თა­რი სი­ცო­ცხლის ფა­სად გვიხ­სნია.

ერთხელ უკონ­ტაქ­ტო გა­მო­ძა­ხე­ბა შე­მო­ვი­და, რაც ნიშ­ნავს, რომ ადა­მი­ა­ნი, ვის გა­მოც გვი­ძა­ხე­ბენ, კონ­ტაქ­ტუ­რი არ არის. დედა სახ­ლს ალა­გებ­და, რა დრო­საც 4 წლის ბავ­შვი ოთახ­ში ჩა­ი­კე­ტა. შე­ში­ნე­ბულ­მა ქალ­მა დახ­მა­რე­ბა მე­ზო­ბელს სთხო­ვა, იქ ერ­თის ნაც­ვლად რამ­დე­ნი­მე მე­ზო­ბე­ლი ჩა­ერ­თო, კე­დელ­ზე უბ­რა­ხუნ­დნენ, მაგ­რამ ბავ­შვს ვერ გა­ა­გო­ნეს. ად­გილ­ზე მი­სუ­ლებს სრუ­ლი პა­ნი­კა დაგ­ხვდა. დედა ძა­ლი­ან ცუ­დად იყო. ზედა სარ­თუ­ლი­დან და­ვეშ­ვი. ვიდ­რე ფან­ჯა­რა­ში შე­ვი­ხე­დე­ბო­დი, ღმერ­თს ვეხ­ვე­წე­ბო­დი, რამე ცუდი არ დამ­ხვედ­რო­და. ეს არის წუ­თე­ბი, რო­დე­საც ყვე­ლა­ფერ­ზე ფიქ­რობ და იმედს ეპო­ტი­ნე­ბი, რომ ცუდი სუ­რა­თი არ დაგ­ხვდე­ბა. ერთი სი­ტყვით, და­ვი­ნა­ხე, პა­ტა­რას წიგნ­თან ერ­თად ჩას­ძი­ნე­ბო­და და გა­რეთ მყო­ფებს გავ­ძა­ხე, მშვი­დო­ბაა-მეთ­ქი. ბავ­შვი არც გა­მიღ­ვი­ძე­ბია, რომ არ შე­ში­ნე­ბო­და. კარი შიგ­ნი­დან გა­ვა­ღე, რომ დედა შე­მო­სუ­ლი­ყო. ქალი კარ­თან მუხ­ლებ­ზე მდგო­მი დამ­ხვდა, სი­ტყვებს თავს ვე­ღარ უყ­რი­და... მად­ლი­ე­რე­ბის­გან ფე­ხებ­ზე შე­მო­მეხ­ვია... ვერ აღვწერ იმ გან­ცდას,

- ალ­ბათ გაქვთ ცუდი შე­დე­გით დას­რუ­ლე­ბუ­ლი შემ­თხვე­ვე­ბიც...

- დიახ, სამ­წუ­ხა­როდ, უამ­რა­ვი ასე­თი ფაქ­ტი ხდე­ბა. ბევ­რი უბე­დუ­რე­ბა გვი­ნა­ხავს ავ­ტო­საგ­ზაო შემ­თხვე­ვი­სას. კი­დევ ერთი ამ­ბა­ვი მახ­სენ­დე­ბა: შე­ტყო­ბი­ნე­ბა შე­მო­ვი­და, ორ­თა­ჭა­ლის ხიდ­ზე კარ­გა ხა­ნია, ბიჭი დგას და პირ­ჯვარს იწერს. სა­ვა­რა­უ­დოდ, რა­ღა­ცა ცუდს აპი­რებ­სო... სუ­ი­ცი­დის მცდე­ლო­ბა იყო. ბიჭი არა­ა­დაკ­ვა­ტუ­რი იყო, ჩან­თა და რა­ღაც ზე­წა­რი ხელ­ში ეჭი­რა, რამ­დე­ნი­მე დღეა, ქუ­ჩა­ში მძი­ნავ­სო... შე­ვე­ცა­დეთ, სა­უ­ბარ­ში აგ­ვყო­ლო­და. წა­მოს­ცდა, - დედა მყავს ცუ­დად და მის­თვის სა­ყი­დე­ლი წამ­ლის ფუ­ლიც არ მაქ­ვსო... რა­ღა­ცას უნდა მოვ­ჭი­დე­ბო­დით, რომ შეგ­ვე­ყოვ­ნე­ბი­ნა და შე­ვუ­ტი­ეთ, ავად­მყოფ დე­დას რას უპი­რე­ბო... ჩვენ­თან სა­უ­ბარ­ში ცო­ტა­თი გა­ერ­თო. ამ დროს ერთ-ერ­თმა ჩვენ­მა კო­ლე­გამ ხელი სტა­ცა და გად­მო­იყ­ვა­ნა. მერე გვი­თხრა, რე­გი­ო­ნი­დან ვარ, ყვე­ლა მპირ­დე­ბა, მაგ­რამ სამ­სა­ხუ­რი ვერ ვი­შო­ვეო... ჩვენ­თან ერ­თად პატ­რუ­ლის თა­ნამ­შრომ­ლე­ბიც იყ­ვნენ და ერ­თმა უთხრა, სა­დაც ფორ­მე­ბი იკე­რე­ბა, იქ მი­გიყ­ვან და რე­კო­მენ­და­ცი­ას გა­გი­წე­ვო... მერე რა მოხ­და, არ ვიცი, რად­გან გაგ­რძე­ლე­ბას თვალს ვე­ღარ ვა­დევ­ნებთ.

- სა­ხა­ლი­სო გა­მო­ძა­ხე­ბე­ბიც ხში­რია?

- საკ­მა­ოდ. ერთხელ გამ­თე­ნი­ი­სას გა­მოგ­ვი­ძა­ხეს, ზამ­თა­რი იყო და ძა­ლი­ან ცი­ო­და. შარ­დე­ნის ქუ­ჩა­ზე სა­მაშ­ვე­ლო სამ­სა­ხუ­რის ეკი­პა­ჟი გვჭირ­დე­ბაო. ად­გილ­ზე მი­სუ­ლებ­მა და­ვი­ნა­ხეთ, კატა ხეზე იყო ასუ­ლი და ვერ ჩა­მო­დი­ო­და... ცო­ტა­თი ნერ­ვე­ბი მო­მე­შა­ლა, რა­ნა­ი­რი კა­ტაა, ხი­დან ვერ ჩა­მო­დის-მეთ­ქი, მაგ­რამ სხვა რა გზა მქონ­და? მი­ვად­გი კიბე. ამ დროს შე­ვამ­ჩნიე, გარ­შე­მო მყო­ფე­ბი ტე­ლე­ფო­ნე­ბით გვი­ღებ­დნენ და გან­წყო­ბა მა­შინ­ვე შე­მეც­ვა­ლა, - რაც შე­იძ­ლე­ბა ფა­ქი­ზად მოვ­კი­დე ხელი კა­ტას და ისე წა­მო­ვიყ­ვა­ნე. ისიც არ გამ­ძა­ლი­ა­ნე­ბია. რო­გორც კი კა­ტის გა­დარ­ჩე­ნის ოპე­რა­ცია და­ვას­რუ­ლე, იქ შეკ­რე­ბილ­მა სა­ზო­გა­დო­ე­ბამ მქუ­ხა­რე ტა­შით და­მა­ჯილ­დო­ვა.