ქუ­თა­ი­სე­ლია, ჩემი კო­ლე­გა, ცნო­ბი­ლი და ნი­ჭი­ე­რი ადა­მი­ა­ნი, დიდი იუ­მო­რის პატ­რო­ნი და ბევ­რს უყ­ვარს... დათო ლიკ­ლი­კა­ძე ფიქ­რობს, რომ ქუ­თა­ის­ში და­ბა­დე­ბით გა­უ­მარ­თლა, იქ გა­ი­ზარ­და და ცხოვ­რობს. ამა­ყობს, რომ ის­ტო­რი­ულ და სა­ხე­ლო­ვან სკო­ლა­ში სწავ­ლობ­და, უზო­მოდ უყ­ვარს თა­ვი­სი ქა­ლა­ქი, რო­მელ­საც დიდი ტრა­დი­ცი­ე­ბი და მა­ღა­ლი კულ­ტუ­რა აქვს და იქა­უ­რო­ბაც სწო­რედ ამი­ტომ იზი­დავს...

AMBEBI.GE-ს დათო ლიკ­ლი­კა­ძე ამ­ჯე­რად თა­ვის საყ­ვა­რელ ქა­ლაქ­ზე ესა­უბ­რა.

- ამ ქა­ლაქ­ში და­ბა­დე­ბა მარ­თლა გა­მარ­თლე­ბაა! აქა­უ­რო­ბას ყვე­ლა­ფე­რი აქვს, რაც ქა­ლაქს უნდა ჰქონ­დეს... ქა­ლა­ქე­ლო­ბაც იმა­ზე მე­ტა­დაა "კუ­დაბ­ზი­კო­ბა­ში" აყ­ვა­ნი­ლი, ვიდ­რე და­ვით კლდი­აშ­ვილს ნა­წარ­მო­ე­ბებ­ში მო­უ­გო­ნია... ქუ­თა­ი­სე­ლე­ბი იმა­ზე მე­ტად "სნო­ბე­ბი" არი­ან, ვიდ­რე "სნო­ბო­ბა" თბი­ლის­ში იმ თბი­ლი­სე­ლებს ახა­სი­ა­თებთ, ვინც, რო­გორც წესი, სხვა­დას­ხვა ქა­ლა­ქი­დან არი­ან იქ ჩა­სუ­ლე­ბი და ნამ­დვი­ლი ქა­ლა­ქე­ლე­ბი არც არი­ან...

აქ თუ 9 თა­ო­ბის ქუ­თა­ი­სე­ლი არ ხარ, თუ წი­ნა­პა­რი სა­ფი­ჩხი­ის და „მწვა­ნე ყვა­ვი­ლას“ სა­საფ­ლა­ო­ებ­ზე არ გის­ვე­ნია, გა­მო­რი­ცხუ­ლია ქა­ლაქ­ში გა­ღი­ა­რონ“ - ხუმ­რობს დათო და გვე­უბ­ნე­ბა იმა­საც, რომ ქუ­თა­ი­სე­ლო­ბას ბევ­რიც იჩე­მებს.

"ზო­გი­ერ­თი თავს ქუ­თა­ი­სელს უწო­დებს, გან­სა­კუთ­რე­ბით ისე­თე­ბი, რომ­ლე­ბიც ამ ქა­ლაქ­ში მე­ზო­ბე­ლი რა­ი­ო­ნე­ბი­დან და სოფ­ლე­ბი­დან ჩა­მო­ვიდ­ნენ, გა­ი­არ-გა­მო­ი­ა­რეს და თბი­ლის­ში მო­ა­დი­ნეს "ტყლა­შა­ნი". თან, ისეთ კი­ლო­ზე ლა­პა­რა­კო­ბენ, გა­ოც­დე­ბი- ჩვენ „წე­ვი­და-მე­ვი­და­თი“ არ ვსა­უბ­რობთ, ქუ­თა­ის­საც არ ვუ­წო­დებთ „ქუ­თე­ისს“. ეს სი­ტყვა პირ­ვე­ლად ქუ­თა­ის­ში ჩა­მო­სუ­ლი ხალ­ხის­გან გა­ვი­გო­ნე, რომ­ლე­ბიც, რო­გორც ვამ­ბობ, თბი­ლის­ში წა­ვიდ­ნენ, მერე მოგ­ვიბ­რუნ­დნენ და - „რავა ხარ ქუ­თე­ი­სიო?“ გვი­თხრეს“ - ამ­ბობს ლიკ­ლი­კა­ძე.

დი­ა­ლო­გი ქუ­თა­ი­სურ ოჯა­ხებ­ზე სა­უბ­რით გა­ვაგ­რძე­ლეთ - მათ ტრა­დი­ცი­ებ­ზე და ცო­ტაც "იმე­რულ კუ­დაბ­ზი­კო­ბა­ზე":

"ქუ­თა­ი­სუ­რი ოჯა­ხე­ბი ძა­ლი­ან "სვეც­კი", გა­დაპ­რან­ჭუ­ლია, ისე­თი, რო­გორც იმე­რუ­ლი სუფ­რა. აქ სა­ო­ცა­რი ოჯა­ხუ­რი მუ­ზი­ცი­რე­ბის ტრა­დი­ცია დები იშხნე­ლე­ბი­დან, ბაფ­თი­ა­ნი გი­ტა­რი­დან მო­დის. მერე კი მუ­სი­კა­ლუ­რი მი­მარ­თუ­ლე­ბით, ამ ქა­ლაქს გა­მორ­ჩე­უ­ლი როკი და რე­პიც არ დაჰკლე­ბია, რაც ასე­ვე ძა­ლი­ან პო­პუ­ლა­რუ­ლი იყო...

მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, იცი თუ არა რო­ი­ალ­ზე და პი­ა­ნი­ნო­ზე დაკ­ვრა, თუ სახ­ლში კარ­გი პი­ა­ნი­ნო და რო­ი­ა­ლი არ გაქვს, ვერ ხარ კარ­გი ქუ­თა­ი­სე­ლი... კი, ამ ქა­ლაქს ასე­თი შტრი­ხე­ბიც ახა­სი­ა­თებს...

ოჯახ­ში „მა­დო­ნას სერ­ვი­ზიც“ აუ­ცი­ლე­ბე­ლია - თუ „მა­დო­ნას“ ჩვი­ლი უკა­ვია, ის სერ­ვი­ზი უფრო ძვი­რია. ჰოდა, თუ ასე­თი არ გაქვს, ქუ­თა­ი­სე­ლად არ ით­ვლე­ბი. „გორ­კა“ და „დე­სა­უც“ უნდა გქონ­დეს, 9-ჯვრი­ა­ნი, ლო­მის ფე­ხებ­ზე. ასე­თი უც­ნა­უ­რი დე­ტა­ლე­ბი­თაც ფას­დე­ბი ქუ­თა­ის­ში და გა­ღი­ა­რე­ბენ... ეს კარ­გია თუ ცუ­დია, სხვა სა­კი­თხია, მაგ­რამ ფაქ­ტია, რომ მე ქუ­თა­ი­სი ძა­ლი­ან მიყ­ვარს!

- ხში­რად უკ­ვირთ, რომ ისე­თი უნა­რე­ბის ადა­მი­ან­მა, რო­გო­რიც შენ ხარ, პა­ტა­რა ქა­ლა­ქი არას­დროს და­ტო­ვე და სა­ცხოვ­რებ­ლად დე­და­ქა­ლაქ­ში არ გა­დახ­ვე­დი. რა­ტომ?

- წას­ვლის შან­სი მი­ლი­ონ­ჯერ მქონ­და, ოთხჯერ კი ოფი­ცი­ა­ლუ­რი სამ­სა­ხუ­რი სხვა­დას­ხვა ტე­ლე­ვი­ზი­ა­ში (ტე­ლე­წამ­ყვა­ნად, პრო­დი­უ­სე­რად და ა.შ.) სა­უ­კე­თე­სო პი­რო­ბე­ბით და მა­ღა­ლი ხელ­ფა­სით შე­მომ­თა­ვა­ზეს, მაგ­რამ ყვე­ლას მო­ვუ­ბო­დი­შე და უარი ვუ­თხა­რი, რაც ძა­ლი­ან გა­უკ­ვირ­დათ...

რა ვქნა, არ შე­მიძ­ლია ქუ­თა­ი­სის გა­რე­შე, სხვა­გან ვერ გავძლებ, თუმ­ცა ყვე­ლას მად­ლო­ბა და­ფა­სე­ბის­თვის! თბი­ლის­ში რომ ჩა­მოვ­დი­ვარ, დი­დუ­ბი­სა და ოკ­რი­ბას სად­გუ­რებს მივ­ტი­რი, იმა­ზე ვფიქ­რობ, რო­დის წა­ვალ ჩემს ქა­ლაქ­ში, რო­მე­ლიც ავად­მყო­ფუ­რად მიყ­ვარს.

პა­რი­ზიც სას­წა­უ­ლად მიყ­ვარს და ქუ­თა­ისს იქა­უ­რო­ბა­შიც კი ვერ გავცვლი! დიახ, ეი­ფელს „თეთ­რი ხიდი“ მირ­ჩევ­ნია... ხომ მა­გა­რი მდი­ნა­რეა იორ­და­ნე, სა­დაც ქრის­ტე მო­ი­ნათ­ლა, მაგ­რამ რი­ონ­ში ვერ გავცვლი! ასე­თი ტიპი ვარ, ჩემი ქა­ლა­ქის სიყ­ვა­რუ­ლი ცოტა გო­ი­მო­ბა­შიც გა­დამ­დის...

- ქუ­თა­ი­სი უბ­ნე­ბად არის და­ყო­ფი­ლი. შენ თე­ატრთან, ქა­ლა­ქის ცენ­ტრში ცხოვ­რობ... თა­ვი­დან­ვე ამ ად­გი­ლას ცხოვ­რობ­დი?

- უბა­ნი კი­დევ ცალ­კე თე­მაა... მე ძი­რძვე­ლი სა­ფი­ჩხი­ე­ლი ვარ, და­ვი­ბა­დე და გა­ვი­ზარ­დე იქ, მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ ახლა უკვე ქა­ლა­ქის ცენ­ტრში ვცხოვ­რობ, ლადო მეს­ხიშ­ვი­ლის სა­ხე­ლო­ბის თე­ატ­რის წინ და ყო­ველდღე ამ შე­ნო­ბას ვუ­ყუ­რებ, რო­მელ­შიც გა­ვი­ზარ­დე.

ჩემი სა­ძი­ნებ­ლი­დან, სამ­ზა­რე­უ­ლო­დან და ნე­ბის­მი­ე­რი ფან­ჯრი­დან თე­ატრს გავ­ცქე­რი და დარ­ბაზ­ში დაკ­რუ­ლი ტაში ხში­რად სახ­ლში შვილს მიღ­ვი­ძებს, რა­მაც გა­და­მა­ტა­ნი­ნა სა­ფი­ჩხი­ის და­ტო­ვე­ბა. პრინ­ციპ­ში, შორ­საც არაა...

სა­ფი­ჩხია, ჭომა, გორა, ბა­ლახ­ვა­ნი - ეს ოთხი უბა­ნი ყვე­ლა­ზე ძვე­ლია ქუ­თა­ის­ში. ამი­ტომ, სა­ფი­ჩხი­ე­ლი რომ ხარ, უკვე ორ­მა­გად ქუ­თა­ი­სე­ლი ხარ. ეს ის უბა­ნი­ცაა, სა­დაც თითო ოჯახ­ზე ორი სული ქურ­დი მო­დი­ო­და. ასე მგო­ნია, ყო­ფი­ლი საბ­ჭო­თა კავ­ში­რის ქურ­დე­ბი სა­ფი­ჩხი­ა­ზე და­ი­ბად­ნენ...

მარ­თა­ლია, რთუ­ლი უბა­ნი იყო, მაგ­რამ ეს იყო ად­გი­ლი, სა­დაც ვი­ო­ლი­ნო­თი გა­ივ­ლი­დი და „სკრი­პ­კას“ არა­ვინ მო­გა­ძა­ხებ­და. ბიჭი გრძე­ლი თმით და სა­ყუ­რით გა­მოჩ­ნდე­ბო­და და შე­უ­რა­ცხყო­ფას არა­ვინ მი­ა­ყე­ნებ­და. გან­სხვა­ვე­ბუ­ლი ორი­ენ­ტა­ცი­ის ადა­მი­ა­ნი უბან­ში არა­ვის უცე­მია.

სა­ფი­ჩხია იყო ტო­ლე­რან­ტო­ბის, შემ­წყნა­რებ­ლო­ბის, მულ­ტი­კულ­ტუ­რუ­ლი, მრა­ვალ­ფე­რო­ვა­ნი, თავ­სე­ბა­დი უბა­ნი, სა­დაც ყვე­ლა­ნა­ი­რი ადა­მი­ა­ნი ცხოვ­რობ­და და ერ­თმა­ნეთს პა­ტივს სცემ­და

დიახ, სა­ფი­ჩხია და ქუ­თა­ი­სი მა­გა­ლი­თი იყო, რო­გორ უნდა ეცათ პა­ტი­ვი გან­სხვა­ვე­ბუ­ლის­თვის! აი, კი­დევ ერთი მი­ზე­ზი, რა­ტო­მაც დავ­რჩი ამ ქა­ლაქ­ში...

- ქუ­თა­ის­მა დიდი სიყ­ვა­რუ­ლი იცი­სო...

- სა­ქარ­თვე­ლო­ში ყვე­ლა ქა­ლა­ქი ქარ­თუ­ლია, მაგ­რამ ქუ­თა­ი­სი მე­ტად. იმის თქმა მინ­და, რომ მას ირ­გვლივ სა­ქარ­თვე­ლო აკ­რავს, არც ერთ უცხო ქვე­ყა­ნას არ ესა­ზღვრე­ბა. და­ნარ­ჩე­ნი ქა­ლა­ქე­ბი­დან ზოგი ან დე­და­ქა­ლა­ქია, ან სა­სა­ზღვრო, ან სა­კუ­რორ­ტო... მოკ­ლედ, ქუ­თა­ის­ში გარ­და სიყ­ვა­რუ­ლი­სა, არა­ფე­რია, ის უბ­რა­ლოდ უნდა გიყ­ვარ­დეს!

- რა მოგ­ცა შენ­მა ქა­ლაქ­მა, ასე რომ გიყ­ვარს?

- ამ ქა­ლაქ­მა მას­წავ­ლა, თუ რო­გორ შე­იძ­ლე­ბა, ცხოვ­რე­ბა გა­მო­ი­ყე­ნო... ხში­რად ასე­თი იარ­ლი­ყიც გვაქვს ხოლ­მე აკ­რუ­ლი - „ქუ­თა­ი­სე­ლი აფე­რის­ტი“. სი­ნამ­დვი­ლე­ში ქუ­თა­ი­სე­ლე­ბი აფე­რის­ტე­ბი არ არი­ან, რად­გა­ნაც ზუს­ტად ისე­თე­ბი არი­ან, რო­გორც ხა­შურ­ლე­ბი, სამ­ტრე­დი­ე­ლე­ბი, ზუგ­დი­დე­ლე­ბი, თე­ლა­ვე­ლე­ბი, გურ­ჯა­ა­ნე­ლე­ბი...

ქუ­თა­ი­სე­ლე­ბი დიპ­ლო­მა­ტე­ბი, ჭკვი­ა­ნე­ბი არი­ან. იცი­ან, რა უნ­დათ, მათ წარ­მა­ტე­ბას ყველ­გან მი­აღ­წი­ეს. მათ შო­რის, თბი­ლის­შიც - კარ­გი ბი­ნე­ბი შე­ი­ძი­ნეს, ლა­მა­ზი ცო­ლე­ბი ჰყავთ, სულ თა­ნამ­დე­ბო­ბებ­ზე იყ­ვნენ, ქუ­თა­ი­სე­ლებ­მა ჩა­ა­ჩო­ჩეს თბი­ლი­სე­ლე­ბი, ლო­კო­მო­ტი­ვე­ბი გახ­დნენ და ეს ყვე­ლა­ფე­რი ჩხუ­ბით, ია­რა­ღით, მო­ტყუ­ე­ბით კი არ გა­ა­კე­თეს, შენი ჭი­რი­მე, შენ გე­ნაც­ვა­ლე­თი, მო­წი­წე­ბით. როცა წა­იქ­ცნენ, წა­მოდ­გნენ, არ შერ­ცხვათ. გა­ჯიბ­რე­ბის მო­ტი­ვა­ცია ჰქონ­დათ!

და მერე ვი­ღა­ცე­ბი ად­გნენ და აფე­რის­ტე­ბი გვი­წო­დეს - რო­გორ მი­აღ­წევ­და, თუ აფე­რის­ტი არ არი­სო?! სი­ნამ­დვი­ლე­ში ქუ­თა­ი­სე­ლე­ბი დიპ­ლო­მა­ტე­ბი და ჭკვი­ა­ნე­ბი არი­ან!

- და ეს გა­ნას­ხვა­ვებს მათ სა­ქარ­თვე­ლოს და­ნარ­ჩე­ნი კუ­თხის წარ­მო­მად­გენ­ლე­ბის­გან?

- გუ­რუ­ლე­ბი ფი­ცხე­ბი არინ - უცებ „ფეთ­ქდე­ბი­ან,“ რაჭ­ვე­ლე­ბი პი­რი­ქით, აგ­ვი­ა­ნე­ბენ, მეგ­რე­ლე­ბი - ცხა­რე­ე­ბი, კა­ხე­ლე­ბი - დინ­ჯე­ბი... ყვე­ლა რა­ღა­ცით გა­მო­ირ­ჩე­ვა, ქუ­თა­ი­სე­ლე­ბი და ზო­გა­დად, იმერ­ლე­ბი ზრდი­ლო­ბი­ა­ნე­ბი არი­ან და რო­გორც ვთქვი, დიპ­ლო­მა­ტე­ბი, ზუს­ტად იცი­ან, ამ ცხოვ­რე­ბის­გან რა უნ­დათ და წარ­მა­ტე­ბას ამი­ტომ აღ­წე­ვენ.

როცა იცი, რა გინ­და, ყვე­ლა­ფე­რი გა­მო­გი­ვა. როცა ეს არ იცი, ან არას­წო­რად გინ­და, ყვე­ლა­ფე­რი უშე­დე­გოა. ქუ­თა­ი­სე­ლებ­მა ასე­ვე ზუს­ტად იცი­ან წარ­მა­ტე­ბის ფასი, ამას­თან, მისი მო­პო­ვე­ბაც და შე­ნარ­ჩუ­ნე­ბაც იცი­ან. ამი­ტომ გვე­ძა­ხი­ან „აფე­რის­ტებს“. არა­და, ხომ ვთქვი, ჩვე­უ­ლებ­რი­ვი ადა­მი­ა­ნე­ბი ვართ - ჩვენ­თა­ნაც უყ­ვართ, სძულთ, უხა­რი­ათ, სწყინთ...

- ქუ­თა­ი­სი ტრა­დი­ცი­ე­ბის ქა­ლა­ქია - კულ­ტუ­რის, თე­ატ­რის, სპორ­ტის სფე­რო­ში ლო­მის წილი მი­უ­ძღვის და დიდი შე­დე­გე­ბი ჰქო­ნია...

- ცოტა ხნის წინ ვწერ­დი ქუ­თა­ი­სის ღირ­სე­ბებ­ზე... დიახ, ვსწავ­ლობ­დი სკო­ლა­ში, სა­დაც ვაჟა, ილია და ყაზ­ბე­გის გარ­და, ყვე­ლა გა­მო­ჩე­ნი­ლი ქარ­თვე­ლი ჩემი სკო­ლე­ლია: აკა­კი წე­რე­თე­ლი, ვლა­დი­მერ მა­ი­ა­კოვ­სკი, ექ­ვთი­მე თა­ყა­იშ­ვი­ლი, პა­ო­ლო, ნიკო ნი­კო­ლა­ძე და რა ვიცი, ვის მერ­ხზე არ ვმჯდარ­ვარ ჩემს სკო­ლა­ში - სა­ო­ცა­რი ის­ტო­რი­უ­ლი სკო­ლაა...

- ქუ­თა­ი­სი კო­ლო­რი­ტუ­ლი იუ­მო­რის ქა­ლა­ქი­ცაა, გა­სა­ო­ცა­რი სი­ტყვა-პა­სუ­ხი იცი­ან ქუ­თა­ის­ში...

- კი, ამ ქა­ლაქ­ში ყვე­ლა ხუმ­რობს, ეს ქა­ლა­ქი სწო­რედ იუ­მორ­მა გა­და­არ­ჩი­ნა. 90-იან წლებ­ში, როცა ყვე­ლას გვი­ჭირ­და - ჩვენს გა­ჭირ­ვე­ბა­ზე ვღა­და­ობ­დით, რა­მაც გაგ­ვაძ­ლი­ე­რა. აქ იუ­მო­რი კლა­სი­კის დო­ნე­ზეა აყ­ვა­ნი­ლი, ადა­მი­ა­ნი პირ­და­პირ იმის მი­ხედ­ვით ფას­დე­ბა, რო­გორ ხუმ­რობს. ამ იუ­მორს თუ ზურგს ერთი-ორი წიგ­ნიც არ უმაგ­რებს, შენი ცა­რი­ე­ლი იუ­მო­რიც არა­ვის უნდა და აქ არც ამის დე­ფი­ცი­ტია...

ხან­და­ხან მრცხვე­ნია, როცა ჩემ­ზე ამ­ბო­ბენ, უბე­დუ­რი ენა და ხუმ­რო­ბა აქ­ვსო. აქ იმ­დე­ნი ნი­ჭი­ე­რი ადა­მი­ა­ნია, სხარ­ტი ენით ცნო­ბი­ლი, რომ ამ „მა­და­ნი­და­ნაც“ ამი­ღია რა­ღა­ცე­ბი, ჩე­მე­ბუ­რად გა­და­მი­კე­თე­ბია. ხან ჩემი მე­ზობ­ლის­თვის და­მიბ­რა­ლე­ბია, ხან სა­კუ­თა­რი თა­ვის­თვის. მერე თი­თო­ნაც ვი­ყე­ნებ კარ­გად. სას­წა­უ­ლი იუ­მო­რის ქა­ლა­ქია.

- რა გა­ნა­პი­რო­ბებს ამას?

- ასე ღრმად არ მი­ფიქ­რია, არ შე­მის­წავ­ლია, მაგ­რამ ფაქ­ტია, რომ ყვე­ლა ლა­ღია მა­ში­ნაც კი, როცა რა­ღაც არ არის კარ­გად, კი, ყვე­ლა ბედ­ნი­ე­რია... ამის უნა­რი აქვთ ქუ­თა­ი­სე­ლებს.

- სულ ბო­ლოს, რო­გორ ფიქ­რობ, რა გან­სა­ზღვრავს შენს პო­პუ­ლა­რო­ბას?

- ალ­ბათ ისევ იუ­მო­რი, რად­გან არა­ვის უნდა შენი პრობ­ლე­მე­ბის მოს­მე­ნა, მაგ­რამ ეს იმას არ ნიშ­ნავს, რომ დათო ლიკ­ლი­კა­ძეს პრობ­ლე­მე­ბი არ აქვს... მაგ­რამ ჩემს ცუ­დად ყოფ­ნას ვე­რა­ვის გა­დავ­დებ, ადა­მი­ანს შენ­თან ურ­თი­ერ­თო­ბა უნდა უხა­რო­დეს.

ჩემს ყვე­ლა პრობ­ლე­მას გა­რეთ ვტო­ვებ, როცა ბავ­შვებ­თან ლექ­ცი­ა­ზე შევ­დი­ვარ, როცა სამ­სა­ხურ­ში მივ­დი­ვარ, ოჯახ­ში ვბრუნ­დე­ბი, სა­დაც უნდა ვიყო. ადა­მი­ა­ნებ­თან ურ­თი­ერ­თო­ბას ვი­წყებ სა­კუ­თა­რი თა­ვის და­ცინ­ვით და მერე ვა­ღა­და­ვებ და­ნარ­ჩენ სა­ქარ­თვე­ლოს! თუ შენს თავს არ დას­ცი­ნი და მხო­ლოდ სხვის­კენ იშ­ვერ ხელს, უკვე მავ­ნე­ბე­ლი ხარ, მაგ­რამ როცა შენ თავს დას­ცი­ნი, ე.ი იუ­მო­რი გაქვს...

- AMBEBI.GE-ს აუ­ი­დი­ტო­რი­ას, ჩვენს მკი­თხველს ქუ­თა­ი­სი­დან რას ეტყო­დი?

- AMBEBI.GE-ს ყვე­ლა ქუ­თა­ი­სე­ლი კი­თხუ­ლობს და ამი­ტო­მაც ხართ ყვე­ლა რე­ი­ტინ­გში პირ­ვე­ლი, „გა­და­ხე­უ­ლი“ გაქვთ ყვე­ლა­ნა­ი­რი რე­ი­ტინ­გი! ჩემ­თვის დიდი პა­ტი­ვია თქვენ­თვის მი­ცე­მუ­ლი ინ­ტერ­ვიუ.

მკი­თხველს კი ვე­ტყვი, რომ ქუ­თა­ი­სი არა­ფერ­ში დაგ­ჭირ­დე­ბათ - აქ არც სა­ზღვა­რია, არც ზღვა, არც კუ­რორ­ტი, აქა­უ­რო­ბა მხო­ლოდ უნდა გიყ­ვარ­დეთ! ჰოდა, თუ გიყ­ვართ, ჩა­მობ­რძან­დით და აქ სიყ­ვა­რუ­ლის გარ­და, სა­ნაც­ვლოდ ვე­რა­ფერს მი­ი­ღებთ!

ქუ­თა­ი­სის ფოტო: ან­დრია წყა­რო­ზია