მას შემ­დეგ, რაც ISIS-მა ერაყ­სა და სი­რი­ა­ში თა­ვი­სი კონ­ტრო­ლის ქვეშ მყო­ფი ტე­რი­ტო­რი­ე­ბი და­კარ­გა და ია­ტაკ­ვე­შა, "პარ­ტი­ზა­ნულ ბრძო­ლებ­ზე" გა­და­ერ­თო, მსოფ­ლი­ოს თით­ქმის ყვე­ლა ქვეყ­ნის უსაფრ­თხო­ე­ბის სამ­სა­ხუ­რი მათ­გან მო­მა­ვა­ლი საფრ­თხის აღ­კვე­თას ცდი­ლობს. თუმ­ცა, ისი­ნი ისევ და ისევ პო­უ­ლო­ბენ ახალ-ახალ მო­ხა­ლი­სე­ებს, თა­ვი­ან­თი იდე­ე­ბის გან­სა­ხორ­ცი­ე­ლებ­ლად, ბევრ მათ­განს ტე­რო­რის­ტულ ორ­გა­ნი­ზა­ცი­ას­თან კავ­ში­რამ­დე, საკ­მა­ოდ წარ­მა­ტე­ბუ­ლი კა­რი­ე­რა ჰქონ­და, ჰყავ­და ოჯა­ხი და სა­ზო­გა­დო­ე­ბის სრულ­ფა­სო­ვა­ნი წევ­რი იყო.

ასე რომ, წლე­ბია ის­მის კი­თხვა, - რა­ტომ მი­დი­ოდ­ნენ ეს ადა­მი­ა­ნე­ბი ყვე­ლა­ზე სა­შიშ ორ­გა­ნი­ზა­ცი­ა­ში, - ერთ-ერთი კავ­კა­სი­უ­რი ინ­ტერ­ნეტ-გა­მო­ცე­მა, იმ ჩრდი­ლო­ეთ კავ­კა­სი­ე­ლებს ესა­უბ­რა, რომ­ლე­ბიც ISIS-ის რი­გებ­ში იბ­რძოდ­ნენ და რო­გორც თა­ვად ამ­ბო­ბენ, თავს იქი­დან გაქ­ცე­ვით უშ­ვე­ლეს.

აჰ­მა­დი, მებ­რძო­ლი და­ღეს­ტნი­დან:

"მოს­კოვ­ში ძა­ლი­ან წარ­მა­ტე­ბუ­ლი კა­რი­ე­რა მქონ­და. ექ­სტრე­მა­ლუ­რი სპორ­ტიც ძა­ლი­ან მიყ­ვარ­და და ალ­კოჰო­ლიც. და­ღეს­ტან­ში რე­ლი­გი­უ­რად ვცხობ­რობ­დი, მოს­კოვ­ში, თან­და­თან ცხოვ­რე­ბის სხვა რიტმზე გა­და­ვერ­თე.

ერთი სი­ტყვით, რა­ღაც სხვა მინ­დო­და, რა­ღა­ცის ძი­ე­ბა­ში ვი­ყა­ვი, მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ ჩემი სამ­სა­ხუ­რი ფი­ნან­სუ­რა­დაც ძა­ლი­ან წა­რა­ტე­ბუ­ლი იყო, გან­სა­კუთ­რე­ბით სე­ზონ­ზე. ერთხე­ლაც, მივ­ხვდი, რომ ეს ყვე­ლა­ფე­რი საკ­მა­რი­სი არ იყო ცხოვ­რე­ბა­ში. თან­და­თან ყვე­ლა­ფე­რი მომ­ბეზ­რდა. ისევ ლოც­ვას და­ვუბ­რუნ­დი. იმ პე­რი­ოდ­ში "ჯი­ჰა­დის­ტებ­თა­ნაც" არ მქონ­და ურ­თი­ერ­თო­ბა.

ბოლო ხანს ახ­ლობ­ლე­ბის­გან მეს­მო­და, რომ სი­რი­ა­ში მუს­ლი­მებს უჭირთ, მათ თა­ვი­ანთ მი­წა­ზე ხო­ცა­ვენ და სას­ტი­კად უს­წორ­დე­ბი­ან. მათ შე­სა­ხებ, შიდა ამ­ბებ­სა და კონ­ფლიქ­ტის დე­ტა­ლებ­ზე არა­ფე­რი ვი­ცო­დი, მაგ­რამ თავს მუს­ლი­მად მი­ვიჩ­ნევ­დი და ვფიქ­რო­ბიდ, რომ მათი დახ­მა­რე­ბა მე­ვა­ლე­ბო­და. ბოლო დროს, მოს­კოვ­ში ცხოვ­რე­ბა აღარ მომ­წონ­და, ამ ქა­ლაქ­მა, ისე­ვე, რო­გორც მის­მა მო­სახ­ლე­ო­ბა, ბო­ლომ­დე მა­ინც ვერ მი­მი­ღო. ვერც მე მი­ვი­ღე...

მშობ­ლე­ბი ნერ­ვი­უ­ლობ­დნენ, - წლე­ბი გა­დი­ო­და, 30-ს მიღ­წე­უ­ლი ვი­ყა­ვი და ოჯა­ხი არ მყავ­და, რაც ჩვენ­ში მი­უ­ღე­ბე­ლია. მეხ­ვე­წე­ბოდ­ნენ, მა­ხა­ჩყა­ლა­ში დაბ­რუნ­დი და ოჯა­ხი შექ­მნიო. გო­გო­ნე­ბის ფო­ტო­ებს მიგ­ზავ­ნიდ­ნენ, რათა რო­მე­ლი­მე ამერ­ჩია, ეს ჩვენ­თან მი­ღე­ბუ­ლია. მათ აზრს ყო­ველ­ვის ვით­ვა­ლის­წი­ნებთ. ერთ-ერთ მათ­გან­ზე დავ­ქორ­წინ­დი.

ოჯა­ხუ­რი ცხოვ­რე­ბის მი­უ­ხე­და­ვად, სი­რი­ა­ში მიმ­დი­ნა­რე მოვ­ლე­ნებს თვალ-ყურს ვა­დევ­ნებ­დი. ახ­ლობ­ლებ­თან იქ მიმ­დი­ნა­რე ამ­ბებს გან­ვი­ხი­ლავ­დი, ოღონდ, ISIS-ის კი არა, უბ­რა­ლოდ სი­რი­ის ომს.

ია­რა­ღის აღე­ბი­სა და ბრძო­ლის სპორ­ტუ­ლი ჟინი არას­დროს მქო­ნია. უფრო კომ­პი­უ­ტე­რის ტიპი ვარ, ბიზ­ნეს­საც კომ­პი­უ­ტე­რით ვა­კე­თებ­დი. სი­რი­ა­ში წას­ვლის გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბა სპონ­ტა­ნუ­რად მი­ვი­ღე. ასად­ში, მმარ­თველს კი არა ტი­რანს ვხე­და­ვი, რო­მელ­საც ალა­ჰის არ ეში­ნო­და და მუს­ლი­მებს ხო­ცავ­და. მე კი, მათი დაც­ვა მინ­დო­და. ჩემი ცოლი, ჩემს იდე­ებს არ იზი­ა­რებ­და, მაგ­რამ შევ­პირ­დი, ერთ თვე­ში დავ­ბრუნ­დე­ბი-მეთ­ქი. თუმ­ცა, ვერ შე­ვას­რუ­ლე...

ISIS-ში ძა­ლი­ან მალე მივ­ხვდი, რომ ბევ­რი მათ­გა­ნი, არა­ვი­თა­რი მო­ჯა­ჰე­დი არ ყო­ფი­ლა, - იყ­ვნენ ისე­თე­ბი, ვი­საც მი­აჩ­ნდა, რომ რუ­სე­თის არ­მი­ას ებ­რძოდ­ნენ. და­ღეს­ტან­ში დაბ­რუ­ნე­ბის შემ­დეგ მივ­ხვდი, რომ არც იქ იყო ჩემი, ჩვე­ნი ად­გი­ლი, მიგ­ვაჩ­ნდა, რომ გა­მო­სავ­ლის­თვის, კავ­კა­სი­ი­დან უნდა "გავ­სახ­ლე­ბუ­ლი­ყა­ვით", რაც ჟარ­გონ­ზე, - "ტყე­ში გა­და­სახ­ლე­ბას" ნიშ­ნავს. ამი­ტომ, გა­დავ­წყვი­ტეთ სი­რი­ა­ში წას­ვლა.

იქ ძა­ლი­ან ბევ­რი ჩემ­ნა­ი­რი, ად­გი­ლობ­რივ და რუ­სე­თის ცენ­ტრა­ლურ ხელ­მძღვა­ნე­ლო­ბას გაქ­ცე­უ­ლი ადა­მი­ა­ნი იყო. ისე­თე­ბიც ვინც ჩეჩ­ნე­თი, პირ­ვე­ლი ომის დროს და­ტო­ვა. ერთი ჩე­ჩე­ნი, სკო­ლის დამ­თავ­რე­ბის შემ­დეგ, ჯარ­ში წა­ვი­და, მერე სპეც­რაზმში და სნა­ი­პე­რი გახ­და. ჩეჩ­ნეთ­ში ვი­თა­რე­ბა რომ ჩა­წყნარ­და, დაბ­რუნ­და, იქი­დან კი და­ღეს­ტან­ში წა­ვი­და, მაგ­რამ არც იქ მის­ცეს საშ­ვე­ლი, - ცალ­კე პო­ლი­ცია დევ­ნი­და, ცალ­კე "ეფეს­ბე". არა­და, მა­ხა­ჩყა­ლა­ში ერ­თად ვმუ­შა­ობ­დით მშე­ნებ­ლო­ბა­ზე, ოჯა­ხე­ბი რომ გვერ­ჩი­ნა, მაგ­რამ ასე­თე­ბი ის­ტო­რია უამ­რავს ჰქონ­და. მათ იქ ოჯა­ხე­ბი და­ტო­ვეს, ისე, რო­გორც მე.

ყვე­ლას თა­ვი­სი საქ­მე ჰქონ­და, - ვი­ღაც ომობ­და ვი­ღაც, სხვა ქვეყ­ნე­ბის კავ­შირ­ზე გა­დი­ო­და, - "კონ­ტაქ­ტებს" და "სა­კონ­ტაქ­ტო­ებს" ეძებ­და. ისი­ნი ნა­კი­თხი და კარ­გად მო­სა­უბ­რე­ე­ბი იყ­ვნენ, ერ­კვე­ოდ­ნენ, ის­ტო­რი­ა­ში, რე­ლი­გი­ა­ში, ფლობ­დნენ ენებს. ასე ვი­პო­ვეთ "ამ­რი­კი" - აზერ­ბა­ი­ჯა­ნე­ლი ამე­რი­კე­ლი და ბევ­რი სხვა. იყ­ვნენ ისე­თე­ბი, სა­უ­დის არა­ბე­თი­დან, ვინც ეგ­ვიპ­ტე­ში სწავ­ლობ­და. მათი უმე­ტე­სო­ბა, ჩემ­სა­ვით რა­ღა­ცის ძი­ე­ბა­ში იყო, მაგ­რამ ჩა­მოს­ვლი­დან ძა­ლი­ან მალე გა­უც­რუვ­დათ იმე­დი. მა­ლე­ვე მიხ­ვდნენ, რომ რე­ა­ლო­ბას აც­დნენ და თვა­ლი გაქ­ცე­ვა­ზე ეჭი­რათ. ამის გამო, მათ სას­ტი­კად სჯიდ­ნენ, - სხვე­ბის და­სა­ნა­ხად, რომ იგი­ვე სხვებს არ გა­ე­ბე­დათ.

იყ­ვნენ ის­თე­ბიც, ვინც "უფრო რთუ­ლი მი­სი­ის­თვის" ემ­ზა­დე­ბო­და, - მე ვნა­ხე ვი­დეო, რო­გორ აი­ფეთ­ქა ერთ-ერ­თმა, თავი ტრო­ლე­ი­ბუს­ში, ვოლ­გოგ­რად­ში, ღი­მი­ლით. მას სუ­ლე­ი­მანს ვე­ძახ­დით. არ ვიცი, ნამ­დვი­ლი სა­ხე­ლი იყო თუ არა. მა­შინ 20-ზე მეტი ადა­მი­ა­ნი და­ი­ღუ­პა და ძა­ლი­ან ბევ­რი და­იჭ­რა. ჩვენ ამას "გაფ­რე­ნას" ვე­ძახ­დით და თან­და­თან ჩვე­უ­ლებ­რი­ვი გახ­და.

ძი­რი­თა­დი მებ­რძო­ლე­ბი, ისი­ნი ვინც შტურმს ახორ­ცი­ე­ლებ­დნენ, პოსტსაბ­ჭო­თა სივ­რცი­დან იყ­ვნენ, ასე­ვე, ცენ­ტრა­ლუ­რი აზი­ი­დან და კავ­კა­სი­ი­დან. ასე­ვე იყ­ვნენ ტა­ჯი­კე­ბი, უზ­ბე­კე­ბი და არა­ბე­ბი. სა­ნამ იქ ვი­ყა­ვით, არა­ვი­თა­რი კო­მენ­დან­ტის სა­ა­თი არ ყო­ფი­ლა, მაგ­რამ თუ არ "მუ­შა­ობ­დი", ვე­რა­ვის­თან ვერ გექ­ნე­ბო­და ურ­თი­ერ­თო­ბა, ვერც გა­და­ად­გილ­დე­ბო­დი, ყვე­ლა­ფე­რი შე­ზღუ­დუ­ლი გქონ­და. მე მხო­ლოდ ჩემი ჯა­მა­ა­თის წევ­რებ­თან მქონ­და კონ­ტაქ­ტი.

ხან­და­ხან "მუ­ას­კა­რა­ში", საწ­ვრთნე­ლი ბა­ნაკ­ში მივ­დი­ო­დით, სა­დაც სრო­ლა­სა და ტაქ­ტი­კურ მომ­ზა­დე­ბას ვსწავ­ლობ­დით. საკ­მა­ოდ კარ­გი ინ­სტრუქ­ტო­რე­ბი გვყავ­და. იქ და­ახ­ლო­ე­ბით, ერთი თვე ვრჩე­ბო­დით. თუმ­ცა, იყ­ვნენ ისე­თე­ბი, ვინც სპე­ცი­ა­ლი­ზი­რე­ბულ სწავ­ლე­ბას გა­დი­ოდ­ნენ, - მათ სნა­ი­პე­რე­ბად წვრთიდ­ნენ. თა­ვი­დან 6-თვი­ა­ნი კურ­სე­ბი იყო, შემ­დეგ, 3-თვემ­დე შე­ამ­ცი­რეს.

რა­მა­და­ნის დროს, მარ­ხვას ვი­ნა­ხავ­დით და ამ დროს, კლდე­ებ­ში ან უდაბ­ნო­ში გავ­რბო­დით, რათა გან­ვმარ­ტო­ე­ბუ­ლი­ყა­ვით. ყვე­ლას თა­ვი­სი ია­რა­ღი ჰქონ­და. ვყი­დუ­ლობ­დით. მე საწ­ვრთნე­ლი ბა­ნა­კი­დან დაბ­რუ­ნე­ბის შემ­დეგ ვი­ყი­დე "კა­ლაშ­ნი­კო­ვი", თა­ვი­დან საბ­ჭო­უ­რი მქონ­და, შემ­დეგ, გერ­მა­ნუ­ლი. მჭი­დებს ისი­ნი გვაძ­ლევ­დნენ, იმ­დენს, რამ­დე­ნიც გვინ­დო­და. ზოგ­ჯერ ნა­დავ­ლიც გვქონ­და. არა­ა­და­მი­ა­ნურ პი­რო­ბებ­ზე აღარ შევ­ჩერ­დე­ბი. ერაყ­ში, დღე­ში 50 დო­ლა­რის ექ­ვი­ვა­ლენ­ტის დი­ნარს გვაძ­ლევ­დნენ, სი­რი­ა­ში - ფუნტს.

კა­ნო­ნებს და წე­სებს, მე­თა­უ­რე­ბი აწე­სებ­დნენ, - მა­გა­ლი­თად, ბროძ­ლის დროს ტყვე­ე­ბი თით­ქმის არას­დროს აგ­ვყავ­და, მხო­ლოდ იმა­თი აყ­ვა­ნის უფ­ლე­ბა გვქონ­და, ვინც თა­ვი­სი სურ­ვი­ლით გვბარ­დე­ბო­და. თა­ვის მოკ­ვე­თის რი­ტუ­ალ­ზე მინ­და ვთქვა, ეს ერ­თგვა­რი აუ­ცი­ლებ­ლო­ბაც იყო, - არ ვიცი, შე­იძ­ლე­ბა მტრის მი­მართ ზი­ზღის გა­მო­ხა­ტუ­ლე­ბა, ან ში­შის და­თეს­ვის იდე­ო­ლო­გია. ერთხელ, რა­ქა­ში, კა­ფეს­თან ვნა­ხე და­ახ­ლო­ე­ბით, 20-მდე მოკ­ვე­თი­ლი თავი. ეს დას­ჯის მე­თო­დი იყო, რო­მე­ლიც მზა­რავ­და. ამ სი­სას­ტი­კემ ბევრ მე­ო­მარს უბიძ­გა გაქ­ცე­ვის­კენ.

ისი­ნი ხვდე­ბო­ნენ, რომ შეც­დნენ, რომ იქ მათი ად­გი­ლი არ იყო და ნა­ნობ­დნენ, მაგ­რამ მათ სი­ნა­ნულს არ პა­ტი­ობ­დნენ. ბევ­რი იმ­დე­ნად მძი­მე მდგო­მა­რე­ო­ბა­ში ჩა­ვარ­და, რომ იცო­და, თუ და­ი­ჭერ­დნენ, მოკ­ლავ­დენ, მაგ­რამ მა­ინც სცა­და. ბევ­რი და­ხო­ცეს, - "ღა­ლა­ტის­თვის"... თუმ­ცა, ბევ­რი ახა­ლი მა­ინც მო­დი­ო­და, - სა­მო­თხე­ში მოხ­ვედ­რის იდე­ით შეპრყო­ბი­ლი.

ერთხე­ლაც, გა­ვი­გე, რომ ერთი უზ­ბე­კი გა­იქ­ცა. ის არა­ბუ­ლად სა­უბ­რობ­და. ეგ­ვიპ­ტე­ში რე­ლი­გი­ას სწავ­ლობ­და და ალე­პო­ში ვი­ღაც ამი­რას და­უ­კავ­შირ­და. შემ­დეგ, ჩემ­მა მე­გო­ბარ­მა მი­თხრა, - თავს ჩვენც უნდა ვუშ­ვე­ლო­თო. თუმ­ცა, ამ დროს გო­ნე­ბა ისე მქონ­და არე­უ­ლი, რომ და­ბომბვის არ მე­ში­ნო­და, - დარ­წმუ­ნე­ბუ­ლი ვი­ყა­ვი, სა­მო­თხე­ში მოვ­ხვდე­ბო­დი.

რო­გორც კი ჩვე­ნი ჯა­მა­ა­თი მო­სულ­ში გა­და­ვი­და, - ჩვენ თან­და­თან და­ვი­წყეთ მზა­დე­ბა. იქ ერთი ბიჭი ვნა­ხე, ცოლ-შვი­ლა­ნი, მა­ლე­ვე ტყუ­პე­ბი შე­ე­ძი­ნა. იმ ჯო­ჯო­ხეთ­ში ამ პა­ტა­რა ბავ­შვე­ბით, უმ­ძი­მეს მდგო­მა­რე­ო­ბა­ში იყო. მე და მან ტა­ბკა­ში ბინა ვი­ქი­რა­ვეთ და წა­მოს­ვლის გეგ­მებ­ზე და­ვი­წყეთ ფიქ­რი. უზ­ბე­კე­ბი უნდა გვე­პო­ვა, - მათ იცოდ­ნენ წა­მო­სას­ვე­ლი გზა. ვი­პო­ვეთ კი­დეც, მაგ­რამ ერთ-ერთი ISIS-ის აგენ­ტი აღ­მოჩ­ნდა და დაგ­ვა­პა­ტიმ­რეს.

უმ­კაც­რე­სი გა­ნა­ჩე­ნის მო­ლო­დინ­ში ვი­ყა­ვი, მაგ­რამ სა­ბედ­ნი­ე­როდ, და­ვამ­ტკი­ცე, რომ რა­ღაც არას­წო­რად გა­ი­გეს, შემ­დეგ კი, ერთ-ერთი გავ­ლე­ნი­ა­ნი მე­ომ­რის დახ­მა­რე­ბით, საკ­მა­ოდ დიდი თან­ხი­სა და სი­ცო­ცხლის რის­კის ფა­სად, იქა­უ­რო­ბა დავ­ტო­ვეთ... ეს იყო უმ­ძი­მე­სი გზა ჩემს ცხოვ­რე­ბა­ში".

მო­ამ­ზა­და ლალი პა­პას­კირ­მა

AMBEBI.GE