ყო­ვე­ლი ქრის­ტი­ა­ნი დი­ლის ლოც­ვე­ბის კი­თხვი­სას წარ­მოთ­ქვამს მრწამ­სის ამ სი­ტყვებს: "მო­ვე­ლი აღ­დგო­მა­სა მკვდრე­თით და ცხოვ­რე­ბა­სა მერ­მი­სა მის სა­უ­კუ­ნე­სა­სა". მაგ­რამ არა მხო­ლოდ ათე­ის­ტებს, არა­მედ ბევრ ჩვენ­გან­საც ზოგ­ჯერ შე­იძ­ლე­ბა აღეძ­რას ეჭვი და დას­ვას კი­თხვა: "არ­სე­ბობს კი ის სამ­ყა­რო, იქ­ნებ აქ ყვე­ლა­ფე­რი თავ­დე­ბა? ჩაგ­დე­ბენ მი­წა­ში, და­ა­ფა­რე­ბენ შენს ჩა­სას­ვე­ნე­ბელს სა­ხუ­რავს და ყვე­ლა­ფე­რი დას­რულ­დე­ბა ამ­გვა­რად. შე­საძ­ლოა მოხ­დეს კი­დევ უა­რე­სი რამ, სა­საფ­ლა­ო­ზე დაგ­ტო­ვე­ბენ და გა­რეგ­ნუ­ლად კი ცო­ცხა­ლი არა ხარ, მაგ­რამ მა­ინც ყვე­ლა­ფერს გრძნობ, გეს­მის, გა­ნიც­დი და თან სიბ­ნე­ლე­ში გა­უნ­ძრევ­ლად წევ­ხარ, შენი გამ­გო­ნი კი არა­ვი­ნაა. გზაფ­რავს ამის წარ­მოდ­გე­ნა, მე­ტად მძი­მეა იგი აღ­საქ­მე­ლად. ხან კი­დევ იმე­დი გაქვს, რომ მი­წა­ზე სი­ცო­ცხლე არ თავ­დე­ბა, ის სიკ­ვდი­ლის შემ­დგო­მაც გრძელ­დე­ბა, აქ მარ­ტო­ო­დენ სხე­უ­ლი რჩე­ბა, რო­მე­ლიც თან­და­თა­ნო­ბით იხ­რწნე­ბა, მის­გან კი ბო­ლოს ძვლე­ბი­ღაა, სული კი ამო­დის და მიფ­რი­ნავს სა­დღაც სხვა­გან. ხან ძლი­ერ­დე­ბა ეს იმე­დი, ხა­ნაც კი­დევ სუს­ტდე­ბა..." (და­ვით ციცქიშ­ვი­ლი).

მარ­თლაც დღი­თი­დღე ილე­ვა ჩვე­ნი სი­ცო­ცხლის ჟამი. ყო­ვე­ლი მომ­დევ­ნო დღე გვა­ახ­ლო­ებს გარ­და­უ­ვალ სიკ­ვდილ­თან. მაგ­რამ ჭეშ­მა­რი­ტი მარ­თლმა­დი­დებ­ლე­ბი სიკ­ვდილს არ ემ­დუ­რი­ან. ერთ-ერთი ღირ­სი მამა ამ­ბობ­და: "სიკ­ვდილს რად და­ვემ­დუ­რო, ღმერ­თო ცო­ცხა­ლო? ადა­მი­ან­მა თა­ვად შექ­მნა მის­გან საფრ­თხო­ბე­ლა. სიკ­ვდილ­ზე მე­ტად არა­ფე­რი მი­ბიძ­გებს შენ­თან შე­სახ­ვედ­რად, უფა­ლო". სე­რა­ფი­მე რო­უ­ზის წიგნ­ში "მარ­თლმა­დი­დებ­ლუ­რი მო­ძღვრე­ბის მოკ­ლე გად­მო­ცე­მა" სუ­ლის გარ­დაც­ვა­ლე­ბის შემ­დგო­მი მდგო­მა­რე­ო­ბის შე­სა­ხებ ვკი­თხუ­ლობთ: ღმერ­თს რომ მა­რა­დი­უ­ლი სი­ცო­ცხლე არ მი­ე­ნი­ჭე­ბი­ნა ადა­მი­ა­ნი­სათ­ვის, უსა­ზღვრო და ამაო იქ­ნე­ბო­და ჩვე­ნი მწუ­ხა­რე­ბა ახ­ლო­ბელ­თა გარ­დაც­ვა­ლე­ბის გამო. აზრს და­კარ­გავ­და კა­ცის ცხოვ­რე­ბა, სიკ­ვდი­ლით რომ თავ­დე­ბო­დეს იგი. ან რა სარ­გე­ბე­ლი იქ­ნე­ბო­და მა­შინ სათ­ნო­ე­ბა­თა და კე­თილ საქ­მე­თა­გან? მარ­თალ­ნი აღ­მოჩ­ნდე­ბოდ­ნენ ამ შემ­თხვე­ვა­ში, ვინც ამ­ბობს: ვჭა­მოთ და ვსვათ, რა­მე­თუ აღარ ვიქ­ნე­ბით ხვალ. მაგ­რამ ადა­მი­ა­ნი ხომ უკ­ვდა­ვე­ბის­თვის არის შექ­მნი­ლი და ქრის­ტე­მაც თა­ვი­სი აღ­დგო­მით ზე­ცი­უ­რი სა­მე­ფოს კა­რე­ბი გა­უ­ღო მა­რა­დი­უ­ლი ნე­ტა­რე­ბი­სათ­ვის მათ, ვი­საც სწამ­და მისი და მარ­თლად გა­ა­ტა­რა თა­ვი­სი ცხოვ­რე­ბა. ჩვე­ნი მი­წი­ე­რი სი­ცო­ცხლე მო­მა­ვა­ლი ცხოვ­რე­ბი­სათ­ვის მზა­დე­ბაა, ეს მზა­დე­ბა კი სიკ­ვდი­ლით მთავ­რდე­ბა. "ადა­მი­ა­ნებს ერთხელ უწე­რი­ათ სიკ­ვდი­ლი და მერე გან­კი­თხვა" (ებრ. 9,27). ამ დროს ადა­მი­ა­ნი ყვე­ლა თა­ვი­სი მი­წი­ე­რი საზ­რუ­ნა­ვი­სა­გან თა­ვი­სუფ­ლდე­ბა, მისი სხე­უ­ლი კი იხ­რწნე­ბა, რათა კვლავ აღ­დგეს სა­ყო­ველ­თაო აღ­დგო­მი­სას.

სიკ­ვდი­ლის შემ­დგომ სული აგ­რძე­ლებს არ­სე­ბო­ბას და არ წყვეტს მას ერთი წა­მი­თაც კი. მიც­ვა­ლე­ბულ­თა მოვ­ლი­ნე­ბის მრა­ვა­ლი შემ­თხვე­ვის წყა­ლო­ბით ჩვენ ნა­წი­ლობ­რივ უკვე მოგ­ვე­ცა იმის ცოდ­ნა, თუ რა მოს­დის სულს, რო­დე­საც ის სხე­ულს ტო­ვებს. როცა ადა­მი­ა­ნის ხორ­ცი­ე­ლი თვა­ლით ხედ­ვა მთავ­რდე­ბა, დგე­ბა ჟამი მისი სუ­ლი­ე­რი ჭვრე­ტი­სა.

მი­მარ­თავ­და რა თა­ვის მო­მაკ­ვდავ დას, ეპის­კო­პო­სი თე­ო­ფა­ნე და­ყუ­დე­ბუ­ლი წერ­და: "შენ ხომ მარ­თლაც­და არ მოკ­ვდე­ბი, შენი სხე­უ­ლი შე­წყვეტს მხო­ლოდ არ­სე­ბო­ბას, თა­ვად კი სხვა სამ­ყა­რო­ში გა­და­ი­ნაც­ვლებ, ცო­ცხა­ლი, სა­კუ­თა­რი თა­ვის ხსოვ­ნი­თა და გარე სამ­ყა­როს ცნო­ბის უნა­რით".

სიკ­ვდი­ლის შემ­დგომ სული ცო­ცხა­ლია და ად­რინ­დელ­თან შე­და­რე­ბით მეტს გრძნობს. რამ­დე­ნა­დაც სული სიკ­ვდი­ლის შემ­დგო­მაც აგ­რძე­ლებს სი­ცო­ცხლეს, - გვას­წავ­ლის წმინ­და ამ­ბრი­სი მე­დი­ო­ლა­ნე­ლი, - მას რჩე­ბა სი­კე­თის შეგ­რძნე­ბის უნა­რი და ეს უნა­რი არა­თუ არ იკარ­გე­ბა ამ დროს, არა­მედ მა­ტუ­ლობს კი­დეც. სულს ვერ აჩე­რებს სიკ­ვდი­ლით მო­ტა­ნი­ლი ვე­რა­ვი­თა­რი დაბ­რკო­ლე­ბა, მისი აქ­ტი­ვო­ბა იზ­რდე­ბა, რად­გა­ნაც მოქ­მე­დე­ბას იწყებს უკვე თა­ვის არე­ში, სხე­ულ­თან ყო­ველ­გვა­რი კავ­ში­რის გა­რე­შე, რო­მე­ლიც უფრო ტვირ­თია მის­თვის, ვიდ­რე სარ­გებ­ლო­ბის მომ­ტა­ნი.

ღირ­სი მამა ამბა დო­რო­თე, აჯა­მებს რა ამ სა­კი­თხთან და­კავ­ში­რე­ბით ად­რინ­დელ ქრის­ტი­ან­თა შე­ხე­დუ­ლე­ბებს, აღ­ნიშ­ნავს: რო­გორც მა­მე­ბი ამ­ბო­ბენ, სუ­ლებს ყვე­ლა­ფე­რი ახ­სოვთ, ყვე­ლა­ფე­რი, რაც კი მი­წა­ზე ყო­ფი­ლა წარ­მოთ­ქმუ­ლი, ნა­მოქ­მე­და­რი, ნა­აზ­რე­ვი. აქე­დან არაფ­რის და­ვი­წყე­ბა არ ხდე­ბა. ფსალ­მუნ­ში ვკი­თხუ­ლობთ: "მას დღე­სა შინა წარ­წყმდი­ან ყო­ველ­ნი ზრახ­ვა­ნი მის­ნი" (ფს. 145,4). "აქ ლა­პა­რა­კია ამ­ქვეყ­ნი­ურ ზრახ­ვა­თა - შე­ნე­ბის, მშობ­ლე­ბის, შვი­ლე­ბის, ქო­ნე­ბის, ყო­ველ­გვა­რი საქ­მი­ა­ნო­ბი­სა და სწავ­ლე­ბის შე­სა­ხებ. სუ­ლის მიერ სხე­უ­ლის და­ტო­ვე­ბის შემ­დეგ ყო­ვე­ლი­ვე ეს იკარ­გე­ბა... ხოლო რაც სათ­ნო­ე­ბას­თან ან ვნე­ბებ­თან არის და­კავ­ში­რე­ბუ­ლი, სულს ახ­სოვს, აქე­დან არა­ფე­რი ქრე­ბა მის­თვის უკ­ვა­ლოდ... ასე­ვე, რო­გორც ით­ქვა, სულს არა­ფე­რი ავი­წყდე­ბა იქი­და­ნაც, რაც მი­წა­ზე გა­უ­კე­თე­ბია, მას ყვე­ლა­ფე­რი ახ­სოვს და თა­ნაც უფრო ცხა­დად და კარ­გად, რო­გორც გან­თა­ვი­სუფ­ლე­ბულს თა­ვი­სი სხე­უ­ლი­დან.

სუ­ლის აქ­ტი­ურ მდგო­მა­რე­ო­ბას სიკ­ვდი­ლის შემ­დეგ ნათ­ლად აღგ­ვი­წერს V სა­უ­კუ­ნის დიდი მოღ­ვა­წე, ღირ­სი იო­ა­ნე კა­სი­ა­ნე თა­ვის წე­რილ­ში იმ ერე­ტი­კო­სე­ბი­სად­მი, რომ­ლე­ბიც თვლიდ­ნენ, რომ სული გარ­დაც­ვა­ლე­ბის შემ­დგომ ცნო­ბა­და­კარ­გულ მდგო­მა­რე­ო­ბა­ში იმ­ყო­ფე­ბა. რო­გორც ის აღ­ნიშ­ნავს, სულ­თა არ­სე­ბო­ბა სხე­ულ­თან გან­შო­რე­ბი­სას სუ­ლაც არ ხდე­ბა უაზ­რო, მოკ­ლე­ბუ­ლი ყო­ველ­გვარ მგრძნო­ბე­ლო­ბას. ამას ადას­ტუ­რებს თუნ­დაც სა­ხა­რე­ბი­სე­უ­ლი იგა­ვი მდიდ­რი­სა და ლა­ზა­რეს შე­სა­ხებ (ლუკა 23,22-28)... გარ­დაც­ვლილ­თა სუ­ლე­ბი არა მხო­ლოდ არ თა­ვი­სუფ­ლდე­ბი­ან თა­ვი­ან­თი გრძნო­ბე­ბი­სა­გან, არა­მედ არ კარ­გა­ვენ სა­კუ­თარ გან­წყო­ბი­ლე­ბებს, იმე­დებ­სა და შიშს, სი­ხა­რულ­სა და მწუ­ხა­რე­ბას. ისი­ნი ასე­ვე გარ­კვე­ულ­წი­ლად იწყე­ბენ რა­ღაც ისე­თის გან­ცდა­საც, რაც მო­ე­ლით სა­ყო­ველ­თაო სამ­სჯავ­რო­ზე... ამ დროს სუ­ლე­ბი შე­და­რე­ბით აქ­ტი­ურ­ნიც ხდე­ბი­ან და უფრო გულ­მოდ­გი­ნედ ცდი­ლო­ბენ შე­უ­ერ­თდნენ ღვთის მა­დი­დე­ბელთ.

თუ წმინ­და წე­რი­ლის მი­თი­თე­ბებს სუ­ლის ბუ­ნე­ბის შე­სა­ხებ ჩვე­ნი აზ­როვ­ნე­ბის შე­საძ­ლებ­ლო­ბე­ბის­და მი­ხედ­ვით გან­ვი­ხი­ლავთ, უგუ­ნუ­რო­ბა გა­მო­დის და­უშ­ვა ის, რომ ადა­მი­ა­ნის ყვე­ლა­ზე ღი­რე­ბუ­ლი ნა­წი­ლი, სული, რო­მელ­შიც, მო­ცი­ქუ­ლის თქმით, ღვთის ხა­ტე­ბა და მსგავ­სე­ბაა მო­ცე­მუ­ლი (1კორ. 11,7; კოლ. 3,10), სხე­უ­ლი­დან გან­სვლის შემ­დეგ უგ­რძნო­ბი ხდე­ბა. განა შე­იძ­ლე­ბა ით­ქვას ეს მას­ზე, რო­მე­ლიც თა­ვი­სი არ­სით წარ­მო­ად­გენს მთე­ლი გო­ნებ­რი­ვი შე­საძ­ლებ­ლო­ბე­ბის გა­მოვ­ლე­ნის სა­წყისს და უმ­თავ­რეს პი­რო­ბას, ვინც თა­ნა­ზი­ა­რო­ბით მგრძნო­ბი­ა­რეს ხდის თვით უტყვ და უგ­რძნობ სხე­ულ­საც კი? აქე­დან გა­მომ­დი­ნა­რე­ობს და თა­ნაც გო­ნე­ბის ბუ­ნე­ბაც მო­ი­თხოვს, რომ სულ­მა სხე­ულ­თან (რო­მე­ლიც იმ დრო­ი­სათ­ვის სუს­ტდე­ბა) გან­შო­რე­ბი­სას მო­იყ­ვა­ნოს მთე­ლი თა­ვი­სი გო­ნებ­რი­ვი ძა­ლე­ბი უკე­თეს მდგო­მა­რე­ო­ბა­ში, კი არ და­კარ­გოს იგი, არა­მედ აღად­გი­ნოს უფრო წმინ­და და დახ­ვე­წი­ლი სა­ხით.

თა­ნა­მედ­რო­ვე "სიკ­ვდი­ლის შემ­დგომ­მა" გა­მოც­დი­ლე­ბამ ხალ­ხი ინ­ფორ­მი­რე­ბუ­ლი გა­ხა­და იმის შე­სა­ხებ, რომ სული გარ­დაც­ვა­ლე­ბის შემ­დგო­მაც ინარ­ჩუ­ნებს ცნო­ბი­ე­რე­ბას, მათ წარ­მოდ­გე­ნა შე­ექ­მნათ გო­ნებ­რივ შე­საძ­ლებ­ლო­ბა­თა დიდ სი­მახ­ვი­ლე­სა და აზ­როვ­ნე­ბის სის­წრა­ფე­ზე ამ დროს. მაგ­რამ იმი­სათ­ვის, რომ უჩ­ვე­უ­ლო მდგო­მა­რე­ო­ბა­ში მყო­ფი "უს­ხე­უ­ლო" სფე­როს გა­მოვ­ლი­ნე­ბე­ბი­სა­გან და­იც­ვა, მარ­ტო­ო­დენ ამ­გვა­რი ცოდ­ნის არ­სე­ბო­ბა არ კმა­რა. სა­ჭი­როა იც­ნობ­დე ქრის­ტი­ა­ნულ სწავ­ლე­ბა­საც ამ სა­კი­თხთან და­კავ­ში­რე­ბით.

სხე­უ­ლის აღ­დგო­მა

რო­დე­საც ეს ხრწნა­დი სამ­ყა­რო თა­ვის და­სას­რულს მი­აღ­წევს და დად­გე­ბა ჟამი მა­რა­დი­უ­ლი ზე­ცი­უ­რი მე­უ­ფე­ბი­სა, სა­დაც შე­წყა­ლე­ბულ­თა სუ­ლე­ბი თა­ვი­ანთ აღ­მდგარ სხე­უ­ლებს შე­ერ­თე­ბულ­ნი, უკ­ვდავ­ნი და უხრწნელ­ნი მუ­დამ იქ­ნე­ბი­ან თა­ვის მა­ცხო­ვარ იესო ქრის­ტეს­თან ერ­თად, მა­შინ ის ნა­წი­ლობ­რი­ვი სი­ხა­რუ­ლი და დი­დე­ბა, რო­მელ­საც ახ­ლაც კი გა­ნიც­დი­ან სუ­ლე­ბი ზე­ცა­ში, შე­იც­ვლე­ბა ახა­ლი ქმნი­ლე­ბის იმ სრულ­ფა­სო­ვა­ნი სი­ხა­რუ­ლით, რის­თვი­საც ადა­მი­ა­ნია სა­ერ­თოდ შექ­მნი­ლი. მაგ­რამ ისი­ნი, რომ­ლებ­მაც არ მი­ი­ღეს ქრის­ტეს მიერ ნაჩ­ვე­ნე­ბი გზა ხსნი­სა, თა­ვი­ანთ აღ­მდგარ სხე­უ­ლებ­თან ერ­თად მუდ­მი­ვად და­ი­ტან­ჯე­ბი­ან ჯო­ჯო­ხე­თის უფსკრუ­ლებ­ში. იო­ა­ნე და­მას­კე­ლი "მარ­თლმა­დი­დებ­ლუ­რი სარ­წმუ­ნო­ე­ბის უცი­ლო­ბე­ლი გად­მო­ცე­მის" ბოლო თავ­ში ასე აღ­წერს სუ­ლის სიკ­ვდი­ლის შემ­დგომ სა­ბო­ლოო მდგო­მა­რე­ო­ბას: "ჩვენ გვჯე­რა მიც­ვა­ლე­ბულ­თა მკვდრე­თით აღ­დგო­მი­სა, რა­მე­თუ ჭეშ­მა­რი­ტად იქ­ნე­ბა იგი, მაგ­რამ ვსა­უბ­რობთ რა მის შე­სა­ხებ, სხე­ულ­თა აღ­დგო­მას წარ­მო­ვიდ­გენთ ხოლ­მე ამ დროს, რა­მე­თუ აღ­დგო­მა ხომ და­ცე­მუ­ლის აღ­დგე­ნაა ხელ­მე­ო­რედ". და მა­ინც, რა სა­ხით აღ­დგე­ბი­ან უკ­ვდა­ვე­ბა­მი­ნი­ჭე­ბუ­ლი სუ­ლე­ბი? თუ სიკ­ვდილს, რო­გორც სხე­უ­ლი­დან სუ­ლის გან­სვლას, ისე მი­იჩ­ნე­ვენ, მა­შინ აღ­დგო­მა მათი ხელ­მე­ო­რედ შე­ერ­თე­ბა გა­მო­დის, უკვე აღ­სრუ­ლე­ბუ­ლი, გახ­რწნი­ლი სხე­უ­ლის უხრწნე­ლი ფორ­მით აღ­დგე­ნა. და მარ­თლაც, მას, ვინც ადა­მი­ა­ნი მი­წის­გან შექ­მნა, განა ისევ არ შე­უძ­ლია აღად­გი­ნოს იგი­და ეს გა­ა­კე­თოს მას შემ­დე­გაც, როცა ღვთი­უ­რი დაშ­ვე­ბით ის აღეს­რუ­ლე­ბა და და­უბ­რუნ­დე­ბა ისევ მი­წას, იმ მი­წას, რომ­ლის­გა­ნაც შე­იქ­მნა თავ­და­პირ­ვე­ლად?

ცხა­დია, თუ მხო­ლოდ სული ეს­წრა­ფო­და სათ­ნო­ე­ბებს, მა­შინ დი­დე­ბით შე­ი­მო­სე­ბა მარ­ტო­ო­დენ ის. ასე­ვე თუ მხო­ლოდ სული ეძი­ებ­და სი­ა­მოვ­ნე­ბებს, დას­ჯი­ლი იქ­ნე­ბა მარ­ტო­ო­დენ ის. მაგ­რამ რად­გან არც სათ­ნო­ე­ბებს და არც მან­კი­ე­რე­ბებს სული არ მი­ელტვო­და სხე­უ­ლის გა­რე­შე, ამი­ტო­მაც სა­მარ­თლი­ა­ნო­ბა მო­ი­თხოვს, ორი­ვეს ერ­თად მი­ე­ზღოს სა­მა­გი­ე­რო.

მაშ ასე, ჩვენ აღვდგე­ბით, ჩვე­ნი სუ­ლე­ბი კვლავ შე­უ­ერ­თდე­ბი­ან თა­ვი­ანთ სხე­უ­ლებს, გან­თა­ვი­სუფ­ლდე­ბა უკ­ვდა­ვე­ბა­მი­ნი­ჭე­ბუ­ლი ახა­ლი ქმნი­ლე­ბა ხრწნა­დო­ბი­სა­გან და ჩვენ ყვე­ლა­ნი ქრის­ტეს სა­ში­ნე­ლი სამ­სჯავ­როს წი­ნა­შე წარვდგე­ბით. სა­ტა­ნა თა­ვი­სი დე­მო­ნე­ბით, ან­ტიქ­რის­ტე, ბი­წი­ე­რი ცოდ­ვი­ლი ხალ­ხი მი­ე­ცე­მი­ან მა­რა­დი­ულ ცე­ცხლს, არა მა­ტე­რი­ა­ლურს, რო­გორც ეს ჩვენ­თა­ნაა, არა­მედ ისეთს, რო­მე­ლიც იცის მხო­ლოდ ღმერ­თმა. კე­თი­ლის მოქ­მედ­ნი კი მზე­სა­ვით მა­რა­დი­უ­ლად გაბრ­წყინ­დე­ბი­ან ან­გე­ლო­ზებ­თან, ჩვენს უფალ იესო ქრის­ტეს­თან ერ­თად. ისი­ნი, მა­რად მომ­ზი­რალ­ნი მა­ცხოვ­რი­სა, თვი­თო­ნაც მუდ­მი­ვად იქ­ნე­ბი­ან რა მისი თვალ­თა­ხედ­ვის არე­ში, დატ­კბე­ბი­ან უზე­ნა­ე­სის­გან მომ­დი­ნა­რე სი­ხა­რუ­ლით და გა­ნა­დი­დე­ბენ მას მა­მას­თან და სუ­ლიწ­მინ­დას­თან ერ­თად უკუ­ნი­თი უკუ­ნი­სამ­დე, ამინ".

ათე­იზ­მის სე­ნით და­ა­ვა­დე­ბუ­ლის­თვის, ვი­საც არ სწამს მა­რა­დი­უ­ლი სამ­ყა­როს არ­სე­ბო­ბა, სა­გუ­ლის­ხმო იქ­ნე­ბო­და ამ ამ­ბის მო­თხრო­ბა, რო­მე­ლიც დიდი ხნის წინ მოხ­და:

თა­ვა­დი ვლა­დი­მერ სერ­გის ძე დოლ­გო­რუ­კი რუ­სე­თის მე­ფის კარ­ზე მსა­ხუ­რობ­და. იქ თა­ვი­სუ­ფა­ლი აზ­როვ­ნე­ბით და­ა­ვად­და, არც ღვთის და არც იმ­ქვეყ­ნი­უ­რი ცხოვ­რე­ბის აღარ სჯე­რო­და. ეს რომ მის­მა ძმამ, თა­ვად­მა პეტ­რემ შე­ი­ტყო, შე­წუხ­და და წე­რი­ლი მის­წე­რა: "მერ­წმუ­ნე, ძმაო, ჭეშ­მა­რი­ტი სარ­წმუ­ნო­ე­ბის გა­რე­შე არ არ­სე­ბობს ბედ­ნი­ე­რე­ბა. იგი აუ­ცი­ლე­ბე­ლია მო­მა­ვა­ლი ცხოვ­რე­ბის­თვი­საც". უხ­სნი­და, არ­წმუ­ნებ­და, მაგ­რამ - ამა­ოდ. ამ­გვა­რი წე­რი­ლე­ბი მხო­ლოდ ღი­მილს ჰგვრი­და ვლა­დი­მერს.

ერთხე­ლაც მე­ფის­გან დაბ­რუ­ნე­ბულ­მა ძლი­ე­რი დაღ­ლი­ლო­ბა იგ­რძნო, დაწ­ვა და ჩა­ე­ძი­ნა. უცებ იგ­რძნო, თით­ქოს ვი­ღა­ცამ სა­ბა­ნი გა­და­უ­წია, მი­უ­ახ­ლოვ­და და ცივი ხელი ხელ­ზე მო­უ­ჭი­რა. შე­ხე­და - მის წინ პეტ­რე იდგა. "ირ­წმუ­ნე!" - უთხრა ძმას. ძმის უე­ცა­რი გა­მო­ჩე­ნით გა­ხა­რე­ბულ­მა წა­მო­ი­წია, რომ მოხ­ვე­ო­და, მაგ­რამ ხილ­ვა გაქ­რა. იმ­დე­ნად ცხა­დად მო­ეჩ­ვე­ნა, ძმა ჩა­მო­ვი­დაო, რომ მსა­ხუ­რებ­საც ჰკი­თხა - სად წა­ვი­და ჩემი ძმაო. ბო­ლოს, დარ­წმუნ­და, ალ­ბათ მო­მეჩ­ვე­ნა ან და­მე­სიზ­მრაო. თუმ­ცა ძმის ნათ­ქვამ­მა, "ირ­წმუ­ნე!", მოს­ვე­ნე­ბა მა­ინც და­უ­კარ­გა.

ჩა­ი­წე­რა რი­ცხვი, სა­ა­თი და წუთი, როცა ეს ხილ­ვა ჰქონ­და. ძა­ლი­ან მალე მი­ი­ღო ცნო­ბა, რომ სწო­რედ იმ დღეს და იმ დროს გარ­და­იც­ვა­ლა პეტ­რე დოლ­გო­რუ­კი.

იმ დღი­დან იგი ჭეშ­მა­რი­ტი მორ­წმუ­ნე ქრის­ტი­ა­ნი გახ­და.

წყა­რო: karibche.ge