22
აპრილიდღის ზოგადი ასტროლოგიური პროგნოზი
"ძალიან მინდა, ჩემ შესახებაც გაიგოს ხალხმა. პრობლემა დედამთილმა შემიქმნა, ოჯახი მის გამო დამენგრა.
ამ ქალმა იმდენი მოახერხა, რომ ქმართან ურთიერთობა დამეძაბა და იძულებული გავხდი, საზღვარგარეთ წამოვსულიყავი, მიმეტოვებინა საყვარელი ადამიანი და რაც მთავარია, შვილები, რომლებიც სიცოცხლეს მირჩევნია. ცუდია, რომ ახლა მათ ზრდის ის ქალი, ვინც მაიძულა, მათგან შორს ვყოფილიყავი და როცა შვილებს ტელეფონით ველაპარაკები, ვგრძნობ, თანდათან სულ უფრო მეტად მშორდებიან", - მომწერა 32 წლის მაგულიმ, რომელსაც ჩვენი მკითხველისთვის გულის გადაშალა მეგობარმა ურჩია, იმ იმედით, - იქნებ შენი ინტერვიუ ლადომ (მაგულის მეუღლე) წაიკითხოს და მიხვდეს, რომ მისგან წასვლა დედამისმა გაიძულაო.
- 17 წლის ვიყავი, როცა პირველად შემიყვარდა და ის კაცი ჩემი მეუღლე გახდა. ერთმანეთი საერთო ნაცნობმა გვაპოვნინა. პრინციპში, ის იყო ჩვენი მაჭანკალი. ლადო დანახვისთანავე მომეწონა. თან, ვიდრე ვნახავდი, ნაცნობმა მასზე ბევრი რამ მიამბო. ეტყობა, ლადოსაც მოვეწონე და გაცნობიდან ცოტა ხანში ცოლობა შემომთავაზა. მეც დავთანხმდი და მშობლებმაც შემიწყვეს ხელი გათხოვებაში. მამას ძალიან მოეწონა ჩემი გადაწყვეტილება. მისთვის ქალი კუხნაშია სასარგებლო და არა - კერძო ან სახელმწიფო სტრუქტურაში... თან, ლადო ჩემზე 8 წლით უფროსი იყო და "დაღვინებული" გახლდათ, საკუთარი მცირე შემოსავალიც ჰქონდა.
- მისმა მშობლებმა როგორ მიგიღეს?
- მამა არ ჰყავს, დედამისმა კი თავიდან გულში ჩამიკრა. ეტყობა ეგონა, რომ ჩლუნგი მოჰყავდა მის შვილს ცოლად. ისეთი გოგო ვეგონე, რომელიც უბატონოდ ხმასაც ვერ გასცემდა და რომელსაც "იღლიაში ამოიდებდა".
- რას გულისხმობ?
- ერთ-ერთი სოფლიდან ვარ. სკოლა დავამთავრე თუ არა, გავთხოვდი და ეგონა, არაფრის აზრზე არ ვიყავი, პატარა გოგოს თავის ჭკუაზე გამზრდიდა, მაგრამ როცა მიხვდა, უკვე გაზრდილი ვიყავი და ჩემი ჭკუა-გონებაც საკმარისად მქონდა, სხვის დაკრულზე ცეკვას ვერ შევეგუებოდი, მერე ამითვალწუნა.
დაახლოებით ერთი წელი სიამტკბილობაში ვიცხოვრეთ. მე და ჩემი დედამთილი თითქოს, ერთმანეთს კარგად შევეწყვეთ. ისე მომწონდა ამ ქალის გვერდით ყოფნა, რომ "დედასაც" ვეძახდი. ერთადერთი, რაც მიკვირდა, ის გახლდათ, რომ ასეთ ტაქტიან, განათლებულ ქალს შეეძლო, შვილის ოთახის კარი ნებისმიერ დროს, დაუკაკუნებლად შემოეღო. ჩემი ქმარი გახარებული იყო, დედამისს ასე კარგად რომ გავუგე. ორივეს გვეხუტებოდა ხოლმე: ჩემი ანგელოზები ხართ, უსაყვარლესი ქალებიო. მერე, როცა დავფეხმძიმდი, ჩემ მიმართ შეიცვალა, სულ მოღუშული დადიოდა და ფეხმძიმეს უცნაური საქმეების კეთებას მავალებდა. არ მოსწონდა, მისი შვილი მე უფრო მეტ დროს რომ მითმობდა, ვიდრე მას. არადა, ბუნებრივია, როცა ქმარი ფეხმძიმეს დიდ ყურადღებას გაქცევს, მით უმეტეს, რომ რთული ორსულობა მქონდა, ხშირად მიწევდა წოლითი რეჟიმის დაცვა და ა.შ.
- ალბათ, შვილიშვილის დაბადებამ გუნება გამოუკეთა, არა?
- პირიქით, როცა ბავშვი დაიბადა, დედამთილი კიდევ უფრო დაიძაბა და ახლა შვილს უკვე ღიად საყვედურობდა, - ჩემთვის ვეღარ იცლიო. თითქოს ეჭვიანობდა ჩემზეც და ბავშვზეც. პატარა ტირილით რომ გამსკდარიყო, ხელშიც არ აიყვანდა. მიკვირდა მისი ასეთი სახეცვლილება, მაგრამ ყველაფერს ვითმენდი. ქმარს ისიც კი ვუთხარი: დედაშენს დაელაპარაკე, მგონი, რაღაც აწუხებს-მეთქი. ლადო რომ ელაპარაკებოდა და
ეფერებოდა, მხოლოდ მაშინ იცინოდა, სხვა დროს მოღუშული გვიყურებდა და თუ მისი შვილი სახლში არ იყო, ხმასაც იშვიათად მცემდა. რაღაც პერიოდის შემდეგ თითქოს, ძველებურად მხარში ამომიდგა და მეც გული მომიბრუნდა. ვიფიქრე, რომ უხასიათობამ გადაურა. ცხადია, შევცდი.
მოკლედ, დამატებითი შემოსავალი ჩვენს ოჯახს ჰაერივით სჭირდებოდა. მხოლოდ ჩემი ქმრის შემოსავალი ისე მცირე იყო, ძლივს გაგვქონდა თავი. დედამთილის დაქალმა მაღაზიაში მუშაობა შემომთავაზა. გამიხარდა, გულუბრყვილოდ მივიღე მისი წინადადება და ბავშვი დედამთილს დავუტოვე. თითქოს მიჯიგრა და ჩემს შვილს დაუმადლებლად ზრდიდა, მუშაობის საშუალება მომცა, მაგრამ გარკვეული პერიოდის შემდეგ ისევ ყელში ამომადინა პატივისცემა. ყველგან ამბობდა, რომ მუშაობის დაწყება ჩემი ახირება იყო, რომ ცუდი დედა გახლდით და თითქოს, ბავშვის მოვლას ყველაფერი მერჩივნა. - შვილს ყურადღებას არ აქცევს, ბოლომდე მე მომიგდო საცოდავი ბავშვიო. არადა, სამსახურიდან შინ დაბრუნებული საკუთარი თავისთვის დროს ვერ ვპოულობდი: შვილს ვეფერებოდი, ვაბანავებდი, როცა ის დაიძინებდა, მის ნივთებს ვალაგებდი, სახლს ვასუფთავებდი, მეორე დღისთვის სადილს ვამზადებდი და ამასობაში ისე ვიღლებოდი, საწოლამდე მისვლას ძლივს ვახერხებდი.
