თუ ჩემი რეს­პონ­დენ­ტის ფო­ტოს უკვე და­ხე­დეთ, არ გე­გო­ნოთ, რო­მე­ლი­მე უცხო­ელ კი­ნო­ვარ­სკვლავ­თან ინ­ტერ­ვი­უს გთა­ვა­ზობთ. ეს მა­მა­კა­ცი ქარ­თვე­ლია; ამას წი­ნათ "ფე­ის­ბუკ­ზე" ჩემს მე­გობ­რებ­ში სრუ­ლი­ად შემ­თხვე­ვით გა­და­ვა­წყდი და ჯერ ეს­პა­ნე­ლი მე­გო­ნა, მაგ­რამ მერე და­ვად­გი­ნე - ეს ფოტო ქარ­თველს ეკუთ­ვნო­და. აღ­მოჩ­ნდა, რომ თურ­ქეთ­ში მცხოვ­რე­ბი, საკ­მა­ოდ წარ­მა­ტე­ბუ­ლი ექი­მია. სა­ქარ­თვე­ლო­ში გი­ნე­კო­ლო­გად მუ­შა­ობ­და, იყო კერ­ძო კლი­ნი­კის დამ­ფუძ­ნე­ბე­ლი, დი­ზა­ი­ნე­რო­ბაც სცა­და და სოფ­ლის მე­ურ­ნე­ო­ბა­შიც მო­სინ­ჯა ძა­ლე­ბი... მაშ, ასე, გა­ი­ცა­ნით - არ­ჩილ გო­გო­ლა­უ­რი, 41 წლის, წარ­მო­შო­ბით - ფშა­ვი­დან, პრო­ფე­სი­ით მეან-გი­ნე­კო­ლო­გი და პე­რი­ნა­თო­ლო­გი (პე­რი­ნა­თო­ლო­გია - ნა­ყო­ფის მე­დი­ცი­ნა). ბა­ტონ არ­ჩილ­თან ინ­ტერ­ვიუ 26 ივ­ნისს, "სკა­ი­პით" ჩავ­წე­რე.

- 61-ე სკო­ლა და­ვამ­თავ­რე, დო­ლი­ძე­ზე, შემ­დეგ - სა­მე­დი­ცი­ნო უნი­ვერ­სი­ტე­ტი. ორ­დი­ნა­ტუ­რა მე­ო­რე სამ­შო­ბი­ა­რო სახ­ლში გა­ვი­ა­რე და იქვე დავ­რჩი. მუ­შა­ო­ბა რომ და­ვი­წყე, 5 წელი თბი­ლი­სი­დან არ გავ­სულ­ვარ, არ და­მის­ვე­ნია, 12 მო­რი­გე­ო­ბა მქონ­და თვე­ში. ძა­ლი­ან ბევ­რს ვმუ­შა­ობ­დი. დღი­სით დი­აგ­ნოს­ტი­კუ­რი კა­ბი­ნე­ტის ხელ­მძღვა­ნე­ლი ვი­ყა­ვი, ღა­მით ვმო­რი­გე­ობ­დი. კლი­ნი­კუ­რი ორ­დი­ნა­ტუ­რა კა­მო­ზე, მე­ო­რე სამ­შო­ბი­ა­რო­ში გა­ვი­ა­რე, ფან­ტას­ტი­კურ ხალ­ხთან - მა­მუ­ლო იაშ­ვილ­თან, ნო­დარ გო­მე­ლა­ურ­თან, გივი ცა­ნა­ვას­თან. მათი გაზ­რდი­ლი ვარ. ვა­კის ლე­ჩკომ­ბი­ნატ­ში რომ სამ­შო­ბი­ა­რო სახ­ლი "ჰერა" იყო, გე­მახ­სოვ­რე­ბათ. მისი დამ­ფუძ­ნე­ბე­ლი ვარ. ცოტა ხანს მცხე­თა-მთი­ა­ნე­თის რე­გი­ო­ნუ­ლი სა­ა­ვად­მყო­ფის დი­რექ­ტო­რის მო­ად­გი­ლე ვი­ყა­ვი სამ­კურ­ნა­ლო დარ­გში ანუ - მთა­ვა­რი ექი­მი. იქ რა­ღაც მოხ­და, სამი ექი­მი და­ი­ჭი­რეს და მაგ ამ­ბის მერე მი­ვე­დი. ცოტა ხანს სი­ტუ­ა­ცი­ის და­ლა­გე­ბას მო­ვუნ­დი, მერე წა­მო­ვე­დი. ახლა ძი­რი­თა­დად აქეთ ვარ, სტამ­ბოლ­ში. ბოლო ორ წე­ლი­წად­ში შვიდ­ჯერ ვი­ყა­ვი ორ­თვი­ან ჰოს­პი­ტა­ცი­ებ­ზე, გერ­მა­ნი­ა­ში, კლი­ნი­კის მიწ­ვე­ვით.

- თურ­ქეთ­ში რო­გორ მოხ­ვდით?

- პირ­ვე­ლად 2000 წელს, ბად­რი პა­ტარ­კა­ციშ­ვილ­მა გა­მო­მიშ­ვა საქ­მე­ზე და ძა­ლი­ან მო­მე­წო­ნა. მა­შინ­ვე შე­მიყ­ვარ­და სტამ­ბო­ლი. მერე, 10 წლის წინ ოჯა­ხი და­მენგრა. ჩემი ყო­ფი­ლი მე­უღ­ლეც გი­ნე­კო­ლო­გია, ჩემ­თან დავ­ტო­ვე, ჩემს კლი­ნი­კა­ში და მე აქეთ წა­მო­ვე­დი. სი­მარ­თლე ესაა.

- ბად­რის სა­ი­დან იც­ნობ­დით?

- ბად­რი გა­მაც­ნო ინა რუ­ხა­ძემ - "ვით გე­ორ­გი­ას" მე­პატ­რო­ნემ. ის ჩემი შვი­ლის ნათ­ლია და ჩემი მე­გო­ბა­რია.

- ბად­რის­თან მე­გობ­რობ­დით?

- არ ვმე­გობ­რობ­დით, მაგ­რამ ძა­ლი­ან ახ­ლოს ვი­ყა­ვით. ბევ­რი სი­კე­თე მახ­სოვს მის­გან. გა­გიკ­ვირ­დე­ბათ და, მე გა­ვუ­კე­თე აუ­ზე­ბი­სა და 5-ტო­ნი­ა­ნი, უზარ­მა­ზა­რი აკ­ვა­რი­უ­მე­ბის დი­ზა­ი­ნი.

- ეს საქ­მე გე­ხერ­ხე­ბათ?

- აუ­ზე­ბის დი­ზა­ი­ნი ჩემი ჰობი იყო თა­ვი­დან. მერე ეს საქ­მე სა­ფუძ­ვლი­ა­ნად შე­ვის­წავ­ლე. ეს ბად­რის ჰო­ბიც იყო და ამან შეგ­ვახ­ვედ­რა ალ­ბათ ერ­თმა­ნეთს.

- პრო­ფე­სი­ით ექი­მი, აუ­ზე­ბის დი­ზა­ი­ნით რა­ტომ და­ინ­ტე­რეს­დით?

- იცით, როცა სა­მე­დი­ცი­ნო უნი­ვერ­სი­ტე­ტი და­ვამ­თავ­რე, მა­შინ ექი­მო­ბა ძა­ლი­ან და­ბა­ლა­ნა­ზღა­უ­რე­ბა­დი პრო­ფე­სია იყო. ანუ თუ ოჯახ­ში ექი­მი გყავს, სა­დღაც 30 წლამ­დე უნდა არ­ჩი­ნო. მე ოჯა­ხი მყავ­და და სხვა­დას­ხვა საქ­მი­ა­ნო­ბას ვე­წე­ო­დი, რომ ჩემი ექი­მო­ბაც შე­მე­ნა­ხა და ოჯა­ხიც. მე და ჩემი მე­უღ­ლე ცალ­კე ვცხოვ­რობ­დით, 22 წლი­დან.

- კი­დევ რის დი­ზა­ინს აკე­თებ­დით?

- სხვა არაფ­რის. მხო­ლოდ იმის, რაც წყალ­თან იყო და­კავ­ში­რე­ბუ­ლი. თა­ვი­დან ეს ჩემი ჰობი იყო, მაგ­რამ რო­დე­საც ერთი მინა 950 კგ-ს იწო­ნის და ამით აუზს ან აკ­ვა­რი­უმს აშე­ნებ, ეს უკვე ჰობი აღა­რაა. კი­დევ რას აკე­თებ­დიო, მკი­თხეთ. ერთხელ, 1996 წელს, 33 ჰექ­ტა­რი მიწა და­ვა­მუ­შა­ვე ში­რაქ­ში და მახ­სოვს, სარ­ე­კორ­დო მო­სა­ვა­ლი ავი­ღე.

- რა და­თე­სეთ?

- ხორ­ბა­ლი. 52-53 ცენტნე­რი მი­ვი­ღე.

- იოლი არაა ალ­ბათ ემიგ­რა­ცი­ა­ში ყოფ­ნა. ხში­რად ჩა­მო­დი­ხართ?

- ადრე უფრო ხში­რად ჩა­მოვ­დი­ო­დი, ახლა ვე­ღარ ვა­ხერ­ხებ.

- თურ­ქეთ­ში რო­მელ კლი­ნი­კა­ში მუ­შა­ობთ?

- "ალ­მა­ნ­ჰას­თა­ნე­სი" გერ­მა­ნუ­ლი, მულ­ტიპრო­ფი­ლუ­რი კლი­ნი­კაა. გულ-სის­ხლძარ­ღვთა ქი­რურ­გი­ის გან­ყო­ფი­ლე­ბა­ში ვარ. გი­ნე­კო­ლო­გის ლი­ცენ­ზი­ას ახლა ვა­კე­თებ ან­კა­რა­ში და ალ­ბათ და­ვუბ­რუნ­დე­ბი გი­ნე­კო­ლო­გი­ას. თუმ­ცა, ისე მოხ­და, რომ სა­ქარ­თვე­ლო­დან ძა­ლი­ან ბევ­რი მი­რე­კავ­და და მთხოვ­და, ამა თუ იმ კლი­ნი­კა­ში ამა თუ იმ და­ა­ვა­დე­ბის მკურ­ნა­ლო­ბის ფასი და პი­რო­ბე­ბი გა­მე­გო. რა­ღაც­ნა­ი­რად, ბუ­მია სტამ­ბოლ­ში მკურ­ნა­ლო­ბა­ზე. ამი­ტომ, ასე ვთქვათ, გა­ვა­ო­ფი­ცი­ა­ლუ­რე ეს თემა და მე­გო­ბარ ქარ­თველ ქი­რურგთან ერ­თად სა­მე­დი­ცი­ნო ტუ­რიზ­მი­თაც ვარ და­კა­ვე­ბუ­ლი. ჩემი ფირ­მა, ტურ­კგე­ო­მედ ბევრ ქარ­თველ პა­ცი­ენტს ემ­სა­ხუ­რე­ბა, სტამ­ბო­ლის სა­უ­კე­თე­სო კლი­ნი­კებ­ში. წლე­ბია, აქ ვართ ექი­მე­ბი და ბუ­ნებ­რი­ვია, ნაც­ნო­ბო­ბის დიდი წრე გვყავს სექ­ტემ­ბრი­დან ტრე­ნინ­გებ­საც ვი­წყებთ.

- მოგ­წონთ თურ­ქე­თი? შე­ე­გუ­ეთ?

- მი­მაჩ­ნია, რომ აქ არის სამი ქვე­ყა­ნა - სტამ­ბო­ლი თა­ვი­სი 20 მი­ლი­ო­ნი ადა­მი­ა­ნით, სა­ნა­პი­რო ზოლი და და­ნარ­ჩე­ნი თურ­ქე­თი. ძა­ლი­ან გან­სხვავ­დე­ბა ეს ხალ­ხი ერ­თმა­ნე­თის­გან. თან მე­გა­პო­ლისს ასე­თი თვი­სე­ბა აქვს - ყვე­ლა ნა­ხუ­ლობს თა­ვის მო­სა­წონს, იმ­დე­ნად დიდი არ­ჩე­ვა­ნია. ძა­ლი­ან მიყ­ვარს სტამ­ბო­ლი, თა­ვი­სი მიქ­სით.

- თურ­ქუ­ლი იო­ლად ის­წავ­ლეთ?

- აქ არის უცხო­ე­ლე­ბის­თვის უნი­ვერ­სი­ტე­ტი, სა­დაც ვსწავ­ლობ­დი თურ­ქულს და ამე­რი­კე­ლე­ბი, ფრან­გე­ბი, ია­პო­ნე­ლე­ბი იყ­ვნენ ჩემს ჯგუფ­ში. ყო­ველ­დღე მქონ­და თურ­ქუ­ლის 6 სა­ა­თი. კარ­გად ვის­წავ­ლე, თან მა­ლე­ვე და­ვი­წყე მუ­შა­ო­ბაც, თა­ვი­დან - გი­ნე­კო­ლო­გად, დე­დე­ოღ­ლუს კერ­ძო პო­ლიკ­ლი­ნი­კა­ში. მერე გა­ვი­ცა­ნი ძა­ლი­ან ცნო­ბი­ლი კარ­დი­ო­ქი­რურ­გი და კარ­გი ადა­მი­ა­ნი, ის­მა­ილ უკ­სელ­ტა­ნი და მან წა­მიყ­ვა­ნა თა­ვის­თან ალ­მან­ში.

- ანუ სა­ქარ­თვე­ლო­დან ალალ­ბედ­ზე წახ­ვე­დით? აქე­დან რომ მი­დი­ო­დით, არ იცო­დით, რო­გორ იცხოვ­რებ­დით მანდ?

- არა, სა­ი­დან? არც მიწ­ვე­ვა მქონ­და და არც წი­ნას­წარ რა­ი­მე სამ­სა­ხუ­რი შე­გუ­ლე­ბუ­ლი. ორ­ჯერ ვი­ყა­ვი ნამ­ყო­ფი მან­ქა­ნით სტამ­ბოლ­ში და მო­მე­წო­ნა. როცა დად­გა სა­კი­თხი სა­ქარ­თვე­ლო­დან ჩემს წას­ვლა­ზე, ავ­დე­ქი და აქ წა­მო­ვე­დი. გავ­ლე­ნა იმა­ნაც იქო­ნია, რომ ახ­ლო­საა ჩვენ­თან და ხში­რად ჩა­მო­ვი­დო­დი ბავ­შვებ­თან და დე­დას­თან. მყავს 2 შვი­ლი. გო­გო­ნა 18 წლი­საა და წელს სტუ­დენ­ტი გახ­და, ბიჭი - 10 წლი­საა, ფეხ­ბურ­თის ფა­ნია. მათ­თან ურ­თი­ერ­თო­ბის გა­წყვე­ტა არ მინ­დო­და.

- სა­ნამ ექი­მად და­ი­წყებ­დით მუ­შა­ობს, თავს რო­გორ ირ­ჩენ­დით?

- ძა­ლი­ან მალე და­ვი­წყე მუ­შა­ო­ბა. აქ ჩემი ბი­ძაშ­ვი­ლი დამ­ხვდა, რო­მე­ლიც თურ­ქე­თის მო­ქა­ლა­ქე იყო და ერ­თად მოვ­ძებ­ნეთ ჩემ­თვის სამ­სა­ხუ­რი. პო­ლიკ­ლი­ნი­კის პატ­რო­ნი, სა­დაც ვმუ­შა­ობ­დი, იყო ლაზი, ტრა­პი­ზო­ნი­დან. აჩი და შოთა არ­ვე­ლა­ძე­ებ­ზე იყო შეყ­ვა­რე­ბუ­ლი და ამიყ­ვა­ნა.

- წე­ღან თქვით, სა­ქარ­თვე­ლო­დან ჩემი წას­ვლის სა­კი­თხი დად­გაო... რო­გორც მივ­ხვდი, ოჯა­ხის დან­გრე­ვის გამო მოხ­და ეს...

- დიახ, ასე იყო. ეს ჩემ­თვის ერ­თგვა­რი სტრე­სი იყო. გა­დავ­წყვი­ტე, ახა­ლი ცხოვ­რე­ბა და­მე­წყო და წა­მო­ვე­დი.

- მი­გაჩ­ნი­ათ, რომ ახლა უფრო წარ­მა­ტე­ბუ­ლი ხართ, ვიდ­რე სა­ქარ­თვე­ლო­ში იყა­ვით?

- რაც მანდ მაქვს გა­კე­თე­ბუ­ლი და ნა­მუ­შე­ვა­რი, მა­გის ნა­ხე­ვა­რი რომ აქ გა­მე­კე­თე­ბი­ნა, ბევ­რად წინ ვიქ­ნე­ბო­დი. ჯერ გვი­ა­ნი არაა, კი­დევ ბევ­რია წინ...

- ახალ­გაზ­რდო­ბა არც ისე ხა­ლი­სი­ა­ნი გექ­ნე­ბო­დათ... სა­მო­ქა­ლა­ქო ომიც გა­მო­ი­ა­რეთ ალ­ბათ...

- რა თქმა უნდა, გა­მო­ვი­ა­რე. ძვე­ლი ჩი­ნუ­რი წყევ­ლა ყო­ფი­ლა - გე­ცხოვ­როს დიდი ცვლი­ლე­ბე­ბის დრო­სო!.. გა­მო­ვი­ა­რე რო­მე­ლია?! ნა­ხე­ვა­რი სა­მე­გობ­რო შე­ი­წი­რა იმ პე­რი­ოდ­მა.

- თურ­ქეთ­ში ცხოვ­რე­ბი­სას რას ვერ ეგუ­ე­ბით?

- მანდ უფრო ბევრ რა­მეს ვერ ვე­გუ­ე­ბი და გე­ტყვით, რა­ტომ. ყვე­ლა­ფე­რი უფრო მტკი­ვა და უფრო მწყინს. აქ თუ რა­მეს ვერ ვე­გუ­ე­ბი, გა­ვივ­ლი და ეგაა, - ჩემი არ არის... სხვა ქვე­ყა­ნაა. ისე, ძა­ლი­ან თბი­ლი ხალ­ხია, მიყ­ვარს აქა­უ­რო­ბა. ძა­ლი­ან ბევ­რი ქარ­თვე­ლი და ქარ­თუ­ლი ოჯა­ხია აქ, მაგ­რამ ერთ უბან­ში არი­ან თავ­მოყ­რი­ლი და ფაქ­ტობ­რი­ვად, სტამ­ბო­ლიც კი არ იცი­ან. საკ­ვირ­ვე­ლია, რომ წლე­ბია, აქ ცხოვ­რო­ბენ და იმ უბანს არ გა­შო­რე­ბუ­ლან. შე­სა­ბა­მი­სად, არც სტამ­ბო­ლე­ლებს იც­ნო­ბენ და ამი­ტომ ძი­რი­თა­დად, მცდა­რი წარ­მოდ­გე­ნა აქვთ სტამ­ბოლ­ზეც და თურ­ქეთ­ზეც. ახლა თურ­ქუ­ლი სე­რი­ა­ლე­ბით კი­დევ ცოტა მო­ა­ხერ­ხეს, გა­იც­ნოთ აქა­უ­რო­ბა. წარ­მო­იდ­გი­ნეთ, სე­რი­ა­ლით გაც­ნო­ბა­ზე რომ მიდ­გე­ბა საქ­მე, რამ­ხე­ლა სა­ინ­ფორ­მა­ციო ვა­კუ­უ­მია.

- იქ მცხოვ­რებ ქარ­თვე­ლებ­თან ურ­თი­ერ­თობთ?

- რამ­დე­ნი­მე ადა­მი­ან­თან. ერთ-ერთი, ჩვე­ნი კონ­სუ­ლი იყო, გელა ჯა­ფა­რი­ძე, ძა­ლი­ან მა­გა­რი კაცი.

- თქვენ სად ცხოვ­რობთ?

- ვცხოვ­რობ ნა­ქი­რა­ვებ ბი­ნა­ში, თა­ხიმ-ის მო­ე­დან­თან. ეს ცენ­ტრია. რო­გორც ჩვენ­თან რუს­თა­ვე­ლი, ასე­თი ქუ­ჩაა აქ, ის­თიკ­ლალ ჯად­დეს და მის პა­რა­ლე­ლურ ქუ­ჩა­ზე ვცხოვ­რობ. კლი­ნი­კაც აქ­ვეა.

- ქარ­თვე­ლებ­ზე რას ამ­ბო­ბენ თურ­ქე­ბი?

- ჩემ გარ­შე­მო ყვე­ლა თურ­ქი ასე ამ­ბობს - "ჩემი ქარ­თვე­ლე­ბი".

- ქარ­თვე­ლი პა­ცი­ენ­ტე­ბი გყავთ ალ­ბათ.

- ძა­ლი­ან ბევ­რი. ახლა სახ­ლში ჩემ­თან 2 წლის ბი­ჭუ­ნა ცხოვ­რობს, დე­დას­თან ერ­თად. სამ­კურ­ნა­ლო­დაა ჩა­მო­სუ­ლი. სა­ქარ­თვე­ლო­დან და­უდ­გე­ნე­ლი დი­აგ­ნო­ზით წა­მო­ვი­და, აქ თან­და­ყო­ლი­ლი ადრე­კორ­ტი­კუ­ლი უკ­მა­რი­სო­ბა დად­გინ­და. ისე მოხ­და, რომ 2 დღით გა­და­ი­დო მისი კლი­ნი­კა­ში დაწ­ვე­ნა და ჩემ­თან სტუმ­რო­ბენ. დღეს, ჰო­პ­კინ­სის კლი­ნი­კა­ში ქარ­თველ პა­ცი­ენტს გა­ვუ­კე­თეთ მა­ნი­პუ­ლა­ცია ღვიძლზე, რო­მე­ლიც თბი­ლის­ში არ კეთ­დე­ბა. ღვიძ­ლის ცი­რო­ზი და კი­ბოა და გა­და­ნერგვის­კენ მივ­დი­ვართ.

- რამ­დე­ნი წე­ლია, რაც თურ­ქეთ­ში ხართ?

- 9 წე­ლია.

- სა­ქარ­თვე­ლო­ში ექიმს ერთი ოპე­რა­ცი­ი­დან, პა­ცი­ენ­ტის მიერ გა­დახ­დი­ლი თან­ხის ძა­ლი­ან მცი­რე პრო­ცენ­ტი ხვდე­ბა. მანდ რო­გო­რია შრო­მის ანა­ზღა­უ­რე­ბა?

- სა­ქარ­თვე­ლო­ში სა­მარ­ცხვი­ნოა ექი­მის შრო­მის ანა­ზღა­უ­რე­ბა. აქ გა­ცი­ლე­ბით უკე­თე­სია, გერ­მა­ნი­ა­საც კი სჯო­ბია. ანუ კარ­გად ვარ, მაგ­რამ ჩემი კვა­ლი­ფი­კა­ცი­ის თურ­ქი ექი­მი რამ­დენ­ჯერ­მე ჩემ­ზე მეტ ხელ­ფასს იღებს. ამი­ტომ ახლა სა­ბუ­თე­ბი მომ­ყავს წეს­რიგ­ში.

- იღ­ლე­ბით დღის გან­მავ­ლო­ბა­ში?

- იცი, რო­გორ ვიღ­ლე­ბი? აი, ყუ­რებ­ში რომ აღარ გეს­მის, ხომ წარ­მო­გიდ­გე­ნია? აი, ასე ვიღ­ლე­ბი.

- რო­გორ ერ­თო­ბით?

- ჩემს პა­რა­ლე­ლურ ქუ­ჩა­ზე ჩა­მო­დის მი­ლი­ო­ნო­ბით ადა­მი­ა­ნი მთე­ლი მსოფ­ლი­ო­დან. ფაქ­ტობ­რი­ვად, გარ­თო­ბის ეპი­ცენ­ტრში ვცხოვ­რობ.

- ყვე­ლა­ზე რთუ­ლი ოპე­რა­ცია და ძნე­ლი გა­მარ­ჯვე­ბა...

- ასე­თი სი­ტუ­ა­ცი­ე­ბი თბი­ლის­ში იყო. რომ აღა­რა­ფე­რი გინ­და - აღარც თეთ­რი ხა­ლა­თი, აღარც ექი­მო­ბა, მაგ­რამ სიკ­ვდილ­ზე რომ გა­ი­მარ­ჯვებ და ყვე­ლა­ფე­რი გა­გივ­ლის, აღარ გახ­სოვს... ძა­ლი­ან მა­გა­რი შეგ­რძნე­ბაა.

- სულ მა­ინ­ტე­რე­სებს... გი­ნე­კო­ლო­გი მა­მა­კა­ცე­ბი ქა­ლებს ისე­ვე აღიქ­ვამთ, რო­გორც და­ნარ­ჩე­ნი მა­მა­კა­ცე­ბი თუ - სხვა­ნა­ი­რად?

- ამა­ზე გე­ტყვით გულ­წრფე­ლად: როცა ხა­ლა­თი გაც­ვია, პა­ცი­ენ­ტის მეტი ვე­რა­ფე­რი უნდა და­ი­ნა­ხო. ღმერ­თმა და­გი­ფა­როს და, თუ რამე უკუღ­მარ­თი მო­გი­ვი­და თავ­ში, უნდა გა­ი­ხა­დო ხა­ლა­თი და წახ­ვი­დე. გა­რეთ - იცო­ცხლე, იყა­ვი, რო­გორც გინ­და. გა­რეთ ქა­ლებს ჩვე­უ­ლებ­რივ­ზე ცოტა უკე­თე­სა­დაც აღ­ვიქ­ვამთ. აბა, და­ფიქ­რდით, რად­გან სპე­ცი­ა­ლის­ტი ხარ, ქა­ლის შე­სა­ხებ სხვა მა­მა­კა­ცებ­ზე 1000-ჯერ მეტი იცი და, რა თქმა უნდა, უკე­თე­სად აღიქ­ვამ.

- თურ­ქი ქა­ლე­ბი მოგ­წონთ? პი­რად ცხოვ­რე­ბა­ზეც მი­თხა­რით რამე.

- ძა­ლი­ან ბევ­რჯერ იყო თურ­ქი ქალი "მის მსოფ­ლიო". აქ ხომ ნა­რე­ვი სის­ხლია?! ამ­ხე­ლა იმ­პე­რია იყო, წარ­მო­იდ­გი­ნეთ: ხმელ­თა­შუა ზღვა, აღ­მო­სავ­ლეთ ევ­რო­პა, ყი­რი­მი... აქეთ, ჩვენ­კენ "სტა­ნით" რო­მე­ლი ქვეყ­ნის სა­ხე­ლიც მთავ­რდე­ბა, ესე იგი, იქ ოს­მა­ლე­თი იყო ანუ გურ­ჯის­ტა­ნი - სა­ქარ­თვე­ლო; მა­ჯა­რის­ტა­ნი - უნ­გრე­თი; აბა­ზის­ტა­ნი - აფხა­ზე­თი; ბულ­გა­რის­ტა­ნი - ბულ­გა­რე­თი...

- თურ­ქე­თის ის­ტო­რი­ას იმი­ტომ მიყ­ვე­ბით, რომ ქა­ლე­ბის თე­მას თავი აა­რი­დოთ?

- (იცი­ნის) პი­რად­ში არა­ფე­რი ხდე­ბა და ალ­ბათ არ­ცაა სა­ინ­ტე­რე­სო ჩემი პი­რა­დი ცხოვ­რე­ბა. ასე რომ, ამ თე­მა­ზე ლა­პა­რა­კი იმ დრო­ის­თვის გა­დავ­დოთ, როცა რამე შე­იც­ვლე­ბა.

- ხე­ლახ­ლა არ და­ო­ჯახ­დით?

- არა.

- წარ­მა­ტე­ბებს გი­სურ­ვებთ პი­რად ცხოვ­რე­ბა­სა და კა­რი­ე­რა­ში.

- გმად­ლობ.

მარი ჯა­ფა­რი­ძე

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)