როდის აყვირებდნენ შვილები ზურა გეწაძეს

ზურა გეწაძესა და ნანუკა ლითანიშვილს ოთხი შვილი ჰყავთ. უფროსი, 23 წლის ერეკლე, პროფესიით მსახიობია. მამა-შვილს შორის სხვაობა 20 წელია. ერეკლე თეატრალურ უნივერსიტეტში გიორგი მარგველაშვილის ჯგუფში სწავლობდა. ახლა მუსიკისა და დრამის თეატრში რეჟისორი ნინო ჩაკვეტაძე დგამს სპექტაკლს ''დორიან გრეის პორტრეტი'', სადაც ის ცნობილი რომანის მთავარი გმირის როლს შეასრულებს. ამჟამად რეპეტიციები მიმდინარეობს და პრემიერა მაისში იგეგმება. მამა-შვილს თუმანიშვილის თეატრში შევხვდით...

- ერეკლე, თეატრალების ოჯახში დაიბადე და გაიზარდე. როდის გაგიჩნდა სურვილი, რომ თავადაც ამავე სფეროში ყოფილიყავი?

- სამხატვრო აკადემიაში ჩაბარებას ვფიქრობდი, მონაცემები მქონდა, მაგრამ ეროვნული გამოცდების მოახლოებისას არჩევანის წინაშე რომ დავდექი, ბოლო მომენტში გადაწყვეტილება კინოსარეჟისოროსა და სამსახიობო ფაკულტეტებზე შევაჩერე. ორივე გამოცდაზე ერთნაირი, კარგი ქულები მივიღე, მაგრამ ბოლოს სამსახიობო ფაკულტეტი ავირჩიე.

- ბატონო ზურა, რა რეაქცია გქონდათ მის გადაწყვეტილებაზე და სად ხედავდით თქვენი შვილის მომავალს?

- ერეკლემ გადაწყვეტილება თავად მიიღო. იცით რა, მე არასოდეს დამიძალებია ან თავზე არ მომიხვევია ჩემი აზრები. ერთადერთი, რასაც სულ ვეუბნებოდი, ის იყო, რომ მუსიკისთვის თავი არ დაენებებინა. ერეკლეს დამთავრებული აქვს შვიდწლედი, ფორტეპიანო. მოგეხსენებათ, ბიჭებს გარდამავალ ასაკში აღარ სურთ მუსიკაზე სიარული. ერეკლესაც ეს პერიოდი რომ დაუდგა, სწავლისთვის თავის დანებებას აპირებდა, მაგრამ მაშინ ვუთხარი, შვიდწლედს თუ დაამთავრებ, რომელ ინსტრუმენტსაც მეტყვი, იმას გიყიდი-მეთქი. მაშინ სინთეზატორი უნდოდა და ამის იშტაზე და ხათრით (იღიმის) ბოლომდე ''გაიტანა''. შვიდწლედი რომ დაამთავრა, დასარტყამი ინსტრუმენტი მოითხოვა. ვეხვეწეთ, იქნებ, გადაიფიქრო, ''უდარნიკი'' სახლში საშინელებაა და სხვა რამ აირჩიო-მეთქი, მაგრამ გადაწყვეტილება მაინც არ შეცვალა. ვუყიდეთ ''უდარნიკი'' და შემდეგ მან სწავლა დასარტყამი ინსტრუმენტების განხრით გააგრძელა.

- თქვენ გაქვთ მუსიკალური განათლება?

- დიახ. დედაჩემი მუსიკოსია, კონსერვატორია აქვს დამთავრებული და პედაგოგიურ საქმიანობას ეწეოდა. დიდი ჩხუბისა და წივილ-კივილის მიუხედავად, შვიდწლედი არ დამიმთავრებია, ვსწავლობდი, მაგრამ ბოლო ორი წელი გიტარაზე დაკვრა მოვისურვე და ეს კურსი გავიარე.

- დღეს უკრავთ გიტარაზე?

- ბოლო რამდენიმე წელია, შინ გიტარა არ მაქვს, თუმცა სპექტაკლებში მიწევს დაკვრა. ჩემთვის ვუკრავ, პროფესიულ დონეზე არა.

- ერეკლე, მუსიკას წერ. არ ფიქრობ, რომ ამ საკითხს უფრო სერიოზულად მიუდგე?

- თავდაპირველად ამას ექსპერიმენტის სახე ჰქონდა. დროთა განმავლობაში დავხვეწე და განვავითარე. დღემდე ბევრი კომპოზიცია მაქვს შექმნილი, თუმცა უდიდეს ნაწილს ინტერნეტში არ ვათავსებ. მუსიკოსობაზე პრეტენზია არ მაქვს და არავის ვთავაზობ, ჩემს მუსიკას მოუსმინოს, ეს ჰობის დონეზეა და ხუმრობის სახე აქვს. არ ვიცი, რა იქნება მომავალში, თუ ჩემში დავინახე პოტენციალი, რომ სერიოზული მუსიკა გავაკეთო, ალბათ, ასეც იქნება.

- ბატონო ზურა, ერეკლე თქვენი პირველი შვილია. როგორ გახსენდებათ მისი დაბადება?

- 20 წლის ვიყავი, მამა რომ გავხდი. კამოს ქუჩაზე სამშობიაროს ეზოში უამრავი ადამიანი ველოდით ერეკლეს დაბადებას, მეგობრები, ნათესავები როგორც ჩემი მხრიდან, ისე ნანუკასი. წინასწარ არ ვიცოდით სქესი. ბებიაქალი რომ გამოვიდა და ბიჭის დაბადება გვახარა, დიდი ემოციის ქვეშ ვიყავი. დავრბოდი და ვხტოდი, მილოცავდნენ შამპანურით და ა.შ. იმ დროს თეატრალურ ინსტიტუტში მესამე კურსზე ვსწავლობდი და ვერ ვიტყვი, რომ მშობლის როლისთვის მზად ვიყავი. ინსტიტუტში საკურსო სპექტაკლს ვდგამდით, გაცხარებული რეპეტიციები გვქონდა და მამობრივ ყურადღებას ვერ ვამჟღავნებდი. უბრალოდ, ეს ჩემთვის დიდი მოვლენა იყო, სახლში რომ მოვდიოდი და იქ მხვდებოდა პატარა, ჩემი შვილი.

- როგორ ფიქრობთ, ვის ჰგავს?

- ორივეს. ნანუკასაც ჰგავს და მეც. მე ხმით, პლასტიკითა და მოძრაობებით. საერთოდ, შვილებიდან ცოტ-ცოტა ყველა მგავს, ისინი ერთმანეთს ჰგვანან, ერთი ყალიბის არიან (იღიმის).

- ერეკლე სპორტზე დაგყავდათ?

- ცურვაზე, წყალბურთსა და კალათბურთზე დადიოდა. შემდეგ ხრიდოლი აიჩემა.

ერეკლე:

- სახლში მოთენთილი ვიჯექი. საქმე არ მქონდა, თან ჯერ აბიტურიენტი არ ვიყავი და მინდოდა, აქტიური სპორტით დავკავებულიყავი. ორთაბრძოლა მინდოდა, მაგრამ მირჩიეს, ქართულ საბრძოლო ხელოვნებაზე მევლო და ასეც მოვიქეცი.

- ბატონი ზურა ყოველთვის გაწონასწორებულია. რატომღაც მგონია, რომ აყვირება არ იცის...

ზურა:

- ხედავ, როგორი იმიჯი მაქვს (იღიმის)?!

ერეკლე:

- კი, აყვირებული მახსოვს, მაგრამ არა მხოლოდ სახლში, გარეთაც (იღიმის). შინ მაშინ ყვიროდა, როცა ჩვენი ქცევებიდან რამე არ მოეწონებოდა, მაგრამ ამ ბოლო დროს კარგად ვიქცევით (იღიმის).

- თქვენი შვილები რამდენად დამოუკიდებლები არიან და საერთოდ, როგორ განსაზღვრავთ ამ სიტყვას?

ზურა:

- მე და ნანუკა მივიჩნევთ, რომ შვილებს დამოუკიდებელი გადაწყვეტილების საშუალება უნდა ჰქონდეთ. პროფესიული არჩევანი იქნება თუ რამის სწავლა, თავად უნდა გადაწყვიტონ. ვცდილობთ, ჩვენი აზრი არასოდეს მოვახვიოთ თავზე.

- ხშირად მიდიხართ დათმობაზე? ვთქვათ, როცა რომელიმე მათგანს რამე სამკაულის ტარება სურს, ან თმას იზრდის, განსხვავებულ იმიჯს ირგებს...

- გააჩნია ასაკს. როცა გოგონა ნაადრევად იწყებს მაკიაჟის გაკეთებას, ეს ყველას გვაღიზიანებს და მთელი ოჯახი ამის წინააღმდეგ მივდივართ. ამის გამო სალომესთან გვიკამათია. ახლა ის უკვე 19 წლის ხდება და ეს პერიოდი გავიარეთ. საერთოდ, ასეთი რამ გარდამავალ ასაკს ახასიათებს. ბავშვებს განსხვავებული ჩაცმულობა, ვარცხნილობის ტარება სურთ. ერეკლეს ჩაცმასთან დაკავშირებით მეც და ნანუკასაც გვაქვს ჩვენი აზრი. რაც არ მოგვწონს, ვეუბნებით ხოლმე, მაგრამ თავად რაც მოსწონს, იმას იცვამს. თავად ყიდულობს ტანსაცმელს და ეს მისი არჩევანია.

იხილეთ სრულად