სე­რი­ა­ლი "ჩემი ცო­ლის და­ქა­ლე­ბი" მუდ­მი­ვად გა­ნახ­ლე­ბის პრო­ცეს­შია და ალ­ბათ ამი­ტო­მაც არ კარ­გავს რე­ი­ტინგს. ამ­ჟა­მად, თინა მა­ხა­რა­ძის გმი­რის, ან­კას გარ­და, სა­ზო­გა­დო­ე­ბა­ში დიდ ინ­ტე­რესს იწ­ვევს მისი თაყ­ვა­ნის­მცე­მე­ლი - პო­ლი­ტი­კო­სი ცოტ­ნე, რო­მე­ლიც ახა­ლი სე­ზო­ნის სულ რამ­დე­ნი­მე სე­რი­ა­ში ვი­ხი­ლეთ. ცნო­ბი­სათ­ვის, ამ რო­ლის შემ­სრუ­ლე­ბე­ლი ახალ­გაზ­რდა მსა­ხი­ო­ბი, 24 წლის გი­ორ­გი ბა­ხუ­ტაშ­ვი­ლი მუ­სი­კი­სა და დრა­მის თე­ატ­რში მუ­შა­ობს.

- "ფორ­მუ­ლა კრე­ა­ტი­ვის" პირ­ვე­ლი პრო­ექ­ტი, რო­მელ­შიც ვმო­ნა­წი­ლე­ობ­დი, "ჩემი ცო­ლის და­ქა­ლი კი­ნო­ში" იყო. მა­შინ ქალ­ბა­ტონ­მა ეკა მჟა­ვა­ნა­ძემ კას­ტინგზე და­მი­ბა­რა და მე­მონ­ტა­ჟის როლ­ზე ამიყ­ვა­ნეს. მუ­შა­ო­ბა სა­ინ­ტე­რე­სოდ წა­რი­მარ­თა. შემ­დეგ, ჩემ­თვის მო­უ­ლოდ­ნე­ლად და­მი­კავ­შირ­დნენ და სე­რი­ალ­შიც და­მა­კა­ვეს.

- პო­ლი­ტი­კოს ცოტ­ნე ცო­ტაშ­ვილს რით ჰგავ­ხარ?

- ვფიქ­რობ, მას სა­ერ­თოდ არაფ­რით ვგა­ვარ. თუმ­ცა, მო­სამ­ზა­დებ­ლად ბევ­რი დრო არ მქონ­და და როლ­ზე მუ­შა­ო­ბი­სას ჩემი თვი­სე­ბე­ბიც "გა­დამ­ყვა". ცოტ­ნეს­გან გან­სხვა­ვე­ბით, ტყუ­ი­ლე­ბი­სა და ინ­ტრი­გე­ბის გა­რე­მო­ში თავს კომ­ფორ­ტუ­ლად ვერ ვგრძნობ. პო­ლი­ტი­კა კი თა­ვის­თა­ვად, უკვე ნიშ­ნავს იმას, რომ გარ­შე­მო ინ­ტრი­გე­ბი და ტყუ­ი­ლე­ბი ბლო­მად იქ­ნე­ბა. გარ­და ამი­სა, რო­გორც ხე­დავთ, ჩემი გმი­რი პი­რად ცხოვ­რე­ბა­შიც არ იკ­ლებს ინ­ტრი­გებს. ქა­ლებ­თან ურ­თი­ერ­თო­ბას რაც შე­ე­ხე­ბა: კომ­ფორ­ტუ­ლად ვერ ვიგ­რძნობ­დი თავს, თუ და­ვუშ­ვათ, ცოლი არ მეყ­ვა­რე­ბო­და.

- რამ­დე­ნად გა­ინ­ტე­რე­სებს პო­ლი­ტი­კის სფე­რო?

- ჩვენს რე­ა­ლო­ბა­ში შე­უძ­ლე­ბე­ლია, პო­ლი­ტი­კა­ში რა­ღაც დო­ზით მა­ინც არ ერე­ო­დე. სა­ერ­თოდ, გულ­გრი­ლო­ბის გა­მო­ჩე­ნა სწო­რად არც მი­მაჩ­ნია. ყველ­გან პო­ლი­ტი­კაა და მოვ­ლე­ნე­ბის გან­ვი­თა­რე­ბის საქ­მის კურ­სში, ასე თუ ისე, ყო­ველ­თვის ვარ.

- მსა­ხი­ო­ბის­თვის დიდი მნიშ­ვნე­ლო­ბა აქვს იმას, თუ ვინ უწევს პარტნი­ო­რო­ბას. რას იტყვი შენს პარტნი­ო­რებ­ზე "ჩემი ცო­ლის და­ქა­ლებ­ში"?

- არა მარ­ტო პარტნი­ორს, არა­მედ სა­მუ­შაო გა­რე­მოს აქვს დიდი მნიშ­ვნე­ლო­ბა და უნდა ვთქვა, რომ ამ მხრივ "ფორ­მუ­ლა კრე­ა­ტივ­თან" მუ­შა­ო­ბა კომ­ფორ­ტუ­ლია. სა­კუ­თარ საქ­მე­ზე შეყ­ვა­რე­ბუ­ლი სა­ზო­გა­დო­ე­ბა კარ­გი ხა­რის­ხის პრო­დუქტს აკე­თებს. ამ ჯგუფს კარ­გად შე­ვე­წყვე. პარტნი­ო­რებ­შიც ძა­ლი­ან გა­მი­მარ­თლა, კმა­ყო­ფი­ლი ვარ.

- თინა მა­ხა­რა­ძემ აღ­ნიშ­ნა, რომ ამ სე­რი­ალ­ში მო­ნა­წი­ლე­ო­ბას იმი­ტომ და­თან­ხმდა, რომ შე­ხე­დუ­ლე­ბებ­სა და თვალ­თა­ხედ­ვას, რო­მელ­საც "ჩემი ცო­ლის და­ქა­ლე­ბის" შემ­ქმნე­ლე­ბი გად­მოს­ცე­მენ, იზი­ა­რებს. შენ­თვის რამ­დე­ნად მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია ეს ფაქ­ტო­რი?

- რა თქმა უნდა, ძა­ლი­ან მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია, თუ რამ­დე­ნად ხარ შეყ­ვა­რე­ბუ­ლი შენს საქ­მე­ზე და კი­დევ, ვინ და რას გთა­ვა­ზობს. შე­იძ­ლე­ბა, საქ­მეს გუ­ლით აკე­თებ­დე, მაგ­რამ მა­ინც, რა­ღაც ფაქ­ტო­რე­ბის გათ­ვა­ლის­წი­ნე­ბით, სა­სურ­ვე­ლი ხა­რის­ხის პრო­დუქ­ტი არ გა­მო­ვი­დეს. იმას, რისი თქმაც გა­დამ­ღებ ჯგუფს ხალ­ხის­თვის სურს, ყვე­ლა­ფერ­ში ვე­თან­ხმე­ბი. მი­მაჩ­ნია, რომ ერთ-ერთი ხა­რის­ხი­ა­ნი პრო­დუქ­ტია, რაც დღეს ქარ­თულ ბა­ზარ­ზე იქ­მნე­ბა და მი­ხა­რია, ამ ყვე­ლა­ფერ­ში მეც ვმო­ნა­წი­ლე­ობ.

- თემა შევ­ცვა­ლოთ. რამ გა­ნა­პი­რო­ბა შენი პრო­ფე­სი­უ­ლი არ­ჩე­ვა­ნი?

- პრო­ფე­სი­უ­ლი არ­ჩე­ვა­ნი თე­ატ­რი­სად­მი ჩემ­მა სიყ­ვა­რულ­მა გა­ნა­პი­რო­ბა. ერთ ამ­ბავს გა­ვიხ­სე­ნებ: მყავს მე­გო­ბა­რი, რო­მე­ლიც ბავ­შვო­ბა­ში გაკ­ვე­თი­ლე­ბის მომ­ზა­დე­ბა­ში მეხ­მა­რე­ბო­და, რად­გან ჩემ­ზე უფ­რო­სია. ჰოდა, ახლა მე­უბ­ნე­ბა ხოლ­მე, - შენ არ გახ­სოვს, მაგ­რამ მე გი­თხა­რი, რომ მსა­ხი­ო­ბო­ბა უნდა გე­ცა­დაო. ალ­გებ­რას ვერ ვსწავ­ლობ­დი, მა­თე­მა­ტი­კას­თან მწყრა­ლად ვი­ყა­ვი. მე­გო­ბა­რი მე­უბ­ნე­ბა: ძა­ლი­ან ბევ­რი სა­მე­ცა­დი­ნო გქონ­და და ვერ ას­წრებ­დი. ამ დროს ტი­რი­ლი და­ი­წყე, მე კი გი­თხა­რი: რა გინ­და, წადი და მსა­ხი­ო­ბო­ბა სცა­დე, მშვე­ნივ­რად ტირი; როცა გინ­და, გად­მოყ­რი ცრემ­ლებს, როცა არ გინ­და - არ გად­მოყ­რი, არც ალ­გებ­რა სჭირ­დე­ბა მსა­ხი­ო­ბო­ბა­სო. ეს, რა თქმა უნდა, ხუმ­რო­ბით. სა­ერ­თოდ, ჩემი მშობ­ლე­ბი ცდი­ლობ­დნენ, ბევ­რი რა­მით და­ვე­ინ­ტე­რე­სე­ბი­ნე. ბად­როს ტყორ­ცნის გარ­და, მგო­ნი, ყვე­ლა წრე­ზე დავ­დი­ო­დი (იცი­ნის). თე­ატ­რა­ლურ სკო­ლა "ბე­რი­კებ­ში" შე­მიყ­ვა­ნეს და თე­ატ­რიც შე­მიყ­ვარ­და. გა­დავ­წყვი­ტე, მთე­ლი ცხოვ­რე­ბა ამ პრო­ფე­სი­ის­თვის მი­მე­ძღვნა. სკო­ლის დამ­თავ­რე­ბი­დან პირ­ველ წელს თე­ატ­რა­ლურ უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში ვერ მოვ­ხვდი და ილი­ას უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში, მეც­ნი­ე­რე­ბის და ხე­ლოვ­ნე­ბის ფა­კულ­ტეტ­ზე ჩა­ვი­რი­ცხე. ერთი წელი იქ მშობ­ლე­ბის ხათ­რით ვი­ა­რე და ვის­წავ­ლე. მათ უნ­დო­დათ, რომ მსა­ხი­ო­ბო­ბა­ზე ფიქ­რი შე­მე­წყვი­ტა, მე კი უკან არ და­ვი­ხიე, ფარ-ხმა­ლი არ დავ­ყა­რე, რად­გან მსა­ხი­ო­ბის პრო­ფე­სი­ა­ზე უგო­ნოდ ვი­ყა­ვი და ვარ შეყ­ვა­რე­ბუ­ლი. ჰოდა, მომ­დევ­ნო წელს თა­ვი­დან ვცა­დე ბედი და თე­ატ­რა­ლურ­ში ჩა­ბა­რე­ბა შევ­ძე­ლი.

- თე­ატ­რში მუ­შა­ო­ბის შე­სა­ხებ რას მე­ტყვი?

- პირ­ვე­ლი ნა­ბი­ჯე­ბი თე­ატ­რა­ლუ­რი უნი­ვერ­სი­ტე­ტის სცე­ნა­ზე გა­დავ­დგი. გოგი თო­და­ძის ჯგუფ­ში ვსწავ­ლობ­დი. უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში სწავ­ლის დროს სამ სპექ­ტაკლში ვი­თა­მა­შეთ. პირ­ვე­ლი სა­კურ­სო ნა­მუ­შე­ვა­რი - "სა­მა­ნიშ­ვი­ლის დე­დი­ნაც­ვა­ლი" იყო, სა­დაც პლა­ტონ სა­მა­ნიშ­ვილს ვთა­მა­შობ­დი; მე­ო­რე იყო წი­ნა­სა­დიპ­ლო­მო ნა­მუ­შე­ვა­რი, "კა­ლი­გუ­ლა" და მთა­ვა­რი როლი მერ­გო; მე­სა­მე კი - "მერე რა, რომ სვე­ლია, სვე­ლი ია­სა­მა­ნი" გახ­ლდათ. ეს სპექ­ტაკ­ლი მერე თა­ვი­სუ­ფალ თე­ატ­რში გა­და­ვი­ტა­ნეთ და უკვე მე­ო­რე წე­ლია, ყო­ველ ოთხშა­ბათს, ანშლა­გით მიმ­დი­ნა­რე­ობს... თე­ატ­რა­ლუ­რი ინ­სტი­ტუ­ტის დამ­თავ­რე­ბის შემ­დეგ ქო­რე­ოგ­რაფ­მა კოტე ფურ­ცე­ლა­ძემ და­მი­ძა­ხა დრა­მა­ში - "კარ­მე­ნი" სა­თა­მა­შოდ, მაგ­რამ მა­ნამ­დე იყო დათო დო­ი­აშ­ვი­ლის "ქეთო და კოტე". დოიმ მერე "შუა ზა­ფხუ­ლის ღა­მის სიზ­მარ­შიც" მომ­ცა როლი და შტატ­შიც ჩამ­სვა.

- შე­გიძ­ლია გა­იხ­სე­ნო ის წი­ნა­აღ­მდე­გო­ბე­ბი, რაც ამ გზა­ზე შეგ­ხვდა?

- სა­ერ­თოდ, რა­ღაც მოვ­ლე­ნებს შო­რის მი­ზეზ-შე­დე­გობ­რი­ვი კავ­ში­რი მო­გო­ნი­ლი არ არის, ის ნამ­დვი­ლად არ­სე­ბობს. რომ ვერ ჩა­ვა­ბა­რე, რა თქმა უნდა, ეს იყო ჩემ­თვის წი­ნა­აღ­მდე­გო­ბა. ილი­ას უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში გრან­ტი მქონ­და და რთუ­ლი იყო იმ ყვე­ლაფ­რის "მიყრა" მხო­ლოდ იმი­ტომ, რომ რა­ღაც ძა­ლი­ან მინ­დო­და. სა­ბედ­ნი­ე­როდ, თე­ატ­რა­ლურ­შიც 100%-იანი გრან­ტი ავი­ღე და უფრო თა­მა­მად გა­დავ­დგი ეს ნა­ბი­ჯი და ძა­ლი­ან რთულ პრო­ფე­სი­ას შე­ვე­ჭი­დე. მარ­ტო ერთ როლ­ზე მუ­შა­ო­ბი­სას უამ­რა­ვი წი­ნა­აღ­მდე­გო­ბა გხვდე­ბა; რო­გო­რი წარ­მა­ტე­ბუ­ლი და კარ­გი არ­ტის­ტიც უნდა იყო, ბა­რი­ერს მა­ინც აწყდე­ბი. ბევრ რა­ღა­ცა­ში უნდა გა­გი­მარ­თლოს კი­დეც. პი­რა­დად მე, ძა­ლი­ან მი­მარ­თლებ­და. ვფიქ­რობ, მა­ში­ნაც გა­მი­მარ­თლა, როცა პირ­ველ წელს თე­ატ­რა­ლურ­ში ვერ მოვ­ხვდი. ვე­თან­ხმე­ბი გა­მო­ნათ­ქვამს: ყვე­ლა­ფე­რი იმი­ტომ ხდე­ბა, რომ შემ­დეგ უკე­თე­სი მოხ­დეს. ძა­ლი­ან კარგ ჯგუფ­ში მოვ­ხვდი. თუ ახლა რა­მეს ვა­კე­თებ, სწავ­ლის პე­რი­ოდს უკავ­შირ­დე­ბა, რად­გან მა­შინ მო­ვი­კე­ლი სხვა ცხოვ­რე­ბი­სე­უ­ლი სი­ხა­რუ­ლი და მარ­ტო პრო­ფე­სი­ულს "მი­ვა­წე­ქი". ძა­ლი­ან მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია ასე­ვე, შე­ძე­ნი­ლი ცოდ­ნის რე­ა­ლი­ზე­ბა და გა­მოც­დი­ლე­ბის მი­ღე­ბა, ძა­ლე­ბის მო­სინ­ჯვა. სწავ­ლა რომ და­ვამ­თავ­რე, ამის სა­შუ­ა­ლე­ბაც მა­შინ­ვე მო­მე­ცა, სხვა­დას­ხვა რე­ჟი­სორ­თან მო­მიხ­და მუ­შა­ო­ბა. მერე ყვე­ლა­ფერს ნა­თე­ლი ეფი­ნე­ბა, აღარ დგა­ხარ სიბ­ნე­ლე­ში და ხე­ლებს აღარ აცე­ცებ. თუმ­ცა, არ­ტის­ტმა ყო­ველ წუ­თას უნდა ამ­ტკი­ცოს, რომ ნი­ჭი­ე­რია და ბევ­რის გა­კე­თე­ბა შე­უძ­ლია. ახა­ლი პრო­ექ­ტი, ახა­ლი გა­და­სა­ღე­ბი დღე, რე­პე­ტი­ცია - ეს ყვე­ლა­ფე­რი ახა­ლი გა­მოც­დაა და შენ, რო­გო­რი წარ­მა­ტე­ბუ­ლიც უნდა იყო, არ გაქვს უფ­ლე­ბა, ყუ­რა­დღე­ბა მო­ა­დუ­ნო.

- შენ­თვის რით არის თე­ატ­რი კი­ნო­ზე მე­ტად მომ­ხიბ­ლა­ვი და რა უპი­რა­ტე­სო­ბა აქვს კი­ნოს თე­ატრთან შე­და­რე­ბით?

- თე­ატ­რი გე­ნი­ა­ლუ­რი რამ არის. სცე­ნა­ზე ვგიჟ­დე­ბი, რად­გან ყო­ვე­ლი ახა­ლი სპექ­ტაკ­ლი ახა­ლი სი­ცო­ცხლეა. წი­ნა­დღეს რომ ითა­მა­შებ როლს, მე­ო­რე დღე­საც გი­წევს უკვე გავ­ლი­ლი გზის ხე­ლახ­ლა გავ­ლა, ამ დროს კი სი­ცო­ცხლე ახ­ლი­დან იბა­დე­ბა, ვი­თარ­დე­ბა და მთავ­რდე­ბა. უწყვე­ტი პრო­ცე­სია და შე­გიძ­ლია, რა­ღა­ცე­ბი ცვა­ლო კი­დეც. მა­ყუ­რე­ბელ­თან ურ­თი­ერ­თო­ბა, იმ­პულ­სე­ბის გაც­ვლა ძა­ლი­ან მა­გა­რი რამ არის და ჩემ­თვის ყვე­ლა­ნა­ირ "კა­იფ­ზე" მაღ­ლა დგას. რაც შე­ე­ხე­ბა კი­ნოს: შე­უძ­ლია, ერთი კად­რით, მსხვი­ლი ხე­დით ადა­მი­ა­ნის მთე­ლი ში­ნა­გა­ნი სამ­ყა­რო გიჩ­ვე­ნოს, თე­ატ­რში კი ეს შე­უძ­ლე­ბე­ლია.

- შენი აზ­რით, რა არის შენი, რო­გორც მსა­ხი­ო­ბის ყვე­ლა­ზე ძლი­ე­რი მხა­რე და რა გაქვს და­სახ­ვე­წი?

- სიძ­ლი­ე­რე­სა და სი­სუს­ტე­ზე კონ­კრე­ტუ­ლად ვე­რა­ფერს გე­ტყვით. სა­ერ­თოდ, ცხოვ­რე­ბა­შიც ჩემ­თვის კრე­დოა, რომ გულ­წრფე­ლო­ბა ყვე­ლა­ზე მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი რამ არის. მსა­ხი­ო­ბი გულ­წრფე­ლო­ბის გა­რე­შე, ვე­რა­ფერს გა­ა­კე­თებს. რა­ტომ მოგ­ვწონს ისე­თი არ­ტის­ტე­ბი, რო­გო­რე­ბიც არი­ან მა­გა­ლი­თად: დას­ტინ ჰოფ­მა­ნი, ალ პა­ჩი­ნო, ჯეკ ნი­კოლ­სო­ნი და ა.შ. მათი ინ­ტერ­ვიუ რომ წა­ი­კი­თხო, მიხ­ვდე­ბი, რომ ყო­ველ­თვის გულ­წრფე­ლე­ბი არი­ან; თვა­ლებ­ში უყუ­რებ და ხე­დავ, რომ შიშ­ვლე­ბი დგა­ნან შენ წი­ნა­შე და უფრო მე­ტიც, თუ კარ­გად და­აკ­ვირ­დე­ბი, მათ სულ­საც და­ი­ნა­ხავ. ვცდი­ლობ, ამას მეც მი­ვაღ­წიო. ადა­მი­ა­ნის ბუ­ნე­ბაა, რომ რა­ღა­ცე­ბი უნდა და­მა­ლოს ან სხვა­ნა­ი­რად მო­გაჩ­ვე­ნოს. რა­ღაც თუ არ იცი, ჯო­ბია აღი­ა­რო, რომ ამის შე­სა­ხებ არა­ფე­რი გა­გი­გო­ნია, ვიდ­რე თავი იმარ­თლო: ვი­ცო­დი და და­მა­ვი­წყდაო. სცე­ნა­ზე იქ­ნე­ბა თუ ეკ­რან­ზე, ვცდი­ლობ, გულ­წრფე­ლი ვიყო, რად­გან სი­ყალ­ბე მა­ღი­ზი­ა­ნებს.

- თქვი, რომ მშობ­ლებს არ უნ­დო­დათ, მსა­ხი­ო­ბი გა­მო­სუ­ლი­ყა­ვი. ხში­რად, ახალ­გაზ­რდებს თე­ატ­რა­ლურ უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში ჩა­ბა­რე­ბა არ სურთ იმ მო­საზ­რე­ბის გამო, რომ სა­ქარ­თვე­ლო­ში ეს პრო­ფე­სია არ არის და­ფა­სე­ბუ­ლი. ამა­ზე რას იტყვი ან რას ურ­ჩევ იმ ახალ­გაზ­რდას, ვი­საც ძა­ლი­ან უნდა მსა­ხი­ო­ბო­ბა?

- მგო­ნია, რომ თა­ვად ადა­მი­ა­ნი ქმნის სა­კუ­თარ მო­მა­ვალს. და­გე­თან­ხმე­ბი, რომ მსა­ხი­ო­ბის გზა ეკ­ლე­ბი­თაა მო­ფე­ნი­ლი. შე­იძ­ლე­ბა, ტყა­ვი­დან გა­მოძ­ვრე, მაგ­რამ ეს არ და­გი­ფას­დეს. თუ ასე მოხ­დე­ბა, მა­შინ ადე­ქი და წადი იქ, სა­დაც შრო­მა და­გი­ფას­დე­ბა. რას ვურ­ჩევ მსა­ხი­ო­ბო­ბის მსურ­ველს? პირ­ველ რიგ­ში, იმ ადა­მი­ა­ნებს ვურ­ჩევ, ვინც აბი­ტუ­რი­ენ­ტებ­ზე გავ­ლე­ნას ახ­დენს: ნუ ჩა­ე­რე­ვით სხვის პრო­ფე­სი­ულ არ­ჩე­ვან­ში. ცხოვ­რე­ბა­ში არის ეტა­პე­ბი, როცა ძა­ლი­ან მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბე­ბის მი­ღე­ბა და­მო­უ­კი­დებ­ლად უნდა მო­ა­ხერ­ხო. მა­გა­ლი­თად, ადა­მი­ანს აქვს უფ­ლე­ბა, თა­ვად აირ­ჩი­ოს პრო­ფე­სია, მო­მა­ვა­ლი მე­ო­რე ნა­ხე­ვა­რი... არ შე­იძ­ლე­ბა, ადა­მი­ა­ნის მთე­ლი ცხოვ­რე­ბა სხვამ და­გეგ­მოს. და­მო­უ­კი­დებ­ლად გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბის მი­ღე­ბა ძა­ლი­ან მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია. ყვე­ლას აზრს პა­ტივს ვცემ, მაგ­რამ როცა რამე არ გა­მო­დის, მირ­ჩევ­ნია, ვთქვა, რომ ეს ჩემი მი­ზე­ზე­ბით მოხ­და და არა იმი­ტომ, რომ ვი­ღა­ცამ მი­ბიძ­გა. თა­ვად ახალ­გაზ­რდებს კი ვურ­ჩევ, თუ ფა­ნა­ტიზ­მამ­დე არ არი­ან მი­სუ­ლე­ბი, ჯო­ბია, პრო­ფე­სი­ად მსა­ხი­ო­ბო­ბა არ აირ­ჩი­ონ, თო­რემ ძა­ლი­ან გა­უ­ჭირ­დე­ბათ. ხოლო თუ რა­ღა­ცის გა­კე­თე­ბა ძა­ლი­ან უნ­დათ, ეს უნდა გა­ა­კე­თონ. ძა­ლი­ან მიყ­ვარს სცე­ნა ფილმში - "ვი­ღა­ცამ გუ­გუ­ლის ბუ­დეს გა­და­უფ­რი­ნა", სა­დაც ნი­კოლ­სო­ნი წყლის ნი­ჟა­რის აწე­ვას ცდი­ლობს, მაგ­რამ არ გა­მოს­დის და შემ­დეგ ამ­ბობს: "მე ვცა­დე მა­ინც". თუ რა­ი­მეს მიღ­წე­ვა გინ­და, საქ­მის გა­კე­თე­ბა უნდა სცა­დო მა­ინც.

- შენ­თვის, რო­გორც მსა­ხი­ო­ბის­თვის, რა არის ყვე­ლა­ზე დიდი კომ­პლი­მენ­ტი?

- ეს ყვე­ლა­ფე­რი ხომ ხალ­ხის­თვის კეთ­დე­ბა, მაგ­რამ რე­ა­ლუ­რად, ეგო­ის­ტუ­რი პრო­ფე­სი­აა ანუ რა­საც აკე­თებ, მა­ინც შენ­თვის აკე­თებ. მე რომ ვთა­მა­შობ, ეს თა­ვა­დაც მსი­ა­მოვ­ნებს. რა თქმა უნდა, ვი­ღა­ცის მიერ ნათ­ქვა­მი კომ­პლი­მენ­ტი ძა­ლი­ან კარ­გი მო­სას­მე­ნია, მაგ­რამ ყვე­ლა­ზე მა­გა­რი მა­ინც ის არის, სპექ­ტაკ­ლი რომ დას­რულ­დე­ბა და სა­კუ­თა­რი გა­მოს­ვლით კმა­ყო­ფი­ლი ხარ; ტაშს ის­მენ და ში­ნა­გა­ნად ექ­სტაზ­ში ხარ. ეს ყვე­ლა­ზე მა­გა­რი რამ არის, მერ­წმუ­ნეთ. სპექ­ტაკ­ლის დას­რუ­ლე­ბის შემ­დეგ ვი­ღაც აღ­ფრთო­ვა­ნე­ბას გა­მო­ხა­ტავს, ვი­ღაც კი ნა­მუ­შე­ვარს და­გი­წუ­ნებს, მაგ­რამ მთა­ვა­რია, შენ არ და­კარ­გო სცე­ნა­ზე მე­ო­რედ გას­ვლის სურ­ვი­ლი. სხვის შე­ნიშ­ვნას და აზრს ვით­ვა­ლის­წი­ნებ, მაგ­რამ ჩემ­თვის მა­ინც, ჩემი პი­რა­დი შეგ­რძნე­ბე­ბია უმ­თავ­რე­სი.

ეკა­ტე­რი­ნე აბა­ში­ძე

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)