მისი ცხოვ­რე­ბის გზა ია-ვარ­დით მო­ფე­ნი­ლი არ ყო­ფი­ლა. წარ­სუ­ლი­დან ტკი­ვი­ლიც ბევ­რი ახ­სოვს და სი­ხა­რუ­ლიც. პა­ტა­რა ბიჭი იყო, როცა მსა­ხი­ობ­მა ნატო ვაჩ­ნა­ძემ უწი­ნას­წარ­მე­ტყვე­ლა, - შენ­გან კარ­გი მსა­ხი­ო­ბი დად­გე­ბაო. დამ­სა­ხუ­რე­ბუ­ლი არ­ტის­ტის წო­დე­ბა 26 წლის ასაკ­ში მი­ი­ღო, მა­შინ­დელ საბ­ჭო­თა კავ­შირ­ში კი მსგავ­სი პრე­ცე­დენ­ტი არც არ­სე­ბობ­და. თით­ქმის 60 წე­ლია, მარ­ჯა­ნიშ­ვი­ლის თე­ატ­რის სცე­ნა­ზე დგას. ის სა­ქარ­თვე­ლო­ში უყ­ვართ და აფა­სე­ბენ. თა­ვა­დაც დიდ სით­ბოს გას­ცემს, ქველ­მოქ­მე­დე­ბა­ში აქ­ტი­უ­რად არის ჩარ­თუ­ლი და ამ­ბობს: "ვიდ­რე ცო­ცხა­ლი ვარ, არ მო­ვის­ვე­ნებ, ასე ვივ­ლი რე­გი­ო­ნებ­ში და სპექ­ტაკ­ლებს ჩა­ვა­ტა­რებ". მსა­ხი­ო­ბი ლეო ან­თა­ძე სა­კუ­თა­რი ცხოვ­რე­ბის გზა­ზე მოგ­ვი­თხრობს.

- მამა რე­ჟი­სო­რი იყო, დედა - მსა­ხი­ო­ბი. ხე­ლოვ­ნე­ბას ად­რე­უ­ლი ასა­კი­დან­ვე ვე­ზი­ა­რე. ჩვენს ოჯახ­ში მწერ­ლე­ბი და მსა­ხი­ო­ბე­ბი ხში­რად იკ­რი­ბე­ბოდ­ნენ. ბე­ბი­ა­ჩე­მი ნინო ნა­კა­ში­ძე გახ­ლდათ. პა­ტა­რა ბიჭი ვი­ყა­ვი, როცა პი­ე­სე­ბის წერა და­ვი­წყე, ეზოს ბავ­შვებს ავი­ყო­ლი­ებ­დი და სა­ო­ჯა­ხო სპექ­ტაკ­ლებს ვდგამ­დით. დრა­მა­ტულ წრე­ზეც დავ­დი­ო­დი. პა­ტა­რა­ო­ბი­სას კა­ლათ­ბურ­თით და ჭი­და­ო­ბი­თაც ვი­ყა­ვი გა­ტა­ცე­ბუ­ლი. ერთხელ სტა­დი­ონ­ზე თა­მაშს ვეს­წრე­ბო­დი. ერთი კა­ლათ­ბურ­თე­ლი არ მო­ვი­და და მი­თხრეს, - თუ გინ­და, სტა­დი­ონ­ზე გა­გიყ­ვან­თო. ვარ­ჯი­ში ახა­ლი და­წყე­ბუ­ლი მქონ­და და წე­სე­ბიც არ ვი­ცო­დი, მაგ­რამ მა­ინც დავ­თან­ხმდი. ჩემ­თვის ფორ­მა არ აღ­მოჩ­ნდა. იმ დღეს დე­და­ჩე­მის შე­კე­რი­ლი ფარ­თო ფო­ხა­ნი მეც­ვა. კერ­ვის დროს ქსო­ვი­ლი და­აკ­ლდა და წინ სხვა ფე­რის ნა­ჭე­რი ჩა­ა­მა­ტა. სტა­დი­ონ­ზე ფო­ხა­ნით გა­ვე­დი. ხალ­ხმა იხუვ­ლა (ძა­ლი­ან ბევ­რი მა­ყუ­რე­ბე­ლი ეს­წრე­ბო­და). თა­მაშს ვინ­ღა უყუ­რებ­და, ყუ­რა­დღე­ბის ცენ­ტრში ვი­ყა­ვი. ბურთს რომ მა­წო­დებ­დნენ, და­ჭე­რაც მი­ჭირ­და. ეს კო­მე­დია იყო, მაგ­რამ ის თა­მა­ში მო­ვი­გეთ. გა­სახ­დელ­ში რომ შე­ვე­დით, ჩემს სა­ნა­ხა­ვად მო­სუ­ლი ხალ­ხის რიგი დად­გა, იცი­ნოდ­ნენ. მა­შინ მეშ­ვი­დე კლას­ში ვი­ყა­ვი. მერე კა­ლათ­ბურთს კარ­გად და­ვე­უფ­ლე, გამ­თა­მა­შე­ბე­ლი ვი­ყა­ვი, მაგ­რამ ჩემი ტა­ნის კა­ცის­გან კარ­გი კა­ლათ­ბურ­თე­ლი ვერ გა­მო­ვი­დო­და.

- თე­ატ­რა­ლურ ინ­სტი­ტუ­ტში ჩა­ბა­რე­ბის პე­რი­ო­დი რო­გორ გახ­სოვთ? თქვე­ნი გა­მომ­ცდე­ლე­ბი ვინ იყ­ვნენ?

- აკა­კი ხო­რა­ვა და დოდო ალექ­სი­ძე. ხო­რა­ვას თვალ­ში არ მო­ვუ­ვე­დი, რად­გან რუს­თა­ვე­ლის თე­ატ­რის სცე­ნის­თვის ტა­ნად და წარ­მო­სა­დეგ ბი­ჭებს არ­ჩევ­და. ისე­თი ეტი­უ­დე­ბი მომ­ცა, შეს­რუ­ლე­ბა ყვე­ლას გა­უ­ჭირ­დე­ბო­და. და­მა­ვა­ლა, - 3 წე­რი­ლი და­წე­რე: ერ­თით მე­გო­ბარს სამ­წუ­ხა­რო ამ­ბა­ვი ამ­ცნე, მე­ო­რით - სა­სი­ხა­რუ­ლო და მე­სა­მე წე­რი­ლით ფული სთხო­ვეო.

- ხო­რა­ვამ ამის გამო და­გი­წუ­ნათ?

- და­მი­წუ­ნა, მაგ­რამ ალექ­სი­ძემ მიშ­ვე­ლა. ლექ­სი წა­მა­კი­თხა და თქვა, - ამ ყმაწ­ვილს ჩემს გუნდში ავიყ­ვა­ნო.

- სტუ­დენ­ტო­ბი­სას ხო­რა­ვას­თან შე­ხე­ბა აღარ გქო­ნი­ათ?

- სა­დიპ­ლო­მო სპექ­ტაკლში მას­თან ერ­თად "ორი ბა­ტო­ნის მსა­ხურ­ში" ვი­თა­მა­შე. წარ­მოდ­გე­ნა რომ დამ­თავ­რდა, გულ­ში ჩა­მი­ხუ­ტა, მო­მე­ფე­რა და მი­თხრა, - რუს­თა­ვე­ლის თე­ატ­რში უნდა წა­მოხ­ვი­დეო. ხომ არ ვე­ტყო­დი, ის ბიჭი ვარ, თქვენ რომ და­ი­წუ­ნეთ-მეთ­ქი (იცი­ნის)?! სი­მარ­თლე ვუ­თხა­რი: უკვე მარ­ჯა­ნიშ­ვი­ლის თე­ატ­რში, ყუ­ში­ტაშ­ვილ­მა წა­მიყ­ვა­ნა-მეთ­ქი. ამ თე­ატ­რის დას­ში 1955 წლი­დან ვარ.

- მარ­ჯა­ნიშ­ვი­ლის თე­ატ­რის სცე­ნა­ზე თქვე­ნი პირ­ვე­ლი როლი გა­მორ­ჩე­უ­ლად გახ­სოვთ?

- ყუ­ში­ტაშ­ვილ­მა "ზვა­ვი" დად­გა, სა­დაც პა­ტა­რა, ობო­ლი ბი­ჭის როლს ვას­რუ­ლებ­დი. დიდი მსა­ხი­ო­ბე­ბი მე­ფე­რე­ბოდ­ნენ. ერთ დღეს ვასო გო­ძი­აშ­ვილ­მა მუხ­ლებ­ზე და­მის­ვა და მი­თხრა: იცი, რა კარ­გი ხარო? უფ­რო­სე­ბის­გან დიდ სით­ბოს ვგრძნობ­დი და ეს სტი­მულს მაძ­ლევ­და.

- თქვე­ნი სამ­სა­ხი­ო­ბო ბი­ოგ­რა­ფია იმი­თაც არის გა­მორ­ჩე­უ­ლი, რომ 26 წლის ასაკ­ში დამ­სა­ხუ­რე­ბუ­ლი არ­ტის­ტის წო­დე­ბა მო­გა­ნი­ჭეს.

- დიახ, ჩე­მამ­დე ეს წო­დე­ბა 29 წლის ასაკ­ში ერთ რუს მსა­ხი­ობს ჰქონ­და მი­ნი­ჭე­ბუ­ლი და მისი რე­კორ­დი მოვხსე­ნი.

- ეს წარ­მა­ტე­ბა რო­მელ­მა როლ­მა მო­გი­ტა­ნათ?

- "მე, ბე­ბია, ილი­კო და ილა­რი­ონ­ში" ზუ­რი­კე­ლას როლი ვი­თა­მა­შე. ეს სპექ­ტაკ­ლი 600-ჯერ მა­ინც მაქვს ნა­თა­მა­შე­ბი. ამ როლ­ში თავს კარ­გად ვგრძნობ­დი.

- და დღემ­დე გა­მორ­ჩე­უ­ლად გიყ­ვართ?

- ასეც ვერ ვი­ტყვი, სხვა რო­ლე­ბიც მიყ­ვარს.

- ფილ­მის - "ყვა­ვი­ლი თოვ­ლზე" გა­და­სა­ღებ მო­ე­დან­ზე რო­გორ მოხ­ვდით?

- მა­ნამ­დე იყო სპექ­ტაკ­ლი "მკაც­რი ქა­ლიშ­ვი­ლე­ბი", რო­მელ­შიც ერთი პა­ტა­რა, მაგ­რამ სა­ხა­სი­ა­თო როლი შე­ვას­რუ­ლე. სპექ­ტაკ­ლი შოთა მა­ნა­გა­ძის შვილს, ნო­დარს უნა­ხავს და მა­მის­თვის ურ­ჩე­ვია, - კა­ხა­ბე­რის როლ­ზე ლეო ან­თა­ძის გარ­და, არა­ვინ აიყ­ვა­ნოო. სპექ­ტაკ­ლი შო­თა­მაც ნახა და როლ­ზე და­მამ­ტკი­ცა. მა­შინ მისი ეს ნა­ბი­ჯი გა­აპ­რო­ტეს­ტეს, უსაყ­ვე­დუ­რეს, - ბევ­რი მსა­ხი­ო­ბი უნდა გა­სინ­ჯო და არ­ჩე­ვა­ნი ისე გა­ა­კე­თოო. მან არა­ვის და­უ­ჯე­რა.

- გა­და­ღე­ბის პე­რი­ო­დი რო­გორ გახ­სენ­დე­ბათ?

- თოვლში ბევ­რი ვი­გო­რა­ვე. ერთი კად­რია, სა­დაც მე და ჯუ­ლი­ე­ტა ვა­შაყ­მა­ძეს თოვლს გვაყ­რი­ან, ვი­ფა­რე­ბით; მერე ორი­ვე ერ­თდრო­უ­ლად უნდა ამო­ვი­დეთ და გა­ვი­ღი­მოთ. მა­შინ ამ ყვე­ლაფ­რის გა­კე­თე­ბა ტექ­ნი­კუ­რად რთუ­ლი იყო. რომ დაგ­ვმარ­ხეს, მერე და­ი­წყეს გა­ნა­თე­ბის და­ყე­ნე­ბა და ვგრძნობ­დი, ყი­ნუ­ლი ფილ­ტვებ­ში რო­გორ ჩამ­დი­ო­და. ჰოდა, ვე­ღარ გავ­ძე­ლი და ამოვ­ხტი. გაბ­რა­ზე­ბულ­მა ვიყ­ვი­რე, - ამ­დე­ნი ხანი რას აკე­თებთ-მეთ­ქი? ხე­ლახ­ლა ჩამ­ფლეს. მერე გა­და­ღე­ბა და­ი­წყო. თოვ­ლი­დან ორი­ვე ამო­ვე­დით და ჯუ­ლი­ე­ტას შევ­ხე­დე, - თმა­გა­წე­წილს, გრძელ წამ­წა­მებ­სა და წარ­ბებ­ზე თოვ­ლი ისე სა­სა­ცი­ლოდ ეყა­რა, რომ გუ­ლი­ა­ნად გა­და­ვი­ხარ­ხა­რე. ოპე­რა­ტორ­მა თქვა, კი­დევ ერთი დუბ­ლი უნდა გა­და­ვი­ღო­თო. მი­ზე­ზად არას­წო­რად და­ყე­ნე­ბუ­ლი გა­ნა­თე­ბა და­ა­სა­ხე­ლა. მე­ო­რე კად­რიც გა­და­ი­ღეს, მაგ­რამ ისე გუ­ლი­ა­ნად აღარ გა­მე­ცი­ნა. გული დამ­წყდა, რად­გან უმ­ნიშ­ვნე­ლო ჩრდი­ლის გამო ეს კარ­გი კად­რი ფილმში არ შე­ვი­და.

- ბა­ტო­ნო ლეო, თოვლში ჩაფ­ლო­ბა არ სჯობ­და ზუ­რაბ ქა­ფი­ა­ნი­ძის­გან რამ­დენ­ჯერ­მე ცე­მას, რო­მე­ლიც ფილ­მის - "წკი­პურ­ტე­ბი" გა­და­ღე­ბი­სას და­გე­მარ­თათ?

- აბა, ეგ რა გა­მახ­სე­ნე, იცი, რა მაგ­რად მცე­მა? პირ­ვე­ლი კად­რი რომ გა­და­ვი­ღეთ, რე­ჟი­სო­რი უკ­მა­ყო­ფი­ლო იყო და ზუ­რას უთხრა, - გე­ტყო­ბა, გა­მე­ტე­ბით არ ურტყა­მო. მე­ო­რე დუბ­ლი გა­და­ვი­ღეთ, ნეკ­ნებ­თან ბა­ლი­შე­ბი ჩა­მი­დეს, თან ზუ­რას ახე­ლე­ბენ: "დაჭ­მუჭ­ნე! და­არ­ტყი! შუ­ა­ზე გა­ხიე!.." მგო­ნი, 10 დუბ­ლი გა­და­ვი­ღეთ, რე­ჟი­სო­რი კი კვლავ უკ­მა­ყო­ფი­ლო იყო. ზურა გაბ­რაზ­და, - ასე გა­მე­ტე­ბით რო­გორ ვცე­მოო?! - და გა­და­სა­ღე­ბი მო­ედ­ნი­დან გა­იქ­ცა. და­ვე­დევ­ნე, დიდ­ხანს ვეხ­ვე­წე: ოღონდ მობ­რუნ­დი და მცე­მე-მეთ­ქი. მობ­რუნ­და და მერე მარ­თლა ძა­ლი­ან მირ­ტყა. რამ­დე­ნი­მე დღის შემ­დეგ რე­ჟი­სორს და­ვუ­რე­კე, - რა ხდე­ბა-მეთ­ქი? თან ისეთ დღე­ში ვარ, ყვე­ლა­ფე­რი მტკი­ვა, ძლივს ვლა­პა­რა­კობ. მა­სა­ლა ვნა­ხე, ყვე­ლა­ფე­რი კარ­გად არის, ოღონდ შენი ცე­მის სცე­ნა ხე­ლახ­ლა უნდა გა­და­ვი­ღოთ, იმ ად­გილ­ზე ფი­რია გა­კაწ­რუ­ლიო... წარ­მო­იდ­გი­ნეთ, რა და­მე­მარ­თე­ბო­და. ქა­ფი­ა­ნი­ძემ კი­დევ ერთხელ მცე­მა, სულ და­ლურ­ჯე­ბუ­ლი ვი­ყა­ვი.

- მსა­ხი­ო­ბე­ბის ნა­წილს ფილმში თა­მაშს ურ­ჩევ­ნია, სცე­ნა­ზე იდ­გეს. თქვენს შემ­თხვე­ვა­შიც ასეა?

- კა­მე­რის წინ მუ­შა­ო­ბაც მიყ­ვარს და სცე­ნა­ზე თა­მა­შიც. ეს სხვა­დას­ხვა გრძნო­ბაა, ერ­თმა­ნეთს ვერც კი შე­ვა­და­რებ, მაგ­რამ დარ­ბა­ზი­დან უფრო მეტი ემო­ცია მო­დის.

- მარ­ჯა­ნიშ­ვი­ლის თე­ატ­რის წინ ერთ ვარ­სკვლავს თქვე­ნი სა­ხე­ლი და გვა­რი აწე­რია. ეს რა გან­ცდაა?

- სა­სი­ა­მოვ­ნოა, რად­გან ეს ჩემი შე­მოქ­მე­დე­ბის და­ფა­სე­ბაა.

- შე­მი­ნიშ­ნავს, გამ­ვლე­ლე­ბი ვარ­სკვლა­ვებ­ზე ფე­ხის დად­გმას ერი­დე­ბი­ან...

- მეც ასე ვიქ­ცე­ვი, ფეხს ვა­რი­დებ ხოლ­მე, მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ აღ­მა­შე­ნე­ბელ­მა და­ი­ბა­რა, - ფეხი გულ­ზე და­მად­გი­თო.

- ერთხელ თქვით, - "ჩემი ცო­ლის და­ქა­ლებ­ში" ნა­თე­სა­ვის პრო­ტო­ტიპს ვთა­მა­შო­ბო.

- დიახ. ბავ­შვო­ბა­ში ოზურ­გეთ­ში ნა­თე­სა­ვებ­თან ხში­რად დავ­დი­ო­დი. მა­მა­ჩე­მის ბი­ძაშ­ვი­ლის მე­უღ­ლე გან­სხვა­ვე­ბუ­ლი გუ­რუ­ლი კაცი იყო.

- "გან­სხვა­ვე­ბუ­ლი გუ­რუ­ლი" რო­გო­რია?

- გუ­რუ­ლე­ბი ხომ ფი­ცხე­ბი და სწრა­ფე­ბი არი­ან, ეს კაცი კი დინ­ჯი იყო, აუჩ­ქა­რე­ბე­ლი. ორ სი­ტყვას არ ამ­ბობ­და, მაგ­რამ თუ იტყო­და, მთე­ლი ოჯა­ხი კან­კა­ლებ­და. წეს­რი­გი უყ­ვარ­და. ერთხელ ცოლ­მა ღომი მი­არ­თვა. - რაია, ქალო, ეს? - რაია და ღო­მია. - რაის ღო­მია, ეს ღომი კი არა... მთე­ლი სა­ა­თი ასე გაგ­რძელ­და. - წის­ქვილ­ში დაფ­ქუ­ლი ღერ­ღი­ლის ღო­მია, - მის დარ­წმუ­ნე­ბას ცდი­ლობ­და მე­უღ­ლე, მაგ­რამ ამა­ოდ. ღომი ღო­მია და რა ვიცი, სხვა­ნა­ი­რი რო­გო­რი უნდა ყო­ფი­ლი­ყო?

- თე­ატრსა და კი­ნო­ში არა­ერ­თი როლი გაქვთ ნა­თა­მა­შე­ბი. თქვენ­თვის ყვე­ლა­ზე ახ­ლო­ბე­ლი რო­მე­ლია?

- ადა­მი­ან­ში ყვე­ლა­ნა­ი­რი ხა­სი­ა­თია თავ­მოყ­რი­ლი, მაგ­რამ ზოგი მი­ძი­ნე­ბუ­ლია, ზოგი - მძაფ­რად გა­მო­ხა­ტუ­ლი. რა­ღაც სა­ერ­თო ყვე­ლა გმირ­თან შე­იძ­ლე­ბა გა­მო­ნა­ხო. რო­გო­რი ხა­სი­ა­თიც როლს სჭირ­დე­ბა, შენ­ში ის თვი­სე­ბა უნდა გა­აღ­ვი­ძო, მსა­ხი­ობს ეს უნდა შე­ეძ­ლოს. მთა­ვა­რია, მა­ყუ­რებ­ლამ­დე გმი­რის ემო­ცია მი­ი­ტა­ნო. "კა­ხა­ბე­რის ხმალ­ში" ქო­სა­ტყუ­ი­ლას როლს ვას­რუ­ლებ­დი, ამ გმი­რის­თვის გა­მო­უ­ვა­ლი მდგო­მა­რე­ო­ბა არ არ­სე­ბობ­და, ყვე­ლა სი­ტუ­ა­ცი­ი­დან სუფ­თად ძვრე­ბო­და და ეს ღრმად ფი­ლო­სო­ფი­უ­რი როლი დღემ­დე გა­მორ­ჩე­უ­ლად მიყ­ვარს.

- მი­თხა­რით, რომ ფილმზე - "ყვა­ვი­ლი თოვ­ლზე" პირ­და­პირ და­გამ­ტკი­ცეს. იმა­ვე­ნა­ი­რად მოხ­და "ფორტ ბო­ი­არ­დის" გა­და­ღე­ბი­სას, არა?

- ამ შემ­თხვე­ვა­ში სა­ბო­ლოო სი­ტყვა ფრანგ რე­ჟი­სორს უნდა ეთ­ქვა. მის ჩა­მოს­ვლამ­დე ქარ­თველ­მა რე­ჟი­სორ­მა გა­და­მი­ღო, თან მი­თხრა, - ნე­ტავ, თქვენ შე­გარ­ჩი­ო­ნო! ფრანგ კო­ლე­გას პირ­ვე­ლად ჩემ­ზე გა­და­ღე­ბუ­ლი ვი­დეო უჩ­ვე­ნა. მან კი თქვა, - საკ­მა­რი­სია, სხვა აღარ მა­ინ­ტე­რე­სებს, ეს მსა­ხი­ო­ბი უნდა და­ვამ­ტკი­ცოო. მერე ისე­თი რა­ღაც დას­ძი­ნა, რომ თქვენ კი გე­ტყვით, მაგ­რამ მე­უ­ხერ­ხუ­ლე­ბა, სირ­ცხვი­ლია და ჟურ­ნალ­ში ნუ და­წერთ...

- ასე­თი რა თქვა?

- ბედ­ნი­ე­რია ის ერი, რო­მელ­საც ასე­თი მსა­ხი­ო­ბი ჰყავ­სო. ნა­მე­ტა­ნი მო­უ­ვი­და. კე­თი­ლი მო­ხუ­ცი ვი­ყა­ვი და მინ­დო­და, მო­ნა­წი­ლე­ებს ამო­ცა­ნა გა­მო­ეც­ნოთ. მე, ნა­ნი­კო ხა­ზა­რა­ძე და დუტა ლა რო­შელ­ში ვცხოვ­რობ­დით. ქარ­თვე­ლე­ბის­გან შეკ­რე­ბი­ლი გუნ­დე­ბი ჩა­მო­დი­ოდ­ნენ და მა­ლე­ვე უკან ბრუნ­დე­ბოდ­ნენ. ჯუ­ჯე­ბი ისე­თი სა­სა­ცი­ლო­ე­ბი იყ­ვნენ, ქალს არ გა­უშ­ვებ­დნენ, მის­თვის რომ არ ეჩ­ქმი­ტათ.

- ბა­ტო­ნო ლეო, თქვენს ქველ­მოქ­მე­დე­ბა­ზე უნდა გკი­თხოთ. ვიცი, რომ რე­გი­ო­ნებ­ში ხში­რად და­დი­ხართ და სპექ­ტაკ­ლებს ატა­რებთ.

- სა­მე­ბის ტა­ძა­რი რომ ვნა­ხე, აღვფრ­თო­ვან­დი და მა­შინ­ვე გა­ვი­ფიქ­რე, - რა­ღაც მეც უნდა გა­ვა­კე­თო-მეთ­ქი. ზამ­თა­რი იყო. მე­ო­რე დი­ლით ად­რი­ა­ნად ავ­დე­ქი. მე­უღ­ლემ მკი­თხა, - სად მი­დი­ხა­რო? - რე­გი­ო­ნებ­ში სპექ­ტაკ­ლე­ბის ჩა­ტა­რე­ბა უნდა და­ვი­წყო-მეთ­ქი. - ასეთ ქარ­ბუქ­ში სად უნდა წახ­ვი­დე? შუა ზამ­თა­რია, დათ­ბეს და მერე და­ი­წყე, რა­ტომ ჩქა­რო­ბო? შე­ვა­ტყვე, ჩემი საქ­ცი­ე­ლი მო­ე­წო­ნა, გა­უ­ხარ­და. ბი­ძი­ნა ივა­ნიშ­ვი­ლი ხე­ლო­ვა­ნებს წლე­ბის გან­მავ­ლო­ბა­ში გვეხ­მა­რე­ბო­და და მად­ლი­ე­რე­ბის ნიშ­ნად, პირ­ვე­ლად სა­ჩხე­რე­ში ჩა­ვე­დი. გამ­გე­ო­ბა­ში მი­ვე­დი და ჩემი გან­ზრახ­ვა გა­ვან­დე. გა­უკ­ვირ­დათ, - ვინც აქ ჩა­მო­დის, ბი­ლე­თე­ბის გა­სა­ღე­ბას გვთხოვს და თქვენ უფა­სოდ ჩა­ა­ტა­რებ­თო? სა­ჩხე­რე­ში რაც კი სკო­ლაა, ყვე­ლა მო­ვი­ა­რე, ერ­თიც არ და­მი­ტო­ვე­ბია.

- ივა­ნიშ­ვილ­საც ხომ არ შეხ­ვდით?

- არა და არც მინ­დო­და, რომ ეს გა­ე­გო, მა­შინ რაღა ქველ­მოქ­მე­დე­ბა იქ­ნე­ბო­და. იქ ან­გა­რე­ბის გამო არ წავ­სულ­ვარ. ჩემი გა­კე­თე­ბუ­ლი საქ­მე­ე­ბი­დან თუ რამე მსი­ა­მოვ­ნებს, ერთ-ერთი ეს ნა­ბი­ჯია. ვიდ­რე ცო­ცხა­ლი ვარ, სულ უნდა ვი­ა­რო, არ მო­ვის­ვე­ნებ. ახლა გორ­ში მაქვს და­გეგ­მი­ლი ჩას­ვლა, სტუ­დენ­ტებ­სა და მოს­წავ­ლე­ებს "ბახ­ტრი­ო­ნი" უნდა ვუჩ­ვე­ნო. რაც შე­ე­ხე­ბა უფ­როს თა­ო­ბას, წარ­მოდ­გე­ნა გო­რის თე­ატ­რში უკვე ჩა­ვა­ტა­რე. სპექ­ტაკ­ლი რომ დამ­თავ­რდა, სცე­ნა­ზე ერთი კაცი ოჯახ­თან ერ­თად ამო­ვი­და და გა­მეც­ნო, - ვაჟა-ფშა­ვე­ლას შვილ­თაშ­ვი­ლი ვარო. ლე­ვა­ნი რომ და­უხვრი­ტეს, მისი შვი­ლიშ­ვი­ლი ყო­ფი­ლა და მა­საც ლე­ვა­ნი ჰქვია. მად­ლო­ბა გა­და­მი­ხა­და. რომ წა­მო­ვე­დი, ლუდი გა­მო­მა­ტა­ნა, რო­მე­ლიც გზა­ში გემ­რი­ე­ლად მი­ვირ­თვი. გო­რის შემ­დეგ იმე­რეთს ვეს­ტუმ­რე­ბი: ჯერ ქუ­თა­ის­ში ჩა­ვალ, მერე - ხა­რა­გა­ულ­ში. ახალ­ცი­ხე­ში, ახალ­ქა­ლაქ­ში, თე­ლავ­ში, ოზურ­გეთ­ში, ლან­ჩხუთ­ში, ჩო­ხა­ტა­ურ­ში, ბახვში (სა­ი­და­ნაც ჩემი გვა­რია) უკვე ვი­ყა­ვი. სა­მეგ­რე­ლო­დან 2 დღის წინ დავ­ბრუნ­დი.

- წარ­სულს ხში­რად იხ­სე­ნებთ?

- ადა­მი­ა­ნი წარ­სუ­ლით ცხოვ­რობს: რაც ბავ­შვო­ბა­ში გან­გიც­დია, გა­და­გი­ტა­ნია, ის ემო­ცია ბო­ლომ­დე თან გდევს. მი­მაჩ­ნია, რომ ადა­მი­ა­ნი ბავ­შვო­ბის მერე დი­დად არც იც­ვლე­ბა. ვიდ­რე მსა­ხი­ო­ბო­ბას და­ვი­წყებ­დი, მორ­ცხვი ბიჭი ვი­ყა­ვი. ამ პრო­ფე­სი­ამ ენა ამო­მად­გმე­ვი­ნა... პი­რად ცხოვ­რე­ბა­ში ბევ­რი ტკი­ვი­ლი მქონ­და: სამი მე­უღ­ლე მყავ­და და სა­მი­ვე გარ­და­მეც­ვა­ლა. ყვე­ლა­ზე დიდი ტკი­ვი­ლი ჩემი 16 წლის ქა­ლიშ­ვი­ლის გარ­დაც­ვა­ლე­ბა იყო. ბევ­რი საყ­ვა­რე­ლი ადა­მი­ა­ნი დავ­კარ­გე და მათი წას­ვლით გა­მოწ­ვე­უ­ლი სევ­და მუ­დამ თან მდევს, თავს ხში­რად მახ­სე­ნებს. ჩემი ცხოვ­რე­ბის გზა ია-ვარ­დით მო­ფე­ნი­ლი არ ყო­ფი­ლა, მაგ­რამ წარ­სუ­ლი­დან ბევ­რი კარ­გი დღეც მახ­სენ­დე­ბა. ბავ­შვო­ბა ქვიშ­ხეთ­ში, მწე­რალ­თა სახ­ლის ეზო­ში მაქვს გა­ტა­რე­ბუ­ლი. იქ ბევ­რი ვაშ­ლის ხე იდგა. ბავ­შვე­ბი ფეხ­ბურთს ვაშ­ლე­ბით ვთა­მა­შობ­დით. კონ­სტან­ტი­ნე გამ­სა­ხურ­დი­ას (ოჯახ­თან ერ­თად), კონ­სტან­ტი­ნე ლორ­თქი­ფა­ნი­ძეს, გოგ­ლა ლე­ო­ნი­ძე­სა და ბევრ სხვა მწე­რალს ვხვდე­ბო­დი. ქვიშ­ხეთ­ში ბე­ბი­ას დავ­ყავ­დი. სწო­რედ იმ პე­რი­ო­დის გა­მო­ძა­ხი­ლია ჩემი სპექ­ტაკ­ლი - "ქვიშ­ხუ­რი ეს­კი­ზე­ბი".

- რა არის ცხოვ­რე­ბა­ში მთა­ვა­რი?

- როცა ვინ­მეს კარ­გს გა­უ­კე­თებ, გი­ხა­რია?

- რა თქმა უნდა!

- ამა­ში ცო­ტა­თი ეგო­იზ­მიც არის. სი­კე­თე მეც მი­კე­თე­ბია და ხში­რად ისე, რომ იმ ადა­მი­ანს არც კი გა­უ­გია. ეს თვი­სე­ბა ბავ­შვო­ბი­დან მქონ­და. ერთ ამ­ბავს გა­ვიხ­სე­ნებ: ჩემს ბავ­შვო­ბა­ში ფილ­მი "მხი­ა­რუ­ლი ახალ­გაზ­რდო­ბა" გა­დი­ო­და. ომის დრო იყო, ყვე­ლას უჭირ­და. ბე­ბი­ას სა­ხელ­მწი­ფოს­გან ცო­ტა­თი უკე­თე­სი "პა­ი­ო­კი" ჰქონ­და. ერთხელ მან­და­რი­ნი მის­ცეს. ბავ­შვე­ბი შე­ვა­გუ­ლი­ა­ნე, - კარ­გი ფილ­მი გა­დის და აუ­ცი­ლებ­ლად ნა­ხეთ-მეთ­ქი. მშობ­ლებ­მა ფული ყვე­ლას მის­ცეს, მაგ­რამ ერთი ბავ­შვი ვერ მო­დი­ო­და. სა­გო­ნე­ბელ­ში ჩავ­ვარ­დი, ბი­ლე­თი 1 მა­ნე­თი ღირ­და და გა­დამ­ყიდ­ვე­ლე­ბი 15 მა­ნე­თად ყიდ­დნენ. ცხოვ­რე­ბა­ში პირ­ვე­ლად ვი­ქურ­დე: სახ­ლში მი­ვე­დი, მან­და­რი­ნი მო­ვი­პა­რე და გავ­ყი­დე. 15 მა­ნე­თი შე­ვაგ­რო­ვე, მე­გობ­რის­თვის ბი­ლე­თი შე­ვი­ძი­ნე და მი­ვუ­ტა­ნე, მაგ­რამ არ მით­ქვამს, ფული რო­გორ ვი­შო­ვე.

- მარ­ჯა­ნიშ­ვი­ლის თე­ატ­რში ქარ­თუ­ლი თე­ატ­რის კო­რი­ფე­ე­ბის გვერ­დით თა­მა­შობ­დით. ამ ადა­მი­ა­ნებს რო­გორ გა­იხ­სე­ნებთ?

- სე­სი­ლია თა­ყა­იშ­ვილ­თან ყვე­ლა­ზე მე­ტად მქონ­და შე­ხე­ბა. ზუ­რი­კე­ლას როლ­ზე რომ და­მამ­ტკი­ცეს, გმი­რის ხა­სი­ა­თის ჩვე­ნე­ბა მალე და­ვი­წყე. სე­სი­ლი­ამ და­მა­რი­გა, - ასე არ გინ­და! შენ ახალ, სხვა ადა­მი­ანს თა­მა­შობ, შენს თავ­ში გა­მო­ნა­ხე ზუ­რი­კე­ლას თვი­სე­ბე­ბი და გმი­რის ხა­სი­ა­თი ისე აა­წყვეო. და­ვუ­ჯე­რე. და­რი­გე­ბებ­საც მაძ­ლევ­დნენ და არც სა­ქე­ბარ სი­ტყვებს იშუ­რებ­დნენ. ისი­ნი ახალ­გაზ­რდებს სწორ შე­ნიშ­ვნებს გვაძ­ლევ­დნენ. ძა­ლი­ან კარ­გი ხალ­ხი იყო. სერ­გო ზა­ქა­რი­ა­ძე დღემ­დე გა­მორ­ჩე­უ­ლად მიყ­ვარს. მხატ­ვრუ­ლი კი­თხვა მან შე­მაყ­ვა­რა.

- დღეს ამ თე­ატ­რის ახ­ალ­გაზ­რდა თა­ო­ბას­თან რო­გო­რი ურ­თი­ერ­თო­ბა გაქვთ?

- ვგრძნობ, პა­ტივს მცე­მენ. რომ შევ­დი­ვარ, თბი­ლად მე­გე­ბე­ბი­ან და ეს ძა­ლი­ან მა­ხა­რებს. ვფიქ­რობ, კარ­გი თა­ო­ბა მო­დის. ისი­ნი დრო­თა გან­მავ­ლო­ბა­ში კი­დევ უფრო მე­ტად და­ოს­ტატ­დე­ბი­ან. ქარ­თუ­ლი თე­ატ­რის მო­მა­ვა­ლი მა­თია, მო­მა­ვალს კი ყო­ველ­თვის იმე­დით შევ­ყუ­რებ.

თა­მუ­ნა კვი­ნი­კა­ძე

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)