სა­ლო­მე ბა­კუ­რა­ძის ცხოვ­რე­ბა­ში სა­სი­ა­მოვ­ნო სი­ახ­ლეა - ის შეყ­ვა­რე­ბუ­ლია. ვინ არის მისი რჩე­უ­ლი, ვინ მი­ი­პა­ტი­ჟა მა­ი­ა­მი­ში, რაზე ოც­ნე­ბობს, რო­მე­ლი თვი­სე­ბა მოს­წონს ყვე­ლა­ზე მე­ტად სა­კუ­თარ ხა­სი­ათ­ში და რას მი­იჩ­ნევს დიდ სი­სუს­ტედ? - ამ ყვე­ლა­ფერს მის მიერ დას­რუ­ლე­ბუ­ლი წი­ნა­და­დე­ბე­ბი­დან შე­ი­ტყობთ.

- და­ბა­დე­ბის თა­რი­ღი...

- ...1984 წლის 9 ივ­ლი­სი.

- ბავ­შვო­ბა­ში მინ­დო­და გა­მოვ­სუ­ლი­ყა­ვი...

- ...ექი­მი და პე­და­გო­გი. ბე­ბია მყავ­და ექი­მი და მისი გავ­ლე­ნა იგ­რძნო­ბო­და, მაგ­რამ ეს ჩემი მო­წო­დე­ბა არ აღ­მოჩ­ნდა.

- ჩემს წარ­მა­ტე­ბა­ში ყვე­ლა­ზე დიდი წვლი­ლი მი­უ­ძღვის...

- ...დე­დას. 1994-95 წლებ­ში ქვე­ყა­ნა­ში და ბევ­რი ქარ­თვე­ლის ოჯახ­ში დიდი გა­ჭირ­ვე­ბა იყო. ბუ­ნებ­რი­ვია, არც ჩემს ოჯახს ჰქონ­და იმის შე­საძ­ლებ­ლო­ბა, რომ ძვი­რად ღი­რე­ბულ სტუ­დი­ებ­ში მევ­ლო და არან­ჟი­რე­ბე­ბი მე­კე­თე­ბი­ნა. თან, მა­მაც ახა­ლი გარ­დაც­ვლი­ლი მყავ­და... სხვა­თა შო­რის, მა­მას სიმ­ღე­რა ძა­ლი­ან უყ­ვარ­და და ხში­რად მამ­ღე­რებ­და. რე­პერ­ტუ­არ­ში მქონ­და სიმ­ღე­რე­ბი, რომ­ლი­თაც ზოგ­ჯერ "სა­ნა­თე­სა­ვო კონ­ცერ­ტებ­ზე" გა­მოვ­დი­ო­დი... დე­დამ სტუ­დი­ა­ში მი­მიყ­ვა­ნა. ვო­კა­ლის არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვი პე­და­გო­გი მყავ­და. ჩემს წარ­მა­ტე­ბა­ში დე­დას წვლი­ლი გა­ნუ­ზო­მე­ლია. მისი რჩე­ვით და შე­გუ­ლი­ა­ნე­ბით მი­ვე­დი ჯერ "ნუ­ცას სკო­ლა­ში", შემ­დეგ - "ჯე­ოს­ტარ­ში".

- ბედ­ნი­ე­რი ვარ, რომ...

- ...მყავს არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვი მე­გობ­რე­ბი, რომ შე­მიძ­ლია სიმ­ღე­რა.

- როცა სცე­ნა­ზე გავ­დი­ვარ...

- ...მა­შინ ყვე­ლა­ზე ამა­ყი და ბო­ლომ­დე სა­კუ­თარ თავ­ზე და­მო­კი­დე­ბუ­ლი ვარ. სცე­ნა­ზე ყო­ვე­ლი გას­ვლი­სას სა­კუ­თარ თავს მო­ბი­ლი­ზე­ბას ვუ­კე­თებ, რათა ისე ვიმ­ღე­რო, რომ ჩემ­თან ერ­თად, დარ­ბაზ­ში მყო­ფებ­მაც ისი­ა­მოვ­ნონ. სცე­ნა­ზე რომ ვი­ნერ­ვი­უ­ლო, ეს გან­ცდა მა­ყუ­რე­ბელ­საც გა­და­ე­დე­ბა.

- თვი­სე­ბა, რო­მე­ლიც ჩემ­ში ყვე­ლა­ზე მე­ტად მომ­წონს...

- ...მა­ტყუ­ა­რა არ ვარ, თა­მა­ში არ შე­მიძ­ლია. უმე­ტე­სად ტაქ­ტი­ა­ნად, მაგ­რამ ადა­მი­ა­ნებს სათ­ქმელს ყო­ველ­თვის ვე­უბ­ნე­ბი. ვცდი­ლობ, უხე­ში არ ვიყო. არ მინ­და, გულ­ში რა­ი­მე და­ვი­ტო­ვო და ამის გამო, ადა­მი­ან­თან ურ­თი­ერ­თო­ბა გა­მი­ფუჭ­დეს.

- თვი­სე­ბა, რო­მე­ლიც არ მომ­წონს და ვცდი­ლობ, გა­მო­ვას­წო­რო...

- ...ცო­ტა­თი ფი­ცხი და ბუ­ტია ვარ. ზო­გა­დად, სა­კუ­თარ თვი­სე­ბებ­ზე, ადა­მი­ა­ნებ­თან ურ­თი­ერ­თო­ბებ­ზე ძა­ლი­ან ბევ­რს ვფიქ­რობ.

- ყვე­ლა­ზე ხში­რად ვე­ბუ­ტე­ბი...

- ...ახ­ლო­ბელ ადა­მი­ა­ნებს, მაგ­რამ ეს ხში­რად არ ხდე­ბა.

- დაშ­ვე­ბულ შეც­დო­მებ­ზე...

- ...გლო­ვას არ ვი­წყებ და ის­ტე­რი­კა­ში არ ვვარ­დე­ბი. ვცდი­ლობ, მსგავ­სი რამ აღარ გა­ვი­მე­ო­რო. შეც­დო­მა ყვე­ლას მოს­დის, მე ყო­ველ­თვის გა­მო­სავ­ლის ძი­ე­ბას ვი­წყებ.

- დათ­მო­ბა შე­მიძ­ლია, თუ...

- ...ადა­მი­ა­ნი მიყ­ვარს და მი­მაჩ­ნია, რომ მას შეც­დო­მა უნებ­ლი­ეთ მო­უ­ვი­და. რამ­დე­ნი­მე დღის წინ მე­გო­ბარს მეც ვა­წყე­ნი­ნე. ვიდ­რე თა­ვად რა­მეს მე­ტყო­და, მივ­ხვდი, რომ არას­წო­რად მო­ვე­ქე­ცი. იმ­დე­ნი ვი­ნერ­ვი­უ­ლე, 2 დღე იმის ახ­სნით შე­ვა­წუ­ხე, ეს რა­ტომ და­მე­მარ­თა. ადა­მი­ა­ნებს გულს მი­ზან­მი­მარ­თუ­ლად არას­დროს ვტკენ.

- თავს ვერ ვი­კა­ვებ და ვტი­რი, როცა...

- ...ბოლო დროს ყვე­ლა­ფერ­ზე მე­ტი­რე­ბა, ძა­ლი­ან სენ­ტი­მენ­ტა­ლუ­რი გავ­ხდი. არ ვიცი, დავ­ბერ­დი თუ რა ხდე­ბა? სა­ბავ­შვო კლიპ­სა და ფილმზეც კი გული მი­ჩუყ­დე­ბა.

- როცა მო­მა­ვალ­ზე ვფიქ­რობ...

- ...მინ­და, ჩემი მო­მა­ვა­ლი ძა­ლი­ან ლა­მა­ზი და კარ­გი იყოს.

- ცხოვ­რე­ბას ვი­ლა­მა­ზებ...

- ...ადა­მი­ა­ნებ­თან კარ­გი ურ­თი­ერ­თო­ბით, სი­მარ­თლით. რაც მინ­და, იმის­თვის ბევ­რს ვშრო­მობ. ზარ­მა­ცი არ ვარ. ძა­ლი­ან დიდი სურ­ვი­ლი მქონ­და, სახ­ლი შე­მე­ძი­ნა. ბევ­რი ვიშ­რო­მე და მარ­თა­ლია, ოჯა­ხიც და­მეხ­მა­რა, მაგ­რამ მი­ზანს მი­ვაღ­წიე. ღმერ­თმა და­მი­ფა­როს, ოდეს­მე გზას გა­და­ვუხ­ვიო და მი­ზანს გა­უ­მარ­თლე­ბე­ლი, ცუდი ნა­ბი­ჯე­ბით მი­ვაღ­წიო... 8 თვეა, სა­კუ­თარ სახ­ლში ვცხოვ­რობ. თავს მშვი­დად, ბედ­ნი­ე­რად ვგრძნობ. მას მერე, რაც და­მო­უ­კი­დე­ბე­ლი ცხოვ­რე­ბა და­ვი­წყე, ცო­ტა­თი შე­ვიც­ვა­ლე. მა­გა­ლი­თად, თუ ადრე სამი კაბა მომ­წონ­და და სა­მი­ვეს ვყი­დუ­ლობ­დი, ახლა ორზე უარს ვამ­ბობ და იმ თან­ხით, სახ­ლის­თვის რა­ი­მე ნივთს ვყი­დუ­ლობ.

- ვიბ­ნე­ვი, როცა...

- ...ჩემს ცხოვ­რე­ბა­ში მო­უ­ლოდ­ნე­ლად ხდე­ბა რა­ღაც.

- წო­ნას­წო­რო­ბი­დან ჩემი გა­მოყ­ვა­ნა შე­უძ­ლია...

- ...უსა­მარ­თლო­ბას, უსა­მარ­თლო­ბას და კი­დევ ერთხელ, უსა­მარ­თლო­ბას! შე­მიძ­ლია, ასეთ დროს გავ­ხდე უტაქ­ტო და ადა­მი­ანს პირ­და­პირ მი­ვა­ხა­ლო, რომ ცუ­დად იქ­ცე­ვა.

- მე­ზა­რე­ბა...

- ...ვერც კი ვიხ­სე­ნებ, რა მე­ზა­რე­ბა. როცა საქ­მე მაქვს, დი­ლით ადრე ად­გო­მაც არ არის პრობ­ლე­მა. ერ­თა­დერ­თი, ვარ­ჯი­ში მე­ზა­რე­ბა.

- მე ვარ შე­უმ­დგა­რი...

- ...კინო და თე­ატრმ­ცოდ­ნე - ეს ჩემი პრო­ფე­სი­აა, მაგ­რამ ვერ გა­მო­ვი­ყე­ნე.

- ჩემ­ზე ამ­ბო­ბენ...

- ...მხი­ა­რუ­ლი გო­გო­აო.

- სიყ­ვა­რუ­ლი ეს...

- ...ღმერ­თია. თუ ეს გრძნო­ბა შენ­შია, ცუდს ვე­რა­ფერს გა­ა­კე­თებ, ბო­რო­ტი ვერ იქ­ნე­ბი.

- როცა შეყ­ვა­რე­ბუ­ლი ვარ...

- ...მა­შინ გა­ცი­ლე­ბით კარ­გი ვარ, უფრო მე­ტად თბი­ლი და გულ­წრფე­ლი.

- ახლა...

- ...შეყ­ვა­რე­ბუ­ლი ვარ. არ­სე­ბობს ადა­მი­ა­ნი, რო­მე­ლიც ძა­ლი­ან მიყ­ვარს, მას დიდ პა­ტივს ვცემ. არ მინ­და ამ თე­მა­ზე ლა­პა­რა­კი. მხო­ლოდ ერთს ვი­ტყვი: ყვე­ლა ადა­მი­ანს, ვი­საც სიყ­ვა­რუ­ლი ჯერ არ უპო­ვია, ისე­თი დიდი გრძნო­ბის გა­მოც­დას ვუ­სურ­ვებ, რო­მე­ლიც მე ლაშა ბას­ლან­ძეს­თან მა­კავ­ში­რებს.

- ვოც­ნე­ბობ...

- ...რაც უნდა ბა­ნა­ლუ­რი პა­სუ­ხი გა­მო­მი­ვი­დეს, მა­ინც ვი­ტყვი: ვოც­ნე­ბობ, მშვი­დო­ბა იყოს ჩვენს ქვე­ყა­ნა­ში და მსოფ­ლი­ო­ში. ყვე­ლას აქვს იმის შან­სი, რომ სამ­შობ­ლო­დან შორს წა­ვი­დეს, უცხო ქვე­ყა­ნა­ში აა­წყოს კა­რი­ე­რა, ჰქონ­დეს ორ­მა­გი შე­მო­სა­ვა­ლი, მაგ­რამ ვერ იქ­ნე­ბა ბედ­ნი­ე­რი, ვერ ექ­ნე­ბა შეგ­რძნე­ბა, რო­მელ­საც სახ­ლში, ქვე­ყა­ნა­ში ყოფ­ნა ჰქვია.

- პო­ლი­ტი­კურ გან­ცხა­დე­ბებს...

- ...არას­დროს ვა­კე­თებ. განა იმი­ტომ, რომ სა­კუ­თა­რი პო­ზი­ცია არ მაქვს ან ჩემი აზ­რის სა­ხალ­ხოდ თქმის მე­რი­დე­ბა. უბ­რა­ლოდ, ამას სა­ჭი­როდ არ მი­ვიჩ­ნევ. ჩემი საქ­მე სიმ­ღე­რაა და არა მგო­ნია, ვინ­მეს აინ­ტე­რე­სებ­დეს, რას ვფიქ­რობ ამა თუ იმ პო­ლი­ტი­კურ ძა­ლა­სა და ლი­დერ­ზე. ვოც­ნე­ბობ იმა­ზეც, რომ წარ­მა­ტე­ბუ­ლი და რე­ა­ლი­ზე­ბუ­ლი ვიყო. ღმერ­თის მად­ლო­ბე­ლი ვარ ყვე­ლა წარ­მა­ტე­ბის­თვის; იმის­თვის, რომ ხალ­ხს ვუყ­ვარ­ვარ, მაგ­რამ ეს ჩემი მაქ­სი­მუ­მი არ არის.

- ვეპ­რან­ჭე­ბი...

- ...მარ­თლაც, პრან­ჭია ვარ. გამ­ვლელ-გა­მომ­ვლელს არ ვეპ­რან­ჭე­ბი, მაგ­რამ როცა კარგ ფორ­მა­ში ვარ, ეს ჩემს გან­წყო­ბა­ზეც აი­სა­ხე­ბა.

- ყო­ველ­თვის შე­უძ­ლია კარგ ხა­სი­ათ­ზე და­მა­ყე­ნოს...

- ...ყვე­ლა ადა­მი­ანს, თუ ის ჩემ­თან ცუდი გან­ზრახ­ვით არ არის მო­სუ­ლი. ადა­მი­ა­ნებ­თან ურ­თი­ერ­თო­ბა მიყ­ვარს. კარგ ხა­სი­ათ­ზე მა­ყე­ნებს კარ­გი მუ­სი­კა, ფილ­მი...

- ცხოვ­რე­ბა­ში რის­კზე...

- ...ხში­რად მივ­დი­ვარ, მაგ­რამ პირ­და­პირ და გა­უ­აზ­რებ­ლად - არას­დროს. გო­ნე­ბა­ში რისკ-ფაქ­ტო­რებს ჩა­მოვ­თვლი, ვა­ა­ნა­ლი­ზებ და ნა­ბიჯს მერე ვდგამ.

- ჩემი ყვე­ლა­ზე დიდი სი­სუს­ტე...

- ...გულ­წრფე­ლო­ბაა.

- როცა სა­ჯა­როდ მა­ქე­ბენ...

- ...ძა­ლი­ან მე­რი­დე­ბა და სულ მგო­ნია, რომ გა­და­ჭარ­ბე­ბუ­ლია. ყუ­რა­დღე­ბით ვუს­მენ, ადა­მი­ა­ნი რას ლა­პა­რა­კობს, მაგ­რამ მინ­და, მალე გა­ჩუმ­დეს.

- მე­ში­ნია...

- ...ქა­რის, სიბ­ნე­ლის, ჭექა-ქუ­ხი­ლის, სტი­ქი­უ­რი მოვ­ლე­ნე­ბის. ასეთ დროს თავ­ზე სა­ბანს ვი­ფა­რებ და ყვე­ლა­ფერს ვთი­შავ, რომ მეხი არ და­მე­ცეს. კი­დევ, ბო­რო­ტი ადა­მი­ა­ნე­ბის მე­ში­ნია.

- ხში­რად მსაყ­ვე­დუ­რო­ბენ...

- ...დაგ­ვი­ა­ნე­ბის გამო. არა­პუნ­ქტუ­ა­ლუ­რი არ ვარ, მაგ­რამ ყვე­ლა ზე­პუნ­ქტუ­ა­ლუ­რი მხვდე­ბა. 2 წუთი დაგ­ვი­ა­ნე­ბაა? ეს შეგ­ვი­ა­ნე­ბა უფ­როა (იცი­ნის). როცა ვაგ­ვი­ა­ნებ, ძა­ლი­ან ვნერ­ვი­უ­ლობ.

- ვუფრ­თხილ­დე­ბი...

- ...ნივ­თებს - ნაკ­ლე­ბად, ადა­მი­ა­ნურ ურ­თი­ერ­თო­ბებს ვუფრ­თხილ­დე­ბი.

- დღემ­დე ვე­რაფ­რით ვის­წავ­ლე...

- ...გი­ტა­რა­ზე დაკ­ვრა.

- ცრუ­მორ­წმუ­ნე არ ვარ, მაგ­რამ...

- ...მაქვს საყ­ვა­რე­ლი ტან­საც­მე­ლი, რო­მე­ლიც ვფიქ­რობ, რომ წარ­მა­ტე­ბის მომ­ტა­ნია. მიყ­ვარს ციფ­რი 7.

- ძა­ლი­ან ბევ­რი ფული რომ მქონ­დეს...

- ...კარგ საქ­მე­ებს გა­ვა­კე­თებ­დი. ჩემს დას მან­ქა­ნას ვუ­ყიდ­დი, და­ვა­საქ­მებ­დი; დის­შვი­ლებს კარგ გა­ნათ­ლე­ბას მივ­ცემ­დი და დე­დას მოს­კო­ვი­დან ჩა­მო­ვიყ­ვან­დი; გა­ვა­კე­თებ­დი კარგ სტუ­დი­ას, სა­დაც სიმ­ღე­რებს ჩემ­თან ერ­თად მე­გობ­რე­ბიც ჩა­წერ­დნენ. კი­დევ, ბევ­რს ვი­მოგ­ზა­უ­რებ­დი...

- რამ­დე­ნიც უნდა გა­და­მი­ხა­დონ...

- ...რაც ჩემს ში­ნა­გან რწმე­ნას, პრინ­ცი­პებს ეწი­ნა­აღ­მდე­გე­ბა, იმას არა­ნა­ი­რი თან­ხის სა­ნაც­ვლოდ არ გა­ვა­კე­თებ.

- და­რი­გე­ბა, რო­მე­ლიც არას­დროს და­მა­ვი­წყდე­ბა...

- ...ბო­ლოს ამე­რი­კა­ში რომ ვი­ყა­ვი, ერთი მდი­და­რი ქალ­ბა­ტო­ნი გა­ვი­ცა­ნი. მე და ჩემი მე­გო­ბა­რი ძა­ლი­ან შე­ვუყ­ვარ­დით და მა­ი­ა­მი­ში დაგვპა­ტი­ჟა. გუ­ლახ­დი­ლად გვე­ლა­პა­რა­კა: ამ ცხოვ­რე­ბა­ში ყვე­ლა­ფე­რი ვნა­ხე, ერთ დროს მეც თქვენ­სა­ვით ლა­მა­ზი ვი­ყა­ვი, მაგ­რამ მთა­ვა­რი - სიყ­ვა­რუ­ლი არას­დროს მქო­ნია. თქვენ გვერ­დით მდგო­მი ადა­მი­ა­ნი, შეყ­ვა­რე­ბუ­ლი იქ­ნე­ბა თუ მე­გო­ბა­რი, არა­ვი­თარ შემ­თხვე­ვა­ში, სიმ­დიდ­რის მი­ხედ­ვით არ აირ­ჩი­ოთ. მა­თხო­ვარს და მდი­დარს შო­რის არ­ჩე­ვა­ნის გა­კე­თე­ბა რომ მო­გიხ­დეთ, მა­თხო­ვა­რი აირ­ჩი­ეთ, ოღონდ ადა­მი­ა­ნი იყო­სო. ასაკ­ში იყო შე­სუ­ლი, მაგ­რამ ახალ­გაზ­რდუ­ლი სი­ლა­მა­ზე შე­მორ­ჩე­ნი­ლი ჰქონ­და.

- და­ბო­ლოს, გე­ტყვით...

- ...უფრო მეტი იშ­რო­მეთ, ერ­თმა­ნეთ­ში კარ­გი თვი­სე­ბე­ბი ეძე­ბეთ და იყა­ვით გულ­წრფე­ლე­ბი.

თა­მუ­ნა კვი­ნი­კა­ძე

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)