მო­დე­ლი ნა­ნუ­კა გო­გი­ჩა­იშ­ვი­ლი ჯერ­ჯე­რო­ბით, ოჯა­ხის შექ­მნას არ გეგ­მავს. მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ თურ­მე, თაყ­ვა­ნის­მცემ­ლე­ბის რა­ო­დე­ნო­ბას ნამ­დვი­ლად არ უჩი­ვის, მისი გუ­ლის მო­ნა­დი­რე­ბა ვე­რა­ვინ შეძ­ლო.

- როცა ქა­ლაქ­ში რა­ღაც მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი ღო­ნის­ძი­ე­ბა ან სა­ღა­მო იმარ­თე­ბა, სა­პა­ტიო სტუმ­რად ყველ­გან მიწ­ვე­ვენ, მაგ­რამ რაც შე­ე­ხე­ბა ჩემს სა­მო­დე­ლო საქ­მი­ა­ნო­ბას, ამ სფე­რო­ში ახა­ლი არა­ფე­რი ხდე­ბა... თუმ­ცა, პრო­ფე­სი­ას არ ვღა­ლა­ტობ და სა­კუ­თარ თავ­ზე მუდ­მი­ვად ვმუ­შა­ობ: ყო­ველ დი­ლით 6 სა­ათ­ზე ვდგე­ბი, დღის პრო­დუქ­ტი­უ­ლად და­წყე­ბის­თვის ვემ­ზა­დე­ბი. უამ­რავ სა­ინ­ტე­რე­სო წრე­სა და კურ­სებ­ზე დავ­დი­ვარ. ვცდი­ლობ, მრა­ვალ­მხრი­ვი გა­ნათ­ლე­ბა მი­ვი­ღო.

- ზო­დი­ა­ქოს ნიშ­ნით ვინ ხარ?

- არა­სო­დეს ვყო­ფილ­ვარ მკი­თხავ­თან, რად­გან მი­მაჩ­ნია, რომ ეს ძალ­ზე დიდი ცოდ­ვაა. ას­ტრო­ლო­გია კი მი­ზი­დავს და ამ სფე­რო­ში საკ­მა­ოდ გარ­კვე­უ­ლიც ვარ. ნე­ბის­მი­ე­რი ადა­მი­ა­ნის ას­ტრო­პორ­ტრე­ტის დად­გე­ნა შე­მიძ­ლია. მიყ­ვარს ფსი­ქო­ლო­გი­აც...

- ჰო­როს­კო­პით ვინ ხარ, მა­ინც არ მი­თხა­რი.

- მოდი, ეს სა­ი­დუმ­ლოდ დავ­ტო­ვოთ. გე­ტყვით მხო­ლოდ ამ ჰო­როს­კო­პის კო­დურ სი­ტყვას - "ადა­მი­ა­ნი-სიყ­ვა­რუ­ლი". ეს ნი­შა­ნი ჰო­როს­კო­პებს შო­რის ყვე­ლა­ზე მო­სიყ­ვა­რუ­ლე და თბი­ლია. სხვა­თა შო­რის, ყო­ველ­დღი­ურ ჰო­როს­კოპს არა­სო­დეს ვეც­ნო­ბი.

- სა­კუ­თა­რი თავი ორი­ო­დე სი­ტყვით დაგ­ვი­ხა­სი­ა­თე...

- სა­კუ­თარ თავ­ზე ლა­პა­რა­კი მი­ჭირს.

- მა­შინ უარ­ყო­ფი­თი თვი­სე­ბე­ბი გაგ­ვიმ­ხი­ლე...

- ერ­თა­დერ­თი უარ­ყო­ფი­თი თვი­სე­ბა, რაც ამ­წუ­თას მახ­სენ­დე­ბა, არის ის, რომ შე­იძ­ლე­ბა, ახ­ლო­ბე­ლი ადა­მი­ა­ნის­გან რა­ღაც ძა­ლი­ან უმ­ნიშ­ვნე­ლო მე­წყი­ნოს. ამას ემა­ტე­ბა ისიც, რომ არას­დროს ვამ­ბობ, რა მე­წყი­ნა, სა­ბო­ლო­ოდ კი ეს ყვე­ლა­ფე­რი ურ­თი­ერ­თო­ბებ­ში დიდ პრობ­ლე­მას მიქ­მნის.

- რამ­დე­ნად პრინ­ცი­პუ­ლი ადა­მი­ა­ნი ხარ?

- შე­იძ­ლე­ბა ით­ქვას, რომ პრინ­ცი­პუ­ლი ვარ. რაც მინ­და, იმას ყო­ველ­თვის ჩუ­მად, ყო­ველ­გვა­რი ზედ­მე­ტი ადა­მი­ა­ნე­ბის ჩა­რე­ვის გა­რე­შე ვა­კე­თებ. მიყ­ვარს იმ სიძ­ნე­ლე­ებ­თან შე­ჭი­დე­ბა, რო­მელ­საც დიდი ძალა, ბევ­რი დრო და ჩემი ინ­ტე­ლექ­ტუ­ა­ლუ­რი რე­სურ­სი სჭირ­დე­ბა... გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბა­საც ყო­ველ­თვის და­მო­უ­კი­დებ­ლად ვი­ღებ.

- ამა­ყიც ხარ?

- ამა­ყი ვარ მა­შინ, როცა ჩემი ოჯა­ხის რო­მე­ლი­მე წევ­რის მიერ გა­კე­თე­ბულ სი­კე­თე­სა თუ მათ­და­მი სიყ­ვა­რულ­ზე მე­სა­უბ­რე­ბი­ან. ეს ყვე­ლა­ფე­რი ძა­ლი­ან მე­ა­მა­ყე­ბა.

- სა­ო­ჯა­ხო საქ­მე­ე­ბის გა­კე­თე­ბა თუ გე­ხერ­ხე­ბა? მა­გა­ლი­თად, სა­დი­ლის მომ­ზა­დე­ბა, სა­დღე­სას­წა­უ­ლო სუფ­რის გაშ­ლა?

- მსგავ­სი საქ­მე­ე­ბის კე­თე­ბა არ მი­წევს ხოლ­მე. ისე, ძა­ლი­ან მიყ­ვარს ნამ­ცხვრე­ბი­სა და ტორ­ტე­ბის გა­მო­ცხო­ბა. ასე­ვე, სა­ლა­თე­ბი­სა და გემ­რი­ე­ლი კერ­ძე­ბის მომ­ზა­დე­ბა. შე­მიძ­ლია, სუფ­რა ძა­ლი­ან ლა­მა­ზად გავ­შა­ლო და გა­ვა­ფორ­მო კი­დეც. სხვა­თა შო­რის, ეს ყვე­ლა­ფე­რი დე­დის­გან ვის­წავ­ლე. დე­დას შე­უძ­ლია, თით­ქმის არაფ­რის­გან უზო­მოდ გემ­რი­ე­ლი კერ­ძი მო­ამ­ზა­დოს და ეს ყვე­ლა­ფე­რი ისე მო­გარ­თვას, რომ თავი 5-ვარ­სკვლა­ვი­ან სას­ტუმ­რო­ში გე­გო­ნოს. სა­ო­ცა­რი გურ­მა­ნი ვარ. სამ­ზა­რე­უ­ლო ჩემი უსაყ­ვარ­ლე­სი ად­გი­ლია და იქ ფუს­ფუ­სიც მიყ­ვარს, რა თქმა უნდა, როცა ამის დრო და სა­შუ­ა­ლე­ბა მაქვს.

- მა­მა­კა­ცის პე­რან­გის და­უ­თო­ე­ბა თუ შე­გიძ­ლია?

- სი­მარ­თლე გი­თხრათ, მა­მა­კა­ცის პე­რან­გი არა­სო­დეს და­მი­უ­თო­ე­ბია. იმე­დია, როცა ამის სა­ჭი­რო­ე­ბის წი­ნა­შე აღ­მოვ­ჩნდე­ბი, ამ საქ­მეს თავს გა­ვარ­თმევ.

- თუ გი­ფიქ­რია იმა­ზე, რომ შენი მო­მა­ვა­ლი მე­უღ­ლე აუ­ცი­ლებ­ლად ფუ­ლი­ა­ნი უნდა იყოს?

- ფული და სიმ­დიდ­რე ჩემ­თვის პრი­ო­რი­ტე­ტი არ არის. ეს ჩემ­თვის მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი რომ იყოს, აქამ­დე არა­ერ­თხელ მი­ვი­ღებ­დი ოჯა­ხის შექ­მნის გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბას. ისე­თი თაყ­ვა­ნის­მცემ­ლე­ბი მყავს, რომ­ლებ­თა­ნაც სა­ერ­თოდ არა­ნა­ი­რი ურ­თი­ერ­თო­ბა არ მაქვს. ისი­ნი ჩემი ახლო მე­გობ­რე­ბის ახ­ლობ­ლე­ბი არი­ან და ჩემ­თან და­კონ­ტაქ­ტე­ბას მათი დახ­მა­რე­ბით ცდი­ლო­ბენ. ჰოდა, მა­გა­ლი­თად, მიგ­ზავ­ნი­ან ავ­ტო­მო­ბი­ლე­ბის კა­ტა­ლო­გებს: - აირ­ჩი­ოს, რო­მე­ლი მოს­წონ­სო... დარ­წმუ­ნე­ბუ­ლი ვარ, არ­ჩე­ვა­ნი რო­მე­ლი­მე­ზე რომ გა­მე­კე­თე­ბი­ნა და მეთ­ქვა: ეს მომ­წონს-მეთ­ქი, სა­სურ­ველ მან­ქა­ნას მე­ო­რე დღეს­ვე სახ­ლის წინ და­მი­ყე­ნებ­დნენ... მო­მა­ვა­ლი მე­უღ­ლის მა­ტე­რი­ა­ლუ­რი მდგო­მა­რე­ო­ბა, რა თქმა უნდა, მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია, მაგ­რამ არა გა­დამ­წყვე­ტი. ფუ­ლი­სა და სიმ­დიდ­რის გამო ვერ მო­ვით­მენ იმას, რაც არ მსი­ა­მოვ­ნებს.

- არ­სე­ბობს მან­დი­ლოს­ნე­ბის გარ­კვე­უ­ლი კა­ტე­გო­რია, რომ­ლე­ბიც ზღაპ­რუ­ლი ცხოვ­რე­ბის გამო ნამ­დვილ სიყ­ვა­რულ­ზე უარს ამ­ბო­ბენ. რო­გორ ფიქ­რობ, ოდეს­მე შენ თუ მი­ი­ღებ ასეთ გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბას?

- არა მგო­ნია, ოდეს­მე ასეთ რის­კზე წა­ვი­დე (იცი­ნის). ბე­ბი­ა­სა და ბა­ბუ­ას სა­მა­გა­ლი­თო ურ­თი­ერ­თო­ბა აქვთ, აღა­რა­ფერს ვამ­ბობ ჩემი მშობ­ლე­ბის სიყ­ვა­რულ­ზე. ამი­ტომ არა მგო­ნია, სიყ­ვა­რუ­ლი ოდეს­მე, რა­მე­ში გავცვა­ლო და ის ბედ­ნი­ე­რე­ბა და­ვიკ­ლო, რაც ჩვენს ოჯახ­ში მუ­დამ დიდი დო­ზით იყო.

- ისე, შვი­ლე­ბის მი­მართ დედა უფრო მეტ სიმ­კაც­რეს იჩენს თუ მამა? როცა სად­მე სტუმ­რად ხარ, რო­მე­ლი უფრო ხში­რად გი­რე­კავს და გე­კი­თხე­ბა, - შინ რო­დის დაბ­რუნ­დე­ბიო?

- გო­გი­ჩა იშ­ვი­ა­თად მი­რე­კავს. ერი­დე­ბა და არ უნდა, ხში­რად შე­მა­წუ­ხოს (იცი­ნის). მან ყო­ველ­თვის იცის, სად ვარ, მაგ­რამ თუ შინ მის­ვლა და­მაგ­ვი­ან­დე­ბა და აინ­ტე­რე­სებს, რო­დის დავ­ბრუნ­დე­ბი, ჩემ­თან დე­დას ან ბე­ბოს არეკ­ვი­ნებს. ისე, მკაც­რი არც დე­დაა და არც - მამა.

- მო­მა­ბეზ­რე­ბე­ლი თაყ­ვა­ნის­მცე­მე­ლი თუ გყო­ლია? ისე­თი, რო­მე­ლიც მუ­დამ უკან დაგ­დევს და ამო­სუნ­თქვის სა­შუ­ა­ლე­ბას არ გაძ­ლევს?

- ვფიქ­რობ, ყვე­ლა მან­დი­ლო­სანს შე­იძ­ლე­ბა ჰყავ­დეს ერთი აბე­ზა­რი თაყ­ვა­ნის­მცე­მე­ლი. ასე­თი ადა­მი­ა­ნის ჩა­მო­სა­შო­რებ­ლად ყვე­ლა­ზე კარ­გი სა­შუ­ა­ლე­ბა მისი იგ­ნო­რი­რე­ბაა. ეს მე­თო­დი ამარ­თლებს. შე­იძ­ლე­ბა უკან მარ­თლაც, დიდ­ხანს გდი­ოს, მაგ­რამ და­ხუ­რულ კარ­ზე კა­კუ­ნი, ბო­ლოს და ბო­ლოს, ყვე­ლას მოჰ­ბეზ­რდე­ბა.

- რა უნდა გა­ა­კე­თოს მა­მა­კაც­მა იმის­თვის, რომ შენი გული მო­ი­ნა­დი­როს?

- უკვე მარ­თლა აღარ ვიცი, ამის­თვის რისი გა­კე­თე­ბაა სა­ჭი­რო (იცი­ნის).

- მა­შინ ის მი­თხა­რი, რა უფრო მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია შენ­თვის - მა­მა­კა­ცის გა­რეგ­ნო­ბა თუ მისი ხა­სი­ა­თი?

- მომ­წონს გა­ნათ­ლე­ბუ­ლი მა­მა­კა­ცე­ბი. ყვე­ლა­ზე მე­ტად სა­კუ­თა­რი საქ­მის პრო­ფე­სი­ო­ნა­ლებს ვა­ფა­სებ. ჩემი და ხში­რად მე­უბ­ნე­ბა, რომ მა­მა­კა­ცის გა­რეგ­ნო­ბას ყუ­რა­დღე­ბას არ ვაქ­ცევ, მაგ­რამ მას ამა­ში ვერ და­ვე­თან­ხმე­ბი.

- რას ვერ აპა­ტი­ებ საყ­ვა­რელ ადა­მი­ანს?

- არ ვიცი, ამ კი­თხვა­ზე რო­გორ უნდა გი­პა­სუ­ხო... როცა ეჭვი შე­მე­პა­რე­ბა, რომ კონ­კრე­ტულ­მა პი­როვ­ნე­ბამ რა­ღაც და­ა­შა­ვა, მას აუ­ცი­ლებ­ლად მო­ვუს­მენ და მერე გა­დავ­წყვეტ, ესა თუ ის შემ­თხვე­ვა უნდა ვა­პა­ტიო თუ არა. მი­მაჩ­ნია, რომ თვა­ლე­ბი ადა­მი­ა­ნის სუ­ლის სარ­კეა. რო­გორც უნდა ეცა­დო ტყუ­ი­ლის თქმას, თვა­ლე­ბი აუ­ცი­ლებ­ლად გაგ­ყი­დის.

- ე.ი. პა­ტი­ე­ბაც შე­გიძ­ლია?

- სკან­და­ლის მო­წყო­ბა ან ჭურ­ჭლის და­ლეწ­ვა ნამ­დვი­ლად არ მიყ­ვარს. თუ ადა­მი­ა­ნი მა­წყე­ნი­ნებს, და­მამ­ცი­რებს, ზედ­მე­ტი რა­ღა­ცე­ბის გა­რე­შე, ავი­ღებ ჩან­თას და იქა­უ­რო­ბას დავ­ტო­ვებ...

- სა­კუ­თარ ქორ­წილ­ზე თუ გი­ფიქ­რია?

- არც ბავ­შვო­ბა­ში და არც მერე, სა­კუ­თარ ქორ­წილ­ზე არ მი­ოც­ნე­ბია. მი­უ­ხე­დავდ იმი­სა, რომ პომ­პე­ზურ წვე­უ­ლე­ბებ­ზე ვგიჟ­დე­ბი, ქორ­წი­ლე­ბი მა­ინ­ცდა­მა­ინც არ მხიბ­ლავს. თუ გა­დავ­წყვეტ, რომ და­ო­ჯა­ხე­ბის შემ­დეგ ქორ­წი­ლი გა­და­ვი­ხა­დო, ეს იქ­ნე­ბა რა­ღაც გან­სხვა­ვე­ბუ­ლი და ორი­გი­ნა­ლუ­რი.

- ე.ი. ქარ­თუ­ლი ტრა­დი­ცი­უ­ლი ქორ­წი­ლი არ მოგ­წონს?

- ნამ­დვი­ლად არ მომ­წონს! ხში­რად ასეთ ქორ­წი­ლებ­ში ყუ­რა­დღე­ბას ვე­რა­ვის აქ­ცევ, ყვე­ლა თა­ვის­თვის ერ­თო­ბა.

- მე­ო­რე ნა­ხე­ვარ­თან ერ­თად თაფ­ლო­ბის თვეს სად გა­ა­ტა­რებ­დი?

- მსგავს რა­ღა­ცა­ზე არა­სო­დეს მი­ფიქ­რია. ამას ალ­ბათ მო­მა­ვალ მე­უღ­ლეს­თან ერ­თად, ქორ­წი­ლის შემ­დეგ, სპონ­ტა­ნუ­რად დავ­გეგ­მავ. ასეთ თე­მებ­ზე ფიქ­რი არ მი­ტა­ცებს. თუმ­ცა, ვიც­ნობ ისეთ გო­გო­ნებ­საც, რომ­ლებ­საც ეს ყვე­ლა­ფე­რი წი­ნას­წარ აქვთ გათ­ვლი­ლი და და­გეგ­მი­ლი.

- ქარ­თუ­ლი ტრა­დი­ცი­ის თა­ნახ­მად, ოჯახ­ში გოგო რომ და­ი­ბა­დე­ბა, მის­თვის მზი­თე­ვის შეგ­რო­ვე­ბას იწყე­ბენ. სა­ინ­ტე­რე­სოა, შენ თუ გაქვს მზი­თე­ვი?

- არა, უმ­ზით­ვო ვარ (იცი­ნის)...

- მო­მა­ვალ­მა მე­უღ­ლემ მის მშობ­ლებ­თან ერ­თად ცხოვ­რე­ბა რომ შე­მოგ­თა­ვა­ზოს, ამ წი­ნა­და­დე­ბას რო­გორ შეხ­ვდე­ბი?

- მი­ჭირს ამ კი­თხვა­ზე პა­სუ­ხის გა­ცე­მა... ისე, რომ დავ­ფიქ­რდე, ეს სა­კი­თხი ჩემ­თვის დიდ პრობ­ლე­მას არ წარ­მო­ად­გენს. უბ­რა­ლოდ, ძა­ლი­ან ხმა­უ­რი­ა­ნი ვარ და შე­იძ­ლე­ბა, ამის გამო მის მშობ­ლებს შე­ექ­მნას პრობ­ლე­მა. როცა შინ ვარ, ხან "სა­მა­კა­ტით" ვგო­რა­ობ, ხა­ნაც - უმაღ­ლეს ხმა­ზე ვმღე­რი. ამი­ტომ მათ­თვის­ვე აჯო­ბებს, სა­ცხოვ­რებ­ლად თუ ცალ­კე გაგ­ვიშ­ვე­ბენ (იცი­ნის).

- დე­დამ­თილს "დე­დას" თუ და­უ­ძა­ხებ?

- დე­დამ­თი­ლის­თვის "დე­დას" და­ძა­ხე­ბა ზედ­მე­ტი ფა­მი­ლა­რო­ბა მგო­ნია... ბე­ბი­ას და დე­დას ძა­ლი­ან კარ­გი ურ­თი­ერ­თო­ბა აქვთ და ვფიქ­რობ, მეც დე­და­სა­ვით გა­მი­მარ­თლებს, კარ­გი დე­დამ­თი­ლი მე­ყო­ლე­ბა...

- ოჯა­ხის წევ­რე­ბი არ გე­უბ­ნე­ბი­ან, რომ დროა, ოჯა­ხი შექ­მნა?

- არა­ვინ მიყ­ვარს და ამი­ტო­მაც, ამ თე­მა­ზე ლა­პა­რა­კიც კი უაზ­რო­ბად მეჩ­ვე­ნე­ბა.

- ოჯა­ხი თუ კა­რი­ე­რა - ასე­თი არ­ჩე­ვა­ნის წი­ნა­შე რომ დად­გე, რო­მელს აირ­ჩევ?

- აუ­ცი­ლებ­ლად ოჯახს ავირ­ჩევ!

სოფო ჭო­ნიშ­ვი­ლი

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)