"ჩვე­ნი სა­უ­კუ­ნე მდი­და­რია სა­შემ­სრუ­ლებ­ლო ტა­ლან­ტე­ბით, მაგ­რამ ის, რისი მოწ­მეც აქ გავ­ხდით, მარ­თლაც გა­სა­ო­ცა­რია. უმაღ­ლე­სი, მსოფ­ლიო კლა­სის ხე­ლოვ­ნე­ბა გა­მო­ამ­ჟღავ­ნა სოპ­რა­ნო ცი­სა­ნა ტა­ტიშ­ვილ­მა", - წერ­და 1970 წელს ბერ­ლი­ნის პრე­სა... ქალ­ბა­ტონ ცი­სა­ნას არ დაჰკლე­ბია ხალ­ხის სიყ­ვა­რუ­ლი და პა­ტი­ვის­ცე­მა, ამა­ვე დროს, არც ერთი ჯილ­დო, რო­მელ­საც ჩვე­ნი ქვე­ყა­ნა ღვაწლ­მო­სილ ადა­მი­ა­ნებს გა­დას­ცემ­და. 2010 წელს მისი ვარ­სკვლა­ვიც გა­იხ­სნა... დღეს ის კონ­სერ­ვა­ტო­რი­ის პრო­ფე­სო­რი გახ­ლავთ და სტუ­დენ­ტებს სა­კუ­თარ გა­მოც­დი­ლე­ბას უზი­ა­რებს. კმა­ყო­ფი­ლია იმით, რომ ბევ­რი კარ­გი, პერ­სპექ­ტი­უ­ლი ახალ­გაზ­რდა გვყავს, რომ­ლე­ბი­თაც შე­იძ­ლე­ბა, ვი­ა­მა­ყოთ... ქარ­თუ­ლი ოპე­რის ვარ­სკვლავს წი­ნა­აღ­მდე­გო­ბე­ბით სავ­სე ცხოვ­რე­ბა აქვს გავ­ლი­ლი...

- ვე­რა­ზე, მე­ლი­ქიშ­ვი­ლის გამ­ზირ­ზე ვცხოვ­რობ­დი. კარ­გი სახ­ლი გვქონ­და, მაგ­რამ მოგ­ვი­ა­ნე­ბით, მის ად­გი­ლას სას­ტუმ­რო "სა­ქარ­თვე­ლო" აა­შე­ნეს... მე და ჩემს ძმას მძი­მე ბავ­შვო­ბა გვქონ­და. როცა და­ვი­ბა­დე, ანუ 1939 წელს მამა - ბეჟან ტა­ტიშ­ვი­ლი და­ა­პა­ტიმ­რეს. რო­გორც დედა (ქე­თე­ვან ზან­დუ­კე­ლი) ამ­ბობ­და, მამა სამ­შო­ბი­ა­რო­ში ჩემს სა­ნა­ხა­ვად მო­სუ­ლა, უკან გაბ­რუ­ნე­ბუ­ლი კი აუყ­ვა­ნი­ათ. მას მერე უკ­ვა­ლოდ გაქ­რა, აღა­რა­ვის უნა­ხავს... მამა ულა­მა­ზე­სი, არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვი გა­რეგ­ნო­ბის კაცი ყო­ფი­ლა და თურ­მე, მთე­ლი თბი­ლი­სის ქა­ლე­ბი ეტ­რფოდ­ნენ... ზო­გი­ერ­თი თავ­საც იკ­ლავ­და მის გამო... პრო­ფე­სი­ით სამ­ხედ­რო იყო, ირ­კუტსკის სამ­ხედ­რო სას­წავ­ლე­ბე­ლი ჰქონ­და დამ­თავ­რე­ბუ­ლი და კა­ვა­ლე­რის­ტი გახ­ლდათ... გე­ნე­რალ თუ­ხა­რელ­თან მე­გობ­რობ­და, მი­ნის­ტრ ორა­ხე­ლაშ­ვილ­თა­ნაც ახ­ლოს იყო, მაგ­რამ პო­ლი­ტი­კას­თან სა­ერ­თო არა­ფე­რი ჰქო­ნია... მა­შინ ადა­მი­ა­ნი ხალ­ხის მტრად რომ გა­მო­ე­ცხა­დე­ბი­ნათ, ამის­თვის სე­რი­ო­ზუ­ლი მი­ზე­ზი არც იყო სა­ჭი­რო... დედა მა­მა­ზე 20 წლით უმ­ცრო­სი გახ­ლდათ, მაგ­რამ რო­გორც ამ­ბობ­დნენ, ეს გა­რეგ­ნუ­ლად არ ეტყო­ბო­დათ...

- მძი­მე ბავ­შვო­ბა გვქონ­დაო, - აღ­ნიშ­ნეთ...

- (მა­წყვე­ტი­ნებს) უმა­მოდ ვიზ­რდე­ბო­დით, სახ­ლშიც არა­ფე­რი გვქონ­და. ხალ­ხი, რო­გორც რეპ­რე­სი­რე­ბულ ოჯახს, თავს გვა­რი­დებ­და; დე­დამ უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში სწავ­ლა მე­სა­მე კურ­სის და­ხურ­ვის შემ­დეგ შე­წყვი­ტა და მუ­შა­ო­ბა და­ი­წყო. ჩემს მშობ­ლებს პირ­ვე­ლი შვი­ლი მო­უკ­ვდათ. ჩვი­ლი ორი კვი­რის ყო­ფი­ლა, როცა გარ­და­იც­ვა­ლა... მეც ხში­რად ვხდე­ბო­დი ავად და თუ გა­დავ­რჩე­ბო­დი, არა­ვის ეგო­ნა. მერე ბე­ბი­ის ძმამ, რო­მე­ლიც ექი­მი გახ­ლდათ, სე­რი­ო­ზუ­ლად მომ­ხე­და და შე­იძ­ლე­ბა ით­ქვას, მან გა­და­მარ­ჩი­ნა.

- რო­გორ სწავ­ლობ­დით?

- ცუ­დად და ეს ჩემ­მა ავად­მყო­ფო­ბამ გა­ნა­პი­რო­ბა. ჯან­მრთე­ლო­ბის მდგო­მა­რე­ო­ბის გამო, სკო­ლა­ში 1 წელი გა­მიც­და და მე­სა­მე კლას­ში ჩავ­რჩი. მახ­სოვს, ავად­მყო­ფო­ბის შემ­დეგ სკო­ლა­ში მი­სულს დამ­ცი­ნეს: - ჩარ­ჩე­ნი­ლოო, რაც ძა­ლი­ან გან­ვი­ცა­დე და დე­დას ვუ­თხა­რი, - მაგ სკო­ლა­ში აღარ წა­ვალ-მეთ­ქი! რუ­სულ სკო­ლა­ში გა­და­მიყ­ვა­ნეს, სა­დაც 4 წელი ვსწავ­ლობ­დი, შემ­დეგ კი 56-ე ქარ­თულ სკო­ლა­ში ექ­სტერ­ნად ჩა­ვა­ბა­რე...

- თქვე­ნი მუ­სი­კა­ლუ­რი ნიჭი რო­დის ან ვინ აღ­მო­ა­ჩი­ნა?

- ყვე­ლა ამ­ბობ­და, რომ კარ­გი ხმა მქონ­და. მახ­სოვს, 4-5 წლის ასაკ­ში მე და ჩემი ძმა სა­წოლ­ზე ვხტუ­ნა­ობ­დით და თან, ვმღე­რო­დი ხოლ­მე. იქვე, მე­ზობ­ლად გი­ორ­გი ხა­ხა­ნაშ­ვი­ლი ცხოვ­რობ­და, რო­მე­ლიც კა­პე­ლის ხელ­მძღვა­ნე­ლი გახ­ლდათ. მას ერთხელ რუ­სე­თი­დან პრო­ფე­სო­რი, კა­თედ­რის გამ­გე ეწ­ვია, რო­მელ­მაც ჩემი სიმ­ღე­რა მო­ის­მი­ნა და დე­დას უთხრა: - მო­მა­ვა­ლი ვარ­სკვლა­ვი გეზ­რდე­ბა­თო... მერე სიმ­ღე­რა უფრო მე­ტად მო­ვინ­დო­მე. საკ­მა­ოდ პა­ტა­რა ვი­ყა­ვი, როცა მი­ლი­ცა კო­რი­უ­სის მო­ნა­წი­ლე­ო­ბით ფილ­მი - "დიდი ვალ­სი" ვნა­ხე და მას მერე გა­მო­ჩე­ნილ სოპ­რა­ნოს სა­ოც­რად ვბა­ძავ­დი. მორ­ცხვი ბავ­შვი ვი­ყა­ვი, მხო­ლოდ სახ­ლში ვმღე­რო­დი... 16 წლი­სა კონ­სერ­ვა­ტო­რი­ის პე­და­გოგ­თან მი­მიყ­ვა­ნეს (გვა­რად ბო­კუ­ჩა­ვა იყო), რო­მელ­მაც მი­თხრა: - წადი, სხვა საქ­მეს ეწი­ეო... იქი­დან გულ­და­წყვე­ტი­ლი წა­მო­ვე­დი, არა­და, დე­და­ჩე­მის მე­გობ­რე­ბი, ნა­თე­სა­ვე­ბი, ახ­ლობ­ლე­ბი არ მეშ­ვე­ბოდ­ნენ, - ხელი არ ჩა­იქ­ნი­ოო. ჰო, ერ­თმა გა­მო­ჩე­ნილ­მა პი­ა­ნის­ტმაც თქვა ჩემ­ზე, - სა­ესტრა­დო ხმა აქვს, მაგ­რამ არა - სა­ო­პე­როო...

- კარ­გია, რომ ამის შემ­დეგ იმე­დი სა­ბო­ლო­ოდ არ გა­გიც­რუვ­დათ და ბრძო­ლა მა­ინც გა­ნაგ­რძეთ...

- მერე შე­სა­ნიშ­ნავ მომ­ღე­რალ­თან და პი­როვ­ნე­ბას­თან, სა­ხალ­ხო არ­ტის­ტთან, სან­დრო ინაშ­ვილ­თან მი­მიყ­ვა­ნეს. რომ მო­მის­მი­ნა, თა­ვის ასის­ტენტს - გულ­ნა­რა ქარ­თვე­ლიშ­ვილს (თენ­გიზ მუშ­კუ­დი­ა­ნის მე­უღ­ლე) და­უ­ძა­ხა და უთხრა, - ეს გოგო აიყ­ვა­ნე, მას­თან იმუ­შა­ვე და გა­სა­ხე­ლებ­სო. მა­შინ ბა­ტო­ნი სან­დრო კი­ბო­თი იყო ავად, მისი მუ­შა­ო­ბა არ შე­იძ­ლე­ბო­და. მოკ­ლედ, გუ­ლი­კო ქარ­თვე­ლიშ­ვილ­თან და­ვი­წყე სი­ა­რუ­ლი, მაგ­რამ სი­მორ­ცხვე ვერ დავძლიე და ქალ­ბა­ტო­ნი გუ­ლი­კოს გარ­და, ვე­რა­ვის­თან ვმღე­რო­დი. მერე დე­დამ ჯანო ბაგ­რა­ტი­ო­ნის სი­დედრს, რო­მე­ლიც გვე­ნა­თე­სა­ვე­ბო­და, უთხრა, - ცი­სა­ნა ცო­ტა­თი რომ გა­თა­მამ­დეს, იქ­ნებ ჯა­ნოს­თან სტუ­დი­ა­ში ია­რო­სო. ჯა­ნომ და­მი­ბა­რა და რომ და­მი­ნა­ხა, თქვა: ამას ცეკ­ვა უნდა ვას­წავ­ლოო. მა­ღა­ლი, გამ­ხდა­რი გოგო ვი­ყა­ვი, რო­მე­ლიც ცეკ­ვით არ გახ­ლდათ და­ინ­ტე­რე­სე­ბუ­ლი. მი­უ­ხე­და­ვად ამი­სა, ჯა­ნომ იმ­დე­ნი მას­წავ­ლა, რომ ლე­კუ­რი ომარ მხე­ი­ძეს­თა­ნაც კი მაქვს ნა­ცეკ­ვი...

- ცეკ­ვა­ში სე­რი­ო­ზუ­ლი წინსვლა გქო­ნი­ათ...

- კი, მაგ­რამ ჯა­ნოს­თან მხო­ლოდ რამ­დე­ნი­მე თვე ვი­ყა­ვი და ისიც იმის­თვის, რომ სცე­ნა­ზე სიმ­ღე­რის დროს გავ­ხსნი­ლი­ყა­ვი. ჯა­ნოც ძა­ლი­ან მმ­ფარ­ვე­ლობ­და. ბო­ლოს, როცა ვუ­თხა­რი, - კონ­სერ­ვა­ტო­რი­ა­ში მინ­და სწავ­ლა და შენ­გან უნდა წა­ვი­დე-მეთ­ქი, მი­პა­სუ­ხა: სად უნდა წახ­ვი­დე, შენც ნა­დეჟ­და ხა­რა­ძე არ გა­მოხ­ვი­დეო. - აი, ნახე, გავა დრო და ლო­ჟა­ში მყო­ფი, ტაშს და­მიკ­რავ-მეთ­ქი...

მოკ­ლედ, კონ­სერ­ვა­ტო­რი­ა­ში მი­მი­ღეს. მე­სა­მე კურ­სზე ვი­ყა­ვი, როცა კომ­პო­ზი­ტორ­მა გრი­გოლ კი­ლა­ძემ, რო­მე­ლიც ვო­კა­ლის კა­თედ­რის გამ­გე იყო, მი­თხრა, - მინ­და, "აბე­სა­ლომ და ეთე­რი­ში" ეთე­რის პარ­ტია იმ­ღე­როო. არა­და, ამ პარ­ტი­ის შეს­რუ­ლე­ბა 30 მომ­ღე­რალს მა­ინც სურ­და. მოკ­ლედ, ყვე­ლას ვა­ჯო­ბე, რე­პე­ტი­ცი­ე­ბიც გა­ვი­ა­რეთ, მაგ­რამ მერე გრი­გო­ლი გარ­და­იც­ვა­ლა. შემ­დგომ ჩემი თავი ახალ­ბე­და დი­რი­ჟორს, ჯან­სუღ კა­ხი­ძეს ჩა­ა­ბა­რეს, რო­მე­ლიც "აბე­სა­ლომ და ეთე­რი­ზე" მუ­შა­ობ­და. ამ ოპე­რა­ში ვიმ­ღე­რე და სწო­რედ ამის შემ­დეგ გავ­თა­მამ­დი, თავ­და­ჯე­რე­ბუ­ლი გავ­ხდი. მე­ო­თხე­კურ­სელ­მა მა­როს ("და­ი­სი") პარ­ტი­აც ვიმ­ღე­რე... კონ­სერ­ვა­ტო­რია რომ და­ვამ­თავ­რე, მუ­შა­ო­ბა ოპე­რის თე­ატ­რში და­ვი­წყე: კონ­კურ­სი გა­ვი­ა­რე, მაგ­რამ ვი­ნა­ი­დან სო­ლის­ტის ად­გი­ლი არ ჰქონ­დათ, მე­ხან­ძრედ გა­მა­ფორ­მეს...

- წი­ნა­აღ­მდე­გო­ბე­ბით სავ­სე ცხოვ­რე­ბა გაქვთ გავ­ლი­ლი...

- საკ­მა­ოდ... ოპე­რა­ში ახა­ლი მი­სუ­ლი ვი­ყა­ვი, როცა ძა­ლი­ან პა­ტა­რა პარ­ტია ვიმ­ღე­რე და არ მო­ე­წო­ნათ. სა­ჩე­მოც არ იყო, მას "მა­ღა­ლი ხმე­ბი" მღე­როდ­ნენ. მერე დი­რი­ჟო­რებ­მა და­მი­ბა­რეს და მი­თხრეს, - თე­ატ­რი­დან უნდა წახ­ვი­დეთ. პე­და­გოგ­თან ერთი წელი კი­დევ იმუ­შა­ვეთ და მერე მო­დი­თო. თავი დავ­ღუ­ნე და წა­მო­ვე­დი, მაგ­რამ იმ პე­რი­ოდ­ში თე­ატ­რში ახა­ლი ხელ­მძღვა­ნე­ლი - კომ­პო­ზი­ტო­რი არ­ჩილ ჩი­მა­კა­ძე მი­ვი­და. ჩემი ამ­ბა­ვი ბრწყინ­ვა­ლე ხმის პატ­რონ­მა, თენ­გიზ მუშ­კუ­დი­ან­მა რომ გა­ი­გო, რო­მე­ლიც გარ­და იმი­სა, რომ ოპე­რის მომ­ღე­რა­ლი გახ­ლდათ, თა­მა­შობ­და კი­ნო­ში ("აბე­ზა­რა"), იყო დე­პუ­ტა­ტი და თე­ატ­რის პარტბი­უ­როს მდი­ვა­ნიც, ლა­მის გა­გიჟ­და; ის ჩი­მა­კა­ძეს­თან შე­ვი­და და უთხრა, - ცი­სა­ნას გა­თა­ვი­სუფ­ლე­ბის ბრძა­ნე­ბას ხელი არ მო­ა­წე­რო მა­ნამ, ვიდ­რე არ მო­უს­მე­ნო და რო­გორც პარტბი­უ­როს მდი­ვან­მა, ერთ-ერთ დე­პო­ში სა­შე­ფო კონ­ცერ­ტი გა­მარ­თა, რო­მელ­შიც უამ­რა­ვი კარ­გი მომ­ღე­რა­ლი მო­ნა­წი­ლე­ობ­და. ამ კონ­ცერ­ტზე მეც მი­მიწ­ვი­ეს. როცა ვმღე­რო­დი, ჩი­მა­კა­ძე ფეხ­ზე წა­მოდ­გა და შუბ­ლზე ხელი იტ­კი­ცა. შე­ვა­ტყვე, აღელ­და. როცა სიმ­ღე­რა და­ვას­რუ­ლე, და­მი­ძა­ხა და მი­თხრა: - ეს რა უვი­ცე­ბი ყო­ფი­ლან, ოპე­რი­დან რო­გორ გიშ­ვებ­დნე­ნო? მერე თა­ვი­სი ნა­წარ­მო­ე­ბე­ბი, ორა­ტო­რი­ე­ბი მამ­ღე­რა. აღარ იცო­და, რა ექნა... ამის შემ­დგომ ჩამ­სვეს "აბე­სა­ლომ და ეთე­რი­ში" და მას მერე არა­ერთ ოპე­რა­ში ვიმ­ღე­რე...

- მა­შინ რამ­დე­ნი წლის იყა­ვით?

- 25 წლის გახ­ლდით... დავ­დი­ო­დი გას­ტრო­ლებ­ზე და შე­იძ­ლე­ბა ით­ქვას, რომ მსოფ­ლიო მო­ვი­ა­რე, მაგ­რამ ჩემი ნატ­ვრა "ლა სკა­ლა­სა" და "მეტ­რო­პო­ლი­ტე­ნის" ოპე­რე­ბი იყო და მხო­ლოდ ამ თე­ატ­რებ­ში არ მიმ­ღე­რია... ხომ იცით, ადრე ყვე­ლა­ფე­რი "გოს­კონ­ცერ­ტზე" იყო და­მო­კი­დე­ბუ­ლი. არ და­მა­ვი­წყდე­ბა, მათი წყა­ლო­ბით გერ­მა­ნი­ა­ში მყოფ­მა, "ტოს­კა­ში" მში­ერ­მა რომ ვიმ­ღე­რე...

- რო­გორ თუ მში­ერ­მა იმ­ღე­რეთ?

- როცა სა­ზღვარ­გა­რეთ მივ­დი­ო­დით, იქ სა­არ­სე­ბოდ წი­ნას­წარ, 300 ფრანკს გვიხ­დიდ­ნენ, ხოლო სპექ­ტაკ­ლის გა­მარ­თვის შემ­დეგ ჰო­ნო­რარ­საც გვაძ­ლევ­დნენ... ერთხელ მა­ი­ნის ფრან­კფურ­ტში რომ ჩა­ვე­დი, წი­ნას­წარ ის სა­არ­სე­ბო მი­ნი­მუ­მიც არ მო­უ­ცი­ათ (ჩე­მამ­დე იქ საბ­ჭო­თა კავ­ში­რის სა­ო­პე­რო მომ­ღერ­ლე­ბი­დან არა­ვინ ჩა­სუ­ლა), ამი­ტომ, მში­ერს მო­მიხ­და სცე­ნა­ზე გას­ვლა. "ტოს­კა­ში" რომ ემ­ღე­რათ, სხვე­ბი სა­გან­გე­ბოდ ემ­ზა­დე­ბოდ­ნენ. ძალა რომ ჰქო­ნო­დათ, ხორცს ჭამ­დნენ, მე კი წარ­მოდ­გე­ნის წინ მხო­ლოდ "პე­ჩე­ნია" მი­ვირ­თვი, რო­მე­ლიც მე­გო­ბარ­მა თბი­ლი­სი­დან გა­მა­ტა­ნა (იღი­მის). იმ სპექ­ტაკლში კარ­გი პარტნი­ო­რე­ბი მყავ­და და მა­ყუ­რებ­ლებ­მაც კარ­გად მი­მი­ღეს. სპექ­ტაკ­ლის შემ­დეგ საგ­რი­მი­ო­რო­ში 5 ადა­მი­ა­ნი დამ­ხვდა, მათ შო­რის: დი­რექ­ტო­რი, მე­ნე­ჯე­რი, იმპრე­სა­რიო და სხვე­ბი. მი­თხრეს, - ასე­თი ხმა ჯერ არ მოგ­ვის­მე­ნი­აო (დრა­მა­ტუ­ლი სოპ­რა­ნო გახ­ლდით) და შე­მომ­თა­ვა­ზეს: ჩვენ­თან წა­მო­დი და მსოფ­ლიო მომ­ღე­რალს გაგხდი­თო. გოს­კონ­ცერტს მათი ამ წი­ნა­და­დე­ბის შე­სა­ხებ რომ ვაც­ნო­ბე, მი­პა­სუ­ხეს: - ახ­ლა­ვე ჩა­მო­დით, თო­რემ ქვე­ყა­ნას ვე­რას­დროს და­ტო­ვებთ და ვე­რა­ნა­ირ გას­ტროლს ვე­ღარ ეღირ­სე­ბი­თო. რო­გორც ჩანს, იღ­ბა­ლი არ მქონ­და: როცა ყვე­ლა­ზე კარ­გი გას­ტრო­ლე­ბი იყო და­გეგ­მი­ლი - ლონ­დო­ნის "კო­ვენტ გარ­დენ­ში", "ტოს­კა­ში" უნდა მემ­ღე­რა და შემ­დეგ პა­რიზ­შიც უნდა წავ­სუ­ლი­ყა­ვი, თბი­ლის­ში ომი და­ი­წყო...

- რო­გორც ვიცი, ნამ­ღე­რი გაქვთ ოპე­რა­ში "სა­ლო­მეა" და მსოფ­ლი­ოს სა­მე­ულ­ში ხართ შე­სუ­ლი, რო­გორც სა­უ­კე­თე­სო შემ­სრუ­ლე­ბე­ლი...

- ასეა! სხვა­თა შო­რის, ეს ოპე­რა საბ­ჭო­თა კავ­შირ­ში არ დად­გმუ­ლა, რად­გან ამ ოპე­რის შემ­სრუ­ლებ­ლე­ბი აქ არ ჰყავ­დათ. უფრო მე­ტიც - ერთი ნილ­სო­ნი გახ­ლდათ, ვინც ამას მღე­რო­და, მე­ო­რე - მონ­სე­რატ კა­ბა­ლიე და მე­სა­მე - მე.

- ოპე­რის თე­ატ­რში კო­ლე­გებ­თან, პარტნი­ო­რებ­თან რო­გო­რი ურ­თი­ერ­თო­ბა გქონ­დათ?

- ჩემი პარტნი­ო­რე­ბი იყ­ვნენ სა­უ­კე­თე­სო სა­ო­პე­რო შემ­სრუ­ლებ­ლე­ბი: ნო­დარ ან­დღუ­ლა­ძე, ზუ­რაბ ან­ჯა­ფა­რი­ძე, თე­მურ გუ­გუშ­ვი­ლი, ალე­კო ხო­მე­რი­კი, ზუ­რაბ სოტ­კი­ლა­ვა... ამ მხრივ უბედ­ნი­ე­რე­სი ადა­მი­ა­ნი ვარ. ყვე­ლას­თან კარ­გი ურ­თი­ერ­თო­ბა მქონ­და, მაგ­რამ სა­მე­გობ­რო წრე ყო­ველ­თვის თე­ატ­რის მიღ­მა მყავ­და...

- და­ბო­ლოს, სა­კუ­თარ ოჯახ­ზე რას გვე­ტყვით?

- ჩემი მე­უღ­ლე მხატ­ვა­რი გოგი თო­თი­ბა­ძე, არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვი პი­როვ­ნე­ბა გახ­ლდათ. ის აკა­დე­მი­ის რექ­ტო­რი იყო.

ლალი ფა­ცია

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)