მა­რი­ტა ჯა­ნა­შია 16 წლის იყო, როცა სა­მო­დე­ლო სა­ა­გენ­ტო "იმიჯ ცენ­ტრში" მი­ვი­და. გა­რეგ­ნო­ბა­ზე გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი ზრუნ­ვაც მა­შინ და­ი­წყო. მა­ნამ­დე მოკ­ლე ვარ­ცხნი­ლო­ბას ატა­რებ­და. გვი­თხრა: "ბი­ჭუ­რი" ბავ­შვი ვი­ყა­ვი, ხეზე ას­ვლა მიყ­ვარ­და; დედა სულ მეხ­ვე­წე­ბო­და, გე­ყო­ფა, ხი­დან ჩა­მო­დიო... მა­კი­ა­ჟი დი­დად არ მოს­წონს. გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლად, შავი ფე­რის სა­მო­სი უყ­ვარს, წელს სა­ცუ­რაო კოს­ტი­უ­მიც კი შავი ეცვა...

მა­კი­ა­ჟი და სა­ხის კა­ნის მოვ­ლა

- გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლად ჯერ­ჯე­რო­ბით არ ვუვ­ლი სა­ხის კანს. ღა­მით, ზოგ­ჯერ, გა­და­ღე­ბი­დან თუ ჩვე­ნე­ბი­დან დაბ­რუ­ნე­ბულს, მა­კი­ა­ჟის მო­შო­რე­ბაც კი დამ­ზა­რე­ბია. ეს კა­ნის­თვის ცუ­დია, მაგ­რამ სა­ბედ­ნი­ე­როდ, პრობ­ლე­მუ­რი სა­ხის კანი არ მაქვს. კოს­მე­ტო­ლოგ­თან არა­სო­დეს ვყო­ფილ­ვარ. თუ კარგ ხა­სი­ათ­ზე ვარ, შე­იძ­ლე­ბა, ტო­ნა­ლუ­რი კრე­მი და "რუ­მი­ა­ნა" წა­ვის­ვა. მა­კი­აჟს წვე­უ­ლე­ბის­თვის ვი­კე­თებ, რად­გან იქ ყვე­ლა მა­კი­ა­ჟი­თაა და უმა­კი­ა­ჟოდ ცოტა "ამო­ვარ­დნი­ლი" ვიქ­ნე­ბი. ეს საქ­მე კარ­გად გა­მომ­დის თუ არა, არ ვიცი, მაგ­რამ მა­კი­ა­ჟის გა­კე­თე­ბას და­მო­უ­კი­დებ­ლად ვა­ხერ­ხებ. გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლად, თვა­ლე­ბის ჩა­შა­ვე­ბა ე.წ. Smokey Eye მიყ­ვარს. როცა თვალს "ვკვეთ", ტუჩს "ვაქ­რობ" ან - პი­რი­ქით... ძი­რი­თა­დად, კომ­პლი­მენტს ჩემი მე­გო­ბა­რი გო­გო­ნე­ბი მე­უბ­ნე­ბი­ან და მე­კი­თხე­ბი­ან, - მა­კი­ა­ჟის გა­კე­თე­ბა სად ის­წავ­ლეო? ვი­დე­ო­გაკ­ვე­თი­ლე­ბი არ მი­ნა­ხავს. უბ­რა­ლოდ, ვაკ­ვირ­დე­ბო­დი, გა­და­ღე­ბის თუ ჩვე­ნე­ბის­თვის რო­გორ მამ­ზა­დებ­დნენ და ყვე­ლა­ფე­რი ეს "გა­მიჯ­და".

თმის ფერი და ვარ­ცხნი­ლო­ბა

- ბავ­შვო­ბა­ში ძა­ლი­ან კარ­გი, მო­ყა­ვის­ფრო თმა მქონ­და. გე­ნე­ტი­კუ­რად, ჩემს მშობ­ლებს ჭა­ღა­რა თმა აქვთ. ბე­ბია 17-18 წლის იყო, როცა კი­ნო­ფილმში - "ნუცა" მო­ნა­წი­ლე­ობ­და. ფილმში "ჩოლ­კა­ზე" თმა თეთრ ზო­ლად აქვს. მისი ჭა­ღა­რის შე­სა­ხებ რომ შე­ვი­ტყვე, არ და­ვი­ჯე­რე, ვი­ფიქ­რე, - შე­ღე­ბი­ლი აქვს-მეთ­ქი. ჭა­ღა­რა მეც და­ახ­ლო­ე­ბით ამ ასაკ­ში ამო­მი­ვი­და, რის გა­მოც თმა შე­ვი­ღე­ბე. მერე ჩვე­ნე­ბის­თვის სას­წა­ულ ფრად შე­მი­ღე­ბეს, მერე - სა­ერ­თოდ გა­ვი­შა­ვე... მოკ­ლედ, თმას ისე­თი სა­ში­ნე­ლე­ბა დავ­მარ­თე, რომ ბო­ლოს შე­ვი­ჭე­რი. ახლა სის­ტე­მა­ტუ­რად ვი­ღე­ბავ, რა­მაც ჭა­ღა­რა უფრო "გა­მიღ­ვი­ვა". გა­უ­გე­ბა­რი ფე­რის თმა მაქვს. სა­ლო­ნებ­ში არ მივ­დი­ვარ, რად­გან იქ თმა ძა­ლი­ან მეწ­ვე­ბა. რამ­დე­ნი­მე ფე­რის სა­ღე­ბავს ერ­თმა­ნეთ­ში ურე­ვენ; თუ არ ჩა­ი­წე­რეს, ავი­წყდე­ბათ... მოკ­ლედ, დიდი პა­ნი­კაა ხოლ­მე... გა­სა­ჯან­სა­ღებ­ლად თმა­ში კვერ­ცხი არა­სო­დეს შე­მი­ზე­ლავს. სა­მა­გი­ე­როდ, თალ­გა­მის ზეთს ვი­ყე­ნებ: ძი­ლის წინ თმა­ში უნდა შე­ი­ზი­ლო და დი­ლით ჩა­მო­ი­ბა­ნო. ძა­ლი­ან ეფექ­ტუ­რია. გა­ფუ­ჭე­ბულ ბო­ლო­ებს აჯან­სა­ღებს. თან, ია­ფიც ღირს. ეს მე­თო­დი ჩვე­ნი სა­მო­დე­ლო სა­ა­გენ­ტოს ხელ­მძღვა­ნელ­მა - ია კიწ­მა­რიშ­ვილ­მა მას­წავ­ლა. თალ­გა­მის ზეთი თვე­ში ერთხელ უნდა შე­ი­ზი­ლო თმა­ში. მე ასე წე­ლი­წად­ში ერთხელ ვიქ­ცე­ვი, მაგ­რამ მა­ინც კარ­გი ეფექ­ტი აქვს.

ვარ­ჯი­ში და დი­ე­ტა

- სა­ბედ­ნი­ე­როდ, დი­ე­ტა არა­სო­დეს და­მი­ცავს - არ დამ­ჭირ­ვე­ბია. ყვე­ლას ვურ­ჩევ, რომ დი­ე­ტის ნაც­ვლად, ან საკ­ვე­ბის ულუ­ფა შე­ამ­ცი­რონ, ან - სა­ღა­მოს 6 სა­ა­თის შემ­დეგ არა­ფე­რი მი­ირ­თვან. ღა­მით ჭამა მეც მიყ­ვარს, მაგ­რამ ეს ჯან­მრთე­ლო­ბის­თვი­საც მავ­ნეა. შარ­შან­წინ წო­ნა­ში მო­ვი­მა­ტე, რად­გან ყო­ველ­დღე ცნო­ბილ სწრა­ფი კვე­ბის ობი­ექ­ტში დავ­დი­ო­დი. გა­რეგ­ნუ­ლად არ მე­ტყო­ბო­და და როცა ვამ­ბობ­დი, - წო­ნა­ში მო­ვი­მა­ტე-მეთ­ქი, - დამ­ცი­ნოდ­ნენ, - ავად ხარო! არა­და, მარ­თლა მო­ვი­მა­ტე. ჩემი ტან­საც­მე­ლი უკვე დის­კომ­ფორ­ტს მიქ­მნი­და. სწრა­ფი კვე­ბის ობი­ექ­ტში სი­ა­რულს თავი და­ვა­ნე­ბე. ვცდი­ლობ­დი, ჯან­სა­ღი საკ­ვე­ბი მი­მე­ღო. მა­ი­ო­ნე­ზის ჭა­მას ვე­რი­დე­ბო­დი - ეს პრო­დუქ­ტი ჯან­მრთე­ლო­ბის­თვის კარ­გი არ არის და თან, ცე­ლუ­ლიტს აჩენს. მა­გან დამ­ღუ­პა (იცი­ნის)!.. იპოდ­რომ­ზე ვირ­ბი­ნე, მაგ­რამ ძა­ლი­ან და­ვი­ღა­ლე და თავი და­ვა­ნე­ბე. უბ­რა­ლოდ, სა­ღა­მოს 6 სა­ა­თის შემ­დეგ საკ­ვებს აღარ ვე­ძა­ლე­ბო­დი. ვარ­ჯიშს რაც შე­ე­ხე­ბა, ბავ­შვო­ბი­დან სპორ­ტს მივ­დევ­დი: ჯერ ფი­გუ­რულ სრი­ალ­ზე დავ­დი­ო­დი, მერე - ბა­ლეტ­ზე... ახლა თე­ატ­რა­ლურ უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში ისე­თი ფი­ზი­კუ­რი დატ­ვირ­თვა მაქვს, რომ და­მა­ტე­ბი­თი ვარ­ჯი­ში არ მჭირ­დე­ბა. ამის­თვის დროც აღარ მრჩე­ბა.

საქ­მე

- თე­ატ­რა­ლურ უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში ვსწავ­ლობ. ბედ­ნი­ე­რი ვარ, რომ ბა­ტო­ნი გიზო ჟორ­და­ნი­ა­სა და ქალ­ბა­ტო­ნი ნა­ნუ­კა ხუს­კი­ვა­ძის ჯგუფ­ში ვარ. ამ მხრივ ძა­ლი­ან გა­მი­მარ­თლა. არც ერთი მე­გო­ბა­რი აღარ მე­ლა­პა­რა­კე­ბა, რად­გან დი­ლი­დან და­ღა­მე­ბამ­დე უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში ვარ: პრაქ­ტი­კუ­ლი მე­ცა­დი­ნე­ო­ბე­ბი გვაქვს, რომ­ლებ­საც ვერ გა­ვაც­დენ. უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში ყვე­ლა­ნა­ი­რად ხელს მი­წყო­ბენ - გა­და­ღე­ბებ­ზე, ჩვე­ნე­ბებ­ზე მიშ­ვე­ბენ. ასე რომ, ერთი საყ­ვა­რე­ლი საქ­მე - მო­დე­ლო­ბა უკვე მაქვს, მე­ო­რეს - მსა­ხი­ო­ბო­ბას კი ახლა ვე­უფ­ლე­ბი. მო­მა­ვა­ლი 3 წელი თე­ატ­რა­ლურ­ში სწავ­ლას ვა­პი­რებ.

- მსა­ხი­ო­ბის პრო­ფე­სი­ის არ­ჩე­ვამ­დე ბევ­რი იფიქ­რე?

- არა, გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბა სპონ­ტა­ნუ­რად მი­ვი­ღე და გა­მოც­დე­ბიც ჩა­ვა­ბა­რე. მერე აკა­დე­მი­უ­რი წელი ავი­ღე, რად­გან უცხო­ეთ­ში სა­მუ­შა­ოდ წას­ვლა მო­მიხ­და. თე­ატ­რა­ლუ­რი უნი­ვერ­სი­ტე­ტი­დან გა­დას­ვლა­საც ვა­პი­რებ­დი, მაგ­რამ ეტყო­ბა, ბედი იყო (იცი­ნის)... კინო ძა­ლი­ან მა­ინ­ტე­რე­სებს, მაგ­რამ სამ­წუ­ხა­როდ, სა­ქარ­თვე­ლო­ში კი­ნო­ინ­დუსტრია გან­ვი­თა­რე­ბუ­ლი არ არის.

- აბა, რას აპი­რებ?

- ტე­ლე­ვი­ზი­აც მა­ინ­ტე­რე­სებს. ერთ-ერთი გა­და­ცე­მის წამ­ყვა­ნიც გახ­ლდით, მაგ­რამ სამ­წუ­ხა­როდ, ახლა ამ საქ­მის­თვის დრო აღარ მრჩე­ბა... 13-17 ნო­ემ­ბერს "თბი­ლი­სი ფე­შენ ვიკი" ჩა­ტარ­დე­ბა. გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლად ის მა­ხა­რებს, რომ ამ დროს ჩემს საყ­ვა­რელ ადა­მი­ა­ნებს ვნა­ხუ­ლობ და საყ­ვა­რელ საქ­მეს ვა­კე­თებ.

- რო­მე­ლი­მე უცხო­ელ­მა სტუ­მარ­მა საქ­მი­ა­ნი წი­ნა­და­დე­ბა რომ შე­მოგ­თა­ვა­ზოს, და­თან­ხმდე­ბი?

- გა­რან­ტი­რე­ბუ­ლი სამ­სა­ხუ­რი თუ მექ­ნე­ბა, შე­იძ­ლე­ბა დავ­ფიქ­რდე. პა­ტარ-პა­ტა­რა კონ­ტრაქ­ტე­ბით ბევ­რი ვი­მოგ­ზა­უ­რე. ცნო­ბილ დი­ზა­ი­ნე­რებ­თან ვი­თა­ნამ­შრომ­ლე... ამის გამო, უნი­ვერ­სი­ტეტ­შიც გვი­ან ჩა­ვა­ბა­რე. სა­ქარ­თვე­ლო­ში მო­დე­ლო­ბა გარ­თო­ბად მი­აჩ­ნი­ათ, უცხო­ეთ­ში კი ყვე­ლა­ფე­რი სხვაგ­ვა­რა­დაა. მო­დე­ლო­ბა მარ­ტი­ვი ნამ­დვი­ლად არ არის. "ფე­შენ ვი­კის" შემ­დეგ 2 დღე მძი­ნავს ხოლ­მე.

სა­მო­სი

- ტან­საც­მელს იქ ვი­ძენ, სა­დაც მო­მინ­დე­ბა. ამა­ში სა­მარ­ცხვი­ნო არა­ფე­რია. რამ­დენ­ჯერ­მე "მე­ო­რად­შიც" მი­ყი­დია - არ ვუ­კად­რი­სობ. ყო­ველ­დღი­უ­რად სპორ­ტუ­ლი სტი­ლის სა­მო­სი მაც­ვია. ერთი ახ­ლო­ბე­ლი ძა­ლი­ან მე­ჩხუ­ბე­ბა - სულ შა­ვე­ბი რა­ტომ გაც­ვი­აო?! ერთხელ ჩემს ძველ სამ­სა­ხურ­ში - ბან­კში მი­ვე­დი. ღმერ­თმა ყვე­ლა კარ­გად ამ­ყო­ფოს და, ყო­ფი­ლი თა­ნამ­შრომ­ლე­ბი შეშ­ფოთ­დნენ, - ვა­ი­მე, შა­ვე­ბი რა­ტომ გაც­ვია, ცუდი ხომ არა­ფე­რი მოხ­დაო (იცი­ნის)?!. ამას წი­ნათ, ერთ-ერთი ჟურ­ნა­ლის რე­დაქ­ცი­ა­ში და­მი­ბა­რეს. გა­მაფრ­თხი­ლეს, - მხი­ა­რუ­ლი ფე­რე­ბის ტან­საც­მე­ლი ჩა­იც­ვიო. გარ­დე­რო­ბი გა­მო­ვა­ღე, მაგ­რამ ფე­რა­დი არა­ფე­რი მქონ­და. შავი კაბა ჩა­ვიც­ვი და "მა­ლი­ნის­ფე­რი" შარ­ფი მო­ვიხ­ვიე (იცი­ნის). შავი ფერი ძა­ლი­ან მომ­წონს...

ფეხ­საც­მე­ლი

- უამ­რა­ვი ფეხ­საც­მე­ლი მაქვს. დე­და­ჩემს ვთხოვ, - ყიდ­ვის უფ­ლე­ბა აღარ მომ­ცე-მეთ­ქი. მა­ვი­წყდე­ბა ხოლ­მე, რომ ესა თუ ის ფეხ­საც­მე­ლი მაქვს, გარ­კვე­უ­ლი პე­რი­ო­დის შემ­დეგ თა­ვი­დან "აღ­მო­ვა­ჩენ" ხოლ­მე და მი­ხა­რია, - ვა­ი­მე, რა მა­გა­რია-მეთ­ქი! რა­ტომ­ღაც, ფეხ­საც­მე­ლებ­ში თან­ხის გა­დახ­და არ მე­ნა­ნე­ბა. ახლა ინ­ტერ­ნე­ტით კი­დევ გა­მო­ვი­წე­რე. ძი­რი­თა­დად, "ბა­თინ­კე­ბი" და კე­დე­ბი მაქვს. ჩემი მე­გობ­რის ქორ­წილ­ში სა­ღა­მოს კაბა და "კონ­ვერ­სის" შავი კე­დე­ბი მეც­ვა. ამის გამო, დე­და­ჩემ­მა და­მი­რე­კა და გამ­ლან­ძღა (იცი­ნის). რა ვქნა? კე­დებ­ში გა­მო­წყო­ბი­ლი თავს უფრო კომ­ფორ­ტუ­ლად ვგრძნობ.

სამ­კა­უ­ლი და აქ­სე­სუ­ა­რე­ბი

- მხო­ლოდ სა­მა­ჯუ­რი და ბე­ჭე­დი მი­კე­თია, ოღონდ - რე­ლი­გი­უ­რი. ზო­გა­დად, სამ­კა­უ­ლი მომ­წონს, ვყი­დუ­ლობ, მაგ­რამ არა­სო­დეს ვი­კე­თებ, რად­გან ან მა­ვი­წყდე­ბა, ან - როცა მი­კე­თია, "მამ­წა­რებს": თმა­სა და სა­მოსს გა­მო­ე­დე­ბა ხოლ­მე... მე­გო­ბარ­მა უცხო­ე­თი­დან ძა­ლი­ან ლა­მა­ზი სა­მა­ჯუ­რი ჩა­მო­მი­ტა­ნა. გა­ვი­კე­თე, მაგ­რამ ხელს რომ ვა­მოძ­რა­ვებ­დი, იმ­დე­ნი იჟღა­რუ­ნა, რომ მე­გო­ბარ­მა მო­მახ­სნე­ვი­ნა და ჩან­თა­ში ჩა­მა­დე­ბი­ნა (იცი­ნის). ეს ბოლო შემ­თხვე­ვა იყო, როცა სამ­კა­უ­ლი მე­კე­თა.

ჩან­თე­ბი

- თე­ატ­რა­ლურ უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში დიდი, ტე­ვა­დი ჩან­თე­ბი მჭირ­დე­ბა, მაგ­რამ ჩემ­თვის პა­ტა­რა, მხარ­ზე გა­და­სა­კი­დე­ბე­ლი ჩან­თა უფრო პრაქ­ტი­კუ­ლია. მას­ში გა­სა­ღებ­სა და სა­ფუ­ლეს ვი­ნა­ხავ. ტე­ლე­ფო­ნის­თვის ჩან­თა არ მჭირ­დე­ბა, რად­გან სულ ხელ­ში მი­ჭი­რავს და "გამ­წა­რე­ბუ­ლი" მე­სიჯს ვწერ.

- ვის სწერ?

- ერთ ბიჭს, ოღონდ - ვის, არ გე­ტყვით (იცი­ნის)...

ოჯა­ხი

- მა­მა­ჩე­მი მხატ­ვა­რი და მო­ქან­და­კე გახ­ლავთ. დიდი ხნის გან­მავ­ლო­ბა­ში სამ­ხატ­ვრო აკა­დე­მი­ა­ში ას­წავ­ლი­და. უკვე 5 წე­ლია, საფ­რან­გეთ­ში ცხოვ­რობს. დედა არ მუ­შა­ობს. მას ბევ­რი უნი­ვერ­სი­ტე­ტი აქვს დამ­თავ­რე­ბუ­ლი და შე­სა­ბა­მი­სად, ბევ­რი პრო­ფე­სი­აც აქვს (იცი­ნის). ბე­ბია - მა­რი­ნა ჯა­ნა­შია მსა­ხი­ო­ბია, ბა­ბუა, თემო გო­ცა­ძე - მხატ­ვა­რი. ასე­ვე, ჩემი ოჯა­ხის წევ­რე­ბი არი­ან 3 კატა და 1 ძაღ­ლი. 1 კატი ისე­თი "ნა­დი­რია", რომ მსგავ­სი არა­ფე­რი მი­ნა­ხავს: მა­მა­ჩე­მის ნა­ხა­ტებს ახ­ტე­ბა, ყვე­ლა­ფერს ან­გრევს და ეჯაჯ­გუ­რე­ბა, ღა­მით არ გვა­ძი­ნებს. მგო­ნი, სხე­ულ­ში რა­ღაც ჩა­უ­სახ­ლდა (იცი­ნის)... ოჯა­ხის წევ­რე­ბის­თვის ცოტა დრო მრჩე­ბა. მა­მას­თან ახლო ურ­თი­ერ­თო­ბა მქონ­და. ახლა ნერ­ვი­უ­ლობს და მე­კი­თხე­ბა, - ხომ არა­ვინ გა­წყე­ნი­ნაო?.. ის ყო­ველ­თვის სა­ჭი­რო რჩე­ვებს მაძ­ლევ­და. მარ­თა­ლია, ძა­ლი­ან მე­გობ­რუ­ლი ურ­თი­ერ­თო­ბა გვქონ­და, მაგ­რამ - ზო­მი­ე­რე­ბის ფარ­გლებ­ში: ბიჭი მო­მე­წო­ნა-მეთ­ქი, - ვე­რა­სო­დეს ვე­ტყო­დი. დე­და­სა და ბე­ბი­ას­თან არაფ­რის მო­ყო­ლა არ მჭირ­დე­ბა - ისი­ნი ყვე­ლა­ფერს უთ­ქმე­ლად ხვდე­ბი­ან. ოჯა­ხის წევ­რებ­თან და­სა­მა­ლი რა მაქვს?!. შეყ­ვა­რე­ბულს იან­ვრის და­სა­წყის­ში დავ­შორ­დი. რა­ტომ­ღაც, ერთ-ერ­თმა ჟურ­ნალ­მა ამის შე­სა­ხებ ახლა და­წე­რა. პრინ­ციპ­ში, "ფე­ის­ბუკ­ზე" სტა­ტუ­სად - სინ­გლე არ და­მიდ­ვია. მი­მაჩ­ნია, რომ ასე­თი რა­მის აფი­ში­რე­ბა სა­ჭი­რო არ არის. პი­რად ცხოვ­რე­ბა­ზე კო­მენ­ტარს აღარ ვა­კე­თებ (იცი­ნის).

- შეყ­ვა­რე­ბულს რა­ტომ და­შორ­დი?

- აზ­რთა სხვა­დას­ხვა­ო­ბის გამო... ნორ­მა­ლუ­რად დავ­შორ­დით, ერ­თმა­ნეთს არ "გა­დავ­კი­დე­ბი­ვართ". ის ძა­ლი­ან კარ­გი ადა­მი­ა­ნია. ყვე­ლა­ფერს კარ­გს ვუ­სურ­ვებ.

დას­ვე­ნე­ბა და გარ­თო­ბა

- ყვე­ლა­ზე მო­სა­წყე­ნი ადა­მი­ა­ნი ვარ: კლუ­ბე­ბი და ხმა­უ­რი­ა­ნი ად­გი­ლე­ბი არ მიყ­ვარს. ახ­ლობ­ლებ­თან ერ­თად ჩაის სმა, სა­უ­ბა­რი, კარ­ტის თა­მა­ში... - ეს ჩემ­თვის გარ­თო­ბის ყვე­ლა­ზე კარ­გი სა­შუ­ა­ლე­ბაა. ერ­თა­დერ­თი, შე­იძ­ლე­ბა, "ფე­შენ ვი­კის" შემ­დეგ "ფარ­თი­ზე" წა­ვი­დე ხოლ­მე. მა­ში­ნაც მე­გობ­რე­ბი "მი­მათ­რე­ვენ". ერთი სა­ა­თი მო­წყე­ნი­ლი სა­ხით ვზი­ვარ, მერე კი შინ მივ­დი­ვარ. და­ლე­ვაც არ მიყ­ვარს. პენ­სი­ო­ნე­რუ­ლი დას­ვე­ნე­ბა მომ­წონს. წელს ზუს­ტად ასე და­ვის­ვე­ნე: ძი­რი­თა­დად, მე­ძი­ნა ან ვჭამ­დი. მე­გო­ნა, წო­ნა­ში მო­ვი­მა­ტებ­დი და ამის­თვის ფსი­ქო­ლო­გი­უ­რად მო­ვემ­ზა­დე, მაგ­რამ ყვე­ლა მე­უბ­ნე­ბა, - გამ­ხდარ­ხა­რო. რო­გორ მოხ­და ეს, არ ვიცი (იცი­ნის).

ეთო ყორ­ღა­ნაშ­ვი­ლი

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)