ცოტა ხის წინ, "კვირის პალიტრის" საიტზე, "დუდანას ბლოგში", ამერიკელი წყვილის ემოციური ფოტოისტორია გამოქვეყნდა. ჯარისკაცი ტეილორ მორგანი 2011 წელს ავღანეთში თვითნაკეთი ნაღმით აფეთქდა და ოთხივე კიდური დაკარგა. შეყვარებულმა არ მიატოვა - ხეიბარს ცოლად გაჰყვა და სიცოცხლის ბოლომდე ერთგულება შეჰფიცა.
ამ საოცარ ამბავს მკითხველთა დიდი გამოხმაურება მოჰყვა. წერდნენ, რომ ამერიკელი წყვილი ჩვენი დროის გმირები არიან და მხოლოდ ასეთი სიყვარული გადაარჩენს სამყაროსო. თუმცა იმასაც წერდნენ, ქართველებს ასეთი სიყვარული და ერთგულება არ შეგვიძლიაო.
უნდა გავაწბილო ამ გზავნილების ავტორები და მსგავსი სიყვარულისა და სამაგალითო ერთგულების ამბავი ქართულ სინამდვილეშიც დავანახო(!).
2010 წლის აპრილში, ავღანეთის სამხრეთით, ჰილმენდის პროვინციაში საქართველოს შეიარაღებული ძალების მე-3 ქვეითი ბრიგადის 31-ე ქვეითი ბატალიონის 749 სამხედრო მოსამსახურე გაემგზავრა. სამშვიდობო მისიის შესრულებისას მე-3 ქვეითმა ბრიგადამ დიდი დანაკარგი განიცადა - დაიღუპა 16 სამხედრო მოსამსახურე (მათ შორის ასეულის მეთაური მუხრან შუკვანი, პოლკოვნიკი რამაზ გოგიაშვილი, სერჟანტი დავით ცეცხლაძე), ათეულობით დაიჭრა და დასახიჩრდა. იმ დროისთვის მქონდა დაუზუსტებელი ინფორმაცია, რომ ჰილმენდის პროვინციაში ნაღმით აფეთქებული და უხელფეხოდ დარჩენილი რამდენიმე ქართველი ჯარისკაცი საქართველოში ჩამოიყვანეს... ისინი ამერიკაში პროთეზისთვის გამგზავრებას ელოდნენ.
საფუძვლიანად შიშობდნენ, რომ თუ პროთეზი დროულად არ გაკეთდებოდა, ამპუტირებულ კიდურებზე დარჩენილ ძვლებში კალციუმი განილეოდა და პროთეზირება შედეგს ვერ გამოიღებდა.
თავდაცვის სამინისტროდან, რომელსაც ბაჩო ახალაია ხელმძღვანელობდა, ინფორმაციის მიღება ფაქტობრივად შეუძლებელი იყო, დაჭრილებთან გასაუბრება კი - წარმოუდგენელი, მაგრამ გადავწყვიტე, რადაც უნდა დამჯდომოდა, მომეძებნა დაჭრილი ჯარისკაცები - სოციალური ქსელებით ვთხოვდი დახმარებას ყველას, ვისაც სამხედრო ფორმაში გადაღებული ფოტო ჰქონდა გამოქვეყნებული.
სწორედ ასე გავიცანი კაპრალი მორის საბაშვილი, რომელიც ავღანეთში სამშვიდობო მისიაში მონაწილეობდა. დაჭრილი და დასახიჩრებული ჯარისკაცების შესახებ მისგანაც ვერაფერი გავიგე და ჩვენი ნაცნობობა ცხარე კამათით დასრულდა. რა თქმა უნდა, განზრახვაზე უარი არც ამის შემდეგ მითქვამს. გორის ჰოსპიტლის ერთ-ერთი ექიმის ვინაობა დავადგინე და მიღებაზე ჩავეწერე. როგორც კი შენობაში შევაღწიე, ჯარისკაცების ძებნა დავიწყე. სამედიცინო პერსონალმა გვერდიგვერდ მდებარე პალატებისკენ მიმითითა. პირველსავე კარზე ფრთხილად დავაკაკუნე.
ოთახში კაპიტანი ალუდა სეთურიძე დამხვდა. სწორედ ის, ვინც გერმანიის სამხედრო კლინიკაში ჰოლივუდის ვარსკვლავმა, ანჯელინა ჯოლიმ მოინახულა. ალუდასაც ნაღმმა ორივე ფეხი და ხელების თითები მოსწყვიტა. დიდხანს ვისაუბრეთ... ისიც ვუამბე, რომ ვინმე კაპრალ მორის საბაშვილთან კამათი მომივიდა, რადგან მე მხოლოდ ექსკლუზიური ინფორმაციის მაძიებელი არ ვიყავი, მართლა მსურდა დასახიჩრებულ ბიჭებს დავხმარებოდი.
გაოცებულმა შემომხედა: მორისი ჩემ გვერდით პალატაში წევს, ნაღმმა ორივე ფეხი და მარჯვენა ხელი წააცალაო. ძნელია სიტყვებით იმის გადმოცემა, რას ვგრძნობდი იმ წუთებში... რამდენიმე წუთში ალუდას პალატაში საბაშვილიც გამოჩნდა, ახლობლებმა ინვალიდის ეტლით შემოიყვანეს. ვერ მიცნო. გაკვირვებული მიყურებდა. შემდეგ მკითხა, - როგორ მომაგენი, მე ხომ დაგიმალე, რომ თავად ვიყავი ერთ-ერთი მათგანი, ვისაც ეძებდიო. მე ის არ მიძებნია, ეს ბედისწერა იყო(!).
იხილეთ სტატიის სრული ვერსია
ასევე იხილეთ: