ცოტა ხნის წინ მომ­ღე­რა­ლი ეთერ კა­კუ­ლია ბე­ბია გახ­და. მან შვი­ლიშ­ვილს სა­ხე­ლი თა­ვად შე­ურ­ჩია. თუ რო­გო­რი ბე­ბი­აა ქალ­ბა­ტო­ნი ეთე­რი და რას აკე­თებს ახალ­შო­ბი­ლის­თვის, ამა­ზე მომ­ღე­რა­ლი მის­თვის და­მა­ხა­სი­ა­თე­ბელ სტილ­ში სა­უბ­რობს.

- შვი­ლიშ­ვი­ლის შე­ძე­ნას გი­ლო­ცავთ...

- დიდი მად­ლო­ბა, მაგ­რამ ჯერ ბე­ბი­ად ვერ აღ­ვიქ­ვამ თავს. ხომ იცი, მე სულ ვწიწკვობ. ახლა ასე­თი დე­ვი­ზი მაქვს: "კაბა ზე­ვით, წლე­ბი ქვე­ვით", მაგ­რამ ჩემი შვი­ლი მე­ჩხუ­ბე­ბა, სი­სუ­ლე­ლე­ებს ნუ ლა­პა­რა­კო­ბო (იცი­ნის). წლე­ბი უნდა მო­იკ­ლო, ზე­მოთ რომ არ წა­ვი­დეს და კა­ბაც, შე­სა­ბა­მი­სად, მინი უნდა ჩა­იც­ვა... ნა­ად­რე­ვი ყვე­ლა­ფე­რი კარ­გი ყო­ფი­ლა. ისე, მინ­დო­და, მე­ხუ­თე თა­ო­ბას მოვსწრე­ბო­დი ან მე­ო­თხეს მა­ინც... მოკ­ლედ, ჩემი შვი­ლიშ­ვი­ლის სიყ­ვა­რუ­ლის ნი­ა­დაგ­ზე, შე­იძ­ლე­ბა, ფსი­ქი­ატ­რი­ულ კლი­ნი­კა­ში აღ­მოვ­ჩნდე, რაა?.. რომ ამ­ბობ­დნენ, - შვი­ლიშ­ვი­ლი შვილს და­გა­ვი­წყებ­სო, არ ვი­ჯე­რებ­დი. ახლა აბ­სო­ლუ­ტუ­რად არ მახ­სოვს ჩემი ვაჟი. ვნა­ნობ, რომ სამი შვი­ლი არ მყავს, მაგ­რამ სულ მოგ­ზა­უ­რო­ბა­ში ვი­ყა­ვი, თვითმფრი­ნა­ვი­დან თვითმფრი­ნავ­ში გა­დავ­დი­ო­დი და ეს ერ­თიც რომ გა­ვა­ჩი­ნე, დიდი მიღ­წე­ვაა. შვი­ლიშ­ვილ­მა კი ვი­მე­ო­რებ, ჭკუ­ი­დან გა­და­მიყ­ვა­ნა. ახლა მინ­და, ნუნუ გა­ბუ­ნი­ას "იავ­ნა­ნა" ჩავ­წე­რო. ეს სიმ­ღე­რა ნუ­ნუმ ჩემს შვილს მი­უ­ძღვნა, მე კი პა­ტა­რა მა­რი­ამს მი­ვუ­ძღვნი, რაა?.. "ღამე არ­წევს მთვა­რის აკ­ვანს, იავ­ნა­ნი­ნა­აა" (მღე­რის) - არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვი სი­ტყვე­ბი აქვს.

- პა­ტა­რა მა­რი­ა­მი რო­გო­რი გო­გო­ნაა?

- "ხა­სი­ა­თა" და­ვარ­ქვი... რამ­დე­ნი­მე დღის წინ (45 დღის არის) სვე­ტი­ცხო­ველ­ში მოვ­ნათ­ლეთ. ნათ­ლო­ბის სა­ო­ცა­რი რი­ტუ­ა­ლი ისე დას­რულ­და, ბავ­შვს არ უტი­რია. უკე­თილ­შო­ბი­ლე­სი პა­ტა­რა ადა­მი­ა­ნია, თან - ლა­მა­ზია. ვი­თომ, ბე­ბი­ას და­ემ­სგავ­სა (იცი­ნის)? მაგ­რამ არა, მე მის­ნა­ი­რი ლა­მა­ზი არ ვი­ყა­ვი...

- სა­ხე­ლი თქვენ შე­ურ­ჩი­ეთ?

- დიახ. არ მინ­დო­და, ეთე­რი რომ და­ერ­ქმი­ათ და მის სა­ხელ­ზე ამი­ტო­მაც ვიზ­რუ­ნე... ისე, ეთე­რი ძვე­ლი ბერ­ძნუ­ლი სა­ხე­ლია და ასეა გან­მარ­ტე­ბუ­ლი: "ჰა­ე­რის ყვე­ლა­ზე ზედა, წმინ­და გამჭვირ­ვა­ლე ფენა, ღმერ­თე­ბის ად­გილ­სამ­ყო­ფე­ლი..." ჩემს სა­ხელს შე­ვეჩ­ვიე. ეთე­რი "გამჭვირ­ვა­ლეს" ნიშ­ნავს და მეც გამჭვირ­ვა­ლე ანუ გულ­წრფე­ლი ვარ ბუ­ნე­ბით. მგო­ნია, რომ ეთე­რი ღმერ­თის­გან ნა­ბო­ძე­ბი სა­ხე­ლია და ჩემი შვი­ლიშ­ვი­ლი - მა­რი­ა­მიც უფალ­მა გა­მო­მიგ­ზავ­ნა.

- ბავ­შვის მშობ­ლებ­ზე - თქვენს შვილ­სა და რძალ­ზე რას გვე­ტყვით?

- ალექ­სან­დრე ვა­ჩი­ბე­რი­ძე - ჩემი ვაჟი 32 წლის გახ­ლავთ. და­ამ­თავ­რა სა­ერ­თა­შო­რი­სო სა­მარ­თლის ფა­კულ­ტე­ტი, ტექ­ნი­კურ უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში, მაგ­რამ ამ­ჟა­მად არ მუ­შა­ობს. რა ვქნათ, ყვე­ლა­ნი მა­რი­ა­მზე ვართ გა­დარ­თუ­ლე­ბი. ჩემი რძა­ლი - ნინი მე­ლაშ­ვი­ლი საყ­ვა­რე­ლი გო­გოა. მარ­თა­ლია, მეგ­რე­ლი რძა­ლი მინ­დო­და, მაგ­რამ რა ვქნათ, არ არის მეგ­რე­ლი, იმე­რე­ლია. დე­და­ჩე­მიც ძა­ლი­ან დარ­დობ­და, რომ მეგ­რე­ლი რძა­ლი და სიძე არ შეხ­ვდა. დედა ჩა­ჩა­ვას ქალი იყო, აბა­ში­დან.

- თქვე­ნი მე­უღ­ლე სა­და­უ­რი იყო?

- იმე­რე­ლი, ქუ­თა­ი­სი­დან. გარ­და­იც­ვა­ლა რეზო... ყვე­ლა ქალს მინ­და მო­ვუ­წო­დო, რომ 5 შვი­ლი გა­ა­ჩი­ნოს! საქ­ველ­მოქ­მე­დო პრო­ექ­ტში - "ვის უნდა 20.000" ვმო­ნა­წი­ლე­ობ­დი და ვთა­მა­შობ­დი 9-შვი­ლი­ა­ნი ოჯა­ხის და­სახ­მა­რებ­ლად. არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვი ქალ­ბა­ტო­ნია ირმა, რო­მელ­საც 9 შვი­ლი ჰყავს. მისი ოჯა­ხის­თვის 21 ათა­სი ლარი შეგ­როვ­და. სა­ში­ნელ სი­დუ­ხ­ჭი­რე­ში ცხოვ­რობ­დნენ, ია­ტაკ­ზე ეძი­ნათ. იცი, რო­გო­რი ბავ­შვე­ბი ჰყავთ? ულა­მა­ზე­სი. უფ­რო­სი 18 წლის არის, უმ­ცრო­სი - 2-ის. ჰოდა, ეს ქალი გმი­რი არ არის? გა­ოგ­ნე­ბუ­ლი ვარ, სა­ხელ­მწი­ფო რომ არ ზრუ­ნავს ასეთ ადა­მი­ა­ნებ­ზე...

- ქალ­ბა­ტო­ნო ეთერ, რძა­ლი რო­გორ მი­ი­ღეთ?

- მშვე­ნივ­რად. ხომ ვთქვი, საყ­ვა­რე­ლი გო­გოა-მეთ­ქი. ნინი არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვად ზრდის შვილს. კარ­გია, როცა რძა­ლი გიყ­ვარს.

- მკაც­რი დე­დამ­თი­ლი არ ხართ?

- არა, რას ამ­ბობ...

- პი­რა­დად თქვენ რას აკე­თებთ პა­ტა­რა მა­რი­ა­მის­თვის? რო­გო­რი ბე­ბია ხართ?

- ბე­ბია უნდა და­მი­ძა­ხოს, არა?

- სა­ვა­რა­უ­დოდ, ბე­ბი­ას და­გი­ძა­ხებთ. თუმ­ცა არა, თქვენ ხომ მა­რად ახალ­გაზ­რდა ქალ­ბა­ტო­ნი ბრძან­დე­ბით... შე­იძ­ლე­ბა, პირ­და­პირ სა­ხე­ლით მოგ­მარ­თოთ.

- (იცი­ნის) ჰო, ჩემს ასაკ­ზე იმ­დენს ვხუმ­რობ, რომ ბოლო პას­პორ­ტი იცი, რო­გო­რი მქონ­და? ამ სა­ბუ­თის­თვის რომ და­გე­ჯე­რე­ბი­ნა, 10 წლით უმ­ცრო­სი ვი­ყა­ვი ჩემს შვილ­ზე. და­ახ­ლო­ე­ბით 8 პას­პორ­ტი მა­ინც მაქვს გა­მოც­ვლი­ლი და ყველ­გან სხვა­დას­ხვა წელი მე­წე­რა... შვი­ლიშ­ვი­ლი რას და­მი­ძა­ხებს, არ ვიცი. მან ეს თვი­თონ უნდა გა­და­წყვი­ტოს. ისე, ეთო რომ და­მი­ძა­ხოს, აჯო­ბებს, რად­გა­ნაც ბე­ბი­ა­თი თუ მომ­მარ­თავს, შე­იძ­ლე­ბა, არც გავ­ხე­დო.

- ბავ­შვი ახლა თქვენ­თან ცხოვ­რობს. მის­თვის პამ­პერ­სი გა­მო­გიც­ვლი­ათ?

- არა, არა, მე ხომ ხელ­ჩლუნ­გი ვარ.

- არც შვილს უვ­ლი­დით?

- მა­შინ დე­და­ჩე­მი იყო ცო­ცხა­ლი და ალექ­სან­დრეს ყვე­ლა­ფერს ის უკე­თებ­და... მისი გარ­დაც­ვა­ლე­ბის შემ­დეგ სა­ო­ჯა­ხო საქ­მე­ებ­ში ქალ­ბა­ტო­ნი ანა მეხ­მა­რე­ბა. ის 20 წე­ლი­წა­დია, ჩვენს ოჯახ­ში და­დის და რაც სა­ჭი­როა, ყვე­ლა­ფერს მი­კე­თებს. რა ვქნა, ხელ­ჩლუნ­გი ვარ. სხვა­თა შო­რის, ეს სი­ტყვა ჩემი გა­მო­გო­ნი­ლია და ლექ­სი­კონ­ში მე შე­ვი­ტა­ნე.

სა­უ­ბარ­ში ჩარ­თვა ქალ­ბა­ტო­ნი ეთე­რის რძალს, ნინი მე­ლაშ­ვილს ვთხო­ვე, რო­მე­ლიც იქვე პა­ტა­რა მა­რი­ამს და­ა­ტა­რებ­და.

ნინი:

- ჩემი დე­დამ­თი­ლი არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვი ადა­მი­ა­ნია. სახ­ლშიც ისე­თი­ვეა, რო­გო­რიც გა­რეთ და რო­გორ­საც მთე­ლი სა­ქარ­თვე­ლო იც­ნობს. მოკ­ლედ, გა­მი­მარ­თლა... სულ კარგ ხა­სი­ათ­ზეა და ჩვენც კარგ ხა­სი­ათ­ზე გვა­ყე­ნებს. რაც უნდა ცუდ გუ­ნე­ბა­ზე იყოს ადა­მი­ა­ნი, რა­ღა­ცას ისეთს იტყვის, მა­ინც გა­ა­ცი­ნებს.

ეთე­რი:

- პა­ტა­რას არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვი სმე­ნა აქვს (მა­რი­ა­მი ხელ­ში აიყ­ვა­ნა და უმ­ღე­რა. - ავტ.). აი, ხომ ხე­დავ, რო­გორ გა­იტ­რუ­ნა და მე­ო­რე ხმაც მომ­ცა... ჩემი ოც­ნე­ბაა, შვი­ლიშ­ვილ­თან დუ­ე­ტი ჩავ­წე­რო. უფალს ვე­ვედ­რე­ბი, ჯან­მრთე­ლად მამ­ყო­ფოს, რომ ეს შევ­ძლო, რაა?..

- თქვე­ნი ვაჟი არ მღე­რის?

- არა. რა­ტომ­ღაც, თა­ვის დრო­ზე მუ­სი­კა­ში არ ვა­მე­ცა­დი­ნე. ისე, არ­ტის­ტუ­ლი ბი­ჭია და ვნა­ნობ, რომ თე­ატ­რა­ლურ უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში არ შე­ვიყ­ვა­ნე. მისი საქ­მე სა­ერ­თა­შო­რი­სო სა­მარ­თლის სპე­ცი­ა­ლის­ტო­ბა არ იყო.

- რო­გორც ჩვენს სა­უ­ბარ­ში გა­მო­იკ­ვე­თა, ბევრ რა­მეს ნა­ნობთ...

- აბა, სამი შვი­ლი არ უნდა მყავ­დეს? იმა­საც ვნა­ნობ, კარ­გი კუ­ლი­ნა­რი რომ არ ვარ.

- რომ მო­ინ­დო­მოთ, კერ­ძებს ვერ მო­ამ­ზა­დებთ?

- ვერა. ვფიქ­რობ, კარ­გი კუ­ლი­ნა­რი რომ იყო, ამის­თვის ნი­ჭია სა­ჭი­რო. ქალი რომ ტორ­ტს გა­მო­ა­ცხობს, მერე - ხა­ჭა­პურს, უგემ­რი­ე­ლეს კერ­ძებს მო­ამ­ზა­დებს, რას ლა­პა­რა­კობ, ეს უდი­დე­სი ნი­ჭია, ნუუ?.. მე არა, მაგ­რამ დედა მყავ­და ისე­თი, 100-კა­ცი­ან სუფ­რას მარ­ტო მო­ამ­ზა­დებ­და და გაშ­ლი­და. ისე, თე­ო­რი­უ­ლად ბევ­რი რა­მის მომ­ზა­დე­ბა ვიცი. ერთხელ გა­დავ­წყვი­ტე, ჯემი გა­მე­კე­თე­ბი­ნა და გა­ზ­ქუ­რის ნაც­ვლად, მა­გი­და­ზე დავ­დგი შა­ქარ­დაყ­რი­ლი ჭან­ჭუ­რი, მერე კი ვე­ლო­დე­ბო­დი, ჯე­მად რო­დის "გა­და­იქ­ცე­ო­და" (იცი­ნის). ეს ამ­ბა­ვი უკვე მთელ­მა სა­ქარ­თვე­ლომ იცის, იმ­დენ­ჯერ მაქვს მო­ყო­ლი­ლი. ჰოდა, ამის მერე რო­მელ კუ­ლი­ნა­რო­ბა­ზეა ლა­პა­რა­კი?

- სახ­ლის და­ლა­გე­ბაც არ გიყ­ვართ?

- სახ­ლის მი­ლა­გე­ბა ვიცი. მინ­და, ყვე­ლა­ფე­რი თა­ვის ად­გი­ლას ეწყოს. წეს­რი­გი მიყ­ვარს. ჩემი შვი­ლიც ასეა.

- ვა­ტყობ, სურ­ვი­ლი გაქვთ, რომ მო­მა­ვალ­ში თქვე­ნი შვი­ლიშ­ვი­ლი მომ­ღე­რა­ლი გახ­დეს?

- რა­ტო­მაც არა?! მაგ­რამ ძა­ლი­ან მინ­და, კი­ნომ­სა­ხი­ო­ბიც იყოს. სხვა­თა შო­რის, მთე­ლი ცხოვ­რე­ბა კი­ნომ­სა­ხი­ო­ბო­ბა მინ­დო­და და ვნა­ნობ, თე­ატ­რა­ლურ ინ­სტი­ტუ­ტში რომ არ ჩა­ვა­ბა­რე, რაა? არა­და, ყვე­ლა­ფე­რი ხელს მი­წყობ­და: სიმ­პა­თი­უ­რი გოგო ვი­ყა­ვი, გამ­ხდა­რი, კარ­გი ხმა მქონ­და...

- გა­ვი­გე, რომ ავ­ლაბ­რე­ლე­ბის­თვის მი­ძღვნი­ლი სიმ­ღე­რა, რო­მე­ლიც უკვე დიდი ხა­ნია, რე­პერ­ტუ­არ­ში გაქვთ, სომ­ხუ­რად გი­თარ­გმნი­ათ და გინ­დათ, ავ­ლაბ­რე­ლებს სომ­ხუ­რად უმ­ღე­როთ...

- კი, ავ­ლაბ­რე­ლებ­საც ვუმ­ღე­რე, ვე­რე­ლებ­საც და ვა­კე­ლებ­საც... ავ­ლაბ­რე­ლე­ბის­თვის მი­ძღვნი­ლი სიმ­ღე­რის ტექ­სტი სომ­ხუ­რად ვან ბა­ი­ბურ­თმა თარ­გმნა.

- სომ­ხუ­რი ენა იცით?

- არა, მაგ­რამ ის ტექ­სტი ვის­წავ­ლე.

- პრო­დი­უ­სე­რი გყავთ?

- მე და ჩემს მე­გობ­რებს "ბრი­გა­და" გვაქვს შექ­მნი­ლი და სა­გას­ტრო­ლოდ ერ­თად დავ­დი­ვართ. "ბრი­გა­დის" წევ­რე­ბი გახ­ლა­ვართ: მე, გუ­რამ ჯაში, ნუგ­ზარ კვა­შა­ლი, ნუგ­ზარ ერ­გემ­ლი­ძე, ბესო კა­ლან­და­ძე, ზურა კო­ბე­შა­ვი­ძე (სულ 5 მა­მა­კა­ცი და ერთი ქალი). ჩვე­ნი ად­მი­ნის­ტრა­ტო­რია თა­მაზ ქა­ჯა­ია, რო­მე­ლიც სა­ქარ­თვე­ლოს მას­შტა­ბით და­დის და საქ­მე­ებს აგ­ვა­რებს, რე­გი­ო­ნებ­ში სა­გას­ტრო­ლოდ რომ გა­ვემ­გზავ­როთ.

- გივი სი­ხა­რუ­ლი­ძე სად და­კარ­გეთ?

- გივი მაგ "ბრი­გა­და­ში" ვერ მოხ­ვდა, ჰოდა, გვსაყ­ვე­დუ­რობს, რა­ტომ "მომ­ტე­ხე­თო"?! სა­მა­გი­ე­როდ, 20 აგ­ვის­ტოს მე­რია ბა­თუმ­ში კონ­ცერტს "მი­კე­თებს", რო­მელ­საც გივი სი­ხა­რუ­ლი­ძე წა­იყ­ვანს. იცი, რომ გივი ამ­ღერ­და? სა­ო­ცა­რი სიმ­ღე­რე­ბი გვაქვს ერ­თად ჩა­წე­რი­ლი. ხომ ეგე­თი გიჟ­მა­ჟია, ძა­ლი­ან ნი­ჭი­ე­რია. 28 წიგ­ნი აქვს გა­მო­ცე­მუ­ლი. მრა­ვალ­მხრივ გა­ნათ­ლე­ბუ­ლი ადა­მი­ა­ნია... ისე, რა და­გი­მა­ლოთ და ორი­ვე ნი­ჭი­ე­რე­ბი ვართ (იცი­ნის), მაგ­რამ ბევ­რს არ მოს­წონს გივი, რად­გა­ნაც ბილ­წსი­ტყვა­ო­ბა უყ­ვარს; არა­და, ძა­ლი­ან საყ­ვა­რე­ლი კა­ცია.

- თქვენც ყვე­ლას უყ­ვარ­ხართ...

- ცოტა ხნის წინ ქო­ბუ­ლეთ­ში, სა­ბავ­შვო ფეს­ტი­ვალ­ზე ვი­ყა­ვი მიწ­ვე­უ­ლი, სა­დაც ჟი­უ­რის თავ­მჯდო­მა­რე გახ­ლდით, თან - ბავ­შვებს ორ-სამ სიმ­ღე­რას ვუმ­ღე­რო­დი. პა­ტა­რებს მარ­თლაც ძა­ლი­ან ვუყ­ვარ­ვარ და ამას­თან, ყვე­ლა ჩემს პა­რო­დი­ას აკე­თებს, ჩემ­ნა­ი­რად ლა­პა­რა­კო­ბენ. მეც მიყ­ვარს ისი­ნი. ყვე­ლას ვე­ფე­რე­ბი, ვე­ხუმ­რე­ბი. ვგიჟ­დე­ბი ხალ­ხთან ურ­თი­ერ­თო­ბა­ზე. მსი­ა­მოვ­ნებს, მათ კარგ ხა­სი­ათ­ზე რომ ვა­ყე­ნებ.

- თქვე­ნი თა­ო­ბის მომ­ღერ­ლე­ბი, მუ­სი­კო­სე­ბი სცე­ნა­ზე აქ­ტი­უ­რად აღარ ჩა­ნან...

- იმი­ტომ, რომ ხან­ში შე­სუ­ლე­ბი არი­ან (იცი­ნის), მე კი­დევ, სულ 33 წლის ვარ... მგო­ნია, რომ ღმერ­თი მაძ­ლევს ენერ­გი­ას. ერთ დღეს ჩემს ნამ­დვილ პას­პორ­ტში ჩა­ვი­ხე­დე - ამ­დე­ნი ტყუ­ი­ლის­გან მგო­ნი, მარ­თლა და­მა­ვი­წყდა, რამ­დე­ნი წლის ვარ...

- იუ­ბი­ლე არას­დროს გა­და­გიხ­დი­ათ?

- ხმა­მაღ­ლა - არა, ხმა­დაბ­ლა გა­და­ვი­ხა­დე (იცი­ნის) და არ გავთქვი ჩემი წლო­ვა­ნე­ბა. ერთხელ პა­ა­ტა გუ­ლი­აშ­ვილ­თან ვი­ყა­ვი გა­და­ცე­მა­ში. მკი­თხა: - ყვე­ლას აინ­ტე­რე­სებს, რამ­დე­ნი წლის ხარ­თო? - მე და ლე­ნი­ნი გიმ­ნა­ზი­ა­ში ერ­თად დავ­დი­ო­დით-მეთ­ქი, - ვუ­პა­სუ­ხე. იცი, რა და­ე­მარ­თა? გა­და­ცე­მა ჩა­შა­ლა, რად­გან სი­ცი­ლის­გან ჩაბ­ჟირ­და, ვე­ღარ წა­იყ­ვა­ნა...

- ცხოვ­რე­ბის რო­გო­რი სტი­ლი გაქვთ?

- დი­ლას 8 სა­ათ­ზე ვიღ­ვი­ძებ. დიდ­ხანს ძილი არ მიყ­ვარს, "მზე" ვარ. ერთხელ ფი­ლარ­მო­ნი­ა­ში კონ­ცერ­ტზე მის­ვლა და­მაგ­ვი­ან­და. კონ­ფე­რან­სიე აცხა­დებს, - ერთი "ვარ­სკვლა­ვი" კი­დევ შე­მოგ­ვი­ერ­თდაო. - მე "ვარ­სკვლა­ვი" კი არა, "მზე" ვარ-მეთ­ქი, - რომ ვუ­თხა­რი, დარ­ბაზ­ში ტაში შე­მოს­ცხეს. "როცა მზე ანა­თებს, ვარ­სკვლა­ვე­ბი არ ჩა­ნან", - ეს იცი, ვინ თქვა? არ­ტუ­რო ტოს­კა­ნი­ნიმ და ახლა მე ვი­მე­ო­რებ...

- მუ­სი­კა­ლურ კონ­კურ­სებ­ზე ჟი­უ­რის შე­მად­გენ­ლო­ბა­ში რა­ტომ არ გიწ­ვე­ვენ?

- ამის სურ­ვი­ლი არ მაქვს, რად­გან ვერ ვი­ტან ინ­გლი­სუ­რე­ნო­ვან სიმ­ღე­რებს. გან­სა­კუთ­რე­ბით ვერ ვე­გუ­ე­ბი იმას, როცა ქარ­თვე­ლი ინ­გლი­სუ­რად მღე­რის. რო­დე­საც ამე­რი­კუ­ლი სიმ­ღე­რე­ბის "კა­პი­როვ­კებს" აკე­თე­ბენ, ამას პა­რო­დი­ად მი­ვიჩ­ნევ, რად­გა­ნაც შე­უძ­ლე­ბე­ლია, ჰი­უს­ტო­ნის სიმ­ღე­რე­ბი ქარ­თველ­მა იმ­ღე­როს!

- თა­ვი­სუ­ფალ დროს რო­გორ იყე­ნებთ?

- ძა­ლი­ან მიყ­ვარს წიგ­ნის კი­თხვა. პრე­საც მიყ­ვარს. თქვენს ჟურ­ნალ­საც ვკი­თხუ­ლობ, გა­ზე­თე­ბი­დან კი "კვი­რის პა­ლიტ­რა" მომ­წონს. კომ­პი­უ­ტე­რი და ინ­ტერ­ნე­ტი კარ­გია, მაგ­რამ მე წიგ­ნე­ბი მირ­ჩევ­ნია... "კა­კუ­ლა" თურ­მე, ხეს ნიშ­ნავს - ეს სულ­ხან-სა­ბას ლექ­სი­კონ­ში ამო­ვი­კი­თხე.

- ჰოდა, ხე თუ და­გირ­გავთ?

- ჩვე­ნი სახ­ლის წინ რომ ბა­ღია, მა­მა­ჩე­მის გა­შე­ნე­ბუ­ლია. აქ სა­მუ­შა­ოდ ის სტუ­დენ­ტე­ბი მოჰ­ყავ­და, რომ­ლებ­საც სწავ­ლა ეზა­რე­ბო­დათ. ახალ­გაზ­რდებს ხეს და­არ­გვე­ვი­ნებ­და, მერე სახ­ლში ამოჰ­ყავ­და და ასა­დი­ლებ­და. მამა "გე­პე­ი­ში" მუ­შა­ობ­და, პრო­ფე­სო­რი იყო. ჰოდა, მისი დამ­სა­ხუ­რე­ბაა, რომ ამ ბაღ­ში ხე მეც და­მირ­გავს.

- და­ბო­ლოს, რა­მის თქმა ხომ არ გსურთ?

- ანა - ჩვე­ნი ოჯა­ხის დამ­ხმა­რე ქალ­ბა­ტო­ნი აფხა­ზე­თი­დან არის. ჰოდა, გე­ტყვით იმას, რომ ცოტა ხნის წინ აფხა­ზეთ­ზე სიმ­ღე­რა ჩავ­წე­რე. ტექ­სტი ნელი სა­ლა­ძეს (ევ­რო­პი­სა და მსოფ­ლი­ოს ჩემ­პი­ონს ტან­ვარ­ჯიშ­ში) ეკუთ­ვნის. გარ­და იმი­სა, რომ მას ტან­ვარ­ჯი­შის სტუ­დია აქვს და შე­სა­ნიშ­ნავ თა­ო­ბას ზრდის, ლექ­სებ­საც წერს. ჩემი სიმ­ღე­რა ასე მთავ­რდე­ბა: "აფხა­ზე­თო, დაგ­ვიბ­რუნ­დი, გე­ლით!" მუ­სი­კა ალექ­სი მა­ჭა­ვა­რი­ა­ნის მოს­წავ­ლეს, ნა­ნუ­ლი ბრეგ­ვა­ძეს ეკუთ­ვნის. მინ­და, ეს ნა­მუ­შე­ვა­რი პირ­ვე­ლად 27 სექ­ტემ­ბერს, აფხა­ზე­თის და­ცე­მის დღეს ავაჟ­ღე­რო...

ლალი ფა­ცია

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)