ბევ­რის­თვის შო­უ­მე­ნია, ზო­გის­თვის - არ­ტის­ტი. არა­ერ­თხელ მი­ნა­ხავს სცე­ნა­ზე და რო­გორც თე­ატ­რა­ლი მა­ყუ­რე­ბე­ლი, მას უპირ­ვე­ლეს ყოვ­ლი­სა, კარგ არ­ტის­ტად მი­ვიჩ­ნევ. მა­სა­ში სა­ნა­ხა­ო­ბის კა­ცად წო­დე­ბუ­ლი დუტა სხირტლა­ძე ახლა თვი­თონ ქმნის სა­ნა­ხა­ო­ბას, რო­მე­ლიც იმა­ზე მე­ტად ღი­რე­ბუ­ლია, ვიდ­რე ნე­ბის­მი­ე­რი საკ­ვი­რაო სა­ტე­ლე­ვი­ზიო შოუ. ინ­ტერ­ვიუ წლე­ბია, არ მი­უ­ცია. არ უყ­ვარს ლა­პა­რა­კი. ურ­ჩევ­ნია, საქ­მე აკე­თოს. საქ­მე კი ძა­ლი­ან ბევ­რი აქვს. სწო­რედ საქ­მის სიყ­ვა­რუ­ლის და ბევ­რი შრო­მის გამო, სინ­დრომს - "ყველ­გან დუტა" ვერ ას­ცდა. თუმ­ცა ეს მისი - არა, უფრო მა­სის პრობ­ლე­მაა.

კინო(ს) სა­ფე­ხუ­რებ­ზე

- ხე­ლოვ­ნე­ბის სფე­რო­ში მარ­ტო მხატ­ვრო­ბა და მწერ­ლო­ბაა ინ­დი­ვი­დუ­ა­ლუ­რი. მი­ხა­ილ რომს (გა­მო­ჩე­ნილ საბ­ჭო­თა კი­ნო­მოღ­ვა­წე. - რედ.) უწე­რია, კი­ნო­რე­ჟი­სო­რი ის ადა­მი­ა­ნია, რო­მე­ლიც სწო­რად იკ­რებს თა­ნა­მო­აზ­რე­ებ­სო. მეც ანა­ლო­გი­უ­რად - გუნდში თა­ნა­მო­აზ­რე­ე­ბი მყავს. თან, ძა­ლი­ან ნი­ჭი­ე­რი ადა­მი­ა­ნე­ბი.

ადრე სტუ­დი­ას "დუტა პრო­დაქ­შე­ნი" ერ­ქვა. ეს სუ­ლე­ლუ­რი, ქარ­თულ სი­ტუ­ა­ცი­ა­ზე მორ­გე­ბუ­ლი სა­ხე­ლია, თით­ქოს დუტა ყველ­გა­ნაა. ამი­ტომ შევ­ცვა­ლე. პირ­ვე­ლი მცდე­ლო­ბა - "ია­სამ­ნის­ფე­რი ალ­მა­ნა­ხი და მერე?!" იყო, რო­დე­საც ხუთ­მა დე­ბი­უ­ტან­ტმა რე­ჟი­სორ­მა ხუთი ფილ­მი გა­და­ვი­ღეთ - სა­ქარ­თვე­ლო მე­ო­ცე სა­უ­კუ­ნის და­სა­წყი­სი­დან დღემ­დე - ხუთი ეტა­პი ხუთ ფილმში. ახლა შვე­დეთ­თან ვთა­ნამ­შრომ­ლობთ, ცოტა ხან­ში ამ ფილ­მის სა­უნდს გა­ვა­კე­თებთ შვე­დეთ­ში. თვი­თონ გა­მოთ­ქვეს სურ­ვი­ლი, ასე რომ, "ალ­მა­ნა­ხი" ქარ­თულ-შვე­დუ­რი კი­ნოპ­რო­დუქ­ტი იქ­ნე­ბა. ეს არც ყო­ფი­ლა კო­მერ­ცი­უ­ლად გათ­ვლი­ლი ფილ­მი, პრე­მი­ე­რა­ზეც ძი­რი­თა­დად "კი­ნოშ­ნი­კე­ბი" იყ­ვნენ მო­სუ­ლე­ბი და ძა­ლი­ან და­დე­ბი­თი შე­ფა­სე­ბაც ჰქონ­დათ. დედ­ლა­ი­ნის გამო ავჩ­ქარ­დით, ამი­ტომ ეს ფილ­მე­ბი დას­რუ­ლე­ბუ­ლად არ ჩაგ­ვით­ვლია. სრულვყოფთ და სა­ბო­ლო­ოდ მი­ვი­ღებთ ქარ­თულ-შვე­დურ პრო­დუქტს. ახ­ლა­ხან ინ­დო­ე­თი­დან ფეს­ტი­ვალ­ზე სწო­რედ ამ ფილ­მით მი­ვი­ღეთ მიწ­ვე­ვა.

"დუტა პრო­დაქ­შე­ნი" ახლა "ლე­დერ სტუ­დი­ოდ" იქცა. ლე­დე­რი - გა­საშ­ლე­ლი კი­ბეა. ეს - კი­ბეს­ტუ­დი­აა. პირ­ვე­ლი სა­ფე­ხუ­რია იმ ფეს­ტი­ვა­ლი­სა, რო­მელ­საც აუ­ცი­ლებ­ლად და­ვა­ფუძ­ნებთ. ფეს­ტი­ვა­ლი დე­ბი­უ­ტანტ რე­ჟი­სო­რებ­ზე იქ­ნე­ბა ორი­ენ­ტი­რე­ბუ­ლი, მისი სიმ­ბო­ლო კი­ნო­ფი­რი იქ­ნე­ბა, რო­მე­ლიც კი­ბის ფე­ხებს ეყ­რდნო­ბა. შე­სა­ბა­მი­სად, ფეს­ტი­ვა­ლის მი­ზა­ნიც - ქარ­თუ­ლი კი­ნოს აღ­მას­ვლაა. სა­ბედ­ნი­ე­როდ, სა­ქარ­თვე­ლო­ში არი­ან ნი­ჭი­ე­რი ადა­მი­ა­ნე­ბი, რომ­ლე­ბიც ემ­სა­ხუ­რე­ბი­ან ამ საქ­მეს. მეც ჩემს წვლილს შე­ვი­ტან.

მო­მავ­ლის კინო

- ქარ­თუ­ლი კინო დღეს პირ­ველ სა­ფე­ხურს "ეჭი­და­ვე­ბა". თუ არ მოხ­და სა­ზღვარ­გა­რეთ­თან მჭიდ­რო თა­ნამ­შრომ­ლო­ბა, ქარ­თუ­ლი კი­ნო­სამ­ყა­რო და­მო­უ­კი­დებ­ლად ვერ გა­იდ­გამს მყა­რად ფეს­ვებს მსოფ­ლიო კი­ნე­მა­ტოგ­რაფ­ში. დღეს ვი­ღა­ცე­ბი კო­მერ­ცი­ულ კი­ნოს იღე­ბენ. მეც, ამ ეტაპ­ზე, კო­მერ­ცი­უ­ლი გათ­ვლა მაქვს, ვი­ღებ ფილ­მს, რო­მე­ლიც ში­ნა­არსთან ერ­თად კო­მერ­ცი­უ­ლა­დაც სა­ინ­ტე­რე­სო იქ­ნე­ბა ჩემ­თვის. ეს იმი­ტომ, რომ სტუ­დია მოძ­ლი­ერ­დეს და ის ძა­ლი­ან მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი კი­ნოპ­რო­ექ­ტე­ბი, რო­მე­ლიც უახ­ლო­ეს მო­მა­ვალ­ში მაქვს და­გეგ­მი­ლი, წარ­მა­ტე­ბით გან­ხორ­ცი­ელ­დეს. 2006 წლი­დან ვცდი­ლობ, რომ კინო გა­და­ვი­ღო. იმ, ჩემ­თვის მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი ფილ­მის გა­და­სა­ღე­ბად ვემ­ზა­დე­ბი ამ­დე­ნი წე­ლია. უკვე და­წყე­ბუ­ლია მუ­შა­ო­ბა, კად­რი­რე­ბაც დავ­ხა­ტეთ მე და არ­ჩილ ახვლე­დი­ან­მა. სა­ნამ კი­ნოს გა­და­ღე­ბას ვის­წავ­ლი იმ დო­ნე­ზე, რო­მე­ლიც მსგავს პრო­დუქტს სჭირ­დე­ბა, მა­ნამ­დე იმ კონ­კრე­ტუ­ლი ფილ­მის გა­და­ღე­ბას არ და­ვი­წყებ.

ვინ არის "გივი"?

- "გივი" - ახლა გა­და­ვი­ღე ფილ­მი, რო­მე­ლიც ძა­ლი­ან მალე გა­მო­ვა კი­ნო­ეკ­რან­ზე. ეს კო­მე­დი­უ­რი ჟან­რის ფილ­მია, რო­მე­ლიც სა­ტი­რუ­ლად ასა­ხავს რე­ა­ლო­ბას. თა­ნა­მედ­რო­ვე კო­მე­დი­აა, თუმ­ცა - სევ­დი­ა­ნი. სევ­დის გა­რე­შე არა­ფე­რი გა­მომ­დის. იმ­დე­ნად ჩახ­ლარ­თუ­ლი სი­ტუ­ა­ცი­აა, გა­მი­ჭირ­დე­ბა მო­ყო­ლა. პერ­სო­ნა­ჟე­ბი ყვე­ლა­ფერს "ქარ­თუ­ლად" უყუ­რე­ბენ - ბიზ­ნესს, ურ­თი­ერ­თო­ბებს, სიყ­ვა­რულს. ქარ­თუ­ლი სული, ხა­სი­ა­თი დევს მთელ სი­უ­ჟეტ­ში. მარ­თა­ლია, ამა­ზე ვი­ცი­ნით, მაგ­რამ სამ­წუ­ხა­როდ, ეს ჩვე­ნი რე­ა­ლო­ბაა. მოკ­ლედ, ერთი ბიზ­ნეს­მე­ნის ოჯა­ხის ის­ტო­რი­აა. თუ ვინ არის გივი, ამას სა­ი­დუმ­ლოდ დავ­ტო­ვებ.

სცე­ნა­რის თა­ნა­ავ­ტო­რი ვარ. მონ­ტაჟ­საც ვეს­წრე­ბი და აქ­ტი­უ­რად ვარ ჩარ­თუ­ლი ფილ­მის კე­თე­ბის ყვე­ლა პრო­ცეს­ში. სა­უნ­დტრე­კე­ბის შექ­მნა­შიც მი­ვი­ღე მო­ნა­წი­ლე­ო­ბა. ადრე ჯგუ­ფი "ღა­მუ­რა" გვქონ­და მე­გობ­რებს ჩა­მო­ყა­ლი­ბე­ბუ­ლი და ჩვე­ნი ძვე­ლი რე­პერ­ტუ­ა­რი­დან გა­ვა­ცო­ცხლეთ კომ­პო­ზი­ცი­ე­ბი. რობი კუ­ხი­ა­ნი­ძის რამ­დე­ნი­მე შე­მოქ­მე­დე­ბით შე­დევ­რსაც გა­მო­ვი­ყე­ნებთ...

ფილმში ერთ-ერთ როლს თვი­თონ­ვე ვას­რუ­ლებ. შე­მიძ­ლია და ჩემ­სა­ვე პრო­დუქ­ტშიც რომ ყველ­გან მე ვიყო, რა­ტო­მაც არა?! ძა­ლი­ან ნი­ჭი­ე­რი მსა­ხი­ო­ბე­ბი მო­ნა­წი­ლე­ო­ბენ - ზუკა პა­პუ­აშ­ვი­ლი, გი­ორ­გი კა­ლან­და­რიშ­ვი­ლი, ნატო ება­ნო­ი­ძე, ქე­თა­თო ჩარ­კვი­ა­ნი, რუს­კა და ნი­ნუ­ცა მა­ყაშ­ვი­ლე­ბი, სა­მო­რი ბალ­დე, ვა­სი­კო ოდიშ­ვი­ლი, ნუკი კოშ­კე­ლიშ­ვი­ლი. ხა­ტია შა­მუ­გი­აც თა­მა­შობს ეპი­ზო­დურ როლს. პირ­ვე­ლი­ვე სცე­ნის პირ­ვე­ლი­ვე კად­რის პირ­ვე­ლი­ვე დუბ­ლი ნი­ჭი­ე­რად შე­ას­რუ­ლა. სა­ერ­თოდ, მსა­ხი­ო­ბე­ბით აღ­ფრთო­ვა­ნე­ბუ­ლი ვარ, ძა­ლი­ან ნი­ჭი­ე­რე­ბი არი­ან. ბევრ ქე­ბას აღარ და­ვი­წყებ.

იუ­მო­რი & ირო­ნია

- სა­ერ­თოდ, ვთვლი, რომ ქარ­თუ­ლი იუ­მო­რი სევ­და­ნა­რე­ვია, ის­ტო­რი­უ­ლად... ამ ტრა­დი­ცი­ას არ ვღა­ლა­ტობ და არც გა­ვურ­ბი­ვარ.

ქარ­თუ­ლი ფილ­მი გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლად პო­პუ­ლა­რუ­ლი იყო იმ პე­რი­ოდ­ში, რო­დე­საც იღებ­დნენ თვი­თი­რო­ნი­ულ კო­მე­დი­ებს, რო­მე­ლიც იმ­დრო­ინ­დელ საბ­ჭო­თა სა­ქარ­თვე­ლოს ასა­ხავ­და. სიმ­ბო­ლი­კის ძი­ე­ბა რე­ჟი­სო­რე­ბის ერთ-ერთი მთა­ვა­რი მი­ზა­ნი იყო. პრო­ტეს­ტის გა­მო­ხატ­ვის ძა­ლი­ან სა­ინ­ტე­რე­სო ფორ­მებ­სა და ხერ­ხებს პო­უ­ლობ­დნენ. ბევ­რი ძა­ლი­ან საყ­ვა­რე­ლი მსა­ხი­ო­ბი ადა­მი­ა­ნებ­მა თე­ატრზე მე­ტად, კი­ნო­დან შე­იყ­ვა­რეს. თე­ატ­რში სა­ზო­გა­დო­ე­ბის ნა­წი­ლი და­დი­ო­და, კინო კი ყვე­ლას­თვის იყო.

...სა­ზღვარ­გა­რეთ არა­ერთ ფილმში გა­და­მი­ღეს, ქარ­თვე­ლე­ბი კი, თუ ძა­ლი­ან კო­მერ­ცი­უ­ლი კი­ნოს გა­კე­თე­ბა არ უნ­დათ, არ მე­ძა­ხი­ან. არ­ტის­ტად არ მთვლი­ან. სა­ტე­ლე­ვი­ზიო წამ­ყვა­ნი ვარ მათ­თვის.

"ყველ­გან დუტა"...

- დღე-ღა­მე­ში 27 სა­ა­თი მა­ინც მჭირ­დე­ბა, 3 სა­ა­თი რომ და­ვი­ძი­ნო. სულ ვშრო­მობ და მინ­და, მეტი დრო მქონ­დეს. "ყველ­გან დუ­ტას" ფე­ნო­მე­ნი ვერ ავ­ხსე­ნი. სა­ქარ­თვე­ლო ხუმ­რობ­და იმა­ზე, რომ ზარ­მა­ცი არ ვარ. სწო­რედ ამის გამო რომ დაგ­ცი­ნის სა­ზო­გა­დო­ე­ბის რა­ღაც ნა­წი­ლი, კარ­გი არ არის.

მა­სის­თვის ვი­ყა­ვი "ტე­ლე­ვი­ზი­ონ­ში­კი", თე­ატ­რა­ლე­ბის­თვის - "თე­ატ­რა­ლუ­რი სარ­და­ფის" მსა­ხი­ო­ბი, ჭო­ლას სტუ­დენ­ტი. რო­გორც მსა­ხი­ობს, არ მქო­ნია ცუდი გა­მოხ­მა­უ­რე­ბა თე­ატ­რა­ლე­ბის­გან, კრი­ტი­კო­სე­ბის­გან, მე­ტიც... თუმ­ცა, ცხოვ­რე­ბამ მო­ი­ტა­ნა ისე, რომ გარ­კვე­ულ ეტაპ­ზე დავ­თან­ხმდი სა­ტე­ლე­ვი­ზიო შე­მო­თა­ვა­ზე­ბას. ძა­ლი­ან ბევ­რი დრო მო­ვი­თხო­ვე მო­სა­ფიქ­რებ­ლად: ზუს­ტად ვი­ცო­დი, მძი­მე გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბა უნდა მი­მე­ღო. იმ მო­მენ­ტში­ვე ვგრძნობ­დი, რომ თან­ხმო­ბის შემ­თხვე­ვა­ში, რო­გორც მსა­ხი­ო­ბი, ცელს გა­მო­ვის­ვამ­დი. ასეც მოხ­და. თე­ატ­რა­ლუ­რი სარ­და­ფი­დან წა­მო­ვე­დი, მაგ­რამ არას­დროს მი­მი­ტო­ვე­ბია. რო­დე­საც "ვის უნდა 20.000" მიმ­ყავ­და, არც ერთ ინ­ტერ­ვი­უს არ ვთან­ხმდე­ბო­დი, თუ "თე­ატ­რა­ლურ სარ­დაფ­ზე" ლა­პა­რა­კის სა­შუ­ა­ლე­ბა არ მო­მე­ცე­მო­და. იმ პე­რი­ოდ­ში "სარ­და­ფის" პო­პუ­ლა­რი­ზა­ცი­ით ვი­ყა­ვი და­კა­ვე­ბუ­ლი. ჩვე­ნი ხე­ლე­ბით შექ­მნი­ლი იყო, ძა­ლი­ან მიყ­ვარ­და. "სარ­დაფ­მა" თა­ვის დრო­ზე შეც­ვა­ლა და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბა თე­ატ­რის მი­მართ. თი­ნე­ი­ჯე­რე­ბის­თვის შე­იქ­მნა, ამის გამო გვაკ­რი­ტი­კებ­დნენ, მაგ­რამ სა­ბო­ლოო ჯამ­ში "სარ­დაფ­მა" მა­ყუ­რებ­ლის არა­ერ­თი თა­ო­ბა გა­ზარ­და. ჩემი ცხოვ­რე­ბის ყვე­ლა­ზე მა­გა­რი ეტა­პი სწო­რედ "თე­ატ­რა­ლუ­რი სარ­და­ფი" იყო...

(გა­მო­მე­ტყვე­ლე­ბა ეც­ვლე­ბა. სევ­და ერე­ვა. პა­უ­ზა. ემო­ცი­ებს მო­ბი­ლი­ზა­ცი­ას უკე­თებს და აგ­რძე­ლებს):

- ...რა­მაც მერე ჩა­ი­ლუ­რის წყა­ლი და­ლია და მეც ვე­ღარ­სად დავ­რჩი. არ ვარ შეჩ­ვე­უ­ლი დიდ თე­ატ­რში ცხოვ­რე­ბას. არ არის იქ ის და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბე­ბი ერ­თმა­ნე­თის მი­მართ, რაც "სარ­დაფ­ში" იყო.

P.S. სა­უბ­რის პა­რა­ლე­ლუ­რად, "გივი" მონ­ტაჟ­დე­ბო­და. ბუ­ნებ­რი­ვია, თვა­ლი გა­მირ­ბო­და ეკ­რა­ნის­კენ. და­ვინ­ტე­რეს­დი და ვთხო­ვე, ენახ­ვე­ბი­ნა. უარი არ მი­თხრა, მაგ­რამ გა­მაფრ­თხი­ლა, არა­ფე­რი და­მე­წე­რა წი­ნას­წარ. არ გა­ვამ­ხელ "გი­ვის" სა­ი­დუმ­ლოს, მაგ­რამ მა­ინც ვი­ტყვი - ერთხელ შევ­ცდი და კი­ნო­ში რო­მე­ლი­ღაც ქარ­თუ­ლი კო­მე­დი­ის სა­ნა­ხა­ვად წა­ვე­დი. იმის შემ­დეგ აღარც გამ­ჩე­ნია სურ­ვი­ლი, თა­ნა­მედ­რო­ვე ქარ­თუ­ლი კო­მე­დია მე­ნა­ხა. "გი­ვიმ", თა­ნაც და­უ­მუ­შა­ვე­ბელ­მა, მო­უ­ლოდ­ნე­ლად დიდი შთა­ბეჭ­დი­ლე­ბა მო­ახ­დი­ნა. ახლა კი ნამ­დვი­ლად მაქვს მო­ლო­დი­ნი და რე­ა­ლუ­რი შეგ­რძნე­ბა, რომ ქარ­თუ­ლი კო­მე­დი­უ­რი ჟან­რის ფილ­მი მწვერ­ვა­ლი­დან მი­წას­თან გას­წო­რე­ბის შემ­დეგ, კი­ბე­ზე მყა­რად შედ­გე­ბა და მა­ღალ სა­ფე­ხუ­რებს აუყ­ვე­ბა.

სა­ლო­მე ლი­ლუ­აშ­ვი­ლი

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)