რამ­დე­ნი­მე თვის წინ ჩვენს ჟურ­ნალ­ში და­ი­ბეჭ­და მა­სა­ლა 8 წლის გი­ორ­გი­ზე, რო­მე­ლიც უც­ნა­უ­რი და იშ­ვი­ა­თი და­ა­ვა­დე­ბით იტან­ჯე­ბო­და. მისი მშობ­ლე­ბი იძუ­ლე­ბუ­ლი იყ­ვნენ, შვი­ლის­თვის საჭ­მე­ლი და­ე­მა­ლათ, რათა პა­ტა­რა, მუც­ლის ძლი­ერ ტკი­ვილს არ შე­ე­წუ­ხე­ბი­ნა, რო­მე­ლიც ბი­ჭუ­ნას­თვის შე­საძ­ლოა, ცუდი შე­დე­გით დამ­თავ­რე­ბუ­ლი­ყო.

სა­ბედ­ნი­ე­როდ, სტა­ტი­ის გა­მოქ­ვეყ­ნე­ბის შემ­დეგ გი­ორ­გის ოჯახს უამ­რა­ვი ადა­მი­ა­ნი ამო­უდ­გა მხარ­ში - ზოგი მო­რა­ლუ­რად, ზო­გიც - თან­ხით და­ეხ­მა­რა და სულ მალე, პა­ტა­რა ვაჟ­კა­ცი გერ­მა­ნი­ა­ში გა­ემ­გზავ­რა, სა­დაც ორი ურ­თუ­ლე­სი ოპე­რა­ცი­ის გა­და­ტა­ნა მო­უხ­და.

გთა­ვა­ზობთ ამო­ნა­რიდს გი­ორ­გის ბე­ბი­ის, ქალ­ბა­ტო­ნი ელე­ნე ჭა­ღი­აშ­ვი­ლის ინ­ტერ­ვი­უ­დან, სა­დაც ის თა­ვის სა­წუ­ხარს გვი­ზი­ა­რებ­და და დამ­წუხ­რე­ბუ­ლი ამ­ბობ­და, - ბოლო დროს გი­ორ­გის თა­ნა­ტო­ლე­ბი ჩაგ­რა­ვენ და მუ­ცელ­ში გა­მუდ­მე­ბით ურტყა­მენ მხო­ლოდ იმი­ტომ, რომ ჰგო­ნი­ათ, მუ­ცელ­ში დიდ და ლა­მაზ ბურთს მა­ლავ­სო...

- გი­ორ­გის ნაწ­ლა­ვე­ბის თან­და­ყო­ლი­ლი და­ა­ვა­დე­ბა აქვს. უკვე 8 წე­ლია, ექი­მე­ბის მეთ­ვალ­ყუ­რე­ო­ბის ქვეშ იმ­ყო­ფე­ბა და მუც­ლის ძლი­ე­რი ტკი­ვი­ლით იტან­ჯე­ბა... სკო­ლა­ში როცა მი­დის, სულ იმა­ზე ვფიქ­რობთ, ხელი არ წა­უც­დეს და არ ჭა­მოს ისე­თი რამ, რაც მის­თვის არ შე­იძ­ლე­ბა; თუ შეს­ცივ­და, მა­ში­ნაც ცუ­დად ხდე­ბა, უზარ­მა­ზა­რი მუ­ცე­ლი კი­დევ უფრო ებე­რე­ბა. ბავ­შვს გა­ზე­ბიც უგ­როვ­დე­ბა და ეს ცხა­დია, ტკი­ვილს იწ­ვევს. სუნ­თქვა უჭირს, გან­სა­კუთ­რე­ბით - ღა­მით.

- სკო­ლა­ში სი­ა­რუ­ლი მოს­წონს?

- თა­ვი­დან მოს­წონ­და. უხა­რო­და, მე­გობ­რე­ბი რომ შე­ი­ძი­ნა, მაგ­რამ ბოლო დროს წას­ვლა აღარ უნდა. დრო­დად­რო სახ­ლში ტი­რი­ლით ბრუნ­დე­ბა და გვთხოვს: სკო­ლა­ში აღარ გა­მიშ­ვათ, მე­ში­ნი­აო... გული სტკი­ვა იმის გამო, რომ ბავ­შვე­ბი ღი­პუ­ცას ეძა­ხი­ან. თან, ზოგ­ჯერ ეზო­ში გაჰ­ყავთ და მუ­ცელ­ში ურტყა­მენ, - ბურთს რა­ტომ მა­ლა­ვო?! პე­და­გო­გე­ბი ბავ­შვებს აფრ­თხი­ლე­ბენ, რომ ასე არ უნდა მო­იქ­ცნენ; ეუბ­ნე­ბი­ან, რომ გი­ორ­გის მუ­ცელ­ში ბურ­თი არ აქვს, რომ ცუ­დად არის, მაგ­რამ... ისი­ნიც ხომ ბავ­შვე­ბი არი­ან (ტი­რის)... გი­ორ­გის ძა­ლი­ან უყ­ვარს თა­ნა­ტო­ლე­ბი. ის ყო­ველ­თვის კონ­ტაქ­ტუ­რი იყო, მაგ­რამ ბოლო დროს სა­კუ­თა­რი გა­რეგ­ნო­ბის რცხვე­ნია. ძა­ლი­ან გა­ნიც­დის, რომ სხვე­ბის­გან გან­სხვა­ვე­ბუ­ლია და ამი­ტო­მაც, ზოგ­ჯერ სახ­ლი­დან გას­ვლაც აღარ უნდა. 6-7 თვეა, მუ­ცე­ლი ძა­ლი­ან გა­უ­დიდ­და. რამ­დე­ნი­მე დღეა, სულ იმას გვე­უბ­ნე­ბა: აგერ, ომი­კოს (უფ­როს ძმას გუ­ლის­ხმობს) რა კარ­გი მუ­ცე­ლი აქვს და მე ასე­თი გა­ბე­რი­ლი რა­ტომ მაქ­ვსო?!.

- რაზე ოც­ნე­ბობს?

- მისი ოც­ნე­ბა, ცხა­დია, ჭა­მა­საც უკავ­შირ­დე­ბა. მოს­წონს ხინ­კა­ლი და მისი და­ნახ­ვი­სას აკან­კა­ლებს, მაგ­რამ რომ ვა­ჭა­მოთ, სა­ღა­მოს აუ­ცი­ლებ­ლად, აუ­ტა­ნე­ლი ტკი­ვი­ლი შე­ა­წუ­ხებს. სა­ღა­მო­ო­ბით, როცა მში­ერს აწ­ვე­ნენ, ჩემ­თან მო­დის და მეხ­ვე­წე­ბა: ბებო, მშია! ძა­ლი­ან გთხოვ, ერთი ციც­ქნა პური მა­ინც მა­ჭა­მეო. როცა ბავ­შვი ამას მთხოვს, გო­ნე­ბა მე­ბინ­დე­ბა და ზოგ­ჯერ სურ­ვილს ვუს­რუ­ლებ კი­დეც. ვიცი, შე­იძ­ლე­ბა, და­ნა­შა­ულს ჩავ­დი­ვარ, მაგ­რამ არ შე­მიძ­ლია, მში­ერს ვუ­ყუ­რო, მისი ხვეწ­ნა-მუ­და­რა გულ­თან არ მი­ვი­ტა­ნო. თუ პურს მი­ვუ­ტან, მე­უბ­ნე­ბა: ბებო, ერთი ლუკ­მა ყვე­ლიც მო­მი­ტა­ნე, ოღონდ, დე­დამ არ გა­ი­გოს, არ წა­მარ­თვა­სო. ამ დროს ისე­თი თვა­ლე­ბით მი­ყუ­რებს, შე­უძ­ლე­ბე­ლია, თხოვ­ნა არ შე­ვუს­რუ­ლო. მერე ლო­გინ­ზე ზის და ჩუ­მად ჭამს... გული მიკ­ვდე­ბა, როცა მისი დედ­მა­მიშ­ვი­ლე­ბი გემ­რი­ე­ლად ილუკ­მე­ბი­ან, გი­ორ­გი კი მათ შო­რი­დან უყუ­რებს და ნერ­წყვს ყლა­პავს... ტან­ზე მომ­დგა­რი ტა­ნი­სა­მო­სი მოს­წონს, მაგ­რამ აბა, რო­გორ ჩა­ვაც­ვათ?! ექიმ­მა გაგ­ვაფრ­თხი­ლა, რაც შე­იძ­ლე­ბა თა­ვი­სუ­ფა­ლი სა­მო­სი ჩა­აც­ვი­თო. ჰოდა, ჩვენც რამ­დე­ნი­მე ზო­მით დიდ ტან­საც­მელს ვყი­დუ­ლობთ... ახლა ქი­რურ­გმა გვი­თხრა: ეს ბავ­შვი სას­წრა­ფოდ, სა­ო­პე­რა­ცი­ო­აო. ერ­თა­დერ­თი გა­მო­სა­ვა­ლი ნაწ­ლა­ვის გა­და­ნერგვა ყო­ფი­ლა, მაგ­რამ ამას სა­ქარ­თვე­ლო­ში თურ­მე ვერ აკე­თე­ბენ. ექიმ­მა გი­ორ­გის მო­ნა­ცე­მე­ბი გერ­მა­ნი­ა­ში, კერ­ძოდ - ბერ­ლინ­ში, ჩა­რი­ტეს სა­მე­დი­ცი­ნო კლი­ნი­კა­ში გაგ­ზავ­ნა. იქი­დან პა­სუ­ხი და მიწ­ვე­ვა უკვე მოგ­ვი­ვი­და. მოგ­ვწე­რეს: ჩვენ­თან ასე­თი ოპე­რა­ცია კეთ­დე­ბა, მაგ­რამ დიდ თან­ხას­თა­ნაა და­კავ­ში­რე­ბუ­ლიო. ჩვე­ნი ოჯა­ხი სა­კუ­თა­რი ძა­ლე­ბით ამ­ხე­ლა თან­ხის კი არა, ნა­ხევ­რის შეგ­რო­ვე­ბა­საც ვერ მო­ა­ხერ­ხებს და ამი­ტო­მაც გთხოვთ ამ საქ­მე­ში დახ­მა­რე­ბას... ძნე­ლია, როცა გე­უბ­ნე­ბი­ან: ბავ­შვს ახლა თუ არ გა­უ­კე­თებთ ოპე­რა­ცი­ას, შე­საძ­ლოა, მერე, გვი­ა­ნიც იყო­სო (ტი­რის)...

- გერ­მა­ნე­ლი ექი­მე­ბი გა­რან­ტი­ას თუ გაძ­ლე­ვენ?

- გვი­თხრეს, რომ ოპე­რა­ცი­ის შემ­დეგ გი­ორ­გის ცხოვ­რე­ბა რა­დი­კა­ლუ­რად შე­იც­ვლე­ბა. ის სრულ­ფა­სო­ვან ცხოვ­რე­ბას და­ი­წყებს... ღმერ­თს ვთხოვ, იმ დღეს ნუ მო­მას­წრებს, როცა ჩვენს ოჯახს ბავ­შვის გა­დარ­ჩე­ნის იმე­დი გა­და­ე­წუ­რე­ბა... ოპე­რა­ცი­ას თუ ვერ გა­ვუ­კე­თებთ, ძვლე­ბის დე­ფორ­მა­ცია და­ი­წყე­ბა. გარ­და იმი­სა, რომ აუ­ტა­ნე­ლი ტკი­ვი­ლე­ბი და­ე­წყე­ბა, გი­ორ­გი იქ­ნე­ბა პა­ტა­რა და შე­იძ­ლე­ბა, გო­ნებ­რი­ვა­დაც ვე­ღარ გან­ვი­თარ­დეს. არა­და, ძა­ლი­ან გო­ნი­ე­რია და კი­თხვაც უყ­ვარს.

გერ­მა­ნელ­მა ექი­მებ­მა გი­ორ­გის ოჯახს იმე­დი არ გა­უც­რუ­ეს - ის უცხო ქვეყ­ნი­დან ბედ­ნი­ე­რი და რაც მთა­ვა­რია, ჯან­მრთე­ლი დაბ­რუნ­და. ახლა მას ჭა­მას­თან და­კავ­ში­რე­ბუ­ლი ყვე­ლა ოც­ნე­ბის ას­რუ­ლე­ბა შე­უძ­ლია და აღარც თა­ნა­ტო­ლებ­თან ურ­თი­ერ­თო­ბას გა­ურ­ბის...

ელე­ნე ჭა­ღი­აშ­ვი­ლი:

- პირ­ველ რიგ­ში, მინ­და, დიდი მად­ლო­ბა გა­და­ვუ­ხა­დო თი­თო­ე­ულ იმ ადა­მი­ანს, ვინც ჩვე­ნი გა­სა­ჭი­რი გულ­თან მი­ი­ტა­ნა და გვერ­დით დაგ­ვიდ­გა. მად­ლი­ე­რი ვარ ხმა­ლა­ძე­ე­ბის ოჯა­ხის, რომ­ლებ­მაც გა­მო­მა­ფხიზ­ლეს და მი­ბიძ­გეს, ჩემი გა­სა­ჭი­რი სა­ზო­გა­დო­ე­ბამ­დე მი­მე­ტა­ნა და შვი­ლიშ­ვი­ლი გა­და­მერ­ჩი­ნა. მად­ლო­ბა თქვე­ნი ჟურ­ნა­ლის რე­დაქ­ცი­ას. სტა­ტი­ის და­ბეჭდ­ვის შემ­დეგ ხალ­ხი გვი­რე­კავ­და: ვი­საც შე­ეძ­ლო, თან­ხას გვი­რი­ცხავ­და, ხოლო ვი­საც ამის შე­საძ­ლებ­ლო­ბა არ ჰქონ­და, თბი­ლი სი­ტყვე­ბით გვა­ი­მე­დებ­და. მათ­მა თა­ნად­გო­მამ ძალა მომ­ცა სა­ი­მი­სოდ, რომ გი­ორ­გი გერ­მა­ნი­ა­ში წა­მეყ­ვა­ნა; მად­ლო­ბა სა­მარ­შრუ­ტო ტაქ­სის მძღო­ლებ­საც უნდა გა­და­ვუ­ხა­დო, რად­გან ბევ­რმა მათ­გან­მა გულ­თან მი­ი­ტა­ნა ჩემი გა­სა­ჭი­რი და ბავ­შვის ფო­ტო­ე­ბი ტრან­სპორ­ტში გა­აკ­რა. თუმ­ცა, მხო­ლოდ ხალ­ხის თა­ნა­დო­მა ვერ იქ­ნე­ბო­და საკ­მა­რი­სი იმ ძვი­რად ღი­რე­ბუ­ლი ოპე­რა­ცი­ის და­სა­ფი­ნან­სებ­ლად, რო­მე­ლიც გი­ორ­გის ჩა­უ­ტარ­და და მინ­და, მად­ლი­ე­რე­ბით აღ­ვნიშ­ნო, რომ ამ საქ­მე­ში დიდი წვლი­ლი შე­ი­ტა­ნა პრე­ზი­დენ­ტის ფონდმა, სა­ი­და­ნაც 5.000 ევრო გად­მოგ­ვი­რი­ცხეს, და­ნარ­ჩე­ნი, - ანუ ძი­რი­თა­დი თან­ხა კი ბა­ტონ­მა ბი­ძი­ნა ივა­ნიშ­ვილ­მა ჩაგ­ვი­რი­ცხა. იმე­დია, არ გა­ვა­ნა­წყე­ნებ იმით, რომ მისი სა­ხე­ლი გა­გიმ­ხი­ლეთ; არ სურ­და, მისი ქველ­მოქ­მე­დე­ბის შე­სა­ხებ ხმა­მაღ­ლა მე­სა­უბ­რა, მაგ­რამ რა ვქნა, თუ მად­ლი­ე­რე­ბის გრძნო­ბა გულ­ში ვერ ჩა­ვი­მარ­ხე... სა­ბო­ლო­ოდ, ოპე­რა­ცია 50 ათა­სი ევრო დაჯ­და.

- შვი­ლიშ­ვილს გერ­მა­ნი­ა­ში თქვენ გაჰ­ყე­ვით?

- მე გავ­ყე­ვი. გამ­გზავ­რე­ბამ­დე გული მი­კან­კა­ლებ­და, რად­გან არც ენა ვი­ცო­დი, არც - გზა. სა­ბედ­ნი­ე­როდ, იქ დაგ­ვხდა ორი ქარ­თვე­ლი ახალ­გაზ­რდა, ერთ-ერთი მათ­გა­ნი ექი­მი შალ­ვა გურ­გე­ნი­ძე გახ­ლავთ, რო­მელ­მაც ჩვე­ნი თარ­ჯიმ­ნო­ბაც იკის­რა და დაგ­ვა­ბი­ნა­ვა კი­დეც. მე­ო­რე დღეს გი­ორ­გის სას­წრა­ფოდ, ოპე­რა­ცია ჩა­უ­ტარ­და, რად­გან მუ­ცე­ლი ძა­ლი­ან გა­ე­ბე­რა და უკვე სიკ­ვდილ-სი­ცო­ცხლის ზღვარ­ზე იყო. ექი­მებ­მა აღ­ნიშ­ნეს: დრო­ზე ჩა­მოხ­ვე­დით, შე­იძ­ლე­ბა, ცოტა ხან­ში მის­თვის ვე­ღა­რა­ფე­რი გვეშ­ვე­ლაო... პირ­ვე­ლი ოპე­რა­ცი­ის შემ­დეგ 3 თვით სა­ქარ­თვე­ლო­ში ჩა­მო­ვე­დით. ამ დრო­ის მან­ძილ­ზე ბავ­შვს ნაწ­ლა­ვი გა­რეთ ჰქონ­და გა­მო­ტა­ნი­ლი და ცხა­დია, ვწვა­ლობ­დით. მე­ო­რე ოპე­რა­ცი­ამ შე­დე­გი გა­მო­ი­ღო და გი­ორ­გი ახლა სრუ­ლი­ად ჯან­მრთე­ლია. სხვა­თა შო­რის, ოპე­რა­ცი­ის შემ­დეგ ძა­ლი­ან შე­იც­ვა­ლა, თით­ქოს გა­ი­ზარ­და, უფრო მე­ტად ლა­ღია.

გი­ორ­გი:

- ძა­ლი­ან მიყ­ვარს ხინ­კა­ლი და მან­და­რი­ნი, მაგ­რამ ყვე­ლაფ­რის ჭა­მას მიკ­რძა­ლავ­დნენ. ჰოდა, ვი­პა­რავ­დი, ლო­გი­ნის ქვეშ შევ­ძვრე­ბო­დი და იქ ვჭამ­დი. მერე დედა ქერ­ქს პო­უ­ლობ­და და ყვე­ლა­ფერს ხვდე­ბო­და... გერ­მა­ნი­ი­დან რომ ჩა­მო­ვე­დი, ბავ­შვე­ბი ერ­თმა­ნეთს ეკი­თხე­ბოდ­ნენ, ეს მარ­თლა გი­ორ­გი­აო? მგო­ნი, ვერ მიც­ნეს (იღი­მის). გული დამ­წყდა, მე­გობ­რებს და­ნა­პი­რე­ბი რომ ვერ შე­ვუს­რუ­ლე. გამ­გზავ­რე­ბის წინ მათ ვე­უბ­ნე­ბო­დი: გერ­მა­ნი­ი­დან რა­ღა­ცებს ჩა­მო­გი­ტანთ-მეთ­ქი, მაგ­რამ ფული არ მეყო. მარ­თა­ლია, არ მი­საყ­ვე­დუ­რეს, მაგ­რამ გული მე მა­ინც დამ­წყდა. იცით, ახლა არა მარ­ტო ყვე­ლაფ­რის ჭამა შე­მიძ­ლია, არა­მედ ფეხ­ბურ­თსაც თა­ვი­სუფ­ლად ვთა­მა­შობ და ეს ამ­ბა­ვი მა­ხა­რებს. მეც მინ­და, კე­თილ ხალ­ხს მად­ლო­ბა გა­და­ვუ­ხა­დო იმის­თვის, რომ და­მეხ­მარ­ნენ და მათი წყა­ლო­ბით ახლა ჯან­მრთე­ლი ვარ, არა­ფე­რი მტკი­ვა.

P.S. იმე­დია, ერ­თად დგო­მით ყო­ველ­თვის შევ­ძლებთ ადა­მი­ა­ნე­ბის დახ­მა­რე­ბას. გვინ­და, ჩვენც გა­და­ვუ­ხა­დოთ მად­ლო­ბა იმ ადა­მი­ა­ნებს, რომ­ლებ­მაც სტა­ტი­ის წა­კი­თხვის შემ­დეგ, თუნ­დაც ერთი ლარი გა­და­რი­ცხეს გი­ორ­გის ან­გა­რიშ­ზე ან სი­ტყვი­ე­რად მა­ინც ამო­უდ­გნენ მის ოჯახს მხარ­ში...

ლიკა ქა­ჯა­ია

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)