ნუკი კოშ­კე­ლიშ­ვი­ლი ბავ­შვო­ბი­დან ბევ­რს მოგ­ზა­უ­რობს და რო­გორც ამ­ბობს, ამით დიდ სი­ა­მოვ­ნე­ბას იღებს. სურ­ვი­ლი აქვს, მო­ხუ­ცე­ბუ­ლო­ბის დროს, დაგ­რო­ვი­ლი პენ­სი­ით იმოგ­ზა­უ­როს. უამ­რავ კუ­რი­ოზ­თან ერ­თად, ნუკი გვიყ­ვე­ბა, რო­გორ აღ­მოჩ­ნდა თბი­ლი­სის მა­გივ­რად - პა­რიზ­ში.

- სამი კვი­რის და­ბა­დე­ბუ­ლი ვი­ყა­ვი, პირ­ვე­ლად რომ ვი­მოგ­ზა­უ­რე (იცი­ნის). 15 წელი მოს­კოვ­ში ვცხოვ­რობ­დი და დე­დას­თან ერ­თად სულ აქეთ-იქით დავ­დი­ო­დი ხოლ­მე. ხუთი წლის, ნიუ-იორკსა და ლოს-ან­ჯე­ლეს­ში ვი­ყა­ვი ჰო­ლი­ვუ­დის სა­ნა­ხა­ვად. თუმ­ცა, ქა­ლაქ­ზე მე­ტად, ჩემ­ზე "დის­ნე­ი­ლენდმა" მო­ახ­დი­ნა შთა­ბეჭ­დი­ლე­ბა. კომ­ფორ­ტი იყო ის, რომ ატ­რაქ­ცი­ო­ნებ­ზე და­საჯ­დომ ბი­ლე­თებს ერ­თი­ა­ნად ვყი­დუ­ლობ­დით და არ მი­წევ­და დე­და­ჩე­მის­თვის თხოვ­ნა, ამა თუ იმ კა­რუ­სელ­ზე დამ­სვი-მეთ­ქი. მახ­სოვს, დე­და­ჩემ­მა ამე­რი­კა­ში ახა­ლი ტან­საც­მე­ლი მი­ყი­და და მთხო­ვა, არ და­ის­ვა­როო. ზუს­ტად ორი წუთი იყო გა­სუ­ლი, "ფან­ტან­ში" რომ შევ­ძვე­რი. თა­ვი­დან ბო­ლომ­დე სვე­ლი ვი­ყა­ვი. ახ­ლო­მახ­ლო არა­ფე­რი იყი­დე­ბო­და, გარ­და მა­მა­კა­ცის მა­ი­სუ­რი­სა. საჩ­ქა­როდ მი­ყი­და და ჩა­მაც­ვა. მა­ი­სუ­რი კო­ჭამ­დე მწვდე­ბო­და. მე­გო­ნა, რომ გრძე­ლი კაბა მეც­ვა და ამი­თაც კი ბედ­ნი­ე­რი ვი­ყა­ვი. ამე­რი­კა­ში მშო­ბელს უფ­ლე­ბა არ აქვს, შვილს ქუ­ჩა­ში ეჩხუ­ბოს. შე­საძ­ლოა, ასე­თი შემ­თხვე­ვის და­ფიქ­სი­რე­ბი­სას დე­დო­ბის უფ­ლე­ბა ჩა­მო­არ­თვან. ამას რომ მივ­ხვდი, დე­და­ჩე­მის და­შან­ტა­ჟე­ბა და­ვი­წყე - ეს მი­ყი­დე, ის მი­ყი­დე... თუ არ ყი­დუ­ლობ­და, ტი­რილს ვი­წყებ­დი.

რა თქმა უნდა, იმ მო­მენ­ტში დედა ვერ მი­ტან­და ხოლ­მე. ყვე­ლა­ზე კარ­გად მახ­სენ­დე­ბა ჩემი ცხრა წლის იუ­ბი­ლე. ცხრა ივ­ნისს ოქ­როს და­ბა­დე­ბის დღე მქონ­და. მშობ­ლებ­მა მი­თხრეს, რომ თბი­ლის­ში უნდა გავფრე­ნი­ლი­ყა­ვით და და­ბა­დე­ბის დღე­საც იქ გა­და­ვიხ­დი­დი. თბი­ლი­სამ­დე ორი სა­ა­თი უნდა გვეფ­რი­ნა. ექ­ვსი სა­ა­თი რომ გა­ვი­და, მერე მივ­ხვდი, რა­ღა­ცა­ში იყო საქ­მე და ავ­ნერ­ვი­ულ­დი. თვითმფრი­ნა­ვი რომ დაჯ­და, დე­დამ მი­თხრა, პა­რიზ­ში ჩა­მო­ვე­დი­თო. მოკ­ლედ, ჩემი და­ბა­დე­ბის დღე მე და დე­დამ პა­რი­ზის "დის­ნე­ი­ლენდში" გა­ვა­ტა­რეთ. უამ­რა­ვი სა­ჩუ­ქა­რი მი­ვი­ღე. ვი­ძახ­დი - ეს სა­ჩუ­ქა­რი მა­მი­კოს­გან, ბე­ბია, რომ ვერ ვნა­ხე - მის­გან, ეს - მა­მი­დას­გან. ბო­ლოს, ხუთი ჩე­მო­და­ნი მხო­ლოდ სა­თა­მა­შო­ე­ბით მქონ­და სავ­სე. ახ­ლაც შე­ნა­ხუ­ლი მაქვს ისი­ნი, ჩემი და თა­მა­შობს ხოლ­მე.

- რო­გორ ახერ­ხებ­დით ასე ხში­რად მოგ­ზა­უ­რო­ბას?

- მა­შინ დე­და­ჩე­მი არ მუ­შა­ობ­და. მხატ­ვა­რია და რაც საქ­მე ჰქონ­და, ძი­რი­თა­დად, სახ­ლში ას­რუ­ლებ­და ხოლ­მე. დრო­ის დიდ ნა­წილს მე მით­მობ­და. არ­და­დე­გებს სულ მოგ­ზა­უ­რო­ბა­ში ვა­ტა­რებ­დით. მა­მა­ჩე­მი ყველ­გან გვიშ­ვებ­და. ბა­ბუ­ა­ჩემს მან­ქა­ნით სი­ა­რუ­ლი ძა­ლი­ან უყ­ვარს. დღე­საც კი, ბე­ბი­ა­ჩე­მი და ბა­ბუ­ა­ჩე­მი სა­მოგ­ზა­უ­როდ და­დი­ან. თა­ვი­დან დავ­ცი­ნო­დი, მან­ქა­ნით რომ მი­დი­ოდ­ნენ ხოლ­მე. 16 წლის ვი­ყა­ვი, რომ ვუ­თხა­რი, მეც წა­მიყ­ვა­ნეთ-მეთ­ქი. ფი­ნეთ­ში წა­ვე­დით. ნორ­ვე­გი­ა­ში რომ ჩა­ვე­დით, ზა­ფხუ­ლი იყო, ძა­ლი­ან ცხე­ლო­და. ფი­ორ­დებ­ში რომ ავე­დით, თოვ­ლი იყო და გა­ყი­ნუ­ლი წყა­ლი, გარ­შე­მო კი - ბა­ლა­ხი და ყვა­ვი­ლე­ბი. ულა­მა­ზე­სი სა­ნა­ხა­ო­ბა დაგ­ვხვდა. გა­მაკ­ვირ­ვა გერ­მა­ნე­ლე­ბის წეს­რი­გი­ა­ნო­ბამ და აკუ­რა­ტუ­ლო­ბამ. ფეხ­საც­მელ­მა ფე­ხე­ბი მატ­კი­ნა და რომ გა­ვი­ხა­დე, ერთი ცალი და­მე­კარ­გა. დიდი გზა ფეხ­შიშ­ველ­მა გა­მო­ვი­ა­რე. სას­ტუმ­რო­ში მო­სულს, ფე­ხე­ბი სუფ­თა მქონ­და...

- რო­მე­ლი ქვეყ­ნის არ­ქი­ტექ­ტუ­რას გა­მო­არ­ჩევ­დი?

- და­ნია ერო­ტი­კუ­ლი არ­ქი­ტექ­ტუ­რით მოგ­ხიბ­ლავთ. მა­გა­ლი­თად, შუა მო­ე­დან­ზე დგას ქა­ლი­სა და მა­მა­კა­ცის ძეგლი სა­სიყ­ვა­რუ­ლო აქ­ტის დროს. ასე­ვე, ორ­გი­ის ძეგლი. ჩემ­თვის ეს ყვე­ლა­ფე­რი მი­უ­ღე­ბე­ლი აღ­მოჩ­ნდა. შვე­დებს ძა­ლი­ან ლა­მა­ზი არ­ქი­ტექ­ტუ­რა აქვთ, ასე­ვე, იტა­ლი­ე­ლებ­სა და ფრან­გებს. ბარ­სე­ლო­ნა­ში გა­უ­დის სახ­ლე­ბია ულა­მა­ზე­სი, მსგავ­სი არა­ფე­რი მი­ნა­ხავს.

- ყვე­ლა­ზე თბი­ლი ხალ­ხი რო­მელ ქვე­ყა­ნა­შია?

- ვფიქ­რობ, რომ ეს­პა­ნეთ­ში, იტა­ლი­ა­სა და ფი­ნეთ­ში თბი­ლი ხალ­ხი ცხოვ­რობს. თუმ­ცა იტა­ლი­ა­შიც მი­ნა­ხავს ცივი ადა­მი­ა­ნე­ბი.

- მუ­ზე­უ­მე­ბის დათ­ვა­ლი­ე­რე­ბა გიყ­ვარს?

- კი, ძა­ლი­ან. ყვე­ლა­ზე მე­ტად კი საფ­რან­გეთ­ში, დორ­სე­სა და სალ­ვა­დორ და­ლის მუ­ზე­უ­მი მიყ­ვარს. მახ­სოვს, ფლო­რენ­ცი­ა­ში, კონ­ფუ­ცის მუ­ზე­უ­მის სა­ნა­ხა­ვად მი­ვე­დით, სა­დაც რიგს შვი­დი სა­ა­თი უნდა დავ­ლო­დე­ბო­დით. მე­ო­რე მხა­რეს კი და­ვი­ნა­ხე, ხალ­ხი რი­გის გა­რე­შე, თა­ვი­სუფ­ლად შე­დი­ო­და. ვკი­თხე, - რო­გორ ახერ­ხებთ შეს­ვლას-მეთ­ქი? - ტე­ლე­ფო­ნით წი­ნას­წარ გვაქვს და­ჯავ­შნი­ლი ბი­ლე­თე­ბიო. დავ­რე­კე, დავ­ჯავ­შნე და იმ­წამ­სვე შე­ვე­დი. არა­და, ეს თავ­ში არა­ვის მოს­ვლია და სა­ა­თო­ბით ელო­დე­ბოდ­ნენ ამ­ხე­ლა რიგს.

- შო­პინგს თუ უთ­მობ დროს, როცა უცხო­ეთ­ში ხარ?

- შო­პოჰო­ლი­კი ვარ. ინ­ტერ­ნეტ­ში თუ ნა­ხავთ, რომ ღვიძლს ყი­დის ვინ­მე, ეს მე ვიქ­ნე­ბი, რად­გან ფული ფეხ­საც­მლის­თვის მენ­დო­მე­ბა... რო­დე­საც ერთი-ორი თეთ­რი ზედ­მე­ტი მაქვს, ყო­ველ­თვის რა­ღა­ცებს ვყი­დუ­ლობ. უცხო­ე­თი­დან შო­პინ­გის გა­რე­შე არა­სო­დეს ვბრუნ­დე­ბი. დრო­საც ბევ­რს ვან­დო­მებ ხოლ­მე. სა­ქარ­თვე­ლო­ში რამ­დე­ნი­მე მა­ღა­ზი­აა, სა­დაც შე­მიძ­ლია, ჩემი გე­მოვ­ნე­ბით ვი­ყი­დო რა­ღა­ცე­ბი. ჩემი მშობ­ლე­ბი ხში­რად და­დი­ან საფ­რან­გეთ­ში და ჩა­მო­აქვთ ტან­საც­მე­ლი.

- სა­ჩუქ­რე­ბი ჩა­მო­გაქვს ხოლ­მე უცხო­ე­თი­დან?

- კი, ჩა­მო­მაქვს. ძა­ლი­ან ბევ­რი მე­გო­ბა­რი არ მყავს, - სულ რამ­დე­ნი­მე. ვცდი­ლობ, ისე­თი რამ ჩა­მო­ვუ­ტა­ნო მათ, რაც გა­უ­ხარ­დე­ბათ და გა­მო­ი­ყე­ნე­ბენ.

- კუ­რი­ო­ზუ­ლი შემ­თხვე­ვე­ბი ალ­ბათ თან ახ­ლავს ხოლ­მე მოგ­ზა­უ­რო­ბას...

- არ არ­სე­ბობს მოგ­ზა­უ­რო­ბა კუ­რი­ო­ზე­ბის გა­რე­შე. პა­ტა­რა ვი­ყა­ვი. მე და დედა ეს­პა­ნეთ­ში, სან­ტა სუ­სა­ნას კუ­რორტზე ვის­ვე­ნებ­დით. მახ­სოვს, კლუბ­ში მივ­დი­ო­დით. შე­სას­ვლელ­თან და­ახ­ლო­ე­ბით 15 სა­ბავ­შვო ეტლი იდგა. მშობ­ლე­ბი გა­რეთ ტო­ვებ­დნენ ბავ­შვებს. ამას მა­შინ­ვე მივ­ხვდი და ცოტა შევ­შფოთ­დი, მეც იგი­ვე ბედი არ მწვე­ო­და. სა­ბედ­ნი­ე­როდ, გა­დავ­რჩი დაც­ვას­თან დარ­ჩე­ნას და კლუბ­ში აღ­მოვჩ­დი. შეკ­რე­ბი­ლი იყ­ვნენ ფლა­მენ­კოს ცეკ­ვის სა­უ­კე­თე­სო რომ­ლე­ბიც რა­ღაც დღე­სას­წა­ულს აღ­ნიშ­ნავ­დნენ. ერთ-ერ­თმა მო­ცეკ­ვა­ვემ თა­ვი­სი კას­ტა­ნი­ე­და (მუ­სი­კა­ლუ­რი საკ­რა­ვი) მა­ჩუ­ქა. უამ­რა­ვი ხალ­ხი გა­რე­და­ნაც კი უყუ­რებ­და მათ ცეკ­ვას. სწო­რედ ამ ბედ­ნი­ე­რე­ბის ჟამს ჩა­მე­ძი­ნა და ვერ წარ­მო­იდ­გენთ, რო­გორ დამ­წყდა გული, სას­ტუმ­როს ნო­მერ­ში რომ გა­მეღ­ვი­ძა. ერთხელ ბე­ბი­ა­ჩე­მი გა­ქურ­დეს - ჩან­თა წა­არ­თვეს. მან ეს ისე სა­სა­ცი­ლოდ შე­ი­ცხა­და, რომ მე და ბა­ბუ­ა­ჩე­მი სი­ცი­ლით და­ვი­ხო­ცეთ, და­სახ­მა­რებ­ლა­დაც კი ვერ მი­ვე­დით. ამის შემ­დეგ ბე­ბია დიდ­ხანს არ გვე­ლა­პა­რა­კე­ბო­და. ისევ ბე­ბი­ა­ჩემ­ზე მახ­სენ­დე­ბა: სა­მოგ­ზა­უ­როდ რომ მივ­დი­ო­დით, იმ­დე­ნი კატ­ლე­ტი შეწ­ვა, ქვე­ყა­ნა არ დარ­ჩა, სა­დაც ხალ­ხს არ გა­უ­მას­პინ­ძლდა.

მახ­სოვს, მა­ღა­ზი­ი­დან ტან­საც­მე­ლი მო­ვი­პა­რე. დე­და­ჩე­მი რომ აი­ღებ­და რა­ი­მეს და არ მო­ე­წო­ნე­ბო­და, მე მაწ­ვდი­და, - და­კი­დეო. ისე მე­ძი­ნე­ბო­და, რომ გა­მო­ვი­ყო­ლე ყვე­ლა­ფე­რი. რა თქმა უნდა, უკან და­ვაბ­რუ­ნეთ. ერთხელ მონ­ტე-კარ­ლო­ში, ფან­ტას­ტი­კუ­რი გა­რეგ­ნო­ბის ბიჭი და­ვი­ნა­ხე. გა­დავ­წყვი­ტე, რომ რა­ღაც­ნა­ი­რად, მისი ყუ­რა­დღე­ბა მი­მექ­ცია. ვი­ფიქ­რე, წყალ­ში ლა­მა­ზად შევ­ცუ­რავ და ეფექტს მო­ახ­დენს-მეთ­ქი. ვერ გავ­თვა­ლე, რომ წყა­ლი ჯერ პა­ტა­რაა და შემ­დეგ ღრმავ­დე­ბა. ქვი­შა­ში პირ­და­პირ ცხვი­რით ჩა­ვერჭ­ვე. იმ ბიჭ­მა კი ძა­ლი­ან ბევ­რი იცი­ნა, შე­ვე­ცო­დე და ქვი­ში­ანს მბერ­ტყავ­და.

- რო­მე­ლი ქვეყ­ნის სამ­ზა­რე­უ­ლო გიყ­ვარს?

- ჩი­ნუ­რი და ია­პო­ნუ­რი სამ­ზა­რე­უ­ლო მიყ­ვარს. ასე­ვე მომ­წონს იტა­ლი­უ­რი საჭ­მე­ლე­ბი, თუმ­ცა ვერ ვი­ტყვი, რომ ვგიჟ­დე­ბი. ებ­რა­ე­ლებს აქვთ ძა­ლი­ან გემ­რი­ე­ლი სამ­ზა­რე­უ­ლო. კრუ­ა­სა­ნებს, ნამ­ცხვრებ­სა და ფუნ­თუ­შებს ფრან­გე­ბი ყვე­ლა­ზე გემ­რი­ე­ლად ამ­ზა­დე­ბენ. გერ­მა­ნე­ლე­ბი ჭა­მენ ბევ­რს და სა­ინ­ტე­რე­სო კომ­ბი­ნა­ცი­ე­ბი აქვთ. მა­გა­ლი­თად, თევ­ზი - ყვე­ლით, კვერ­ცხით და ა.შ. სხვა­თა შო­რის, მო­მე­წო­ნა... მი­მაჩ­ნია, რომ ყვე­ლა ქვეყ­ნის სამ­ზა­რე­უ­ლო­ში აღ­მო­ა­ჩენთ გემ­რი­ელ კერ­ძებს.

- რო­მელ ქვე­ყა­ნა­ში გინ­და ყვე­ლა­ზე მე­ტად მოგ­ზა­უ­რო­ბა?

- ძა­ლი­ან მინ­და ქა­ლაქ­ში - რიო-დე-ჟა­ნე­ი­რო­ში და ბუ­ე­ნოს-აი­რეს­ში წას­ვლა. ისე არ მოვ­კვდე­ბი, რომ რი­ო­ში იე­სოს ძეგლი არ ვნა­ხო. თა­ნაც წა­ვი­კი­თხე, რომ მაგ ად­გილ­ზე არ­ქი­ტექ­ტო­რის შვი­ლი გარ­დაც­ვლი­ლა, შემ­დგომ შე­უ­ძე­ნია ის მიწა და შვი­ლის პა­ტივ­სა­ცე­მად, ეს ძეგლი აუ­გია. სა­ინ­ტე­რე­სოა, რომ მთე­ლი ბრა­ზი­ლი­ის სიმ­ბო­ლო გახ­და. რა თქმა უნდა, კარ­ნა­ვალ­ზე დას­წრე­ბაც მინ­და. სამ­წუ­ხა­როდ, არ მაქვს ახლა იმის სა­შუ­ა­ლე­ბა, რომ იმ­დე­ნი ვი­მოგ­ზა­უ­რო, რამ­დენ­საც ბავ­შვო­ბა­ში ვმოგ­ზა­უ­რობ­დი. კარ­გი იქ­ნე­ბა, ყვე­ლამ თითო "კა­პი­კი" გა­და­დოს ამ სი­ა­მოვ­ნე­ბის­თვის. ხან­დაზ­მულ ასაკ­ში მინ­და, ჩემი პენ­სი­ით შევ­ძლო მოგ­ზა­უ­რო­ბა.

- რო­მე­ლი ქვეყ­ნის მცხოვ­რებ­ნი გვგვა­ნან ხა­სი­ა­თით?

- ბერ­ძნე­ბი. ისი­ნი ისე­თი­ვე ემო­ცი­უ­რე­ბი და ჭო­რი­კა­ნე­ბი არი­ან, რო­გორც ჩვენ. აინ­ტე­რე­სებთ, მე­ზობ­ლის სახ­ლში რა ხდე­ბა, ვის რო­გო­რი კაბა აქვს, ვინ ვის გაჰ­ყვა ცო­ლად და ა.შ.

- უცხო­ე­ლე­ბი­დან რო­მე­ლი ქვეყ­ნის მა­მა­კა­ცებს გა­მო­არ­ჩევ­დი?

- შვე­დებს მა­გა­რი კა­ცე­ბი ჰყავთ - ძა­ლი­ან სიმ­პა­თი­უ­რე­ბი. ადრე ყვე­ლა ინ­ტერ­ვი­უ­ში ვამ­ბობ­დი, ქერა მა­მა­კა­ცე­ბი მომ­წონს-მეთ­ქი. ახლა კი აღ­მო­ვა­ჩი­ნე, რომ შავგვრემ­ნე­ბი მირ­ჩევ­ნია. ამ­ბო­ბენ, შვიდ წე­ლი­წად­ში ერთხელ ადა­მი­ა­ნის გე­მოვ­ნე­ბა იც­ვლე­ბაო და ალ­ბათ მეც შე­მეც­ვა­ლა.

- ბო­ლოს სად იმოგ­ზა­უ­რე?

- ის­რა­ელ­ში ვი­ყა­ვი. ებ­რა­უ­ლი სის­ხლი მაქვს და ეს ქვე­ყა­ნა ისე მო­მე­წო­ნა, რომ ვამ­ბობ­დი, - აქ ვრჩე­ბი-მეთ­ქი. ბი­ზან­ტი­უ­რი ელე­მენ­ტე­ბი, რაც წმინ­და მი­წა­ზე ჭარ­ბობს, ძა­ლი­ან შთამ­ბეჭ­და­ვია. ცხოვ­რე­ბით, ამე­რი­კა­ში ვი­ცხოვ­რებ­დი. თა­ვი­სუ­ფა­ლი ცხოვ­რე­ბის სტი­ლი ძა­ლი­ან ახ­ლოს არის ჩემ­თან. სა­ქარ­თვე­ლო იმ­დე­ნად მრა­ვალ­ფე­რო­ვა­ნია მენ­ტა­ლი­ტე­ტით, რომ თუ ოდეს­მე აქ გი­ცხოვ­რია, შემ­დგომ სხვა­გან ცხოვ­რე­ბა აღარ გა­გი­ჭირ­დე­ბა.

- სა­მო­მავ­ლოდ რა გეგ­მე­ბი გაქვს?

- 22 აპ­რილს ჩე­ხეთ­ში, პრა­ღა­ში, ჩემს ორ სა­უ­კე­თე­სო მე­გო­ბარ­თან ერ­თად მივ­დი­ვარ. სპექ­ტაკ­ლი მი­აქვთ და მეც მივ­ყვე­ბი. კა­რი­ე­რას რაც შე­ე­ხე­ბა, სე­რი­ალ "შუა ქა­ლაქ­ში" ვარ. ძა­ლი­ან მომ­წონს სი­ტუ­ა­ცია, ხალ­ხი. თავს კარ­გად ვგრძნობ. გარ­და ამი­სა, მე და გი­ორ­გი ნა­ზღა­ი­ძეს რა­დიო "აფხა­ზე­თის ხმა­ში" მიგ­ვყავს გა­და­ცე­მა: "ცოტა ყავა და ბევ­რი ჭორი". მეტ-ნაკ­ლე­ბად, პრე­სა ბოლო დროს პო­ლი­ტი­კუ­რი გახ­და, ჭო­რე­ბი ნაკ­ლე­ბად იბეჭ­დე­ბა. სა­მა­გი­ე­როდ, ჩვენ ვე­ტყვით, ვი­საც და­ა­ინ­ტე­რე­სებს, ვინ ვის­თან და­დის, ვის სად რა ეცვა და ა.შ. კი­დევ არის სი­ახ­ლე­ე­ბი ჩემს კა­რი­ე­რა­ში, თუმ­ცა სი­ურპრი­ზად დავ­ტო­ვებ.

- პი­რად ცხოვ­რე­ბა­ში სი­ახ­ლე­ე­ბი არ არის?

- არა, სი­ახ­ლე­ე­ბი არ არის. მარ­ტო ვარ და დავ­დი­ვარ აქეთ-იქით.

ჟანა გო­გი­ნაშ­ვი­ლი

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)