"ჩემ­თვის ოჯახ­ში ყუ­რა­დღე­ბა, სით­ბო და მე­გობ­რო­ბაა მთა­ვა­რი, და­ნარ­ჩენს კი მო­ევ­ლე­ბა", - მი­თხრა ნინა წკრი­ა­ლაშ­ვილ­მა, როცა მას­თან ოჯა­ხის თე­მა­ზე სა­სა­უბ­როდ ინ­ტერ­ვი­უ­ზე მი­ვე­დი. ამ­ბობს რომ თა­ვი­სე­ბუ­რი გა­გე­ბით მე­ო­ჯა­ხეა და მო­უც­ლე­ლო­ბის მი­უ­ხე­და­ვად, ცდი­ლობს, ყვე­ლა­ფე­რი მო­ას­წროს. მისი მე­უღ­ლე თენ­გო წივ­წი­ვა­ძე გორ­ში მუ­შა­ობს და წყვილს ერ­თმა­ნე­თი ხში­რად ენატ­რე­ბა. ინ­ტერ­ვი­უს დროს თენ­გო ნი­ნას­თან მო­ვი­და და რამ­დე­ნი­მე კი­თხვა­ზე მა­ნაც მი­პა­სუ­ხა.

- მე­ო­ჯა­ხე­ო­ბა ყვე­ლა ადა­მი­ანს თა­ვი­სე­ბუ­რად ეს­მის. ზოგს ჰგო­ნია, რომ დღე­ში რამ­დე­ნი­მე­ნა­ი­რი სა­დი­ლი უნდა მო­ამ­ზა­დოს და თეთ­რე­უ­ლი გა­ა­ხა­მოს, სხვა ბევრ მნიშ­ვნე­ლო­ვან ნი­უ­ანსს კი ყუ­რა­დღე­ბას არ აქ­ცევს. მე ამ სა­კი­თხი­სად­მი ჩე­მე­ბუ­რი მიდ­გო­მა მაქვს და ვი­ტყო­დი, - დიახ, ჩე­მე­ბუ­რი გა­გე­ბით, მე­ო­ჯა­ხე ვარ, რა­ტო­მაც არა?!. ოჯახ­ში ყუ­რა­დღე­ბა, სით­ბო და მე­გობ­რო­ბაა მთა­ვა­რი, და­ნარ­ჩენს კი მო­ევ­ლე­ბა, არც მში­ე­რი მოკ­ვდე­ბა ვინ­მე და არც გა­უ­რე­ცხა­ვი ტან­საც­მლით ივ­ლი­ან ჩემი ოჯა­ხის წევ­რე­ბი. ჩვენს ოჯახ­ში ყვე­ლა­ფე­რი გულ­წრფე­ლო­ბა­ზეა აგე­ბუ­ლი. ვცდი­ლობთ, ერ­თმა­ნეთს მო­ვუ­ა­როთ და და­ვეხ­მა­როთ, მაგ­რამ ამას მხო­ლოდ მო­ვა­ლე­ო­ბის გამო არ ვა­კე­თებთ.

- ორი­ვე მუ­შა­ობთ, დატ­ვირ­თუ­ლე­ბი ხართ?

- ძა­ლი­ან, ძა­ლი­ან! ერ­თმა­ნეთ­ზე უა­რე­სი ცხოვ­რე­ბის რიტ­მი გვაქვს. ზოგ­ჯერ ერ­თმა­ნეთს ღა­მის 4 სა­ათ­ზე ვნა­ხუ­ლობთ და სა­უ­ბარ­ში გვა­თენ­დე­ბა. მერე 2 სა­ა­თი გვძი­ნავს და დი­ლით ისევ სამ­სა­ხურ­ში მივ­დი­ვართ. როცა ვის­ვე­ნებთ, დროს სულ ერ­თად ვა­ტა­რებთ. თენ­გო სხვა ქა­ლაქ­ში მუ­შა­ობს და ხში­რად ვერ რჩე­ბა სახ­ლში. როცა თბი­ლის­ში მუ­შა­ობ­და, მა­ში­ნაც ღა­მის 2 სა­ა­თამ­დე სამ­სა­ხურ­ში იყო და დღე და ღამე არე­უ­ლი გვქონ­და. ხან­და­ხან იმ­დე­ნად ვიღ­ლე­ბი, სა­დაც დავ­ჯდე­ბი, იქ მე­ძი­ნე­ბა.

- რო­გორ ეგუ­ე­ბი მე­უღ­ლის სხვა ქა­ლაქ­ში მუ­შა­ო­ბას?

- ეს გარ­კვე­ულ­წი­ლად კარ­გი­ცაა, რად­გან სულ მე­ნატ­რე­ბა. სულ მგო­ნია, რომ ქმა­რი კი არა, შეყ­ვა­რე­ბუ­ლი მყავს. ჩვე­ნი თა­ნა­ცხოვ­რე­ბაც ერ­თფე­რო­ვა­ნი არ არის. მთე­ლი დღე კაცი სახ­ლში რომ გეჯ­დეს, სა­ში­ნე­ლე­ბაა. ამ დროს იო­ლად ჩნდე­ბა უსი­ა­მოვ­ნე­ბე­ბი. როცა აქ­ტი­უ­რი ცხოვ­რე­ბის წე­სით ცხოვ­რობ, ყვე­ლა­ფე­რი სხვაგ­ვა­რა­დაა. თან ყო­ველ­თვის ვი­ცით, ვინ სად ვართ და რას ვა­კე­თებთ.

- გა­თხო­ვე­ბამ შენს ცხოვ­რე­ბა­ში შეც­ვა­ლა რამე?

- თით­ქმის არა­ფე­რი შეც­ვლი­ლა. აქამ­დე თუ ქა­ლი­სა და კა­ცის საქ­მეს ვა­კე­თებ­დი, ახლა ცოტა გავ­ზარ­მაც­დი, რად­გან თენ­გო ბევრ რა­მე­ში მეხ­მა­რე­ბა. ადრე მარ­კეტ­ში უზარ­მა­ზა­რი პარ­კე­ბით თუ მნა­ხავ­დით, ან ნა­თუ­რის გა­მო­საც­ვლე­ლად კი­ბე­ზე ვძვრე­ბო­დი, ახლა ამას აღარ ვა­კე­თებ.

- ამას წი­ნათ ამ­ბობ­დი, გორი ვერ ამ­ცდა, ჩემი მე­უღ­ლე ახლა იქ გა­და­იყ­ვა­ნეს სა­მუ­შა­ო­დო...

- ჰო, მარ­თა­ლია (იცი­ნის). დრო როცა მაქვს, თენ­გოს­თან ჩავ­დი­ვარ. ხში­რად დი­ლით 2 სა­ა­თით "ჩა­ვირ­ბენ" და მერე ისევ უკან ვბრუნ­დე­ბი. შე­იძ­ლე­ბა ით­ქვას, რომ ტრა­სა­ზე ვცხოვ­რობთ. არ ვიცი, რო­დის დას­რულ­დე­ბა ჩვე­ნი ასე­თი ცხოვ­რე­ბა...

- ნინა, შენი ვაჟი რო­გორ შე­ე­გუა დე­დის გა­თხო­ვე­ბას?

- ჩემი შვი­ლი და თენ­გო მე­გობ­რო­ბენ. ერ­თმა­ნეთს კარ­გად უგე­ბენ და თით­ქოს პირი აქვთ შეკ­რუ­ლი - ერ­თად დამ­ცი­ნი­ან. თავ­და­პირ­ვე­ლად მათი ურ­თი­ერ­თო­ბის ამ­ბა­ვი მა­ში­ნებ­და, მერე სან­დრომ თენ­გო რომ გა­იც­ნო, მივ­ხვდი, რომ ერ­თად ცხოვ­რე­ბა არ გა­უ­ჭირ­დე­ბო­დათ და არც შევ­მცდარ­ვარ. ბედ­ნი­ე­რი ვარ, რომ ჩემი თი­ნე­ი­ჯე­რი შვი­ლი, თა­ვი­სი გარ­თუ­ლე­ბუ­ლი ხა­სი­ა­თით, თენ­გოს გა­და­ვა­ბა­რე. თუ მინ­და, რომ სან­დრო რა­მე­ზე და­ვი­თან­ხმო და ამის­თვის 2 დღე მჭირ­დე­ბა, თენ­გო ჩემს შვილს 5 წუთ­ში ითან­ხმებს.

- ოჯა­ხუ­რი საქ­მე­ე­ბის­თვის რო­გორ იცლი?

- თენ­გო ამ შემ­თხვე­ვა­შიც ძა­ლი­ან მეხ­მა­რე­ბა. მა­გა­ლი­თად, 1 სა­ა­თი თუ გვაქვს და ამ დრო­ში საჭ­მე­ლიც უნდა მო­ვამ­ზა­დოთ და და­უ­თო­ე­ბაც მო­ვას­წროთ, თენ­გოს შე­უძ­ლია, სა­დილს მი­ხე­დოს და მე სხვა საქ­მე გა­ვა­კე­თო. მო­უც­ლე­ლო­ბის გამო საქ­მე­ებს ვი­ნა­წი­ლებთ. კი­დევ კარ­გი, დამ­ხმა­რე ქალი გვყავს, რო­მე­ლიც სა­ო­ჯა­ხო საქ­მე­ებ­ში გვეხ­მა­რე­ბა, თო­რემ არ ვიცი, რა მეშ­ვე­ლე­ბო­და. ისე ვიღ­ლე­ბი ხოლ­მე, 2-3 კვი­რა­ში ერთხელ მჭირ­დე­ბა მთე­ლი დღე, როცა სახ­ლში შე­მიძ­ლია ჩა­ვი­კე­ტო; ამ დროს პულტს, კომ­პი­უ­ტერს, ყა­ვა­სა და სა­ჭი­რო ნივ­თებს სა­წოლ­თან მო­ვი­მა­რა­გებ და მთელ დღეს პი­ჟა­მა­ში ვა­ტა­რებ. ეს აუ­ცი­ლე­ბე­ლია ხოლ­მე, რომ არ "გა­და­ვიწ­ვა". მე­ო­რე დღეს უკვე ენერ­გი­ით სავ­სე ვარ.

თენ­გო:

- ნინა ამ გან­ტვირ­თვას მა­შინ ახერ­ხებს, როცა მე და სან­დრო სახ­ლში არ ვართ. ჩვენ როცა სახ­ლში ვართ, ხელს არ ვუშ­ლით, მაგ­რამ გან­ტვირ­თვა მა­ინც მარ­ტოს ურ­ჩევ­ნია.

ნინა:

- ამ დროს სიმ­შვი­დე მჭირ­დე­ბა და როცა ვიცი, თენ­გო თბი­ლის­ში ვერ ჩა­მო­ვა, სან­დრო ბე­ბია-ბა­ბუ­ას­თან მი­დის და ის დღე ჩე­მია. თენ­გო ოჯა­ხის საქ­მე­ებ­ში ძა­ლი­ან მეხ­მა­რე­ბა. ასე­თი რომ არ ყო­ფი­ლი­ყო, ერ­თად ნამ­დვი­ლად ვერ გავძლებ­დით.

თენ­გო:

- ერთი ისე­თი ნამ­დვი­ლი ქარ­თვე­ლი კაცი მაჩ­ვე­ნეთ, რო­მე­ლიც - ქალო, ნას­კი გამ­ხა­დეო, - ცოლს ეტყვის. ასე­თი კა­ცე­ბი კა­ცო­ბის­გან შორს არი­ან.

ნინა:

- არა­ვის აქვს უფ­ლე­ბა, მე­ო­რე ადა­მი­ა­ნის უფ­ლე­ბე­ბი შე­ლა­ხოს... თენ­გო ჩემი გა­რეგ­ნო­ბი­თაც მუ­დამ ინ­ტე­რეს­დე­ბა. თუ გა­და­ღე­ბა ან რა­ი­მე წვე­უ­ლე­ბა არ არის, 2 სა­ა­თი სა­ლონ­ში ყოფ­ნა და ვარ­ცხნი­ლო­ბის გა­კე­თე­ბა მე­ზა­რე­ბა. თენ­გო კი სულ მე­ჩი­ჩი­ნე­ბა, წადი, მო­წეს­რიგ­დიო. ვხუმ­რობთ ხოლ­მე, ქა­ლე­ბი რომ გა­თხოვ­დე­ბი­ან, ქმრებს გა­ი­ნაღ­დე­ბენ და მერე თავს აღარ უვ­ლი­ან, ასე არ და­გე­მარ­თო­სო (იცი­ნის). უნდა, რომ ყო­ველ­დღე მო­წეს­რი­გე­ბუ­ლი და კარგ ფორ­მა­ში ვიყო. ამას დიდ მნიშ­ვნე­ლო­ბას ანი­ჭებს.

- რა­მე­ზე თუ კა­მა­თობთ?

- ძი­რი­თა­დად, ჩემს რე­პერ­ტუ­არ­ზე: თენ­გო­სა და ჩემს შვილს სა­სა­ცი­ლოდ არ ჰყოფ­ნით. მე კი ძა­ლი­ან მწყინს და ვი­ბუ­ტე­ბი. კი­დევ, ჩემს სტუ­დი­ურ ფო­ტო­ებ­ზე ხა­ლი­სო­ბენ, რო­მე­ლიც ძა­ლი­ან მომ­წონს, ესე­ნი კი სი­ცი­ლით კვდე­ბი­ან. ერთხელ ძა­ლი­ან გავ­ბრაზ­დი და ორი­ვეს ვე­ჩხუ­ბე. თენ­გოს შე­ვე­ცო­დე და მა­ლე­ვე შე­მი­რიგ­და, ჩემი შვი­ლი კი - არა. ამას წი­ნათ, თენ­გო რე­პე­ტი­ცი­ა­ზე წა­მომ­ყვა, სა­დაც ბენდთან ერ­თად ვმღე­რო­დი და იქი­დან რომ ვბრუნ­დე­ბო­დით, მი­თხრა, - ახლა, რო­გორც მომ­ღე­რა­ლი, ისე შე­მიყ­ვარ­დიო. ჰოდა, რო­გორც მომ­ღე­რალს, აღარ დამ­ცი­ნის.

თენ­გო:

- ნი­ნას ცო­ცხალ­მა შეს­რუ­ლე­ბამ იმ­დე­ნად დიდი შთა­ბეჭ­დი­ლე­ბა მო­ახ­დი­ნა, მარ­თლა გან­ვცვიფ­რდი. აქამ­დე ფო­ნოგ­რა­მით რომ მღე­რო­და, მის კა­რი­ე­რას არა­სე­რი­ო­ზუ­ლად ვუ­ყუ­რებ­დი.

ნინა:

- კი­დევ, ჩემი შვი­ლი ჩემს ნამ­დვილ "ქარ­თველ დი­ა­სახ­ლი­სო­ბა­ზე" ხა­ლი­სობს. რომ მე­ტყვის, - დედა, მში­აო, - ყიყლი­ყოს შე­გიწ­ვავ-მეთ­ქი, - ვე­უბ­ნე­ბი და, - უჰ, შენ გე­ნაც­ვა­ლე, ნამ­დვი­ლი "ქარ­თვლის დედა" ხარო! - დამ­ცი­ნის ხოლ­მე. სხვა­თა შო­რის, მჭა­დებ­საც ვა­ცხობ ხში­რად.

თენ­გო:

- აი, მჭა­დებს როცა აკე­თებს, მა­შინ უკვე ნამ­დვი­ლი "ქარ­თვლის დე­დაა", ოღონდ - ორი ხმლით ხელ­ში... ხან­და­ხან გემ­რი­ე­ლი სა­დი­ლის მომ­ზა­დე­ბა­ში მთე­ლი ოჯა­ხი ვმო­ნა­წი­ლე­ობთ. ხან ნინა მო­ი­გო­ნებს რა­ღა­ცას, ხან - მე, მერე იქით სან­დრი­კა იტყვის რა­მეს და გემ­რი­ე­ლი სა­დი­ლი გა­მოგ­ვდის.

ნინა:

- ვცდი­ლობთ, არ დავ­წვრილ­მან­დეთ და ზედ­მე­ტი პრობ­ლე­მე­ბი არ შევ­ქმნათ. მა­გა­ლი­თად, ჭურ­ჭლის გა­რე­ცხვა დღეს თუ გვე­ზა­რე­ბა, ამ საქ­მეს ხვალ გა­ვა­კე­თებთ. დე­და­ჩემს 1 თეფ­ში რომ ჰქონ­დეს გა­სა­რე­ცხი, წვე­თო­ვან­ზე შე­ერ­თე­ბუ­ლიც კი გა­რე­ცხავს, ჩვენ კი ერ­თდრო­უ­ლად იმ­დენ საქ­მეს ვა­კე­თებთ, დიდი სი­სუ­ლე­ლე იქ­ნე­ბა, თუ ცხოვ­რე­ბას წვრილ­მა­ნე­ბით უფრო მე­ტად გა­ვირ­თუ­ლებთ. თან, დიდ­ხანს ვცხოვ­რობ­დი მარ­ტო და თა­ვი­სუფ­ლე­ბას ისე ვარ მიჩ­ვე­უ­ლი, ქმა­რი რო­გორც უნდა მიყ­ვარ­დეს, მისი პრე­ტენ­ზი­ე­ბის ატა­ნა ძა­ლი­ან გა­მი­ჭირ­დე­ბო­და.

- ერ­თმა­ნეთს თუ აკონ­ტრო­ლებთ?

- არა, რას ამ­ბობ?! დღის გან­მავ­ლო­ბა­ში ერ­თმა­ნეთს უამ­რავ­ჯერ ვუ­რე­კავთ, სულ ვი­ცით, სად ვართ და რას ვა­კე­თებთ. თენ­გო იმა­საც კი მე­კი­თხე­ბა, თუ რა მაც­ვია: იცის, რომ დგე­ბა ჩემს ცხოვ­რე­ბა­ში დრო, როცა სა­ერ­თოდ არ მა­ინ­ტე­რე­სებს, რას ვიც­ვამ, ამი­ტომ ჩემი ჩაც­მუ­ლო­ბი­თაც ხში­რად ინ­ტე­რეს­დე­ბა.

თენ­გო:

- ნი­ნას შე­უძ­ლია, ერ­თსა და იმა­ვე ფილ­მს ათ­ჯერ უყუ­როს. მე და სან­დრი­კა კი ვზი­ვართ და ნი­ნას შევ­ყუ­რებთ. დი­ა­ლო­გე­ბიც კი შე­უძ­ლია, და­ი­ზე­პი­როს. ჩემ­თვის ეს წარ­მო­უდ­გე­ნე­ლია.

ნინა:

- ძა­ლი­ან მიყ­ვარს სე­რი­ა­ლი და ფილ­მი "სექ­სი დიდ ქა­ლაქ­ში". ხომ იდი­ო­ტო­ბაა, მაგ­რამ რა ვქნა, მომ­წონს. შე­მიძ­ლია, ბევ­რჯერ ვნა­ხო და არ მბეზ­რდე­ბა. ამი­ტო­მაც მე და კა­ცებ­მა ტე­ლე­ვი­ზო­რე­ბი გა­ვი­ყა­ვით. სან­დრო "ლი­ვერ­პუ­ლის" გულ­შე­მატ­კი­ვა­რია და როცა ეს გუნ­დი თა­მა­შობს, ყვე­ლა­ფე­რი უნდა და­ი­ვი­წყო. ბა­ლი­ში, მა­ი­სუ­რი, პირ­სა­ხო­ცი - ყვე­ლა­ფე­რი ამ გუნ­დის ლო­გო­თი აქვს დამ­შვე­ნე­ბუ­ლი და როცა თა­მაშს უყუ­რებს, მათ ფორ­მა­ში გა­მო­წყო­ბი­ლი, პირ­სა­ხოც­შე­მოხ­ვე­უ­ლი ზის ტე­ლე­ვი­ზო­რის წინ. გიჟი გე­გო­ნე­ბათ.

- თენ­გო, თქვენ თუ გყავთ შვი­ლე­ბი?

- კი, წინა ქორ­წი­ნე­ბი­დან 4 შვი­ლი მყავს. შვი­ლიშ­ვი­ლიც მყავს - უკვე ბა­ბუა ვარ.

- რო­გო­რია ნინა მე­უღ­ლის ამ­პლუ­ა­ში?

- თბი­ლი, ერ­თგუ­ლი.... ეს ის ადა­მი­ა­ნია, რო­მელ­საც ძა­ლი­ან დიდი სი­კე­თის კე­თე­ბა შე­უძ­ლია. ცდი­ლობს, გარ­შე­მო მყო­ფე­ბის მი­მართ ყუ­რა­დღე­ბა არ და­ი­შუ­როს. ერთი ის არის, სი­ურპრი­ზე­ბი გა­კე­თე­ბა არ გა­მოს­დის. რა­მეს თუ მი­ყი­დის, მა­ღა­ზი­ი­დან გა­მო­ვა თუ არა, სას­ხვა­თა­შო­რი­სოდ და­მი­რე­კავს, ბო­ლოს კი ვე­ღარ ით­მენს და, ესა და ეს გი­ყი­დეო, მე­უბ­ნე­ბა.

ნინა:

- თენ­გო, მგო­ნია, რომ ჩემი შეყ­ვა­რე­ბუ­ლია. იმ­დე­ნად მიყ­ვარს, რომ ოჯა­ხის შექ­მნაც კი გავ­რის­კე. ყუ­რა­დღე­ბი­ა­ნია, არა­სო­დეს არა­ფე­რი ავი­წყდე­ბა და არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვი სი­ურპრი­ზე­ბი გა­მოს­დის. გუ­ში­ნაც სი­ურპრი­ზი გა­მი­კე­თა და ჩემი საყ­ვა­რე­ლი სუ­ნა­მო მა­ჩუ­ქა. ურ­თი­ერ­თო­ბებ­ში კომ­ფორ­ტი მჭირ­დე­ბა და თენ­გო ამ მხრივ არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვი ქმა­რია. ავად როცა ვარ, ისე მივ­ლის, ქალი ვერ მო­გივ­ლის ასე. იმა­ვე­ნა­ი­რად ვზრუ­ნავ მეც, მაგ­რამ ეს ავად არ ხდე­ბა ხოლ­მე (იცი­ნი­ან).

ელე­ნე ბა­სი­ლი­ძე

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)

იხი­ლეთ ვი­დეო: ნინა წკრი­ა­ლაშ­ვილ­მა მო­ნა­ზო­ნი გა­ნა­სა­ხი­ე­რა (ვი­დეო)