იმე­რე­თის შუ­ა­გულ­ში და­ი­ბა­და. ბავ­შვო­ბა­ში თა­ლი­კო მას­წავ­ლე­ბელს დაჰ­პირ­და, მშე­ნე­ბე­ლი გა­მო­ვალ და სი­ა­რუ­ლი რომ გი­ჭირთ, პირ­ველ სარ­თულ­ზე მოგ­ცემთ ბი­ნა­სო. სურ­ვი­ლი ვერ შე­უს­რუ­ლა, მაგ­რამ ეკ­რან­ზე გან­სა­ხი­ე­რე­ბუ­ლი რო­ლე­ბით კი გა­აკ­ვირ­ვა და­წყე­ბი­თი კლა­სე­ბის პე­და­გო­გი. მის­თვის "კა­ვე­ე­ნი" იყო სა­შუ­ა­ლე­ბა, რო­მელ­მაც შემ­დგო­მი გან­ვი­თა­რე­ბის გზა აჩ­ვე­ნა. უკვე ბევ­რი წე­ლია კობა ბა­რა­თე­ლი "კო­მე­დი შოუს" ჯგუფ­ში ირი­ცხე­ბა. დღეს მის ცხოვ­რე­ბის გზას გა­ვუ­ყე­ვით და გზა­დაგ­ზა სა­ინ­ტე­რე­სო დე­ტა­ლე­ბიც აღ­მო­ვა­ჩი­ნეთ.

- იმე­რე­თის შუ­ა­გულ­ში, ქა­ლაქ ქუ­თა­ის­ში და­ვი­ბა­დე. რომ და­ვი­ბა­დე, ამ­ხე­ლა არ ვი­ყა­ვი, იმი­ტომ, რომ გა­მოც­დი­ლე­ბა არ მქონ­და მა­შინ (იცი­ნის), თან დე­დას მშო­ბი­ა­რო­ბის ამ­ბა­ვიც გა­ვით­ვა­ლის­წი­ნე და 3 კილო და 700 გრა­მი გავჩნდი. ისე, მა­შინ ჩემი სას­წო­რით არ დავ­დი­ო­დი და არ ვიცი, შე­იძ­ლე­ბა მო­მა­ტყუ­ეს კი­დეც. დედა ფი­ლო­ლო­გი გახ­ლავთ. მამა სამ­თო ინ­ჟი­ნე­რია. მა­ღა­რო­ში მუ­შა­ობ­და და ტყვარ­ჩელ­ში გა­და­ვე­დით სა­ცხოვ­რებ­ლად, აფხა­ზეთ­ში.

- დედ­მა­მიშ­ვი­ლი გყავს?

- კი, კა­ხა­ბერ ბა­რა­თე­ლი, სამი წლით უმ­ცრო­სია ჩემ­ზე. იმე­რეთ­ში ასე ამ­ბო­ბენ, სამი წლით ჯო­ბი­აო. ასე რომ, სამი წლით ვჯო­ბი­ვარ კა­ხას. ერთხელ ბე­ბი­ა­ჩე­მის ასაკს ვიხ­სე­ნებ­დით და რომ ვერ და­ვად­გი­ნეთ, გა­მახ­სენ­და, ასე ამ­ბობ­და, ბა­ბუ­ა­შე­ნი შვი­დი წლით მჯობ­დაო.

- ბე­ბი­ე­ბი და ბა­ბუ­ე­ბი თუ ერე­ოდ­ნენ თქვენს აღ­ზრდა-გა­ნათ­ლე­ბა­ში?

- მა­მა­ჩე­მის მამა 1974 წელს გარ­და­იც­ვა­ლა. მა­შინ 5 წლის ვი­ყა­ვი და კარ­გად არ მახ­სოვს. მე­ო­რე ბა­ბუა 1942 წელს გარ­და­იც­ვა­ლა ქერჩში. ორი­ვე ბე­ბი­ას მა­რი­ა­მი ერ­ქვა. მივ­ლიდ­ნენ, მა­თა­მა­მებ­დნენ. თვალ­ში რომ ჩავ­ვარ­დნო­დი, თითს არ ამო­ის­ვამ­და არც ერთი, გან­სა­კუთ­რე­ბით დე­და­ჩე­მის დედა, უსაყ­ვარ­ლე­სი შვი­ლიშ­ვი­ლი ვი­ყა­ვი მის­თვის. მშობ­ლე­ბი მუ­შა­ობ­დნენ. სა­ნამ ქუ­თა­ის­ში ვცხოვ­რობ­დით, ბე­ბია მივ­ლი­და, ტყვარ­ჩელ­ში რომ გა­და­ვე­დით სა­ცხოვ­რებ­ლად, ისე­თი საყ­ვა­რე­ლი და ლა­მა­ზი ბავ­შვი ვი­ყა­ვი, მე­ზობ­ლებს ჩხუ­ბი ჰქონ­დათ, არა მე გავზრდი, არა მეო. ჭკვი­ა­ნი ბავ­შვი ვი­ყა­ვი. ხელს არა­ვის ვუშ­ლი­დი, მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ მა­შინ არც კომ­პი­უ­ტე­რი იყო და არც ინ­ტერ­ნე­ტი. ჩემ­თვის ვთა­მა­შობ­დი.

- რით ერ­თო­ბო­დით საბ­ჭო­თა ბავ­შვე­ბი?

- ონ­კან­თან ვერ­თო­ბო­დით. გა­ვა­ღებ­დით, დავ­კე­ტავ­დით, ისევ გა­ვა­ღებ­დით, ისევ დავ­კე­ტავ­დით და ასე...

- მშობ­ლე­ბი­დან რო­მე­ლი უფრო მკაც­რი იყო?

- ჩემი ძმის მი­მართ არც ერთი. ეშ­მა­კი იყო კახა, რო­გორც კი შე­ა­ტყობ­და, რომ მის დას­ჯას აპი­რებ­დნენ, მა­შინ­ვე სა­პირ­ფა­რე­შო­ში ჩა­ი­კე­ტე­ბო­და და არ გა­მო­დი­ო­და, სა­ნამ მო­სა­ლოდ­ნე­ლი საფრ­თხე არ გა­ივ­ლი­და. მე პირ­და­პირ ვხვდე­ბო­დი პრობ­ლე­მებს, თვალს თვალ­ში ვუყ­რი­დი, ხშირ შემ­თხვე­ვა­ში წკეპ­ლაც მომ­ხვედ­რია მა­მის­გან.

- რას აშა­ვებ­დი ასეთს?

- სი­გა­რე­ტის მო­წე­ვა­ზე და­ვი­სა­ჯე ძა­ლი­ან მკაც­რად. მე-9 კლას­ში ვი­ყა­ვი, ნამ­წვა­ვი რომ ჩავ­ტო­ვე სა­პირ­ფა­რე­შო­ში. კვა­ლი არ გა­ვაქ­რე. დი­ლით დე­და­ჩემ­მა მი­თხრა, მა­მა­შე­ნი გა­და­რე­უ­ლია და არ ვიცი, სა­ღა­მოს გა­და­ურ­ჩე­ბი თუ არაო. სა­ღა­მოს რომ მო­ვი­და მამა სახ­ლში, ჯერ არა­ფე­რი მი­თხრა, ვი­ფიქ­რე, დე­და­ჩემ­მა მო­მა­ტყუა-მეთ­ქი. ხან­მოკ­ლე აღ­მოჩ­ნდა ჩემი ბედ­ნი­ე­რე­ბა. რა­ტომ მოს­წიე სი­გა­რე­ტიო, მკი­თხა. სტუ­მა­რი გვყავ­და თან სახ­ლში, ვი­ფიქ­რე, ამას­თან არ დამ­სჯის-მეთ­ქი. კბი­ლი მტკი­ო­და-მეთ­ქი, ვუ­პა­სუ­ხე. ბრტყელ­ტუ­ჩა გა­მო­ი­ტა­ნა, აბა მა­ნახ­ვე, რო­მე­ლი კბი­ლი გტკი­ო­დაო და და­ი­წყო სპარ­ტა­ნუ­ლი აღ­ზრდა. მას მერე 5-6 თვე სი­გა­რე­ტის "ბი­ჩოკ­საც" კი თვალს ვა­რი­დებ­დი. დღეს ეს ყვე­ლა­ფე­რი რომ მახ­სენ­დე­ბა, ნერ­ვი­უ­ლო­ბის­გან 3-4 კო­ლოფს ვე­წე­ვი დღე­ში.

- ვის ჰგავ­ხარ ხა­სი­ა­თით?

- უფრო დე­დას, გა­რეგ­ნო­ბი­თაც და ხა­სი­ა­თი­თაც. მერ­ყე­ვი ხა­სი­ა­თი გვაქვს ორი­ვეს. ერთ ამ­ბავს მო­გიყ­ვე­ბით და თა­ვად გან­სა­ჯეთ. და­სავ­ლეთ­ში მივ­დი­ვარ ამას წი­ნათ. დე­და­ჩე­მი სო­ფელ­შია. მი­რე­კავს, - რას შვრე­ბიო. - ქუ­თა­ის­ში ვარ-მეთ­ქი. - შე­მო­ი­ა­რე სო­ფელ­ში, თუ გინ­და და მა­მა­შე­ნიც წა­იყ­ვა­ნეო. - კარ­გი-მეთ­ქი. - მარ­ტო მო­დი­ხა­რო? - არა, ბი­ცო­ლა მახ­ლავს თან-მეთ­ქი. ხუთ წუთ­ში მი­რე­კავს, - არ გინ­და, ნუ გა­მო­ივ­ლი, წა­მოყ­ვე­ბა მა­მა­შე­ნი ავ­ტო­ბუსს, თინა თუ გი­ზის მან­ქა­ნა­ში, რამე ხომ უნდა მო­ვამ­ზა­დო და არ მცა­ლია ახ­ლაო. ცოტა ხან­ში ისევ მი­რე­კავს, - ანდა შე­მო­ი­ა­რე, შე­მო­ი­ა­რე, რას იტყვის თინა, უხერ­ხუ­ლი­აო. - კარ­გი-მეთ­ქი. ხუთ წუთ­ში ისევ მი­რე­კავს, - მა­მა­შენ­მა თქვა ჩე­მი­თაც წა­ვალ, რას აწუ­ხებ მაგ ბი­ჭ­სო. ამა­სო­ბა­ში ვუ­ახ­ლოვ­დე­ბი უკვე ზეს­ტა­ფონს, ისევ მი­რე­კავს, - თუ წა­მოხ­ვალ, პური წა­მო­ი­ღე, ხომ იცი, აქ არ იყი­დე­ბაო. ვი­ყი­დე. ხუთ წუთ­ში ისევ და­მი­რე­კა, - გა­და­ვი­ფიქ­რეო. ბო­ლოს სოფ­ლის გა­და­სახ­ვევ­თან გა­ვა­ჩე­რე მან­ქა­ნა და და­ვუ­რე­კე, - სა­ბო­ლოო პა­სუ­ხი მჭირ­დე­ბა, საით წა­ვი­დე-მეთ­ქი, გა­ვუ­ა­რე ბო­ლოს, მიგ­ვიშ­ვა სახ­ლში.

- შენ რაზე ორ­ჭო­ფობ ხოლ­მე?

- ყვე­ლა­ფერ­ზე. დი­ლით სამ­სა­ხურ­ში რომ მივ­დი­ვარ და მინ­და კი­დევ რამე მო­ვას­წრო, მა­გა­ლი­თად, წა­სას­ვლე­ლი ვარ ბან­კში ან ტე­ლე­ფო­ნის ფული მაქვს გა­და­სახ­დე­ლი. იმა­ზე ფიქ­რში, რო­მელ­ში წა­ვი­დე, ხში­რად სა­ა­ვა­რიო სი­ტუ­ა­ცი­აც შე­მიქ­მნია. ვერ გა­მი­გია, მარ­ცხნივ მო­ვუხ­ვიო თუ მარ­ჯვნივ.

- ცო­ლის მოყ­ვა­ნა­ზეც ბევ­რი იფიქ­რე?

- ცო­ლის მოყ­ვა­ნის ამ­ბავ­შიც ბეწ­ვზე ვარ გა­დარ­ჩე­ნი­ლი. კი­დევ კარ­გი, კაცი არ მო­ვიყ­ვა­ნე ცო­ლად (იცი­ნის), დიდ­ხანს ვი­ფიქ­რე ჯე­მა­ლა ჯობ­და თუ ნინო, ბო­ლოს ნი­ნოს მო­უ­წია რიგ­მა და გა­უ­მარ­თლა.

- შენ უფრო გა­გი­მარ­თლა თუ მას?

- მას უფრო მე­ტად.

- სა­ნამ სა­სიყ­ვა­რუ­ლო გა­მოც­დი­ლე­ბა­ზე გა­და­ვალთ, პრო­ფე­სია რო­გორ აირ­ჩიე ის გვი­ამ­ბე...

- თე­ატ­რა­ლურ­ზე მინ­დო­და ჩა­მე­ბა­რე­ბი­ნა, მაგ­რამ ეტყო­ბა, ჩე­მე­ბი მიხ­ვდნენ, რომ დიდი მსა­ხი­ო­ბი ვერ დად­გე­ბო­და ჩემ­გან. თან ჩემ­მა და­წყე­ბი­თი კლა­სე­ბის პე­და­გოგ­მა გა­მახ­სე­ნა, მშე­ნე­ბე­ლი ინ­ჟი­ნე­რი უნდა გა­მო­სუ­ლი­ყა­ვი შენო. ასე მით­ქვამს პირ­ველ კლას­ში. თა­ლი­კო მას­წავ­ლე­ბე­ლი მი­ზე­ზით რომ და­ინ­ტე­რე­სე­ბუ­ლა, სი­ა­რუ­ლი გი­ჭირთ და პირ­ველ სარ­თულ­ზე მოგ­ცემთ ბი­ნას-მეთ­ქი, მი­პა­სუ­ხია. მოკ­ლედ, თა­ლი­კო მას­წავ­ლებ­ლის წყა­ლო­ბით ქუ­თა­ი­სის პო­ლი­ტექ­ნი­კურ ინ­სტი­ტუ­ტში სამ­შე­ნებ­ლო ფა­კულ­ტეტ­ზე ჩა­ვა­ბა­რე.

- მშე­ნებ­ლო­ბი­დან იუ­მორ­ში რო­გორ მოხ­ვდი?

- ქუ­თა­ი­სუ­რი "კა­ვე­ე­ნის" წყა­ლო­ბით. მას­ლი­ა­კოვ­მა "კა­ვე­ე­ნი" რომ აღად­გი­ნა, ამა­სო­ბა­ში ჯა­რი­დან დავ­ბრუნ­დი. "კა­ვე­ე­ნი" რომ არა, უინ­ტე­რე­სო იქ­ნე­ბო­და ჩემი და არა მარ­ტო ჩემი ცხოვ­რე­ბა. ეს შე­ჯიბ­რე­ბა სხვა­ნა­ი­რად ხსნის გო­ნე­ბას. სულ სხვა თვა­ლით შევ­ხე­დე ყვე­ლა­ფერს.

- ჯარი ახ­სე­ნე, რა გა­მოც­დი­ლე­ბა მოგ­ცა სამ­ხედ­რო სამ­სა­ხურ­მა?

- იქ ვის­წავ­ლე შარ­ვლე­ბის გა­რე­ცხვა, გა­უ­თო­ე­ბა (იცი­ნის). რუ­სე­ბის ჯარ­ში ვი­ყა­ვი, ოკუ­პან­ტე­ბის ჯარ­ში. და­მო­უ­კი­დებ­ლო­ბა იქ ვის­წავ­ლე, მაგ­რამ ამის­თვის ჯარი რა აუ­ცი­ლე­ბე­ლია, რისი სწავ­ლაც გინ­და, ისე­დაც ის­წავ­ლი.

- მა­ში­ნაც ასე­თი "მრგვა­ლი" იყა­ვი?

- კი, და 40 კილო და­ვი­კე­ლი. მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ დი­ლით ად­გო­მა არას­დროს მი­ჭირ­და, ძი­ლის­გუ­და არას­დროს ვყო­ფილ­ვარ, სა­წყის ეტაპ­ზე ვარ­ჯი­ში გა­მი­ჭირ­და. მერე გავ­ბრაზ­დი, შემ­რცხვა, რა­ტომ უნდა ვიყო ამ­ხე­ლა-მეთ­ქი და სხვებ­ზე ადრე ვდგე­ბო­დი, რომ მე­ვარ­ჯი­შა. თან დი­ე­ტაც და­ვი­ცა­ვი და მაგ­რა­დაც და­ვი­კე­ლი.

- პირ­ვე­ლი სამ­სა­ხუ­რი, პირ­ვე­ლი ხელ­ფა­სი...

- სა­ნამ ქუ­თა­ის­ში ვი­ყა­ვით, კონ­ცერ­ტებ­ზე გა­მოვ­დი­ო­დი. მი­წა­ზეც მი­მუ­შა­ვია, გლე­ხო­ბაც გა­მოც­დი­ლი მაქვს, თოხ­ნაც, ვე­ნა­ხის მოვ­ლაც, ხე­ლებ­ზე "მა­ზო­ლე­ბიც". ერთხელ ჯან­მრთე­ლო­ბის პრობ­ლე­მე­ბი შე­მექ­მნა. ფული დამ­ჭირ­და. სხვა ვე­რა­ფე­რი "პრას­ვე­ტი" ვერ ვნა­ხე და შავ მუ­შად ვი­მუ­შა­ვე ზეს­ტა­ფონ­ში, მზის გულ­ზე. ლი­თონს ვე­ძებ­დით მდი­ნა­რის პირ­ზე და ვა­ბა­რებ­დით. კონ­ცერ­ტე­ბი­და­ნაც შე­მო­დი­ო­და ფული, ორ კილო შო­კო­ლადს იყიდ­დი. იმ პე­რი­ოდ­ში არც არა­ვის ულ­ხინ­და, მაგ­რამ შიმ­ში­ლი ნამ­დვი­ლად არ ყო­ფი­ლა.

- ქარ­თუ­ლი ტრა­დი­ცი­უ­ლი სუფ­რა და მოლ­ხე­ნა გიყ­ვარს, რო­გორც ვიცი.

- მიყ­ვარს, ოღონდ იმ­დენს ვე­ღარ ვსვამ, რამ­დენ­საც ჯე­ე­ლო­ბა­ში. მა­ინც მომ­დევს აკ­ვი­ა­ტე­ბუ­ლი აზრი, რომ ყვე­ლა­ზე მე­ტის და­ლე­ვა შე­მიძ­ლია და ღვი­ნოს ვი­პა­რავ. სხვე­ბი ღვი­ნის მო­პარ­ვას იმას ეძა­ხი­ან, რომ არ სვა­მენ, მე იმა­ზე მეტს ვსვამ, ვიდ­რე მე­კუთ­ვნის. მა­ვი­წყდე­ბა, იმ ასაკ­ში რომ აღარ ვარ.

- მა­ინც რა ასაკ­ში ხარ?

- ოთარ მამ­ფო­რი­ას ჰკი­თხეს ერთხელ, რო­გორ ხარო. დავ­ბერ­დიო, უპა­სუ­ხა. რაზე მიხ­ვდიო, ჰკი­თხეს. რა ვიცი, ადრე გო­გო­ე­ბი მე­უბ­ნე­ბოდ­ნენ, რა კარ­გი ბიჭი ხარო და ახლა მე­უბ­ნე­ბი­ან, რა კარ­გი კოს­ტი­უ­მი გაც­ვი­აო. და­ახ­ლო­ე­ბით ასეთ ასაკ­ში ვარ მეც. ჩემი პი­ჯა­კი ევა­სე­ბა ყვე­ლას. ეგ არა­ფე­რი, მე კი არა, ბილ კლინ­ტო­ნი და­ბერ­და.

- შენ­ზე მი­თხრეს, რეს­ტო­რან­ში მიკრო­ფონს არ­თმევს მუ­სი­კო­სებს და მღე­რი­სო. მუ­სი­კა­ლუ­რი გა­მოც­დი­ლე­ბა სა­ი­დან გაქვს?

- აუფ, გა­მი­ბაზ­რდა ეგეც? კი, ზოგ­ჯერ ვმღე­რი. ბა­ბუ­ა­ჩემს უყ­ვარ­და თურ­მე გი­ტა­რით ქა­ლე­ბის მო­ხიბ­ვლა. ამის გამო მოკ­ლეს ქერჩში, თო­რემ ისე რას ერ­ჩოდ­ნენ (იცი­ნის). ცოტ-ცო­ტას მეც ვუკ­რავ გი­ტა­რა­ზე და ფორ­ტე­პი­ა­ნო­ზე. გი­ტა­რის დაკ­ვრა რომ და­ვი­წყე, ჯარ­ში ვი­ყა­ვი. იქ არ იყ­ვნენ გო­გო­ნე­ბი და კა­ცებს ხომ არ მოვ­ხიბ­ლავ­დი?!

- სა­სიყ­ვა­რუ­ლო გა­მოც­დი­ლე­ბა­საც მი­ვა­დე­ქით...

- პირ­ვე­ლი კლა­სი­დან მიყ­ვარ­და, თითო წელს 2-2 გოგო. გა­მო­დის, რომ სკო­ლის პე­რი­ოდ­ში სულ 22 გოგო მიყ­ვარ­და. მერე, როცა ლუდი გავ­სინ­ჯე, ის შე­მიყ­ვარ­და. ჯერ ლუდს არ უღა­ლა­ტია ჩემ­თვის.

- შეყ­ვა­რე­ბულს უღა­ლა­ტია?

- კი, აბა ის 22-ვე გა­სა­თხო­ვა­რი ხომ არ დარ­ჩე­ბო­და (იცი­ნის). ხუმ­რო­ბა იქით იყოს და, ჯა­რი­დან რომ დავ­ბრუნ­დი, მარ­თლა დამ­ხვდა შეყ­ვა­რე­ბუ­ლი გა­თხო­ვი­ლი. მშობ­ლებ­მა არ გა­მა­გე­ბი­ნეს ჯარ­ში, ინერ­ვი­უ­ლებ­სო და რომ დავ­ბრუნ­დი, ელდა მეცა. ჯერ არ ვი­ჯე­რებ­დი, მერე, ფეხ­მძი­მედ რომ ვნა­ხე ინ­სტი­ტუ­ტში, და­ვი­ჯე­რე. კარ­გი ოჯა­ხი შექ­მნა. მისი ბედ­ნი­ე­რე­ბა მა­ხა­რებს.

- შენი ბედ­ნი­ე­რე­ბა რო­დის მო­ვი­და?

- 1992 წლის 22 ივ­ნი­სი იყო. ომი რომ და­ი­წყო გერ­მა­ნი­ას­თან, იმ დღეს და­ემ­თხვა. ინ­სტი­ტუ­ტში გა­ვი­ცა­ნით ერ­თმა­ნე­თი, მერე პრაქ­ტი­კებ­ზე ვი­ყა­ვით ერ­თად. მი­წისძვრის­გან დან­გრე­ულ რა­ჭას ვა­შე­ნებ­დით სტუ­დენ­ტე­ბი თვე-ნა­ხე­ვა­რი, იქ გა­და­ი­რია ჩემ­ზე, მაგ­რამ ამ ინ­ტერ­ვი­უს რომ წა­ი­კი­თხავს, უფრო გა­და­ი­რე­ვა.

- იმი­ტომ, რომ სი­ნამ­დვი­ლე­ში შენ გა­და­ი­რიე და არა ის, არა?

- შე­იძ­ლე­ბა. იმ­ნა­ირ ასაკ­ში ვარ, ვე­ღარ ვი­მახ­სოვ­რებ ყვე­ლა­ფერს.

- რო­გორ მო­ხიბ­ლე მო­მა­ვა­ლი მე­უღ­ლე?

- მე ხომ ყვე­ლას ვე­ვა­სე­ბი. მო­ვი­ტა­ცე ნინო. იმ­დე­ნი ფული მქონ­და, რომ საწ­ვა­ვი ქუ­თა­ი­სი­დან ზეს­ტა­ფო­ნამ­დე გვე­ყო, თა­ვი­დან კი იყო უარ­ზე, მაგ­რამ რომ ნახა, უკან წა­მო­სას­ვლე­ლი საწ­ვა­ვი აღარ გვქონ­და, დარ­ჩა.

- ვინ არის შენი მე­უღ­ლე, გაგ­ვა­ცა­ნი, რას საქ­მი­ა­ნობს?

- რე­მონტს აკე­თებს ახლა სახ­ლში, ექ­ვსი თვეა უკვე. ჩემ მა­გივ­რად და­დის ელი­ა­ვა­ზეც. ისეა გა­დარ­თუ­ლი, სა­ღა­მოს რომ ვუ­რე­კავ, საჭ­მე­ლი რა გვაქვს-მეთ­ქი, შპა­ლე­რიო, უპა­სუ­ხია. ნინო ახვლე­დი­ა­ნია ჩემი მე­უღ­ლე.

- ორი შვი­ლი გა­ჩუ­ქა ქალ­ბა­ტონ­მა ნი­ნომ, თა­ვად რა გა­მოც­დი­ლე­ბას უზი­ა­რებ შვი­ლებს?

- ჯერ ერთი, მან კი არ მა­ჩუ­ქა, მე ვა­ჩუ­ქე. უფ­რო­სი, ნიკო, 18 წლის გახ­დე­ბა მალე, მა­რი­ა­მი 11 წლის არის. გა­მოც­დი­ლე­ბას და აღ­ზრდა-გა­ნათ­ლე­ბას რაც შე­ე­ხე­ბა, საკ­მა­ოდ ლო­ი­ა­ლუ­რი მამა ვარ. იმ­დე­ნად ცოტა ხნით ვნა­ხუ­ლობ შვი­ლებს, მკაც­რი ვერც ვიქ­ნე­ბი.

- ოც­და­ერ­თწ­ლი­ა­ნი ოჯა­ხი გაქვს, რო­გორ გგო­ნია, რა სჭირ­დე­ბა ქალს ბედ­ნი­ე­რე­ბის­თვის?

- ბევ­რი ფული სჭირ­დე­ბათ ქა­ლებს, კა­ცებს სით­ბო გვჭირ­დე­ბა მხო­ლოდ, ამას ვჯერ­დე­ბით. ფული ხომ თა­ვად მოგ­ვაქვს.

- და­სას­რულ, შეც­დო­მებ­ზეც გკი­თხავ. რა გა­ფიქ­რებს და გა­დარ­დებს შენი ცხოვ­რე­ბი­დან, დრო რომ უკან დაბ­რუნ­დეს, რას შეც­ვლი­დი?

- აზარ­ტუ­ლი ვარ ძა­ლი­ან და ამის გამო არა­ერ­თხელ წა­ვიმ­ტვრიე ცხვი­რი. ამი­ტომ ყვე­ლას მინ­და ვუ­თხრა, ვინც მსგავ­სი თა­მა­შე­ბით ერ­თო­ბა, შე­ეშ­ვან, კარ­გს არა­ფერს მო­ი­ტანს ეს. ერთხელ მურ­მან ლე­ბა­ნი­ძის ინ­ტერ­ვიუ წა­ვი­კი­თხე, აზარ­ტულ თა­მა­შებ­ზე წერ­და, - "არ ღირს თა­მა­ში, რაც უნდა მო­ი­გო, ყვე­ლა­ზე ძვირ­ფასს, დროს აგე­ბო". ეს სი­ტყვე­ბი მა­შინ მახ­სენ­დე­ბა, როცა კა­ზი­ნო­ში შეს­ვლას და­ვა­პი­რებ და უკან ვბრუნ­დე­ბი.

ნინო მჭედ­ლიშ­ვი­ლი

ჟურ­ნა­ლი "რე­ი­ტინ­გი"

(გა­მო­დის ორ­შა­ბა­თო­ბით)