გა­ზა­ფხუ­ლის პირ­ველ დღე­სას­წა­უ­ლებს - 3 მარტსა (დე­დის დღე) და 8 მარტს (ქალ­თა სა­ერ­თა­შო­რი­სო დღე) ზო­გი­ერ­თი არ აღი­ა­რებს, ზოგი კი დიდი სი­ა­მოვ­ნე­ბით აღ­ნიშ­ნავს... მაგ­რამ რო­გორც უნდა იყოს საქ­მე, ალ­ბათ და­მე­თან­ხმე­ბით, მა­მა­კა­ცის­გან ქალ­ბა­ტო­ნის მი­მართ გა­მო­ხა­ტუ­ლი სით­ბო, ყუ­რა­დღე­ბა, თუნ­დაც ყვა­ვი­ლის თა­ი­გუ­ლი­სა თუ სა­ჩუქ­რის მირ­თმე­ვა ყო­ველ­თვის სა­სი­ა­მოვ­ნო ფაქ­ტია... ამ­ბო­ბენ, ცოლ­ქმრუ­ლი ცხოვ­რე­ბა, ყო­ფი­თი პრობ­ლე­მე­ბი მა­მა­კა­ცე­ბის აქ­ტი­უ­რო­ბას ოდ­ნავ ასუს­ტებ­სო, მაგ­რამ პი­რი­ქი­თაც ხდე­ბა... არის ასე­თი გა­მოთ­ქმა: "არ არ­სე­ბობს ბედ­ნი­ე­რი ცხოვ­რე­ბა, არ­სე­ბობს მხო­ლოდ ბედ­ნი­ე­რი დღე­ე­ბი" ან კი­დევ: "მიყ­ვარ­ხარ იმის­თვის, რომ შენ გვერ­დით თავს ქა­ლად ვგრძნობ"... ასე რომ, მა­მა­კა­ცი უნდა შე­ე­ცა­დოს, გვერ­დით მყოფ ქალ­ბა­ტონს პე­რი­ო­დუ­ლად მა­ინც, მცი­რე დღე­სას­წა­უ­ლი მო­უ­წყოს... ჰოდა, მეც ვე­ცა­დე, გა­მერ­კვია, რო­გორ აღ­ნიშ­ნა­ვენ სა­ქარ­თვე­ლო­ში ქალ­თა დღე­სას­წა­უ­ლებს და რამ­დე­ნად გა­ნე­ბივ­რე­ბუ­ლე­ბი არი­ან სუს­ტი სქე­სის წარ­მო­მად­გენ­ლე­ბი მა­მა­კა­ცე­ბის­გან.

ეკო ფან­გა­ნი, მო­დე­ლი:

- 8 მარტს ბავ­შვო­ბი­დან მო­ყო­ლე­ბუ­ლი, ყო­ველ­თვის აღ­ვნიშ­ნავ და სა­ჩუქ­რებს ოჯა­ხის წევ­რე­ბის­გა­ნაც ვი­ღებ, მა­გა­ლი­თად, მა­მის­გან, ძმის­გან და სხვე­ბის­გა­ნაც. სკო­ლა­ში სწავ­ლი­სას, თა­ნაკ­ლა­სე­ლი ბი­ჭე­ბი ყვა­ვი­ლებს გვჩუქ­ნიდ­ნენ ხოლ­მე, ასე­ვე, თაყ­ვა­ნის­მცემ­ლე­ბიც. ამ დღეს წელს გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლად აღ­ვნიშ­ნავთ, მე და დი­ჯეი რემ­ბო ქალ­ბა­ტო­ნე­ბის­თვის წვე­უ­ლე­ბას ვმარ­თავთ, სა­დაც ყვე­ლას გე­პა­ტი­ჟე­ბით. ასე­თი სლო­გა­ნი გვაქვს - "ქა­ლე­ბი გა­უშ­ვით წინ" (ინ­გლი­სუ­რი გა­მოთ­ქმაა).

- 8 მარტს რა­ი­მე გა­მორ­ჩე­უ­ლი სა­ჩუ­ქა­რი თუ მი­გი­ღი­ათ?

- კარ­გად ვერ ვიხ­სე­ნებ... თი­ნე­ი­ჯე­რო­ბი­სას ფუმ­ფუ­ლა სა­თა­მა­შო­ებ­საც მჩუქ­ნიდ­ნენ ხოლ­მე. ბოლო პე­რი­ოდ­ში კი ბე­ქამ (შეყ­ვა­რე­ბუ­ლი) 8 მარტს, უკვე ორ­ჯერ ბე­ჭე­დი მა­ჩუ­ქა. ისე, ძი­რი­თა­დად, ყვა­ვი­ლებს მჩუქ­ნი­ან. ვნა­ხოთ, რო­გორ ჩა­ივ­ლის წლე­ვან­დე­ლი ქალ­თა დღე... პი­რა­დად მე, მე­გობ­რებს, დე­და­ჩემს აუ­ცი­ლებ­ლად ვუ­ლო­ცავ ხოლ­მე 8 მარტსაც და დე­დის დღე­საც. სა­ერ­თოდ, ყვე­ლა­ნა­ი­რი დღე­სას­წა­უ­ლი მიყ­ვარს, მსოფ­ლი­ოს ნე­ბის­მი­ერ დღე­სას­წა­ულს ვა­ღი­ა­რებ, აღ­ვნიშ­ნავ და ვის­თვი­საც მი­სა­ლო­ცია, ვუ­ლო­ცავ.

თა­მუ­ნა, 30 წლის:

- 6 წე­ლია, რაც გა­თხო­ვი­ლი ვარ, - უკვე მე­სა­მე შვილს ვე­ლო­დე­ბი და თა­მა­მად შე­მიძ­ლია ვთქვა, რომ მე და ჩემს მე­უღ­ლეს ახ­ლაც ისე­თი­ვე ლა­მა­ზი ურ­თი­ერ­თო­ბა გვაქვს, რო­გო­რიც შეყ­ვა­რე­ბუ­ლო­ბი­სას. ად­რეც მა­ნე­ბივ­რებ­და სა­ჩუქ­რე­ბით. ვერ ვი­ტყვი, რომ რო­მე­ლი­მე მათ­გა­ნი ძა­ლი­ან ძვირ­ფა­სი იყო, მაგ­რამ მისი ყუ­რა­დღე­ბა, რო­მან­ტი­კუ­ლი გან­წყო­ბი­ლე­ბა ნამ­დვი­ლად მა­ხა­რებ­და. ჩვე­ნი ურ­თი­ერ­თო­ბა მე­გობ­რე­ბის­თვის სა­მა­გა­ლი­თო იყო. მახ­სოვს, როცა პირ­ვე­ლი პა­ე­მა­ნი და­მით­ქვა, რეს­ტო­რან­ში სპე­ცი­ა­ლუ­რი მა­გი­და შე­უკ­ვე­თა, სა­ი­და­ნაც ღა­მის თბი­ლი­სის ხე­დე­ბი ჩან­და, ჩვენ კი სან­თლის შუქ­ზე საყ­ვა­რელ კერ­ძებს მი­ვირ­თმევ­დით და სხვა­დას­ხვა რო­მან­ტი­კულ ფილ­მსა თუ ნა­წარ­მო­ებს გან­ვი­ხი­ლავ­დით... მისი ნა­ჩუ­ქა­რი ფუმ­ფუ­ლა სა­თა­მა­შო­ე­ბი, გუ­ლე­ბი, სამ­კა­უ­ლე­ბი და სხვა ნივ­თე­ბი დღე­საც შე­ნა­ხუ­ლი მაქვს. მარ­თა­ლია, ჩვე­ნი ოჯა­ხი დიდი მა­ტე­რი­ა­ლუ­რი შე­საძ­ლებ­ლო­ბე­ბით არ გა­მო­ირ­ჩე­ვა, მაგ­რამ გიგი სპე­ცი­ა­ლურ დღე­ებს არ ელო­დე­ბა, ჩემ­და­მი ყუ­რა­დღე­ბა რომ გა­მო­ი­ჩი­ნოს. ის არც ერთ დღე­სას­წა­ულს არ გა­მო­ტო­ვებს, სა­ჩუ­ქა­რი რომ არ მო­მი­ძღვნას. ხან კი­ნო­ში, თე­ატ­რში ან კონ­ცერ­ტზე მპა­ტი­ჟებს. ბედ­ნი­ე­რი ვარ, რომ ზუს­ტად იცის, რო­გორ უნდა და­ა­ფა­სოს მე­უღ­ლეც, შვი­ლიც და დე­დაც. როცა მა­მა­კაცს ასე­თი ხა­სი­ა­თი აქვს, ოჯა­ხი უფრო ბედ­ნი­ე­რია.

თი­ნი­კო, 43 წლის:

- აღარც კი მახ­სოვს, ჩემ­მა მე­უღ­ლემ ბო­ლოს რა მა­ჩუ­ქა. თუკი რა­მეს შო­უ­ლობს, გა­და­სა­ხა­დებ­ზე, საკ­ვებ­სა და ყო­ველ­დღი­ურ ხარ­ჯებ­ზე მი­დის. როცა შვი­ლე­ბი გყავს, სა­კუ­თარ სი­ა­მოვ­ნე­ბა­ზე აღარც ფიქ­რობ და ცდი­ლობ, ის ორი თეთ­რიც მათ მო­ახ­მა­რო. კი­ნო­სა და თე­ატ­რში წას­ვლა, რო­მან­ტი­კუ­ლი სა­ღა­მო ჩემ­თვის დიდი ხა­ნია, წარ­სულს ჩაჰ­ბარ­და. ხან­და­ხან მე­გობ­რებს თუ ვეს­ტუმ­რე­ბით წვე­უ­ლე­ბებ­ზე, ისიც იშ­ვი­ა­თად, რად­გან ამის დრო და სა­შუ­ა­ლე­ბა ხში­რად არც ჩვენ გვაქვს და არც მათ... მარ­თა­ლია, ჩემი შვი­ლე­ბით ვხა­რობ, ისი­ნი დე­დის დღეს ყო­ველ­თვის მი­ლო­ცა­ვენ, მაგ­რამ ური­გო არ იქ­ნე­ბო­და, ზოგ­ჯერ ჩემს მე­უღ­ლე­საც გა­ვახ­სენ­დე. "გზა­ში" ამ სტა­ტი­ას რომ წა­ი­კი­თხავს, იქ­ნებ მა­შინ მა­ინც შე­ა­წუ­ხოს ნა­მუს­მა და 8 მარტს ერთი კონა ყო­ჩი­ვარ­და მო­მი­ტა­ნოს (იცი­ნის). მა­მა­კა­ცებს მო­ვუ­წო­დებ, მათ გვერ­დით მყო­ფი მან­დი­ლოს­ნე­ბი მე­ტად და­ა­ფა­სონ და მათ მი­მართ მეტი ყუ­რა­დღე­ბა გა­მო­ხა­ტონ. ქარ­თვე­ლი მა­მა­კა­ცის ნაკ­ლი ის არის, რომ ხელ­ში ყვა­ვი­ლის და­ჭე­რა, რა­ტომ­ღაც ეთა­კი­ლე­ბა, არა­და, ეს რო­მან­ტი­კუ­ლი ჟეს­ტი ერთი-ორად გა­ა­ბედ­ნი­ე­რებ­და ქალ­ბა­ტონს.

ანრი ჯო­ხა­ძე, მომ­ღე­რა­ლი:

- ვი­საც ეკუთ­ვნის, ყო­ველ­თვის ვუ­ლო­ცავ. პირ­ველ რიგ­ში დე­და­ჩემს, ჩემს დას, დის შვილს, მე­გობ­რებს და ზო­გა­დად, ვი­საც მი­ვიჩ­ნევ ჩემი ნაც­ნო­ბე­ბი­დან, რომ კარ­გი ქა­ლია. მათ შო­რის გა­მორ­ჩე­უ­ლე­ბიც მყავს...

- რას ჩუქ­ნით ხოლ­მე მათ?

- იმას, რაც იმ დღეს და იმ მო­მენ­ტში მო­მა­ფიქ­რდე­ბა, წი­ნას­წარ არას­დროს ვგეგ­მავ. ყვა­ვი­ლე­ბის მირ­თმე­ვა არ მიყ­ვარს, რა­ი­მე სა­ჩუ­ქარს ვარ­ჩევ ხოლ­მე, ორი­გი­ნა­ლურს, შე­იძ­ლე­ბა, ძვირ­ფა­სიც იყოს, გა­აჩ­ნია, არ­ჩე­ვანს ვის­ზე შე­ვა­ჩე­რებ.

- ყვა­ვი­ლის ჩუ­ქე­ბა რა­ტომ არ მოგ­წონთ?

- სხვა­თა შო­რის, ყვა­ვი­ლის ჩუ­ქე­ბა არას­დროს მსი­ა­მოვ­ნებ­და, ბავ­შვო­ბა­შიც კი. შე­საძ­ლოა, რა­ღაც კონ­კრე­ტულ სი­ტუ­ა­ცი­ა­ში მი­ვარ­თვა, მაგ­რამ "ბუ­კე­ტი­ან" ბიჭს არ ვგა­ვარ (იცი­ნის).

ნა­თია, 19 წლის:

- გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი გა­რეგ­ნო­ბით არ გა­მო­ვირ­ჩე­ვი, მაგ­რამ სხვა გო­გო­ნებს რომ ვაკ­ვირ­დე­ბი, მათ­თან შე­და­რე­ბით, ბევ­რი თაყ­ვა­ნის­მცე­მე­ლი მყავს, მაგ­რამ გული იმა­ზე მწყდე­ბა, რომ არც ერთ მათ­განს აზ­რად არ მოს­დის, ოდეს­მე ყვა­ვი­ლი მა­ჩუ­ქოს. ვგიჟ­დე­ბი ფუმ­ფუ­ლა სა­თა­მა­შო­ებ­ზე, სუ­ნა­მო­ზეც... რო­მან­ტი­კუ­ლი ადა­მი­ა­ნი ვარ და ისიც გა­მა­ხა­რებ­და, ჩემს სახ­ლთან ვინ­მეს ცე­ცხლით გული და­ენ­თო ან თუნ­დაც ემ­ღე­რა (იცი­ნის). ბარ­სა და კი­ნო­ში და­პა­ტი­ჟე­ბა მათი ყვე­ლა­ზე ბა­ნა­ლუ­რი ჟეს­ტია. მსაყ­ვე­დუ­რო­ბენ, გულ­ცი­ვი ხარო, მაგ­რამ ქალს თუ სწო­რად მი­უდ­გე­ბი, მისი გუ­ლის მო­გე­ბა არც ისე რთუ­ლია. დღე­ვან­დე­ლი ბი­ჭე­ბის უმე­ტე­სო­ბას რო­მან­ტი­კუ­ლო­ბა, სი­გი­ჟე, სი­ლა­ღე აკ­ლია. ზოგი სა­ერ­თოდ გა­გა­ო­ცებს, - გო­გოს­გან ითხოვს ყუ­რა­დღე­ბას... ზოგი აზარ­ტულ თა­მა­შებ­სა და სხვა­დას­ხვა სი­სუ­ლე­ლე­ში ხარ­ჯავს ფულს, ეს ცალ­კე პრობ­ლე­მაა... წელს 8 მარ­ტის­თვის უკვე მი­ვი­ღე რამ­დე­ნი­მე მი­პა­ტი­ჟე­ბა და მო­ვი­ფიქ­რებ, სად წა­ვი­დე. თუ არა და და­ქა­ლე­ბი მა­ინც აუ­ცი­ლებ­ლად აღ­ვნიშ­ნავთ ერ­თად.

გი­ორ­გი ვარ­დო­სა­ნი­ძე, მსა­ხი­ო­ბი:

- ყო­ველ­თვის ვცდი­ლობ, ჩემ ირ­გვლივ მყოფ მდედ­რო­ბი­თი სქე­სის წარ­მო­მად­გენ­ლებს 8 მარ­ტი მი­ვუ­ლო­ცო და გა­ვა­ხა­რო პა­ტა­რა იე­ბით, სა­სი­ა­მოვ­ნო სა­ჩუქ­რით ან უბ­რა­ლოდ მო­კი­თხვით, თბი­ლი მი­ლოც­ვით და ღი­მი­ლით. პირ­ველ რიგ­ში, დე­დას, შემ­დეგ, ახ­ლო­ბელ გო­გო­ნებს და ა.შ. ასე­ვე, 3 მარტსაც.

- წელს თუ აპი­რებთ, თქვენ­თვის სა­სურ­ვე­ლი გო­გო­ნა და­პა­ტი­ჟოთ სად­მე და ეს დღე ისე აღ­ნიშ­ნოთ?

- აბა, სად არის გო­გო­ნა, რო­მე­ლიც მომ­წონს? არის? (იცი­ნის) არა­ვი­ნაა. ამი­ტომ, წელს ამ დღეს ჩვე­უ­ლებ­რივ მი­ლოც­ვებ­ში გა­ვა­ტა­რებ, ვინ­მეს­თან ერ­თად - არა.

გი­ორ­გი, 19 წლის:

- ბევ­რი შეყ­ვა­რე­ბუ­ლი მყო­ლია, მაგ­რამ თან არა­ვის გა­დავ­ყო­ლი­ვარ, სად მაქვს იმ­დე­ნი ფული, გო­გოს და­ვა­ხარ­ჯო? თუ ფუ­ლი­ა­ნია, აქეთ დამ­პა­ტი­ჟოს, თუ არა და ათას­ნა­ი­რი ბაღი და სკვე­რია, სა­დაც დას­ხდო­მა და სა­უ­ბა­რი შე­იძ­ლე­ბა.

- კი, მაგ­რამ ზამ­თარ­სა და სი­ცი­ვე­ში შეყ­ვა­რე­ბულს ბაღ­ში ხომ არ გა­ყი­ნავ?

- რა მოხ­და მერე? თბი­ლად ჩა­იც­ვას (იცი­ნის). როცა ფული მაქვს, ბარ­შიც ვპა­ტი­ჟებ ხოლ­მე, მაგ­რამ სტუ­დენ­ტის­თვის ყო­ველ­დღე გა­სარ­თო­ბად სი­ა­რუ­ლი, თუ შეძ­ლე­ბუ­ლი მშობ­ლე­ბი არ ჰყავს, ძნე­ლია. მით უმე­ტეს, დღე­ვან­დელ სა­ქარ­თვე­ლო­ში, ეს ხომ ევ­რო­პა და ამე­რი­კა არ არის, ყვე­ლამ და­მო­უ­კი­დებ­ლად ირ­ჩი­ნოს თავი.

- 8 მარტს ან სიყ­ვა­რუ­ლის დღეს შეყ­ვა­რე­ბულს სა­ჩუ­ქარს არ უძღვნი?

- სპე­ცი­ა­ლუ­რად ამ დღეს, ნამ­დვი­ლად არას­დროს არა­ფე­რი მი­ჩუ­ქე­ბია. გა­ურ­კვე­ვე­ლი ხალ­ხის მიერ და­წე­სე­ბულ სიყ­ვა­რუ­ლის დღე­ებს კი სა­ერ­თოდ არ აღ­ვნიშ­ნავ. როცა შეყ­ვა­რე­ბუ­ლი ხარ, სიყ­ვა­რუ­ლის დღე სულ არის. რა­ტომ არის 8 მარ­ტი ქალ­თა დღე, ვერ ვხვდე­ბი, სხვა დღეს აღარ ქა­ლო­ბენ, თუ რო­გორ არის (იცი­ნის)?

- რას ფიქ­რობ, შენი ხა­სი­ა­თი გო­გო­ნებს მოს­წონთ?

- რომ არ მოს­წონ­დეთ, ჩემ გვერ­დით არც გა­მო­ივ­ლიდ­ნენ. სხვა­თა შო­რის, 15 წლი­სა, მეც ვი­ყა­ვი სე­რი­ო­ზუ­ლად შეყ­ვა­რე­ბუ­ლი, მაგ­რამ ოჯახ­მა იმ გო­გოს ცო­ლად მოყ­ვა­ნის ნე­ბარ­თვა არ მომ­ცა და კი­დევ კარ­გი, თო­რემ მაგ ასაკ­ში შექ­მნი­ლი ოჯა­ხი დღემ­დე არ მომ­ყვე­ბო­და. მის გამო მარ­თლაც ბევ­რი სი­გი­ჟე ჩა­მი­დე­ნია, მი­ჩხუ­ბია კი­დეც, დიდი წი­თე­ლი გუ­ლიც მი­ჩუ­ქე­ბია, რო­მან­ტი­კუ­ლი სა­ღა­მოც მო­მი­წყვია; ერთხელ, ახა­ლი წლის ღა­მეს, სახ­ლი­დან გა­ვი­პა­რე და მე­გობ­რებ­თან ერ­თად, მისი კორ­პუ­სის წინ, დიდი ცე­ცხლის გული და­ვან­თე. გოგო ლა­მის შოკ­ში ჩა­ვარ­და (იცი­ნის). მას შემ­დეგ სი­გი­ჟე­ე­ბი აღარ ჩა­მი­დე­ნია, ახლა უფრო სხვა­ნა­ი­რი და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბა მაქვს ამ ყვე­ლაფ­რის მი­მართ, მაგ­რამ ეს იმას არ ნიშ­ნავს, რომ ის ადა­მი­ა­ნი არ მიყ­ვარს, უბ­რა­ლოდ ჩემ­ში რა­ღა­ცე­ბი გა­და­ფას­და. ესეც ცხოვ­რე­ბამ მო­ი­ტა­ნა. ამი­ტომ, ქალ­ბა­ტო­ნე­ბო, თუ მა­მა­კა­ცი ყვა­ვილს ან სა­ჩუ­ქარს არ მო­გარ­თმევთ, ნუ ჩათ­ვლით, რომ მის გულ­ში თქვე­ნი ად­გი­ლი აღარ არის ან თქვენ მი­მართ სიყ­ვა­რუ­ლი გა­უ­ნელ­და. თუმ­ცა, ფუ­ლი­ან მა­მა­კა­ცებს მა­ინც მო­ვუ­წო­დებ­დი, რომ საყ­ვა­რე­ლი ქალ­ბა­ტო­ნე­ბი არ და­ი­ვი­წყონ და თუ მათ ასე ძა­ლი­ან უხა­რი­ათ, ფე­ი­ერ­ვერ­კე­ბიც მო­უ­წყონ (იცი­ნის). რაც მეტი გა­ღი­მე­ბუ­ლი მან­დი­ლო­სა­ნი ივ­ლის ქუ­ჩა­ში, მით უფრო გა­ფე­რად­დე­ბა თბი­ლი­სი (იცი­ნის).

ნი­ნუ­ცა მა­ყაშ­ვი­ლი, მსა­ხი­ო­ბი, ტე­ლე­წამ­ყვა­ნი:

- სხვა­თა შო­რის, 8 მარტს ბევ­რი სა­ჩუ­ქა­რი არას­დროს მი­მი­ღია, ძი­რი­თა­დად, თა­ი­გუ­ლებს მჩუქ­ნი­ან ხოლ­მე, გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი არა­ფე­რი. სა­ერ­თოდ, მნიშ­ვნე­ლო­ბა არა აქვს, ცნო­ბი­ლი ან პო­პუ­ლა­რუ­ლი ხარ თუ - არა, ქალს სა­ჩუქ­რებს ამის მი­ხედ­ვით არ უძღვნი­ან. ზო­გა­დად, როცა 8 მარ­ტი ან დე­დის დღეა, დე­და­ჩემს აუ­ცი­ლებ­ლად ვუ­ლო­ცავთ ხოლ­მე - ყვა­ვი­ლე­ბი მი­მაქვს და შე­იძ­ლე­ბა სა­ჩუ­ქა­რიც ვუ­ყი­დო, თუ და­ახ­ლო­ე­ბით ვიცი, რა სურს. თუმ­ცა, რომ გი­თხრა, გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი ტრა­დი­ცი­ით აღ­ვნიშ­ნავთ-მეთ­ქი, მო­გა­ტყუ­ებ. უბ­რა­ლოდ, ეს ის დღეა, როცა იმა­ზე მეტ ყვა­ვილს იღებ, ვიდ­რე სხვა დროს.

- რუს­კას თუ უკე­თე­ბენ ხოლ­მე სა­ჩუქ­რებს თაყ­ვა­ნის­მცემ­ლე­ბი?

- სი­მარ­თლე გი­თხრა, ზუს­ტად არ ვიცი, მაგ­რამ ძვირ­ფა­სი სა­ჩუქ­რე­ბით მგო­ნი, რუს­კაც არ არის გა­ნე­ბივ­რე­ბუ­ლი, ყო­ველ შემ­თხვე­ვა­ში, თვალ­ში არას­დროს მომ­ხვედ­რია.

თამ­თა და­დე­შე­ლი

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)