მსა­ხი­ობ ნინო მი­თა­იშ­ვილს თე­ატ­რში არა­ერ­თი როლი აქვს შეს­რუ­ლე­ბუ­ლი, თუმ­ცა ფარ­თო სა­ზო­გა­დო­ე­ბის­თვის ცნო­ბი­ლი სე­რი­ა­ლის - "შუა ქა­ლაქ­ში" წყა­ლო­ბით გახ­და. მსა­ხი­ობს სუ­რა­თე­ბის გა­და­ღე­ბა დი­დად არ უყ­ვარს, რად­გან მი­აჩ­ნია, რომ არა­ფო­ტო­გე­ნუ­რია. თუმ­ცა, სა­ო­ჯა­ხო ფო­ტო­ალ­ბო­მი მა­ინც და­მათ­ვა­ლი­ე­რე­ბი­ნა და ერ­თად გა­და­ვავ­ლეთ თვა­ლი, რა გა­რეგ­ნუ­ლი ცვლი­ლე­ბე­ბი გა­ნი­ცა­და ბავ­შვო­ბი­დან დღემ­დე.

- მო­წეს­რი­გე­ბუ­ლი ბავ­შვი ვი­ყა­ვი. მახ­სოვს, ძა­ლი­ან მიყ­ვარ­და ცხო­ვე­ლე­ბი და მათ­თვის მე და ეზოს ბავ­შვე­ბი თავ­შე­საფ­რის აშე­ნე­ბას ვცდი­ლობ­დით. ხში­რად მიმ­ქონ­და სახ­ლი­დან რძის ნა­წარ­მი, რომ­ლი­თაც ქუ­ჩა­ში მა­წან­წა­ლა ცხო­ვე­ლებს ვუ­მას­პინ­ძლდე­ბო­დი. ამის გამო, დედა ხში­რად ძა­ლი­ან მიბ­რაზ­დე­ბო­და. აი, ეს სუ­რა­თი რომ გა­და­მი­ღეს, მა­შინ და­ახ­ლო­ე­ბით, სამი წლის ვიქ­ნე­ბო­დი. მახ­სოვს, სა­გან­გე­ბოდ შე­მომ­სვეს ავ­ტო­მო­ბილ­ზე, სა­ი­და­ნაც რამ­დენ­ჯერ­მე ჩა­მოვსრი­ალ­დი და შე­მე­შინ­და. ამ ფო­ტოს გა­და­ღე­ბა არ მინ­დო­და.

- პრან­ჭია იყა­ვი?

- ბავ­შვო­ბა­ში დე­დას კოს­მე­ტი­კას ხში­რად ვი­ყე­ნებ­დი. მას თვა­ლის ჩრდი­ლის სამ­სარ­თუ­ლი­ა­ნი ნაკ­რე­ბი ჰქონ­და, რო­მელ­შიც სხვა­დას­ხვა ფე­რის პო­მა­დაც ეწყო. პო­მა­დას ხი­ლის სუნი ჰქონ­და და ეს მი­ზი­დავ­და. ამი­ტომ ხში­რად ვპა­რავ­დი დე­დას და ვის­ვამ­დი. დღეს ასე­თი კოს­მე­ტი­კუ­რი სა­შუ­ა­ლე­ბა თით­ქმის ყვე­ლა ქალს აქვს, მა­შინ კი იშ­ვი­ა­თო­ბას წარ­მო­ად­გენ­და. პო­მა­დის წას­მის გამო დედა ცხა­დია, მიბ­რაზ­დე­ბო­და, მაგ­რამ უკან არ ვი­ხევ­დი. ასე­ვე, ძა­ლი­ან მომ­წონ­და და ხში­რად ვპა­რავ­დი მარ­ჯნის მძივს, რო­მე­ლიც ალ­ბათ სამი მეტ­რი იქ­ნე­ბო­და. ეს მძი­ვი ახლა მე მაქვს, მაგ­რამ ძა­ლი­ან პა­ტა­რაა დარ­ჩე­ნი­ლი, რად­გან ბავ­შვო­ბი­სას ხში­რად ვწყვეტ­დი და მე­კარ­გე­ბო­და.

- სკო­ლის ასაკ­ში რო­გორ გა­მო­ი­ყუ­რე­ბო­დი?

- აი, ეს სკო­ლის პე­რი­ოდ­ში გა­და­ღე­ბუ­ლი ფო­ტო­სუ­რა­თია. აქ და­ახ­ლო­ე­ბით, 10 წლის ვარ. ფოტო ბო­ტა­ნი­კურ ბაღ­შია გა­და­ღე­ბუ­ლი: ჩვენ იქვე ახ­ლოს ვცხოვ­რობ­დით და შე­იძ­ლე­ბა ით­ქვას, რომ მთე­ლი ბავ­შვო­ბა ბო­ტა­ნი­კურ ბაღ­ში მაქვს გა­ტა­რე­ბუ­ლი.

- სკო­ლის დამ­თავ­რე­ბის შემ­დეგ გო­გო­ნე­ბის უმ­რავ­ლე­სო­ბა იმიჯს რა­დი­კა­ლუ­რად იც­ვლის, გაპ­რან­ჭვას იწყებს...

- (მა­წყვე­ტი­ნებს) გაპ­რან­ჭვა მე სკო­ლის დამ­თავ­რე­ბამ­დე და­ვი­წყე - მე­ცხრე კლას­ში ვი­ყა­ვი, როცა ქუს­ლი­ა­ნი ფეხ­საც­მლის ჩაც­მის სურ­ვი­ლი გა­მიჩ­ნდა. მა­შინ მო­და­ში "პლათ­ფორ­მა" იყო. ვი­ცო­დი, რომ ასე­თი ფეხ­საც­მე­ლი დე­დას ჰქონ­და, მაგ­რამ როცა მო­ვი­ძიე, არ აღ­მო­აჩ­ნდა, - გა­და­უყ­რია, რის გა­მოც ძა­ლი­ან გავ­ბრაზ­დი; შემ­დეგ ბე­ბი­ას ვეს­ტუმ­რე და მას­თან აღ­მო­ვა­ჩი­ნე პლათ­ფორ­მის­ძი­რი­ა­ნი ფეხ­საც­მე­ლი. მე დიდი ზო­მის ტერ­ფი მაქვს და მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ ბე­ბი­ას ფეხ­საც­მე­ლი მი­ჭერ­და, მა­ინც ვიც­ვამ­დი. სა­სა­ცი­ლო ის იყო, რომ ფეხი ხში­რად მიტ­რი­ალ­დე­ბო­და, მაგ­რამ იხ­ტი­ბარს არ ვი­ტეხ­დი და თქვენ წარ­მო­იდ­გი­ნეთ, "მაღ­ლე­ბით" "რე­ზი­ნო­ბა­ნა­საც" კი ვთა­მა­შობ­დი.

- იმ პე­რი­ოდ­ში ვინ­მეს ეპ­რან­ჭე­ბო­დი?

- ერთ კონ­კრე­ტულ პი­როვ­ნე­ბას კი არა, ყვე­ლას ვეპ­რან­ჭე­ბო­დი. მახ­სოვს, ქუ­ჩა­ში რომ მივ­დი­ო­დი, მა­ინ­ცდა­მა­ინც იმ ად­გი­ლას მიტ­რი­ალ­დე­ბო­და ფეხი, სა­დაც ბი­ჭე­ბი იდ­გნენ და ამის გამო სულ და­ძა­ბუ­ლი ვი­ყა­ვი (იცი­ნის).

- ამ სუ­რათ­ში მოკ­ლე ვარ­ცხნი­ლო­ბა გაქვს...

- ერთი პე­რი­ო­დი მოკ­ლე ვარ­ცხნი­ლო­ბას ვა­ტა­რებ­დი, მაგ­რამ ამ ფო­ტო­ზე თმა უბ­რა­ლოდ, შეკ­რუ­ლი მაქვს და "ჩოლ­კა" შეჭ­რი­ლი. მა­შინ 14 წლის ვი­ყა­ვი და თმის წით­ლად შე­ღებ­ვი­სა და პირ­სინ­გის გა­კე­თე­ბის სურ­ვი­ლიც მქონ­და, მაგ­რამ დედა მე­წი­ნა­აღ­მდე­გე­ბო­და. თუმ­ცა, თმის შე­ღებ­ვა­ზე მა­ინც და­ვი­თან­ხმე და სა­ბო­ლო­ოდ, სტა­ფი­ლოს­ფრად შე­ვი­ღე­ბე. შავი წარ­ბე­ბი, სტა­ფი­ლოს­ფე­რი თმა - მა­შინ ალ­ბათ, სა­სა­ცი­ლო და­სა­ნა­ხა­ვი ვიქ­ნე­ბო­დი, მაგ­რამ მე ძა­ლი­ან მომ­წონ­და.

- თმას ხში­რად იღე­ბავ?

- ახ­ლა­ხან და­ვი­წყე თმის ხშირ-ხში­რად შე­ღებ­ვა, ბუ­ნებ­რი­ვად კი ყა­ვის­ფერ­თმი­ა­ნი ვარ.

- ნამ­ზე­უ­რი თუ მოგ­წონს?

- იმ­დე­ნად მომ­წონს, რომ ვრის­კავ და სო­ლა­რი­უმ­შიც დავ­დი­ვარ ხოლ­მე.

- მა­კი­აჟს ყო­ველ­დღე იკე­თებ?

- სა­ერ­თოდ, თეთ­რი კანი მაქვს და ეს "სი­თეთ­რე" არ მომ­წონს. ამი­ტო­მაც, მა­კი­აჟს თით­ქმის ყო­ველ­დღე ვი­კე­თებ. "და­ზაგ­რულს" კი - მა­კი­ა­ჟი არ მჭირ­დე­ბა, მხო­ლოდ ტუჩ­სა­ცხს ვის­ვამ.

- ამ სუ­რათ­ზე გრიმს თა­ვად იკე­თებ...

- ჰო, სპექ­ტაკ­ლის­თვის გრიმს ყო­ველ­თვის და­მო­უ­კი­დებ­ლად ვი­კე­თებ. სხვა­თა შო­რის, თვით­ნას­წავ­ლი ვარ (იღი­მის).

- წარ­ბე­ბის კო­რექ­ცია რო­დის გა­ი­კე­თე?

- და­ახ­ლო­ე­ბით 15 წლის ვი­ყა­ვი, როცა წარ­ბე­ბის კო­რექ­ცი­ის სურ­ვი­ლი გა­მიჩ­ნდა. ამ პე­რი­ოდ­ში, ადა­მი­ანს სა­კუ­თარ თავ­ზე ექ­სპე­რი­მენ­ტე­ბის ჩა­ტა­რე­ბა მოს­წონს. მახ­სოვს, ამ ასაკ­ში ჩემ­მა დამ წარ­ბი მო­ი­პარ­სა... ერთ ამ­ბავს გა­ვიხ­სე­ნებ: სპორ­ტსკო­ლა­ში დავ­დი­ო­დი. ყო­ველ­თვის გრძე­ლი წამ­წა­მი მქონ­და და რა­ტომ­ღაც, ხელს მიშ­ლი­და. ერ­თმა მე­გო­ბარ­მა მი­თხრა, - მო­ი­ჭე­რი და ყვე­ლა­ფერს უკე­თე­სად და­ი­ნა­ხა­ვო. "მხედ­ვე­ლო­ბის გა­უმ­ჯო­ბე­სე­ბის" ეს მე­თო­დი ჩემს მე­ზო­ბელ­საც ვას­წავ­ლე, რო­მელ­მაც ძა­ლი­ან და­ბალ­ზე მო­იჭ­რა და დღემ­დე მსაყ­ვე­დუ­რობს: შენ გამო წამ­წა­მე­ბი აღარ მეზ­რდე­ბაო (იცი­ნის).

- სკო­ლის ასაკ­ში ჩაც­მის რო­გორ სტილს ანი­ჭებ­დი უპი­რა­ტე­სო­ბას?

- გარ­და­ტე­ხის ასაკ­ში ძალ­ზე გამ­ხდა­რი ვი­ყა­ვი, მაგ­რამ მი­უ­ხე­და­ვად ამი­სა, კა­ცუ­რი, დი­დცხვი­რი­ა­ნი, უხე­ში "ბა­ტინ­კე­ბი" მეც­ვა, და­ხე­უ­ლი ჯინ­სის შარ­ვლით დავ­დი­ო­დი, რო­მელ­საც ბევ­რი წარ­წე­რა ამ­შვე­ნებ­და; დიდი ზო­მის კა­ცის პე­რან­გებს ვიც­ვამ­დი, ჯაჭ­ვე­ბიც მქონ­და გა­კე­თე­ბუ­ლი. მოკ­ლედ, "ას­ხმუ­ლი" დავ­დი­ო­დი. მახ­სოვს, იმ პე­რი­ოდ­ში ჭი­პის გახ­ვრე­ტაც მსურ­და, მაგ­რამ ამის უფ­ლე­ბა არ მომ­ცეს. ტა­ნი­სა­მო­სის შე­სა­ძე­ნად ყო­ველ­თვის მომ­ყვე­ბო­და დედა და გა­მუდ­მე­ბით იმას მეხ­ვე­წე­ბო­და: ნინო, ძა­ლი­ან თხე­ლი ფეხი გაქვს და ეგ "ბა­ტინ­კე­ბი" არ მო­გიხ­დე­ბა, სხვა რამე იყი­დეო. მე კი­დევ, მიკ­ვირ­და და ვბრა­ზობ­დი: რა­ტომ არ მო­მიხ­დე­ბა-მეთ­ქი?..

- ახლა რო­გორ სტილს ანი­ჭებ უპი­რა­ტე­სო­ბას?

- ჩემს გარ­დე­რობ­ში არა მარ­ტო სპორ­ტულ, არა­მედ კლა­სი­კურ სა­მოს­საც ნა­ხავთ. ვცდი­ლობ, ეს ორი სტი­ლი ერ­თმა­ნეთს კარ­გად შე­ვუ­ხა­მო და მგო­ნი, ეს გა­მომ­დის კი­დეც.

- რო­გორც ვიცი, ად­რე­ულ ასაკ­ში გა­თხოვ­დი...

- მე და ჩემ­მა მე­უღ­ლემ ძა­ლი­ან ადრე, 18 წლი­სებ­მა შევ­ქმე­ნით ოჯა­ხი და ახლა 12 წლის შვი­ლი - ელე­ნე გვყავს, რო­მელ­საც ჩემ­სა­ვით, ძა­ლი­ან უყ­ვარს ცხო­ვე­ლე­ბი. ერთ-ერთ და­ბა­დე­ბის დღე­ზე შვილს სი­ურპრი­ზი გა­ვუ­კე­თეთ და ლატ­ვი­ი­დან ჩა­მოყ­ვა­ნი­ლი ძაღ­ლი ვა­ჩუ­ქეთ. მას ბას­ტი ჰქვია და ვფიქ­რობ, ჩვე­ნი ოჯა­ხის სრუ­ლუფ­ლე­ბი­ა­ნი წევ­რია. ის ძა­ლი­ან ცელ­ქი, ჯი­უ­ტი და მო­სიყ­ვა­რუ­ლეა. ამ სუ­რათ­ზე ჩემი შვი­ლი და ბას­ტია აღ­ბეჭ­დი­ლი.

- შენი მე­უღ­ლის ფო­ტო­სუ­რა­თი არ წა­მო­გი­ღია...

- გი­ორ­გი სა­მარ­თალმცოდ­ნეა. არ უყ­ვარს ინ­ტერ­ვი­უ­ე­ბი. ჩვენ ერ­თმა­ნე­თი შემ­თხვე­ვით, ქუ­ჩა­ში გა­ვი­ცა­ნით; უფრო სწო­რად, ის მე­გო­ბარ­მა გა­მაც­ნო. ჰოდა, ჩვე­ნი სიყ­ვა­რუ­ლი გაც­ნო­ბის­თა­ნა­ვე და­ი­წყო და ოჯა­ხის შექ­მნით დაგ­ვირ­გვინ­და. ხში­რად ამ­ბო­ბენ, - ად­რე­ულ ასაკ­ში შექ­მნი­ლი ოჯა­ხე­ბი ინ­გრე­ვაო, მაგ­რამ ჩვენ სა­წი­ნა­აღ­მდე­გოს ვამ­ტკი­ცებთ!

- ოდეს­მე, გა­რეგ­ნო­ბა­ში რა­ი­მეს შეც­ვლა­ზე თუ გი­ფიქ­რია?

- ცხვი­რი მაქვს გა­ტე­ხი­ლი და ვგრძნობ, თან­და­თან გვერ­დზე "მი­დის". ამის გამო ცხვი­რის ოპე­რა­ცი­ის გა­კე­თე­ბა­ზეც კი მი­ფიქ­რია, მაგ­რამ თავს ვი­კა­ვებ იმი­ტომ, რომ მე­ში­ნია. ჩემს გა­რეგ­ნო­ბა­ში სხვა ყვე­ლა­ფე­რი მაკ­მა­ყო­ფი­ლებს.

- შენს ალ­ბომ­ში სპექ­ტაკ­ლებ­ზე გა­და­ღე­ბუ­ლი ფო­ტო­სუ­რა­თე­ბი ჭარ­ბობს...

- ვფიქ­რობ, რომ არა­ფო­ტო­გე­ნუ­რი ვარ და ამი­ტო­მაც, ბავ­შვო­ბი­დან არ მიყ­ვარ­და სუ­რა­თე­ბის გა­და­ღე­ბა; რო­გორც კი ფო­ტო­ა­პა­რატს და­ვი­ნა­ხავ, მა­შინ­ვე გავ­რბი­ვარ. ამი­ტო­მაც არის, რომ ბევ­რი ფოტო არ მაქვს. რაც მქონ­და, იქი­და­ნაც ზოგი ჩემ­მა შვილ­მა დაჭ­რა, ზო­გიც - კე­დელ­ზე გა­აკ­რა. ფო­ტო­ალ­ბო­მი, რო­მე­ლიც დღეს მო­გი­ტა­ნეთ, დე­დას­თან მქონ­და შე­ნა­ხუ­ლი და ამი­ტომ გა­დარ­ჩა. აი, სცე­ნა­ზე მდგომს კი კა­მე­რე­ბის წინ პო­ზი­რე­ბა არ მი­ჭირს, ამ დროს თავს ლა­ღად ვგრძნობ. სუ­რა­თი, სა­დაც სათ­ვა­ლე მი­კე­თია, სპექ­ტაკ­ლის - "გაყ­რა" დროს არის გა­და­ღე­ბუ­ლი. წი­ნა­საპ­რე­მი­ე­რო ღელ­ვა იყო. ვთა­მა­შობ­დით მიკრო­ფო­ნე­ბით, რო­მე­ლიც არ­ცთუ ხა­რის­ხი­ა­ნი გახ­ლდათ და კუ­ლი­სებ­ში რომ გავ­დი­ო­დით, მიკრო­ფო­ნე­ბის გა­მორ­თვა გვი­წევ­და, რად­გან სულ პა­ტა­რა ამო­სუნ­თქვაც კი ის­მო­და. ჩემი სცე­ნა რომ და­ვამ­თავ­რე და კუ­ლი­სებ­ში გა­ვე­დი, ღრმად ჩა­ვი­სუნ­თქე. უცებ, დოიმ იღ­რი­ა­ლა, - ვინ სუნ­თქავ­სო? კუ­ლი­სე­ბი­დან თავ­ჩა­ღუ­ნუ­ლი გა­მო­ვე­დი და მო­ვი­ბო­დი­შე: დოი, მა­პა­ტიე, რომ ვსუნ­თქავ-მეთ­ქი. ჰოდა, მას მერე ამ სი­ტყვებს ხში­რად მახ­სე­ნე­ბენ (იღი­მის).

- სუ­რა­თი მალ­კო­ვიჩ­თა­ნაც გაქვს გა­და­ღე­ბუ­ლი...

- ეს ფო­ტო­სუ­რა­თი თბი­ლი­სის სა­ერ­თა­შო­რი­სო ფეს­ტი­ვალ­ზეა გა­და­ღე­ბუ­ლი, როცა მალ­კო­ვი­ჩი თბი­ლის­ში იყო ჩა­მო­სუ­ლი. სამ­წუ­ხა­როდ, მას­თან გა­სა­უბ­რე­ბა ვერ მო­ვა­ხერ­ხე, რად­გან ძა­ლი­ან ეჩ­ქა­რე­ბო­და.

- სარ­კის წინ ტრი­ა­ლი თუ გიყ­ვარს?

- სულ გა­დარ­ბე­ნა­ზე ვარ და სარ­კის წინ დიდ­ხანს დგო­მას ვერ ვა­ხერ­ხებ. ხში­რად მა­კი­აჟს გზა­დაგ­ზა, მან­ქა­ნა­ში ვი­კე­თებ. თუმ­ცა, თუკი სად­მე სა­გან­გე­ბო შეხ­ვედ­რა­ზე მივ­დი­ვარ, გულ­მოდ­გი­ნედ ვიპ­რან­ჭე­ბი ხოლ­მე.

მა­რეხ ჭო­ნიშ­ვი­ლი

ჟურ­ნა­ლი ”გზა”

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)