"თქვე­ნი ჟურ­ნა­ლი ჩემ­თვის ძა­ლი­ან საყ­ვა­რე­ლი და კარ­გი სა­კი­თხა­ვია. მოგ­ზა­უ­რო­ბის დროს ხში­რად წა­ვა­წყდე­ბი ხოლ­მე "რე­ი­ტინგს" სხვა­დას­ხვა ქვე­ყა­ნა­ში, რაც იმას ნიშ­ნავს, რომ ჩვე­ნი თა­ნა­მე­მა­მუ­ლე­ნი ახერ­ხე­ბენ მი­ა­წო­დონ ნა­თე­სა­ვებ­სა და ახ­ლობ­ლებს ეს ჟურ­ნა­ლი, რათა სა­ზღვარ­გა­რეთ მყოფ­მა ქარ­თვე­ლებ­მა მი­ი­ღონ ყვე­ლა ის ინ­ფორ­მა­ცია, რა­საც თქვე­ნი მრა­ვალ­ფე­რო­ვა­ნი ჟურ­ნა­ლი აწ­ვდის", - ასე თბი­ლად და­ი­წყო სა­უ­ბა­რი მე­ტად ენა­წყლი­ან­მა და იმავდრო­უ­ლად სა­ინ­ტე­რე­სო რეს­პონ­დენ­ტმა ნეს­ტან კირ­თა­ძემ, რომ­ლის ცხოვ­რე­ბა­საც თვა­ლი ერ­თად გა­და­ვავ­ლეთ და იქი­დან მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი მოვ­ლე­ნე­ბი ამოვკრი­ფეთ.

ბავ­შვო­ბის ყვე­ლა­ზე მძი­მე შთა­ბეჭ­დი­ლე­ბა

- ყვე­ლა ადა­მი­ა­ნი, ვინც ჩვენს ინ­ტერ­ვი­უს წა­ი­კი­თხავს, დაგ­ვე­თან­ხმე­ბა იმა­ში, რომ ყვე­ლა­ფე­რი ბავ­შვო­ბი­დან იწყე­ბა და ძა­ლი­ან ძლი­ე­რია ამ პე­რი­ო­დის შთა­ბეჭ­დი­ლე­ბე­ბი. ყვე­ლა ადა­მი­ა­ნის ცხოვ­რე­ბა­ში ბავ­შვო­ბა უძ­ლი­ე­რე­სი ფსი­ქო­ლო­გი­უ­რი და ემო­ცი­უ­რი მოვ­ლე­ნე­ბი­თაა დატ­ვირ­თუ­ლი. ამ პე­რი­ო­დი­დან მხო­ლოდ ერთი რამ არ მაქვს მო­სა­ყო­ლი, ალ­ბათ იმი­ტომ, რომ ბევ­რი რამ ზოგ­ჯერ კარ­გად, ზოგ­ჯერ ცუ­დად ამო­ტივ­ტივ­დე­ბა ხოლ­მე ჩემს მეხ­სი­ე­რე­ბა­ში. ჩემ­თვის ყვე­ლა­ზე მძი­მე შთა­ბეჭ­დი­ლე­ბა ჩემს ძმას უკავ­შირ­დე­ბა, არ მინ­და და­გამ­ძი­მოთ, მაგ­რამ თქვე­ნი თხოვ­ნით მო­გიყ­ვე­ბით ამ ამ­ბავს.

იმ ქა­ლაქ­ში, სა­დაც და­ვი­ბა­დე და გა­ვი­ზარ­დე, ქუ­თა­ისს ვგუ­ლის­ხმობ, ჩემს ოჯახს დიდ პა­ტივს სცემ­დნენ. მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ მრა­ვალ­რი­ცხო­ვა­ნი ოჯა­ხი გვქონ­და, ტრა­დი­ცი­ად იყო დამ­კვიდ­რე­ბუ­ლი ერ­თად სა­უზ­მო­ბა, სა­დი­ლო­ბა და ვახ­შმო­ბა. და­ახ­ლო­ე­ბით 3-4 წლის ვი­ყა­ვი, სა­ღა­მოს ვახ­შა­მი გა­ი­შა­ლა, დედა ჩვენს უფ­როს ძმას, ზუ­რაბს ელო­და. კარ­ზე კა­კუ­ნი რომ გა­ის­მა, ეგო­ნა, ის დაბ­რუნ­და, მაგ­რამ ვი­ღა­ცამ ამ­ბა­ვი მო­ი­ტა­ნა, რომ ზურა სა­სიკ­ვდი­ლოდ იყო დაჭ­რი­ლი, ახალ­გაზ­რდებ­მა იჩხუ­ბეს, რო­გორც ჩანს, ჩემი ძმა არ და­ინ­დეს და ის გარ­და­იც­ვა­ლა. მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ საკ­მა­ოდ პა­ტა­რა ვი­ყა­ვი, შე­ვამ­ჩნიე, ჩემ თვალ­წინ უცებ რო­გორ და­ბერ­და ჩემი ულა­მა­ზე­სი დედა. მა­შინ ჩავ­ჭი­დე კა­ბა­ზე ხელი და ღმერ­თს შევ­ფი­ცე, ოღონდ დედა არ მო­მიკ­ვდეს და ყვე­ლა­ფერს გა­ვა­კე­თებ, რომ მას გული გა­ვუ­ხა­რო-მეთ­ქი. სწო­რედ ეს გახ­და ჩემი ბე­ჯი­თო­ბი­სა და გა­და­ჭარ­ბე­ბუ­ლი სის­წრა­ფის სტი­მუ­ლი. ად­რე­ულ ასაკ­ში და­ვამ­თავ­რე სკო­ლა, 17 წლის გავ­თხოვ­დი, ვი­ყა­ვი სრუ­ლი­ად ახალ­გაზ­რდა პრო­ფე­სო­რი, 30 წლის უკვე პო­ლი­ტი­კო­სი გახ­ლდით. ეს სის­წრა­ფე ჩემი აკ­ვი­ა­ტე­ბა და ჟინი არ გახ­ლდათ, ამის მი­ზე­ზი იყო დე­და­ჩე­მი და ჩემი ფიცი.

პირ­ვე­ლი დას­ჯა

- ეს არა მარ­ტო მე, არა­მედ ჩემს დებს - ნა­ტა­ლი­ა­სა და თი­ნა­თინ­საც არას­დროს და­ა­ვი­წყდე­ბათ. სხვა­თა შო­რის, ბოლო დროს ხში­რად ვიხ­სე­ნებთ ამ ამ­ბავს. ჩვენს ოჯახ­ში ხუთი შვი­ლი იზ­რდე­ბო­და, მათ შო­რის სამი გო­გო­ნა. სახ­ლში ისე­დაც ბევ­რნი ვი­ყა­ვით, გვქონ­და დიდი ეზო, მე­ზობ­ლებ­თან გა­დას­ვლა-გად­მოს­ვლის მო­თხოვ­ნი­ლე­ბა დი­დად არ უნდა გვქო­ნო­და, მაგ­რამ ერთ მშვე­ნი­ერ დღეს ან­ცო­ბამ წა­მოგ­ვი­ა­რა და მკაც­რი მშობ­ლე­ბი­სა და ბე­ბი­ის პატ­რო­ნე­ბი, მა­ინც მე­ზო­ბელ­თან გა­ვი­პა­რეთ. მე­ზო­ბელ­თან სტუ­მა­რი გახ­ლდათ, მას მან­ქა­ნა ჰყავ­და და გვკი­თხა, გა­სა­სე­ირ­ნებ­ლად ხომ არ წა­მოხ­ვალ­თო. ჩვენც გა­მოვთQქვით წას­ვლის სურ­ვი­ლი, მაგ­რამ თან თვა­ლი სახ­ლის­კენ გა­ვა­პა­რეთ. სტუ­მარ­მა ლექ­ცია წაგ­ვი­კი­თხა იმის თა­ო­ბა­ზე, რომ არ შე­იძ­ლე­ბა ასე უა­რის თქმა, რა მოხ­და, თუ გა­ვი­სე­ირ­ნებ­თო და ჩვენც მეტი რა გვინ­დო­და, მან­ქან­ში ჩავ­სხე­დით და წა­ვე­დით. რამ­დე­ნი­მე ქუჩა გა­ვი­ა­რეთ და უკან მოვ­ბრუნ­დით, მაგ­რამ ამას სჯობ­და, არ მოვ­ბრუ­ნე­ბუ­ლი­ყა­ვით, რად­გან ოჯა­ხი­დან თავს უზარ­მა­ზა­რი რის­ხვა დაგ­ვა­ტყდა, ძა­ლი­ან გაგ­ვი­წყრნენ და კუ­თხე­ში დგო­მით დაგ­ვსა­ჯეს. მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ და­ვა­შა­ვეთ, სა­მი­ვე მა­ინც შე­უ­პო­ვარ­ნი ვი­ყა­ვით, უდი­დე­სი პრო­ტეს­ტის გრძნო­ბა გვქონ­და ამ დას­ჯის წი­ნა­აღ­მდეგ. სა­ღა­მოს, რო­დე­საც ვახ­შამ­ზე მიგ­ვი­პა­ტი­ჟეს, მე და თი­ნა­თინ­მა პრო­ტეს­ტის ნიშ­ნად პირი არა­ფერს და­ვა­კა­რეთ, მე­სა­მე დას კი სულ­მა წას­ძლია და გემ­რი­ე­ლად ივახ­შმა, ესეც ჩვე­ნი პრო­ტეს­ტი იყო. ამ ფაქ­ტის შემ­დეგ ვერ ვი­ტან ვე­რა­ნა­ირ ძა­ლა­დო­ბას, ამი­ტო­მაც გახ­და ჩემი ორი­ენ­ტი­რი ის, რომ არც შვი­ლი და არც შვი­ლიშ­ვი­ლი არას­დროს და­მე­სა­ჯა და დღემ­დე ასე ვიქ­ცე­ვი.

პრო­ფე­სი­უ­ლი არ­ჩე­ვა­ნი

- ბავ­შვო­ბა­ში ძა­ლი­ან მინ­დო­და, ნა­ყი­ნის გამ­ყიდ­ვე­ლი ვყო­ფი­ლი­ყა­ვი, ისე­თი გან­ცდა მქონ­და, რომ თუ ნა­ყი­ნის გამ­ყიდ­ვე­ლი ვიქ­ნე­ბო­დი, მუდ­მი­ვად ნა­ყი­ნით ვიქ­ნე­ბო­დი მო­მა­რა­გე­ბუ­ლი. მერე და მერე სცე­ნამ, ტრი­ბუ­ნებ­მა, აპ­ლო­დის­მენ­ტებ­მა, რო­მელ­საც ლექ­სე­ბის სა­ღა­მო­ებ­ზე თუ პი­ო­ნერ­თა სა­სახ­ლე­ში ვი­ღებ­დი, თე­ატ­რა­ლურ უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში სწავ­ლის გაგ­რძე­ლე­ბის სურ­ვი­ლი გა­მი­ჩი­ნა. ხე­ლოვ­ნე­ბათმცოდ­ნე­ო­ბის შეს­წავ­ლა სე­რი­ო­ზუ­ლად და­ვი­წყე, ამა­ში მეხ­მა­რე­ბო­და ხე­ლოვ­ნე­ბათმცოდ­ნე­ო­ბის დოქ­ტო­რი და პრო­ფე­სო­რი გოგი დო­ლი­ძე, რო­მე­ლიც მა­მა­ჩე­მის მე­გო­ბა­რი გახ­ლდათ, მა­მა­რა­გებ­და სქელ­ტა­ნი­ა­ნი წიგ­ნე­ბით და მეც ვეც­ნო­ბო­დი მათ.

ჩემი აბი­ტუ­რი­ენ­ტო­ბის დროს სა­ქარ­თვე­ლო­ში მო­და­ში იყო სა­მე­დი­ცი­ნო­ზე ჩა­ბა­რე­ბა, თუ ვინ­მე მე­და­ლო­სა­ნი იყო, ყვე­ლა შემ­თხვე­ვა­ში ექი­მი უნდა გამ­ხდა­რი­ყო, უკი­დუ­რეს შემ­თხვე­ვა­ში კი იუ­რი­დი­ულ­ზე ჩა­ე­ბა­რე­ბი­ნა. ჩემს მშობ­ლებს, რომ­ლებ­მაც იცოდ­ნენ, რომ წარ­ჩი­ნე­ბუ­ლი მოს­წავ­ლე ვი­ყა­ვი და ყვე­ლა სა­განს ერ­თნა­ი­რი წარ­მა­ტე­ბით ვსწავ­ლობ­დი, სურ­დათ, ექი­მი გავმხდა­რი­ყა­ვი, რაც ჩემს სურ­ვილს ეწი­ნა­აღ­მდე­გე­ბო­და, ამი­ტომ ასე­თი ხერ­ხი ვიხ­მა­რე, იმ პე­რი­ო­დის­თვის თე­ატ­რა­ლურ ინ­სტი­ტუტ­სა და სამ­ხატ­ვრო აკა­დე­მი­ა­ში გა­მოც­დე­ბი ივ­ნის­ში ბარ­დე­ბო­და, ყვე­ლა სხვა სპე­ცი­ა­ლო­ბა­ზე კი აგ­ვის­ტო­ში. ამი­ტომ მშობ­ლებს ვუ­თხა­რი, მაქვს არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვი შან­სი, ვცა­დო ბედი თე­ატ­რა­ლურ­ში და თუ ვერ გავ­ხდი არ­ტის­ტი, რო­გორც მა­მას ჰგო­ნია, მა­შინ აგ­ვის­ტო­ში სხვა ფა­კულ­ტეტ­ზე ჩა­ვა­ბა­რებ-მეთ­ქი. ერ­თა­დერ­თი ჩემი გულ­შე­მატ­კი­ვა­რი გოგი დო­ლი­ძე იყო, რო­მელ­საც დღემ­დე იმას ვსაყ­ვე­დუ­რობ, რომ ბო­ლომ­დე მხა­რი არ და­მი­ჭი­რა, ასე მი­თხრა, და­უ­ჯე­რე, ნეს­ტან, მა­მა­სო.მეც იძუ­ლე­ბუ­ლი გავ­ხდი, მა­მას­თვის და­მე­ჯე­რე­ბი­ნა და ფი­ნა­ლამ­დე მი­სულ­მა თე­ატ­რა­ლუ­რი­დან სა­ბუ­თე­ბი გა­მო­ვი­ტა­ნე. ამ სა­კი­თხში, მეგ­რე­ლი ბე­ბი­ის­გან გან­სხვა­ვე­ბით, იმე­რე­ლი ბე­ბია აქ­ტი­უ­რობ­და ძა­ლი­ან, რო­მე­ლიც მა­მა­ჩემს ეუბ­ნე­ბო­და - რას შვრე­ბი, ლე­ვან, გინ­და, ბავ­შვი არ­ტის­ტი გა­მო­ვი­დე­სო, თან ამ სი­ტყვას - არ­ტის­ტი, გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლად უს­ვამ­და ხაზს. მოკ­ლედ, ოჯა­ხის­გან დიდი წი­ნა­აღ­მდე­გო­ბა შემ­ხვდა, ეს გა­მო­ი­ხა­ტა სხვა­დას­ხვა სი­მუ­ლა­ცი­ა­ში, მათ შო­რის გუ­ლის შე­ტე­ვის სი­მუ­ლა­ცი­ა­ში და ა.შ. რა­მაც მა­ი­ძუ­ლა, მშობ­ლე­ბის ნე­ბას დავ­ყო­ლო­დი. თუმ­ცა პრო­ტეს­ტის ნიშ­ნად მა­ინც არ ჩა­ვა­ბა­რე სა­მე­დი­ცი­ნო­ზე და ის­ტო­რი­ის ფა­კულ­ტეტ­ზე ჩა­ვი­რი­ცხე, რა­საც დღეს ნამ­დვი­ლად აღარ ვნა­ნობ (იღი­მის).

პრო­ტეს­ტის ნიშ­ნად შექ­მნი­ლი ოჯა­ხი

- არ მინ­და, ძა­ლი­ან პრო­ტეს­ტან­ტად წარ­მოვ­ჩნდე, მაგ­რამ მარ­თლაც პრო­ტეს­ტის ნიშ­ნად გა­დავ­წყვი­ტე ად­რე­ულ ასაკ­ში ოჯა­ხის შექ­მნა. მე და ჩემი მე­უღ­ლე დიდი ხნის გან­მავ­ლო­ბა­ში ვიც­ნობ­დით ერ­თმა­ნეთს, რო­გორც მერე გა­ვარ­კვი­ეთ, თურ­მე ერ­თსა და იმა­ვე ბაღ­ში დავ­დი­ო­დით, ოღონდ ის ჩემ­ზე ოთხი წლით უფ­რო­სი გახ­ლავთ, მო­რი­დე­ბუ­ლი და ულა­მა­ზე­სი გრძნო­ბე­ბი ერ­თმა­ნე­თის მი­მართ სკო­ლის პე­რი­ოდ­ში გაგ­ვიჩ­ნდა, ძა­ლი­ან რო­მან­ტი­კუ­ლი ურ­თი­ერ­თო­ბა გვქონ­და. ზოგ­ჯერ ქუ­ჩა­ში ხელ­მოხ­ვე­უ­ლიც კი დავ­დი­ო­დით, რა­ზეც ან­დრო მარ­ჯა­ნიშ­ვი­ლი ამ­ბობ­და, ნეს­ტან­მა და ზუ­რამ ქა­ლა­ქი პა­ტა­რა პა­რი­ზად გა­და­აქ­ცი­ე­სო. ჩვე­ნი ასე­თი ქმე­დე­ბა უჩ­ვე­უ­ლი იყო სა­ზო­გა­დო­ე­ბის დიდი ნა­წი­ლის­თვის, მაგ­რამ მე ეს მსი­ა­მოვ­ნებ­და და გავ­ბე­დე ამის გა­კე­თე­ბა. ჩემი გან­ცდე­ბი იმ­დე­ნად ექ­სპრე­სი­უ­ლი იყო, რომ მინ­დო­და, მის შე­სა­ხებ ყვე­ლას გა­ე­გო. ეს არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვი ურ­თი­ერ­თო­ბა დაგ­ვირ­გვინ­და შე­უღ­ლე­ბით და 17 წლის ასაკ­ში მისი ცოლი გავ­ხდი, ოღონდ ყვე­ლა­ფე­რი ტრა­დი­ცი­ე­ბის დაც­ვით მოხ­და. სი­მარ­თლე გი­თხრათ, ჩემი ოჯა­ხის­თვის ეს ნა­ბი­ჯი მარ­ტი­ვად გა­და­სა­ტა­ნი არ ყო­ფი­ლა. ამ ბოლო დროს ხში­რად მახ­სენ­დე­ბა მა­მა­ჩე­მის ცრემ­ლი­ა­ნი თვა­ლე­ბი ჩემი ქორ­წი­ლის დღეს, მან ასე­თი რამ მი­თხრა, ქა­ლიშ­ვი­ლი მოგ­ცეს ღმერ­თმა და იმან გა­და­გი­ხა­დოს სა­მა­გი­ე­როო, ამ სი­ტყვე­ბით მა­მამ ჩემ მი­მართ გუ­ლის­წყრო­მა გა­მო­ხა­ტა.

სტუ­დენ­ტო­ბის შვი­ლი

- ახლა 17 წლის ადა­მი­ან­მა რომ მი­თხრას, დიდი ადა­მი­ა­ნი ვარო, შე­იძ­ლე­ბა, ეს სე­რი­ო­ზუ­ლად არ აღ­ვიქ­ვა, მაგ­რამ იმ პე­რი­ოდ­ში ჩემ­ზე დიდი გა­მოც­დი­ლე­ბის მქო­ნე არა­ვინ მე­გო­ნა. ეს მოხ­და მას შემ­დეგ, რაც დედა გავ­ხდი, არა­ვის ვა­კა­რებ­დი ან­ნას, მხო­ლოდ მე და ამე­რი­კე­ლი ექი­მი ბენ­ჯა­მენ სპო­კი ვი­ყა­ვით ჩარ­თუ­ლი მის გაზ­რდა­ში. ალ­ბათ მკი­თხავთ, რა­ტომ ბენ­ჯა­მენ სპო­კი? იმ დრო­ი­სათ­ვის ქარ­თულ ენა­ზე გა­მო­ვი­და მისი წიგ­ნი სა­ხელ­წო­დე­ბით "რო­გორ მო­ვუ­ა­როთ ბავ­შვს". ამ წიგ­ნით ვზრდი­დი ან­ნას, ვად­გენ­დი ბავ­შვის მე­ნი­უს, ვას­ტე­რი­ლებ­დი ყვე­ლა­ფერს, მე­ტიც, ბაქ­ტე­რი­ე­ბის და­სას­ტე­რი­ლე­ბე­ლი აპა­რა­ტიც კი მო­ვი­ტა­ნე სახ­ლში. მერე და მერე ან­ნას გაზ­რდა­ში წა­მო­მეშ­ველ­ნენ დე­დამ­თი­ლი, ჩემი უფ­რო­სი და ნა­ტა­ლია, რო­მელ­მაც შვი­ლი­ვით გა­ზარ­და ჩემი ქა­ლიშ­ვი­ლი, ყვე­ლა ვა­ნა­წი­ლებ­დით დროს ისე, რომ ჩემი შვი­ლი მარ­ტო არ ყო­ფი­ლი­ყო, თუმ­ცა ხში­რად უწევ­და მარ­ტო ყოფ­ნაც, ცრემ­ლი მო­მად­გე­ბა, როცა მახ­სენ­დე­ბა, რო­გორ ვერ ეგუ­ე­ბო­და პა­ტა­რა ანნა ჩემს წას­ვლას, მაგ­რამ მე მა­ინც მი­წევ­და მისი და­ტო­ვე­ბა. თუ ჩემი წარ­მა­ტე­ბის ორი­ენ­ტი­რი და სტი­მუ­ლი შვი­ლის გა­ჩე­ნამ­დე მხო­ლოდ დედა გახ­ლდათ, მერე უკვე ამას და­ე­მა­ტა ჩემი შვი­ლი, რო­მელ­საც ვუ­ძღვნი ყვე­ლა­ფერს, რა­საც ვა­კე­თებ. მინ­და ვთქვა, ძა­ლი­ან ბედ­ნი­ე­რი დედა ვარ იმით, რომ ანნა ჩემი შვი­ლია. და­სას­ჯე­ლი ვარ, რომ მე­ო­რე შვი­ლი არ გა­ვა­ჩი­ნე, ჯერ ვსწავ­ლობ­დი და მე­ო­რე შვი­ლის გა­ჩე­ნა სწავ­ლის დას­რუ­ლე­ბის მერე გა­დავ­წყვი­ტე, ამას მოჰ­ყვა ას­პი­რან­ტუ­რა, დი­სერ­ტა­ცია, სა­დოქ­ტო­რო, ამა­სო­ბა­ში კი დრო გა­ვი­და.. ჩემი გა­მოც­დი­ლე­ბი­დან მინ­და ყვე­ლას ვუ­თხრა, არც პრო­ფე­სი­უ­ლი წარ­ჩი­ნე­ბა, არც ფი­ნან­სუ­რი წარ­მა­ტე­ბა და არც არა­ფე­რი ღირს იმად, რომ არ გყავ­დეს ბევ­რი შვი­ლი, გა­ა­ჩი­ნეთ შვი­ლე­ბი, ამის­თვის ნამ­დვი­ლად ღირს ცხოვ­რე­ბა, ამ მხრივ მე დიდი შეც­დო­მა და­ვუშ­ვი, რის გა­მოც ხში­რად ვნერ­ვი­უ­ლობ.

რის გამო წა­ვი­და პო­ლი­ტი­კა­ში

- არას­დროს მი­ოც­ნე­ბია პო­ლი­ტი­კო­სო­ბა­ზე, ეს ერ­თმა მნიშ­ვნე­ლო­ვან­მა მოვ­ლე­ნამ გა­მო­იწ­ვია. მე და ეროვ­ნულ-დე­მოკ­რა­ტი­უ­ლი პარ­ტი­ის თავ­მჯდო­მა­რე გია ჭან­ტუ­რია ას­პი­რან­ტუ­რა­ში კურ­სე­ლე­ბი ვი­ყა­ვით. იმ პე­რი­ოდ­ში თბი­ლი­სის სა­უ­კე­თე­სო სტუ­დენ­ტე­ბის ნა­წი­ლი თავ­მოყ­რი­ლი იყო ას­პი­რან­ტუ­რა­ში და ეს გახ­ლდათ სა­ოც­რად სა­ინ­ტე­რე­სო პე­რი­ო­დი. ის­ტო­რი­ის ფა­კულ­ტეტ­ზე ას­პი­რან­ტუ­რა­ში ძა­ლი­ან დიდი კონ­კურ­სი იყო, ბოლო გა­მოც­და ინ­გლი­სურ­ში გვქონ­და, წინა სამი გა­მოც­დის შე­დე­გად ბევ­რი ნი­ჭი­ე­რი ას­პი­რან­ტო­ბის კან­დი­და­ტი ჩა­მოგ­ვშორ­და, მე და გია კი მე­ო­თხე გა­მოც­და­ზე გავ­დი­ო­დით. ინ­გლი­სუ­რის გა­მოც­დამ უნდა გა­და­წყვი­ტოს, გავ­ხდე­ბით თუ არა ას­პი­რან­ტე­ბი, შე­ვე­დით გა­მოც­და­ზე ნელი საყ­ვა­რე­ლი­ძეს­თან, რომ­ლიც უმ­კაც­რე­სია და ამ დროს გიამ გა­მო­ი­ყე­ნა პო­ლი­ტი­კუ­რი ფან­დი, პრო­ფე­სორს მი­მარ­თა, არ უნდა და­ინ­ტე­რეს­დეთ, რის გა­კე­თე­ბას ვა­პი­რებ ის­ტო­რი­ის ფა­კულ­ტეტ­ზე ას­პი­რან­ტო­ბის პე­რი­ოდ­ში, ნეს­ტან­საც ჰკი­თხეთ რა უნდა, რა­ტომ აბა­რებს ას­პი­რან­ტუ­რა­შიო. გა­ვოც­დი, ეს რომ თქვა, რის შემ­დე­გაც ქალ­ბა­ტო­ნი ნელი გიას დას­მუ­ლი შე­კი­თხვით მო­მიბ­რუნ­და, მე კი ვუ­პა­სუ­ხე, მინ­და, 1924 წლის აჯან­ყე­ბა­ზე წიგ­ნი დავ­წე­რო-მეთ­ქი, ეგ რა არი­სო მკი­თხა, მე კი და­ვი­წყე ამ ის­ტო­რი­უ­ლი მოვ­ლე­ნის მო­ყო­ლა, რა­შიც ყვე­ლა ჩა­ერ­თო და აღა­რა­ვის ახ­სოვ­და ინ­გლი­სუ­რი და გრა­მა­ტი­კა, ყვე­ლა პირ­დაფ­ჩე­ნი­ლი მი­ყუ­რებ­და. ამ დროს შე­მო­მიბ­რუნ­და გია და იცით, რა მი­თხრა? მე არ მჯე­რა ნეს­ტა­ნის, რად­გან ქა­ლე­ბი ასეთ თე­მებ­ზე არ წე­რენ, ბო­ლოს კი ასე­თი რამ მი­თხრა ნიშ­ნის მო­გე­ბით, იცი, რა ძნე­ლია ამის და­წე­რა, ნეს­ტან, გე­ნაც­ვა­ლეო. მა­შინ­ვე მივ­ხვდი, ეს იყო არა ჩემ­თან და­პი­რის­პი­რე­ბა, არა­მედ პო­ლი­ტი­კუ­რი ფან­დი, რის შემ­დე­გაც რამ­დე­ნი­მე კი­თხვა დაგ­ვის­ვეს ინ­გლი­სურ­ში და შე­დე­გად ორი­ვე ას­პი­რან­ტუ­რა­ში ჩა­ვი­რი­ცხეთ. ეს იმი­ტომ მო­გი­ყე­ვით ასე ვრცლად, რომ აღ­მე­ნიშ­ნა, იმ პე­რი­ოდ­ში გია უკვე პო­ლი­ტი­კა­ში იყო, ეროვ­ნულ-დე­მოკ­რა­ტი­უ­ლი მოძ­რა­ო­ბა აქ­ტი­უ­რად იბ­რძო­და და პირ­ვე­ლი პო­ლი­ტი­კუ­რი მოვ­ლე­ნა, რო­მე­ლიც არას­დროს და­მა­ვი­წყდე­ბა, გახ­ლდათ 1988 წლის 21 სექ­ტემ­ბრის აქ­ცია, სა­ი­და­ნაც ჩემ­თვის და­ი­წყო პო­ლი­ტი­კა. ამ დღეს სა­ხელ­მწი­ფო უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში მო­დი­ო­და ცე­კას პირ­ვე­ლი მდი­ვა­ნი ჯუმ­ბერ პა­ტი­აშ­ვი­ლი, რო­მელ­საც სტუ­დენ­ტე­ბი ძა­ლი­ან მძი­მედ ვხვდე­ბო­დით, რათა მა­საც და რუ­სეთ­საც გა­ე­გოთ ჩვე­ნი პა­თო­სი. შე­იძ­ლე­ბა ით­ქვას, რომ ამით და­ი­წყო ჩემი პო­ლი­ტი­კუ­რი ცხოვ­რე­ბა. რუს­თა­ველ­ზე ვცხოვ­რობ და ჩემ თვალ­წინ ვი­თარ­დე­ბო­და ის მოვ­ლე­ნე­ბი, რომ­ლე­ბიც ჩვე­ნი ქვეყ­ნის ის­ტო­რი­ას ქმნიდ­ნენ. დად­გა 1991-1992 წლე­ბი, რუს­თა­ვე­ლის ქუჩა გა­ნად­გუ­რე­ბუ­ლი გახ­ლდათ, ქვე­ყა­ნა­ში ახა­ლი პრო­ცე­სე­ბი უნდა და­წყე­ბუ­ლი­ყო და მა­შინ ჩემ­თან მო­ვი­და გია ჭან­ტუ­რია, რო­მელ­მაც მი­თხრა, შენ აუ­ცი­ლებ­ლად უნდა შე­მოხ­ვი­დე პო­ლი­ტი­კა­ში და სა­პარ­ლა­მენ­ტო არ­ჩევ­ნებ­ში მი­ი­ღო მო­ნა­წი­ლე­ო­ბაო, ბევ­რი ვი­კა­მა­თეთ ამ თე­მას­თან და­კავ­ში­რე­ბით, მაგ­რამ ბო­ლოს დავ­თან­ხმდი და 29 წლის ასაკ­ში გავ­ხდი პარ­ლა­მენ­ტა­რი.

- დღე­ვან­დე­ლი პარ­ლა­მენ­ტის შე­მად­გენ­ლო­ბა­შიც არი­ან ახალ­გაზ­რდა დე­პუ­ტა­ტე­ბი, მა­გა­ლი­თად, 21 წლის მა­რი­ამ სა­ჯა­ია, რო­მელ­საც ხში­რად ამის გამო აკ­რი­ტი­კე­ბენ, თქვენ შემ­თხვე­ვა­ში რო­გორ იყო საქ­მე?

- მომ­ხიბ­ვლელ მა­რი­ამ სა­ჯა­ი­ას მინ­და, დიდი წარ­მა­ტე­ბა ვუ­სურ­ვო. ბე­ბი­ა­ჩე­მი ამ­ბობ­და, ქა­ლის მტე­რი სი­ლა­მა­ზე და მომ­ხიბ­ვლე­ლო­ბა­აო. მოხ­დე­ნილ ქა­ლებს, რო­მელ­ნიც პო­ლი­ტი­კა­ში მოღ­ვა­წე­ო­ბენ, სჭირ­დე­ბათ ია­რა­ღი, ეს ია­რა­ღი კი პრო­ფე­სი­ო­ნა­ლიზ­მია. თუ ხარ მოხ­დე­ნი­ლი, პრო­ფე­სი­ო­ნა­ლი და იმავდრო­უ­ლად გაქვს რკი­ნის ნერ­ვე­ბი, მა­შინ შენი გზა მუდ­მი­ვად წი­ნა­აღ­მდე­გობ­რი­ვი იქ­ნე­ბა, მაგ­რამ ამას­თა­ნა­ვე მუდ­მი­ვად ივლი თეთრ ცხენ­ზე ამ­ხედ­რე­ბუ­ლი და თავს იგ­რძნობ არ­გუ­მენ­ტი­რე­ბუ­ლად გა­მარ­ჯვე­ბუ­ლად იმ უმ­ძი­მეს სფე­რო­ში, რა­საც პო­ლი­ტი­კა ჰქვია. ჩემ შემ­თხვე­ვა­ში იყო მით­ქმა-მოთ­ქმა, ჩურ­ჩუ­ლი, მაგ­რამ მე გახ­ლდით პრო­ფე­სი­ო­ნა­ლი, რკი­ნის ნერ­ვე­ბით და ამ ყვე­ლა­ფერს მომ­ზა­დე­ბუ­ლი შევ­ხვდი.

- "ლე­ი­ბო­რის­ტულ პარ­ტი­ა­ზე" მინ­და გკი­თხოთ, რამ­დე­ნი­მე წევ­რმა პარ­ტია და­ტო­ვა, რო­გორ ფიქ­რობთ, რა არის ამის მი­ზე­ზი?

- ეს ბუ­ნებ­რი­ვი პრო­ცე­სია და კონ­კრე­ტულ პი­როვ­ნე­ბებ­თან კი არ უნდა და­ვა­კავ­ში­როთ, არა­მედ პო­ლი­ტი­კურ კა­ნონ­თან. თუ პი­როვ­ნე­ბა ან პო­ლი­ტი­კუ­რი პარ­ტია არ არის თა­ნა­მედ­რო­ვე და არ ხვდე­ბა იმ გა­მოწ­ვე­ვებს, რო­მელ­საც მას ყო­ველ­დღი­უ­რად უმ­ზა­დე­ბენ, ის პო­ლი­ტი­კუ­რი არე­ნი­დან გაქ­რე­ბა, ასე რომ, პრო­ცე­სი, რო­მე­ლიც ამ პარ­ტი­ა­ში მი­დის ბუ­ნებ­რი­ვია, ან პარ­ტი­ამ უნდა იგ­რძნოს დრო, ან უფუნ­ქცი­ოდ დარ­ჩე­ბა.

შვი­ლიშ­ვი­ლი - მე­ო­რე ახალ­გაზ­რდო­ბა

- შვი­ლიშ­ვი­ლი ჩემი ახა­ლი ახალ­გაზ­რდო­ბაა, რო­მელ­მაც მე მო­მი­ტა­ნა მუდ­მი­ვად ფორ­მა­ში ყოფ­ნის აუ­ცი­ლებ­ლო­ბა, სურ­ვი­ლი, მო­მი­ტა­ნა ახა­ლი პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბა და ამას­თა­ნა­ვე ახა­ლი ფუ­ფუ­ნე­ბა. თემო-იო­ა­ნე ალექ­სი­ძე უკვე 12 წლის ხდე­ბა და მინ­და გი­თხრათ, რომ ის ჩემი მე­გო­ბა­რია, ვის­გა­ნაც ვი­ღებ რჩე­ვებს, ზოგ­ჯერ ძა­ლი­ან მკაც­რია ჩემ მი­მართ, ზოგ­ჯერ და­უნ­დო­ბე­ლიც, მაგ­რამ იმავდრო­უ­ლად მე­ტად ობი­ექ­ტუ­რი გახ­ლავთ. თით­ქმის ყო­ველ­თვის ადევ­ნებ­და თვალ­ყურს ჩემს სა­ტე­ლე­ვი­ზიო გა­მოს­ვლებს და შე­ნიშ­ვნებს მაძ­ლევ­და, თუ კარ­გად არ გა­მო­ვი­ყუ­რე­ბო­დი, მე­უბ­ნე­ბო­და, ყვე­ლას­თვის გა­სა­გე­ბად უნდა ისა­უბ­რო და არა მეც­ნი­ე­რუ­ლად, რათა ყვე­ლას ყუ­რამ­დე მი­ვი­დეს შენი ნათ­ქვა­მიო. რო­დე­საც რა­ღა­ცას ვა­კე­თებ, ყო­ველ­თვის ვფიქ­რობ, მო­ე­წო­ნე­ბა და თუ არა ის თე­მოს, სწო­რედ ამი­ტომ გავ­დი­ვარ კუს ტბა­ზე ყო­ველ­დღე შვიდ კი­ლო­მეტრს და სწო­რედ ამი­ტომ ვარ პრან­ჭია ბე­ბია. "ნა­ნუ­კას შო­უ­ში" მიგ­ვიწ­ვი­ეს თბი­ლი­სის პრან­ჭია ქალ­ბა­ტო­ნე­ბი ბე­ბი­ე­ბის რან­გში, სა­ინ­ტე­რე­სო იყო ის, რომ ყვე­ლა­ნი დიდი ემო­ცი­ე­ბით ვსა­უბ­რობ­დით შვი­ლიშ­ვი­ლებ­ზე. თემო არას­დროს მე­ძა­ხის ბე­ბი­ას, ყო­ველ­თვის ასე მომ­მარ­თავს - ნეს­ტან, თა­ვი­დან ნესს მე­ძახ­და, რად­გან ჩემს სრულ სა­ხელს ვერ ამ­ბობ­და, მაგ­რამ მე მის­თვის ყო­ველ­თვის ნეს-ად დავ­რჩე­ბი. ჩემი შვი­ლიშ­ვი­ლი პა­ტა­რა, 2-3 წლის იყო, როცა პატ­რი­არ­ქთან მი­ვიყ­ვა­ნე, უწ­მინ­დეს­მა სა­ხე­ლი ჰკი­თხა, ბავ­შვმა რო­გორ მო­ი­ფიქ­რა ამის თქმა არ ვიცი, მაგ­რამ ენის მო­ჩლე­ქით უპა­სუ­ხა, თემო მქვია, მაგ­რამ ჩემი ნათ­ლო­ბის სა­ხე­ლი იო­ა­ნე­აო, დღე­საც გა­ო­ცე­ბუ­ლი ვარ, რო­გორ მო­უ­ვი­და ამ ასა­კის ბავ­შვს თავ­ში აზ­რად ასე­თი რა­მის თქმა. შემ­დეგ უწ­მინ­დეს­მა ჰკი­თხა, პირ­ჯვრის გა­და­სახ­ვა იციო? ამ დროს ძა­ლი­ან ავ­ღელ­დი, ვი­ნერ­ვი­უ­ლე - ბავ­შვია და იქ­ნებ, ვერ მო­ა­ხერ­ხოს პირ­ჯვრის სწო­რად გა­და­წე­რა-მეთ­ქი, თე­მომ უპა­სუ­ხა, კი, ვი­ციო და პირ­ჯვა­რი გა­და­ი­სა­ხა, მა­შინ ჩვენ­მა პატ­რი­არ­ქმა მას იო­ა­ნე ნათ­ლის­მცემ­ლის მო­ოქ­რუ­ლი ხატი აჩუ­ქა, რო­მე­ლიც შე­უ­ფა­სე­ბე­ლი სიმ­დიდ­რეა ჩვე­ნი ოჯა­ხის­თვის.

ციცი ომა­ნი­ძე

ჟურ­ნა­ლი "რე­ი­ტინ­გი"

(გა­მო­დის ორ­შა­ბა­თო­ბით)