მას შემ­დეგ, რაც ტე­ლე­წამ­ყვა­ნი სა­ლო­მე გო­გი­აშ­ვი­ლი და მისი მე­წყვი­ლე და­ვით ქა­ცა­რა­ვა ჰო­მო­ფო­ბი­უ­რი გან­ცხა­დე­ბე­ბის გა­კე­თე­ბა­ში და­ა­და­ნა­შა­უ­ლეს, ეს ტე­ლე­წყვი­ლი ეკ­რან­ზე აღარ გა­მო­ჩე­ნი­ლა. რა­საკ­ვირ­ვე­ლია, და­ვინ­ტე­რეს­დით, რო­გორ გან­ვი­თარ­და მოვ­ლე­ნე­ბი, რას უკავ­ში­რე­ბა მათი გა­უ­ჩი­ნა­რე­ბა და სა­ლო­მეს ინ­ტერ­ვიუ ვთხო­ვეთ. სა­უ­ბა­რი სწო­რედ ამ თე­მით და­ვი­წყეთ, თუმ­ცა შემ­დეგ სხვა სა­კი­თხებ­ზეც გა­და­ვი­ნაც­ვლეთ.

- "იმე­დის" დი­ლის გა­და­ცე­მის წამ­ყვა­ნე­ბი აღარ ვართ, რად­გან ტე­ლე­კომ­პა­ნი­ის ხელ­მძღვა­ნე­ლო­ბამ სამ­სა­ხუ­რი­დან გაგ­ვა­თა­ვი­სუფ­ლა. მო­გეხ­სე­ნე­ბათ, ჩემი და და­ვით ქა­ცა­რა­ვას სა­უ­ბა­რი ელ­ტონ ჯო­ნის შე­სა­ხებ ჰო­მო­ფო­ბი­ურ გა­მოს­ვლად შე­ა­ფა­სეს და ბო­დი­შის მოხ­დას გვთხოვ­დნენ, მაგ­რამ ჩვენ ეს არ გა­ვა­კე­თეთ. სხვა ტე­ლე­კომ­პა­ნი­ებ­სა და სხვა წამ­ყვა­ნებ­საც ვკი­თხეთ მსგავ­სი შემ­თხვე­ვე­ბის შე­სა­ხებ, მაგ­რამ არც ბო­დი­ში მო­უხ­დი­ათ ასე­თი გან­ცხა­დე­ბის­თვის და მით უმე­ტეს, ამის გამო სამ­სა­ხუ­რი­დან ვინ­მე არ და­უ­თხო­ვი­ათ. რო­გორც წესი, ტე­ლე­კომ­პა­ნია თა­ვი­სი თა­ნამ­შრომ­ლე­ბის ინ­ტე­რე­სებს იცავს და ცდი­ლობს, სი­ტუ­ა­ცია და­ა­რე­გუ­ლი­როს, მაგ­რამ ჩვენ შემ­თხვე­ვა­ში ასე არ მოხ­და.

- კონ­რე­ტუ­ლად ვინ გა­გა­თა­ვი­სუფ­ლათ სამ­სა­ხუ­რი­დან?

- პირ­და­პირ არა­ვის უთ­ქვამს, სამ­სა­ხუ­რი­დან გა­თა­ვი­სუფ­ლე­ბუ­ლე­ბი ხარ­თო, მაგ­რამ გაგ­ვიშ­ვეს უხელ­ფა­სო შვე­ბუ­ლე­ბა­ში, გვი­თხრეს, ცოტა ხანი შე­ის­ვე­ნეთ, ჩა­მოვ­ლენ ამე­რი­კე­ლე­ბი, მათ­თან გან­ვი­ხი­ლავთ ამ სა­კითხს და მერე მი­ვი­ღებთ კონ­კრე­ტულ გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბებ­სო. რად უნ­დო­და ამას ბევ­რი ფიქ­რი, გა­სა­გე­ბი იყო, რომ არა­პირ­და­პი­რი გზით დაგ­ვი­თხო­ვეს, თა­ნაც, სა­ო­ცა­რი რა იყო იცით? ჩვე­ნი ბოლო ეთე­რი­დან რამ­დე­ნი­მე დღე­ში "იმე­დის დი­ლის" "პრო­მო­დან" მეც და ჩემი მე­წყვი­ლეც ამოჭ­რი­ლი ვი­ყა­ვით, არა­და, ჯერ კი­დევ ვი­თომ ამ ტე­ლე­კომ­პა­ნი­ის თა­ნამ­შრომ­ლე­ბად ვით­ვლე­ბო­დით, სა­წყე­ნია, ამ­დე­ნი მა­ტყუ­ა­რა ადა­მი­ა­ნის გა­რე­მოც­ვა­ში რომ მოვ­ხვდით. სწო­რედ ასე­თი და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბის გამო მე და და­ვით ქა­ცა­რა­ვამ გავ­მარ­თეთ პრეს­კონ­ფე­რენ­ცია, სა­დაც "იმე­დის" ხელ­მძღვა­ნე­ლო­ბა­სა და იმ არა­სამ­თავ­რო­ბო ორ­გა­ნი­ზა­ცი­ის წარ­მო­მად­გენ­ლებს, რო­მელ­თაც ჩვენ­თან პრე­ტენ­ზია გა­უჩ­ნდა, ბო­დი­შის მოხ­და მოვ­თხო­ვეთ. იუ­რის­ტთან გავ­დი­ვართ კონ­სუ­ლა­ტა­ცი­ებს და სა­მარ­თლებ­რი­ვი თვალ­საზ­რი­სით ყვე­ლა­ფერს სწო­რად გა­ვა­კე­თებთ. ზე­მოხ­სე­ნე­ბუ­ლი ორ­გა­ნი­ზა­ცი­ის წევ­რე­ბი გახ­ლა­ვან უსაქ­მუ­რი ხალ­ხი, რო­მელ­ნიც ჩა­საფ­რე­ბუ­ლე­ბი არი­ან და ცდი­ლო­ბენ, მცი­რე გა­მო­ნათ­ქვამ­ზეც კი პრო­ვო­კა­ცია მო­ა­წყონ. გა­და­ცე­მის პრო­დი­უ­სე­რებ­თან არა­ნა­ი­რი პრე­ტენ­ზია და სა­საყ­ვე­დუ­რო არ მაქვს, რად­გან გვერ­დში გვედგნენ და ჩვენს აზრს იზი­ა­რებ­დნენ, მათ შო­რის იყო თა­მუ­ნა, რომ­ლის გვა­რიც არ მახ­სოვს, მაგ­რამ ვიცი, რომ ბად­რი პა­ტარ­კა­ციშ­ვი­ლის ოჯა­ხის წევ­რია, მაგ­რამ, რო­გორც ხე­დავთ, მოვ­ლე­ნე­ბი სხვაგ­ვა­რად გან­ვი­თარ­და. მინ­და აღ­ვნიშ­ნო, რომ ამ ფაქ­ტით შე­წუ­ხე­ბუ­ლი არ ვარ, მირ­ჩევ­ნია სამ­სა­ხუ­რი­დან გა­მა­თა­ვი­სუფ­ლონ, მაგ­რამ ხალ­ხს ვუყ­ვარ­დე, ქუ­ჩა­ში ჩემ მი­მართ სით­ბოს გა­მო­ხა­ტავ­დნენ, ვიდ­რე მიმ­ყავ­დეს გა­და­ცე­მა, რო­მე­ლიც მხო­ლოდ სექ­სუ­ა­ლუ­რი უმ­ცი­რე­სო­ბის წარ­მო­მად­გენ­ლებს მო­ე­წო­ნე­ბათ.

- სა­ერ­თოდ, რო­გორ დაბ­რუნ­დი "იმე­დის" ეთერ­ში?

- ტე­ლე­ვი­ზი­ი­დან და­მი­რე­კეს, მთხო­ვეს ჩემი ჩა­ნა­წე­რე­ბის მი­ტა­ნა, შემ­დეგ გა­ვი­ა­რე კას­ტინ­გი, ცოტა ხან­ში და­მი­რე­კეს და მი­თხრეს, რომ უნ­დო­დათ, დი­ლის გა­და­ცე­მა წა­მეყ­ვა­ნა. სი­მარ­თლე გი­თხრათ, მა­შინ­ვე არ დავ­თან­ხმე­ბულ­ვარ, ჩემი ქმრის და­ყო­ლი­ე­ბა გა­მი­ჭირ­და, არ უნ­დო­და, ისევ ამ ტე­ლე­ვი­ზი­ა­ში დავ­ბრუ­ნე­ბულ­ყა­ვი.

- რა­ტომ?

- კარ­გად ხე­დავ­და ჩემს გან­ცდებს, რო­მე­ლიც "იმე­დის" და­ტო­ვე­ბის შემ­დეგ მქონ­და. მო­გეხ­სე­ნე­ბათ, მა­ში­ნაც დი­ლის გა­და­ცე­მა მიმ­ყავ­და, მაგ­რამ ერთ დღეს ჩათ­ვა­ლეს, რომ აღარ ვი­ყა­ვი სა­ჭი­რო. ახლა, რო­დე­საც "ტე­ლე­ი­მე­დი" გა­ნახ­ლდა, ვი­ფიქ­რე, სი­ტუ­ა­ცია შე­იც­ვლე­ბო­და და ღირ­და იქ მუ­შა­ო­ბის და­წყე­ბა, მაგ­რამ შევ­ცდი. ამ შემ­თხვე­ვა­ში ჩემი ქმა­რი მარ­თა­ლი აღ­მოჩ­ნდა, ამის შემ­დეგ მას და­ვუ­ჯე­რებ და მის აზრს უფრო მე­ტად გა­ვით­ვა­ლის­წი­ნებ (იღი­მე­ბა).

- ჩვენს ბოლო ინ­ტერ­ვი­უ­ში მით­ხარი, რომ დიზა­ი­ნე­რო­ბას აპირ­ებდი, შენი ესკ­ი­ზე­ბით უნდა შე­გექ­მნათ სა­მო­სი, ამ კუ­თხით რო­გო­რაა საქ­მე?

- იქი­დან გა­მომ­დი­ნა­რე, რომ ქვეყ­ნის ფარ­გლებს გა­რეთ ჩემი ქმრის საქ­მი­ა­ნო­ბის გამო ვი­ყა­ვი წა­სუ­ლი, ჩემ­მა მე­წყვი­ლემ, ვის­თან ერ­თა­დაც ვა­პი­რებ ამ საქ­მის წა­მო­წყე­ბას, უჩე­მოდ არა­ფე­რი გა­ა­კე­თა, მე მე­ლო­დე­ბო­და, ახლა კი უკვე ამ საქ­მეს სე­რი­ო­ზუ­ლად მივ­ხე­დავთ.

"მეც მას­თან ერ­თად ვიღ­ვი­ძებ"

- დი­ლის ძილი მიყ­ვარს, მაგ­რამ ჩემი მე­უღ­ლე, ვახო, სამ­სა­ხურ­ში 11 სათ­ზე მი­დის, ამი­ტომ მეც მას­თან ერ­თად ვიღ­ვი­ძებ და ერ­თად ვსა­უზ­მობთ. დი­ლით ჭამა არ მიყ­ვარს, მაგ­რამ ჩაის ან ყა­ვას მი­ვირ­თმევ ხოლ­მე, მერე ქმარს ვა­ცი­ლებ და სა­კუ­თა­რი თა­ვის მო­წეს­რი­გე­ბა­ზე გა­დავ­დი­ვარ, რათა ჩემს საქ­მე­ებს მივ­ხე­დო. ახლა აღარ ვმუ­შა­ობ, მაგ­რამ ოჯა­ხი, პი­რა­დი საქ­მე­ე­ბი, მე­გობ­რე­ბი იმ­დენ დროს მო­ი­თხოვს, რომ მთე­ლი დღე მა­ინც და­კა­ვე­ბუ­ლი ვარ.

სარ­კეს­თან

- დი­ლის შხა­პის შემ­დეგ კანს სა­თა­ნა­დო კრე­მე­ბით ვა­ნე­ბივ­რებ, შემ­დეგ ვი­წეს­რი­გებ თმას, რო­მელ­ზეც თით­ქმის ყო­ველ­თვის თა­ვად ვზრუ­ნავ. შემ­დეგ ვდგე­ბი კა­რა­დას­თან და ვი­წყებ ფიქ­რს, რა ჩა­ვიც­ვა, ეს საკ­მა­ოდ ხან­გრძლი­ვი პრო­ცე­სია, ბო­ლოს ვიც­ვამ და გავ­დი­ვარ. მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ თა­ვის მო­წეს­რი­გე­ბა ცოტა დროს ნამ­დვი­ლად არ მო­ი­თხოვს, სა­ჭი­რო­ე­ბის შემ­თხვე­ვა­ში შე­მიძ­ლია 10 წუთ­შიც მზად ვიყო სახ­ლი­დან გა­სას­ვლე­ლად. რაც შე­ე­ხე­ბა ხა­სი­ა­თის გა­მო­კე­თე­ბის მიზ­ნით სა­შო­პინ­გოდ წას­ვლას, შე­იძ­ლე­ბა ვიყო ცუდ გან­წყო­ბა­ზე, იმ მო­მენ­ტში ფული არ მქონ­დეს, მაგ­რამ სხვა­ნა­ი­რად გა­მო­ვი­დე მდგო­მა­რე­ო­ბი­დან, სუ­ლაც არაა ამის­თვის აუ­ცი­ლე­ბე­ლი სა­ყიდ­ლებ­ზე სი­ა­რუ­ლი. სა­ერ­თოდ, ძა­ლი­ან გულ­ჩა­თხრო­ბი­ლი ადა­მი­ა­ნი ვარ, ჩემ­გან ყვე­ლა მიჩ­ვე­უ­ლია, რომ სულ კარგ ხა­სი­ათ­ზე უნდა ვიყო, ამი­ტომ სა­კუ­თა­რი პრობ­ლე­მის გულ­ში ჩახ­ვე­ვა ვიცი. თუმ­ცა, რა­საკ­ვირ­ვე­ლია, არ­სე­ბობს ჩემს ცხოვ­რე­ბა­ში რამ­დე­ნი­მე მე­გო­ბა­რი, რომ­ლებ­თა­ნაც ვიხ­სნე­ბი. ამას წი­ნათ ცუდ ხა­სი­ათ­ზე ვი­ყა­ვი, მე­გო­ბარ­თან ერ­თად ერთ-ერთ კა­ფე­ში გახ­ლდით, იქი­დან გა­მო­სუ­ლი, გვერ­დზე მდე­ბა­რე მა­ღა­ზი­ას ვეს­ტუმ­რე, ერთი მა­ი­სუ­რი მო­მე­წო­ნა და შე­ვი­ძი­ნე, მა­შინ დავ­რწმუნ­დი, რომ შო­პინ­გი ნამ­დვი­ლად ერ­თგვა­რი თე­რა­პია ყო­ფი­ლა, რად­გან ხა­სი­ა­თი მარ­თლაც გა­მო­მი­კეთ­და. იმ კონ­კრე­ტულ შემ­თხვე­ვა­ში ამ ფაქ­ტმა მიშ­ვე­ლა, თუმ­ცა, სა­ერ­თოდ, ეკ­ლე­სი­ა­ში მის­ვლა ყვე­ლა ადა­მი­ან­ზე ბევ­რად და­დე­ბი­თად მოქ­მე­დებს, პი­რა­დად მე ტა­ძარ­ში იმ­დე­ნად ვწყნარ­დე­ბი სუ­ლი­ე­რად, რომ ამ გრძნო­ბას ვე­რა­ფერს შე­ვა­და­რებ.

სა­ფირ­მო კერ­ძი

- მარ­თა­ლია, დიდი ოჯა­ხი და დიდი სახ­ლი გვაქვს, სა­დაც საქ­მეც ბევ­რია, მაგ­რამ მყავს ძიძა, რო­მე­ლიც ჩემი ოჯა­ხის წევ­რი უფ­როა, ვიდ­რე ძიძა, მე­ხა­მუ­შე­ბა კი­დეც, ამ სი­ტყვას რომ ვამ­ბობ. ის ყვე­ლა­ნა­ი­რად მა­ნე­ბივ­რებს, მეხ­მა­რე­ბა ყვე­ლა­ნა­ირ საქ­მე­ში და ცდი­ლობს ცხოვ­რე­ბა შე­მიმ­სუ­ბუ­ქოს. ვერ ვი­ტყვი, რომ ჭურ­ჭლის რე­ცხვა­სა და უთო­ო­ბა­ზე ვგიჟ­დე­ბი, მაგ­რამ სა­ჭი­რო­ე­ბის შემ­თხვე­ვა­ში ყვე­ლა­ფერს ვა­კე­თებ. სამ­ზა­რე­უ­ლო­ში ფუს­ფუ­სიც მიყ­ვარს, ჩემი მე­უღ­ლე სამ­სა­ხუ­რი­დან წა­მოს­ვლამ­დე რამ­დე­ნი­მე წუ­თით ადრე მი­რე­კავს, მე­უბ­ნე­ბა, რა მო­ვუმ­ზა­დო და მეც შეძ­ლე­ბის­დაგ­ვა­რად ვუს­რუ­ლებ. ახლა გა­გიმ­ხელთ ჩემი სა­ფირ­მო სო­კოს სუ­პის რე­ცეპტს, რო­მე­ლიც უგემ­რი­ე­ლე­სია და მის და­სა­გე­მოვ­ნებ­ლად მე­გობ­რებ­საც ვე­პა­ტი­ჟე­ბი ხოლ­მე. ამ სუ­პის მო­სამ­ზა­დებ­ლად დაგ­ჭირ­დე­ბათ კონ­სერ­ვის სოკო, ოღონდ დაჭ­რი­ლი, რო­მელ­საც და­ას­ხამთ იმ­დენ წყალს, რომ სოკო და­ი­ფა­როს და აა­დუ­ღებთ, შემ­დეგ და­ა­მა­ტებთ 2-3 ცალ ოთხად გაჭ­რილ კარ­ტო­ფილს, შემ­დეგ ე.წ. "პერ­ლოვ­კას", ბო­ლოს ჩა­უ­მა­ტებთ ერთ ყუთ გამ­დნარ ყველს და ურევთ მა­ნამ, სა­ნამ ყვე­ლი კარ­გად გალღვე­ბა, ქვაბს და­ა­ფა­რებთ სა­ხუ­რავს, ადუ­ღებთ კი­დევ 10 წუთი და უგემ­რი­ე­ლე­სი კერ­ძი მზა­დაა. იქი­დან გა­მომ­დი­ნა­რე, რომ ჩემს ოჯახ­ში მწვა­ნი­ლი არ უყ­ვართ, არ ვუ­მა­ტებ, თო­რემ გე­მოვ­ნე­ბის მი­ხედ­ვით ამ წვნი­ანს შე­იძ­ლე­ბა გა­ხე­ხი­ლი სტა­ფი­ლოც და­ე­მა­ტოს და მწვა­ნი­ლიც. აქვე კი­დევ ერთი კერ­ძის რე­ცეპტს გა­გიმ­ხელთ. მო­ხარ­შეთ ქა­თა­მი, გა­ა­ცა­ლეთ კანი და და­ჭე­რით მოგ­რძო ნაჭ­რე­ბად, ცალ­კე ტა­ფა­ზე ოდ­ნავ მო­შუ­შეთ სტა­ფი­ლო, წი­თე­ლი და მწვა­ნე ბულ­გა­რუ­ლი წი­წა­კა, ზე­მო­დან და­ა­ყა­რეთ მოგ­რძო ნაჭ­რე­ბად დაჭ­რი­ლი ქა­თა­მი, და­ა­ხე­ხეთ ყვე­ლი, შემ­დეგ ფე­ნად და­ა­წყვეთ ოთხკუ­თხე­დე­ბად დაჭ­რი­ლი კარ­ტო­ფი­ლი, ბო­ლოს - მა­ი­ო­ნე­ზი, შედ­გით ღუ­მელ­ში და ნა­ხე­ვარ სა­ათ­ში ეს ულა­მა­ზე­სი და უგემ­რი­ე­ლე­სი კერ­ძი მზად იქ­ნე­ბა, ნამ­ცხვა­რი­ვით იჭ­რე­ბა და ძა­ლი­ან ლა­მა­ზია.

შვი­ლე­ბი

- მო­გეხ­სე­ნე­ბათ, ორი შვი­ლი მყავს, მა­ში­კო 10 წლი­საა, და­თუ­ნა კი - 5-ის, რო­მელ­საც ცი­ბუ­კას ვე­ძა­ხი. ცი­ბუ­კა ზის და სულ მულ­ტფილ­მებს უყუ­რებს, შე­დე­გად კი რუ­სუ­ლი ენა ისე კარ­გად ის­წავ­ლა, სახ­ლშიც რუ­სუ­ლად გვე­ლა­პა­რა­კე­ბა, იმე­დია, ამას პო­ლი­ტი­კურ ელ­ფერს არ მის­ცე­მენ (იცი­ნის). მა­ში­კო კარ­გი გო­გოა, კარ­გად სწავ­ლობს, ბე­ჯი­თია, უამ­რავ მას­წავ­ლე­ბელ­თან და­დის და არ გვაბ­რა­ზებს. კვი­რა­მო­ნაც­ვლე­ო­ბით ჩვენ­თან ვა­ხოს შვი­ლე­ბიც მო­დი­ან, აქე­დან და­დი­ან სკო­ლა­ში და ვცხოვ­რობთ ტკბილ ოჯა­ხად, ერ­თმა­ნეთ­თან არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვი ურ­თი­ერ­თო­ბა გვაქვს. ვახო კი­დევ იმი­ტო­მაა და­სა­ფა­სე­ბე­ლი, რომ შე­სა­ნიშ­ნა­ვი მა­მაა, შვი­ლე­ბი ყვე­ლა­ნა­ი­რად უზ­რუნ­ველ­ყო­ფი­ლი ჰყავს, რაც ძა­ლი­ან მა­ხა­რებს, ჩემ­თვის ეს სა­კი­თხი უმ­ნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნე­სია და მო­ხა­რუ­ლი ვარ, რომ ვახო სა­მა­გა­ლი­თო მა­მაა რო­გორც თა­ვი­სი, ასე­ვე ჩემი შვი­ლე­ბის­თვის. სულ ცოტა ხნის წინ მე­ხუ­თე შვი­ლიც შე­მო­ე­მა­ტა ჩვენს ოჯახს, ეს გახ­ლავთ ძაღ­ლი, რო­მელ­ზე ზრუნ­ვაც სა­კუ­თარ თავ­ზე ავი­ღე და რო­გორც შვილს, ისე ვუვ­ლი.

რამ აგ­რძნო­ბი­ნა ასა­კი

- იცით, რო­დის ვიგ­რძე­ნი, რომ ასაკ­ში შევ­დი­ვარ? როცა მივ­ხვდი, რომ ღა­მის კლუ­ბებ­ში სი­ა­რუ­ლი აღარ მსი­ა­მოვ­ნებს. არ­სე­ბო­ბენ წყვი­ლე­ბი, რომ­ლე­ბიც ღა­მის კლუ­ბებ­ში ხში­რად და­დი­ან და გარ­თო­ბის ასე­თი წესი აქვთ, მე მირ­ჩევ­ნია, მე­გობ­რე­ბი ჩემ­თან მო­ვიდ­ნენ, დავ­სხდეთ და სახ­ლში მშვი­დად ვი­სა­უბ­როთ, იშ­ვი­ა­თად მიჩ­ნდე­ბა კლუბ­ში ან სხვა ად­გი­ლას წას­ვლის სურ­ვი­ლი. მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ შე­იძ­ლე­ბა ვახო სამ­სა­ხუ­რი­დან ახა­ლი მო­სუ­ლი იყოს, უარს არას­დროს ამ­ბობს, კარ­გად მყვე­ბა ასეთ სა­კი­თხებ­ში და ერ­თად მივ­დი­ვართ გა­სარ­თო­ბად, თუმ­ცა ბოლო დროს ეს იშ­ვი­ა­თად ხდე­ბა, რად­გან, რო­გორც გი­თხა­რით, მე­გობ­რე­ბის სტუმ­რო­ბა უფრო მა­ხა­რებს (იღი­მის).

ციცი ომა­ნი­ძე

ჟურ­ნა­ლი "რე­ი­ტინ­გი"

(გა­მო­დის ორ­შა­ბა­თო­ბით)