მუ­სი­კო­სი თეა და­ნე­ლია და­ო­ჯახ­და. თე­ას­თვის ეს მე­ო­რე ქორ­წი­ნე­ბაა და პირ­ვე­ლი ქორ­წი­ნე­ბი­დან 9 წლის ზუკა ჰყავს, რა­ტის - 12 წლის იკუ­ნა. თეამ ტე­ლე­ო­პე­რა­ტო­რი რატი ბუ­ა­ძე "ღა­მის შოუს სტუ­დი­ა­ში" გა­იც­ნო. პირ­ვე­ლი შეხ­ვედ­რის შემ­დეგ ერ­თად და­ლი­ეს, ამას მოჰ­ყვა მე­გობ­რო­ბა, ურ­თი­ერ­თგა­გე­ბა და ბო­ლოს სიყ­ვა­რუ­ლი. ხე­ლის მო­წე­რა რომ გა­და­წყვი­ტეს, პირ­ველ ცდა­ზე ორი­ვეს ჩა­ე­ძი­ნა. მე­ო­რედ პა­ტარ­ძა­ლი საკ­მა­ოდ უჩ­ვე­უ­ლო მდგო­მა­რე­ო­ბა­ში აღ­მოჩ­ნდა და კი­ნა­ღამ სა­კუ­თარ ხე­ლის­მო­წე­რა­ზე და­იგ­ვი­ა­ნა.

თეა:

- ჩემი რჩე­უ­ლი რატი ბუ­ა­ძე ტე­ლე­ო­პე­რა­ტო­რია. ხელი ოფი­ცი­ა­ლუ­რად 22 ოქ­ტომ­ბერს მო­ვა­წე­რეთ, მაგ­რამ სექ­ტემ­ბრის ბო­ლოს ერთ სახ­ლში გა­და­ვე­დით სა­ცხოვ­რებ­ლად. რატი "ღა­მის შოუს" სტუ­დი­ა­ში გა­ვი­ცა­ნი. ტე­ლე­ო­პე­რა­ტო­რი გახ­ლავთ. "იმედ­ში" სა­მუ­შა­ოდ შარ­შან მარ­ტში მო­ვი­და.

რატი:

- თეა პირ­ვე­ლად 2007 წელს ერთ-ერთ ბარ­ში ვნა­ხე, სა­დაც მღე­რო­და. მახ­სოვს, ჯგუფ­ში სამ­ნი იყ­ვნენ. ადრე "რუს­თა­ვი 2"-ში ვმუ­შა­ობ­დი, "ღა­მის შო­უ­ში" 2011 წელს მი­ვე­დი. თეა იქ უკვე ახ­ლოს გა­ვი­ცა­ნი.

თეა:

- პირ­ველ შეხ­ვედ­რა­ზე დავ­ლი­ეთ. ყვე­ლა­ფე­რი ხომ და­ლე­ვით იწყე­ბა. ადა­მი­ანს მთვრალს რომ ხე­დავ, ხვდე­ბი, შე­ნი­ა­ნია თუ - არა. "ღა­მის შოუს" გუნდს ერ­თმა­ნეთ­თან კარ­გი ურ­თი­ერ­თო­ბა გვაქვს, ხში­რად ვიკ­რი­ბე­ბით. იმ კლუ­ბებ­ში მო­დი­ოდ­ნენ, სა­დაც "ფა­რენ­გე­ი­ტი" ვუკ­რავ­დით და შემ­დეგ ვქე­ი­ფობ­დით.

- ყვე­ლა­ფე­რი ალ­ბათ მე­გობ­რო­ბით და­ი­წყო.

რატი:

- მე და თეა, პირ­ველ რიგ­ში, კარ­გი მე­გობ­რე­ბი ვართ.

თეა:

- და ხან­და­ხან ცოლი, თუ არ მე­ძი­ნე­ბა. რა­ტის სულ ვე­კი­თხე­ბი, რა გაძ­ლე­ბა მოგ­ცა ღმერ­თმა, რომ ცო­ლად მე ამირ­ჩიე და თან ამით ბედ­ნი­ე­რი ხარ-მეთ­ქი. კაცი რომ ვიყო, ჩემ­ნა­ირ ქალ­თან ერ­თად ვერ ვი­ცხოვ­რებ­დი. რატი ჩემი დიდი მკერ­დით მო­ი­ხიბ­ლა (იცი­ნი­ან).

- რატი, თეას სიყ­ვა­რუ­ლი რო­გორ აუხ­სე­ნი?

- არ ამიხ­სნია, ვაგ­რძნო­ბი­ნე.

თეა:

- ჩვენ­ში ეს გრძნო­ბა ერ­თდრო­უ­ლად მო­ვი­და. ჩემი მხრი­დან რამე სა­პა­სუ­ხო რომ არ ყო­ფი­ლი­ყო, რო­გორც სხვე­ბი და­მიბ­ლო­კავს, რა­ტი­საც ისე დავბლო­კავ­დი. სა­კუ­თარ თავ­ში ვიგ­რძე­ნი, რომ მას­ზე სხვა­ნა­ი­რად ვფიქ­რობ­დი და პა­ნი­კა­ში ჩავ­ვარ­დი. სიყ­ვა­რუ­ლი მარ­ტო სი­ტყვე­ბი ხომ არ არის, უდი­დე­სი პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბაა. თან, როცა გა­მოც­დი­ლე­ბა გაქვს, უფრო ფრთხი­ლი ხდე­ბი. ძა­ლი­ან ბევ­რი ვაწ­ვა­ლე, დღე­საც ვე­უბ­ნე­ბი, სულ ვე­ლო­დე­ბო­დი, რო­დის მე­ტყო­და, წადი ერთი, თავი და­მა­ნე­ბეო.

რატი:

- თეა ძა­ლი­ან მიყ­ვარ­და და დღე­საც მიყ­ვარს.

თეა:

- რატი პი­როვ­ნუ­ლად ზედ­მე­ტად და­დე­ბი­თი ადა­მი­ა­ნია. მი­მაჩ­ნია, რომ ასეთ კარგ ადა­მი­ანს არ ვიმ­სა­ხუ­რებ. ძა­ლი­ან ალა­ლია, შე­გიძ­ლია, პა­ტა­რა ბავ­შვი­ვით ყვე­ლა­ფე­რი მო­ა­ტყუო. ზედ­მე­ტად მომთმე­ნი და კე­თი­ლია. მე მა­ი­მუ­ნი ტიპი ვარ. არ შე­მიძ­ლია ვუ­თხრა, საყ­ვა­რე­ლო, მოდი ჩემ­თან, მა­კო­ცე. ამა­ში გა­მი­გო, რად­გან თვი­თო­ნაც არ უყ­ვარს ასე­თი რა­ღა­ცე­ბი. სულ ვმა­ი­მუ­ნობთ, ჩვე­ნი ცოლ­ქმრო­ბა მა­ი­მუ­ნო­ბაა. ჭკუ­ამ­ხი­ა­რუ­ლი ოჯა­ხი ვართ. ერ­თმა­ნე­თი ისე­თე­ბი გვიყ­ვარს, რო­გო­რე­ბიც ვართ.

- რატი, შეყ­ვა­რე­ბუ­ლო­ბის პე­რი­ოდ­ში თუ გი­ჩხუ­ბი­ათ?

- სე­რი­ო­ზუ­ლად არა­სო­დეს. ერთხელ დავ­შორ­დით ორი დღე, ისიც "ლა­ი­თად" და ვი­ცო­დი, რომ თეას აუ­ცი­ლებ­ლად და­ვიბ­რუ­ნებ­დი. მსი­ა­მოვ­ნებ­და, მისი გუ­ლის მო­სა­გე­ბად ამ­დე­ნი ბრძო­ლა რომ მი­წევ­და.

თეა:

- მგო­ნი, მა­ზო­ხის­ტია და ახლა გა­ვარ­კვიე. ჩვენს ურ­თი­ერ­თო­ბა­ში თა­ვი­დან­ვე გარ­კვე­უ­ლი იყო ყვე­ლა­ფე­რი, მაგ­რამ რა­ტომ­ღაც ერთ ნა­ბიჯს უკან გა­და­სად­გმე­ლად მა­ინც ვი­ტო­ვებ­დი. აგ­ვის­ტო­ში "ბან­დერო­ლი" ბა­თუმ­ში ვუკ­რავ­დით სხვა­დას­ხვა კლუბ­ში და რა­ტის ყო­ველ­დღი­უ­რად ტე­ლე­ფო­ნით ვეხ­მი­ა­ნე­ბო­დი. ერთ დღეს ვუ­რე­კავ, სად ხარ-მეთ­ქი და რუს­თავ­ში ძმა­კაც­თან მივ­დი­ვა­რო. ერთი სა­ა­თის შემ­დეგ ვუ­რე­კავ, პუპ­სიკ, გზა­ში ვარ, ვერ და­გე­ლა­პა­რა­კე­ბიო, ცოტა ხან­ში იგი­ვე გა­მე­ორ­და, ვერ მივ­ხვდი, რა სჭირ­და. სა­ღა­მოს სამ­სა­ხურ­ში მი­მა­ვალს და­მი­რე­კა და ვუ­თხა­რი, ახლა მე არ მცა­ლია, სამ­სა­ხურ­ში მივ­დი­ვარ-მეთ­ქი. მი­ვე­დი და იქ დამ­ხვდა. მხედ­ვე­ლო­ბის პრობ­ლე­მა მაქვს. პირ­ვე­ლად რომ და­ვი­ნა­ხე, მე­გო­ნა მეჩ­ვე­ნე­ბო­და, მაგ­რამ წი­თელ კე­დებ­ზე მივ­ხვდი, რომ ნამ­დვი­ლად ის იყო. ამის შემ­დეგ ბა­თუმ­ში დარ­ჩა. თან ჩემი შვი­ლი მყავ­და წაყ­ვა­ნი­ლი. ძა­ლი­ან ბევ­რი ვი­ა­რეთ. ერთ თვე­ში 6000 კი­ლო­მეტ­რი გა­ვი­ა­რეთ.შემ­დეგ ჩვე­ნი ურ­თი­ერ­თო­ბა ყო­ველ­დღი­უ­რო­ბა­ში გა­და­ი­ზარ­და. "ბან­დეროლს" ბინა გვქონ­და ნა­ქი­რა­ვე­ბი და ჯგუ­ფის წევ­რე­ბი, რო­მელ­თაც ოჯა­ხე­ბი აქვთ, მე­უღ­ლე­ე­ბით იყ­ვნენ წა­მო­სუ­ლე­ბი. რა­ტიც ჩვენ­თან ერ­თად ცხოვ­რობ­და. დილა-სა­ღა­მოს მას ვუ­ყუ­რებ­დი და თბი­ლის­ში დაბ­რუ­ნე­ბუ­ლი მივ­ხვდი, რომ მო­მე­ნატ­რა დი­ლას მისი და­ნახ­ვა. ბა­თუმ­ში­ვე ვა­პი­რებ­დით ხე­ლის მო­წე­რას, მაგ­რამ მი­ზეზ­თა გამო გა­და­ვი­ფიქ­რეთ.

რატი:

- ჩაგ­ვე­ძი­ნა (იცი­ნი­ან).

თეა:

- ხომ გე­უბ­ნე­ბით, ჩაგ­ვე­ძი­ნა, მა­ი­მუ­ნე­ბი ვართ. სხვა ქალი ამის გამო ერთ ამ­ბავს ატეხ­და. ჩვენს ურ­თი­ერ­თო­ბა­ში ჩემ­მა შვილ­მა ძა­ლი­ან დიდი როლი ითა­მა­შა. რო­დე­საც ქალს შვი­ლი გყავს და თხოვ­დე­ბი, ეს იმას ნიშ­ნავს, რომ შენი შვი­ლიც შენ­თან იცხოვ­რებს. რატი თა­ვი­დან­ვე გა­ვა­ცა­ნი და ძა­ლი­ან კარ­გად გა­უ­გეს ერ­თმა­ნეთს. ზუ­კას მარ­თლა უყ­ვარს რატი, თა­ვი­სი ნე­ბით ეძა­ხის მა­მას. ეუბ­ნე­ბა, მა­მი­კო, მიყ­ვარ­ხარ. გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბის მი­ღე­ბის ზღვარ­ზე ვი­ყა­ვი, რო­დე­საც ზუ­კამ მი­თხრა, ნეტა ერთი რას ფიქ­რობ, რატი რომ გი­ყუ­რებს, მის თვა­ლებ­ში შენ ჩან­ხა­რო. მინ­და, რატი ჩემი მამა იყო­სო.

- ერ­თმა­ნე­თის ოჯა­ხის წევ­რე­ბი რო­გორ შეხ­ვდნენ თქვენს გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბას?

- გა­და­სა­რე­ვად. 32 წლის ვხდე­ბი, გა­ნა­თხო­ვა­რი ქალი ვარ და რო­გორ წარ­მო­გიდ­გე­ნი­ათ, დე­დას რომ ეთ­ქვა, არა, შვი­ლო, რო­გორ შე­იძ­ლე­ბაო. თან, რა­ტის იც­ნობ­დნენ. ნა­ხეს, ჩემ­თან და ზუ­კას­თან რო­გო­რი ურ­თი­ერ­თო­ბა ჰქონ­და. რა­ტის გე­ნი­ა­ლუ­რი დედა ჰყავს. სამ­სა­ხუ­რი­დან შეს­ვე­ნე­ბა­ზე გა­მო­ვე­დით, ყავა უნდა დაგ­ვე­ლია. ამ დროს დე­დამ და­უ­რე­კა, სად ხარ­თო? - მე და თეა ყა­ვის და­ლე­ვას ვა­პი­რებ­დი­თო. - მერე, რაღა სხვა­გან ახ­ვი­დეთ, ჩვენ­თან ამო­დით და აქ და­ლი­ე­თო. ძა­ლი­ან მე­რი­დე­ბო­და, პა­ტა­რა ბავ­შვი­ვით ვკან­კა­ლებ­დი. სახ­ლში შე­ვე­დი და ხუთ წუთ­ში მო­მეშ­ვა.

- ხე­ლის მო­წე­რამ­დე ერთხელ ჩა­გე­ძი­ნათ და ბო­ლოს რო­გორ მო­ა­წე­რეთ ხელი?

- სა­ო­ცა­რი ამ­ბა­ვია, დო­კუ­მენ­ტუ­რად მო­გიყ­ვე­ბით. ხე­ლის მო­წე­რა 22 ოქ­ტომ­ბერს დავ­ნიშ­ნეთ. დი­ლას ჩემს ერთ-ერთ მეჯ­ვა­რე ნი­ნოს­თან ერ­თად სპორტდარ­ბაზ­ში წა­ვე­დი. ხუთ სა­ათ­ზე იუს­ტი­ცი­ის სახ­ლში ხელი უნდა მოგ­ვე­წე­რა. სარ­ბენ ბი­ლიკ­ზე ვი­დე­ქით, რო­დე­საც ნი­ნოს ფეხ­მძი­მე დამ და­უ­რე­კა, ნა­ად­რე­ვი მშო­ბი­ა­რო­ბა და­ე­წყო. ორი­ვე სამ­შო­ბი­ა­რო­ში გა­ვი­ქე­ცით, კე­დე­ბი და სპორ­ტუ­ლე­ბი მეც­ვა. ბავ­შვი ექ­ვსთვი­ა­ნი და­ი­ბა­და და სას­წრა­ფოდ იაშ­ვი­ლის კლი­ნი­კა­ში გა­და­ვიყ­ვა­ნეთ. მეც გავ­ყე­ვი. სა­ათს რომ დავ­ხე­დე, ოთხი ხდე­ბო­და, მივ­ხვდი, რომ სახ­ლში მის­ვლა­სა და გამ­ზა­დე­ბას ვერ მო­ვას­წრებ­დი. რა­ტის და­ვუ­რე­კე და ვუ­თხა­რი, ტან­საც­მე­ლი წა­მო­ე­ღო და იუს­ტი­ცი­ის სახ­ლთან მო­სუ­ლი­ყო. წარ­მო­იდ­გი­ნეთ, იუს­ტი­ცი­ის სახ­ლის პარ­კინგზე, დღი­სით, მზი­სით, მან­ქა­ნა­ში გა­ვი­ხა­დე სპორ­ტუ­ლე­ბი და ჯინ­სი და შავი ზე­და­ტა­ნი ჩა­ვიც­ვი. გი­ჟე­ბი­ვით შევ­ვარ­დით, ხელი მო­ვა­წე­რეთ, გა­მო­ვი­ქე­ცით. ქმარ-შვი­ლი სახ­ლში მი­ვიყ­ვა­ნე და მე ისევ სამ­შო­ბი­ა­რო­ში გა­ვი­ქე­ცი. ჯვა­რი ჯერ არ დაგ­ვი­წე­რია, მაგ­რამ ვა­პი­რებთ. ახლა მე, რატი და ზუკა ერ­თად ვცხოვ­რობთ. სახ­ლში თუ­თი­ყუ­ში და ძაღ­ლი - ჩიკო და ლენ­კა გვყავს. ოთხი მა­მა­კა­ცი მყავს და ერთი ქალი ვარ.

- რატი, თეა რო­გო­რი დი­ა­სახ­ლი­სია?

- მშვე­ნი­ე­რი, უგემ­რი­ე­ლეს საჭ­მე­ლებს აკე­თებს. კარ­გი მე­ო­ჯა­ხე და მე­უღ­ლეა.

თეა:

- რა­ტის სულ ვე­უბ­ნე­ბი და მარ­თლა ასე მჯე­რა, რო­გორ ხმა­მაღ­ლა­დაც უნდა ჟღერ­დეს, ჩემ გვერ­დზე მდგო­მი მა­მა­კა­ცის გვერ­დით თავს დე­დოფ­ლად უნდა ვგრძნობ­დე და მე მის­თვის მონა ვიქ­ნე­ბი. ძა­ლი­ან ბევ­რი რა­ღაც შევ­ცვა­ლე სა­კუ­თარ თავ­ში რა­ტის გაც­ნო­ბის შემ­დეგ, ასე­ვე მა­ნაც, მაგ­რამ ერ­თმა­ნე­თის­თვის არ დაგ­ვი­ძა­ლე­ბია. სა­ნამ და­ვო­ჯახ­დე­ბო­დი, სამ­სა­ხურს პირ­ველ სა­ათ­ზე რომ მოვ­რჩე­ბო­დი, შე­მეძ­ლო, სამ სა­ა­თამ­დე იმ კლუბ­ში ვმჯდა­რი­ყა­ვი და მე­სა­უბ­რა. ახლა ასე აღარ ვიქ­ცე­ვი, იმი­ტომ, რომ შინ ქმარ-შვი­ლი მე­ლო­დე­ბა. რატი არაფ­რის ჩაც­მას არ მიკ­რძა­ლავს. მოკ­ლე ბო­ლო­კა­ბა ისე­დაც არ მაც­ვია, არც წი­თელ პო­მა­დას ვის­ვამ.

- ალ­ბათ სა­ერ­თო შვილ­ზეც ფიქ­რობთ?

- რა თქმა უნდა, მაგ­რამ ყვე­ლა­ფერს თა­ვი­სი დრო აქვს. არა­ვინ იცის, რა იქ­ნე­ბა. ერთი ის ვი­ცით ორი­ვემ, რომ ერ­თად კარ­გად ვართ. ისე კარ­გად არა, რო­გორც რო­მა­ნებ­ში წე­რენ ან ზღაპ­რებს რომ კი­თხუ­ლობ და შენც ეგრე გინ­და იყო. არა, უბ­რა­ლოდ, კარ­გად ვართ. რა­ტის მარ­თლა ძა­ლი­ან მა­გა­რი თვი­სე­ბა აქვს. მე თუ ცუდ ხა­სი­ათ­ზე ვარ, არა­ვის ვუ­სურ­ვებ, იმ წუ­თებ­ში გა­მე­კა­როს. შე­იძ­ლე­ბა, ადა­მი­ა­ნი დავ­ღე­ჭო და დავჭმუჭ­ნო. რა­ტის შე­უძ­ლია, მორ­ჩი­ლად ამი­ტა­ნოს იმ წუ­თებ­ში და ყვე­ლა­ფერ­ზე და­მე­თან­ხმოს. მეც ვცდი­ლობ, როცა ცუდ ხა­სი­ათ­ზეა, ხა­სი­ა­თი შე­ვუ­წყო. ისე უნდა მო­იქ­ცეს ორი ადა­მი­ა­ნი, რომ ერ­თმა­ნე­თი გა­ა­ბედ­ნი­ე­რონ.

- ეჭ­ვი­ა­ნე­ბი ხომ არ ხართ?

- არა, ერ­თმა­ნეთს ვენ­დო­ბით. ძა­ლი­ან ბევრ ადა­მი­ან­თან მაქვს ურ­თი­ერ­თო­ბა და ამას რატი ხე­დავს. მე­გო­ბა­რი ბი­ჭე­ბი მყავს და მის­გან არა­სო­დეს მიგ­რძნია უნ­დობ­ლო­ბა. რაც შე­მე­ხე­ბა მე, სა­კუ­თარ თავს ისე ვენ­დო­ბი, რომ ჩემს ქმარ­ზე არ ვი­ეჭ­ვი­ა­ნებ. მე და რატი თა­ვი­დან­ვე შევ­თან­ხმდით, რომ ყვე­ლა­ფერს თა­ვი­სი და­სა­წყი­სი და და­სას­რუ­ლი აქვს. ყვე­ლა­ნა­ი­რად ვცდი­ლობთ, რომ ეს და­სას­რუ­ლი მა­შინ იყოს, რო­დე­საც ჩვენ დავსრულ­დე­ბით. არ­სე­ბობს გა­მოთ­ქმა, კაცი ბჭობ­და და ღმერ­თი იცი­ნო­დაო. მკრე­ხე­ლო­ბა­ში არა­ვინ ჩა­მო­მარ­თვას, მაგ­რამ დიდი იმე­დი მაქვს, რომ სა­მი­ვე ერ­თად ვი­ცი­ნებთ.

ნინო გი­გიშ­ვი­ლი

ჟურ­ნა­ლი "რე­ი­ტინ­გი"

(გა­მო­დის ორ­შა­ბა­თო­ბით)