გი­ორ­გი ყიფ­ში­ძის ინ­ტერ­ვი­უ­ზე და­თან­ხმე­ბა ად­ვი­ლი არაა. ის ყო­ველ­თვის და­კა­ვე­ბუ­ლია და მუდ­მი­ვად სა­დღაც ეჩ­ქა­რე­ბა. ბოლო დროს რამ­დე­ნი­მე ქარ­თულ ფილმში გა­და­ი­ღეს და მარ­თლა ძა­ლი­ან და­კა­ვე­ბუ­ლი იყო. გა­სულ კვი­რას "ჩემი ცო­ლის და­ქა­ლის ქორ­წი­ლის" პრე­მი­ე­რამ­დე რომ და­ვუ­რე­კე ინ­ტერ­ვი­უს­თვის და დამ­თან­ხმდა, ძა­ლი­ან გა­მიკ­ვირ­და, თუმ­ცა სა­სა­უბ­როდ ბევ­რი დრო არ გვქო­ნია. ჯერ - ქე­იფ­ზე და მერე "ჩემი ცო­ლის და­ქა­ლის ქორ­წი­ლის" გახ­მო­ვა­ნე­ბა­ზე უნდა წა­სუ­ლი­ყო.

- გი­ორ­გი, "ჩემი ცო­ლის და­ქა­ლებ­ში" რო­გორ აღ­მოჩ­ნდი?

- ვა­ნი­კო თარ­ხნიშ­ვი­ლის წყა­ლო­ბით. ვა­ნი­კო ჩემი შვი­ლის, ალექ­სან­დრეს ნათ­ლი­აა. ალექ­სან­დრეს კი­დევ ოთხი ნათ­ლია ჰყავს. ვა­ნი­კომ მი­თხრა, შენ­ზე ვთქვი, კარ­გი იქ­ნე­ბო­და, სე­რი­ალ­ში შე­მო­სუ­ლი­ყა­ვიო. რა­ტომ­ღაც სა­ნამ სე­რი­ალ­ში მი­ვი­დო­დი, ჩემ­ზე ცუდი წარ­მოდ­გე­ნა ჰქონ­დათ. ვი­ღა­ცამ თქვა, გი­ორ­გი ყიფ­ში­ძე გა­დამგდე­ბი­აო. ამის გამო არ მე­ძახ­დნენ. ასე­თი სა­ხე­ლი კი იმი­ტომ შე­მერ­ქვა, რომ "იმედ­ში" და "რუს­თა­ვი 2"-ში გა­და­ცე­მის წაყ­ვა­ნას­თან და­კავ­ში­რე­ბით და­მი­ძა­ხეს რამ­დე­ნი­მე­ჯერ. გა­და­ცე­მის წაყ­ვა­ნა კი ჩემი საქ­მე არაა. წამ­ყვა­ნო­ბა­ზე უარი ვთქვი.

- თუმ­ცა "იმედ­ზე" მიგ­ყავ­და გა­და­ცე­მა "პო­კერ რინ­გი".

- სა­შინ­ლად რომ მიმ­ყავ­და, იმი­ტომ ვამ­ბობ, რომ არ მე­ხერ­ხე­ბა წამ­ყვა­ნო­ბა. რამ­დენ­ჯერ­მე და­მი­რე­კეს და გა­და­ცე­მის წაყ­ვა­ნა შე­მომ­თა­ვა­ზეს. თა­ვი­დან დავ­თან­ხმდი და ბოლო წუ­თას არ მი­ვე­დი. ამ არ­მის­ვლამ ის გა­ა­კე­თა, რომ გა­დამგდე­ბი ადა­მი­ა­ნი და­მერ­ქვა და არა­ვინ არ მე­ძახ­და. სა­ხე­ლი გა­მი­ფუჭ­და. ვა­ნი­კომ ჩემ­ზე უთხრა, გა­დამგდე­ბი არაა, ტიპს გა­და­ცე­მის წაყ­ვა­ნა არ ევა­სე­ბა, რა შუ­ა­შია სე­რი­ა­ლი და ფილ­მი, აქ უპ­რობ­ლე­მოდ მო­ვაო. ჯერ სე­რი­ალ­ში გა­მომ­ცა­დეს და მერე ფილმში და­მა­კა­ვეს. ძა­ლი­ან მო­მე­წო­ნა გი­ორ­გი ლი­ფო­ნა­ვას­თან მუ­შა­ო­ბა. დღეს­დღე­ო­ბით ქარ­თულ კი­ნე­მა­ტოგ­რაფ­ში არ­სე­ბო­ბენ ზაზა ურუ­შა­ძე და გი­ორ­გი ლი­ფო­ნა­ვა. მე მეტი რე­ჟი­სო­რი არ ვიცი. ამას ჩემი გე­მოვ­ნე­ბი­დან გა­მომ­დი­ნა­რე ვამ­ბობ. მარ­თლა არ ვიცი სხვა რე­ჟი­სო­რი, რო­მე­ლიც უფრო კარ­გად გად­მოს­ცემს სათ­ქმელს. გი­ორ­გი ძა­ლი­ან მაგ­რად მუ­შა­ობს მსა­ხი­ო­ბებ­თან.

- რო­გორც ვხვდე­ბი, არ გა­გი­ჭირ­და ვერსკის თა­მა­ში.

- ჩემ­თვის გა­მო­ი­გო­ნეს ძვე­ლი ბიჭი. ვერსკი, ანუ ვე­რე­ლი, "ბლატ­ნოი" ტიპი, ბევ­რი ფული რომ შე­ი­ტყა­პუ­ნა. ასეთ კლი­ენტს ძა­ლი­ან ბევ­რს ვიც­ნობ. 35 წლის ვარ. ახალ­გაზ­რდა რომ ვი­ყა­ვი, იმ პე­რი­ოდ­ში ძა­ლი­ან აქ­ტუ­ა­ლუ­რე­ბი იყ­ვნენ ასე­თე­ბი. ახალ­გაზ­რდა ვარ ახ­ლაც. მინ­დო­და მეთ­ქვა, პა­ტა­რა რომ ვი­ყა­ვი-მეთ­ქი. ვერსკის­ნა­ი­რი ბევ­რი მახ­სოვს და მივ­ხვდი, რაც უნდა მე­თა­მა­შა. იმე­დი მაქვს, სე­რი­ა­ლი გაგ­რძელ­დე­ბა და მეც ვი­თა­მა­შებ. ჩემი პერ­სო­ნა­ჟი ძა­ლი­ან მო­მე­წო­ნა. რა უნდა გა­და­გი­ხა­დონ იმ­დე­ნი, რომ მსა­ხი­ო­ბის შრო­მის კომ­პენ­სა­ცია მოხ­დეს. სუფ­თა სპორ­ტუ­ლი ინ­ტე­რე­სი მაქვს. იმე­დია, ხალ­ხსაც მო­ე­წო­ნე­ბა ვერსკი და პერ­სო­ნაჟს და­ტო­ვე­ბენ სე­რი­ალ­ში. თუ ასე არ მოხ­და, პერ­სო­ნა­ჟი წავა სე­რი­ა­ლი­დან. ასე ხომ ბევ­რჯერ მომ­ხდა­რა. ეს ნიშ­ნავს, რომ ხალ­ხს ის პერ­სო­ნა­ჟე­ბი არ მო­ე­წო­ნა.

- ე.ი. ამ ეტაპ­ზე არა­ნა­ი­რი ანა­ზღა­უ­რე­ბა არ გაქვს?

- ანა­ზღა­უ­რე­ბა არის, უბ­რა­ლოდ, იმის თქმა მინ­და, რომ ჩვენს პრო­ფე­სი­ა­ში იმ­დე­ნად მი­ნი­მა­ლუ­რი ანა­ზღა­უ­რე­ბა გვაქვს, რომ სა­სა­ცი­ლოა. უზ­რუნ­ველ­ყო­ფი­ლი რომ ვიყო, ჩემი საქ­მის გარ­და, სხვა საქ­მე უნდა ვა­კე­თო. გა­მო­რი­ცხუ­ლია, თავი ჩემი საქ­მით ვირ­ჩი­ნო. ახალს არა­ფერს ვამ­ბობ.

- რა ხდე­ბო­და "ჩემი ცო­ლის და­ქა­ლის ქორ­წი­ლის" გა­და­ღე­ბებ­ზე?

- ორა­სი კაცი ერთ რეს­ტო­რან­ში ექ­ვსი დღე ვი­ყა­ვით. ექ­ვსი დღის გან­მავ­ლო­ბა­ში ორა­სი კა­ცის მო­თოკ­ვა წარ­მო­გიდ­გე­ნია, რა არის? ყვე­ლას რა­ღაც­ნა­ი­რად უნდა, რომ კადრში მოხ­ვდეს და თუ ვინ­მე კადრში არ ხვდე­ბა, ამ­ბობს, მე აქ "ვაფ­შე" რა­ტომ ვარო. ზოგი მი­დი­ო­და, ზოგი მო­დი­ო­და და იყო დიდი ამ­ბა­ვი. ტიპს რომ ეგო­ნა, ფილმში მი­ი­ღებ­და მო­ნა­წი­ლე­ო­ბას და 2-3 დღე და­კავ­დე­ბო­და, აღ­მოჩ­ნდა, რომ ექ­ვსი დღე უნდა ყო­ფი­ლი­ყო გა­და­სა­ღებ მო­ე­დან­ზე. მთე­ლი დღე გა­და­სა­ღებ მო­ე­დან­ზე ყოფ­ნით და­ი­ტან­ჯა და და­ი­ღა­ლა. ტიპ­მა თქვა, თავი და­მა­ნე­ბე­თო და წა­ვი­და. ამა­სო­ბა­ში ის ტიპი კადრში იყო. გაჩ­ნდა პრობ­ლე­მა, მათ ად­გი­ლას რა გა­ე­კე­თე­ბი­ნათ. ვი­ღა­ცე­ბის­თვის აღ­მო­ჩე­ნა იყო, რომ მსა­ხი­ო­ბო­ბა რთუ­ლია. მსა­ხი­ო­ბო­ბა რთუ­ლია. ისე ად­ვი­ლიც არაა, ვი­ღაც-ვი­ღა­ცებს რომ ჰგო­ნი­ათ. მარ­თლა ძა­ლი­ან და­ვი­ტან­ჯეთ. არ ვიცი, რამ­დე­ნი წუთი მოხ­ვდე­ბა იმ მა­სა­ლი­დან, რაც ექ­ვსი დღის გან­მავ­ლო­ბა­ში ქორ­წი­ლის­თვის გა­და­ვი­ღეთ, მაგ­რამ იმ დღე­ებ­ში ორას კაცს დედა მოგ­ვეხ­ნა. მა­გი­და­ზე იყო ბუ­ტა­ფო­რია საჭ­მე­ლი. იქ რომ ჭამა და­ე­წყოთ, კად­რი გა­ფუჭ­დე­ბო­და. არ გა­ინ­ძრეთ, თქვენს ად­გი­ლას ის­ხე­დი­თო, გვე­უბ­ნე­ბოდ­ნენ. მა­გა­რი სი­გი­ჟე იყო.

- რო­გორც ანონსში ჩანს, ეს ქორ­წი­ლიც არ ჩა­ივ­ლის ჩხუ­ბის გა­რე­შე.

- ყვე­ლა ქორ­წილ­ში არის ჩხუ­ბი. არც ეს იქ­ნე­ბა გა­მო­ნაკ­ლი­სი. სა­შინ­ლად კარ­გი სცე­ნა­რის­ტი გვყავს, ქეთი დევ­და­რი­ა­ნი. ფან­ტას­ტი­კურ "შუტ­კებს" არ­ტყამს. ფილმში გა­ჩკას მეჯ­ვა­რეს, მაკა ძა­გა­ნი­ას ვეპ­რან­ჭე­ბი. მაკა კი ისეთ კლი­ენტს თა­მა­შობს, რომ­ლის­თვი­საც ვი­ღაც ვერსკის ბლა­ტა­ვი და "დღეს შენ ჩემი ხარ" არ­მო­სუ­ლი პონ­ტია. მა­კას მა­მი­ნაც­ვა­ლი მი­ხუ­რებს საქ­მეს და ჩხუ­ბი იწყე­ბა.

- გა­და­ღე­ბებ­ზე რამე გა­უთ­ვა­ლის­წი­ნე­ბე­ლი შე­გემ­თხვა?

- შუა გა­და­ღე­ბე­ბის დროს და­მი­რე­კა ეკა ან­დრო­ნი­კაშ­ვილ­მა. რუ­სე­ბი ძა­ლი­ან მა­გარ თორ­მეტ­სე­რი­ი­ან ფილ­მს იღე­ბენ, უნდა მოხ­ვი­დე, სკა­ი­პით უნდა ჩა­ერ­თო და კას­ტინ­გი გა­ი­ა­როო. თან მე­უბ­ნე­ბა, თუ არ მოხ­ვალ, ფუ­ლის პონ­ტში ძა­ლი­ან ბევ­რს კარ­გა­ვო. გი­ორ­გი ლი­ფო­ნა­ვას ვკი­თხე, რამე სცე­ნა­ში უნდა გა­და­მი­ღო-მეთ­ქი? და არა, უბ­რა­ლოდ, ბექგ­რა­უნდში სულ შენ ჩან­ხა­რო. ძა­ლი­ან ვთხო­ვე, გა­ვეშ­ვი. პი­რო­ბა მი­ვე­ცი, ერთ სა­ათ­ში მო­ვალ-მეთ­ქი და საათ-ნა­ხე­ვარ­ში მი­ვე­დი. დი­დუ­ბი­დან ვა­კე­ში გა­მოვ­გა­ზე. თან არც მარ­თვის მოწ­მო­ბა მაქვს, რომ და­ვე­ჭი­რე, დარ­ხე­უ­ლი მქონ­და. მივ­ვარ­დი სტუ­დი­ა­ში. ორ წუთ­ში გა­ვი­ა­რე რე­პე­ტი­ცია და სკა­ი­პით ჩა­ვერ­თე. ეკამ მი­თხრა, კარ­გი იყა­ვი და ყვე­ლა­ზე ძა­ლი­ან შენ მო­ე­წო­ნეო. ჯერ არ ვიცი, როლ­ზე დამ­ტკი­ცე­ბუ­ლი ვარ თუ არა, მაგ­რამ თუ და­მამ­ტკი­ცე­ბენ, (მა­გი­და­ზე სამ­ჯერ აკა­კუ­ნებს), ტაშ­კენ­ტში მექ­ნე­ბა გა­და­ღე­ბე­ბი და წარ­მო­მიდ­გე­ნია, რა მა­გა­რი იქ­ნე­ბა.

ფილ­მი გა­სუ­ლი სა­უ­კუ­ნის 90-იან წლებ­ზეა. ისე­თი­ვე პერ­სო­ნა­ჟი უნდა ვიყო, რა­საც "ჩემი ცო­ლის და­ქა­ლებ­ში" ვთა­მა­შობ. ოღონდ "ჩემი ცო­ლის და­ქა­ლებ­ში" დაღ­ვი­ნე­ბუ­ლი ტიპი ვარ. იქ უნდა უნდა ვი­თა­მა­შო ვერსკის­ნა­ი­რი ტიპი დაღ­ვი­ნე­ბამ­დე. ანუ ზუს­ტად ვიცი, რა­ზეც მე­ლა­პა­რა­კე­ბი­ან სცე­ნა­რის­ტე­ბი და რა ტიპი უნდა ვი­თა­მა­შო. იმე­დია, გა­მი­მარ­თლებს და ვიქ­ნე­ბი "გრუ­ზი­ნი", რო­მელ­საც რუ­სეთ­ში ბიზ­ნე­სი ჰქონ­და 90-იან წლებ­ში. ძა­ლი­ან და­მე­ვა­სა სცე­ნა­რი, რო­მე­ლიც გუ­ლა­მო­ვარ­დნილ­მა წა­ვი­კი­თხე და უკან გა­და­ღე­ბებ­ზე გა­მოვ­ვარ­დი. ჩა­მაც­ვეს ისევ ჩოხა და გა­და­ღე­ბა და­ვი­წყეთ. ასე­თი სი­გი­ჟე და­მე­მარ­თა. ასე­თი რამე, რო­გორც წესი, არ ხდე­ბა ხოლ­მე. თუ გა­და­ღე­ბებ­ზე მე­ო­რე საქ­მე გა­მო­გიჩ­ნდე­ბა, არა­ვინ გიშ­ვებს და გი­ორ­გიმ მაგ­რად მი­ჯიგ­რა და გა­მიშ­ვა. ღმერ­თო, ნე­ტავ, მაგ როლ­ზე და­მამ­ტკი­ცონ და იმ­დენ ინ­ტერ­ვი­უს მოგ­ცემ, შე­იძ­ლე­ბა ამ­ბობ­დე, აღარ მინ­და გი­ორ­გი ყიფ­ში­ძეს­თან ინ­ტერ­ვი­უო.

- კარ­გი, გა­გახ­სე­ნებ და­ნა­პი­რებს. ბოლო დროს აქ­ტი­უ­რად ხარ და­კა­ვე­ბუ­ლი ქარ­თულ ფილ­მებ­ში. "ცელქ ბავ­შვებ­ში" მი­ი­ღე მო­ნა­წი­ლე­ო­ბა...

- ფილმში ვთა­მა­შობ "ზლა­დე­ის", ძა­ლი­ან ცუდ ადა­მი­ანს. რო­გორც "მარ­ტო სახ­ლში", "ცელქ ბავ­შვებ­შიც" ორი ბო­როტ­მოქ­მე­დია, რომ­ლებ­საც რუს­კა მა­ყაშ­ვი­ლი და ნიკა გრი­გო­ლია ასა­ხი­ე­რე­ბენ. კო­ლექ­ცი­ო­ნე­რი ვარ და და­ვუკ­ვეთ, რომ მე­და­ლი­ო­ნი მო­ი­პა­რონ. ამა­ზეა აწყო­ბი­ლი სა­კა­ი­ფო სა­ა­ხალ­წლო ფილ­მი, რო­მე­ლიც კარგ გან­წყო­ბა­ზე და­გა­ყე­ნებს.

- რო­გორც ინ­ტერ­ვი­უს და­წყე­ბამ­დე მი­თხა­რი, ფილ­მის პრე­მი­ე­რით კმა­ყო­ფი­ლი არ ხარ.

- ფილ­მი რამ­დე­ნი­მე ფა­ი­ლად გა­დას­ცეს კი­ნო­თე­ატრს. ვერ მო­ეს­წრო ბო­ლომ­დე დამ­თავ­რე­ბა და სა­ბო­ლო­ოდ არას­რულ­ყო­ფი­ლად გა­ვი­და ეკ­რან­ზე. ხმა ცუ­დად ის­მო­და. გავ­გიჟ­დი, რომ ვუ­ყუ­რებ­დი. რა­ღა­ცე­ბი არე­უ­ლი იყო. სა­მარ­ცხვი­ნო იყო. მინ­და, ხაზ­გას­მით ვთქვა, რომ ეს არა რე­ჟი­სო­რის, ზურა მენ­თე­შაშ­ვი­ლის, არა­მედ კი­ნო­თე­ატ­რის ბრა­ლი იყო. იმის გამო, რომ ფილ­მის პრე­მი­ე­რა 27 დე­კემ­ბერს ყო­ფი­ლი­ყო, ფილ­მის შავი მა­სა­ლა არ უნდა გა­ეშ­ვათ. იდე­ა­ში ფილ­მი რო­გო­რიც უნდა იყოს, ძა­ლი­ან კარ­გია. ვა­პი­რებთ კი­დევ ერთი ფილ­მის გა­და­ღე­ბას, ოღონდ ზღაპ­რის. მსოფ­ლიო ზღაპ­რე­ბის რე­მიქ­სი იქ­ნე­ბა. სცე­ნა­რი უკვე წა­კი­თხუ­ლი მაქვს. სა­კა­ი­ფოა და სა­ვა­რა­უ­დოდ, მარ­ტში და­ვი­წყებთ გა­და­ღე­ბებს იმა­ვე რე­ჟი­სორ­თან.

- ზღა­პარ­ში რა როლი გექ­ნე­ბა?

- იქაც "ზლა­დეი" ვიქ­ნე­ბი.

- სულ "ზლა­დე­ის" რო­­ლებს რა­ტომ გაძ­ლე­ვენ?

- ძა­ლი­ან კარ­გი და სა­კა­ი­ფო რო­ლია. "ზლა­დეი" იქ­ნე­ბი თუ არა, ამას გა­დამ­წყვე­ტი მნიშ­ვნე­ლო­ბა არ აქვს. ასე­თი როლი უფრო სა­ინ­ტე­რე­სო სა­თა­მა­შოა. მთა­ვა­რია, ცხოვ­რე­ბა­ში არ იყო "ზლა­დეი".

- პა­ტა­რა ალექ­სა­ნდრე უკვე რამ­დე­ნი­მე თვი­საა. მა­სთან დიდი დრო­ის გა­ტა­რე­ბას ახ­ერ­ხებ?

- სახ­ლში რომ მივ­დი­ვარ, პირ­ვე­ლი, რა­საც ვა­კე­თებ ისაა, რომ ალექ­სან­დრეს ვა­ბურ­თა­ვებ. ბოლო ერთი თვეა, რაც სა­ბურ­თაო გახ­და და მაგ­რად ვხა­ლი­სობ მას­თან თა­მა­შით. ძა­ლი­ან საყ­ვა­რე­ლი ვინ­მეა. მეც და ანიც შავ­ტუ­ხე­ბი ვართ. ბავ­შვი გა­ი­ჩი­თა სა­შინ­ლად ქერა. ფე­რე­ბით აშ­კა­რად დე­და­ჩემს ჰგავს, გა­რეგ­ნუ­ლად ანის მა­მას ჰგავს ძა­ლი­ან. ანის მა­მას აქვს დიდი თვა­ლე­ბი. ალექ­სან­დრეს დიდი კი არა, უზარ­მა­ზა­რი თვა­ლე­ბი აქვს. ბავ­შვს რომ შე­ხე­დავ, ხომ შე­გიძ­ლია თქვა, ვაა, რა საყ­ვა­რე­ლი­აო. ამას რომ შე­ხე­დავ, ეგ­რე­ვე ამ­ბობ, ვაა, რამ­ხე­ლა თვა­ლე­ბი აქ­ვსო.

- ალ­ბათ უკვე გცნობს.

- იმე­დი მაქვს. ეგღა მაკ­ლია, ვერ მიც­ნოს (იცი­ნის).

- ანის ეხ­მა­რე­ბი ბავ­შვის მოვ­ლა­ში?

- როცა დრო მაქვს, რა­საკ­ვირ­ვე­ლია, ვეხ­მა­რე­ბი. ძი­რი­თა­დად მე ვა­სე­ირ­ნებ ხოლ­მე.

- ალექ­სან­დრეს და, რო­გორც ვიცი, აღ­ფრთო­ვა­ნე­ბუ­ლია ძმის დაბა­დე­ბით.

- რა თქმა უნდა, ნა­ტა­ლია გა­ხარ­ე­ბუ­ლია, მაგ­რამ ეჭ­ვი­ა­ნობს. როცა ალექ­სან­დრეს ავიყ­ვან ხოლ­მე ხელ­ში, მა­შინ­ვე - მა­მი­კო, მა­მი­კოო, მე­ფე­რე­ბა. დაზე ეჭ­ვი­ა­ნო­ბის მო­მენ­ტი მეც მქო­ნია. ჩემი და რომ გაჩ­ნდა, რო­გორც მიყ­ვე­ბი­ან, წი­თელ ზურგჩან­თა­ში ჩა­ვა­ლა­გე არა­ჟა­ნი და ნა­ხე­ვა­რი პური და სახ­ლი­დან წა­ვე­დი. მა­შინ ოთხი წლის ვი­ყა­ვი.

- სად მი­დი­ო­დი?

- არ ვიცი. რა მნიშ­ვნე­ლო­ბა ჰქონ­და, სად წა­ვი­დო­დი. მთა­ვა­რი იყო, სახ­ლი­დან გავ­სუ­ლი­ყა­ვი. ქუ­ჩა­ზე რომ გა­დავ­დი­ო­დი, მა­მა­ჩემს მა­შინ და­ვუ­ჭე­რი­ვარ. ჩემი სურ­ვი­ლით რომ ვერ წა­მო­მიყ­ვა­ნა, ხელ­ში ავუყ­ვა­ნი­ვარ, მე კი თურ­მე ფე­ხებს ისე ვა­მოძ­რა­ვებ­დი, რომ იდე­ა­ში ისევ გამ­წა­რე­ბუ­ლი მივ­დი­ო­დი.

- მერე მა­ლე­ვე და­მე­გობ­რდით შენ და ლე­ნუ­კა?

- რა თქმა უნდა. მერე გა­მი­ა­რა ეჭ­ვი­ა­ნო­ბამ. ლე­ნუ­კა რომ გა­ი­ზარ­და, ხან­და­ხან კი ვკა­მა­თობ­დით, მაგ­რამ მის გამო სახ­ლი­დან აღარ წავ­სულ­ვარ.

მერი კო­ბი­აშ­ვი­ლი

ჟურ­ნა­ლი "რე­ი­ტინ­გი"

(გა­მო­დის ორ­შა­ბა­თო­ბით)