ნათ­ლის­ღე­ბა ქრის­ტი­ა­ნო­ბის უპირ­ვე­ლე­სი სა­ი­დუმ­ლო, ნათ­ლის­ღე­ბის დღე­სას­წა­უ­ლი კი ერთ-ერთი უდი­დე­სი და მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი დღე გახ­ლავთ; ეს არის დღე, რო­დე­საც იესო ქრის­ტე მდი­ნა­რე იორ­და­ნე­ში იო­ა­ნე ნათ­ლის­მცემ­ლის მიერ მო­ი­ნათ­ლა. "სა­ი­დუმ­ლო­ი­თა ნათ­ლის­ღე­ბი­სა­თა კაცი იშ­ვე­ბის სუ­ლი­ე­რად, გა­ნიწ­მი­დე­ბის და შე­ერ­თდე­ბის ღმერ­თთან"; "ვინც ნა­თე­ლი­ღო, იგი არის მო­წა­ფე უფ­ლი­სა იესო ქრის­ტე­სი და მო­ზი­ა­რე მი­სის მად­ლი­სა", - წერს წმინ­და ეპის­კო­პო­სი გაბ­რი­ელ ქი­ქო­ძე.

ტრა­დი­ცი­უ­ლად, ყო­ვე­ლი ნათ­ლის­ღე­ბის წინა სა­ღა­მოს ტაძ­რებ­ში წყლის კურ­თხე­ვის ცე­რე­მო­ნია ტარ­დე­ბა, შემ­დეგ კი ნა­კურ­თხი წყა­ლი მორ­წმუ­ნე მრევლს სახ­ლში მი­აქვს, ამ­რავ­ლებს და მთე­ლი წლის გან­მავ­ლო­ბა­ში იყე­ნებს. ამ წესს ყვე­ლა ოჯა­ხი შეძ­ლე­ბის­დაგ­ვა­რად იცავს.

ნათ­ლის­ღე­ბის დღე­სას­წა­უ­ლი, რო­გორც წესი, ნათ­ლი­ებ­მა და ნათ­ლუ­ლებ­მა ერ­თად უნდა აღ­ნიშ­ნონ - ტა­ძარ­ში მის­ვლით თუ ერ­თმა­ნეთ­თან სტუმ­რო­ბით. მი­უ­ხე­და­ვად ნა­თელ­მი­რო­ნო­ბის დიდი პა­ტი­ვის­ცე­მი­სა, მო­უც­ლე­ლო­ბის თუ სხვა რამ მი­ზე­ზე­ბის გამო, ბევ­რი ამას ვერ ახერ­ხებს. თუმ­ცა, რო­გორც ჩემი რეს­პონ­დენ­ტე­ბი აღ­ნიშ­ნა­ვენ, ნათ­ლია-ნათ­ლუ­ლე­ბის მი­მართ მათი სიყ­ვა­რუ­ლი და პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბის გრძნო­ბა ძა­ლი­ან დი­დია.

ია ფა­რუ­ლა­ვა, მსა­ხი­ო­ბი:

- შვი­დი ნათ­ლუ­ლი მყავს, აქე­დან სამ­თან კონ­ტაქ­ტი აღარ მაქვს, რად­გან სა­ზღვარ­გა­რეთ ცხოვ­რო­ბენ. რო­გორც წესი, ნათ­ლის­ღე­ბას ნათ­ლუ­ლე­ბი მი­რე­კა­ვენ, მი­ლო­ცა­ვენ. მი­ხა­რია, რომ მათ ყო­ველ­თვის ვახ­სო­ვარ, შინ მე­პა­ტი­ჟე­ბი­ან და ა.შ. მოკ­ლედ, ნათ­ლუ­ლე­ბის ყუ­რა­დღე­ბა ძა­ლი­ან სა­სი­ა­მოვ­ნოა. სამ­წუ­ხა­როდ, პი­რა­დად მე, არც ისე­თი ყუ­რა­დღე­ბი­ა­ნი ნათ­ლია ვარ, რო­გო­რიც წე­სით, უნდა ვიყო. იმე­დია, მალე გა­მოვსწორ­დე­ბი (იცი­ნის).

სოსო ჯაჭვლი­ა­ნი, მსა­ხი­ო­ბი, პო­ლი­ტი­კო­სი:

- ნათ­ლის­ღე­ბა მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი ქრის­ტი­ა­ნუ­ლი დღე­სას­წა­უ­ლია. პი­რა­დად მე, ბევ­რი, ალ­ბათ ოცამ­დე ნათ­ლუ­ლი მყავს და თი­თო­ე­უ­ლი მათ­გა­ნი ძა­ლი­ან მიყ­ვარს. ენაც­ვა­ლოთ ჩემი თავი, მაგ­რამ სამ­წუ­ხა­როდ, ყვე­ლას ვერ ვხვდე­ბი; ვის­თა­ნაც ვა­ხერ­ხებ, მას­თან მაქვს ურ­თი­ერ­თო­ბა. რო­გორც იცით, ნა­თელ­მი­რო­ნო­ბა მე­ცხრე თა­ო­ბამ­დე მიჰ­ყვე­ბა ადა­მი­ანს.

- თქვენ სად მო­ი­ნათ­ლეთ?

- სხვა­თა შო­რის, კო­მუ­ნის­ტე­ბის დროს, 1980-იან წლებ­ში, მოს­კოვ­ში მო­ვი­ნათ­ლე, მა­შინ კი ხალ­ხი იშ­ვი­ა­თად ინათ­ლე­ბო­და. სი­მარ­თლე გი­თხრათ, ჩვენ არა­ნა­ი­რი პრობ­ლე­მა არ შეგვქმნია - ჩვე­უ­ლებ­რი­ვად შე­ვე­დით ტა­ძარ­ში და მომ­ნათ­ლეს. ის დღე კარ­გად და­მა­მახ­სოვ­რდა. ერთი ნათ­ლია მყავს - მა­რი­ნა ნა­ნე­იშ­ვი­ლი. ჰოდა, მინ­და შემ­თხვე­ვით ვი­სარ­გებ­ლო და არა მარ­ტო მას, არა­მედ ჩემს ნათ­ლუ­ლებს, სრუ­ლი­ად სა­ქარ­თვე­ლოს ეს დღე­სას­წა­უ­ლი მი­ვუ­ლო­ცო, სი­კე­თე და სი­ხა­რუ­ლი ვუ­სურ­ვო.

ლალი მო­როშ­კი­ნა, ჟურ­ნა­ლის­ტი, პო­ლი­ტი­კო­სი:

- იმ ლა­მა­ზი დღე­სას­წა­უ­ლე­ბის შემ­დეგ, რა­საც შობა და ახა­ლი წელი ჰქვია, კი­დევ უფრო ლა­მაზ დღე­სას­წა­ულს - ნათ­ლის­ღე­ბას ვზე­ი­მობთ და მინ­და, ეს დღე ყვე­ლას მი­ვუ­ლო­ცო. ცხრა ნათ­ლუ­ლი მყავს და ერ­თმა­ნეთს შეძ­ლე­ბის­დაგ­ვა­რად ვნა­ხუ­ლობთ ხოლ­მე. ვფიქ­რობ, მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია, შენი ნათ­ლუ­ლი მთე­ლი წლის გან­მავ­ლო­ბა­ში გახ­სოვ­დეს და არა - მხო­ლოდ ნათ­ლის­ღე­ბას. პი­რა­დად მე, ერთი ნათ­ლია დამ­რჩა, რო­მე­ლიც სოჭ­ში ცხოვ­რობს და მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ შორს არის, მის მხარ­ში დგო­მას მუდ­მი­ვად ვგრძნობ.

- თქვენ რო­გო­რი ნათ­ლია ხართ?

- ვერ ვი­ტყვი, რომ შე­სა­ნიშ­ნა­ვი ნათ­ლია ვარ, რად­გან რიგი გა­რე­მო­ე­ბე­ბის გამო, ხში­რად სა­კუ­თა­რი შვი­ლე­ბის მი­მარ­თაც ვერ ვარ ყუ­რა­დღე­ბი­ა­ნი. ჩემი ნათ­ლუ­ლე­ბი ჩემი მე­გობ­რე­ბის შვი­ლე­ბი არი­ან. ჩემი შვი­ლე­ბის ნათ­ლი­ე­ბი­დან კი სა­ზო­გა­დო­ე­ბის­თვის ნაც­ნო­ბი - მა­რი­ნა სა­ლუქ­ვა­ძე და მაია ბა­რა­თაშ­ვი­ლი არი­ან. ბავ­შვებს მათ­თან არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვი, ხში­რი ურ­თი­ერ­თო­ბა აქვთ; მა­რი­ნა და სან­დრო კარ­გი მე­გობ­რე­ბი არი­ან, ჩემი უმ­ცრო­სი ვა­ჟიშ­ვი­ლი და მა­ი­აც იო­ლად პო­უ­ლო­ბენ სა­ერ­თო ენას. ჩემს ვაჟ­საც მუ­სი­კა­ლუ­რი ნიჭი აქვს და რო­დე­საც მა­ი­ას უს­მენს, სულ მე­უბ­ნე­ბა, - კი­დევ კარ­გი, მა­ი­ას და­ვემ­სგავ­სე და არა - შენო; მე ხმა და მუ­სი­კა­ლუ­რი სმე­ნა არა მაქვს...

ირაკ­ლი ჩო­ლო­ყაშ­ვი­ლი, მსა­ხი­ო­ბი:

- ნათ­ლის­ღე­ბას აღ­ვნიშ­ნავ, მაგ­რამ ჩემი სამ­სა­ხუ­რი­სა და დღის რე­ჟი­მის გა­დამ­კი­დე, ისე კარ­გად ვერა, რო­გორც სა­ჭი­როა. ტა­ძარ­ში კვი­რა დღეს ვა­ხერ­ხებ მის­ვლას. შვი­დი ნათ­ლუ­ლი მყავს და ერ­თა­დერ­თი, რაც შე­მიძ­ლია, მათ ლოც­ვებ­ში ვიხ­სე­ნი­ებ ხოლ­მე. რამ­დე­ნი­მე ადა­მი­ა­ნი სტუ­დენ­ტო­ბი­სას მოვ­ნათ­ლე; მა­შინ არც ისე კარ­გად მქონ­და გაც­ნო­ბი­ე­რე­ბუ­ლი ამ ყვე­ლაფ­რის მნიშ­ვნე­ლო­ბა. უნდა ვე­ცა­დო, რომ ბევ­რად უკე­თე­სი ნათ­ლია და კარ­გი ქრის­ტი­ა­ნი ვიყო. პი­რა­დად მე, ბავ­შვო­ბა­ში, პა­პას გარ­დაც­ვა­ლე­ბის შემ­დეგ, მშობ­ლე­ბის მეჯ­ვა­რე­ებ­მა მომ­ნათ­ლეს. სამ­წუ­ხა­როდ, ერთ-ერთი მათ­გა­ნი გარ­დაც­ვლი­ლია, მე­ო­რეს კი მინ­და, თქვე­ნი ჟურ­ნა­ლის მეშ­ვე­ო­ბით, ეს დღე­სას­წა­უ­ლი მი­ვუ­ლო­ცო.

- თქვენ რო­დის მო­ი­ნათ­ლეთ?

- ექ­ვსი წლის ასაკ­ში, სი­ო­ნის სა­კა­თედ­რო ტა­ძარ­ში მო­ვი­ნათ­ლე. სამ­წუ­ხა­როდ, ჩემი ნათ­ლია გარ­და­იც­ვა­ლა, მე კი დღემ­დე შე­ნა­ხუ­ლი მაქვს მისი ნა­ჩუ­ქა­რი ალუ­მი­ნის ჯვა­რი, რო­მე­ლიც ჩემ­თვის ძა­ლი­ან ძვირ­ფა­სია. მა­შინ სას­წრა­ფო წე­სით მომ­ნათ­ლეს, რად­გან ბე­ბია გარ­და­იც­ვა­ლა და ამ რი­ტუ­ა­ლის ჩა­ტა­რე­ბა აუ­ცი­ლე­ბე­ლი იყო. კარ­გად მახ­სოვს ნათ­ლო­ბის ცე­რე­მო­ნია. მარ­თა­ლია, პა­ტა­რა ვი­ყა­ვი, მაგ­რამ მა­ინც, სა­სი­ა­მოვ­ნო გან­ცდა მქონ­და. სა­ერ­თოდ, ნათ­ლო­ბა მის­ტი­კუ­რი რამ არის და ყვე­ლა ადა­მი­ანს ვუ­სურ­ვებ, მო­ი­ნათ­ლოს, რად­გან მო­უ­ნათ­ლა­ვი ბევ­რია. პა­ტა­რა­ო­ბი­დან­ვე სი­ო­ნის ტაძ­რის მრევ­ლი ვი­ყა­ვი და ყვე­ლა სა­ეკ­ლე­სიო დღე­სას­წა­უ­ლი, აღ­სა­რე­ბა, ზი­ა­რე­ბა ჩემი ცხოვ­რე­ბის გა­ნუ­ყო­ფე­ლი ნა­წი­ლი გახ­ლდათ; ყო­ველ ჯერ­ზე, როცა ადა­მი­ანს ვნათ­ლავ­დი, პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბას უფრო მე­ტად ვგრძნობ­დი, ვიდ­რე რა­ი­მე აღ­ფრთო­ვა­ნე­ბას... ჩემი ნათ­ლუ­ლე­ბი­დან თბი­ლის­ში არი­ან: ლაშა შა­რან­გია, ლუკა ღვი­ნი­აშ­ვი­ლი და ტა­ი­სია ჯა­კო­ბია, რო­მე­ლიც ჩემი ქრის­ტი­ნეს (იმე­და­ძე) შვი­ლია. ყვე­ლას გი­სურ­ვებთ, ნათ­ლის­ღე­ბის დღე­სას­წა­უ­ლის მად­ლი ყო­ველ­თვის გფა­რავ­დეთ; გას­ხი­ვოს­ნე­ბუ­ლე­ბი, გა­ხა­რე­ბუ­ლე­ბი და ღვთის მად­ლით სავ­სე ყო­ფი­ლი­ყა­ვით.

გია ბუ­ღა­ძე, მხატ­ვა­რი:

- ბევ­რი, ოცზე მეტი ნათ­ლუ­ლი მყავს. მათ­გან ზოგი ჩემი მე­გო­ბა­რია, ზოგი ჩემ­ზე უფ­რო­სიც კი არის, ზო­გიც მე­გობ­რის შვი­ლი გახ­ლავთ და ა.შ. მაგ­რამ სამ­წუ­ხა­როდ, ზო­გი­ერთ ნათ­ლულ­თან კონ­ტაქ­ტიც აღარ მაქვს; არ ვიცი, რას საქ­მი­ა­ნო­ბენ და სად არი­ან...

ჩემი შვი­ლის - ლა­შას ნათ­ლი­ე­ბი სოსო წე­რე­თე­ლი და ქე­თი­ნო ბი­ძიშ­ვი­ლი გახ­ლა­ვან. ერთი წლის იყო, სი­ო­ნის სა­კა­თედ­რო ტა­ძარ­ში რომ მოვ­ნათ­ლეთ.

- თქვენ რო­დის მო­ი­ნათ­ლეთ?

- და­ახ­ლო­ე­ბით, სამი წლის ვიქ­ნე­ბო­დი, როცა მომ­ნათ­ლეს. მო­გეხ­სე­ნე­ბათ, კო­მუ­ნის­ტე­ბის პე­რი­ოდ­ში ეს დიდ პრობ­ლე­მას წარ­მო­ად­გენ­და და რო­გორც მშობ­ლე­ბის­გან გად­მო­ცე­მით ვიცი, ნათ­ლო­ბის ცე­რე­მო­ნია ფა­რუ­ლად ჩა­ტა­რე­ბუ­ლა. ჩემი ნათ­ლია ალექ­სან­დრა მა­ლა­ღუ­რა­ძე იყო, რო­მე­ლიც დიდი ხნის წინ გარ­და­იც­ვა­ლა. სა­ერ­თოდ, ნათ­ლო­ბას ძა­ლი­ან დიდი მნიშ­ვნე­ლო­ბა აქვს ადა­მი­ა­ნის ში­ნა­გა­ნი სამ­ყა­როს, სუ­ლი­ე­რე­ბის დახ­ვე­წი­სა და გან­ვი­თა­რე­ბის თვალ­საზ­რი­სით. ვფიქ­რობ, ნათ­ლის­ღე­ბა ერთ-ერთი ყვე­ლა­ზე დი­დე­ბუ­ლი დღე­სას­წა­უ­ლია ქრის­ტი­ა­ნულ სამ­ყა­რო­ში. ღმერ­თმა მოგ­ვცეს იმ­დე­ნი ძალა, რომ უფა­ლი ჩვენს გუ­ლებ­სა და გო­ნე­ბა­ში გა­ცხა­დე­ბუ­ლი­ყოს. ქარ­თვე­ლებს, პირ­ველ რიგ­ში, მისი მად­ლი, სიყ­ვა­რუ­ლი, მფარ­ვე­ლო­ბა და ერ­თმა­ნე­თის გა­გე­ბა გვჭირ­დე­ბა, რაც უფალ­მა უნდა მოგ­ვმად­ლოს.

მაკა შა­ლი­კაშ­ვი­ლი, მსა­ხი­ო­ბი:

- 19 იან­ვა­რი ერთ-ერთი უმ­ნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნე­სი დღეა. ეს ლა­მა­ზი, რე­ლი­გი­უ­რი დღე­სას­წა­უ­ლი ჩემ­თვის მტკივ­ნე­უ­ლია იმ თვალ­საზ­რი­სით, რომ ჩემი პე­და­გო­გის, ბა­ტო­ნი შალ­ვა გა­წე­რე­ლი­ას და­ბა­დე­ბის დღე გახ­ლდათ. ნათ­ლის­ღე­ბა­სა და მის იუ­ბი­ლეს ყო­ველ­თვის ერ­თად აღ­ვნიშ­ნავ­დით ხოლ­მე. ვწუხ­ვარ, რომ წელს ნათ­ლის­ღე­ბას მას­თან ერ­თად, აუ­დი­ტო­რი­ა­ში ვე­ღარ შევ­ხვდე­ბით...

- თქვე­ნი ნათ­ლია ვინ არის?

- გივი ბე­რი­კაშ­ვი­ლი, უმაგ­რე­სი ადა­მი­ა­ნი! 12 წლის ვი­ყა­ვი, როცა მომ­ნათ­ლა და ეს რი­ტუ­ა­ლი ძა­ლი­ან კარ­გად მახ­სოვს. მე და ჩემი და ქა­შუ­ე­თის ეკ­ლე­სი­ა­ში, ერ­თად მოგ­ვნათ­ლეს. მისი ნათ­ლი­აც სა­შუ­ა­ლო ტა­ნის კაცი იყო, ჩვენ კი საკ­მა­ოდ მაღ­ლე­ბი ვი­ყა­ვით. ჰოდა, როცა მა­მა­ომ თქვა: ნათ­ლი­ე­ბი უკან და­დე­ქით და ბავ­შვე­ბი წინ და­ა­ყე­ნე­თო, ჩვენს ზურგს უკან მდგა­რი კა­ცე­ბი ვე­ღარ და­ი­ნა­ხა (იცი­ნის). მერე ისევ გვერ­დიგ­ვერდ დაგ­ვა­ყე­ნეს და ასე მოგ­ვნათ­ლეს.

- ბა­ტო­ნი გივი რო­გო­რი ნათ­ლი­აა?

- ის ზრუ­ნავს ჩემ­ზე, თუ ზრუ­ნავს! შე­სა­ნიშ­ნა­ვი ნათ­ლი­აა. დღეს მსა­ხი­ო­ბი რომ ვარ, ეს სწო­რედ მისი და მისი ოჯა­ხის დამ­სა­ხუ­რე­ბაა. მსა­ხი­ო­ბო­ბა და­მა­ნათ­ლა და ყვე­ლა­ფერ­ში ძა­ლი­ან და­მეხ­მა­რა. პი­რა­დად მე, ერთი ნათ­ლუ­ლი მყავს და სამ­წუ­ხა­როდ, მას­თან კონ­ტაქ­ტი არ მაქვს. ჰოდა, ჩემს ნათ­ლულს თქვე­ნი ჟურ­ნა­ლის მეშ­ვე­ო­ბით მივ­მარ­თავ, იქ­ნებ რო­გორ­მე და­მი­კავ­შირ­დეს...

- თქვე­ნი შვი­ლის ნათ­ლი­ე­ბი ვინ არი­ან?

- ჩემს შვილს ცხრა ნათ­ლია ჰყავს. სამ­წუ­ხა­როდ, ერთი ნათ­ლია გარ­და­ეც­ვა­ლა. ის თე­ატ­რა­ლურ უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში სწავ­ლობ­და, უნი­ჭი­ე­რე­სი გო­გო­ნა იყო...

- ჩვენს მკი­თხველს რას უსურ­ვებთ?

- თქვე­ნი ჟურ­ნა­ლი ძა­ლი­ან მიყ­ვარს და პირ­ველ რიგ­ში, თქვენ და თქვენს კო­ლექ­ტივს მი­ვუ­ლო­ცავ შობა-ახალ წელს და ნათ­ლის­ღე­ბას. ყო­ვე­ლი­ვე სა­უ­კე­თე­სოს გი­სურ­ვებთ! თქვენს მკი­თხველს ვუ­სურ­ვებ, ხში­რად შე­ე­ძი­ნოს "გზა" და კარ­გი სტა­ტი­ე­ბის კი­თხვით დამ­ტკბა­რიყ­ვნენ. კი­დევ, ჯან­მრთე­ლო­ბას, მშვი­დო­ბას გი­სურ­ვებთ! ჩემი აზ­რით, ქვე­ყა­ნა­ში მშვი­დო­ბა აუ­ცი­ლე­ბე­ლია იმის­თვის, რომ ხალ­ხს "ეჟურ­ნა­ლე­ბო­დეს" და ედღე­სას­წა­უ­ლე­ბო­დეს. გა­ი­ხა­რეთ ყვე­ლამ!..

ბაია დვა­ლიშ­ვი­ლი, მსა­ხი­ო­ბი, ტე­ლე­წამ­ყვა­ნი:

- თხუთ­მე­ტი ნათ­ლუ­ლი მყავს. გა­და­სა­რე­ვი ნათ­ლია არ ვარ, მაგ­რამ და­ბა­დე­ბის დღე­ებ­სა თუ სხვა მნიშ­ვნე­ლო­ვან დღე­ებ­ში მათ ნამ­დვი­ლად არ ვი­ვი­წყებ. მე ორი არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვი ნათ­ლია მყავ­და. ორი­ვე ექი­მი იყო და მე­დი­ცი­ნის სიყ­ვა­რუ­ლი და­მა­ნათ­ლეს. ჩემი ნათ­ლუ­ლე­ბი, ვინც უკვე გაზ­რდი­ლია, ჭკვი­ა­ნე­ბი და წარ­მა­ტე­ბუ­ლე­ბი არი­ან თავ-თა­ვი­ანთ საქ­მე­ში, რაც ძა­ლი­ან მა­ხა­რებს. იმე­დი მაქვს, ჩვე­ნი ქვეყ­ნის გან­ვი­თა­რე­ბა­ში თა­ვი­ანთ წვლილს შე­ი­ტა­ნენ და იმა­ზე ბევ­რად უკე­თეს სა­ქარ­თვე­ლოს შექ­მნი­ან, ვიდ­რე ჩვენ და­ვუ­ტო­ვებთ.

ზა­ლი­კო სუ­ლა­კა­უ­რი, მხატ­ვა­რი:

- ნათ­ლია და ნათ­ლუ­ლე­ბი კი მყავს, მაგ­რამ ხში­რად ვამ­ბობ, რომ ცუდი ნათ­ლია ვარ, რად­გან ნათ­ლი­ამ ნათ­ლუ­ლის სუ­ლი­ერ მხა­რე­ზე უნდა იზ­რუ­ნოს, ტა­ძარ­ში ატა­როს, ჭეშ­მა­რიტ მარ­თლმა­დი­დებ­ლო­ბას აზი­ა­როს და ა.შ. მე კი ამ მხრივ მო­ვი­კოჭ­ლებ. თუმ­ცა, ვა­ღი­ა­რებ, ჩემი ნათ­ლი­ე­ბი და ნათ­ლუ­ლე­ბი ძა­ლი­ან მიყ­ვარს და ვფიქ­რობ, მა­თაც ვუყ­ვარ­ვარ. მე და ზუ­რი­კო ძა­ლი­ან პა­ტა­რე­ბი ვი­ყა­ვით, როცა მო­ვი­ნათ­ლეთ. სა­ხე­ლე­ბი მო­გეხ­სე­ნე­ბათ, მწე­რალ­მა ედი­შერ ყი­ფი­ან­მა დაგ­ვარ­ქვა, რო­მე­ლიც ახლა დი­დუ­ბის პან­თე­ონ­ში გა­ნის­ვე­ნებს. ჩემი ნათ­ლია მწე­რა­ლი გი­ორ­გი ცო­ცა­ნი­ძეა, უკე­თილ­შო­ბი­ლე­სი და უმაგ­რე­სი ადა­მი­ა­ნი. ძა­ლი­ან საყ­ვა­რე­ლი ნათ­ლუ­ლე­ბი მყავს და ნათ­ლის­ღე­ბას ერ­თმა­ნეთს შეძ­ლე­ბის­დაგ­ვა­რად ვეხ­მი­ა­ნე­ბით. მა­მა­ჩემს ოთხი შვი­ლი, თო­თხმე­ტი შვი­ლიშ­ვი­ლი ჰყავს და ვხუმ­რობ ხოლ­მე, - შვი­ლე­ბი და შვი­ლიშ­ვი­ლე­ბი ერ­თმა­ნეთ­ში ისე ერე­ვა, კალ­კუ­ლა­ტო­რით და­დის-მეთ­ქი. ჰოდა, ნათ­ლუ­ლე­ბის ამ­ბავ­ში მეც ასე ვარ (იცი­ნის); შვი­დი ნათ­ლუ­ლი მყავს. ისი­ნი ჩემი მე­გობ­რე­ბის შვი­ლე­ბი არი­ან.

- თქვე­ნი შვი­ლე­ბის ნათ­ლი­ე­ბი ვინ არი­ან?

- გი­ორ­გი ცი­ხე­ლაშ­ვი­ლი - ჩემი მეჯ­ვა­რე და ჯონ ლე­ნო­ნა - და­ვით მგა­ლობ­ლიშ­ვი­ლი, ჩემი მე­გო­ბა­რი. ნათ­ლი­ებ­ზე ერთი ანეკ­დო­ტი გა­მახ­სენ­და და თქვე­ნის ნე­ბარ­თვით, გი­ამ­ბობთ: მი­ხოს ეუბ­ნე­ბი­ან, - ბავ­შვი მოგ­ვი­ნათ­ლეო. - რას ლა­პა­რა­კობ, ჩე­მიც სხვას მო­ვა­ნათ­ლი­ნეო (იცი­ნის).

ნათ­ლის­ღე­ბის დღე­სას­წა­ულს ყვე­ლას გი­ლო­ცავთ! თქვენს, ჩემს, ყვე­ლას ნათ­ლი­ებ­სა და ნათ­ლუ­ლებს ყო­ვე­ლი­ვე სა­უ­კე­თე­სოს ვუ­სურ­ვებ! ბედ­ნი­ე­რე­ბაა და ამა­ვე დროს, უდი­დე­სი პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბა, როცა ბევ­რი ნათ­ლუ­ლი გყავს. ასე­თი დიდი ჯვრის ზიდ­ვა ვფიქ­რობ, მხო­ლოდ ჩვენს უწ­მინ­დესს თუ შე­უძ­ლია.

თამ­თა და­დე­შე­ლი

ჟურ­ნა­ლი "გზა"

(გა­მო­დის ხუთ­შა­ბა­თო­ბით)